Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 maja 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy M. N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi
w Ł. o zwiększenie jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy oddalił odwołanie M. N. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 16 stycznia 2017 roku.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

Wnioskodawca M. N. był zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) i z tego tytułu podlegał systemowi ubezpieczeń społecznych.

W dniu 25 maja 2015 roku wnioskodawca doznał urazu zmiażdżeniowego ręki lewej podczas wykonywania czynności w zakładzie pracy.

W dniu 6 grudnia 2016 roku ubezpieczony był badany przez Lekarza Orzecznika ZUS, który stwierdził u niego 5% stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pacy z dnia 25 maja 2015 roku.

M. N. odwołał się od opinii Lekarza Orzecznika ZUS.

Komisja Lekarska ZUS badała odwołującego w dniu 10 stycznia 2017 roku stwierdzając 11% stałego uszczerbku na zdrowiu (poz. 138a tabeli 2%, poz. 139 a tabeli 6%, poz. 141b tabeli 3%).

W dniu 16 stycznia 2017 roku ZUS wydał sporną decyzję.

W wyniku wypadku M. N. doznał urazu lewej ręki – rany miażdżonej palców III i IV lewej ręki oraz śródręcza na wysokości śródręczno-paliczkowego III i IV, złamania podstawy paliczka IV, złamania paliczka podstawnego palca III, złamania dalszego palca II, uszkodzenia pęczków naczyniowo-nerwowych palca III i palca IV z ostrym niedokrwieniem palca III, uszkodzenia aparatu wyprostnego palca IV, uszkodzenia ścięgien mięśni zginaczy palców głębokich i powierzchownych palca IV, którego następstwem
z chirurgicznego punktu widzenia jest stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 14% - według punktu 138a (5%), 139a (6%)oraz 141b (3%) tabeli.

Stopień upośledzenia funkcji lewej ręki u wnioskodawcy zależny od przebytych uszkodzeń lewego wskaziciela uzasadnia stwierdzenie 5% uszczerbku z punktu 138a tabeli.

Po leczeniu operacyjnym i postępowaniu usprawniającym, pozostają blizny, kikut palca III, przykurcz palca IV, fragment metalowego drutu jako element zespolenia IV kości śródręcza.

Z ortopedycznego punktu widzenia, uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy jest stały
i wynosi 11% - według punktu 138a (2%), 139a (6%), 141b (3%) tabeli.

Z ortopedycznego punktu widzenia w przypadku wnioskodawcy nie ma zastosowania punkt 140 tabeli: „Utrata palców III, IV lub V z kością śródręcza – 12 (8)”. Nie doszło do całkowitej amputacji palca III i nie obejmuje, ten uraz, żadnej części III kości śródręcza.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dokumentację załączoną do akt sprawy.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż w celu dokonania ustaleń w zakresie wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy, należało zasięgnąć opinii biegłych specjalistów z poszczególnych dziedzin, w związku z koniecznością posiadania wiadomości specjalnych w tym zakresie.

W ocenie Sądu Rejonowego, opinie powołanego w sprawie biegłego ortopedy oraz uzupełniająca opinia chirurga cechują się spójnością, logicznością i analitycznością zawartych w nich wywodów. Opinie uwzględniają wszystkie przedstawione przez wnioskodawcę badania. Nadto zostały one sporządzone przez osoby będące biegłymi sądowymi i mające wieloletnie doświadczenie zawodowe, co z kolei daje rękojmię sporządzenia opinii zgodnie
z zasadami sztuki.

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu chirurgii podnosząc, iż do wnioskodawcy nie może mieć zastosowania punkt 140 tabeli, bowiem nie doszło do amputacji palca III lub IV razem z kością śródręcza. U odwołującego dokonana została amputacja III palca bez kości śródręcza. W związku z tym, zastosowanie znajduje punkt 139 tabeli – 2% za każdy amputowany paliczek – w przypadku wnioskodawcy 6%.

Biegły, w opinii uzupełniającej, przyznał rację organowi rentowemu w zakresie zastrzeżeń do zastosowania punktu 140 tabeli, wycofując się z tego stwierdzenia.

