Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 323,99 złotych ( trzysta dwadzieścia trzy złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 19 marca 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 137 złotych ( sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża pozwanego Towarzystwo (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 568/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2017 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 323,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 19 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części odszkodowania za szkodę w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), do jakiej doszło w dniu 16 lutego 2017 roku na skutek kolizji drogowej z winy sprawcy posiadającego zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powód wskazał, że odszkodowanie wypłacone przez pozwanego zostało zaniżone z uwagi na zweryfikowanie stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych z kwoty 160 złotych netto do kwoty 130 złotych netto.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 05 marca 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 104/18 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że powód jest warsztatem blacharsko – lakierniczym wielomarkowym, nie posiadającym żadnych autoryzacji i prowadzącym działalność gospodarczą w województwie (...), zaś średnia stawka za roboczogodzinę dla warsztatów nie posiadających autoryzacji na tym obszarze wynosi 102 złotych netto – 113 złotych netto (w przypadku braku umów o współpracy), zaś dla warsztatów posiadających autoryzację danej marki pojazdów – 151 złotych netto, co związane jest z dodatkowymi kosztami otrzymania i utrzymania autoryzacji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lutego 2017 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki M. (...) model 316 Sprinter o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S..

Sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. jest uprawniony do odliczenia podatku VAT związanego z korzystaniem z uszkodzonego pojazdu w całości.

niesporne

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P..

W dniu 28 lutego 2017 roku poszkodowany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu z tytułu szkody zarejestrowanej pod numerem (...)-01.

umowa przelewu wierzytelności – k. 222 akt

Po wykonaniu naprawy pojazdu marki M. (...) model 316 Sprinter o numerze rejestracyjnym (...), w dniu 14 marca 2017 roku (...) samochodowy spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w S. fakturę numer (...) na kwotę 4 841,08 złotych netto.

faktura – k. 223-224 akt, kalkulacja naprawy – k. 233-235 akt

Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przyznał i wypłacił łącznie tytułem pokrycia kosztów naprawy uszkodzonego w dniu 16 lutego 2017 roku pojazdu kwotę 4 517,09 złotych, dokonując zweryfikowania stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych z kwoty 160 złotych netto do kwoty 130 złotych netto i wskazując, że jest sto średni koszt prac naprawczych na rynku lokalnym dotyczący warsztatów tej samej klasy.

niesporne, a nadto: potwierdzenie realizacji przelewu – k. 229 akt, decyzje – k. 225-226, 227, 228 akt,

Stawki stosowane w 2017 roku przez zakłady (...) kategorii na terenie T. i okolic, w tym powiatu (...), zawierały się w przedziałach: 115-180 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i 130-200 złotych netto za godzinę prac lakierniczych.

częściowo opinia biegłego sądowego P. C. – k. 500-505 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w części, w jakiej pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron.

Sąd uwzględnił także wyżej wymienione dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że ich moc dowodowa nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

Istotne znaczenie dla rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie miał dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie techniki i mechaniki motoryzacyjnej oraz ruchu drogowego P. C.. Powyższa opinia została sporządzona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne z powyższego zakresu, a zatem uprawnioną do przeprowadzania badań i sporządzania opinii danego rodzaju. Wykonano ją w sposób rzetelny i obiektywny, zgodnie z zasadami wiedzy fachowej i wymogami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 28 sierpnia 2018 roku” (data prezentaty: 2018-08-29, k. 511-516 akt) pozwany Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o sporządzenie opinii uzupełniającej, wskazując, że przedstawiona przez biegłego sądowego tabela dotycząca wysokości stawek za prace naprawcze stosowane przez autoryzowane stacje obsługi i warsztaty rzemieślnicze nie została poparta żadnym dowodem, by wskazane zakłady naprawcze faktycznie stosowały określone tam stawki, a jedynie ustalona przez biegłego sądowego w rozmowach telefonicznych z niemożliwymi do ustalenia osobami. Nadto pozwany wskazał, że zakład naprawczy powoda nie uzyskał autoryzacji żadnej marki pojazdów, a stosuje ceny wyższe niż autoryzowana stacja obsługi pojazdów marki P., a więc marki premium. W tym miejscu jedynie na marginesie Sąd wskazuje, że przywołana przez pozwanego autoryzowana stacja obsługi pojazdów marki P. świadczy usługi naprawcze w W., a więc nie na lokalnym dla poszkodowanego rynku.

