Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2016 r. M. D. wniosła odwołanie od decyzji z dnia 13 kwietnia 2016 r., w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. M. D. wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji przez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podniosła, że podstawą decyzji było nieprawidłowe ustalenie, że ubezpieczona jest zdolna do pracy. Tymczasem w rzeczywistości nie jest ona w stanie podjąć pracy z uwagi na stan zdrowia./ Odwołanie k. 2-3./

W odpowiedz na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, powołując się na ustalenia, wynikające z orzeczeń lekarza orzecznika, komisji lekarskiej oraz przewodniczącego komisji lekarskich./ Odpowiedź na odwołanie k. 6./

Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2019 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie./p rotokół rozprawy k. 344./

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2015 r. M. D. wniosła o przyznanie jej renty z tytułu niezdolności do pracy./ Wniosek k. 1-4 akt ZUS./

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 11 marca 2015 r. ubezpieczona została uznana za częściowo niezdolną do pracy do 31 marca 2016 r. / Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k.13 akt ZUS./

Decyzją z dnia 31 marca 2015 r. ubezpieczonej przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, na okres od 26 marca 2015 r. do 31 marca 2016 r./ Decyzja ZUS k. 19-20 akt ZUS./

W dniu 11 lutego 2016 r. M. D. wniosła o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy./ Wniosek k. 37, 39 akt ZUS./

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z 16 marca 2016 r. stwierdzono, że M. D. nie jest niezdolna do pracy. Tak samo 30 marca 2016 r. orzekła komisja lekarska ZUS./ Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 40 akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS k. 42 akt ZUS./

W oparciu o powyższe orzeczenia lekarskie, decyzją z dnia 13 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział w Ł., odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy./ Decyzja ZUS k. 44 akt ZUS./

Przewodniczący komisji lekarskich ZUS orzeczeniem z 30 maja 2016 r. stwierdził, że odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie zawiera nowych okoliczności dotyczących niezdolności do pracy./ Orzeczenie przewodniczącego komisji lekarskich ZUS k. 46 akt ZUS.

M. D. ukończyła zasadniczą szkołę handlową i liceum ogólnokształcące. Przed ukończeniem szkoły średniej pracowała w sklepie jako pracownik gospodarczy. Od 2007 r. do 2015 r. była zatrudniona w (...). Była tam operatorem maszyn szlifierskich, obsługiwała silikoniarkę, a także maszynę do kontroli igieł. Ponadto pakowała i myła igły./ Dowód: świadectwo pracy k. 24 akt ZUS; zaświadczenie k. 9 akt ZUS; zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 10 akt ZUS; zeznania ubezpieczonej e-protokół CD k. 250 00:51:10/.

M. D. choruje na stwardnienie rozsiane, rozpoznane we wrześniu 2013 r. W związku z chorobą ubezpieczona jest objęta programem NFZ leczenia tej choroby. W ramach programu poddawana jest immunoterapii oraz okresowym hospitalizacjom. Pacjenci są do programu leczenia stwardnienia rozsianego kwalifikowani okresowo (co roku). / niesporne , dowód: zaświadczenie o hospitalizacji k. 86, 191; zaświadczenia lekarskie k. 87, 173; zaświadczenia o stanie zdrowia k. 174, 175; zeznania K. J. (1) (e-protokół CD - k. 302 - 00:03:46); zeznania K. D. (e-protokół CD k. 319 - 00:04:02).

Immunoterapia polega na podskórnym podawaniu (przez zastrzyki) interferonu beta1a trzy razy w tygodniu ( lek R.). Terapia ma na celu przedłużenie okresu remisji choroby, a pacjent przyjmuje dany lek tak długo, jak długo jest to skuteczne i nie powoduje nadmiernych efektów ubocznych. W razie potrzeby dochodzi do zmiany leku. Stan pacjenta podlega stałemu monitorowaniu, prowadzona jest karta choroby. Częstym przy stosowaniu tego środka efektem ubocznym są objawy grypopochodne: gorączka, poczucie rozbicia, dreszcze, bóle głowy, mięśni i kręgosłupa, związane z niską tolerancją leku. Objawy te najczęściej słabną w toku terapii.

Dowód: zaświadczenie lekarskie k. 87; opinia biegłego z zakresu neurologii i medycyny pracy k. 179-183; opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy k. 247v-248v (e-protokół k. 250 00:36:53), k. 343-344 (e-protokół k. 346 00:15:05); zeznania K. J. (1) k. 300 (e-protokół k. 302 00:03:46); zeznania K. D. k. 316 (e-protokół k. 319 00:04:02).

