Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2019 r. w Lublinie

sprawy M. P.

z udziałem zainteresowanego L. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o odmowę zmiany prawomocnej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie ustalenia istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego i wysokości podstawy wymiaru składek

na skutek apelacji M. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt VIII U 1892/15

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Elżbieta Gawda Krzysztof Szewczak

III AUa 842/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 maja 2018 r. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie M. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w L. odmawiającej zmiany prawomocnej decyzji organu rentowego w przedmiocie ustalenia istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego L. K. (1) i wysokości podstawy wymiaru składek.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach
i rozważaniach prawnych:

Decyzją z dnia 29 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. objął L. K. (1) obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi od dnia 10 października 2007 roku, z tytułu wykonywania umowy zlecenia u płatnika składek M. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...) oraz ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za okres od października 2007 roku do kwietnia 2012 roku. Odwołanie od powyższej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 marca 2013 roku, w sprawie VIII U 4057/12, zaś apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 października 2013 roku w sprawie
III AUa 693/13.

Oddalając odwołanie od decyzji z dnia 29 października 2012 roku Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca M. P. od dnia 1 czerwca 1991 roku prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w B., pod nazwą Zakład (...). Jej przedmiotem są pozaszkolne formy edukacji
z zakresu nauki jazdy i pilotażu.

W ramach prowadzonej działalności wnioskodawca jest zleceniodawcą dla kilku instruktorów nauki jazdy. Ze wszystkimi instruktorami zwierał umowę zlecenia oraz szereg umów o dzieło. Umowy zlecenia obejmowały nieodpłatne prowadzenie szkoleń dla kursantów, polegających na nauce jazdy na placu manewrowym oraz na terenie miasta, natomiast płatne umowy o dzieło dotyczyły przeprowadzania wewnętrznych – w obrębie szkoły jazdy- egzaminów na prawo jazdy. Szkolenia teoretyczne dla przyszłych kierowców prowadził zaś sam M. P. i w tym zakresie on sam przeprowadzał również egzamin wewnętrzny – jego część teoretyczną.

Zainteresowany L. K. (1) pierwszą umowę o dzieło zawarł
w dniu 10 października 2007 roku. Jego stanowisko, jako wykonawcy dzieła, określono w treści umowy mianem instruktora egzaminującego. Zgodnie
z postanowieniami umowy zainteresowany zobowiązał się do przeegzaminowania kandydatów na kierowców kategorii B oraz sporządzenia wymaganej dokumentacji, która miała zawierać pisemną ocenę kandydata na kierowcę w „karcie przeprowadzonych zajęć”. Umowa ta została zawarta na czas określony od dnia
10 października 2007 roku do dnia 28 października 2008 roku. Od tego czasu, do kwietnia 2012 roku wnioskodawca zawarł z zainteresowanym kilkadziesiąt tego typu umów o dzieło.

Równocześnie wnioskodawca zawarł z zainteresowanym umowę zlecenia na czas nieokreślony, przedmiotem której było prowadzenie szkolenia praktycznego na kursach prawa jazdy kategorii B, na podstawie jednostkowych skierowań w ilości 30 godzin szkoleniowych na jedną osobę - kandydata na przyszłego kierowcę oraz prowadzenie szkoleń dodatkowych. Umowa ta była umową nieodpłatną.

W dniu 30 lipca 2015 roku organ rentowy na wniosek M. P., wznowił postępowanie w sprawie na podstawie dodatkowych dokumentów przedłożonych przez płatnika w postaci:

- rachunku za wykonanie umowy zlecenia numer (...) na kwotę 3100 złotych brutto wystawionego na L. K. (1),

- skanu dokumentu ZUS (...) za L. K. (1) ze wskazaną datą powstania obowiązku ubezpieczeń emerytalnego, rentowych i wypadkowego od 10 czerwca 2008 roku z tytułu wykonywania umowy zlecenia. Po poddaniu analizie treści wskazanych dokumentów, organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję.

W toku niniejszego postępowania wnioskodawca powoływał się na okoliczność zawarcia z L. K. (1) w dniu 10 czerwca 2008 roku umowy zlecenia, na podstawie której zainteresowany zobowiązał się do sprzątania wnętrza samochodu szkoleniowego z wykorzystaniem przeznaczonego do tego celu środków czystości oraz do mycia nadwozia samochodu przy użyciu dostępnych środków czystości. Jako termin końcowy tej umowy wskazano 30 października 2012 roku. Stosownie do treści § 2 umowy, strony ustaliły wysokość wynagrodzenia w wysokości 3.100 złotych brutto.

