Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2019 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Aneta Łatanik

SO Agnieszka Gałkowska

SO Adam Synakiewicz (spr.)

Protokolant Justyna Szczap

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zawierciu Katarzyny Sacharczuk

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2019 roku sprawy

A. Ś. (1) (Ś.) ur. (...) w C.

syna J. i L.

oskarżonego o czyny z art. 228 § 3 k.k. i inne

R. G. (1) (G.) ur. (...) w C.

syna A. i W.

oskarżonego o czyny z art. 228 § 3 k.k. i inne

M. Ś. (1) (Ś.) ur. (...) w C.

syna A. i W. z domu K.

oskarżonego o czyny z art. 228 § 3 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 11 października 2018 roku sygn. akt XVI K 1060/16

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2)  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych opłaty za drugą instancję w kwotach: od A. Ś. (1) 420 (czterystu dwudziestu) złotych, od R. G. (1) 420 (czterystu dwudziestu) złotych i od M. Ś. (1) 380 (trzystu osiemdziesięciu) złotych oraz obciąża oskarżonych wydatkami postępowania odwoławczego w kwotach po 7 (siedem) złotych.

Sygn. akt VII Ka 58/19

UZASADNIENIE

A. Ś. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 6 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu z R. G. (1) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki M. (...) o nr rej. (...) W. W. (3) korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

II. w dniu 14 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), przy ul. (...) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) Ł. B. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

III. w dniu 13 marca 2016 roku w C., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej będąc policjantem Wydziału Ruchu Drogowego K. w C., poprzez podjęcie telefonicznej interwencji z pełniącym na drodze służbę policjantem z jego Wydziału M. Ś. (1) przekroczył swe uprawnieni, spowodował odstąpienie od wymierzenia mandatu karnego zgodnego z zastanym stanem faktycznym, zatrzymanego do kontroli kierującego samochodem osobowym m-ki B. o nr rej. (...) R. R. (1), przyjął za to butelkę wódki o poj. 0,7 l m, działając tym samym na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV. w dniu 25 kwietnia 2016 r. we W., woj. (...) jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) nr (...) dla zatrzymanego do kontroli S. P. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V. w dniu 5 kwietnia 2016 roku w M., woj. (...), na drodze krajowej Nr (...) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki A. o nr rej. (...) C. R. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

VI. w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) nr (...) dla zatrzymanego do kontroli C. R. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII. w dniu 3 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z R. G. (1) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki M. (...) o nr rej. (...) J. W. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

VIII. w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) dla zatrzymanego do kontroli J. W. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IX. w dniu 12 maja 2016 roku w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. G. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) M. D. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 200 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

R. G. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 6 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu z A. Ś. (1) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki M. (...) o nr rej. (...) W. W. (3) korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

II. w dniu 3 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z A. Ś. (1) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki M. (...) o nr rej. (...) J. W. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 500 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

III. w dniu 12 maja 2016 roku w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) M. D. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 200 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

IV. w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) dla zatrzymanego do kontroli M. D. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandatu, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V. w dniu 13 marca 2016 roku we W. woj. (...), przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu z M. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki B. o nr rej. (...) R. R. (1) korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

VI. w dniu 13 marca 2016 r. w miejscu jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) nr (...) dla zatrzymanego do kontroli R. R. (1) co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII. w dniu 28 marca 2016 roku w C., woj. (...), przy ul. (...) będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem V. (...) o nr rej (...) M. G. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

VIII. w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym seria (...) dla zatrzymanego do kontroli M. G. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

M. Ś. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 13 marca 2016 roku we W. woj. (...), przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu z R. G. (1) będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki B. o nr rej. (...) R. R. (1) korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k.

II. w dniu 13 marca 2016 roku we W. woj. (...), przy ul. (...), przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym dla zatrzymanej do kontroli drogowej, kierującej samochodem osobowym m-ki H. o nr rej. (...) J. B. (1) mandacie karnym seria (...), co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej dopuszczalnej prędkości, punktów karnych i wysokości mandatu, działając na szkodę interesu publicznego,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 11 października 2018 roku, wydanym w sprawie XVI K 1060/16, orzekł:

1.  oskarżonego A. Ś. (1) uznaje za winnego tego, że:

- w dniu 6 czerwca 2016 roku przy ulicy (...) w C., działając wspólnie i porozumieniu z R. G. (1), będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym, przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) W. W. (3) korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 400 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, co stanowi przestępstwo określone w art. 228 § 3 k.k. (zarzut I a/o),

- w dniu 14 czerwca 2016 roku przy ulicy (...) w C., będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym, przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej kierującego samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) Ł. B. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, co stanowi przestępstwo określone w art. 228 § 3 k.k. (zarzut II a/o),

- w dniu 12 maja 2016 roku w miejscowości Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. G. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) M. D. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 200 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, co stanowi przestępstwo określone w art. 228 § 3 k.k. (zarzut IX a/o),

i uznając, że stanowi to ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. w związku z art. 228 § 3 k.k., na mocy art. 228 § 3 k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. oraz art. 37b k.k. w związku z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jeden) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  oskarżonego A. Ś. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 13 marca 2016 roku w C., będąc policjantem Wydziału Ruchu Drogowego K. w C., poprzez podjęcie telefonicznej interwencji z pełniącym na drodze służbę policjantem z jego Wydziału M. Ś. (1) przekroczył swe uprawnienia, spowodował odstąpienie od wymierzenia mandatu karnego zgodnego z zastanym stanem faktycznym, zatrzymanego do kontroli kierującego samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) R. R. (1), działając tym samym na szkodę interesu publicznego – i uznając, że stanowi to przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. (zarzut III a/o), na mocy art. 231 § 1 k.k. w związku z art. 37b k.k. w związku z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

3.  oskarżonego A. Ś. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., i za to na podstawie art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k. oraz art. 37b k.k. w związku z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

4.  oskarżonego A. Ś. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów:

- opisanych w pkt V i VI części wstępnej wyroku uznając, że stanowią one jeden czyn określony w art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.,

- opisanych w pkt VII i VIII części wstępnej wyroku przyjmując, że interwencja przeprowadzana była wobec J. W. i oskarżony przyjął od niego korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 500 złotych – i uznając, że stanowią one jeden czyn określony w art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.,

i uznając, że stanowi to ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. w związku z art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., na mocy art. 228 § 3 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k. i art. 91 § 1 k.k. w związku z art. 37b k.k. w związku z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jeden) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

5.  na mocy art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego A. Ś. (1) w pkt 1-4 wyroku kary pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności, i wymierza mu karę łączną 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

6.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu A. Ś. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od 12.09.2016 roku godz. 12:25 do 13.09.2016 roku godz. 14:05 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

