Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie, w V Wydziale Karnym:

w składzie:

Przewodniczący: Joanna Kasicka

Protokolant: Karina Drzewiecka

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin – Niebuszewo w Szczecinie – Agnieszki Długołeckiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 czerwca 2018 roku, 12 września 2018 roku, 26 września 2018 r., 21 listopada 2018 roku

sprawy

D. W.

syna J. i B. z domu W.

urodzonego (...) w S.

J. B. (1)

syna M. i B. z domu P.

urodzonego (...) w S.

oskarżonych o to, że:

1.  w dniu 23. 11.2017 r. w S. , działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym J. B. (1) będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w S. ( sygn.. akt IV K 267/11) za czyn z art.280§ 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 09.05.2015r. do 08.05.2017r. , dokonali zaboru pojazdu mechanicznego w postaci samochodu marki M. o nr rej, (...) wraz z kluczykami do pojazdu w celu jego krótkotrwałego użycie , czym spowodowali szkodę łącznej wartości 4000 złotych na rzecz A. L.

- tj. o czyn z art. 289§ 1 kk , a w wobec J. B. – tj. o czyn z art. 289 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

a nadto D. W.

oskarżonego o to, że:

2.  w dniu 23.11.2017 r. około godz.21.14 w S., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie (syg. akt IV K 1126/15) skazującym go za czyn z art.178a§1 kk i orzekający zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym w okresie od 05.09.2015 r. do 05.09.2022r., znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,80 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził ulicą (...) samochód marki M. o nr rej. (...) , nie stosując się do decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia 13.07.2016 r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami a nadto na Pl. (...), pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego – policjanta poruszającego się samochodem służbowym polecenia do niezwłocznego zatrzymania pojazdu poprzez użycie sygnałów świetlnych i dźwiękowych w pojeździe służbowym, nie zatrzymał kierowanego przez siebie pojazdu i kontynuował jazdę ulicami (...). S. (...), P., J. i B. (...)

- tj. o czyn z art. 178a §4 kk w zb. z art. 180a kk w zb. z art. 178b kk w zw. z art. 11§2kk

i J. B. (1)

oskarżonego o to, że:

3.  w dniu 23.11.2017 r. w S., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie ( syg. akt IV K 267/11 ) za czyn z art.280§ 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 09.05.2015r. do 08.05.2017 r., po uprzednim uderzeniu w twarz A. L. spowodował u pokrzywdzonego naruszenie funkcji śluzówki wargi dolnej na okres nie przekraczający dni 7 w rozumieniu art. 157 § 1kk

- tj. o czyn z art. 157§ 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

I. D. W. i J. B. (1) uznaje za winnych, tego że w dniu 23 listopada 2017 roku w S., działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym J. B. (1) będąc uprzednio karanym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn.. akt IVK 267/11, na karę dwóch lat pozbawienia wolności za czyn z art. 280 § 1 kk, którą odbywał w okresie od 09.05.2015 r. do 08.05.2017 r., zabrali w celu krótkotrwałego użycia pojazd mechaniczny, stanowiący własność A. L., w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), o wartości 4000 zł., po wcześniejszym pokonaniu zabezpieczenia pojazdu poprzez użycie zabranych wbrew woli A. L. kluczyków do tego samochodu, czym działali na szkodę A. L.; to jest D. W. przestępstwa z art.289§2 kk, a J. B. (1) przestępstwa z art.289§2 kk w zw. z art.64§1 kk i za to przestępstwo, na podstawie art.289§2 kk i art.33§2 kk, wymierza D. W. karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda, a J. B. (1) karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda.

