Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: M. S.

od decyzji : Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 3 października 2018 r., znak: (...)

w sprawie: M. S.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę pomostową

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu M. S. prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 lipca 2018 roku;

II nie stwierdza odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 2426/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 października 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. - po rozpatrzeniu wniosku M. S. z dnia 26 lipca 2018 roku – odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury pomostowej na podstawie art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, albowiem po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywał on prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Ponadto organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury pomostowej również na podstawie art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych, ponieważ na dzień 1 stycznia 2009 roku nie udowodnił on stażu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, które można by zakwalifikować jako prace wymienione w załącznikach numer 1 lub 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Organ rentowy nie zaliczył do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze w rozumieniu ww. przepisów okresów zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 20 października 1982 roku do dnia 31 stycznia 2002 roku, z uwagi na brak potwierdzenia przez pracodawcę, że ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze oraz od dnia 1 lutego 2002 roku do dnia 9 listopada 2007 roku, z uwagi na to, że przeprowadzone postępowanie wyjaśniające nie potwierdziło, aby w tym okresie ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął za udowodniony ogólny staż pracy ubezpieczonego w wymiarze 34 lat, 7 miesięcy i 16 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony M. S., zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że przedłożył organowi rentowemu wszystkie możliwe do zdobycia dokumenty, dotyczące pracy w szczególnych warunkach bądź pracy o szczególnym charakterze. Oświadczył, że w całym okresie zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Wobec powyższego wniósł on o przyznanie mu prawa do emerytury pomostowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując w całości argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 22 stycznia 2019 roku odwołujący sprecyzował żądanie odwołania, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury pomostowej od dnia 1 lipca 2018 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o emeryturę pomostową.

Pełnomocnik ZUS wniósł zaś o oddalenie odwołania, wskazując przy tym, że istnieją wątpliwości co do tego, czy pracę ubezpieczonego na stanowisku sanitariusza (noszowego) w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (Wykaz A, dział XII, poz. 4) można uznać za tożsamą z pracą członków zespołu ratownictwa medycznego (poz. 18 załącznika nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych). Ostatecznie pełnomocnik ZUS pozostawił rozstrzygnięcie sprawy do uznania Sądu.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

Ubezpieczony M. S. urodził się w dniu (...). Ukończył Technikum Rolnicze, uzyskując tytuł technika rolnika.

Ubezpieczony zdobył również wykształcenie średnie w zakresie ratownictwa medycznego i ukończył odpowiednie kursy w tej dziedzinie.
W 1999 roku ukończył kurs postępowania w nagłych stanach zagrożenia życia. W 2006 roku ukończył szkolenie z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy.

/okoliczności bezsporne; a nadto dowód: akta osobowe odwołującego się M. S., załącznik do akt/

W okresie od dnia 20 października 1982 roku do dnia 31 stycznia 2002 roku ubezpieczony pracował w Zespole (...) w T., a następnie po przekształceniu organizacyjnym w (...)Zakładzie (...) w T. na stanowisku sanitariusza w pełnym wymiarze czasu pracy.

Praca ubezpieczonego w tym okresie została uznana przez pracodawcę za pracę w szczególnych warunkach przy wykonywaniu prac w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (w zespołach wyjazdowych) jako sanitariusz, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. do prac wymienionych w wykazie A, dziale XII, punkt 4a pod. 6 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lipca 1983 roku.

/dowód: świadectwo pracy, k. 11 akt rentowych ZUS; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 10 akt emerytalnych ZUS; zeznania świadka Z. O., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania świadka S. S., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania odwołującego się M. S., nagranie audio, k. 29 akt/

Od dnia 1 lutego 2002 roku do dnia 31 grudnia 2004 roku ubezpieczony pracował w Szpitalu (...) Sp. z o.o. (...) Szpitalu (...) w T. na stanowisku sanitariusza w pełnym wymiarze czasu pracy.

