Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  oddalił powództwo E. T. przeciwko M. Ż. o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie czynności prawnej, objętej aktem notarialnym – umową przeniesienia prawa własności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), z dnia 24 czerwca 2008 r., rep. A nr 10330/08;

2.  zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zwrócił E. T. kwotę 1.805 zł tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu, uiszczonej dnia 29 grudnia 2017 r.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a)  art. 316 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 64 k.c. w zw. z art. 157 § 2 k.c., poprzez pominięcie przy wyrokowaniu treści wiążącej strony umowy warunkowej sprzedaży z dnia 1 marca 2006 r. oraz okoliczności, że stroną tej umowy jest pozwana, z czego wynika obowiązek pozwanej do złożenia oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie czynności prawnej objętej aktem notarialnym – umową przeniesienia prawa własności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), z dnia 24 czerwca 2008 r., rep. A nr 10330/08, co jednocześnie stanowi nierozpoznanie istoty sprawy;

b)  art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dopuszczenie się dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego w zakresie okoliczności, towarzyszących zawarciu warunkowej umowy sprzedaży nieruchomości i umowy przeniesienia własności nieruchomości, które to uchybienia doprowadziły do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, że powódka – domagają się wykonania przez pozwaną zobowiązania, które ta na siebie przyjęła w treści warunkowej umowy sprzedaży nieruchomości – nadużyła prawa;

c)  art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 2 § 2 ustawy – Prawo o notariacie, poprzez ich niezastosowanie, prowadzące do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu na podstawie zeznań świadka B. Ż. i pozwanej, że pozwana nie uzyskała wraz z mężem, jako zbywający, żadnych pieniędzy z tytułu ceny sprzedaży, podczas gdy mający moc dokumentu urzędowego akt notarialny z dnia 24 czerwca 2008 r., rep. A nr 10330/2008, w § 4 wskazuje, że cena sprzedaży w umówionej kwocie 72.184,82 zł została sprzedającym zapłacona, a K. Ż. oraz B. Ż. pokwitowali jej odbiór;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 37 k.r.io. poprzez jego niezasadne zastosowanie;

b)  art. 156 k.c. w zw. z art. 155 § 1 k.c., poprzez ich błędną wykładnię, czego konsekwencją było ich błędne zastosowanie i przyjęcie braku podstawy prawnej do zawarcia umowy przeniesienia własności na rzecz powódki;

c)  art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzeprowadzenie wykładni oświadczeń woli, złożonych przez strony, zawartych w umowach z dnia 1 marca 2006 r. (rep. A nr 979/06) i z dnia 24 czerwca 2008 r. (rep. A nr 10330/08) w sposób uwzględniający okoliczności ich złożenia oraz zgodny zamiar stron i cel umówi, jakim było przeniesienie prawa własności oznaczonej nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), a nie jedynie oznaczonych w ewidencji działek gruntu;

d)  art. 1 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że księgi wieczyste prowadzone są dla działek gruntu oznaczonych w ewidencji, a nie dla nieruchomości, co doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd I instancji, że nie jest możliwe przeniesienie prawa własności nieruchomości (i dokonanie ujawnienia prawa własności w Dziale II w treści księgi wieczystej nr (...)), w sytuacji, w której istnieją rozbieżności w zakresie powierzchni działek ewidencyjnych, oznaczonych w katastrze nieruchomości, ujawnione w D. IO Księgi Wieczystej;

e)  art. 5 k.c. poprzez jego niezasadne zastosowanie w sytuacji, w której powódka nie uczyniła ze swojego prawa użytku, który by był sprzeczny z zasadami współżycia społecznego lub ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, apelująca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez zobowiązanie pozwanej do złożenia oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie czynności prawnej, objętej aktem notarialnym – umową przeniesienia prawa własności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), z dnia 24 czerwca 2008 r., rep. A nr 10330/08, ewentualnie wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Ponadto apelująca wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Na rozprawie przed Sądem Okręgowym pozwana domagała się oddalenia apelacji, jak również zasądzenia kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna, w związku z czym podlega oddaleniu.

Tytułem wstępu stwierdzić należy, że Sąd odwoławczy w całości podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji, przyjmując je za własne i czyniąc integralną częścią poniższych rozważań. W konsekwencji, Sąd II instancji nie widzi konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania.

Z uwagi na fakt, iż pozwana sformułowała w apelacji zarzuty dotyczące naruszenia zarówno norm prawa materialnego, jak i norm prawa procesowego, w pierwszej kolejności wypada odnieść się do przypisywanych Sądowi I instancji uchybień natury procesowej, gdyż wnioski w tym zakresie mogą determinować kierunek dalszych rozważań.

