Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V W 7/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Dorota Scott-Sienkiel

Protokolant Marta Kornacka

w obecności oskarżyciela publicznego st. asp. G. M.

po rozpoznaniu w dniach 11.02. 2019 r., 6.03.2019, 7.03.2019 r. na rozprawie

sprawy przeciwko D. D. (1)

synowi E. i E. z d. W.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że: I. w dniu 25 września 2018 r. około godziny 19:50 na drodze publicznej nr (...) pomiędzy m. S. a m. W. kierując samochodem osobowym nadużywał używania świateł drogowych oraz utrudniał ruch dla kierującego samochodem ciężarowym marki M. (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 97 i 90 kw w zw. z art. 9 § 1 kw

II. w dniu 25 września 2018 r. około godziny 19:50 w W. na ulicy (...) na drodze publicznej nr (...) kierując samochodem osobowym, zatrzymał pojazd, następnie z niego wysiadł nie zabezpieczając go, w wyniku czego pojazd zaczął się toczyć po jezdni

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 5 ustawy prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego D. D. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych.

2.  Obwinionego D. D. (1) uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. I wniosku o ukaranie.

3.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

4.  Koszty postępowania w części uniewinniającej wyroku przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 7/19

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2018r. ok. godz. 19:00 A. J. (1), kierujący samochodem ciężarowym marki M. (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) jechał z K. w kierunku G.. Towarzyszył mu, jako pasażer, jego kolega P. J. (1). W tym samym czasie w kierunku W. jechał swoim samochodem osobowym D. D. (1). Do spotkania się pojazdów doszło przed T.. W chwili dojeżdżania do tej miejscowości jako pierwszy jechał D. D. (1), a tuż za nim kierowca samochodu ciężarowego. Na wysokości wysepki D. D. (1) przejechał obok niej w sposób prawidłowy, po jej lewej stronie, zaś kierowca pojazdu ciężarowego objechał ją z prawej strony, wyprzedzając jednocześnie samochód D. D. (1). Na trasie T. W. D. D. (1) kilkakrotnie próbował wyprzedzić ciężarówkę, jednak udało mu się dopiero przed wjazdem do miasta. Następnie D. D. (1) kontynuował jazdę w kierunku G., zaś A. J. (1) jechał za nim. W pewnej chwili D. D. (1) zauważył, że na parkingu przy sklepie (...) stoi patrol policji. Tego dnia służbę w patrolu pełnili: sierż. sztab. R. S. i sierż. sztab. T. S.. Po przejechaniu drugiego ronda, na ul. T. D. D. (1) zatrzymał swój pojazd za przejściem dla pieszych, wysiadł z samochodu i podszedł do kierowcy ciężarówki, chcąc z nim porozmawiać na temat jego nieprawidłowej jazdy. P. J. (1) zauważył, że auto D. D. (1) zaczęło się toczyć, więc krzyknął do kierowcy, że odjeżdża mu samochód. D. D. (1) podbiegł wówczas do swego pojazdu, który zdążył odjechać kilka metrów, zaś A. J. (1) w tym czasie ominął go i odjechał w kierunku G.. D. D. (1) po unieruchomieniu samochodu, podszedł do policjantów i opowiedział im o niebezpiecznym sposobie jazdy kierowcy ciężarówki. Policjanci ruszyli za tym pojazdem w kierunku G.. Zatrzymali go w C., przy stacji benzynowej (...), po czym rozpytali obu mężczyzn na temat okoliczności zdarzenia. Kierowca i pasażer ciężarówki powiedzieli funkcjonariuszom policji, że to D. D. (1) zachowywał się w sposób niewłaściwy, kiedy jechał za nimi od miejscowości S., bowiem cały czas jechał za nimi środkiem drogi z włączonymi światłami drogowymi. Nie reagował, kiedy A. J. (1) dawał mu znaki światłami, aby je wyłączył. Policjanci po rozpytaniu A. J. (1) i P. J. (1) wrócili do W. na ul. (...), jednak nie zastali tam już D. D. (1), który miał na nich czekać w tym miejscu.