7.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstw przez oskarżonego A. Ś. (1) w kwocie 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych;

8.  oskarżonego R. G. (1) uznaje za winnego tego, że:

- w dniu 6 czerwca 2016 roku przy ulicy (...) w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z A. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym, przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) W. W. (3) korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 400 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, co stanowi przestępstwo określone w art. 228 § 3 k.k. (zarzut I a/o),

- w dniu 3 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z A. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) J. W. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 500 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, co stanowi przestępstwo określone w art. 228 § 3 k.k. (zarzut II a/o),

i uznając, że stanowi to ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. w związku z art. 228 § 3 k.k., na mocy art. 228 § 3 k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. oraz art. 37b k.k. w związku z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jeden) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

9.  oskarżonego R. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów:

- opisanych w pkt III i IV części wstępnej wyroku uznając, że stanowią one jeden czyn określony w art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.,

- opisanych w pkt V i VI części wstępnej wyroku uznając, że stanowią one jeden czyn określony w art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.,

- opisanych w pkt VII i VIII części wstępnej wyroku uznając, że stanowią one jeden czyn określony w art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.,

i uznając, że stanowi to ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. w związku z art. 228 § 3 k.k., art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., na mocy art. 228 § 3 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k. i art. 91 § 1 k.k. w związku z art. 37b k.k. w związku z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jeden) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

10.  na mocy art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego R. G. (1) w pkt 8-9 wyroku kary pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności, i wymierza mu karę łączną 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

11.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu R. G. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od 12.09.2016 roku godz. 12:25 do 13.09.2016 roku godz. 14:07 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

12.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstw przez oskarżonego R. G. (1) w kwocie 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych;

13.  oskarżonego M. Ś. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo określone w art. 228 § 3 k.k., i za to na mocy art. 228 § 3 k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

14.  oskarżonego M. Ś. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., i za to na podstawie art. 271 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności;

15.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego M. Ś. (1) w pkt 13-14 wyroku kary pozbawienia wolności, i wymierza mu karę łączną 1 (jeden) roku pozbawienia wolności;

16.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu M. Ś. (1) wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

17.  na mocy art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. Ś. (1) do informowania Sądu o przebiegu okresu próby raz na 6 (sześć) miesięcy, do 10-go dnia danego miesiąca;

18.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu M. Ś. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w sprawie od 12.09.2016 roku godz. 13:55 do 13.09.2016 roku godz. 14:06 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

19.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przez oskarżonego M. Ś. (1) w kwocie 200 (dwieście) złotych;

20.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami w sprawie obciążając Skarb Państwa.

Apelacje od wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego M. Ś. (1) zaskarżył wyrok na jego korzyść, co do winy, i zarzucił:

I. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 168a KPK poprzez jego nieprawidłową interpretację przyjęcie, że zgodnie z art. 168a KPK niedopuszczalne są dowody uzyskane z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego przez funkcjonariusza publicznego w ramach pełnionych obowiązków służbowych w sprawach szczegółowo wskazanych tym przepisie, podczas gdy prawidłowa interpretacja tego przepisu nakazuje przyjęcie, że niedopuszczalne są dowody uzyskane z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego przez funkcjonariusza publicznego w ramach pełnionych obowiązków służbowych w jakiejkolwiek sprawie lub przez kogokolwiek w kategoriach spraw szczegółowo wskazanych w tym przepisie, co skutkowało nieprawidłowym ustaleniem zakresu materiału dowodowego w niniejszym postępowaniu poprzez przeprowadzenie dowodów niedopuszczalnych i oparcie na nich rozstrzygnięcia w sprawie;

II. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez swobodną i sprzeczną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, w szczególności doszukiwanie się związku między załączoną dokumentacją (fotograficzną, potwierdzeniem wypłaty pieniędzy z bankomatu czy kopiami mandatów) a zeznaniami świadków złożonymi w sprawie, podczas gdy dokumentacja fotograficzna potwierdza jedynie fakt dokonania kontroli drogowej a załączone kopie mandatów potwierdzają fakt ukarania sprawcy za określone wykroczenie, całkowite zignorowanie powszechnej wiedzy, że liczniki samochodowe przekłamują prędkość zawyżając ją, przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków R. R., U. C., J. B., G. B., D. B., podczas gdy zeznania tych świadków są niespójne, wewnętrznie sprzeczne, a świadkowie sami co do niektórych istotnych okoliczności mieli wątpliwości lub ich nie pamiętali, podczas gdy Sąd I Instancji nie miał żadnych wątpliwości w zakresie opisywanych przez nich zdarzeń;

III. błąd w ustaleniach faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia, a mogły mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to w szczególności przyjęcie, że: a) J. B. jechała z prędkością ponad 80 km/h, podczas gdy sama świadek nie była pewna z jaką prędkością jechała oraz jaki był wynik pomiaru radarem i czy pomiar prędkości był jeden czy też dwa, a okoliczności tych nie wskazali w sposób zdecydowany pozostali świadkowie; b) J. B. za pośrednictwem łapówki lub powoływania się na znajomości działała w celu uzyskania mniejszej ilości punktów karnych bądź obniżenia kwoty mandatu (str. 13 uzasadnienia wyroku) podczas gdy jak ustala sam Sąd J. B. ani nie wręczyła łapówki ani nie powoływała się na żadne znajomości, tym samym Sąd nie wskazuje na motywację oskarżonego dla działania niezgodnego z przepisami, a przestępne działanie oskarżonego w tym zakresie wydaje się nieracjonalne i nielogiczne; c) o dokonaniu drugiego pomiaru prędkości wiedzieli tylko oskarżony i R. G. (str. 13 uzasadnienia) podczas gdy J. B. ani pozostali świadkowie nie pamiętali tej okoliczności; d) R. R. jechał z prędkością 115km/h jak również przebiegu interwencji zgodnie z opisem wskazanych przez tego świadka, podczas gdy świadek sam nie wie z jaką prędkością jechał, nie wie ile pomiarów prędkości i w którym momencie wykonano, nie pamięta wskazań radaru, wskazuje że pierwotnie „umówił się’’ na kwotę 500 zł, następnie na skutek rzekomej interwencji A. Ś. kwota ta została obniżona o połowę, w efekcie czego przekazał policjantowi 400 zł; e) oskarżony M. Ś. pozwolił odjechać R. R. z miejsca kontroli bez dokumentów (str. 14 uzasadnienia), po gotówkę do bankomatu, podczas gdy oskarżony w tym czasie dokonywał kontroli pojazdu J. B., a rozmowa R. R. w zakresie rzekomych „uzgodnień’’ i wyjazd do bankomatu uzgadniany był z R. G. (str. 7 uzasadnienia); f) dowód wypłaty kwoty 1000 zł z bankomatu potwierdza fakt przekazania policjantom kwoty 400 zł., podczas gdy sam świadek nie potrafił szczegółowo wskazać czemu wypłacił kwotę większą, odwołując się ogólnie do planowanych zakupów oraz czemu potrzebował pomocy U. C. do obniżenia kwot mandatu skoro w efekcie przekazał policjantom kwotę wyższą niż to uzgodniono; g) przyczyną wystawienia potwierdzającego nieprawdę mandatu dla R. R. była bezprawna interwencja A. Ś. (1) przyjęcie korzyści majątkowej przez pozostałych oskarżonych, podczas i gdy A. Ś. kontaktował się z M.Ś. już po wystawieniu tego mandatu i choćby przez to nie mógł wpłynąć na jego wystawienie.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego M. Ś. (1) od stawianych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych A. Ś. (1) i R. G. (1) również zaskarżył wyrok w całości.

