Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ga 505/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Harmata

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Florek

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: W. K.

przeciwko: A. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w P. V Wydziału Gospodarczego z dnia 3 lipca 2018 r., sygn. akt V GC 69/18 upr

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego A. P. na rzecz powoda W. K. kwotę 900,00 zł (słownie: dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

sygn. akt VI Ga 505/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 listopada 2018r.

Powód W. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. P. kwoty 8.523 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w ramach kontraktu na świadczenie usług transportowo-spedycyjnych świadczył na rzecz pozwanego usługi transportowo-spedycyjne polegające na przewozie, załadunku, rozładunku i zabezpieczeniu towaru. Powód w całości wywiązał się z zobowiązania, w wyniku czego wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT na kwotę 8523 zł z odroczonym 90-dniowym terminem płatności. Pomimo wezwań do zapłaty, pozwany nie uregulował należności.

W odpowiedzi na pozew pozwany A. P. wniósł o oddalenie powództwa jako niezasadnego oraz składając ponownie oświadczenie o potrąceniu zarzucił, iż w dniu 13.02.2017 r. powód porzucił pracę i powierzony mu pojazd, po czym rozpoczął pracę w innej firmie. Złożył oświadczenie o wypowiedzeniu przedmiotowego kontraktu bez zachowania okresu wypowiedzenia, który zgodnie z umową wynosił miesiąc. Powód powinien świadczyć pracę na rzecz pozwanego do dnia 31.03.2017 r. Pozwany prowadzi plan wyjazdów kierowców i powód był w nim ujęty od dnia 17.02.2017 r. do 11.03.2017 r. i od dnia 17.03.2017 r. do 31.03.2017 r. Za brak realizacji usług transportowych pozwany został obciążony przez spedytora karą w wysokości 150 euro dziennie oraz poniósł udokumentowaną stratę z tytułu utraconych przychodów z tytułu przestoju samochodu w wysokości 300 euro za każdy dzień przestoju. Pojazd pozostał na parkingu strzeżonym w Austrii ponieważ pozwany po porzuceniu przez powoda pracy nie miał żadnego kierowcy, który mógłby przedmiotowy pojazd prowadzić. W związku z zerwaniem kontraktu pozwany poniósł koszty mandatu karnego w kwocie 375,57 zł, koszty specjalnie wysłanego po powoda samochodu osobowego w kwocie 2112 zł, koszty przestoju pojazdu 56.525 zł oraz koszty kary nałożonej przez spedytora za brak podstawienia pojazdu przez pozwanego w kwocie 24.225 zł. Łączna kwota szkody wyrządzonej zachowaniem i zerwaniem obowiązującej pomiędzy stronami umowy wynosi 115.789,47 zł.

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2018r. Sąd Rejonowy w P. zasądził od pozwanego A. P. na rzecz powoda W. K. kwotę 8523 złote wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 13.05.2017 r. do dnia zapłaty (I), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (II), nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w P. kwotę 93 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (III).