II. D. W. uznaje za winnego czynu opisanego w punkcie 2 i za przestępstwo to, na podstawie art.178a§4 kk w zw. z art.11§3 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności

III. na podstawie art.43a§2 kk orzeka wobec D. W. świadczenie pieniężne w wysokości 10 000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV. na podstawie art.42§3 kk, orzeka wobec D. W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio;

V. J. B. (1) uznaje za winnego czynu opisanego w punkcie 3 i za przestępstwo to, na podstawie art.157§ 2 kk wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art.85§1 kk i 86§1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności i wymierza D. W. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a J. B. (1) karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art.63§1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego D. W. kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 23 listopada 2017 roku od godziny 21:20 do dnia 13 czerwca 2018 roku do godziny 15:43;

VIII. na podstawie art.63§1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego J. B. (1) kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 23 listopada 2017 roku od godziny 21:20 do dnia 13 czerwca 2018 roku do godziny 16:50;

IX. na podstawie art. 627 kpk, 633 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 j.t.) zasądza od oskarżonych D. W. i J. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe – od każdego z oskarżonych w części związanej sprawą każdego z nich, w tym od oskarżonego J. B. (1) kwotę 700 (siedmiuset) złotych opłaty i od oskarżonego D. W. kwotę 1100 (jednego tysiąca stu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt V K 186/18

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2017 roku w S. A. L. pokłócił się ze swoją konkubiną A. M.. Wyszedł z mieszkania, które zajmował, a które należało do A. M. i spotkał się ze znajomym J. B. (1), któremu towarzyszył D. W.. W momencie spotkania byli oni trzej już pod silnym wpływem alkoholu. Pomimo tego dalej spożywali razem alkohol. Potem A. L. zaprosił ich do swojego mieszkania. W mieszkaniu obecna była konkubina A. A. M. i jej matka, która przebywała w pokoju przejściowym. Mieszkanie miało dwa pokoje, w tym ten jeden przejściowy. Będąc w mieszkaniu A. L., J. B. (1) i D. W. przeszli przez pokój przejściowy i weszli do drugiego pokoju. Tam usiedli przy ławie. Znowu sięgnęli po alkohol i wypili kilka kieliszków wódki. A. M. wyszła do innego pokoju, do swojej matki i nie wchodziła już do pokoju zajmowanego przez gości.

Dowód:

- zeznania A. L. k. 30v-31, 128-129, 528, 536,

- zeznania A. M. – w części k. 46v-47, 218-219, 491-492,

- wyjaśnienia D. W. – w części k. 90,

- zeznania M. L. (1) k. 37v-38, 493.

J. B. (1), D. W. i A. L. siedzieli razem w pokoju, dalej pili alkohol. W pewnym momencie J. B. (1) nagle uderzył A. L. w twarz, w wargę. Uderzenie skutkowało powstaniem podbiegnięcia śluzówki wargi. A. L. miał zakrwawioną twarz w miejscu uderzenia. Powyższe spowodowało u pokrzywdzonego naruszenie funkcji ust na okres do dni 7.

Dowód:

- zeznania A. L. k. 30v-31, 128-129, 528-529,

- protokół oględzin lekarskich i opinia k. 135-177,

- zeznania M. L. (1) k. 37v-38, 493,

- zeznania J. W. k. 34, 492-493.

Po uderzeniu A. L. z obawy przed kolejnym uderzeniem udał, że stracił przytomność. Wiedział, że J. B. (1) jest od niego silniejszy i może go ponowie uderzyć. J. B. (1) w tym czasie sięgnął do szuflady i zabrał klucze od należącego do A. L. samochodu osobowego marki M. o numerze rejestracyjnym (...). D. W. był ciągle obecny w pokoju, w żaden sposób nie sprzeciwiał się zachowaniu J. B. (1). Następnie J. B. (1) i D. W. wyszli z pokoju i z mieszkania, i udali się do samochodu A. L..

Po ich wyjściu A. L. wstał z tapczanu, podszedł do okna i zauważył, że jego samochodu nie ma i zadzwonił na policję. Po przybyciu funkcjonariuszy policji zrelacjonował im przebieg zdarzenia a następnie wsiadł z nimi do samochodu służbowego, aby dogonić i odzyskać swój pojazd.

Pojazd pokrzywdzonego był warty 4 000 złotych.