Odnośnie oskarżonego A. Ś. (1) zarzucił mu:

1) obrazę przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nie swobodną, ale całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza nadanie zbyt dużego znaczenia zeznaniom świadków, którzy złożyli zeznania w warunkach postępowania prowadzonego przez (...), które było ukierunkowane jedynie na przypisanie za wszelką cenę winy oskarżonemu w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, na co wskazuje zgromadzony materiał dowodowy, m.in. świadkowie, którzy zeznali, iż pytania były ukierunkowane na osiągnięcie konkretnych odpowiedzi i nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego, które były konsekwentne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym oraz zasadami swobodnej oceny dowodów. Następstwem przedmiotowego naruszenia jest dokonanie błędu w ustaleniach faktycznych określonego w zarzutach 2-8;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 6 czerwca 2016 roku przy ulicy (...) w C., działając wspólnie i porozumieniu z R. G. (1), będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym, przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) W. W. (3) korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 400 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 14 czerwca 2016 roku przy ulicy (...) w C., będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym, przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej kierującego samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) Ł. B. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 100 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 12 maja 2016 roku w miejscowości Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. G. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) M. D. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 200 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

5) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 13 marca 2016 roku w C., będąc policjantem Wydziału Ruchu Drogowego K. w C., poprzez podjęcie telefonicznej interwencji z pełniącym na drodze służbę policjantem z jego Wydziału M. Ś. (1) przekroczył swe uprawnienia, spowodował odstąpienie od wymierzenia mandatu karnego zgodnego z zastanym stanem faktycznym, zatrzymanego do kontroli kierującego samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) R. R. (1), działając tym samym na szkodę interesu publicznego,

6) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 25 kwietnia 2016 r. we W., woj. (...) jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) nr (...) dla zatrzymanego do kontroli S. P. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

7) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 5 kwietnia 2016 roku w M., woj. (...), na drodze krajowej Nr (...) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki A. o nr rej. (...) C. R. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, a także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) nr (...) dla zatrzymanego do kontroli C. R. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego

8) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 3 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z R. G. (1) będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki M. (...) o nr rej. (...) J. W. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, a także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) dla zatrzymanego do kontroli J. W. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego

9) obrazę przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 171 § 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy zeznań świadków złożonych w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi i które to zeznania zostały uzyskane przez funkcjonariuszy wbrew zakazowi zadawania osobie przesłuchiwanej pytań sugerujących treść wypowiedzi oraz wbrew zakazowi wpływania na wypowiedzi osoby przesłuchiwanej za pomocą przymusu i groźby bezprawnej co w konsekwencji doprowadziło do przyznania przez Sąd wiarygodności zeznań tychże świadków, a tym samym do wydania wobec oskarżonego wyroku skazującego w oparciu o dowody zeznań wskazanych świadków, które to nie posiadają żadnej wartości procesowej, gdyż stanowią bezwzględne zakazy dowodowe;

10) obrazę przepisów prawa procesowego która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 168a k.p.k. poprzez brak uznania dowodu za niedopuszczalny mimo jego uzyskania z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, który został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego (funkcjonariusza (...)) obowiązków służbowych;

Z ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi dodatkowo obrońca zarzucił:

11) rażącą niewspółmierność kary, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego kary bezwzględnego pozbawienia wolności, w sytuacji, kiedy wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary łagodniejszego rodzaju, a w szczególności bez wymierzania kary bezwzględnego pozbawienia wolności spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej, a także uznanie, iż nie zachodzi w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozytywna prognoza kryminologiczna odnośnie oskarżonego;

12) obrazę przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 § 1 k.p.k. poprzez brak wyraźnego wskazania i omówienia w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku ustalonego przez Sąd zamiaru jakim kierował się oskarżony w zakresie realizacji znamion przypisanych mu przestępstw, co ma istotne znaczenie w kresie realizacji znamion przedmiotowego przestępstwa.

Odnośnie oskarżonego R. G. (1) obrońca zarzucił:

1) obrazę przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nie swobodną, ale całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza nadanie zbyt dużego znaczenia zeznaniom świadków, którzy złożyli zeznania w warunkach postępowania prowadzonego przez(...) które było ukierunkowane jedynie na przypisanie za wszelką cenę winy oskarżonemu w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, na co wskazuje zgromadzony materiał dowodowy, m.in. świadkowie, którzy zeznali, iż pytania były ukierunkowane na osiągnięcie konkretnych odpowiedzi i nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego, które były konsekwentne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym oraz zasadami swobodnej oceny dowodów. Następstwem przedmiotowego naruszenia jest dokonanie błędu w ustaleniach faktycznych określonego w zarzutach 2-9;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 6 czerwca 2016 roku przy ulicy (...) w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z A. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym, przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) W. W. (3) korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 400 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 3 czerwca 2016 roku w C., woj. (...), działając wspólnie i porozumieniu z A. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji Wydziału Ruchu Drogowego K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) J. W. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 500 złotych w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 12 maja 2016 roku w Z., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki O. (...) o nr rej. (...) M. D. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 200 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

5) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) dla zatrzymanego do kontroli M. D. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandatu, działając na szkodę interesu publicznego,

6) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 13 marca 2016 roku we W. woj. (...), przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu z M. Ś. (1), będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem m-ki B. o nr rej. (...) R. R. (1) korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

7) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 13 marca 2016 r. w miejscu jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym ser (...) nr (...) dla zatrzymanego do kontroli R. R. (1) co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

8) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 28 marca 2016 roku w C., woj. (...), przy ul. (...) będąc funkcjonariuszem policji K. w C. w związku z pełnioną służbą w patrolu zmotoryzowanym przyjął od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej, kierującego samochodem V. (...) o nr rej (...) M. G. korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie prawa, polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi,

9) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na o treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w miejscu i czasie jak wyżej jako policjant Wydziału ruchu drogowego, przekroczył swe uprawnienia, poświadczając nieprawdę w wystawionym mandacie karnym seria (...) dla zatrzymanego do kontroli M. G. co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących faktycznie stwierdzonej prędkości jego pojazdu, punktów karnych i wysokości mandat, działając na szkodę interesu publicznego,

10) obrazę przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 171 § 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy zeznań świadków złożonych w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi i które to zeznania zostały uzyskane przez funkcjonariuszy wbrew zakazowi zadawania osobie przesłuchiwanej pytań sugerujących treść wypowiedzi oraz wbrew zakazowi wpływania na wypowiedzi osoby przesłuchiwanej za pomocą przymusu i groźby bezprawnej co w konsekwencji doprowadziło do przyznania przez Sąd wiarygodności zeznań tychże świadków, a tym samym do wydania wobec oskarżonego wyroku skazującego w oparciu o dowody zeznań wskazanych świadków, które to nie posiadają żadnej wartości procesowej, gdyż stanowią bezwzględne zakazy dowodowe;

11) obrazę przepisów prawa procesowego która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 168a k.p.k. poprzez brak uznania dowodu za niedopuszczalny mimo jego uzyskania z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, który został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego (funkcjonariusza (...)) obowiązków służbowych;

Z ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi dodatkowo obrońca zarzucił:

12) rażącą niewspółmierność kary, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego kary bezwzględnego pozbawienia wolności, w sytuacji, kiedy wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary łagodniejszego rodzaju, a w szczególności bez wymierzania kary bezwzględnego pozbawienia wolności spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej, a także uznanie, iż nie zachodzi w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozytywna prognoza kryminologiczna odnośnie oskarżonego;

13) obrazę przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 § 1 k.p.k. poprzez brak wyraźnego wskazania i omówienia w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku ustalonego przez Sąd zamiaru jakim kierował się oskarżony w zakresie realizacji znamion przypisanych mu przestępstw, co ma istotne znaczenie w kresie realizacji znamion przedmiotowego przestępstwa.

W konkluzji obrońca wniósł o 1) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. Ś. (1) i R. G. (1) od zarzucanych im czynów; albo z daleko idącej ostrożności procesowej, o: 2) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie łagodniejszej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje obrońców oskarżonych są bezzasadne.

Celem uporządkowania rozważań instancji odwoławczej, które w konsekwencji doprowadzą do wyjaśnienia przyczyn uznania wszystkich wniesionych w sprawie środków odwoławczych za niezasadne, wskazać należy, przy posiadaniu w polu widzenia swoistej bliźniaczości zawartych w apelacjach zarzutów, iż w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do zagadnienia obrazy art. 168a k.p.k. i art. 171 § 7 k.p.k., w drugiej kolejności do obrazy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., wreszcie, do zarzutów poczynienia błędnych ustaleń faktycznych i, na koniec, do aspektu orzeczonych wobec oskarżonych kar przez prymat zarzutu ich rażącej surowości.

Gdy mowa o pierwszym zagadnieniu, w apelacjach obrońców oskarżonych wyróżnić można niejako dwa składające się nań wątki, czyli z jednej strony eksponowanie uzyskania zeznań świadków podstępnie i z naruszeniem zasady swobody wypowiedzi, zaś z drugiej strony możliwości wykorzystania tak zdobytych, nielegalnie wedle skarżących, dowodów na niekorzyść oskarżonych. Wedle tej też kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do tego zagadnienia.

I tak, przypomnieć należy, iż pojęcie swobody wypowiedzi celnie i przekonująco zdefiniował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 marca 2010 roku, III KK 302/09, wskazując, że swoboda wypowiedzi w rozumieniu art. 171 § 7 k.p.k. oznacza brak przymusu w sferze woli człowieka, a także brak zakłócenia świadomości. Jest to możliwość decydowania przez przesłuchiwanego, zgodnie z własną wolą, o treści składanej przez niego wypowiedzi, w sytuacji gdy żaden czynnik zewnętrzny nie krępuje go w formułowaniu tych wypowiedzi. Jest to stan, w którym przesłuchiwany zachowuje pełną, nieskrępowaną możliwość formułowania swego oświadczenia dowodowego, zgodnie ze swoją wolą. Brak swobody wypowiedzi powstaje wówczas, gdy zaistnieją podczas przesłuchiwania takie warunki, które powodują, że formułując swą wypowiedź, przesłuchiwany ma na uwadze inne okoliczności towarzyszące czynności przesłuchania i w ten sposób oświadczenie dowodowe nie jest wyrazem tylko jego woli, gdyż jest ona skrępowana przez te okoliczności albo znajduje się on w stanie, w którym nie może panować nad swoją wolą (OSNwSK 2010 nr 1, poz. 563, Legalis 450947).

Spoglądając z tej perspektywy na wymowę zarzutów apelacyjnych nie sposób stwierdzić, aby przesłuchiwani w sprawie świadkowie nie mogli składać zeznań swobodnie. Wszak nikt ich do zeznawania nie zmuszał, nikt nie nakazywał im przedstawiać oczekiwanego przez przesłuchującego scenariusza, i to nie tylko w postępowaniu przygotowawczym, ale także sądowym, kiedy to żaden ze świadków swych pierwszych zeznań nie odwołał. Wola przesłuchiwanych osób nie była skrępowana, czego najlepszym dowodem są zeznania wszystkich tych świadków, które zostały wprowadzone do postępowania w trybie art. 333 § 2 k.p.k. Przecież wszystkie wskazane w akcie oskarżenia osoby, których zeznania odczytano w tymże trybie, a więc 29 świadków, zeznawały w takich samych warunkach jak osoby, w liczbie 14, które zostały przesłuchane na rozprawie (i prawie wszystkie one wskazały na sprawstwo oskarżonych). Mimo tego żadna z owych 29 osób, odpowiadając na takie same pytania, w takich samych warunkach, nie wskazała na sprawstwo oskarżonych. To już samo w sobie dowodzi, iż podniesiony zarzut jest całkowicie chybiony, gdyż nie sposób logicznie wyjaśnić przyczyn, dla których część świadków, przesłuchiwanych w bliźniaczych okolicznościach, miałaby zeznawać swobodnie, zaś druga część, w sposób skrępowany.