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 23.01.2015 r. W. K. oraz A. P. zawarli umowę o świadczenie usług transportowo-spedycyjnych. Na jej mocy W. K. świadczył usługi polegające na przewozie, załadunku, rozładunku i zabezpieczeniu towaru na rzecz firmy (...). B.zobowiązał się natomiast rozliczać wykonane usługi i terminowo realizować płatności, zaś przewoźnik zobowiązał się terminowo realizować usługi transportowo-spedycyjne za pomocą środków transportowych należących do A. P., przekazywać dokumentację przewozową i odpowiadać za powierzony sprzęt. Na podstawie przekazywanych dokumentów, tj. WZ, CMR i innych dokumentów przewozowych przewoźnik wystawiać miał fakturę w kwocie netto, którą należało powiększyć o należny podatek. Umowa została zawarta na czas nieokreślony i mogła być wypowiedziana przez każdą ze stron z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia dokonanego na koniec miesiąca. Praktyką w prowadzonej przez pozwanego firmie było wyjeżdżanie przez kierowców obsługujących przewozy w trasę w formie - 3 tygodnie w trasie, tydzień w domu. Rotacja kierowców po zakończonych przewozach odbywała się w Austrii. Kierowcy kończący przewozy dojeżdżali do Austrii, zaś nowi kierowcy busem z bazy firmowej w J. dojeżdżali na miejsce postoju, gdzie zamieniali się z kierowcami zjeżdżającymi z trasy. Powrót do Polski odbywał się w ten sposób, że busem wracało zazwyczaj kilku kierowców. Po ostatnim kursie pojazd W. K. został przejęty przez innego kierowcę, zaś powód powrócił do kraju. Ostatnia usługa transportowo-spedycyjna została wykonana przez W. K. na rzecz A. P. w okresie od 14.01.2017 r. do 10.02.2017 r. W dniu 13.02.2017 r. W. K. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o świadczenie usług transportowo-spedycyjnych z dniem 13.02.2017 r. Z tytułu wykonanych usług (...) wystawił na rzecz A. P. fakturę nr (...) r. w dniu 11.02.2017 r. na kwotę 8523 zł. W dniu 11.05.2017 r. A. P. wystawił notę obciążającą W. K. na łączną kwotę 41 000 zł, na którą składała się kwota 9000 zł za wypowiedzenie kontraktu na świadczenie usług transportowych bez zachowania okresu wypowiedzenia (postój pojazdu) oraz na kwotę 32000 zł tytułem niezastosowania się do paragrafu 5 punktu 4 umowy (brak realizacji zleceń w okresie wypowiedzenia). Pismami z dnia 13.06.2017 r. i 12.07.2017 r. pełnomocnik A. P. wezwał W. K. do zapłaty kwoty 31 880 zł w związku z wystawioną notą obciążeniową z tytułu poniesionej szkody w terminie do dnia 20.06.2017 r. W piśmie z dnia 20.03.2018r. A. P. złożył W. K. oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wobec powoda wierzytelności w kwocie 41.000 zł wraz z odsetkami z tytułu poniesionej szkody za niewywiązanie się z kontraktu z dnia 11.05.2017 r. z wierzytelnością W. K. w kwocie 8523 zł z tytułu świadczenia usługi kierowania pojazdami. W dniu 19.03.2018 r. sporządzono wydruk z tachografu dla pojazdu ciężarowego o numerze rejestracyjnym (...), obejmującego od dnia 11.02.2017 r. do 30.04.2017 r. Pojazd ten w lutym 2017 r. przejechał 25 km, w marcu 0 km, zaś w kwietniu 12068 km. W dniu 20.03.2018 r. Biuro (...) wystawiło pismo o rozliczeniu miesięcznych kosztów pojazdu. Wskazano w nim, że miesięczne koszty utrzymania pojazdu wynoszą 32551,90 zł. Z kolei w dniu 23.04.2018 r. wskazano, że średni dochód uzyskiwany w przeliczeniu na 1 ciężarówkę wynosi 3450 euro miesięcznie.

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy oparł się przedłożonych przez strony dokumentach w postaci papierowej, a także na zeznaniach świadków. Sąd dał wiarę świadkom K. P., P. T. i P. K. (1), B. H. i M. Ś.. Świadkowie opisali przebieg współpracy powoda z pozwanym oraz okoliczności związane z rozwiązaniem umowy, a także wskazali gdzie dochodziło do wymiany kierowców oraz w jaki sposób kierowcy docierali na miejsce zamiany w Austrii. Zeznania te nie potwierdziły stanowiska strony pozwanej, że powód porzucił pojazd w Austrii i że specjalnie został po niego wysłany samochód, co wygenerowałoby koszty po stronie pozwanej oraz że pozwany wskutek niemożności obsadzenia pojazdu kierowanego przez powoda utracił konkretne zlecenia przewozu, bądź że nałożono na niego kary umowne przez spedytorów na skutek niewywiązania się z umowy.