M. D. przyjmuje lek R.. Zgłaszała lekarzom prowadzącym objawy grypopochodne. Ich nasilenie było na tyle małe, że nie były one uwidoczniane w karcie choroby, nie było też konieczne wystawienie zwolnienia lekarskiego. Objawy mogły być skutecznie usunięte stosowaniem leków obniżających temperaturę.

Dowód: zaświadczenie lekarskie k. 87; opinia biegłego z zakresu medycyny pracy k. 179-183; opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy k. 343 (e-protokół k. 346 00:03:01); zeznania K. J. (1) k. 300 (e-protokół k. 302 00:03:46); zeznania K. D. k. 316-317 (e-protokół k. 319 00:04:02, 00:18:26, 00:19:46); orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 13 akt ZUS.

Na skutek choroby u ubezpieczonej wystąpiły zmiany organiczne w centralnym układzie nerwowym, skutkujące zaburzeniami w zakresie pamięci bezpośredniej wzrokowej i słuchowej, uczenia się werbalnego, płynności słownej i procesów uwagi.

Dowód: opinia biegłego z zakresu psychologii k. 15-16.

W zakresie psychiatrycznym, u M. D. występują zaburzenia adaptacyjne i łagodne zaburzenie funkcji poznawczych, jednak bez objawów psychotycznych i bez chorobowo obniżonego nastroju. Objawy te nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy.

Dowód: opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 18-19.

Ponadto u ubezpieczonej występuje niedowidzenie oka prawego i zaburzenia pola widzenia. M. D. nie może wykonywać prac wymagających obustronnego widzenia (jak np. obsługa aparatu szlifierskiego), ale jest zdolna do pracy zgodnie ze swoim wcześniejszym wykształceniem i doświadczeniem zawodowym. Niedowidzenie ubezpieczonej nie wyklucza zatrudnienia jej na stanowisku sprzedawcy. Nie uniemożliwia też obsługi komputera ani kasy fiskalnej, jednak czas pracy przed monitorem nie powinien przekraczać 4 godzin dziennie.

Dowód: opinia biegłego z zakresu okulistyki k. 134-135; opinia uzupełniająca biegłego z zakresu okulistyki k. 167, (e-protokół CD k. 302 00:27:29, 00:28:03); opinia biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii k. 179-183; opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii k. 247v-248 (e-protokół k. 250 00:08:35, 00:26:25).

W wyniku zabiegu operacyjnego prawego kolana M. D. przez ok. 3 miesiące była całkowicie niezdolna do pracy. Jednak schorzenia ortopedyczne ubezpieczonej nie powodują częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy o charakterze długotrwałym. Od 7 sierpnia 2017 r. do 21 sierpnia 2017 r., od 6 listopada 2017 r. do 17 listopada 2017 r. i od 19 marca 2018 r. do 3 kwietnia 2018 r. ubezpieczona korzystała z rehabilitacji, w związku z operacją prawego kolana.

Dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii k. 20-23; skierowanie do szpitala k. 196; karta wizyty k. 197, 198; wynik badania MR stawu kolanowego k. 199, 200; zaświadczenia k. 192-194.

W dniu 29 marca 2017 r. orzeczeniem (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności M. D. została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 211.

Na przełomie listopada i grudnia 2017 r. u ubezpieczonej doszło do zapalenia pozagałkowego nerwu wzrokowego, które zostało wyleczone dzięki zastosowaniu sterydów.

Dowód: opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii k. 280 (e-protokół k. 250 00:08:35).

M. D. jest dotknięta również łuszczycą i grzybicą. Lek T. do leczenia łuszczycy działa też skutecznie w terapii stwardnienia rozsianego. Lekarz K. J. (1) pisał do lekarza prowadzącego terapię ubezpieczonej z prośbą, aby ten zmienił M. D. lek z R. na T.. Zmiana leku nie daje jednak gwarancji skutecznej terapii i w stosunku do ubezpieczonej dalej stosowano R..

Dowód: historia choroby k. 185-190; zeznania K. J. (1) k.. 300v (e-protokół k. 302); zeznania K. D. k. 316 (e-protokół k. 319).