Odnosząc się w dalszej kolejności do zagadnienia podstępu wskazać trzeba, iż w doktrynie podnosi się, że stosowanie podstępu, czyli świadomego wprowadzenia osoby przesłuchiwanej w błąd (lub czynieniu jej niedozwolonych obietnic), jest problematyczne, ale pewne formy podstępu są uznawane za dopuszczalne. Uzależnia się dopuszczalność oraz ewentualną celowość posłużenia się podstępem w trakcie przesłuchania od okoliczności rządzących konkretną sytuacją i ich oceny. Jako przykład podaje się sytuację, w której oskarżonemu, czyli osobie posiadającej znacznie większe uprawnienia i gwarancje procesowe niż świadek, podstępnie wmawia się, że obciążyli go współoskarżeni lub świadkowie albo że znaleziono dowody rzeczowe jego winy. Tu też dostrzega się, że taki oskarżony wcale nie jest przez to zmuszony do przyznania się, a celem przesłuchania jest właśnie wykazanie mu, że nieprzyznanie się do przestępstwa nie ma sensu, gdyż jego wina może być wykazana za pomocą innych środków dowodowych (R.A. Stefański, S. Zabłocki, Kodeks postępowania karnego – Komentarz, WKP 2019).

Nadto zwraca się uwagę, że podstęp z samej swej istoty nie wyłącza też możliwości swobodnego kształtowania wypowiedzi przesłuchiwanego, gdyż to jego wola decyduje nadal o tym, jak odpowie przesłuchującemu, argumentując, że postępowanie karne powinno być tak ukształtowane, aby było skutecznym narzędziem ścigania sprawców przestępstw, z przestrzeganiem jednak podstawowych gwarancji, tak oskarżonego, jak i innych uczestników postępowania. Skoro jedną z nich jest wymóg zapewnienia osobom przesłuchiwanym swobody wypowiedzi przy ich przesłuchiwaniu, to nie można oddziaływać na przesłuchiwanego wyraźnie zakazanymi sposobami lub w inny sposób, który wyłączałby tę swobodę, a więc wymuszał wbrew woli przesłuchiwanego złożenie przez niego określonych oświadczeń dowodowych. Sam podstęp nie wywołuje takich skutków (R.A. Stefański, S. Zabłocki, Kodeks postępowania karnego – Komentarz, WKP 2019).

Tu też, wracając bezpośrednio na kanwę sprawy, podkreślić trzeba - nie negując faktu, iż funkcjonariusze informowali co najmniej część osób przesłuchiwanych, że dysponują dowodami świadczącymi o przyjmowaniu korzyści majątkowych przez podejrzewanych o to policjantów - że takie ich postępowanie nie wykraczało poza dozwolone metody związane z taktyką śledczą i nie można uznać go za zakazane na gruncie obowiązującej procedury karnej. Wyeksponować raz jeszcze bowiem trzeba, że świadkowie przez cały czas mogli przecież dowolnie kształtować swoje wypowiedzi, czego przede wszystkim dowodzi postawa tych wszystkich osób, które pytane o wręczenie korzyści majątkowych policjantom zdecydowanie temu faktowi zaprzeczyły.

Innymi słowy rzecz ujmując, zaprezentowane w treści zarzutów sposoby argumentacji i rozumowania obrońców w tym aspekcie, nie przekonują instancji odwoławczej. Brak jest bowiem jakichkolwiek racjonalnych powodów, które pozwalałby przyjmować istnienie wpływu pouczenia o możliwości uniknięcia przez świadków odpowiedzialności karnej w trybie art. 229 § 6 k.k., na treść ich zeznań, oczywiście poza takim, iż pouczenie to skłoniło przesłuchiwane osoby do dokładnego opisania wszystkich szczegółów, w większości bezprawnego także z ich strony, zajścia. Wszak nie sposób logicznie zakładać, że przesłuchiwane osoby, po uzyskaniu wiedzy o klauzuli niekaralności związanej z ujawnieniem organom ścigania przestępstwa wręczenia korzyści majątkowej, gdyby rzeczywiście owej korzyści policjantom nie wręczyły, postanowiły fałszywie ich pomówić tylko po to, by same odpowiedzialności nie ponosiły. Absurdalność takiego założenia najłatwiej przecież wykazać eksponując okoliczność, iż gdyby wskazane osoby nie wręczały żadnej korzyści majątkowej oskarżonym, to nie miałyby przecież konieczności wykorzystywania dla swej obrony dyspozycji § 6 art. 229 k.k., mogąc po prostu wprost stwierdzić, jak cała grupa opisanych wyżej 29 osób, iż żadnej korzyści im nie wręczały, zaś odmienne twierdzenia innej lub innych osób (na które mieli powoływać się przesłuchujący) są fałszywe. Wszak na tej znacznie prostszej i co ważniejsze uczciwej drodze świadkowie uzyskaliby ten sam efekt, czyli nieponoszenie odpowiedzialności.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż brak jest także jakichkolwiek powodów, dla których Sąd miałby odrzucić dowód z zeznań pomawiających oskarżonych świadków dlatego, że organy ścigania przed przesłuchaniem przedstawiły tym osobom informację o tym, że posiadają już wiedzę o wręczeniu policjantom korzyści majątkowej. Żadna norma prawna nie stoi bowiem na przeszkodzie zachowaniom organów ścigania, w ramach prowadzonego postępowania, które są korzystne (w procesowym znaczeniu) dla osób, wobec których działania te mają zastosowanie. Podobnie nic nie stoi na przeszkodzie tworzeniu dla takich osób sytuacji procesowej sprzyjającej ujawnianiu prawdziwych zdarzeń, czyli ustaleniu, procesowo rzecz ujmując, prawdy materialnej. Innymi słowy, żadne argumenty nie wskazują, aby zaprezentowany przez organa ścigania sposób postępowania zaburzył wiarygodność świadków. Nic nie wskazuje na to, by po uzyskaniu wskazanego pouczenia osoby te podjęły decyzję o fałszywym pomówieniu oskarżonych, a tylko odmienne przekonanie mogłoby tworzyć pole do zakwestionowania owych dowodów.

Przechodząc do drugiego z zarysowanych na wstępie tej części rozważań aspektów sprawy, czyli możliwości wykorzystania zdobytych „podstępem” dowodów na niekorzyść oskarżonych, wyeksponować należy, iż wedle zasługującej na pełne podzielenie tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2016 roku, IV KK 346/15, zgodnie z obowiązującą w polskim procesie karnym zasadą swobody dowodzenia w postępowaniu dowodowym dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich czynności dowodowych, z wyjątkiem czynności objętych zakazem ich przeprowadzania. Artykuł 168a k.p.k. w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2013 r. poz. 1247, nie wprowadził zakazu wykorzystywania „owoców zatrutego drzewa”, gdyż dotyczył jedynie zakazu przeprowadzenia i wykorzystania dowodu bezpośrednio nielegalnego (OSNKW 2016/7/43, LEX 1406413).

