Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI Ka 71/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika

Protokolant Dominika Koza

przy udziale Sławomira Zamojskiego Prokuratora Prokuratury G.w G.

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2019 r.

sprawy R. P. ur. (...) w K.

syna I. i T.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 17 października 2018 r. sygnatura akt IX K 40/18

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  kosztami procesu za postępowaniu odwoławcze obciąża oskarżyciela posiłkowego P. P. i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 100 zł (sto złotych).

Sygn. VI Ka 71/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 października 2018 roku w sprawie o sygn.. IX K 40/18 Sąd Rejonowy w Gliwicach uznał oskarżonego R. P. za winnego tego, że w dniu 17 października 2017 roku w K. zadając kopnięcia w lewą nogę P. P. spowodował u niego obrażenia w postaci stłuczenia lewego stawu kolanowego z częściowym uszkodzeniem ścięgna mięśnia dwugłowego, które naruszyły czynności narządu jego ciała na okres przekraczający siedem 7 dni, to jest czynu z art. 157 § 1 k.k. czynu i za to na podstawie art. 157 § 1 kk w zw. z art. 37a kk skazał go na karę grzywny w ilości 150 stawek dziennych w wysokości 30 złotych każda. Na podstawie art. 627 k.p.k. sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. P. kwotę 1008 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego a na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 287,05 złotych. Obciążył przy tym oskarżonego opłatą w kwocie 450 złotych.

Apelację od wyroku wywiódł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, który zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze zarzucił rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu nadmiernie łagodnej, nieadekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu kary grzywny, co powoduje, żę kara ta jawi się niesprawiedliwa wobec obrażeń, jakich doznał oskarżyciel posiłkowy wskutek zachowania oskarżonego oraz wobec faktu, iż oskarżony – wbrew wynikom mediacji – nie wykonał obowiązku zapłaty na rzecz oskarżyciela posiłkowego dalszej części zadośćuczynienia, określonego w zawartej ugodzie mediacyjnej oraz nie czynił żadnych starań w celu naprawienia szkody lub zadośćuczynienia w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W oparciu o tak postawiony zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary surowszej, tj. kary 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie lub też kary pozbawienia wolności pozostawiając jej wymiar do uznania sądu, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Wniósł również o zasadzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego wydatków poniesionych przez niego z tytułu ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Nie umniejszając dolegliwości obrażeń doznanych przez oskarżyciela posiłkowego na skutek przypisanego oskarżonemu przestępstwa pamiętać należy, że wśród okoliczności wpływających na wymiar kary art. 53 k.k. wymienia również:

- motywację sprawcy,

- zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa,

- zachowanie się pokrzywdzonego,

- pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą.

To właśnie w wymienionych wyżej czynnikach prawidłowo sąd I instancji dostrzegł okoliczności łagodzące, które pozwalały na wymierzenie oskarżonemu w oparciu o art. 37a k.k. kary grzywny w miejsce przewidzianej za czyn z art. 157 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności.

Motywacja oskarżonego dotycząca przypisanego mu czynu na ścisły związek z zachowaniem pokrzywdzonego. Otóż przestępstwo zostało popełnione w warunkach zaakceptowanego przez oskarżonego i pokrzywdzonego swoistego pojedynku mającego zakończyć ich kłótnię. Z okoliczności tej, niezakwestionowanej przez skarżącego, skoro w apelacji nie zakwestionowano ustaleń faktycznych, wywodzić należy, że pokrzywdzony, co najmniej powinien był liczyć się z doznaniem obrażeń ciała na sutek pojedynku. Domaganie się przez oskarżyciela posiłkowego w takiej sytuacji surowszej kary dla oskarżonego kłoci się z wręcz elementarnym poczuciem sprawiedliwości.

Istotną okolicznością łagodzącą było zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa polegające na przyznaniu się do winy.

Także pozytywne wynik mediacji przeprowadzonej pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym świadczą o braku potrzeby wymierzania oskarżonemu kary rodzajowo surowszej niż kara grzywny. Skarżący w tym zakresie stara się wesprzeć swoją argumentację faktem niezapłacenia przez oskarżonego drugiej wymagalnej raty w kwocie 4000 złotych w terminie do 31 października 2019 roku, a więc w dacie po wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Argument ten jednak nie przekonuje sądu odwoławczego z dwóch powodów:

Po pierwsze, zawarta w postępowaniu mediacyjnym ugoda zgodnie z art. 107 § 3 k.p.k. stanowi tytuł wykonawczy, co umożliwia oskarżycielowi posiłkowemu wyegzekwowanie należności, tym łatwiejsze, że oskarżony ma stałe dochody osiągane z pracy zarobkowej na kopalni.

Po drugie, niezapłacenie przez oskarżonego drugiej raty należności nie jest do końca efektem jego nielojalności, lecz wynika z faktu, że przed terminem płatności uzyskał on informację o zapowiedzi apelacji w sprawie w związku z wniesieniem przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o doręczenie sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku. Co prawda okoliczność ta nie zwalniała oskarżonego z obowiązku zapłaty, lecz zrozumiała jest dla sądu swoista dezorientacja oskarżonego w takiej sytuacji i odczytanie działań pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jako działań nielojalnych w kontekście zawartej ugody oraz jego wcześniejszego oświadczenia na rozprawie przed sądem I instancji, że wymiar kary pozostawia on do uznania sądu.

Z wyżej wskazanych przyczyn, przy niestwierdzeniu także uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Wobec nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej wyłącznie przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. to właśnie oskarżyciela posiłkowego należało obciążyć kosztami procesu za postępowanie odwoławcze. Na koszty te złożyły się:

- ryczałt w wysokości 20 złotych za doręczenie pism i wezwań zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.),

- opłata za nieuwzględniony środek odwoławczy oskarżyciela posiłkowego wymierzona na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983.49.223 j.t)