W uzupełniającej opinii biegły sądowy w sposób wyczerpujący opisał metodologię ustalania stawek za prace naprawcze dołączając przykładowe cenniku poszczególnych zakładów naprawczych.

Pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 23 października 2018 roku” (data prezentaty: 2018-10-26, k. 544 akt) pozwany Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wskazał, że biegły sądowy w swojej analizie bezpodstawnie uwzględnił stawki stosowane przez autoryzowane stacje obsługi pojazdów, a winien był w analizie stawek uwzględnić jedynie zakłady (...) kategorii, gdzie średnie stawki dla tych grup są zgodne ze stawką przyjętą przez pozwanego. Nadto wskazał, że stawka zastosowana przez powoda jest stawką wyższą niż stawka stosowana przez autoryzowaną stację obsługi pojazdów marki pojazdu naprawianego ( (...) S. (...)). W związku z powyższym pozwany wniósł o sporządzenie opinii uzupełniającej oraz o wskazanie, czy materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie wskazuje, by powód był zakładem typu (...) oraz czy naprawa pojazdu w niniejszej sprawie mogła zostać dokonana przez zakłady naprawcze nie posiadające autoryzacji producenta pojazdu i czy taka naprawa pozwoliłaby na przywrócenie stanu pojazdu sprzed szkody.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 roku Sąd oddalił powyższy wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej. Jak wynikało bowiem bezsprzecznie z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym ustaleń biegłego sądowego zawartych w opinii podstawowej, zakład naprawczy prowadzony przez powoda nie jest autoryzowaną stacją obsługi pojazdu jakiejkolwiek marki. Jednocześnie w ocenie Sądu ustalanie przez biegłego sądowego, czy naprawa pojazdu w niniejszej sprawie mogła zostać dokonana przez zakłady naprawcze nie posiadające autoryzacji producenta pojazdu i czy taka naprawa pozwoliłaby na przywrócenie stanu pojazdu sprzed szkody, jest zbędne i pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem bezsprzecznie naprawa uszkodzonego pojazdu marki M. (...) model 316 Sprinter o numerze rejestracyjnym (...) nie odbyła się w autoryzowanej stacji obsługi pojazdów. Nadto, zważyć należało, że w niniejszej sprawie uszkodzony został pojazd marki M. (...), zaś wskazywana w piśmie pozwanego autoryzowana stacja obsługi pojazdów prowadzona przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą w W. dotyczy pojazdów marki S., a nie marki M. (...).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że ustalając stawkę stosowaną przez zakłady naprawcze działające na lokalnym dla poszkodowanego rynku Sąd uwzględnił te stawki, które stosowane były przez zakłady naprawcze o kategorii porównywalnej do tej, jaką posiada powód (I), a zatem nie podlegały uwzględnieniu przez Sąd zarówno stawki stosowane przez autoryzowane stacje obsługi pojazdów, jak i przez zakłady naprawcze niższej kategorii, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 323,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 19 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części odszkodowania za szkodę w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), do jakiej doszło w dniu 16 lutego 2017 roku na skutek kolizji drogowej z winy sprawcy posiadającego zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powód wskazał, że odszkodowanie wypłacone przez pozwanego zostało zaniżone z uwagi na zweryfikowanie stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych z kwoty 160 złotych netto do kwoty 130 złotych netto.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. podnosił, że powód jest warsztatem blacharsko – lakierniczym wielomarkowym, nie posiadającym żadnych autoryzacji i prowadzącym działalność gospodarczą w województwie (...), zaś średnia stawka za roboczogodzinę dla warsztatów nie posiadających autoryzacji na tym obszarze wynosi 102 złotych netto – 113 złotych netto (w przypadku braku umów o współpracy), zaś dla warsztatów posiadających autoryzację danej marki pojazdów – 151 złotych netto, co związane jest z dodatkowymi kosztami otrzymania i utrzymania autoryzacji.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała zasada odpowiedzialności pozwanego Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu przedmiotowej szkody zaistniałej w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku zdarzania komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 16 lutego 2017 roku, jak również zakres czynności naprawczych, jakie należało wykonać. Sporna była jedynie wysokość stawki za prace blacharsko – mechaniczne oraz lakiernicze.