Sąd Okręgowy ustalił, że w ramach powierzonych obowiązków instruktora jazdy, L. K. (1) wykonywał prace porządkowe. Dbał o powierzony mu sprzęt i czystość pojazdów. Mył ręcznie samochód, zawoził go do myjni samochodowej, przy czym wnioskodawca zwracał mu koszty z tego tytułu. Zainteresowany nie otrzymywał wynagrodzenia za wykonywane dodatkowe czynności jak dbanie o czystość samochodu, odśnieżanie placu manewrowego, rozwieszanie plakatów reklamowych firmy. Traktował je, jako wchodzące w zakres czynności instruktora jazdy.

L. K. (1) osiągnął z tytułu działalności wykonywanej u płatnika M. P. przychód za okres od 15 do 31 grudnia 2007 roku w wysokości 1300,00 złotych, od 22 września do 30 listopada 2008 roku w wysokości 1 500,00 złotych, od 12 kwietnia do 30 kwietnia 2009 roku w wysokości 3800,00 złotych, od 12 stycznia do 3 czerwca 2009 roku w wysokości 2900,00 złotych, od 4 czerwca do 15 sierpnia 2009 roku w wysokości 2500,00 złotych, od 12 czerwca do 30 września 2009 roku w wysokości 2700,00 złotych, od 7 września do 27 listopada 2009 roku w wysokości 1000,00 złotych, od 5 września do 31 grudnia 2009 roku w wysokości 2200,00 złotych, za 2010 rok w wysokości 20 600,00 złotych, za 2011 rok w wysokości 28 900,00 złotych, za 2012 rok w wysokości 19 200,00 złotych.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego dotyczących płatnika składek oraz wskazanych wyżej dokumentów znajdujących się w aktach Sądu Okręgowego
w Lublinie VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie VIII U 4057/12 oraz aktach organu rentowego. Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne dowody
z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie miały znaczenia dla merytorycznego rozpoznania sprawy kwestie podnoszone w odwołaniu M. P.. Okoliczności wskazywane przez wnioskodawcę w toku postępowania zostały poddane kontroli Sądu Okręgowego w Lublinie, następnie Sądu Apelacyjnego w Lublinie.
W ocenie Sądu Okręgowego, załączona do odwołania prywatna ekspertyza prawna
w przedmiocie analizy umów o dzieło zawartych przez płatnika nie miała związku
z przedmiotem zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji. Z powyższych względów, Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez wnioskodawcę
w odwołaniu.

Sąd dał wiarę zeznaniom zainteresowanego L. K. (1), który podnosił, że w dniu 10 czerwca 2008 roku nie zawierał umowy zlecenia z M. P., na podstawie której zobowiązał się do wykonywania sprzątania wnętrza samochodu szkoleniowego z wykorzystaniem przeznaczonego do tego celu środków czystości oraz do mycia nadwozia samochodu przy użyciu dostępnych środków czystości. L. K. (1), po okazaniu treści umowy zeznał, że nie zawierał jej
z płatnikiem składek, nie podpisał rachunku na kwotę 3 100 złotych i nie otrzymał od wnioskodawcy wskazanego w umowie wynagrodzenia. Zainteresowany wywodził przekonująco, że podpisał jedynie oświadczenie zamieszczone na odwrocie formularza umowy, związane z faktem, że nie złożył podpisu na rachunku za prowadzenie kursu. Podnosił, że składał podpis na drugiej stronie dokumentu, ale nie pod treścią oświadczenia. Wskazywał, że M. P. kilkakrotnie zwracał się do niego
z prośbą o wystawienie rachunku za sprzątanie samochodu. L. K. (2) odmawiał, gdyż w jego ocenie między stronami nie doszło do zawarcia dodatkowej umowy, dotyczącej mycia lub sprzątania auta.

Przyznał, że wykonywał czynności polegające na myciu samochodów, zawoził je do myjni, ale w jego uznaniu, prace te wchodziły w zakres zwykłych obowiązków instruktorów jazdy, gdyż polegały na pozostawieniu porządku w miejscu pracy. Prace te, w świetle zeznań zainteresowanego, miały charakter drugorzędny i wtórny.