Stan zdrowia ubezpieczonej nie pogarsza się, jest stabilny. Skutki uboczne immunoterapii możliwe są do leczenia w ramach zwolnień lekarskich. M. D. nie może wykonywać ciężkich prac, jednak jej stan zdrowia uniemożliwia jej pracę jedynie na niektórych stanowiskach, związanych z dużym wysiłkiem fizycznym. Biorąc jednak pod uwagę ogólny stan zdrowia ubezpieczonej, ani w dacie wydania zaskarżonej decyzji, ani obecnie nie jest niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu.

Dowód: opinia biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii k. 179-183; opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii k. 247v-248 (e-protokół k. 250 00:08:35, 00:26:25, 00:34:47), k. 343 (e-protokół k. 346 00:03:01).

Ustalając powyższe okoliczności Sąd oparł się przede wszystkim na opiniach biegłych i dokumentacji medycznej, a uzupełniająco także na zeznaniach K. J. (1) i K. D. oraz częściowo na zeznaniach M. D.. Znaczna część stanu faktycznego nie budziła kontrowersji między stronami. W szczególności za bezsporne można uznać dotychczasowe doświadczenie zawodowe i wykształcenie ubezpieczonej, fakt wystąpienia u niej stwardnienia rozsianego, a także okoliczności wykazane w opiniach biegłych z zakresu psychologii, psychiatrii i ortopedii. Spór dotyczył natomiast występowania i nasilenia objawów ubocznych związanych z immunoterapią oraz wpływu wady wzroku M. D. na jej zdolność do pracy.

Sąd jedynie częściowo oparł się na opinii biegłego neurologa J. Z.. W szczególności Sąd odmówił jej wiary co do tego, czy u M. D. występują objawy grypopochodne, związane z przyjmowaniem leku R., które powodowałyby jej niezdolność do pracy. Jak wskazał sam biegły neurolog (opinia ustna uzupełniająca ) występowanie tych objawów stwierdził on jedynie na podstawie wywiadu lekarskiego (a więc twierdzeń wnioskodawczyni) i własnego doświadczenia, że faktycznie występowanie ich jest prawdopodobne. Rozumowanie biegłego oparte jest jednak na błędzie logicznym. To, że określone objawy są typowe, częste, nie oznacza, że występują one w konkretnym przypadku. Neurolog nie powinien więc poprzestać na samym twierdzeniu powódki, ale odwołać się np. do dokumentacji medycznej, w której bezspornie nigdy nie wpisywano ich występowania.

Treść dokumentacji medycznej przeczy twierdzeniom powódki. Mimo, że terapia M. D. trwa już od kilku lat, prowadzona dokumentacja nigdzie nie zawiera najmniejszej wzmianki o tym, że ubezpieczona odczuwa jakiekolwiek uboczne efekty związane z przyjmowaniem leku R.. K. J. (2) i K. D. zeznali, że skutki uboczne terapii, powinny być odnotowywane przez lekarza prowadzącego, szczególnie jeżeli objawy są poważne. Czyni się tak po pierwsze, aby ocenić czy zalecona terapia jest właściwa dla pacjentki, a po drugie, aby móc rzetelnie uzupełnić wiedzę lekarską na temat efektów ubocznych, związanych z przyjmowaniem danego leku (każdy, kto kiedykolwiek miał kontakt z ulotką leku wie z doświadczenia życiowego, że opisuje ona potencjalne objawy niepożądane z podaniem ich częstotliwości; dane te opracowuje się m.in. w oparciu o wywiad lekarski z pacjentami, którzy ten lek przyjmują). Zważyć należy również ,że wnioskodawczyni podaje, że objawy uboczne są wyjątkowo ciężkie i wyłączające ją z normalnego funkcjonowania i uniemożliwiają świadczenie pracy.

Świadek – lekarz K. D. – zeznała, że ubezpieczona zgłaszała objawy grypopochodne w toku terapii, wraz z wysokością temperatury ciała, jeśli była podwyższona. Świadek z uwagi na upływ czasu i ilość pacjentów nie była w stanie precyzyjnie tego wskazać. W ocenie Sądu M. D. zapewne rzeczywiście zgłaszała omawiane objawy lekarzom (o czym świadczą zeznania K. D., a także uzasadnienie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS), jednak ich nasilenie nie było duże i nie wymagało uwzględnienia w karcie choroby. Tym bardziej nie powodowało ono niezdolności do pracy. Co więcej, terapia jest w stosunku do ubezpieczonej stosowana już od kilku lat, a z zeznań świadków i opinii biegłych wynika, że skutki uboczne słabną z upływem czasu. Tak zapewne było i w tym wypadku: na początku terapii łagodne objawy ostatecznie całkiem zniknęły. Gdyby było inaczej, nic nie stałoby na przeszkodzie wykazaniu ich istnienia nawet w toku procesu, skoro ubezpieczona wciąż przyjmuje lek R..