W dniu 9 stycznia 2019r. do tut. Sądu wpłynął wniosek o ukaranie D. D. (1) za to, że:

I w dniu 25 września 2018 r. około godziny 19:50 na drodze publicznej nr (...) pomiędzy m. S. a m. W. kierując samochodem osobowym nadużywał używania świateł drogowych oraz utrudniał ruch dla kierującego samochodem ciężarowym marki M. (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) tj. o czyn z art. 97 i 90 kw w zw. z art. 9 § 1 kw

II w dniu 25 września 2018 r. około godziny 19:50 w W. na ulicy (...) na drodze publicznej nr (...) kierując samochodem osobowym, zatrzymał pojazd, następnie z niego wysiadł nie zabezpieczając go, w wyniku czego pojazd zaczął się toczyć po jezdni tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 5 ustawy prawo o ruchu drogowym

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1, zeznań świadka R. S. k. 41, 10 oraz częściowo wyjaśnień obwinionego D. D. (1) k. 33-34 i zeznań A. J. (1) k. 34-35, 6-7, P. J. (1) k. 46, 5.

Obwiniony D. D. (1) nie przyznał się do popełnienia pierwszego z zarzucanych mu czynów. W zakresie drugiego z zarzutów przyznał, że kiedy wysiadł z samochodu za rondem przy (...), pojazd ten przetoczył się na odległość jednego metra. Obwiniony złożył następnie obszerne wyjaśnienia. Podał, że w dniu zdarzenia wracał z pracy do domu. Kiedy dojeżdżał do miejscowości T. poruszał się z prędkością ok. 50 km/h, podczas gdy jadący za nim w tym czasie kierowca ciężarówki jechał z prędkością znacznie większą, bo ok. 80-90 km/h. Gdy dojechali do wysepki rozdzielającej dwa pasy ruchu, kierowca ciężarówki wyprzedził go lewym pasem, jadąc pod prąd. Obwiniony zredukował prędkość obawiając się, że może dojść do wypadku, gdyby ktoś nadjechał z naprzeciwka, a następnie jadąc tuż za ciężarówką próbował skontaktować się telefonicznie z policją. Nie mógł połączyć się z uwagi na brak zasięgu. Po dojechaniu do prostego odcinka drogi za T. obwiniony próbował wyprzedzić ciężarówkę i w tym celu sygnalizował swój zamiar światłami drogowymi, jednakże jego kierowca nie reagował i nie zjeżdżał do prawej krawędzi jezdni. Manewr wyprzedzenia powiódł się dopiero na bezdrzewnym odcinku trasy. D. D. (1) jadąc w kierunku W. liczył, że napotka po drodze patrol policji, jednak dostrzegł go dopiero w mieście, przy pawilonie S.. W tej sytuacji zaraz przy zjeździe z ronda zatrzymał samochód, włączył światła awaryjne i podszedł do kierowcy ciężarówki. Zwrócił mu wtedy uwagę, że jechał za szybko i poinformował, że ma nagranie jego jazdy. W czasie tej rozmowy kierowca pojazdu ciężarowego poinformował obwinionego, że samochód mu odjeżdża. D. D. (1) wrócił więc do swego auta i zaciągnął ręczny hamulec. Samochód stał już wówczas, opierając się kołami o krawężnik. W tym czasie kierowca ciężarówki wyminął go i odjechał. Obwiniony potwierdził, że policjanci prosili, żeby poczekał na nich na parkingu. Z uwagi na to, że długo nie wracali, D. D. (1) pojechał za nimi w kierunku G.. Ponieważ nie spotkał ich po drodze, wrócił do W.. (wyjaśnienia D. D. k. 33v-34).

Ustalenia faktyczne w zakresie czynu opisanego w pkt II wniosku o ukaranie są bezsporne. Obwiniony D. D. (1) przyznał, że jego samochód przetoczył się po jezdni, kiedy wysiadł z niego, aby porozmawiać z kierowcą ciężarówki, zaś jego relacja znajduje potwierdzenie w zeznaniach A. J. (1) (k. 34-35) i P. J. (1) (k. 46) oraz R. S. (k. 41). Policjant, który w dniu 25 września 2018r. patrolował teren powiatu (...) i był bezpośrednim świadkiem zajścia, jest osobą bezstronną, która zrelacjonowała swoje obserwacje dokonane w czasie wykonywania obowiązków służbowych.

Odpowiedzialności za popełnienie czynu z art. 97 kw podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) lub przepisom wydanym na jej podstawie.

Art. 46 ust 1 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.) przewiduje z kolei, że zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia. Kierujący pojazdem jest obowiązany w czasie postoju zabezpieczyć pojazd przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować inne środki ostrożności niezbędne do uniknięcia wypadku.