Nietrafny jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu prawa procesowego w postaci art. 328 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie treści wiążącej strony umowy warunkowej sprzedaży z dnia 1 marca 2006 r. oraz okoliczności, że stroną tej umowy jest pozwana, z czego wynika obowiązek pozwanej do złożenia oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie czynności prawnej objętej aktem notarialnym – umową przeniesienia prawa własności nieruchomości, co – zdaniem apelującej – skutkuje nierozpoznaniem istoty sprawy.

Na gruncie doktryny i orzecznictwa, przywołane pojęcie można ujmować dwojako. W węższym znaczeniu, do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie odnosi się do tego, co stanowi przedmiot sprawy. Chodzi tutaj w szczególności o różnego rodzaju zaniedbania, które w ogólnym rozrachunku polegają na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania albo na pominięciu merytorycznych zarzutów jednej ze stron przy jednoczesnym bezpodstawnym przyjęciu, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie ( por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, L., z dnia 24 listopada 2016 r., II CZ 115/16, L., czy z dnia 3 czerwca 2015 r., V CZ 31/15, L. ). Innymi słowy, nierozpoznanie istoty sprawy w ujęciu wąskim oznacza uchybienie procesowe Sądu I instancji, polegające na całkowitym zaniechaniu wyjaśnienia istoty lub treści spornego stosunku prawnego, przez co rozumie się nie wniknięcie w podstawę merytoryczną dochodzonego roszczenia, a w konsekwencji, pominięcie tej podstawy przy rozstrzyganiu sprawy. Przez nierozpoznanie istoty sprawy w znaczeniu szerszym rozumie się z kolei braki w uzasadnieniu Sądu, całkowicie lub w znacznym zakresie uniemożliwiające odczytanie motywów rozstrzygnięcia i, w konsekwencji, czyniące niemożliwym realizację jednej z podstawowych funkcji uzasadnienia, jaką jest kontrolowalność decyzji (tak Sąd Najwyższy m. in. w postanowieniu z dnia 29 września 2017 r., V CZ 51/17, Legalis, Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt I ACa 1126/15, Legalis, jak również K. Markiewicz, Komentarz do art. 328 k.p.c. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz do art. 1-366, K. Piasecki, A. Marciniak [red.], C.H.Beck, 2016, Legalis).

Przenosząc powyższy wywód na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że wbrew przekonaniu apelującej, Sąd Rejonowy dokonał rozpoznania istoty sprawy, i to zarówno w ujęciu wąskim, jak i szerszym. Lektura pisemnych motywów kwestionowanego rozstrzygnięcia pozwala bowiem sformułować wniosek, iż Sąd I instancji wziął pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy, a zarazem nader szczegółowo, a przy tym w sposób jasny i klarowny, wyjaśnił motywy stanowiska, przyjętego u podstaw rozstrzygnięcia. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku realizuje zatem funkcje przypisywane temu dokumentowi – pozwala na zrekonstruowanie toku rozumowania Sądu Rejonowego i, tym samym, umożliwia zweryfikowanie poczynionych przez ów Sąd ustaleń w toku kontroli instancyjnej.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c., które miałoby polegać na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów i braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału w zakresie okoliczności towarzyszących zawarciu warunkowej umowy sprzedaży nieruchomości i umowy przeniesienia własności nieruchomości, skutkujących przyjęciem, że powódka nadużyła przysługującego jej prawa podmiotowego.

Zgodnie z treścią przywołanego przepisu, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów, o której mowa w art. 233 § 1 k.p.c., polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego, stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów, przeprowadzonych w danej sprawie, wyraża istotę sądzenia w części, obejmującej ustalenie faktów, albowiem obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego, powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego, wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana przezeń ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dało się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, L., który to pogląd Sąd Okręgowy w pełni podziela ).

Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może również polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dlań oceny materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136 i w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906).

W świetle powyższego wywodu stwierdzić należy, że na gruncie niniejszej sprawy, argumentacja skarżącej, dotycząca rzekomego naruszenia przez Sąd I instancji normy, wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c., sprowadza się w istocie do próby wykazania, że ów Sąd, opierając się na prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, wysnuł z niego nieprawidłowe wnioski, tj. błędnie uznał, iż występując z przedmiotowym powództwem, E. T. dopuściła się nadużycia prawa. W rzeczywistości autorka apelacji zarzuca więc Sądowi Rejonowemu błąd subsumcji, polegający na omyłkowym przyjęciu, że zachowanie powódki pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Z uwagi na fakt, iż czynienie ustaleń, o których mowa wyżej, należy do zagadnień prawa materialnego, postawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., winien być rozpatrywany jako dotyczący prawidłowości zastosowania przepisu art. 5 k.c.

Ów zarzut jest jednak chybiony.