Z tych względów Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom wnioskodawczyni w tym zakresie i uznał opinię biegłego Z. za niemiarodajną do oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. J. (2) i K. D. oraz przyjął za miarodajną opinię biegłego dr P. R., jest ona bowiem spójna, konsekwentna i logiczna. Podnieść należy, że biegły R. zapoznał się z oryginalną dokumentacją medyczną, zbadał wnioskodawczynię oraz wywiódł logiczne wnioski. Przede wszystkim zwrócił uwagę, że poza twierdzeniami samej wnioskodawczyni brak jest dowodów na tak ciężkie skutki uboczne, na jakie ona wskazuje. Ponadto wskazał, że występowaniu ich przeczy kontynuacja terapii lekiem R. oraz wyniki badań laboratoryjnych, które świadczą o niepogarszaniu się stanu zdrowia wnioskodawczyni, a wręcz o jego poprawie. Biegły poddał analizie wyniki badań laboratoryjnych , które stanowią obiektywny dowód na niepogarszanie się stanu wnioskodawczyni.

Biegły R., w oparciu m.in. o bezpośrednie badanie kliniczne oraz analizę dokumentacji medycznej, stwierdził, że u M. D. nie występują objawy niepożądane związane z przyjmowaniem interferonu, a tym samym, biorąc pod uwagę całość jej stanu zdrowia, M. D. nie jest niezdolna do pracy. Opinia ta jest pełna, przekonująca w świetle powyższych rozważań i była dla Sądu podstawą ustaleń faktycznych. Na jej wiarygodność nie wpływa negatywnie to, że w opinii wpisano, że dotyczy ona D. M. – należy uznać to za omyłkę pisarską, wynikającą z liczby spraw opiniowanych przez biegłego, przy czym nie ulega wątpliwości, że merytoryczna część opinii odnosi się do M. D..

Sąd nie znalazł też powodów, aby odmawiać wiarygodności zgromadzonym w sprawie dokumentom, które nie były kwestionowane przez strony.

W świetle wszystkich opinii biegłych, które kompleksowo badają stan zdrowia ubezpieczonej (w zakresie okulistyki, psychologii i psychiatrii, ortopedii – przy czym opinia biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii dokonuje podsumowania wniosków z pozostałych opinii, podchodząc do stanu zdrowia ubezpieczonej holistycznie) jasnym jest, że powódka nie jest niezdolna do pracy. Wniosek ten przewija się w każdej z opinii, w zakresie jej specjalności, a przy tym znajdują one potwierdzenie również we wnioskach opinii biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii, która w sposób najbardziej pełny i kompleksowy ocenia stan zdrowia i zdolność do pracy wnioskodawczyni.

Należy dodać, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, nie publ.)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione i podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z 17 grudnia 1998 roku (dalej: ustawa FUS) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych w ustawie okresach składkowych lub nieskładkowych albo w ciągu 18 miesięcy od ich ustania;

4.  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Warunki powyższe muszą być spełnione kumulatywnie. Zgodnie z treścią przepisu art. 12 powyższej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie roku je odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy przepisu art.13 ust. 1 powyższej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W rozpoznawanej sprawie okolicznością sporną między stronami jest wyłącznie brak spełnienia przez wnioskodawczynię przesłanki niezdolności do pracy w dacie wydania spornej decyzji. Nie jest natomiast przedmiotem sporu spełnianie przez wnioskodawczynię pozostałych przesłanek przyznania prawa do renty w świetle przepisów powyższej ustawy.

W świetle opinii biegłych wydanych w sprawie , w ocenie Sądu wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Nie spełniła ona zatem przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt 1) ustawy FUS i nie przysługuje jej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W tym miejscu należy wskazać ,iż o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Decydująca dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. (vide: wyrok SA w Szczecinie w sprawie III AUa 254/13 z dnia 18.09.2013r, Lex 1378800, wyrok SA w Katowicach w sprawie III AUa 2183/12 z dnia 9.07.2013 , Lex 1363251) .