Dowód:

- zeznania A. L. k. 40-42, 128-129, 529, 535,

- zeznania A. M. k. 26-47,

- protokół oględzin miejsca k. 25-27,

- zeznania J. W. k. 34, 492-493,

- zeznania A. L. k. 30v-31,

- zeznania M. L. (1) k. 37v-38, 493.

W dniu 23 listopada 2017 roku w S. D. W. będąc w stanie nietrzeźwości 0, 80 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził ulicą (...) w S. samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...). D. W. nie miał w tym czasie uprawnień do kierowania pojazdami, ponieważ decyzją Prezydenta Miasta S. z dnia 13 lipca 2016 roku cofnięto jemu te uprawnienia. Jednocześnie wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 8 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt IV K 1126/15, którym został on skazany za czyn z art. 178a § 1 kk, orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres siedmiu lat od 5 września 2015 roku do 5 września 2022 roku.

Dowód:

- protokół badania trzeźwości k. 4-6,

- świadectwo wzorcowania k. 7-8,

- protokół przeszukania D. W. k. 12-14,

- protokół przeszukania samochodu k. 21-22,

- zeznania J. W. k. 34-35, 492-493,

- zeznania M. L. (1) k. 37v-38, 493,

- decyzja k. 353,

- zeznania A. L. k. 40-42, 128-129, 529-530.

Na placu (...) w S. patrol policji dogonił samochód A. L. i wydał polecenie niezwłocznego zatrzymania pojazdu – użył sygnałów świetlnych i dźwiękowych w pojeździe służbowym. Pomimo tego sygnału, kierujący pojazdem D. W. nie zatrzymał się i jechał dalej przez Plac (...), ulicami (...). Pojazd zatrzymał się dopiero na ulicy (...) na wysokości bramy wjazdowej numer 21. Po zatrzymaniu się pojazdu, ani kierowca, ani pasażer nie wysiedli. Wysiedli dopiero po użyciu przez funkcjonariuszy policji siły. Po zatrzymaniu u D. W. ujawniono dowód rejestracyjny zabranego pojazdu oraz dokument potwierdzający ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej.

Dowód:

- protokół badania trzeźwości k. 4-6,

- świadectwo wzorcowania k. 7-8,

- protokół przeszukania D. W. k. 12-14,

- protokół przeszukania samochodu k. 21-22,

- zeznania J. W. k. 35, 492-493,

- zeznania M. L. (1) k. 37v-38, 493,

- wyjaśnienia J. B. (1) – w części k. 98,

- zeznania A. L. k. 40-42, 128-129, 529-530.

J. B. (1) w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną poczytalność.

Dowód:

- opinia sądowo-psychiatryczna k. 174-176.

D. W. w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną poczytalność, ale tylko na skutek spożycia alkoholu, którego działanie powinien przewidzieć.

Dowód:

- opinia sądowo-psychiatryczna k. 186-190.

J. B. (1) był wielokrotnie karany sądownie. Między innymi został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 25 stycznia 2012 roku, sygn. akt IV K 267/11, za czyn z art. 280 § 1 kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 9 maja 2015 roku do 8 maja 2017 roku.

Dowód:

- zapytanie o udzieleniu informacji o osobie k. 143,

- karta karna k. 144-145,

- odpis wyroku k. 112c, 154-155v, 204-212, 261,

- odpis postanowienia k. 262-262v.

D. W. był karany sądownie. Między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 8 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt IV K 1126/15 został skazany za czyn z art. 178a § 1 kk i został orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres siedmiu lat od 5 września 2015 roku do 5 września 2022 roku.

Dowód:

- odpis wyroku k. 125-125v, 150-150v, 151-152, 159-159v,

- zapytanie o udzieleniu informacji o osobie k. 140,

- karta karna k. 141-142.