Dokonując dalszych rozważań wskazać należy, iż zasada ta jest uregulowana w ramach treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei treść art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez treść art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, ma przepis art. 361 § 2 k.c. ustanawiający zasadę pełnej kompensacji szkody oraz przepis art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03 (Monitor Prawniczy 2004/2/81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, zaś na sumę odszkodowania składają się przede wszystkim koszty przywrócenia pojazdu do stanu technicznego sprzed wypadku ustalone według części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy (Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 2002 roku, sygn. akt V CKN 1273/00, LEX numer 55515).

Uwzględnieniu podlegają zatem tylko takie koszty, które zostały poniesione w celu przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Koszty naprawy samochodu można zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, wyłącznie gdy odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Należy przy tym podkreślić, że poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu i w prawie tym, w ocenie Sądu, nie może być ograniczany. Również nie sposób czynić poszkodowanemu zarzutów, że nie skorzystał on przy naprawie pojazdu z usług oferowanych przez zakłady naprawcze współpracujące z pozwanym ubezpieczycielem. Wskazać przy tym należy, iż każdy zakład naprawczy stosuje stawki ustalone indywidualnie, które wynikają z ponoszonych kosztów i ustalenia cen na takim poziomie, by móc utrzymać firmę, przy czym koszt ten zależy od wielu elementów takich jak np. położenie firmy, podaż usług, dzierżawy pomieszczeń. Nie ma zatem żadnych podstaw do tego, by uznawać tzw. stawki przeciętne, czy w jakikolwiek sposób uśrednione.

Jak wynika z treści opinii biegłego sądowego P. C. warsztaty naprawcze o kategorii porównywalnej z warsztatem prowadzonym przez powoda wykonywały naprawy stosując stawki w kwocie 115-180 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i w kwocie 130-200 złotych netto za godzinę prac lakierniczych. W tej sytuacji, mimo, że w określonym przez biegłego sądowego przedziale również mieściły się stawki przyjęte przez pozwanego (130/130 złotych netto), uwzględnić należało w kosztach naprawy przedmiotowego pojazdu stawki stosowane przez powoda w kwocie 160 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i w kwocie 160 złotych netto za godzinę prac lakierniczych, albowiem powód wykazał – po myśli art. 6 k.c. – że były one stawkami rynkowymi, tj. stawki w takiej wysokości występowały na lokalnym rynku. W tej sytuacji nie ma zaś w ocenie Sądu podstaw do obniżenia zastosowanych stawek do stawek przyjętych przez pozwanego.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. domagał się w związku z naprawą uszkodzonego pojazdu kwoty 323,99 złotych tytułem różnicy między kosztami naprawy wynikającymi z wystawionej faktury w kwocie 4 841,08 złotych netto a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela z tego tytułu, tj. kwotą 4 517,09 złotych netto, co wynikało z przyjęcia przez ubezpieczyciela niższej stawki za prace naprawcze, a zatem, mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące stawek, żądanie powoda uznać należało za zasadne w całości.

Uwzględniając powyższe i uznając, iż żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie w zakresie kwoty 323,99 złotych, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. zasadził od pozwanego Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 323,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 19 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim i trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o te przepisy Sąd zasądził od przegrywającego sprawę pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 137 złotych, co obejmowało opłatę sądową od pozwu w kwocie 30 złotych, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 90 złotych ustalone zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265).

Kosztami procesu w pozostałym zakresie Sąd obciążył pozwanego uznając je za uiszczone.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 26 marca 2019 roku