Praca ubezpieczonego w tym okresie została uznana przez pracodawcę za pracę w szczególnych warunkach na stanowisku sanitariusza karetki pogotowia ratunkowego – sanitariusza w ekipie wyjazdowej działu pomocy doraźnej, wymienionych w wykazie A, dziale XII, punkt 4 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lipca 1983 roku, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

/dowód: świadectwo pracy, k. 10 akt rentowych ZUS; oświadczenie, k. 11 akt emerytalnych ZUS zeznania świadka Z. O., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania świadka S. S., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania odwołującego się M. S., nagranie audio, k. 29 akt/

W okresie od dnia 1 stycznia 2005 roku do dnia 9 listopada 2007 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) (...) s.c. w C. na stanowisku noszowego zespołu wypadkowego w pełnym wymiarze czasu pracy.

Praca ubezpieczonego w tym okresie została uznana przez pracodawcę za pracę o szczególnym charakterze na stanowisku noszowego w karetce pogotowia ratunkowego, wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – załącznik nr 2 poz. 18 wykazu prac o szczególnym charakterze do ustawy o emeryturach pomostowych.

/dowód: świadectwo pracy, k. 12 akt rentowych ZUS; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 12 akty emerytalnych ZUS; zeznania świadka T. O., nagranie audio, k. 29 akt; akta osobowe odwołującego się M. S., załącznik do akt/

Faktycznie ubezpieczony w każdym z ww. pracodawców pracował jako sanitariusz (noszowy) w zespole wyjazdowym pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego w T. (w zespole reanimacyjnym) i wykonywał taką samą pracę. Wynikało to z tego, że kolejne zakłady pracy podlegały zmianom organizacyjnym, lecz rodzaj wykonywanej przez ubezpieczonego pracy pozostawał bez zmian. Nazwa noszowego i sanitariusza była tożsama rodzajowo i używano jej zamiennie. Ubezpieczony pracował w karetce pogotowia do nagłych zdarzeń (wypadków drogowych, zawałów, oparzeń, itp.) i innych zdarzeń zgłoszonych na numery alarmowe. Wyjazdy te odbywały się w celu ratowania życia i zdrowia ludzi. Wykonywane były pojazdami uprzywilejowanymi ambulansu, wzywanych na zlecenie dyspozytora numeru alarmowego 999. Wyjazdy karetką przeważnie odbywały się na sygnale dźwiękowym i świetlnym.

Ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Była to praca zmianowa, odbywająca się w systemie 24/4 w warunkach pozaszpitalnych. Pracy tej często towarzyszył stres.

/dowód: świadectwo pracy, k. 11 akt rentowych ZUS; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 10 akt emerytalnych ZUS; zeznania świadka T. O., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania świadka Z. O., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania świadka S. S., nagranie audio, k. 29 akt; zeznania odwołującego się M. S., nagranie audio, k. 29 akt/

Od dnia 1 października 2007 roku ubezpieczony prowadził własną działalność gospodarczą pod firmą (...) w G.. W ramach tej działalności świadczył on pracę na stanowisku ratownika medycznego – kierownika karetki pogotowia ratunkowego (zespołu podstawowego ratownictwa medycznego – typu P składającego się tylko z ratowników medycznych bez lekarza). Zdarzało się również tak, że był on kierowcą karetki pogotowia ratunkowego.

/dowód: zeznania świadka K. P., nagranie audio, k. 29 akt/

Decyzją z dnia 21 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23 czerwca 2015 roku do dnia
31 lipca 2016 roku. Kolejną decyzją z dnia 18 lipca 2016 roku prawo ubezpieczonego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zostało przedłużone do dnia 30 czerwca 2019 roku.

/dowód: decyzja ZUS z dnia 21 sierpnia 2015 roku, k. 48 – 49 akt; decyzja ZUS z dnia 18 lipca 2016 roku, k. 69 – 70 akt/

Ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi 34 lata, 7 miesięcy i 16 dni, w tym okresy składkowe w wymiarze 32 lat, 10 miesięcy i 16 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku i 9 miesięcy.

Staż pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynosi 21 lat, 11 miesięcy i 16 dni.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 26 lipca 2018 roku ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z wnioskiem o przyznanie mu prawa do emerytury pomostowej.