Zgodnie z treścią art. 5 k.c., nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, podzielany również przez Sąd Okręgowy, zgodnie z którym o nadużyciu prawa podmiotowego decydują obiektywne kryteria oceny w postaci sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa podmiotowego. Zastosowanie tego przepisu nie może prowadzić do modyfikacji normy prawnej, ani do nabycia prawa lub jego zniweczenia; oznacza jedynie, że w konkretnych okolicznościach faktycznych, ocenianych na gruncie konkretnej sprawy, przyznane normą prawną istniejące prawo podmiotowe zostaje zakwalifikowane jako wykonywane bezprawnie i w konsekwencji nie podlega ochronie. Stwierdzenie, że powód nadużywa prawa podmiotowego, wymaga przy tym ustalenia okoliczności pozwalających skonkretyzować, które działania pozostają w sprzeczności z normami moralnymi godnymi ochrony i przestrzegania w stosunkach społecznych. (tak m. in. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 27 lipca 2017 roku, sygn. akt I ACa 1113/16, L., czy Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19 października 2017 roku, sygn. akt I ACa 534/17, L.)

Przenosząc powyższy wywód na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż rację ma Sąd I instancji, gdy twierdzi, że powódka, domagając się od pozwanej złożenia oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie czynności prawnej, objętej aktem notarialnym z dnia 24 czerwca 2008 r. (rep. A nr 10330/08) – umową przeniesienia prawa własności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), postąpiła w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, nadużywając tym samym prawa. Z materiału dowodowego, zgromadzonego w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, wynika bowiem, że zarówno warunkowa umowa sprzedaży w/w nieruchomości, zawarta dnia 1 marca 2006 r. (rep. A nr 979/2006), jak i umowa przenosząca prawo własności w/w nieruchomości, zawarta dnia 24 czerwca 2008 r. (rep. A nr 10330/08), zostały zawarte w celu dokonania rozliczeń z tytułu działalności gospodarczej pomiędzy mężem powódki B. T. a mężem pozwanej K. Ż. i jej szwagrem B. Ż., przy czym B. T. de facto wykorzystał przymusowe położenie swoich byłych kontrahentów – niemożność spłaty znacznej części zadłużenia, stwierdzonego orzeczeniem sądowym i obawę przed groźbami podjęcia dalszych czynności egzekucyjnych, w tym skierowanych do majątku wspólnego małżonków Ż. – w następstwie czego za w/w nieruchomość zadeklarował cenę rażąco wręcz zaniżoną w stosunku do jej rzeczywistej wartości. Co istotne, opisane wyżej okoliczności zawarcia obu umów nie zostały w jakikolwiek sposób zakwestionowane przez stronę powodową. W tej sytuacji, Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu I instancji, iż osiągnięcie przez powódkę zamierzonego skutku w postaci zobowiązania pozwanej do złożenia oświadczenia woli o żądanej przez powódkę treści, nie dałoby się pogodzić z poczuciem sprawiedliwości. Użytek, jaki powódka pragnęłaby uczynić z przysługującego jej prawa pozostaje bowiem w oczywistej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 2 § 2 ustawy – Prawo o notariacie, poprzez ich niezastosowanie, prowadzące do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, że zarówno pozwana, jak i jej mąż nie uzyskali żadnych pieniędzy z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Apelująca zdaje się nie dostrzegać, że domniemania, związane z dokumentami urzędowymi, tj. domniemanie autentyczności i domniemanie prawdziwości, są domniemaniami wzruszalnymi za pomocą wszelkich środków dowodowych – stanowi tak art. 252 k.p.c. W konsekwencji, przekonanie skarżącej, iż dokument urzędowy w postaci aktu notarialnego stanowi niepodważalny dowód na określoną okoliczność, nie znajduje potwierdzenia w przepisach prawa.

W niniejszej sprawie zarówno pozwana, jak i świadek K. Ż. zeznali, iż zbycie nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), nastąpiło w celu wzajemnych rozliczeń pomiędzy B. T. a K. i B. Ż. i z tego względu ani K. Ż., ani jego żona nie otrzymali w rzeczywistości żadnych pieniędzy, które miałyby pochodzić ze sprzedaży. O czym była już mowa wyżej, strona powodowa w ogóle nie odniosła się do twierdzeń pozwanej, dotyczących okoliczności zawarcia w/w umów. Wobec powyższego, nie zaistniały jakiekolwiek przeszkody, aby przyznać dowodom w postaci zgodnych zeznań pozwanej oraz świadka K. Ż. waloru wiarygodności, a tym samym obalone zostało domniemanie zgodności z prawdą zawartego w akcie notarialnym rep. A nr (...) wpisu, iż cena sprzedaży została sprzedającym, tj. K. i B. Ż., zapłacona.