Uzasadniając swe stanowisko Sąd Najwyższy wywiódł, że zgodnie z obowiązującą w polskim procesie karnym zasadą swobody dowodzenia, w postępowaniu dowodowym dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich czynności dowodowych, za wyjątkiem czynności objętych wyraźnym zakazem ich przeprowadzania. Ustanowione w polskim procesie karnym zakazy dowodowe uznawane są za wyjątki od dopuszczalności podejmowania wszelkich czynności dowodowych. Zdecydowana większość polskiej doktryny opowiada się za dopuszczalnością wykorzystania w postępowaniu karnym tzw. „dowodu pośrednio skażonego", przez który rozumie się dowód uzyskany w wyniku przeprowadzenia innego dowodu - określanego jako tzw. dowód nielegalny. Tzw. dowód nielegalny, niektórzy nazywają go dowodem wadliwym, to dowód obarczony jednym z uchybień proceduralnych powodujących niedopuszczalność jego wykorzystania w procesie karnym. Wskazane uchybienia proceduralne mogą dotyczyć sytuacji uzyskania dowodu z nielegalnego źródła (gdy dowodzenie było niedopuszczalne), bądź na skutek nielegalnego sposobu pozyskania i przeprowadzenia dowodu.

Podkreśla się, że w myśl art. 2 § 1 k.p.k. jednym z podstawowych założeń polskiej procedury karnej jest pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej, co przesądza na rzecz możliwości wykorzystywania w procesie karnym „dowodów pośrednio skażonych", w celu realizacji tego postulatu. Obowiązujący aktualnie art. 168a k.p.k. również nie wprowadza zakazu wykorzystywania „owoców zatrutego drzewa”, gdyż dotyczy jedynie zakazu przeprowadzenia i wykorzystania dowodu bezpośrednio nielegalnego. Jak trafnie wskazuje się w doktrynie, cyt. „Przede wszystkim chodzi o wzgląd na aksjologię procesu karnego i (nadal) czołowe miejsce, które zajmuje w nim zasada prawdy naturalnej. Stara to prawda, że te zakazy dowodowe, które przecież w sposób wymierny ograniczają możliwość dokonania ustaleń prawdziwych w procesie karnym, powinny być interpretowane w sposób możliwie ścisły”.

Podsumowując tę część rozważań, dowody z zeznań świadków, które prowadzą do możliwości przyjęcia sprawstwa oskarżonych, nie zostały ani uzyskane podstępnie, ani też z naruszeniem zasady swobody wypowiedzi osób przesłuchiwanych, wreszcie - nie zachodzą również żadne okoliczności podające w wątpliwości możliwość wykorzystania tak zdobytych dowodów na niekorzyść oskarżonych. Nie ma więc mowy o obrazie prawa procesowego, czyli norm prawnych wyrażonych w art. 168a k.p.k. oraz w art. 171 § 7 k.p.k.

Przechodząc w tym miejscu do omówienia drugiego z eksponowanych w apelacjach zagadnienia, związanego z zarzutem obrazy art. 7 oraz 410 k.p.k., zwrócić trzeba uwagę, iż bezprzedmiotowe jest wskazywanie na naruszenie przepisu postępowania w postaci art. 7 k.p.k., skoro opierają je obrońcy na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, przejawiającej się w uznaniu za wiarygodne jednych, a odmówieniu wiarygodności innym przeprowadzonym w sprawie dowodom, co w swej istocie zmierza przecież do sformułowania zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Nie jest bowiem tak, iż Sąd „nadał” zbyt duże znaczenie zeznaniom świadków, którzy złożyli zeznania w warunkach postępowania prowadzonego przez (...). Sąd odebrał przecież zeznania od tychże świadków także bezpośrednio na rozprawie, następnie jedynie odczytał ich wypowiedzi zawarte w protokołach przesłuchań sporządzonych w postępowaniu przygotowawczym i tak uzyskane dowody kompleksowo ocenił, dochowując wszelkich wymogów o których mowa w omawianym przepisie, czyli swobodnie i zgodnie z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Nadto odwołanie się do innych, poza osobowymi, źródeł dowodowych, takich jak załączona dokumentacja fotograficzna, bankowa, mandatowa, stanowi tło i wsparcie dla przekonania Sądu, iż świadkowie przedstawiali w swych zeznaniach prawdziwy przebieg zdarzeń. Wreszcie, eksponowanie okoliczności, iż liczniki samochodowe „przekłamują prędkość” zawyżając ją i zwracanie uwagi na to, że świadkowie co do „niektórych” istotnych okoliczności mieli wątpliwości lub ich nie pamiętali, nie podważa prawdomówności świadków co do faktów zasadniczych, stanowiących fundament odpowiedzialności oskarżonych.

Podobnie nie może być mowy o naruszeniu art. 410 k.p.k., jako normy o charakterze ogólnym, która nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem zarzut obrazy prawa procesowego powinien opierać się na naruszeniu norm tworzących konkretne nakazy lub zakazy, a nie norm o charakterze ogólnym. Wreszcie, nie ma racji obrońca A. Ś. (1) i R. G. (1), iż uzasadnienie do wyroku sporządzono z obrazą prawa procesowego, w postaci art. 424 k.p.k. Podkreślenia w tym kontekście wymaga, że analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej. W szczególności Sąd I instancji w sposób czytelny i zarazem przekonywujący uzasadnił rodzaj zamiaru kierującego oskarżonymi przyjmującymi korzyści majątkowe, a była to przecież chęć powiększenia swego stanu posiadania.

Odnosząc się do ostatniego z podniesionych w apelacjach zarzutów, w zakresie sprawstwa oskarżonych, czyli zakwestionowania prawidłowości poczynionych ustaleń faktycznych trzeba przypomnieć, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Ponadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w zaskarżonym wyroku, skoro sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Transponując powyższe na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że wywiedzione w sprawie apelacje sprowadzają się właśnie tylko i wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego, zebranego w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, stanowiąc przy tym jedynie polemikę z ustaleniami sądu pierwszej instancji, nie wykazując żadnych uchybień, których w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego miałby dopuścić się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Wbrew wymowie analizowanych środków zaskarżenia należy przy tym wskazać, pozostając w kręgu kwestionowanych przez skarżących ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, iż Sąd orzekający w pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, gromadząc wszystkie dowody, mogące mieć znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, o których istnieniu powziął informacje, a nadto wszystkie ustalenia faktyczne dokonane przez ten Sąd są prawidłowe, bowiem Sąd Rejonowy należycie i wnikliwie przeanalizował odnoszące się do wskazanych na wstępie czynów dowody i wyciągnął z ich oceny logiczne wnioski.

Nie powielając ustaleń i ocen dotyczących przeprowadzonych na rozprawie dowodów a dokonanych przez sąd a quo, które Sąd odwoławczy w pełni podziela i uznaje za swoje, wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w Częstochowie przekonująco wykazał, że oskarżeni A. Ś. (1), R. G. (1) i M. Ś. (1) wypełnili swymi zachowaniami znamiona przypisanych im przestępstw.

W uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonych A. Ś. (1) i R. G. (1) próżno poszukiwać merytorycznego wypełnienia, tak dalece rozbudowanego w jej części wstępnej, zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Jak się zdaje obrońca uznał, iż wystarczającym jest podniesienie zarzutów z zakresu obrazy prawa procesowego i w razie ich uwzględnienia przez Sąd odwoławczy konsekwencją tego stanie się uznanie, iż sprawstwo oskarżonych nie zostało wykazane, skoro dowody przeciwko nim zdobyto niejako nielegalnie. W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy wykazał wyżej, iż przekonanie obrońcy o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy obrazy art. 7 k.p.k., art. 168a k.p.k., art. 171 § 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., nie jest zasługującym na podzielenie, to nie może być w tej sytuacji mowy o oparciu wyroku na błędnie poczynionych ustaleniach faktycznych. Wszak sprawstwo oskarżonych A. Ś. (1) i R. G. (1) zostało wykazane uznanymi za legalne i wiarygodne zeznaniami szeregu świadków, które opisane zostały szczegółowo w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego, zaś obrońca nie wykazał, aby ocena Sądu pierwszej instancji była w tej mierze dowolna. Sąd meriti nadał odpowiednie znaczenie zeznaniom świadków, którzy składali swe zeznania swobodnie i pomawiali w nich oskarżonych. Nadto subiektywne przekonanie niektórych świadków o tym, że pytania przesłuchujących ich funkcjonariuszy były ukierunkowane tylko na ustalenie, czy oskarżeni dopuścili się przestępstw korupcyjnych, zdziwienia budzić nie może. Skoro bowiem celem postępowania było zbadanie, czy A. Ś. (1), R. G. (1) i M. Ś. (1) dokonywali przestępstw korupcyjnych, to zmierzające do wyjaśnienia tej kwestii pytania nie mogą zaskakiwać. Nadto, co raz jeszcze trzeba przypomnieć, wielu świadków odpowiadając na zmierzające w tym samym kierunku pytania zaprzeczyło przecież, by podczas ich kontrolowania pojawiały się jakieś niewłaściwe zachowania ze strony funkcjonariuszy Policji. To potwierdza tylko wyżej wyrażone przekonanie, iż świadkowie dysponując swobodą wypowiedzi opisali w swych zeznaniach prawdę, zaś poczynione w oparciu o ich twierdzenia ustalenia są prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do podniesionych przez obrońcę oskarżonego M. Ś. (1), w aspekcie błędu w ustaleniach faktycznych, zarzutów, które odmiennie niż powyżej zostały szeroko przez apelującego uzasadnione, stwierdzić trzeba już na wstępie, iż mimo szerokiego uzasadnienia nie są one przekonujące.

W zakresie dotyczącym czynu związanego z poświadczeniem nieprawdy w wystawionym dla zatrzymanej do kontroli drogowej J. B. (1) mandacie karnym - co do faktycznie stwierdzonej dopuszczalnej prędkości, punktów karnych i wysokości mandatu – wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom obrońcy zarówno J. B. (1), jak i jej mąż G. B. (2) byli pewni, iż na wyświetlaczu okazywanego im przez oskarżonego miernika prędkości widniała prędkość „co najmniej lub nawet powyżej” 80 km/h, zaś proponowany mandat miał opiewać na kwotę od 200 do 300 złotych (co potwierdza okazywany im pomiar). Ostatecznie, na skutek próśb kierowcy i pasażerów pojazdu, o czym również zgodnie zeznali J. B. (1), jak i jej mąż G. B. (2) oraz matka tegoż ostatniego D. B. (2), kierująca otrzymała mandat opiewający na kwotę 50 złotych i wskazujący na przekroczenie prędkości o 19 km/h, czyli opierający się na założeniu, że pojazd poruszał się z prędkością nie wyższą niż 70 km/h. Pewność świadka J. B. (1), co do dokładnej prędkości z jaką się poruszała w chwili dokonania pomiaru, nie odgrywa w tym aspekcie decydującego znaczenia, skoro świadek mówiła o okazywanej jej na mierniku prędkości co najmniej 80 km/h, zaś jej mąż – ponad 80 km/h. Nadto mowa była tylko o jednym pomiarze i ten jeden pomiar był okazywany kierującej, zaś drugi pomiar okazany J. B. (1), do czego odwołuje się obrońca, dotyczył zmierzonej prędkości samochodu R. R. (1), co nastąpiło podczas kontrolowania J. B. (1).

Małą precyzją uzasadnienia sporządzonego przez Sąd Rejonowy, w zakresie omawiania zebranych w sprawie dowodów, tłumaczyć należy eksponowane przez obrońcę stwierdzenie, iż zmniejszenie dolegliwości mandatu także dla J. B. (1), nastąpiło „za pośrednictwem łapówki lub powoływania się na znajomości”. Obrońca dostrzega przecież, iż sam Sąd ustala jednocześnie, w dalszej części swych rozważań a przede wszystkim w wyroku, że J. B. (1) ani nie wręczyła oskarżonemu łapówki, ani nie powoływała się na żadne znajomości. W tej sytuacji motywacja kierująca oskarżonym, która faktycznie nie została odtworzona, nie ma również znaczenia dla przyjęcia jego sprawstwa, opierającego się przecież na tym, że oskarżony faktycznie poświadczył nieprawdę w dokumencie mandatu. Odpowiedź na pytanie dlaczego to uczynił zna tylko oskarżony i nie jest rolą Sądu w tej sprawie snucie domniemań w tym przedmiocie, podobnie jak i rozważanie, czy było to z jego strony działanie „nieracjonalne i nielogiczne”, jak twierdzi obrońca. Podstawą przyjęcia sprawstwa oskarżonego jest fakt, że nie wpisał on w druku mandatu faktycznie stwierdzonej prędkości pojazdu J. B. (1), co za tym idzie ilości punktów karnych i wysokości tegoż mandatu, o czym zgodnie zeznali J. B. (1), G. B. (2) oraz D. B. (2).

Odnosząc się natomiast do czynu związanego z przyjęciem od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej R. R. (1) korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 400 złotych, w zamian za zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego, poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, wskazać trzeba, iż dowodem sprawstwa oskarżonego w tym aspekcie są przede wszystkim zeznania R. R. (1), poparte zeznaniami U. C. (2).

Świadek R. R. (1) stale stwierdzał, że na pewno poruszał się z prędkością powyżej 100 km/h i taka też prędkość została mu okazana na mierniku prędkości. Co ważne, o prędkości samochodu R. R. (1) sięgającej 115 km/h zeznała także J. B. (1), w obecności której pomiar był dokonywany. Odnosząc się do wręczonej kwoty R. R. (1) stanowczo zeznał, że przed udaniem się do bankomatu po pieniądze policjant odrzucił proponowaną mu jako łapówkę kwotę 200 złotych mówiąc, że tu mandat wynosi 500 złotych. Nadto wskazał, że mimo tego, iż pośredniczący policjant (A. Ś. (1)) wspominał o kwocie 250 złotych, kiedy wrócił na miejsce kontroli z pieniędzmi to sam dał policjantowi 400 złotych mówiąc, że to jest więcej, niż powinien dać. Podkreślił, że sam dał kwotę wyższą, a wcześniej próbował skorzystać z pomocy innego policjanta, po to, żeby mieć pewność, że sprawa zostanie po jego myśli załatwiona.