W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy oddalił odwołanie i wskazał, że zgodnie z treścią art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. 2017, poz. 1778 ze zm.), prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przez wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Sprawa w przedmiocie ustalenia prawa lub zobowiązania rozstrzygnięta ostateczną decyzją może być zatem wszczęta ponownie po przedstawieniu nowych dowodów lub ujawnieniu okoliczności istniejących przed jej wydaniem, które mają wpływ na ustalenie, zwolnienie
z obowiązku lub rozmiar nałożonego ciężaru. Ten wyjątkowy tryb, przewidziany
w art. 83a ust. 1 ustawy systemowej, jest właściwy w postępowaniu przed organem ubezpieczeń społecznych, jako szczególny i odrębny od wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 k.p.a. W świetle tego przepisu przesłanki wznowienia to ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, ale nie zostały przez organ rentowy uwzględnione przy jej wydawaniu. Pojęcie nowości odnosi się natomiast do dowodów, które mogą powstać także po wydaniu decyzji, jednak muszą dotyczyć okoliczności istniejących przed jej wydaniem.

Odnosząc się do treści nowych dowodów (dokumentów) i okoliczności powołanych we wniosku M. P., który zainicjował postępowanie przed organem rentowym Sąd Okręgowy uznał, że dokumenty, które przedłożył wnioskodawca oraz okoliczności, na które się powoływał nie miały z punktu widzenia przepisów prawa materialnego wpływu na podleganie ubezpieczeniom społecznym
z tytułu wykonywania umów zlecenia przez L. K. (1), w okresie objętym decyzją z dnia 29 października 2012 roku.

W toku niniejszej sprawy M. P. podnosił, że zawarł w dniu
10 czerwca 2008 roku dodatkową umowę na mycie i sprzątanie pojazdu do nauki jazdy, niezwiązaną ze szkoleniem lub egzaminowaniem kandydatów na kierowców. Okoliczność tę zanegował skutecznie zainteresowany, który podnosił, że nie łączyła go z płatnikiem składek dodatkowa umowa zlecenia. L. K. (1) zaprzeczał, by zawarł umowę z M. P., na podstawie której zobowiązał się do sprzątania wnętrza samochodu szkoleniowego z wykorzystaniem przeznaczonego do tego celu środków czystości oraz do mycia nadwozia samochodu przy użyciu dostępnych środków czystości. L. K. (1), zeznał, że nie podpisał rachunku na kwotę 3 100 złotych i nie otrzymał od wnioskodawcy wskazanego w umowie wynagrodzenia. Uznawał bowiem, że prace polegające na myciu samochodów, wchodziły w zakres zwykłych obowiązków instruktorów jazdy, którzy w ramach powierzonych im czynności dbali o powierzone im pojazdy, ich czystość.

Zainteresowany został zatrudniony przez płatnika po to, aby świadczyć pracę na stanowisku instruktora jazdy i czynności te miały charakter główny, skoro przedmiotem działalności płatnika składek, za które otrzymywał od klientów wynagrodzenie, było prowadzenie kursów nauki jazdy.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie istniały podstawy do wznowienia postępowania w sprawie ustalenia okresu podlegania ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru składek z tytułu wykonywania umowy zlecenia przez L. K. (1).

Z tych względów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca zaskarżając wyrok
w całości i zarzucając:

1)  pozbawienie możliwości obrony jego praw na rozprawie w dniu 29 maja
2018 r. oraz pozbawienie możliwości kwestionowania stanu faktycznego
w protokole organu rentowego z dnia 19 czerwca 2012 r., opinii prawnej
z 20 czerwca 2012 r. oraz decyzji z dnia 29 października 2012 r. i 30 września 2015 r. jak również pozbawienie możliwości przedłożenia nowych dowodów
i okoliczności w sprawach sądowych;

2)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 12 ust. 1, art. 18 ust. 3 i art. 46 ust. 1-2 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 66 ust. 1p pkt 1e ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej oraz naruszenie art. 627 k.c., 734 k.c. w zw. z art. 65 § 2 k.c. i art. 58 k.c. polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu i przyjęciu, że umowy o dzieło zawarte z L. K. (1) są w istocie umowami zlecenia podobnie jak nieodpłatna umowa zlecenia zawarta na czas nieokreślony na przeprowadzenie szkolenia praktycznego czy też umowa zlecenia w przedmiocie mycia i sprzątania pojazdu w sytuacji, gdy prawidłowe zastosowanie wymienionych przepisów powinno prowadzić do uznania zawartych umów o dzieło;

