Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd pierwszej instancji dokonał w sposób prawidłowy oceny dowodów, która to ocena nie wykracza poza ramy zakreślone przepisem art. 233 § 1 k.p.c. W konsekwencji za prawidłowe uznać też należy ustalenia faktyczne poczynione w wyniku tejże oceny.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy nie przyjął, że doszło do zmiany terminu zapłaty wynagrodzenia należnego powodowi, a jedynie stwierdził, iż strony odstąpiły do przewidzianego uprzednio wymogu protokolarnego odbioru robót, zaś wniosek taki znajduje uzasadnienie w okolicznościach sprawy. W trakcie przesłuchania pozwany sam przyznał, że w czasie, kiedy zwracał się o wystawienie faktury roboty były już zakończone. Brak protokolarnego odbioru robót w żaden sposób nie niweczy uprawnienia powoda do otrzymania wynagrodzenia; wynagrodzenie bowiem należne jest powodowi za wykonane prace, zaś fakt ich wykonania może być wykazany w dowolny sposób. W rozpatrywanej sprawie, w której sam pozwany oczekiwał dokumentu o znaczeniu rozliczeniowym, stanowiącego dla niego podstawę zapłaty, logiczne jest, że uznał prace za wykonane.

Słusznie w apelacji podnosi się, że w fakturze nie określono terminu, od którego należy liczyć 30 dni i w tej sytuacji uzasadnione jest liczenie terminu od dnia doręczenia faktury, zgodnie z umową. Konstatacja ta nie zmienia jednak w niczym trafności rozstrzygnięcia.

Podkreślenia wymaga w tym miejscu, że ustalenia faktyczne mogą być dokonywane nie tylko na podstawie dowodów, ale także przy wykorzystaniu instytucji domniemań faktycznych, o których mowa w art. 231 k.p.c. Brak jednoznacznego dowodu na okoliczność daty doręczenia faktury nie uniemożliwia zatem ustalenia tego w inny sposób. Skoro więc faktura wystawiona została w dniu 7 września 2017 r., a sam pozwany przyznał, że otrzymał ją w ciągu tygodnia, może dwóch, to uzasadnione jest przyjęcie, że w tym zakresie nie wystąpiła jakaś szczególna sytuacja, skutkująca opóźnieniem w doręczeniu faktury. Jednocześnie z zasad doświadczenia życiowego wynika, że przesyłki doręczane są zwykle w ciągu tygodnia. Nawet jednak przyjmując termin dwutygodniowy, a zatem doręczenie w dniu 21 września 2017 r., zasadny jest wniosek, że pozwany popadł w opóźnienie, gdyż zapłata nastąpiła dopiero 3 listopada 2017 r.

Zauważyć przy tym trzeba, że za wnioskiem o otrzymaniu przez pozwanego faktury przed upływem 2 tygodni od jej wystawienia przemawia fakt, że w rozmowie z pracownikami (...) spółki z o.o. w dniach 18 października (jak również i 2 listopada 2017 r.) pozwany nie powoływał się na fakt braku wymagalności żądanej kwoty; nie zarzucał w szczególności, że nie upłynął jeszcze termin płatności faktury.

Ogół tych faktów pozwala wysnuć wniosek, że pozwany popadł w opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia dla powoda, co skutkowało nabyciem przez powoda uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. W konsekwencji zasadne było także żądanie poniesionych kosztów odzyskiwania należności, oparte na art. 10 ust. 2 powołanej ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 265).

VIII Ga 690/18 690/18

UZASADNIENIE

1.  (...)

2.  (...)