/dowód: wniosek o emeryturę pomostową, k. 1 – 4 akt emerytalnych ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, w tym również w aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych odwołującego się M. S. z okresu pracy w Zespole (...) w T., w (...)Zakładzie (...) w T., w Szpitalu (...) Sp. z o.o. (...) Szpitalu (...) w T. oraz w (...) (...) w C., których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, a które to dowody nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy ustalił również na podstawie zeznań odwołującego się M. S., jak i na podstawie zeznań przesłuchanych w sprawie świadków w osobach K. P., T. O., Z. (...). Świadkowie T. O., Z. (...), jak i sam odwołujący złożyli zeznania na okoliczność rodzaju pracy i wymiaru czasu pracy świadczonej przez ubezpieczonego w okresach spornych, a jako że zeznania te są jasne, logiczne i korespondują wzajemnie ze sobą, jak i z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, zyskały wiarę Sądu w całej rozciągłości. Natomiast o ile zeznania świadka K. P. okazały się być nieprzydatne dla ustalenia wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, albowiem świadek była zatrudniona w (...) (...) w C. dopiero od 2009 roku w charakterze księgowej, a więc już po rozwiązaniu z odwołującym stosunku pracy, o tyle okazały się one przydatne w zakresie ustalenia prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej, mającej za przedmiot ratownictwo medyczne, co tym samym potwierdza fakt niewykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze po dniu 1 stycznia 2009 roku.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie od zaskarżonej decyzji z dnia 3 października 2018 roku jest zasadne.

Stosownie do treści art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku
o emeryturach pomostowych (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1924) prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5 – 12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej
60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu
art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Przepis art. 49 cytowanej ustawy określa wyjątek od warunków ustalenia prawa do emerytury pomostowej określonych w art. 4. Stanowi bowiem, że prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1)  po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2)  spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12;

3)  w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach,
o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Są to nieco zliberalizowane warunki dające podstawę do nabycia prawa do emerytury pomostowej w przypadku, kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze po dniu 31 grudnia 2008 roku, ale legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy "szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów. Może nabyć prawo do "nowego" świadczenia jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy (okres prac) można kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 ustawy) lub o szczególnym charakterze (art. 3 ust. 3 ustawy)” (por. wyr. SA w Gdańsku z dnia 25 września 2013 r., III AUa 155/13, lex).

Przepis art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku. Wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 3 ustawy prace o szczególnym charakterze to prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się. Wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało to, że odwołujący się M. S. po dniu 1 stycznia 2009 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze w rozumieniu
art. 3 ust. 1 bądź ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Wykluczało to zatem możliwość przyznania mu prawa do emerytury pomostowej w oparciu o przepis art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, który wymaga, aby prawa w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 bądź ust. 3 była wykonywana po dniu 1 stycznia 2009 roku. Jednak uprawnienia emerytalne powoda musiały w niniejszym postępowaniu zostać zweryfikowane także na podstawie art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych. Sporna była w tym zakresie kwestia możliwości zakwalifikowania pracy ubezpieczonego na stanowisku sanitariusza (noszowego) w karetce pogotowia ratunkowego jako pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach pomostowych.

W obu załącznikach (do których odsyła przepis art. 3 ustawy o emeryturach pomostowych) nie wymieniono jako prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze prac sanitariusza (noszowego). W załączniku nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych pod pozycją 18 wymieniono natomiast prace członków zespołów ratownictwa medycznego. Rzeczą Sądu stało się więc ustalenie, czy pracę sanitariusza (noszowego) wykonywaną przez ubezpieczonego w spornych okresach można zakwalifikować jako pracę członków zespołu ratownictwa medycznego, czy też nie.

Celem udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie należy odwołać się w pierwszej kolejności do przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. z 2017 r., poz. 2195). I tak, przepis art. 3 pkt 10 przez zespół ratownictwa medycznego nakazuje rozumieć jednostkę systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, podejmującą medyczne czynności ratunkowe w warunkach pozaszpitalnych, spełniającą wymagania określone w ustawie. Natomiast przez medyczne czynności ratunkowe – w myśl art. 3 ust. 4 ustawy – należy rozumieć świadczenia opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, udzielane przez jednostkę systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2, w warunkach pozaszpitalnych, w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Co więcej, zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy jednostkami systemu są zespoły ratownictwa medycznego, w tym lotnicze zespoły ratownictwa, wchodzące w skład podmiotu leczniczego będącego samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej albo jednostką budżetową, albo spółką kapitałową, w której co najmniej 51% udziałów albo akcji należy do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Przepis art. 36 ust. 1 stanowi zaś, że zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na: 1) zespoły specjalistyczne, w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny;
2) zespoły podstawowe, w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny. Przed wejściem w życie ustawy z dnia 8 września 2006 roku skład zespołu reanimacyjnego stanowili, co do zasady: kierowca, lekarz, pielęgniarka, ratownik lub sanitariusz, a w przypadku zespołów wypadkowych: kierowca, lekarz i pielęgniarka lub ratownik medyczny (por. Komentarz do art. 63 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, Michał Waszkiewicz, stan prawny 1 wrzesień 2013 r.).