3)  błędną ocenę materiału dowodowego w przedmiocie ustaleń stanu faktycznego i niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy;

4)  błędną konstrukcję uzasadnienia opartego na przyjętych przez Sąd sztucznie wykreowanych przez organ rentowy ustaleniach, sprzecznych ze stanem faktycznym;

5)  naruszenie przepisów prawa, polegające na niezasadnej odmowie
i nieprzeprowadzeniu z urzędu dowodów w postaci ekspertyzy biegłego Sądu Okręgowego w Warszawie na potrzeby postępowania w sprawie „z dnia
12 października 2012 r.”;

6)  pominięcie istotnych dowodów, nierozpoznanie nowych dowodów
i argumentacji.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o uchylenie wyroku wydanego w sprawie VIII U 4057/12 oraz zmianę wyroku Sądu Apelacyjnego
w Lublinie z dnia 25 października 20132 r. sygn. akt III AUa 693/13, uchylenie zaskarżonego wyroku lub jego zmianę w przedmiocie objęcia L. K. (1) ubezpieczeniami społecznymi oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu apelacji skarżący rozwinął stawiane zarzuty a w piśmie z dnia 19 marca 2019 r. zgłosił nadto wniosek o dopuszczenie dowodu w postaci protokołu zawierającego zeznania świadka W. R., złożonych w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt VIII U 1889/15 na okoliczność zaniechania działania organu rentowego w przedmiocie bezstronnego
i rzetelnego ustalenia stanu faktycznego.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wnosił o jej oddalenie, wskazując, że powołane przez apelującego dowody i okoliczności nie mają wpływu na zmianę wcześniejszych ustaleń a w konsekwencji na podleganie L. K. (1) ubezpieczeniom społecznym.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku o dopuszczenie dowodu w postaci protokołu zawierającego zeznania świadka W. R., złożonych w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt VIII U 1889/15 na okoliczność zaniechania działania organu rentowego
w przedmiocie bezstronnego i rzetelnego ustalenia stanu faktycznego. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zachodziła potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego, gdyż dowody zebrane w sprawie pozwoliły na ocenę trafności ustaleń Sądu Okręgowego
i prawidłowości rozstrzygnięcia.

Opierając się na ustaleniach faktycznych jak i podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazanej przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazaną przez Sąd Okręgowy, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Bezzasadny jest zarzut pozbawienia wnioskodawcy możności obrony jego praw na rozprawie w dniu 29 maja 2018 r., co skutkowałoby nieważnością postępowania we wskazanym zakresie – art. 379 pkt 5 k.p.c.

Wnioskodawca nie stawił się na żaden termin rozprawy przed Sądem Okręgowym z uwagi na chorobę. Wezwanie na rozprawę, która odbyła się w dniu
29 maja 2018 r., zostało doręczone wnioskodawcy w trybie art. 139 § 1 k.p.c. Przepis ten ustawia tzw. doręczenie zastępcze. Zgodnie z jego treścią w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających, czyli bezpośrednio adresatowi lub dorosłemu domownikowi, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia.
W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, czynność zawiadomienia należy powtórzyć. Wezwanie na termin rozprawy było dwukrotnie awizowane, nie zostało odebrane przez wnioskodawcę, zatem datą jego doręczenia jest data, w której powtórnie upłynął termin do odbioru złożonego pisma – w sprawie niniejszej skarżący mógł odebrać wezwanie do dnia 17 maja 2018 r. (k. 117). Tym samym doręczenie wezwania okazało się skuteczne w tzw. trybie zastępczym. Nie można w tym przypadku mówić o pozbawieniu wnioskodawcy możności obrony jego praw
i nieważności postępowania.

Brak też podstaw do przyjęcia aby wnioskodawca został pozbawiony możliwości zgłoszenia nowych dowodów czy nowych okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Okręgowy wielokrotnie odraczał termin rozprawy, nie pozbawiając skarżącego inicjatywy dowodowej.

