Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Magdalena Gałkowska

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Skoczewska

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2019 r. w Puławach

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko (...) Centrum Medyczne Sp. z o. o. z siedzibą w K.

o wynagrodzenie za pracę

I.  zasądza od (...) Centrum Medyczne Sp. z o. o. z siedzibą w K. na rzecz J. C. kwotę 5814,21 złotych (pięć tysięcy osiemset czternaście 21/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w pozostałej części;

III.  wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3469,43 złote;

IV.  nie obciąża pozwanego (...) Centrum Medyczne Sp. z o. o. z siedzibą w K. kosztami procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 grudnia 2018r. J. C. wnosiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) Centrum Medyczne Sp. z o.o. w S. (obecnie (...) Centrum Medyczne Sp. z o.o. w K.) kwoty 12.450 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem: wyrównania wynagrodzenia za październik 2018r., wynagrodzenia za listopad 2018r., dodatku do wynagrodzenia w wysokości 10 % wynagradzania zasadniczego za okres od lipca 2017r. do lipca 2018r. i w wysokości 20 % wynagradzania zasadniczego od sierpnia 2018r. do chwili obecnej, a także za przepracowane przez nią godziny nadliczbowe w okresie od stycznia 2016r. do kwietnia 2018r.

W piśmie procesowym z dnia 9 stycznia 2019r. powódka sprecyzowała wysokość roszczeń i tak: tytułem wyrównania wynagrodzenia za październik 2018r. domagała się kwoty 2.830 zł brutto pomniejszonej o 650 zł netto, tytułem wynagrodzenia za listopad 2018r. domagała się kwoty 2.830 zł, tytułem dodatku do wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2017r. do 31 sierpnia 2018r. ( ograniczyła w tym zakresie to żądanie) domagała się kwoty 1.195 zł, a także kwoty 4.722,45 zł tytułem wynagrodzenia za przepracowane przez nią godziny nadliczbowe w okresie od stycznia 2016r. do kwietnia 2018r.

Pozwany (...) Centrum Medyczne Sp. z o.o. w S. ( obecnie (...) Centrum Medyczne Sp. z o.o. w K.) w odpowiedzi na pozew oświadczył, że powództwa nie uznaje i wnosi o jego oddalenie, ale też podniósł, że jeżeli chodzi o wynagrodzenie za październik 2018r., to wypłacono powódce kwotę brutto 1040,75 zł, czyli netto 651,43 zł, a do wypłaty pozostała kwota brutto 1789,25 zł, jeżeli chodzi o wynagrodzenie za listopad 2018r. to przysługuje ono powódce w wysokości 2830 zł, a jeżeli chodzi o wysokość dodatku do wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2017r. do 31 sierpnia 2018r., to jest to kwota 1194,96 zł. Pozwany także wnosił o nieobciążanie pozwanej kosztami procesu w przypadku nieoddalenia powództw, a także o rozłożenie należności na raty. Załącznikiem do odpowiedzi na pozew złożonej przez pozwanego pracodawcę było zaświadczenie o zarobkach powódki liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy ( k.23).

Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2019r. powódka ostatecznie oświadczyła, że popiera powództwo o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego byłego pracodawcy: wyrównania wynagrodzenia za październik 2018r. w wysokości 1.789,25zł, wynagrodzenia za listopad 2018r. w wysokości 2.830 zł oraz kwoty 1.194,96 zł tytułem dodatku do wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2017r. do 31sierpnia 2018r. Powódka także popierała powództwo o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za przepracowane przez nią godziny nadliczbowe w okresie od stycznia 2016r. do kwietnia 2018r. w przybliżonej wysokości 4722,45 zł, jako że w tym okresie pracowała w wymiarze 7.35, podczas gdy, w związku z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności, powinna pracować w wymiarze 7.00.

Postanowieniem wydanym na tej rozprawie roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za przepracowane przez nią godziny nadliczbowe w okresie od stycznia 2016r. do kwietnia 2018r. zostało wyłączone do oddzielnego rozpoznania i wyrokowania.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka J. C. zatrudniona była w pozwanym (...) Centrum Medyczne Sp. z o.o. w S. jako pielęgniarka, a swoją pracę wykonywała w Szpitalu w R., prowadzonym przez pozwaną spółkę( bezsporne). Stosunek pracy łączący strony rozwiązał się z dniem 28 lutego 2019r. ( bezsporne).

Od września 2018r. wynagrodzenie zasadnicze powódki stanowiło kwotę 2830 zł (bezsporne, k.23).

W październiku 2018r. powódka otrzymała tytułem wynagrodzenia kwotę brutto 1040,75 zł, czyli netto 651,43 zł ,a do wypłaty pozostała kwota brutto 1789,25 zł ( k.24, dane zawarte w odpowiedzi na pozew k.21 przyznane przez powódkę). Powódka nie otrzymała w ogóle wynagrodzenia za listopad 2018r. w wysokości 2830 zł (dane zawarte w odpowiedzi na pozew k.21). Powódka w okresie od lipca 2017r. do sierpnia 2018r. nie otrzymała także dodatku przysługującego pracownikom medycznym na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych z dnia 8 czerwca 2017 r. ( Dz.U. z 2017r. poz. 1473).