Zwrócić uwagę należy również na istotną okoliczność dotyczącą stanu zdrowia wnioskodawczyni. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy i neurologii wyniki obiektywnych badań jakie miała wykonane wnioskodawczyni nie uzasadniają uznania stanu zdrowia wnioskodawczyni za na tyle zły aby orzec było można niezdolność wnioskodawczyni do pracy. W ocenie biegłego dr R. stan zdrowia wnioskodawczyni nie uległ pogorszeniu a wręcz odnotowano poprawę po zastosowaniu terapii lekkim R..

Podkreślić należy ,iż złe samopoczucie wnioskodawczyni i jej subiektywne odczucia dotyczące stanu zdrowia nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia o niezdolności do pracy . W wyroku z dnia 20.05.2013 roku SN w sprawie o sygn.. akt I UK 650/12 (Lex 1341963) wskazał ,iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego. Pogląd ten w pełni podziela Sąd orzekający.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę ,iż stan zdrowia wnioskodawczyni niewątpliwie uzasadnia konieczność przyjmowania leków oraz okresowej kontroli lekarskiej. Niezdolności do pracy pojawiające się okresowo np. w wyniku wystąpienia zaostrzenia dolegliwości uzasadniają podjęcie leczenia ale w ramach udzielanych zwolnień lekarskich. Samo tylko istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich. Upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia.( vide wyrok SA w Krakowie z dnia 5.03.2013 roku w sprawie III AUa 1208/12 Lex 1294800, postanowienie SN z dnia 11.06.2013 r w sprawie II UK 65/13 Lex nr 1363198). Schorzenia na jakie uskarża się wnioskodawczyni nie uniemożliwiają jej wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami, mimo ,że ewidentnie istnieją u wnioskodawczyni. Wobec powyższego u wnioskodawczyni nie występowała niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej powyżej ustawy na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Okoliczność, iż wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym nie ma znaczenia dla rozpoznania sprawy. Kryteria oceny niepełnosprawności są inne niż niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i określone przez inną ustawę – ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.).

Kryteria zaliczania do poszczególnych stopni niepełnosprawności określa wyczerpująco ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.). W art. 3 ustawy ustala się trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki , które przepisy ustawy definiują w swojej treści.

Standardy w zakresie kwalifikowania do stopni niepełnosprawności – lekkiego, umiarkowanego i znacznego stopnia niepełnosprawności – określają §29, § 30 i § 31 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.). W związku z powyższym zaliczenie danej osoby do stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame z uznaniem jej za częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2005 roku jaki zapadł w sprawie o sygnaturze akt I UK 102/04 ( LEX 589952) pojęcia niepełnosprawności, które zawiera art. 4 ustawy z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie można utożsamiać z pojęciem niezdolności do pracy, określonym w art. 12 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Nie są one tożsame, a różnice między nimi występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej, jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów, które z kolei stanowią przesłankę do przyznania innego rodzaju świadczeń bądź uprawnień. Zaliczenie do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie wiąże się więc wyłącznie z niezdolnością do pracy, ale również z sytuacją, gdy badany nie może samodzielnie wypełniać ról społecznych. Jednak nawet, gdyby podstawą wydanego orzeczenia była niezdolność do pracy, to nie jest ona tożsama z niezdolnością określoną w ustawie FUS – obie te ustawy operują bowiem własnym pojęciem niezdolności do pracy, dostosowanym do odmiennych celów, jakie ustawy mają osiągnąć.

Podobnie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy fakt, że lekarz medycyny pracy uznał M. D. za niezdolną do świadczenia pracy na stanowisku sprzedawcy. Ustalenie to zostało dokonane w ramach badań profilaktycznych, przewidzianych w art. 229 k.p. Przepis ten stanowi § 1, że osoby przyjmowane do pracy podlegają wstępnym badaniom lekarskim, a zgodnie z art. 229 § 4 k.p. pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie

Przepis posługuje się sformułowaniem „na określonym stanowisku” i „w warunkach pracy opisanych w skierowaniu”. Oznacza to, że orzeczenie lekarskie wydane w ramach badań profilaktycznych jest wiążące jedynie w odniesieniu do konkretnego stanowiska pracy, u konkretnego pracodawcy i jedynie w warunkach opisanych w skierowaniu. Orzeczenie takie nie przesądza natomiast kwestii niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.