Zważywszy na powyższe Sąd Rejonowy ocenił wniesione powództwo jako zasadne. Strony łączyła umowa o świadczenie usług transportowo-spedycyjnych. Powód wykonał na rzecz pozwanego usługi transportowo-spedycyjne w okresie od 14.01.2017 r. do 10.02.2017 r. Wobec spełnienia świadczenia niepieniężnego oraz odpłatnego charakteru umowy (art. 750 w zw. z art. 735 § 1 KC) powodowi jako ocenił Sąd Rejonowy należnym było wynagrodzenie w niespornej kwocie 8523 zł.

Strona pozwana przeciwstawiła żądaniu powoda wierzytelność z tytułu szkody, podnosząc procesowy zarzut potrącenia. Powołała się w tym przedmiocie na oświadczenie o potrąceniu złożone powodowi w dniu 20.03.2018 r. na kwotę 41000 zł. Na kwotę tę składała się kwota 9000 zł tytułem wypowiedzenia kontraktu na świadczenie usług transportowych bez zachowania okresu wypowiedzenia (postój pojazdu) oraz brak realizacji zleceń w okresie wypowiedzenia 32.000 zł. W odpowiedzi na pozew pozwany powoływał, że udokumentowana i poniesiona przez niego szkoda wyniosła 115.789,47 zł. Inną kwotę pozwany przedstawił do potrącenia (41000 zł), zaś inne kwoty powoływane były w pismach stanowiących przedprocesową korespondencję między stronami. Oceniając zatem skuteczność przedstawionego przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu kwoty 41000 zł, z wierzytelnością powoda dochodzoną w niniejszym procesie w kwocie 8523 zł, Sąd Rejonowy wskazał, iż niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym. Pozwany w przypadku rozpoznawania sprawy w postępowaniu uproszczonym może skorzystać z formy obrony w postaci potrącenia, tylko jeżeli roszczenia z niego wynikające nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym (art 505 4 § 2 KPC). W związku z tym Sąd Rejonowy po ustaleniu, że roszczenia objęte zarzutem potrącenia nie nadawały się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym, pominął przy rozpoznawaniu sprawy ten zarzut. Skoro zarzut potrącenia dotyczył kwoty 41000 zł, to wykluczało to bowiem zastosowanie przepisów o postępowaniu uproszczonym ze względu na kwotę roszczenia. Już z tego powodu zarzut potrącenia nie mógł być uwzględniony i ocenić należało go jako nieskuteczny.