D. W. ma 39 lat. Jest kawalerem i ma jedno dziecko w wieku 9 lat, na rzecz którego płaci alimenty w wysokości 600 złotych miesięcznie. Posiada wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest mechanikiem samochodowym i pracuje dorywczo jako pracownik fizyczny i uzyskuje dochód w wysokości 1 800 złotych netto miesięcznie.

Dowód:

- dane osobopoznawcze D. W. k. 61v, 63-64, 407.

J. B. (1) ma 60 lat. Jest kawalerem i ma jedno dorosłe dziecko. Posiada wykształcenie podstawowe i nie ma wyuczonego zawodu. Nie posiada dochodu. Utrzymuje się zasiłku, otrzymuje paczki żywnościowe. Korzysta z pomocy sąsiada. Posiada zadłużenie w wysokości 11 000 złotych.

Dowód:

- dane osobopoznawcze J. B. (1) k. 66-66v, 68-69, 407, 486.

D. W. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się jedynie do czynu 2. częściowo i 3. Nie przyznał się do zaboru pojazdu i niezatrzymania na żądanie policji. Wyjaśnił, że byli w mieszkaniu u A. L. i w pewnym momencie J. B. (1) i A. L. zaczęli się kłócić o kobietę, ale skończyła się wódka, więc postanowili, że pojadą do domu. Twierdził, że A. L. pokazał im, gdzie stoi jego samochód. Zaprzeczył, aby ktokolwiek uderzył A. L.. Zaprzeczył temu, żeby rozmawiali o pożyczce. Podał, że zatrzymali się na żądanie policji jakieś 50 m od momentu, w którym zauważyli policję. Wskazał, że widział tylko sygnały świetlne. Stał na stanowisku, że zatrzymał się w miejscu, w którym uważał, że może się bezpiecznie zatrzymać. Podał, że pokrzywdzony zgodził się na wydanie kluczyków i A. M. je wydała.

W postępowaniu sądowym D. W. przyznał się tylko do prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Poza tym, co wyjaśniał już w postępowaniu przygotowawczym dodał, że A. L. poprosił A. M., żeby ona podała kluczyki do samochodu. Podał, że A. L. przewrócił się i upadł na twarz.

/wyjaśnienia D. W. k. 61v-62, 90, 222-223, 248,/

J. B. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów. Wyjaśnił, że przyszedł do mieszkania A. M. na jej prośbę wraz z D. W.. W mieszkaniu była A. M., A. L. i matka A. M.. Podał, że A. M. chciała się rozstać z A. L., a J. B. (1) ją od tego odwodził. Wskazał, że nie miał zatargu z A. L., ani nie pożyczał mu żadnych pieniędzy, a A. L. powierzył mu kluczyki i pojazd, bo wiedział, że D. W. jest trzeźwy i może prowadzić, a J. B. (1) i D. W. nie mieli już pieniędzy na taksówkę.

W postępowaniu sądowym J. B. (1) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów. Wyjaśnił tak, jak w postępowaniu przygotowawczym. Dodał, że A. L. w mieszkaniu kilka razy przewrócił się, raz na taboret i raz na wersalkę, co mogło być przyczyną powstania uszkodzenia wargi. Wskazał, że kluczyki od samochodu dostał od A. M., która dała jemu te klucze w obawie przed tym, aby A. L. nie wsiadł do samochodu pod wpływem alkoholu. Podał, że dostał kluczyki od A. M., gdy był z nią sam w pokoju, a D. W. był wtedy w innym pokoju. Zaprzeczył wcześniejszym wyjaśnieniom w zakresie, w jakim wskazywał, że kluczyki otrzymał D. W. od A. L.. Co istotne J. B. (1) wyjaśnił, że zarówno on, jak i D. W. słyszał sygnały dźwiękowe i widział sygnały świetlne radiowozu, ale razem z D. W. doszli do wniosku, że zatrzymają się w innym miejscu, bo tak będzie lepiej.

