Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. przeciwko A. W. w sprawie o sygn. akt XVIII C 4248/14 o zapłatę kwoty 6.240 zł zasądził od A. W. na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 6.239,88 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 września 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.278 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w całości. Skarżąca przedmiotowemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie prawa przez jego błędną wykładnię oraz niewyjaśnienie wszystkich okoliczności mających istotne znaczenia do wyjaśnienia sprawy. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i uchylenie wyroku, a ponadto o zwolnienie jej od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu skarżąca przyznała, że roszczenie z tytułu zawartej przez nią umowy kredytu z (...) Bank S.A., z której powód wywodzi swoje roszczenie w przedmiotowej sprawie nie zostało zaspokojone. Pozwana powołując się na treść art. 118 k.c., podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując że roszczenie z tytułu niespłaconych kredytów przedawniają się z upływem lat 3, zaś termin przedawnienia liczy się od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne.

Jednocześnie pozwana wniosła o zwolnienie jej od kosztów w całości oraz ustanowienie na jej rzecz pełnomocnika z urzędu.

W piśmie z dnia 10 grudnia pełnomocnik pozwanej wniósł o zasadzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Powód, w odpowiedzi na apelację pozwanej, wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za postępowanie apelacyjne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Okoliczność, że pozwana nie dokonała spłaty zobowiązania kredytowego stanowi w sprawie okoliczność bezsporną, albowiem przyznała w treści złożonej apelacji, że roszczenie przez nią nie zostało spełnione, podnosząc zarzut przedawnionego roszczenia.

Sąd I instancji słusznie ocenił, że w przedmiotowej sprawie roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu. Zgodnie z art. 118 k.c. roszczenia banku przedawniają się z upływem lat 3, zaś roszczenia wynikające z umowy o kartę kredytową ulegają przedawnieniu z upływem dwuletniego terminu określonego w art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U. nr 169, poz. 1385), którego bieg rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W art. 123 § 1 k.c. przewidziana jest możliwość przerwania biegu przedawnienia przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, bądź przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. W razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki (art. 509 § 2 k.p.c.). Co do zasady nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że w dniu 15 czerwca 2007 r. pozwana zawarła z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu nr (...), jego wymagalność w umowie została określona najpóźniej na dzień 16 grudnia 2008 r.. Następnie w dniu 25 czerwca 2008 r. pierwotny wierzyciel dokonał cesji przysługującej mu wierzytelności w stosunku do pozwanej na rzecz powodowego Funduszu, który z kolei w dniu 28 września 2010 r. wytoczył przeciwko pozwanej powództwo o zapłatę w przedmiotowej sprawie. A zatem, na podstawie art. 123 § 1 k.c., powód dokonał skutecznie przerwania bieg przedawnienia roszczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że argumentacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako całkowicie bezzasadną.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej A. W. z urzędu przez adw. I. C. Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z § 8 pkt 4) w zw. z § 16 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. (tj. Dz. U. 2019 r. poz. 18) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przyznając kwotę 1.107 zł, na którą składa się opłata w wysokości 900 zł, powiększona o należny podatek VAT.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 stycznia 2018 r. (t.j. Dz. U. 2018 r. poz. 265) zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w apelacji.