Na koniec 2018r. rachunek zysków i strat pozwanej spółki sporządzony przez Dyrektora Finansowego Głównego Księgowego A. P. wykazał stratę – 2751.263,57 zł (k.36) .

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie złożonych do akt spraw, a wskazanych wyżej dokumentów, których prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz od pozwanego pracodawcy kwoty 1789,25 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia za październik 2018r. i kwoty 2830 zł tytułem wynagrodzenia za listopad 2018r., jest oczywiście uzasadnione.

Podstawowym bowiem obowiązkiem pracodawcy jest wypłacanie pracownikowi wynagrodzenia w stałym i z góry określonym terminie. Wynagrodzenie pracownik powinien otrzymywać co najmniej raz w miesiącu, nie później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego, po miesiącu w którym pracownik zyskał prawo do wynagrodzenia. Nieterminowe zaś wypłacanie pracownikowi wynagrodzenia wiąże się z koniecznością wypłaty odsetek ustawowych, przy czym wypłata odsetek za nieterminową wypłatę wynagrodzenia przysługuje niezależnie, od tego, czy pracownik poniósł szkodę powodu opóźnienia oraz czy opóźnienie było spowodowane okolicznościami, na które pracodawca nie miał wpływu.

Poza sporem jest, że powódka nie otrzymała wynagrodzenia w pełnej wysokości za październik 2018r. i w ogóle za listopad 2018r., choć swoją pracę na rzecz pracodawcy wykonywała. Zatem należało zasądzić na jej rzecz od pozwanego pracodawcy kwoty należne jej tytułem niewypłaconego wynagrodzenia za pracę za te dwa miesiące.

Także i żą danie powódki zasądzenia na jej rzecz kwoty łącznie 1.194,96 zł tytułem niewypłaconego jej przez pozwanego pracodawcę, a należnego jej dodatku do wynagrodzenia za okres od lipca 2017r. do sierpnia 2018r., jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 3 ust ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych z dnia 8 czerwca 2017 r. ( Dz.U. z 2017r. poz. 1473), do dnia 31 grudnia 2021 r. podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski'', do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze. Zgodnie zaś z art. 7 tej ustawy do dnia 31 grudnia 2019 r. najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 3900 zł brutto. ) Zgodnie z art. 3 ust 5a i 5b ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia, przy czym: na dzień 1 lipca 2017 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny podwyższa się co najmniej o 10% kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy najniższym wynagrodzeniem zasadniczym a wynagrodzeniem zasadniczym tego pracownika, a na dzień 1 lipca 2018 r. podwyższa się co najmniej o 20%.

Pozwany pracodawca przyznaje, że kwoty tego należnego powódce na podstawie przepisów tej ustawy dodatku nie były jej wypłacane, wskazuje jaka to jest kwota, a więc choć powództwa nie uznaje, to jednak przyznaje, że ten dodatek był należny powódce w okresie od 1 lipca 2017r. do 31 sierpnia 2018r. w konkretnej wskazanej przez siebie, a zaakceptowanej przez powódkę, wysokości.

Zatem sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 1.194,96 zł, czyli łączną kwotę tego dodatku za okres od lipca 2017r. do czerwca 2018r. ( 10%) i od 1 lipca 2018r. do 31 sierpnia 2018r. ( 20%).

Sąd łącznie zatem zasądził na rzecz powódki kwotę 5.814,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, co jest zgodne z art. 85 kp i art. 481§1 kc.

Sąd nie rozłożył zasądzonej w wyroku kwoty na raty, a orzekając w ten sposób miał na uwadze przede wszystkim dobro pracownika. W myśl art.320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Pozwany wnosząc o rozłożenie należności na raty dołączył dokumenty finansowe świadczące o sytuacji finansowej pozwanej spółki tj. dołączony został rachunek zysków i strat, wykazujący na koniec 2018r. większą stratę niż w roku poprzednim, a także szereg dokumentów o zajęciu rachunku bankowego pozwanej spółki. Zatem na pewno sytuacja finansowa pozwanej spółki jest trudna, ale z drugiej strony, powódka we wskazanych miesiącach nie otrzymała należnego jej wynagrodzenia za pracę i dodatku do tego wynagrodzenia. Tymczasem pracodawca który nie wypłaca wynagrodzenia w terminie i w całości, ciężko narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, choćby z przyczyn niezawinionych nie uzyskał środków finansowych na wynagrodzenia, bo obowiązkiem pracodawcy jest terminowe płacenie wynagrodzenia a nie uzyskiwanie na to wynagrodzenie środków finansowych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2000r. w sprawie I PKN 516/99). Oczywistym i logicznym jest, że niewypłacenie powódce w miesiącach objętym wyrokiem wynagrodzenia mogło spowodować, że powódka znalazła się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Pamiętać należy, że sąd ma za zadanie dbać aby słuszny interes pracownika nie był naruszony i aby działanie kogokolwiek nie było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Zatem w ocenie sądu, nie można powiedzieć iż sytuacja pozwanego, w kontekście rodzaju i wysokości zasądzonych na rzecz pracownika należności, jest na tyle wyjątkowa, co uzasadniałoby uwzględnienie wniosku pozwanego.

Wobec tego sąd orzekł jak w sentencji.

Nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnia przepis art.477 ²§1 kpc.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 102 kpc, uwzględniając właśnie trudną sytuację ekonomiczną pozwanego.