Co niezwykle ważne w świetle zarzutów apelacji, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie R. R. (1) stwierdził, że wręczył kwotę 400 złotych oskarżonemu M. Ś. (1), którego rozpoznał w toku czynności dowodowych na okazywanym mu zdjęciu. Nadto wskazał on, iż to ten oskarżony dokonywał jego kontroli, prowadził z nim rozmowę, tak jak i drugi z policjantów obecnych na miejscu. Ta też okoliczność, czyli przyjęcie kwoty 400 złotych przez M. Ś. (1) jest podstawowym dowodem jego sprawstwa, tak przez skarżącego kwestionowanego.

Kontynuując, przyjęte przez Sąd pierwszej instancji ustalenie, celnie wyeksponowane przez obrońcę, że rozmowa bezpośrednio po zatrzymaniu R. R. (1) była prowadzona z R. G. (1), jest nieprawidłowe i może być zmienione, z uwagi na treść apelacji obrońcy oskarżonego R. G. (1). Z zeznań R. R. (1) wynika bowiem, iż wszelkie uzgodnienia czynił z M. Ś. (1), który jak zeznała J. B. (1) zmierzył prędkość jego pojazdu. W tej sytuacji to przecież on musiał ją okazywać świadkowi, a następnie prowadzić z nim opisaną rozmowę. Tak też opisał to R. R. (1) wskazując, iż podszedł do niego jako pierwszy policjant z miernikiem prędkości (który w chwili pomiaru trzymał M. Ś. (1)). Poza tym, świadek wskazał dalej, że ten który do niego podszedł jako pierwszy, odbierał później pieniądze (zaś pieniądze wedle świadka niewątpliwie odbierał M. Ś. (1)).

Z drugiej strony, nawet przyjęcie, w ślad za Sądem pierwszej instancji, iż to R. G. (1) pozwolił odjechać R. R. (1) z miejsca kontroli bez dokumentów, po gotówkę do bankomatu, bowiem w tym czasie M. Ś. (1) kończył dokonywanie kontroli pojazdu J. B. (1), nie zmienia postaci rzeczy w zakresie sprawstwa M. Ś. (1). Wiedział on przecież, że R. R. (1) przekroczył prędkość o ponad 50 km/h, bowiem sam ją zmierzył. Jak nadto wynika z zeznań J. B. (1), kiedy odjeżdżała już ona z miejsca zdarzenia wraz z mandatem, zatrzymany samochód R. R. (1) wciąż tam stał. W tej sytuacji zaakceptowanie wypuszczenia kierowcy bez zatrzymania prawa jazdy, celem przywiezienia pieniędzy z bankomatu, co musiało się odbywać co najmniej w jego obecności (skoro J. B. (1) już odjechała) a następnie przeprowadzenie rozmowy z A. Ś. (1) i przyjęcie od R. R. (1) kwoty 400 złotych, jednoznacznie dowodzi jego współsprawstwa.

Wreszcie, dowód wypłaty kwoty 1000 złotych z bankomatu nie potwierdza faktu przekazania policjantom kwoty 400 złotych, ale potwierdza on prawdomówność R. R. (1) i U. C. (2), opisujących pobieranie pieniędzy z bankomatu celem przekazania części z nich policjantom. Wypłacenie kwoty wyższej nie niezbędna dziwić nie może, bowiem zazwyczaj osoby korzystające z bankomatów wypłacają wyższe kwoty, nic potrzebne im w danej chwili. Nadto, jak wyżej to wykazano, bezprawna interwencja A. Ś. (1) poprzedzała przyjęcie korzyści majątkowej przez pozostałych oskarżonych, o czym zeznał zarówno R. R. (1), jak i U. C. (2).

W tej też sytuacji nie można podzielić argumentu, iż Sąd Rejonowy przyjmując sprawstwo oskarżonych M. Ś. (1) i R. G. (1) co do czynu polegającego na tym, iż w dniu 13 marca 2016 roku we W., niewątpliwie wykonując poszczególne czynności wykonawcze zamiennie i w ramach przestępczego współdziałania, kiedy były one traktowane jako wspólne, przyjęli od zatrzymanego celem przeprowadzenia kontroli drogowej R. R. (1) korzyść majątkowa w postaci pieniędzy w kwocie 400 złotych, w zamian za zachowanie polegające na niedopełnieniu obowiązku poprzez zaniechanie wykonania czynności związanych ze stwierdzonym wykroczeniem drogowym popełnionym przez wymienionego poprzez przekroczenie dozwolonej administracyjnej prędkości na danym odcinku drogi, poczynił błędne ustalenia faktyczne. Oskarżeni razem przeprowadzali kontrolę w związku z zatrzymaniem pojazdu R. R. (1), asystowali sobie w działaniach, umożliwili odjechanie świadkowi po pieniądze do bankomatu i przebywając razem w radiowozie przyjęli od niego korzyść majątkową, bezpośrednio przekazaną M. Ś. (1), co dopełniło ich współsprawstwa.

Kończąc, wbrew tezie apelacji obrońcy A. Ś. (1) i R. G. (1) nie można zarzucić rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec tych oskarżonych, gdy mieć na uwadze całokształt zebranych w sprawie dowodów, w tym przedstawionych przez sąd pierwszej instancji podstaw wymiaru kar. Wspomnieć w tym miejscu należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy” (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2003 roku, wydanym w sprawie SNO 57/02).

Spoglądając z tej perspektywy na orzeczone wobec wskazanych oskarżonych kary, nie sposób stwierdzić, że są one surowe. Wszak tylko za jeden z zarzucanych im czynów można było wymierzyć minimalnie karę 1 roku pozbawienia wolności, co przy uwzględnieniu ich ilości pozwala przyjąć bez jakiegokolwiek nadużycia, iż kara łączna, łagodna, mogła sięgnąć co najmniej 2 lat pozbawienia wolności. W tej sytuacji orzeczone wobec oskarżonych kary mieszane są wyjątkowo łagodnymi sankcjami karnymi i tak też należy je oceniać.

Sumując, wobec uznania argumentów apelacyjnych za bezzasadne, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy i kosztami postępowania odwoławczego obciążyć w tej sytuacji oskarżonych w częściach równych, uwzględniających odpowiednie dla rodzaju kar opłaty.