Brak podstaw do przyjęcia, że Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w treści art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z jego treścią Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonana przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wówczas, gdy brak jest logiki
w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu nie znajduje oparcia w zasadach doświadczenia życiowego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Sąd Okręgowy obdarzył wiarą zeznania L. K. (1), uznając je za przekonujące. Zainteresowany stanowczo zaprzeczył jakoby zwarł dodatkową umowę dotycząca utrzymywaniu w czystości pojazdu, czynności te traktował jako drugorzędne wobec prowadzonych szkoleń i wchodzące
w zakres obowiązków instruktora nauki jazdy.

Zasadnie Sąd Okręgowy pominął dowód z ekspertyzy biegłego, który jak sam skarżący wywodzi był istotny w sprawie VIII U 5/2013 a nie w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy zasadnie wskazał, że okoliczności podnoszone w odwołaniu a dotyczące zawarcia i realizacji przez L. K. (1) umowy o dzieło nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż zostały one ustalone i ocenione w sprawie dotyczącej podlegania przez zainteresowanego ubezpieczeniom społecznym.

Istotą niniejszej sprawy była możliwość ponownego ustalenia podlegania L. K. (1) ubezpieczeniom społecznym o ile zostałyby przedłożone nowe dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem prawomocnej decyzji z dnia
29 października 2012 r. Zasadnie na tej kwestii Sąd Okręgowy koncentrował postępowanie.

Decyzja z dnia 29 października 2012 r. była poddana kontroli sądowej i jest prawomocna. Jej wzruszenie może nastąpić w wyjątkowym trybie, przewidzianym
w treści art. 83a ust. 1 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W świetle tego przepisu prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przepisy ten daje zatem możliwość wzruszenia decyzji organu rentowego zarówno w sytuacji, gdy postępowanie zostało zakończone decyzją Zakładu, jak i orzeczeniem sądu.

W sprawie niniejszej wnioskodawca nie przedstawił wiarygodnego nowego dowodu ani też nie ujawnił okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji
a miałyby wpływ na jej treść. Dowód w postaci dodatkowo zawartej umowy na sprzątanie samochodu faktycznie nie istnieje. Umowy takiej skarżący nie przedstawił, twierdząc, że ją bezpowrotnie utracił na skutek rozboju (k. 77), zaś L. K. (1) stanowczo zaprzeczył aby umowę taką zawarł. Co więcej zainteresowany zeznał, że wnioskodawca kilkakrotnie prosił go o wystawienie rachunku na sprzątanie samochodu, co miałoby przemawiać za istnieniem umowy, jednakże zainteresowany odmówił. Zeznał, że zawarł wyłącznie umowę zlecenia na przeprowadzenie szkoleń oraz umowę o dzieło na przeprowadzenie egzaminu. Utrzymanie pojazdu w czystości było czynnością drugorzędną wobec powyższych zadań, a nadto obowiązki te wchodziły w zakres czynności instruktora.

Tym samym nie istnieje nowy dowód ani nie została ujawniona okoliczność istniejąca przed wydaniem decyzji z dnia 29 października 2012 r., które pozwalałyby na ponowne ustalenie praw i obowiązków skarżącego i zainteresowanego.

W sprawie niniejszej wnioskodawca usiłuje wykreować inny tytuł ubezpieczenia L. K. (1), który, w jego ocenie, uwalniałby go od obowiązku opłacenia składek, będącego konsekwencją decyzji z dnia 29 października 2012 r. Wobec niespełnienia przesłanek wymienionych w treści art. 83a ust. 1 cyt. ustawy decyzja powyższa nie została wyeliminowana z obrotu prawnego i wywołuje skutki z niej wynikające.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego tj. wymienionych w apelacji przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ani też ustawy z dnia z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1510). Wobec braku podstaw do ponownego ustalenia praw i zobowiązań wnioskodawcy
i zainteresowanego decyzja z dnia 29 października 2012 r. jest wiążąca dla stron postępowania i nie podlega ponownemu badaniu fakt podlegania L. K. (1) ubezpieczeniom społecznym.

Wyrok wydany przez Sąd Okręgowy jest prawidłowy i zgodny
z obowiązującymi przepisami, zatem apelacja wnioskodawcy jako bezzasadna podlega oddaleniu w trybie art. 385 k.p.c.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Elżbieta Gawda Krzysztof Szewczak