Po drugie Sąd Rejonowy podał, iż w niniejszej sprawie pozwany wskazywał, że naruszenie zobowiązania przez powoda polegające na nieuzasadnionym wypowiedzeniu umowy skutkowało utratą korzyści, które ten osiągnąłby, gdyby umowa nie została wypowiedziana. Pozwany szkodę ustalał na podstawie pism wystawionych przez biuro rachunkowe, z których wynikało, że miesięczne koszty utrzymania pojazdu wynoszą 32551,90 zł, zaś średni dochód uzyskiwany w przeliczeniu na 1 ciężarówkę wynosi 3450 euro miesięcznie. Tymczasem dokumenty te stanowić mogły wyłącznie dowody kosztów ponoszonych przez pozwanego na utrzymanie pojazdów oraz wskazywały na średni miesięczny dochód uzyskiwany przez jeden samochód ciężarowy. Pozwany nie tylko nie wykazał tego, że pozwany porzucił pojazd (świadkowie wskazali, że auto przejął inny kierowca), ale nie wykazał także do wykonania jakich konkretnych zleceń powód był przewidziany, a których niewykonanie wskutek wcześniejszego wypowiedzenia umowy z naruszeniem postanowień co do okresu wypowiedzenia skutkowało utratą konkretnych korzyści. W rozpoznawanej sprawie hipotetyczny przebieg zdarzeń nie stwarzał podstaw to stwierdzenia, iż zachodziło prawdopodobieństwo uzyskania korzyści w rozmiarze określonym przez powoda. Pozwany poprzestał także na gołosłownych twierdzeniach na temat kar umownych, którymi mieli obciążyć go spedytorzy. Nie wskazał, jakie zlecenia nie zostały wykonane i na jakie zlecenia powód jako kierowca był przewidziany. Pozwany nie wykazał również, że zlecił powodowi jakikolwiek przewóz towarów po dniu 13.02.2017 r. Okoliczności tych nie potwierdzili świadkowie, w tym dyspozytorzy pozwanego. Nie przedstawił także planu wyjazdów kierowców, na który powoływał się w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew. Powód jako zleceniobiorca nabywał prawo do żądania zapłaty wyłączenie w związku z realizacją zleceń, a nie za samą gotowość do ich realizacji (na podstawie dokumentów WZ, CMR i innych dokumentów przewozowych stosownie do § 4 umowy). Dlatego też, jeżeli pozwany nie zlecał powodowi przewozów, ten nie nabywał prawa do wynagrodzenia. Także w warunkach dalszego trwania umowy mechanizm ten znajdowałby zastosowanie. Nie jest zatem uzasadnione określenie wielkości szkody w postaci utraconych korzyści w oparciu o średniomiesięczny dochód przypadający na jeden pojazd ciężarowy (pomijając już kwestię, że dokument wystawiono przeszło rok po zakończeniu współpracy przez strony, a więc nie dotyczy on spornego okresu lutego i marca 2017 r.). W ocenie Sądu Rejonowego w świetle postanowień § 4 umowy, nie było podstaw do stwierdzenia, iż powód poniósł jakąkolwiek szkodę skoro nie wykazał utraty konkretnych zleceń. Jako niewykazane również Sąd Rejonowy ocenił koszty przestoju pojazdu na parkingu Austrii, mandatu karnego za przekroczenie prędkości, kosztów specjalnie wysłanego po powoda pojazdu do odwiezienia go do Polski oraz kary nałożonej przez spedytora za brak podstawienia pojazdu. Wszystkie te okoliczności nie tylko nie były objęte oświadczeniem o potrąceniu, a więc z procesowego punktu widzenia nie mogły skutecznie unicestwiać żądanie powództwa, ale także nie zostały w żaden sposób wykazane, co czyni zbędnym dokonywanie ich szerszej analizy.

Stąd w ocenie Sądu Rejonowego powództwo zostało wsparte wystarczającym materiałem dowodowym. Pozwany nie wykazał nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda poprzez rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym. Pozwany nie udowodnił, iż poniósł szkodę w postaci utraconych korzyści, a zaniechanie w tym zakresie uniemożliwiało uznania, że przysługiwało mu zgłoszone roszczenie odszkodowawcze. Pozwany nie wykazał też wysokości poniesionej szkody. Dodatkowo nie wykazał związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania przez powoda poprzez rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia a szkodą. Co do odsetek orzekł na zasadzie art. 481 § 1 k.c. O kosztach na zasadzie art. 98 KPC.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając wyrok ten w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy , a mianowicie:

1.  naruszenie przepisu art. 233 kpc w zw. z art. 505 (4) par. 2 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, że pozwany nie mógł skutecznie powoływać się na zarzut potrącenia,

2.  naruszenie przepisu art. 233 kpc w zw. z art. 6 kc przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, że strony nie ustaliły w łączącej ich umowie odpowiedzialności powoda oraz że powód nie wyrządził szkody rozwiązaniem umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia,

3.  naruszenie przepisu art. 233 kpc w zw. z art. 498 kc poprzez przyjęcie , że pozwany nie wykazał, że przysługuje mu wierzytelność , która nadaje się do potrącenia z wierzytelnością powoda w sytuacji gdy powód w całym toku postępowania nie podważył skutecznie noty obciążeniowej.

Zważywszy na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości za obie instancje, ewentualnie wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z przekazaniem mu rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji i obciążenie pozwanego kosztami postępowania za II instancję w całości według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja nie jest uzasadniona.

Pozwany formując zarzuty apelacji oparł je na naruszeniu prawa procesowego w zakresie art. 233 kpc wiążąc niniejsze z naruszeniem art. 505 (4) par. 2 kpc, art. 6 kc i 498 kc.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., należy wskazać, że przepis ten daje Sądowi możliwość oceny i mocy dowodów według własnego przekonania. Ocena dowodów może być zaś skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych (wyrok SN z 27.09.2002, II CKN 817/00, LEX nr 56906; wyrok SN z dnia 14.12.2001 r., V CKN 561/00).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyciągnął z niego wnioski logicznie uzasadnione.

Prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, iż należność powoda w wysokości 8 523 zł tytułem wynagrodzenia za wykonany transport towarów objęta fakturą nr (...) nie została skutecznie zakwestionowana. Pozwany opierał bowiem żądanie oddalenia powództwa na zarzucie wygaśnięcia tej wierzytelności na skutek oświadczenia o potrąceniu z dnia 20 marca 2018r. obejmującego wierzytelność w kwocie 41 000 zł (k. 66) wynikającą z noty obciążeniowej z dnia 11 maja 2017r. (k. 54). Tak więc przedmiotem niniejszego potrącenia była wierzytelność według pozwanego przysługująca mu w kwocie 41.000 zł. W odpowiedzi na pozew pozwany, jak podał, z ostrożności procesowej złożył ponownie oświadczenie o potraceniu, jak wynikało z treści uzasadnienia sprzeciwu, przedmiotem niniejszego była kwota 115 789, 47 zł naliczona tytułem szkody wyrządzonej zachowaniem powoda i zerwaniem przez niego obowiązującej między stronami umowy, na którą to kwotę miały złożyć się następujące elementy szkody: - 32 551, 90 zł koszty utrzymania pojazdu, - 375, 57 zł mandat karny na przekroczenie prędkości przez samochód kierowany przez powoda, a pokryty przez pozwanego, - 2 112 zł tytułem kosztu specjalnie wysłanego po powoda samochodu osobowego do odwiezienia powoda do Polski, - 56 525 zł tytułem kosztu przestoju pojazdu przypisanego do powoda w dniach 17 luty do 11 marca oraz od 17 marca do 31 marca 2017, - 24 225 zł tytułem kary nałożonej przez spedytora za brak podstawienia pojazdu przez pozwanego – 38 dni kiedy to powód ujęty był w planie i miał świadczyć pracę.

Sąd Rejonowy dokonując oceny dopuszczalności zarzutu potrącenia sformułowanego przez pozwanego uznał zarzut ten za niedopuszczalny i stanowisko to Sąd Okręgowy podziela. Stosownie bowiem do treści art. 505 4 par. 1 kpc, zarzut potrącenia jest dopuszczalny jeżeli roszczenia nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. W realiach niniejszej sprawy zarzut potracenia obejmował kwotę 41 000 zł jako wynikającą z oświadczenia materialno-prawnego sformułowanego pismem z dnia 20 marca 2018r. jak również kwotę 115 789,47 zł objętą oświadczeniem o potrąceniu sformułowanym w odpowiedzi na pozew tytułem szkody wyrządzonej zachowaniem i zerwaniem obowiązującej umowy pomiędzy stronami przez powoda.

Stosownie do treści art. 505 1 par. 1 kpc przepisy działu VI- postępowanie uproszczone stosuje się w sprawach należących do właściwości sądów rejonowych o roszczenia wynikające z umów, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza 20 000 zł. Tym samym należało przyjąć, iż dla spełnienia wymogu przewidzianego treścią art. 505 4 par. 2 kpc wartość roszczenia objętego oświadczeniem o potrąceniu winna nie przekraczać kwoty 20 000 zł. Jak wynikało z powyższego zarzut potrącenia przez pozwanego zarówno wynikający z pisma z dnia 20 marca 2018r. jak i sformułowany w treści odpowiedzi na pozew przekraczał tą kwotę.

Sąd Okręgowy w odniesieniu się do zarzutów zgłoszonych w apelacji wywodzących dopuszczalność zarzutu potrącenia co do wierzytelności o wartości powyżej 20 000 zł, w przypadku sformułowania zarzutu materialno-prawnego przed wytoczeniem powództwa - nie podzielił tego stanowiska.