/wyjaśnienia J. B. (1) k. 66v-67, 69-98, 105, 221, 251, 487-488/

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił zgodnie z art. 424 § 1 pkt 1 kpk na podstawie dowodów z zeznań świadków A. L., J. W., M. L. (1), dowodów z dokumentów, w szczególności protokołów badania trzeźwości, odpisów wyroków, opinii sądowo-psychiatrycznych i opinii z zakresu medycyny sadowej, które sąd uznał za wiarygodne w całości.

Za wiarygodne jedynie w części sąd uznał wyjaśnienia obu oskarżonych i zeznania świadka A. M., z przyczyn szczegółowo opisanych poniżej. Na wstępie oceny tych dowodów zaznaczyć należy, że wyjaśnienia obu oskarżonych i zeznania świadka A. M. były dowodami przeciwnymi do zeznań A. L., jednak w odróżnieniu od spójnych i konsekwentnych zeznań A. L., wyjaśnienia oskarżonych i zeznania A. M. zmieniały się w toku postępowania i kreowały bardzo niespójny obraz zdarzenia, co spowodowało, że okazały się wysoce niewiarygodne.

Odnosząc się szczegółowo do tych dowodów wskazać należy, że Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom D. W. w zakresie, w jakim wskazywał, że w pewnym momencie, w trakcie pobytu w mieszkaniu miał skończyć się alkohol, wobec czego postanowili, że pojadą do domu, a A. L. wiedząc, że nie mają oni pieniędzy na taksówkę, pokazał im, gdzie stoi jego samochód i go im powierzył. Pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami A. L. oraz wydaje się być mało prawdopodobne. Poza tym D. W. zmienił później zeznania w tym zakresie i podał, że to nie A. L. podał mu kluczyki, ale jedynie zgodził się na wydanie kluczyków i wydała je A. M.. Zeznania w tym zakresie są niewiarygodne już chociażby z tego powodu, że zostały zmienione przez oskarżonego, czyli są niespójne.

Jak ustalono na podstawie zeznań A. L., opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej, zeznań J. W. i M. L. (2), A. L. został uderzony przez J. B. (1) w twarz. O tym, że obrażenie, którego doznał A. L. powstało świadczą zeznania funkcjonariuszy policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia i widzieli, że A. L. ma zakrwawiona twarz. Niewiarygodne okazały się twierdzenia obu oskarżonych jak i zeznania świadka A. M., jakoby do uszkodzenia wargi A. L. miało dojść na skutek upadku i uderzenia o mebel albo o podłogę. Wyjaśnienia obu oskarżonych jak i zeznania A. M., były, co należy w tym miejscu ponownie wskazać, bardzo niespójne, zmieniały się, były nawet sprzeczne między sobą, dlatego sąd miał duże wątpliwości, aby dać im wiarę w jakiejkolwiek części, w tym w zakresie przyczyn powstania obrażeń ciała u A. L.. Z tego też powodu sąd uznał za wiarygodne zeznania A. L..

Kolejną ważną kwestią było to, że mało prawdopodobne, nielogiczne i nieuzasadnione byłoby, aby A. L. miał dzwonić na policję z informacją o tym, że ktoś mu zabrał samochód osobowy, gdyby wcześniej sam powierzył pojazd tym osobom.

Niewiarygodne okazały się wyjaśnienia D. W. w zakresie, w jakim podał, że zatrzymali się na żądanie policji jakieś 50 m od momentu, w którym zauważyli sygnały i że widział tylko sygnały świetlne, a także że zatrzymał się w miejscu, w którym uważał, że może się bezpiecznie zatrzymać. Sąd przyjął, że pojazd policji poruszał się za samochodem marki M. (...) przez bardzo długa trasę, a poza tym miał włączone sygnały świetlne i dźwiękowe. Sąd ustalił to na podstawie dowodów z zeznań funkcjonariuszy policji, odnośnie których sąd nie znalazł żadnych okoliczności, które miałyby negatywnie wpłynąć na ocenę ich wiarygodności. O użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych mówił również J. B. (1) (k. 98). Poza tym trudne do przyjęcia jest, aby w porach nocnych kierowca nie mógł zatrzymać się, skoro ulice, którymi się poruszał były ulicami generalnie dwupasmowymi i o małym natężeniu ruchu o tej porze doby. Odnośnie z kolei D. W. przyjąć należało, że jego twierdzenia w tym zakresie stanowiły przyjętą linię obrony. O postawie D. W., która sprowadzała się do niezastosowania się do polecenia funkcjonariuszy policji świadczy również późniejsze zachowanie się oskarżonego, który w ogóle nie chciał wysiąść z samochodu. Zważyć należy, że nawet oskarżony J. B. (1) wyjaśnił odmiennie i podał, tak jak funkcjonariusze policji, że D. W. i J. B. (1) zostali wyprowadzeni z pojazdu siłą (k. 98).