Zamierzonego przez apelującą skutku nie mógł wywrzeć także i zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 37 k.r.io., polegający na jego niezasadnym zastosowaniu oraz art. 156 k.c. w zw. z art. 155 § 1 k.c., polegający na ich błędnej wykładni, czego konsekwencją miało by być ich błędne zastosowanie i przyjęcie braku podstawy prawnej do zawarcia umowy przeniesienia własności na rzecz powódki.

Zgodnie z treścią art. 37 § 1 k.r.io., zgodne drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:

1.  czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków;

2.  czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal;

3.  czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa;

4.  darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.

W sytuacji, gdy współmałżonek dokonałby jednostronnej czynności prawnej bez zgody drugiego małżonka, skutkowałoby to bezwzględną nieważnością tej czynności (art. 37 § 4 k.r.io.). Jeżeli natomiast bez zgody współmałżonka dokonano by czynności dwustronnej, jej ważność i skuteczność uzależniona byłaby od jej potwierdzenia przez drugiego małżonka (art. 37 § 2 k.r.io.).

Z uwagi na fakt, iż wynoszący ½ udział w nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), stanowił wspólny majątek małżonków Ż., pozostających w dacie zawarcia wspomnianych wyżej umów w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej, do ważności umowy przeniesienia prawa własności nieruchomości z dnia 24 czerwca 2008 r. (rep. A nr 10330/08), potrzebna była zgoda pozwanej M. Ż.. Jednocześnie należy mieć na względzie, że przepis art. 37 k.r.io. kreuje nie obowiązek, lecz prawo współmałżonka do wyrażenia zgody na zawarcie umowy z osobą trzecią, wywierającą skutek w majątku wspólnym małżonków. Innymi słowy, decyzja współmałżonka odnośnie tego, czy potwierdzić umowę zawartą bez jego zgody, ma charakter wyłącznie uznaniowy.

W konsekwencji, stwierdzić zatem należy, iż wbrew poglądowi, forsowanemu przez skarżącą, żaden przepis prawa nie nakłada na pozwaną obowiązku wyrażenia zgody na sprzedaż przywołanej nieruchomości. W szczególności, obowiązku takiego nie kreują przepisy art. 155 § 1 k.c. i art. 156 k.c. Przywołane przepisy statuują bowiem jedynie skutek umów zobowiązujących do przeniesienia własności rzeczy oraz wymóg istnienia tzw. „kauzy” dla ważności umowy przenoszącej własność; nie stanowią one źródła obowiązku, którego spełnienia domaga się od pozwanej powódka.

Za całkowicie chybiony Sąd Okręgowy uznaje również zarzut naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. oraz art. 1 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Nie ulega wątpliwości, że nieruchomość gruntowa może składać się z jednej lub z wielu działek ewidencyjnych. Prawidłowe oznaczenie nieruchomości w księdze wieczystej, które następuje na podstawie danych z ewidencji gruntów i budynków, odgrywa istotną rolę prawną, albowiem wskazuje przedmiot prawa własności i – ewentualnie – innych praw rzeczowych. Te z danych, zawartych w dziale I-O, które pozwalają na indywidualizację przedmiotu wpisanych w dalszych działach księgi wieczystej praw podmiotowych, współtworzą stan prawny nieruchomości ujawniony w księdze (por. Gniewek E., Komentarz do art. 1 KWU [w:] Gniewek E., Księgi wieczyste. Art. 1-58(2) KWU. Art. 626(1)-626(13) KPC. Komentarz, C.H.Beck 2018).

Mając na uwadze powyższe, należy podzielić pogląd Sądu I instancji, iż w sytuacji, gdy treść księgi wieczystej (...) nie koreluje z treścią przywoływanych już wielokrotnie wyżej aktów notarialnych oraz z treścią dokumentów geodezyjnych, nawet udzielenie przez pozwaną zgody na zawarcie umowy przeniesienia własności w/w nieruchomości zgodnie z żądaniem pozwu, nie mogłoby doprowadzić do wpisania powódki w księdze wieczystej (...) jako właścicielki nieruchomości, dla której owa księga jest prowadzona.

W świetle przeprowadzonego wywodu, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż apelacja nie zawiera zarzutów, mogących podważyć stanowisko Sądu I instancji, w związku z czym wywiedziony środek odwoławczy oddalił, o czym orzekł w oparciu o art. 385 k.p.c.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, skarżąca – jako strona przegrywająca to postępowanie – zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. została zobowiązana do zwrotu pozwanej, tytułem kosztów postępowania przed Sądem II instancji, kwoty 1.800,00 zł, stanowiącej równowartość wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika pozwanej, ustalonego na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2017 r., poz. 1979).