Sąd Rejonowy nie podzielił, natomiast, opinii biegłego z zakresu chirurgii plastycznej, iż z punktu widzenia tej specjalizacji u wnioskodawcy doszło do stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6% (z punktu 139a tabeli), w wysokości 1% (przez analogię do punktu 139a tabeli) – w zakresie bliznowatego przykurczu zgięciowego palca IV ręki lewej oraz 3% (przez analogię do punktu 139a tabeli) – w zakresie blizn pourazowo-pooperacyjnych lewego śródręcza. Łączny uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy oceniany tylko z punktu widzenia chirurgii plastycznej jako trwałe i nieodwracalne oszpecenie wyglądu spowodowane bliznami wynosiło 10% przy czym w 6% pokrywa się z innymi uszczerbkami, zaś w 4% podlega sumowaniu.

Podzielić należy stanowisko organu rentowego, iż wszelkie naruszenia organizmu, wskazane przez biegłego chirurga plastycznego, obejmowały stwierdzone uszczerbki przez biegłego ortopedę. Biegły z zakresu chirurgii plastycznej przyznał wprost, iż część, stwierdzonych przez niego wartości, pokrywa się w uszczerbku, określonym przez biegłego ortopedę. W zakresie pozostałego, stwierdzonego przez biegłego, uszczerbku bezpodstawne było posługiwanie się tabelą uszczerbkową per analogiam.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy odwołanie oddalił jako bezzasadne.

Sąd Rejonowy wskazał, iż w przedmiotowej sprawie kwestią niesporną pozostawała okoliczność, że zdarzenie z udziałem wnioskodawcy było wypadkiem przy pracy. Osią sporu w rozpoznawanej sprawie pozostawało ustalenie wysokości rzeczywistego uszczerbku na zdrowiu, będącego skutkiem wskazanego wypadku. Należy także podkreślić, że organ rentowy przyznał wnioskodawcy 11% uszczerbek na zdrowiu. Wnioskodawca, natomiast, zakwestionował ten stopień, wskazując, iż nie odzwierciedla on rzeczywistego stanu jego zdrowia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1242) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Zgodnie z regulacją ustawową, za stały uszczerbek na zdrowiu uznaje się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (art. 11 ust. 2 powołanej ustawy), zaś za długotrwały – upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie.

Dla oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu i ustalenia uprawnień wnioskodawcy, ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 954 ze zm.).

Pozycje tabeli wskazane przez Komisję Lekarską ZUS obejmują:

- poz. 138a tabeli - wszelkie inne uszkodzenia w obrębie palca wskazującego oraz II kości śródręcza (blizny, uszkodzenia ścięgien, zniekształcenia, przykurcze stawów, zesztywnienia, zmiany troficzne, czuciowe itp.) – powodujące ograniczenie funkcji -
w zależności od stopnia;

- poz. 139a tabeli - palec trzeci, czwarty i piąty: utrata całego paliczka lub części paliczka palca trzeciego i czwartego;

- poz. 141b tabeli - wszelkie inne uszkodzenia w obrębie palców III, IV, V
i odpowiednich kości śródręcza (blizny, uszkodzenia ścięgien, zniekształcenia, przykurcze stawów, zesztywnienia, zmiany troficzne, czuciowe itp.) – powodujące znaczne ograniczenie funkcji palca.

Sąd Rejonowy – w oparciu o wydane w sprawie opinie biegłych ortopedy i chirurga oddalił odwołanie jako bezzasadne. Odniesione na skutek wypadku obrażenia mają podłoże stricte ortopedyczne i tylko z tego punktu widzenia winny być oceniane. Biegły chirurg nie miał wystarczającej wiedzy dla właściwej oceny obrażeń odwołującego – co potwierdza fakt zmiany stanowiska przez tego biegłego w wyniku złożonych przez organ rentowy zastrzeżeń do opinii. W zakresie natomiast pozostałej części opinii – zważyć należało, iż była ona zbieżna z opinią Komisji Lekarskiej oraz powołanego w sprawie biegłego z zakresu ortopedii.

Odnośnie do opinii biegłego z zakresu chirurgii plastycznej Sąd zważył, iż większość stwierdzonego przez niego uszczerbku pokrywała się z uszczerbkiem określonym przez biegłego ortopedę – powyższe znalazło wydźwięk w treści samej opinii. W przypadku pozostałych 4% Sąd uznał, iż biegły zbyt szeroko zastosował analogię przepisów
i przytoczonych punktów tabeli do poczynionych przez siebie ustaleń. Punkt 139a tabeli,
na którym oparł się biegły z zakresu chirurgii plastycznej dotyczy bowiem utraty paliczków palca trzeciego i czwartego. Nie można, w ocenie Sądu, rozszerzać zastosowania tego punktu tabeli w sposób, jakiego dokonał tego biegły w swojej opinii. Tabela bowiem dotyczy innej sfery stanu zdrowia wnioskodawcy, niż ta, którą oceniał biegły. Zatem, winien on stosować te punkty, które wprost odnoszą się do jego specjalizacji.