Sprawstwo i wina obwinionego w zakresie wymienionego wyżej czynu nie budzą wątpliwości. W dniu zdarzenia D. D. (1) zatrzymał samochód na jezdni na ul. (...), a następnie z niego wysiadł, nie zabezpieczając go w odpowiedni sposób, w wyniku czego pojazd przetoczył się bezwładnie kilka metrów. Obwiniony podał, że w ogóle nie zaciągnął ręcznego hamulca i pozostawił samochód „na luzie” (wyjaśnienia D. D. k. 35), więc prawdopodobieństwo niekontrolowanego „toczenia się” pojazdu po ulicy było duże. Okoliczności w jakich do tego doszło, a więc miejsce w którym obwiniony pozostawił pojazd (ruchliwa ulica, tuż za przejściem dla pieszych) oraz pora dnia, w jakiej to nastąpiło (wieczór, gdy widoczność jest znacznie ograniczona) pozwalają przyjąć, iż obwiniony swoim zachowaniem spowodował potencjalne zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Jednocześnie nie stanowi żadnego usprawiedliwienia dla takiego postępowania obwinionego to, że kierowca ciężarówki mógł wcześniej w trakcie jazdy naruszyć przepisy, np. podczas wyprzedzania w miejscowości T., czemu zresztą A. J. (1) i P. J. (1) nie zaprzeczyli (zeznania A. J. k. 34v, P. J. k. 46). Zauważyć należy, że D. D. (1) zatrzymał swój samochód tuż przed ciężarówką, gdy już dostrzegł patrol policji stojący na parkingu przy S.. W tej sytuacji nie musiał osobiście interweniować, spełniając jak sam to określił, „obywatelski obowiązek” (wyjaśnienia D. D. k. 34). Miał możliwość bezpośrednio poinformować policjantów o zaistniałym zdarzeniu, którzy podjęliby wymagane w danej sytuacji czynności. Nadto w przypadku, gdyby osobiste działania obwinionego istotnie były konieczne, to przed ich podjęciem powinien był się upewnić, czy sam swoim zachowaniem nie spowoduje zagrożenia dla innych uczestników ruchu drogowego, czego w tym przypadku nie uczynił.

Jednocześnie Sądu uniewinnił obwinionego D. D. (1) od popełnienia czynu z art. 97 kw i 90 kw, opisanego w pkt I wniosku o ukaranie. Z relacji świadków A. J. (1) i P. J. (1) wynika, że w dniu zdarzenia obwiniony jechał za nimi z włączonymi światłami drogowymi, co oślepiało kierowcę ciężarówki i utrudniało mu jazdę. Wskazali również, że choć A. J. (1) dawał znaki światłami przeciwmgielnymi, awaryjnymi i „stop” , aby obwiniony zmienił światła w swoim samochodzie, jednak ten nie reagował (zeznania A. J. (1) k. 34-35, P. J. (1) k. 46). Odmiennie zdarzenie to przedstawił D. D. (1). Obwiniony nie zaprzeczył, że używał w tym czasie świateł drogowych jednakże zapewnił, iż były to jedynie krótkotrwałe sygnały, które miały sygnalizować jego zamiar wyprzedzenia ciężarówki (wyjaśnienia D. D. (1) k. 33-34). Relacje uczestników zdarzenia znacząco różnią się więc w tym zakresie i jednocześnie brak jest obiektywnych źródeł dowodowych, które pozwoliłyby na ich weryfikację i ustalenie, która z prezentowanych wersji zajścia jest prawdziwa. W tej sytuacji, mając na uwadze treść art. 8 kpw w zw. art. 5 kpk i wyrażoną w tym uregulowaniu zasadę „in dubio pro reo”, należało obwinionego uniewinnić od popełnienia wymienionego wyżej czynu.

W ocenie Sądu wymierzona D. D. (1) kara grzywny w kwocie 100 zł jest karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości i zawinienie obwinionego. Nie jest to kara nadmiernie wygórowana bądź szczególnie dotkliwa. Obwiniony podał, że ma na utrzymaniu troje dzieci (w wieku 14,18,21 lat), jednakże pracuje w Nadleśnictwie B. i uzyskuje dochód w wysokości ok. 3800 zł miesięcznie. Dochód, jaki osiąga obwiniony, pozwala zdaniem Sądu na uiszczenie w grzywny w orzeczonej kwocie.

Wysokość należnych kosztów postępowania ustalono na podstawie art.119§1 kpw w zw. z art. 118§1 kpw, §3 pkt 1 i §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017r (Dz. U. poz. 2467) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)) Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.). Na podstawie art. 119§2 pkt 1 kpw koszty postępowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa.