Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Iwona Jawor –Piszcz

Protokolant st. sekretarz sądowy Monika Zięba

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2019 roku w Lublinie

sprawy G. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość kapitału początkowego i wysokość emerytury

na skutek odwołań G. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 8 listopada 2018 roku znak (...)

z dnia 8 listopada 2018 roku znak (...)

z dnia 19 listopada 2018 roku znak (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt VIII U 2882/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzjami z dnia 8 listopada 2018 roku, z dnia 8 listopada 2018 roku i z dnia 19 listopada 2018 roku odmówił przeliczenie wysokości kapitału początkowego, przeliczenia emerytury poprzez ustalenie rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2018, poz. 1270 tekst jednolity ze zmianami, zwana dalej ustawą emerytalną) oraz ustawy z dani 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U 2018 poz. 1924 tekst jednolity), wskazując, iż wnioskodawczyni nie udowodniła 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach (decyzje k. 16 akt emerytalnych).

G. R. odwoła się od powyższych decyzji, wnosząc w dniach 10 grudnia 2018 roku, 13 grudnia 2018 roku odwołania. Podniosła, iż pracowała w Hucie (...) w okresie od dnia 3 kwietnia 1978 roku do dnia 15 października 1996 roku i wykonywała pracę w szczególnych warunkach.

W uzasadnieniu odwołania podnosiła, że w sprawie o ustalenia emerytury w obniżonym wieku emerytalnym nie wniosła apelacji od niekorzystnego wyroku z przyczyn osobistych (odwołania k. 3, k.15).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w odpowiedziach na odwołania wniósł o ich oddalenie, w całości podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 5-6,16-17).

Strony na rozprawie w dniu 19 lutego 2019 roku podtrzymały swoje stanowiska procesowe (k. 24 - 25).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, co następuje.

G. R. urodziła się w dniu (...)

W dniu 17 listopada 2010r. złożyła wniosek o ustalenie prawa do emerytury (wniosek k. 1 akta (...).). Do wniosku dołączyła kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych oraz m.in. świadectwo pracy wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione przez (...) S.A. Hutę (...) w L. z którego wynikało, iż była zatrudniona w tym zakładzie pracy w okresie od dnia 3 kwietnia 1978 roku do dnia 15 października 1996 roku, przy czym w powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace przy produkcji wyrobów ze szkła i operatora urządzeń do produkcji kartonów na stanowisku zdobnika szkła i operatora urządzeń do produkcji kartonów wymienionym w wykazie A, dziale XIII i XI, poz. 12 i 5, pkt 1 i 5 wykazu stanowiącego załącznik numer 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Numer 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (świadectwo pracy k. 9 a.e.). Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 29 września 2011 roku oddalił odwołanie wnioskodawczyni, uznając, iż w okresie jej zatrudnienia w Hucie (...) nie pracowała przez okres 15 lat w szczególnych warunkach. Wyrok uprawomocnił się dnia 3 listopada 2011 roku.

W dniu 11 lipca 2015 roku G. R. wystąpiła z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury (k. 1 akta (...)). Decyzją z dnia 23 sierpnia 2016 roku ustalono wnioskodawczyni prawo do emerytury (decyzja k. 10 akta (...)). Dnia 25 października 208 roku wystąpiła z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości emerytury poprzez doliczenie rekompensaty (k. 12 akta (...)). ZUS w dniu 8 listopada 2018 roku odmówił wnioskodawczyni przeliczenia emerytury. W dniu 19 listopada 2018 przeliczył wysokość emerytury nie doliczając do wysokości kapitału początkowego rekompensaty.

Decyzją z dnia 22 września 2006 roku ZUS ustalił G. R. wysokość kapitału początkowego (k. 19 akta (...)). Rozpoznając wniosek o ustalenie rekompensaty w dniu 8 listopada 2018 roku ZUS wydał decyzję o odmowie ponownego ustalenia kapitału początkowego (decyzja akta (...)).

G. R. pracowała w Hucie (...) od dnia 3 kwietnia 1978 roku do dnia 15 października 1996 roku, przebywając na urlopie wychowawczym przez okres roku 6 miesięcy i 25 dni. Następnie przebywała na świadczeniu rentowym od dnia 16 października 1996 roku do dnia 30 czerwca 2001 roku (decyzja ZUS k. 40 akta ZUS I, wyrok SO w Lublinie z dnia 15 maja 2003 roku k. 98 akta ZUS I). Od dnia 24 lipca 2001 roku do dnia 8 maja 2005 roku była zarejestrowana jako osoba poszukująca pracy (zaświadczenie PUP k.10 akt ZUS SP). W okresie od dnia 9 maja 2005 roku do dnia 30 września 2010 roku pracowała w (...) w L. jako sprzątaczka (świadectwo pracy k. 7 akta ZUS SP). Kolejno przebywała na zasiłku dla bezrobotnych, a następnie na świadczeniu przedemerytalnym (zaświadczenie k.5, decyzja ZUS k. 28 akta ZUS SP).

G. R. na dzień 1 stycznia 1999 roku uwodniła 20 lat 7 miesięcy i 9 dni okresów składkowych oraz 11 miesięcy 13 dni okresów nieskładkowych, rok 6 miesięcy 25 dni okresów sprawowania opieki na dzieckiem (decyzja z dnia 28 września 2015 roku akta (...)).

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów i zeznań wnioskodawczyni (k. 24-25).

Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu. Także zeznania wnioskodawczyni zostały uznane za wiarygodne bowiem znajdują oparcie w zgromadzonych dowodach .

Sąd Okręgowy uznał, iż nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia dowodu z zeznań zgłoszonych w odwołaniu świadków na okoliczność pracy wnioskodawczyni w szczególnych warunkach w okresie od dnia 3 kwietnia 1978 roku do dnia 15 października 1996 roku, bowiem nawet w przypadku udowodnienia wskazanej tezy dowodowej, tj. iż wnioskodawczyni w okresie swego zatrudnienia w Hucie (...) pracowała przez konieczny okres 15 lat w szczególnych warunkach okoliczność ta nie spowoduje ustalenia wnioskodawczyni rekompensaty, tz. zaspokojenia jej żądania i uwzględnienia odwołania. Wnioskodawczyni bowiem wskazała, iż po dniu 15 października 1996 roku nie pracowała w szczególnych warunkach. Zatem cały okres pracy w szczególnych warunkach jaki miałby być podstawą do ustalenia rekompensaty przypada do dnia 1 stycznia 1999 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie rozważył, co następuje.

Dokonując oceny prawnej ustalonego jak wyżej stanu faktycznego należy podać analizie treść normatywną pojęcia rekompensaty przez pryzmat legalnej definicji zawartej w art. 2 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych i art. 21 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach pomostowych.

Należy przypomnieć, iż emerytury pomostowe zostały wprowadzone do polskiego prawa przez ustawę z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych , która weszła w życie 1 stycznia 2009 r. Wcześniejszym ich odpowiednikiem były emerytury w obniżonym wieku emerytalnym dla osób wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wypłacane na podstawie art. 32 i art. 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2017 poz.1383 tj. ze zm. dalej: ustawa emerytalna ) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8, poz. 43, ze zm);(M. Zieleniecki, Uprawnienia emerytalne osób wykonujących pracę w szczególnych warunkach, „Gdańskie Studia Prawnicze” 2005, t. XIV, s. 1015-1024). Emerytury w obniżonym wieku emerytalnym przysługiwały również górnikom, pracownikom kolei oraz nauczycielom. Uchwalenie ustawy o emeryturach pomostowych stanowiło element reformy systemu ubezpieczeń społecznych, której celem była m.in. stopniowa likwidacja odrębności zasad przechodzenia na emeryturę różnych grup zawodowych oraz ujednolicenie wieku emerytalnego wszystkich ubezpieczonych. Zostało ono zapowiedziane w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej i było poprzedzone kilkoma bezskutecznymi próbami uregulowania tej kwestii (zob. porównanie projektów rządowych z 9 maja 2005 r., 30 lipca 2007 r. i 29 września 2008 r. na stronie internetowej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej oraz obywatelski projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, druk sejmowy nr 150/VI kadencja). Ważną okolicznością, która wpłynęła na uchwalenie tej ustawy, było również wygaszenie dotychczasowych zasad przechodzenia na emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym przez osoby pracujące w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, planowane na 31 grudnia 2008 r. (art. 46 ust. 1 pkt 2 i art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej; wygaszanie innych emerytur w obniżonym wieku emerytalnym wynikało z art. 88 ust. 2 a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela. Emerytury pomostowe mają być rozwiązaniem przejściowym („pomostem” między dotychczasowym systemem z licznymi możliwościami przechodzenia na emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym i nowym systemem, w którym tego typu rozwiązania mają być wyjątkiem), a nie wprowadzonym na stałe. Obok wykładni językowej, do takiego rozumienia art. 24 ust. 2 ustawy emerytalnej także wykładnia systemowa i teleologiczna tego przepisu. Podstawowe znaczenie mają tutaj zwłaszcza założenia reformy ubezpieczeń społecznych, takie jak dążenie do ujednolicenia zasad przechodzenia na emeryturę (także pod względem wieku emerytalnego), likwidacji przywilejów branżowych, racjonalizacji i zwiększenia efektywności systemu emerytalnego, dopasowania go do zmian demograficznych i gospodarczych, a także pełniejszej realizacji zasady równości (wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia z 25 listopada 2010 r. K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109; z dnia 22 czerwca 1999 r., sygn.K 5 /99, OTK ZU nr 5/1999, poz. 100 ;n z dnia 4 stycznia 2000 r., sygn. K 18/99) . Z istoty swej emerytury pomostowe nie stanowią trwałego elementu nowego systemu ubezpieczeń społecznych, ponieważ głównym założeniem reformy było stworzenie systemu opartego na jednolitych zasadach dla wszystkich ubezpieczonych. I w tym miejscu należy przechodzimy do istotnego stwierdzenia, iż rygoryzm wyłączenia z grona uprawnionych „łagodzi” instytucja rekompensat, wprowadzona przez ustawę o emeryturach pomostowych - odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze została ustanowiona instytucja rekompensat. Osoba, która w wyniku zmiany przepisów utraciła możliwość uzyskania wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, może starać się o rekompensatę w wysokości ustalonej wg wzoru w formie dodatku do kapitału początkowego . Przepis art. 2 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych wprost stanowi, iż rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1 stycznia 1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej (bowiem znacznie ograniczono zakres pojęciowy pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z) przysługuje w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 listopada 2010 r. K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109, wyroki Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 stycznia 2018 r. III AUa 673/17 LEX nr 2445210; Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 marca 2016 r. III AUa 1899/15 LEX nr 2044406;Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 października 2017 r. III AUa 812/16 LEX nr 2409316). Ustawodawca zatem w ustawie wprowadził szczególnego rodzaju wzrost świadczenia emerytalnego o charakterze odszkodowawczym dla określonego kręgu podmiotowego, a nie dla wszystkich emerytów. Dla wyjaśnienia istoty rekompensaty należy także zważyć na powołany wyżej art. 2 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych, a także art. 24 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej , w którym ustawodawca wskazał, iż emerytury pomostowe zostaną ustanowione dla ubezpieczonych, urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, z wyjątkiem ubezpieczonych mających prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 32, 33, 39, 40, 46, 50, 50a i 50e, 184 oraz w art.88 ustawy, o której mowa w art. 150. Z tym przepisem koreluje przepis art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych, który stanowi, iż rekompensata nie przysługuje osobie która nabyła prawo do emerytury z FUS. Utrwalone orzecznictwo jednoznacznie wskazuje, iż ustawodawca w przepisie tym odniósł się do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, dokonując wykładni przepisu właśnie z powołaniem na art. 2 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych wskazując odszkodowawczy charakter rekompensaty. Celem doprecyzowania negatywnej przesłanki rekompensaty jaką stanowi art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy, nie tracąc z pola widzenia ustawowej definicji pojęcia rekompensaty, zastanowić się co oznacza w powołanym artykuł „nabycie prawa do świadczenia”. Zgodnie z art. 100 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jego nabycia. Nabycie prawa nie przesądza jednak o możliwości jego realizacji, gdyż zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, świadczenia wypłaca się, poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Czym innym jest bowiem prawo do emerytury nabyte na mocy art. 100 ustawy emerytalnej, czym innym zaś prawo do określonej wysokości świadczenia, o którym mowa może być dopiero wówczas, gdy wysokość ta zostanie ustalona decyzją organu rentowego, tj. kiedy ubezpieczony składa wniosek o świadczenie realizując swe prawo. Taki stan rzeczy oznacza, że prawo do świadczenia powstaje z mocy prawa z dniem spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jego nabycia, a wydanie decyzji jest potwierdzeniem tego prawa w celu uruchomienia wypłaty ustalonego świadczenia w określonej wysokości, które wymaga złożenia stosownego wniosku i jego rozpoznania w stanie prawnym adekwatnym dla jego oceny (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2000 r. III ZP 29/00, wyrok Sadu Najwyższego z dnia 4 listopada 2014 r. I UK 100/14). Analiza aktów prawnych, w których ustawodawca posłużył się pojęciem nabył prawo skłania do stwierdzenia, iż oznacza ono zrealizowanie przesłanek materialno-prawnych bez konieczności wystąpienia o zrealizowanie danego prawa, dodatku itp. (np. rozporządzenie MPiPS z dnia 30 kwietnia 2008 r. sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w niektórych państwowych jednostkach budżetowych Dz.U.2018.714 j.t, rozporządzeni Prezesa RM z dnia 25 listopada 2002 r. w sprawie okresów wliczanych do okresu służby, od którego zależy nabycie prawa do nagrody jubileuszowej, oraz zasad jej obliczania i wypłacania funkcjonariuszom Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego Dz.U.2018.520 j.t.).

Warto w tym miejscu podkreślić, iż rekompensata nie jest dodatkiem za pracę w szczególnych warunkach, nie ma samodzielnego charakteru, jest zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych wyliczana jako dodatek do kapitału początkowego i w ten sposób zwiększa świadczenie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 października 2017 r. III AUa 1350/16 LEX nr 2396234). Natomiast dodatek za pracę w szczególnych warunkach był znany w naszym systemie zabezpieczenia społecznego do dnia wejście w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.). Do dnia 15 listopada 1991 r. (data wejście w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, wzrosty, dodatki do świadczeń przysługiwały z mocy przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), w szczególności art. 54 ust. 1 pkt 2 w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., określającymi rodzaje zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz warunki, na podstawie których mógł być przyznany wzrost emerytury lub renty w wysokości 10 lub 15% podstawy jej wymiaru. Dodatki te i wzrosty były niewątpliwie świadczeniami akcesoryjnymi do emerytury lub renty, ale nie pozbawiało to ich odrębnego charakteru świadczeń emerytalno-rentowych (art. 7 pkt 4 i ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Ustawa z dnia 17 października 1991 r. pogarszała sytuację pewnych kategorii uprawnionych do świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego, co podniósł Trybunał Konstytucyjny rozpoznając zgodność niektórych jej przepisów z Konstytucją, w tym także art. 21 ust. 4 ustawy o rewaloryzacji (…) i wydał orzeczenie o potrzebie zrekompensowania emerytom i rencistom utraty ekwiwalentu za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (orzeczenie z dnia 11 lutego 1992 r., K 14/91, OTK 1992 r., poz. 9). Ustawą z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz.U. 1997 Nr 30 poz. 164) ustalono rekompensaty z tytułu utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakter. Natomiast reformą systemu ubezpieczeń społecznych i wejściem w życie ustawy emerytalnej zdecydowano o ujednoliceniu zasad na jakich przysługują świadczenia emerytalne, likwidacji przywilejów branżowych, co omówione zostało powyżej. Zatem obecnie rekompensata nie ma stanowić powrotu do dodatku o jakim mowa była w art. 54 ust. 1 pkt 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Takim dodatkiem, wbrew woli ustawodawcy, stałaby się jeśli uznamy, iż każdej osobie która uzyskała prawo do emerytury powszechnej w systemie składki zdefiniowanej przysługuje rekompensata. Skoro w art. 2 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę prawa do wcześniejszej emerytury to nie może należeć się ubezpieczonemu, który tego prawa nie utracił i w świetle obowiązującego stanu prawnego mógł zrealizować swe prawo, spełniwszy przesłanki do emerytury w obniżonym wieku, a tylko z własnego wyboru powyższego zaniechał i wybrał kontynuowanie podlegania ubezpieczeniu społecznemu i świadczenie emerytalne w powszechnym wieku. Inaczej mówiąc rekompensata nie przysługuje ubezpieczonemu który nie utracił możliwości nabycia prawa do emerytury wcześniejszej.

Powyższe rozważania oznaczają , że warunkami uzyskania rekompensaty są:

1) utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę (tzw. wcześniejszą) w związku z wygaśnięciem po dniu 31 grudnia 2008 r. – w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r. a przed 1 stycznia 1969 r. – podstawy prawnej przewidującej takie uprawnienie,

2) niespełnienie przez ubezpieczonego warunków uprawniających go do emerytury pomostowej,

3) posiadanie przez ubezpieczonego co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

4) nienabycie przez ubezpieczonego prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (tak też Sąd Okręgowy w Lublinie w wyroku z dnia 13 października 2015 roku VIII U 1110/15).

Zaprezentowana jak wyżej wykładnia znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego, tj. w wyroku z dnia 16 maja 2018 roku III UK 88/17, Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 grudnia 2018 roku III AUa 548/18, z dnia 23 stycznia 2019 roku III AUa 627/18.

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy należy podnieść, iż ustalenie charakteru pracy w szczególnych warunkach G. R. w okresie jej zatrudnienia w Hucie (...) od dnia 3 kwietnia 1978 roku do dnia 15 października 1996 roku, przy jednoczesnym ogólnym stażu ubezpieczeniowym wnioskodawczyni w wymiarze ponad 20 lat liczonym do dnia 1 stycznia 1999 roku byłoby równoznaczne ze spełnieniem przesłanek prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym i nabyciem ex lege prawa do emerytury w trybie art. 184 ustawy emerytalnej co wyklucza możliwość nabycia rekompensaty.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy w Lublinie na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.