Wyjaśnienia J. B. (1) również mijały się z prawdą w znacznej części. Po pierwsze, niewiarygodne jest jego twierdzenie, że w czasie spotkania D. W. nic nie pił i był trzeźwy. Co innego wynika bowiem z protokołu badania trzeźwości (k. 5, 6). Po drugie, skoro oskarżony w tym zakresie wyjaśnień tak daleko mija się z prawdą, to przyjąć należy, że równie nieprawdziwe są jego twierdzenia, że A. L. dał J. B. (1) i D. W. klucze, ponieważ D. W. był trzeźwy. Po trzecie, z tych samych przyczyn, co w przypadku oceny wyjaśnień D. W., sąd nie uznał za wiarygodne wyjaśnień J. B. (1) odnośnie braku uderzenia A. L. w twarz.

W końcu odnieść należało się do zeznań świadka A. M.. Zeznania te były w najwyższym stopniu niespójne i świadek zmieniała je często, co już samo przez się, jak wyżej stwierdzono, sprawia, że zeznania te ocenić należy jako niewiarygodne. W całości niewiarygodne, właśnie z powodu ich niespójności i tego, że świadek zmieniła je, są zeznania dotyczące tego, że nie chciała, aby A. L. wyjeżdżał samochodem nietrzeźwy, dlatego dała klucze J. B. (1). Potem, w postępowaniu sądowym, A. M. zmieniła zeznania i podała, że sama dała kluczyki J. B. (1) na przechowanie i podała, że nie mówiła o tym, że może on jechać tym samochodem. Podała, że J. B. (1) musiał być przekonany o tym, że samochód należy do A. L. i A. M.. Wobec tego, że zeznania tego świadka są niewiarygodne w całości, to oczywiste jest również, że nie zasługują na wiarę również w zakresie w jakim odnoszą się do tego, że zaprzeczyła temu, jakoby J. B. (1) miał uderzyć A. L.. Podała, że A. L. uderzył się sam o drzwi. Zaprzeczyła również temu, jakoby widziała, że A. L. miał zakrwawioną twarz. Zeznania te są niewiarygodne z tych samych przyczyn, na podstawie których sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych co do tej samej okoliczności.

Na podstawie powyższych dowodów sąd uznał D. W. i J. B. (1) za winnych tego, że zabrali A. L. kluczyki do samochodu i samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wbrew jego woli. Na podstawie zeznań świadka A. L. sąd ustalił wartość pojazdu. Ważne jest również to, że J. B. (1) popełnił ten czyn w warunkach recydywy, o której mowa w art. 64 § 1 kk. Sąd uznał, że zarówno D. W. jak i J. B. (1) działali umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Stąd sąd zakwalifikował czyn popełniony przez D. W. z art. 289 § 2 kk, a odnośnie czynu popełnionego przez J. B. (1) – z art. 289 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych utrwalony jest pogląd, iż dla przyjęcia konstrukcji współsprawstwa nie jest konieczne, aby każdy z współdziałających w ramach porozumienia realizował własnoręcznie czasownikowe znamię czynności wykonawczej; wystarczy, że swoim zachowaniem, które stanowi istotny wkład we wspólne działanie objęte porozumieniem, zapewnia lub ułatwia realizację uzgodnionego w ramach porozumienia wspólnego przestępczego zamachu. Współsprawcą jest zarówno osoba, która realizuje swoim zachowaniem wszystkie znamiona czynu zabronionego jak i osoba, która realizuje jedynie je część, a nawet osoba, która nie wykonuje żadnej z czynności składającej się na znamiona danego czynu, ale której zachowanie, uzgodnione z inną osoba, stanowi istotny wkład w realizację wspólnego przestępczego zamachu. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2015 roku sygn. akt III KK 159/15, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2018 roku, sygn. akt II AKa 87/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 listopada 2017 roku sygn. akt II AKa 176/17, )

Wymierzając karę D. W. sąd miał na uwadze stopnień winy sprawcy, społeczną szkodliwość czynu i konieczność realizacji celów prewencyjnych kary. W sprawie brak było okoliczności, które wpłynęłyby na obniżenie wysokiego stopnia winy D. W.. Niewątpliwie miał on świadomość tego, jakiego czynu dokonuje i miał wolę jego dokonania, skoro sam potem był kierowcą zabranego samochodu. Stopień społecznej szkodliwości czynu sąd ocenił jako znaczny, ponieważ rodzajem naruszonego dobra było mienie, które w hierarchii dóbr chronionych prawem karnym znajduje się stosunkowo wysoko. Prawo karne chroni prawo własności. To, że swoim działaniem kierujący pojazdem, przez to że prowadził go pod wpływem alkoholu, stanowił zagrożenia dla wystąpienia stłuczki, czym mógł doprowadzić do zniszczenia pojazdu. Oraz to, że sprawca działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, bez żadnego dającego się racjonalnie uzasadnić powodu. Okolicznością obciążającą oskarżonego była jego poprzednia karalność oraz to, że czyn ten popełnił pod wpływem alkoholu. Mając na uwadze konieczność spełnienia celów prewencyjnych, w szczególności wobec oskarżonego, który był wielokrotnie karany, sąd uznał, że karą adekwatną do ww. okoliczności będzie kara ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Dodatkowo z uwagi na to, że oskarżony popełnił czyn w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uzyskał bowiem ekwiwalent kosztów przejazdu, sąd na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył jemu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 20 złotych każda. Ustalając wysokość stawki dziennej sąd miał na uwadze warunki majątkowe oskarżonego, które pozwalają na przyjęcie, że ma on określone zdolności zarobkowe – posiada zawód i doświadczenie w pracy, a także dotychczas uzyskiwał dochód. Z uwagi na to, że te zdolności majątkowe są stosunkowo niskie, wysokość stawki przyjęto w dolnych granicach ustawowych.

Wymierzając karę J. B. (1) sąd miał na uwadze stopnień winy sprawcy, społeczną szkodliwość czynu i konieczność realizacji celów prewencyjnych kary. W sprawie brak było okoliczności, które wpłynęłyby na wysoki stopnień winy J. B. (1). Niewątpliwie miał on świadomość tego, jakiego czynu dokonuje i miał wolę jego dokonania, skoro sam odebrał kluczyk A. L.. Stopień społecznej szkodliwości czynu sąd ocenił jako bardzo wysoki, ponieważ naruszył nie tylko dobro jakim jest mienie, ale również zdrowie pokrzywdzonego – aby zabrać klucze uderzył go w twarz. Sąd miał na uwadze to, że sprawca działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, bez żadnego dającego się racjonalnie uzasadnić powodu. Okolicznością obciążającymi oskarżonego była jego poprzednia karalność, to, że czyn ten popełnił pod wpływem alkoholu, a także sposób działania charakteryzujący się agresją fizyczną. Mając na uwadze konieczność spełnienia celów prewencyjnych, w szczególności wobec oskarżonego, który był wielokrotnie karany, oraz sposób popełnienia czynu, sąd uznał, że karą adekwatną do ww. okoliczności będzie kara roku pozbawienia wolności. Dodatkowo z uwagi na to, że oskarżony popełnił czyn w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uzyskał bowiem ekwiwalent kosztów przejazdu, sąd na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył jemu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 złotych każda. Ustalając wysokość stawki dziennej sąd miał na uwadze warunki majątkowe oskarżonego, które są bardzo złe – oskarżony nie ma zawodu, wykształcenia zawodowego, nie ma doświadczenia w pracy. Z tych przyczyn sąd ustalił wysokość stawki dziennej grzywny w możliwie najniższej wysokości 10 złotych.