Po drugie, zwrócić należy uwagę, iż w załączniku do zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej ( Dz.Urz. M.Z. z 1983 r., nr 8, poz. 40 ) w Dziale XII poz. 4a, pkt 5 i 6 prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (w zespołach wyjazdowych), w tym prace sanitariusza (noszowego) zaliczano do kategorii prac w szczególnych warunkach.

Niewątpliwie prace te również w świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) kwalifikują się do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, dział XII, poz. 4, jako prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności rodzaju pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w spornych okresach (tj. w okresie od dnia 20 października 1982 roku do dnia
31 stycznia 2002 roku ubezpieczony pracował w ZOZ w T., a następnie w (...) w T. na stanowisku sanitariusza, od dnia 1 lutego 2002 roku do dnia 31 grudnia 2004 roku pracował on w Szpitalu (...) Sp. z o.o. (...) Szpitalu (...) w T. na stanowisku sanitariusza oraz w okresie od dnia 1 stycznia 2005 roku do dnia 9 listopada 2007 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) (...) s.c. w C. na stanowisku noszowego) prowadzi do wniosku, że należy uznać ten rodzaj wykonywanego przez niego pracowniczego zatrudnienia za zawierający się w pojęciu pracy członka zespołu ratownictwa medycznego (por. wyr. SA w Gdańsku z dnia 5 lutego 2016 r., III AUa 1511/15 - lex).

W każdym z tych okresów ubezpieczony pracował jako sanitariusz (noszowy) w zespole wyjazdowym pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego w T.. Pracował w karetce pogotowia, wysyłanej do nagłych zdarzeń (wypadków drogowych, zawałów, oparzeń, itp.) i innych zdarzeń zgłoszonych na numery alarmowe. Wyjazdy te odbywały się w celu ratowania życia i zdrowia ludzi, i wykonywane były pojazdami uprzywilejowanymi ambulansu, wzywanych na zlecenie dyspozytora numeru alarmowego 999. Ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Była to praca zmianowa, odbywająca się w systemie 24/48, odbywała się w warunkach pozaszpitalnych, wyjazdy przeważnie odbywały się na sygnale dźwiękowym i świetlnym. Była to również praca z ze szczególnym narażeniem na stres. Zsumowanie okresów wskazanych przez ubezpieczonego, a podlegających zaliczeniu do stażu pracy o szczególnym charakterze przekracza wymagany wymiar 15 lat.

Konkludując, ubezpieczony M. S. wykazał, że na dzień
1 stycznia 2009 roku legitymował się okresem pracy o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych w wymiarze ponad 15 lat oraz pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Spełnienie przez powoda pozostałych przesłanek wskazanych w treści art. 49 ustawy nie było kwestionowane przez organ rentowy. Dlatego też zaskarżona decyzja podlegała weryfikacji w kształcie przyjętym w wyroku poprzez przyznanie ubezpieczonemu M. S. prawa do emerytury pomostowej od dnia 1 lipca 2018 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o przyznanie emerytury pomostowej.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych w zw. z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie I sentencji.

Ponadto zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1383), przyznając odwołującemu prawo do emerytury, sąd zobowiązany jest do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia odpowiedzialnością organu rentownego za nieprzyznanie odwołującemu M. S. prawa do emerytury pomostowej. Istotne w tej kwestii jest to, że organ rentowy na etapie postępowania administracyjnego z uwagi na ograniczenia dowodowe nie miał możliwości prawidłowego ustalenia okresu wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach. Wykazało to dopiero postępowanie dowodowe przed Sądem, a w szczególności dokumenty zgromadzone w aktach osobowych odwołującego oraz zeznania odwołującego i świadków. Wobec tego Sąd uznał, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS a contrario, należało postanowić jak w punkcie II sentencji.