Mając na uwadze powyższe Sąd, w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c. oddalił odwołanie.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją odwołujący zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. § 8 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania poprzez błędne zastosowanie i przyjęcie, że brak jest możliwości oceny uszczerbku na zdrowiu powoda per analogiam i ustalenie uszczerbku na zdrowiu odwołującego w zaniżonej wysokości,
w sytuacji gdy brak w ocenie procentowej odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, pozwala na ocenienie tego przypadku według pozycji najbardziej zbliżonej;

2. naruszenie przepisów prawa postępowania, tj.:

a) art. 233 § 1 k. p. c. w zw. z art. 3 k. p. c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przejawiające się tym, że Sąd pierwszej instancji nie rozważył wszechstronnie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności nie dokonał właściwej analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego,
co w rezultacie doprowadziło do wydania wadliwego orzeczenia skutkującego ustaleniem błędnej wysokości uszczerbku na zdrowiu odwołującego, tj. w wysokości 11 %, a nie jak wynikało z opinii biegłych specjalistów w łącznej wysokości 18 %;

b) art. 233 § 1 k. p. c. poprzez dowolną i fragmentaryczną ocenę dowodów skutkującą:

- błędnym przyjęciem, że biegły sądowy z zakresu chirurgii plastycznej zbyt szeroko zastosował analogię przepisów przy ustaleniu uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy jako trwałego i nieodwracalnego oszpecenia wyglądu spowodowanego bliznami, w sytuacji gdy brak odpowiedniej pozycji dla danego przypadku w ocenie procentowej powoduje,
że przypadek jest oceniany per analogiam według najbardziej zbliżonej pozycji rozporządzenia ministerialnego;

- błędnym przyjęciem, że obrażenia odwołującego mają podłoże stricte ortopedyczne i tylko
z tego punktu widzenia powinny być oceniane oraz błędne przyjęcie, że biegły chirurg nie miał wystarczającej wiedzy dla właściwej oceny obrażeń odwołującego, w sytuacji gdy na skutek przedmiotowego zdarzenia u M. N. doszło m. in. do amputacji III kości śródręcza i przeprowadzenia zabiegu operacyjnego, a biegły sądowy z zakresu chirurgii w sposób jasny i logiczny dokonał oceny uszczerbku na zdrowiu M. N.
w związku z ograniczeniem funkcji lewej ręki;

- błędnym ustaleniu rozmiaru uszczerbku na zdrowiu odwołującego i zakwalifikowaniu uszczerbku na zdrowiu odwołującego na poziomie 11 %, w sytuacji gdy prawidłowa analiza opinii biegłych sądowych prowadziła do ustalenia uszczerbku na poziomie 18 %.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów strona apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie M. N. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 25 maja 2015 roku w wysokości 18 %, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno
w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady ich swobodnej oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy, prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne.

Zawarta w uzasadnieniu apelacji argumentacja strony skarżącej sprowadza się
w istocie do jednego zarzutu błędnej oceny materiału dowodowego. Przede wszystkim brak jest uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k. p. c.

Przepis art. 233 § 1 k. p. c. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu,
jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k. p. c.).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k. p. c. wymaga zatem wykazania, iż Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz
w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego. Odmienna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego przedstawiona przez powoda, a w zasadzie odmienne wnioski wyprowadzone na podstawie tych samych okoliczności pozostają jedynie w sferze dyskusji
i nie są wystarczające do uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a jego ocena jest dowolna.