W tej mierze w ocenie Sądu orzekającego przekonywującą jest argumentacja Małgorzaty Manowskiej wyrażona w Komentarzu do art. 505(4) Kodeksu postępowania cywilnego, stan prawny 2015.09.01 program prawniczy LEX zgodnie z którą w postępowaniu uproszczonym ograniczona zostaje możliwość korzystania przez pozwanego z takich środków obrony, jak zarzut potrącenia (…) Zarzut potrącenia w postępowaniu uproszczonym dopuszczalny jest wówczas, gdy roszczenie nim objęte nadaje się do rozpoznania w tym postępowaniu. W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 października 2005 r., III CZP 56/05, Biul. SN 2005, nr 10, s. 4, SN wyjaśnił, że w art. 505 4 § 2 ustawodawca zakazał pozwanemu nie złożenia oświadczenia o potrąceniu w sensie materialnym, lecz zgłoszenia procesowego zarzutu potrącenia, w tym zarzutu potrącenia już dokonanego, a więc zakazał powołania się na umorzenie w całości lub w części dochodzonej od niego wierzytelności w następstwie złożonego oświadczenia o potrąceniu. Niezależnie zatem od tego, czy oświadczenie o potrąceniu w sensie materialnym zostało złożone przed wszczęciem procesu, czy też w jego toku, nie jest dopuszczalne podniesienie zarzutu potrącenia w postępowaniu uproszczonym, jeżeli roszczenie objęte tym zarzutem nie nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. Zarzut taki powinien zostać przez sąd pominięty (…).

Apelujący powołał dla uzasadnienia dopuszczalności zarzutu potracenia argumentację przewidzianą przy interpretacji treści art. 493 par. 3 kpc, należy jednak wskazać, iż uregulowanie zawarte w normie art. 493 par. 3 kpc i 505 4 par. 2 kpc jest uregulowaniem odmiennym, rozróżnienie niniejszych kwestii ujęte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 październik 2005 r. III CZP 56/05 i wyrażona w tym zakresie argumentacja jest podzielana przez Sąd Okręgowy orzekający w sprawie. Przytoczyć tu należy argumentację tegoż Sądu zgodnie z którą redakcja art. 493 § 3 k.p.c. wskazuje, że artykuł ten jest także, a nawet przede wszystkim przepisem materialnoprawnym, w którym należy dostrzegać negatywną przesłankę dopuszczalności potrącenia. Z kolei w art. 505 4 § 2 k.p.c. ustawodawca zakazał pozwanemu nie złożenia oświadczenia o potrąceniu, lecz zgłoszenia procesowego zarzutu potrącenia, w tym zarzutu potrącenia już dokonanego, a więc zakazał powołania się na umorzenie w całości lub części dochodzonej od niego wierzytelności w następstwie złożonego oświadczenia o potrąceniu. W konsekwencji wobec użycia w art. 493 § 3 k.p.c. zwrotu "do potrącenia mogą być przedstawione tylko wierzytelności", a w art. 505 4 § 2 k.p.c. zwrotu "zarzut potrącenia jest dopuszczalny, jeżeli roszczenie nadaje się", trzeba przyjąć, że w pierwszym wypadku chodzi o niedopuszczalność dokonywania potrącenia wierzytelności objętej pozwem nakazowym, w drugim natomiast ustawodawca zakazuje czegoś więcej, mianowicie nie pozwala na powoływanie się na potrącenie i stawianie z tego względu zarzutu potrącenia nawet wówczas, gdy oświadczenie o potrąceniu zostało złożone wcześniej, w szczególności jeszcze przed zawiśnięciem postępowania sądowego. (...) .

Na marginesie więc już tylko dla rozpoznania pełności zarzutów apelacji należało stwierdzić, iż Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu apelacyjnego także w zakresie naruszenia art. 6 kc i 498 kc.

Sąd Rejonowy przyjął, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwolił na przyjęcie za wykazaną wierzytelności objętej notą obciążeniową z dnia 11 maja 2017r. jak również wierzytelności sformułowanej w sprzeciwie w zakresie szkody o wartości 115 789,47 zł.