Na podstawie tych samych dowodów sąd uznał D. W. za winnego czynu polegającego na tym, że prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, w okresie obowiązywania zakazu kierowania takim pojazdem, pomimo tego, że był już poprzednio karany za prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym wstanie nietrzeźwości i w sytuacji, gdy zostało mu cofnięte uprawnienie do kierowania pojazdami

Na podstawie art. 43a § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego D. W. świadczenie pieniężne w wysokości 10 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Jest to środek obligatoryjny w przypadku popełnienia czynu z art. 178a § 4 kk. Mając na uwadze możliwości majątkowe oskarżonego sąd wymierzył go w minimalnej wysokości.

Na podstawie art. 42 § 3 kk sąd orzekł wobec oskarżonego D. W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio.

Na podstawie przywołanych powyżej dowodów sąd uznał J. B. (1) za winnego tego, że uderzył A. L. pięścią w twarz, czym uszkodził, na czas nie dłuższy niż siedem dni, jego wargę, tj. za czyn z art. 157 § 2 kk. Ważne jest również to, że J. B. (1) popełnił ten czyn w warunkach recydywy specjalnej, o której mowa w art. 64 § 1 kk. Sąd uznał, że J. B. (1) działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Stąd sąd zakwalifikował czyn popełniony przez J. B. (1) z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Wymierzając J. B. (1) karę sąd miał na uwadze stopnień winy sprawcy, społeczną szkodliwość czynu i konieczność realizacji celów prewencyjnych kary. W sprawie brak było okoliczności, które wpłynęłyby na obniżenie wysokiego stopnia winy J. B. (1). Stopień społecznej szkodliwości czynu sąd ocenił jako wysoki, ponieważ oskarżony naruszył dobro jakim jest zdrowie, które obok życia jest najwyżej postawionym w hierarchii dóbr chronionych prawem karnym. Sąd miał na uwadze to, że sprawca działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, bez żadnego dającego się racjonalnie uzasadnić powodu. Okolicznością obciążającymi oskarżonego była jego poprzednia karalność, to, że czyn ten popełnił pod wpływem alkoholu, a także sposób działania charakteryzujący się agresją fizyczną. Mając na uwadze konieczność spełnienia celów prewencyjnych, w szczególności wobec oskarżonego, który był wielokrotnie karany, oraz sposób popełnienia czynu, sąd uznał, że karą adekwatną do ww. okoliczności będzie kara ośmiu miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie VI sąd na podstawie art. 85 i 86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności i wymierzył D. W. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a J. B. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności;

W punkcie VII sąd działając na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec J. B. (1) kary pozbawienia wolności, zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 23 listopada 2017 roku od godziny 21:20 do dnia 13 czerwca 2018 roku do godziny 16:50.

W punkcie VIII sąd działając na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec D. W. kary pozbawienia wolności, zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 23 listopada 2017 roku od godziny 21:20 do dnia 13 czerwca 2018 roku do godziny 15:43.

W punkcie IX sentencji wyroku sąd orzekł o kosztach sądowych na podstawie art. 627 kpk i art. 633 kpk i zasądził od oskarżonych D. W. i J. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe – od każdego z oskarżonych w części związanej sprawą każdego z nich. Wysokość opłaty w kwocie 180 złotych ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 roku (dz. U. Nr 27, poz. 152), a opłatę w kwocie 300 zł na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.