Analiza przedmiotowej noty wskazała, iż na kwotę 41 000 zł złożyły się 9 000 tytułem wypowiedzenia kontraktu na świadczenie usług transportowych bez zachowania okresu wypowiedzenia (postój pojazdu) oraz 32 000 tytułem niezastosowania się do par. 5 pkt 4 (brak realizacji zleceń w okresie wypowiedzenia) liczba dni 40 x 800. Zasadnie Sąd Rejonowy, przyjął iż pomimo naruszenia postanowienia umownego w zakresie dopuszczalnego wypowiedzenia umowy za okresem 1 miesięcznym umowa ta została wypowiedziana bez zachowania tego okresu- to pozwany nie wykazał, że w związku z niniejszym w istocie poniósł szkodę w wysokości objętej notą. Par. 5 pkt 4 umowy przewidywał, iż przewoźnik jest całkowicie odpowiedzialny za opóźnienia i szkody powstałe w wyniku nieprawidłowo przeprowadzonego transportu jak również za szkody związane z nieterminową realizacją zlecania jednak brak podstaw dla przyjęcia, iż istotnie miał miejsce nieprawidłowo przeprowadzony transport bądź iż powód nieterminowo zrealizował zlecenie zwłaszcza, iż jak wskazał Sąd Rejonowy zlecenia te po dacie złożenia wypowiedzenia nie były mu udzielone, pozwany nie przedstawił również planu wyjazdów kierowców. Dla wykazania szkody również w zakresie 115 789,47 zł pozwany do odpowiedzi na pozew dołączył jedynie wypowiedzenie umowy, który to fakt nie był kwestionowany, notę obciążeniową, korespondencję przedprocesową, , rozliczenie miesięcznych kosztów pojazdu sporządzone przez biuro rachunkowe w dacie 20.03.2018r. , informację dotyczącą dochodu uzyskiwanego przez pozwanego w przeliczeniu na jedną ciężarówkę oraz zawnioskował świadków B. H. oraz P. K. (2). Wskazać należy, iż jeżeli pozwany chciał połączyć koszt miesięcznego utrzymania pojazdu bądź dochodu z tegoż pojazdu - ze szkodą stanowiącą przedmiot oświadczenia o potrąceniu to koszt ten winień być wykazany w konkretnych wówczas obowiązujących realiach w stosunku do przedmiotowego pojazdu, poprzez dokumentację, w tym, księgową zweryfikowaną przez biegłego sądowego posiadającego wiadomości specjalne w tym zakresie. Brak bowiem podstaw dla pozytywnej weryfikacji przez Sąd danych zawartych w w/w dokumentach prywatnych tj. w rozliczeniu z dnia 20.03.2018 a także informacji dot. dochodu uzyskiwanego w przeliczeniu na jedną ciężarówkę z dnia 23.04.2018, obu podpisanych przez osobę trzecią które to dokumenty prywatne mogą stanowić jedynie dowód faktu, iż osoba pod nim podpisana złożyła oświadczenie o treści jak w piśmie. Brak jednak podstaw dla przyjęcia, iż dane te znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistym stanie rzeczy również zważywszy, jak zasadnie wskazał Sąd Rejonowy, na datę sporządzenia tych dokumentów i znaczną odległość czasową od złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez powoda. Sąd Rejonowy przeprowadził również dowód z zeznań świadków. Z zeznań tych jednak nie sposób było wywieść w sposób precyzyjny i jednoznaczny danych stanowiących podstawę dla naliczonego przez pozwanego odszkodowania. Z zeznań tych jak wskazał Sąd Rejonowy wynikały zasady współpracy z pozwaną firmą czy sposób odbierania kierowców, zeznania te jednak nie obejmowały swą treścią w sposób wystarczający informacji co do podstaw i wysokości dla naliczenia odszkodowania i ocena dokonana przez Sąd Rejonowy w tej mierze jest prawidłowa.

Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 385 kpc, o kosztach postępowania apelacyjnego orzekając na zasadzie art. 98 kpc w zw. z art. 108 par. 1 kpc. Na zasądzone koszty postępowania apelacyjnego złożyła się kwota kosztów zastępstwa procesowego określona w odniesieniu do wartości przedmiotów zaskarżenia na kwotę 900 zł.