Wypada w tym miejscu wskazać, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1
k. p. c., nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe. Niezbędne jest bowiem wskazanie konkretnych przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez Sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności
i mocy dowodowej lub niesłusznie im taką moc przyznając (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Natomiast samo przeświadczenie skarżącego, iż zgromadzony
w sprawie materiał dowodowy należało ocenić w odmienny sposób, co w efekcie skutkować winno dokonaniem odmiennych ustaleń faktycznych - nie może być uznane za wystarczające dla stwierdzenia naruszenia przez Sąd treści art. 233 § 1 k. p. c.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy,
że zarzuty apelacji odnoszące się do kwestii poczynionych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy są chybione oraz nie zasługują na aprobatę. Przede wszystkim niezasadnym jest zarzut apelacji dotyczący ustalenia błędnej wysokości uszczerbku na zdrowiu odwołującego, tj. w wysokości 11 %, podczas gdy w opinii apelującego Sąd Rejonowy winien w tym zakresie przyjąć wysokość uszczerbku w łącznej wysokości 18 %. Jak wskazano powyżej apelujący nie wskazuje jednak na konkretne kryteria dyskwalifikujące ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd pierwszej instancji w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłych.

W realiach badanej sprawy niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy, w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania jednorazowego odszkodowania
w zwiększonej wysokości, w związku wypadkiem przy pracy, wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych.

Zgodnie z zaś z treścią art. 278 § 1 k. p. c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”, czyli wiedza z różnych dziedzin nauki, techniki czy sztuki. W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów (art. 233 k. p. c.) Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN
z 30.10.2003r., IV CK 138/02, L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k. p. c. (wyrok SN z 9.01.2002r., II UKN 708/00, L.).

Sąd II instancji zważył, że dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego
i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 30.06.2000r., II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu
z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51).

Natomiast samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych, nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez Sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN
z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.). Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28.02.2001 r., II UKN 233/00 L.).

Na podstawie lektury dostępnego materiału aktowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że Sąd I instancji zgodnie z zasadami art. 233 k. p. c. prawidłowo ocenił cały zgromadzony materiał dowody i w efekcie poprawnie oparł rozstrzygnięcie w sprawie na podstawie opinii biegłego lekarza ortopedy oraz uzupełniającej opinii biegłego chirurga. Wskazać należy, że opinie te w przeważającej części się pokrywają, jak również są zbieżne
z opinią Komisji Lekarskiej. Sąd Rejonowy, także w sposób właściwy, uwzględnił opinię uzupełniającą biegłego chirurga, który w swej opinii podstawowej błędnie wskazał,
że w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie pkt 140 tabeli, ponieważ w istocie nie doszło do amputacji palca III lub IV, na co zwrócił uwagę także biegły ortopeda.
W konsekwencji Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że częściowo moc dowodową należy przyznać opinii uzupełniającej biegłego chirurga, w której zrewidował on swój pogląd wskazując, że zastosowanie znajduje pkt 139 tabeli, łącznie 6 %, co pokrywa się z opinią biegłego ortopedy w tym zakresie. Sąd Okręgowy podziela stanowisko, że wobec okoliczności, iż biegły chirurg dokonał zmiany stanowiska w toku sprawy decydująca winna być opinia biegłego ortopedy – tym bardziej, że jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, obrażenia wnioskodawcy mają charakter ściśle ortopedyczny. Tym samym Sąd Rejonowy
w sposób prawidłowy, nie uchybiający zasadom swobodnej oceny dowodów, dokonał ustaleń faktycznych w sprawie, uznając że uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy wynosi 11 %.

Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie,
w jakim naruszenie sprawności organizmu wskazane przez biegłego chirurga plastycznego dotyczyły stwierdzonych już uszczerbków przez biegłego ortopedę, co zresztą przyznał sam biegły w swej opinii podstawowej oraz uzupełniającej. Tym samym Sąd Okręgowy podziela pogląd przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji, iż w zakresie pozostałego stwierdzonego przez biegłego uszczerbku w wysokości 4 % bezpodstawne było posługiwanie się tabelą uszczerbkową przez zastosowanie analogii. Tym bardziej, że biegły winien odnieść się do punktów z tabeli, które dotyczą jego specjalności.

W konsekwencji, brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia prawa materialnego, bowiem w niniejszym stanie faktycznym Sąd Rejonowy w sposób właściwy dokonał subsumcji przepisów prawa materialnego, tj. § 8 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Sąd Rejonowy wyczerpująco uzasadnił z jakich powodów i w jakim zakresie odmówił wiary poszczególnym opiniom biegłych specjalistów, w tym biegłego o specjalności chirurgii plastycznej. Ponadto, biegły bezsprzecznie przekroczył zakres, w jakim mógł posłużyć się zasadami analogii przy ustalaniu wysokości uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy. Tym bardziej, że jak zostało to już podkreślone, schorzenia wnioskodawcy miały charakter ortopedyczny, dlatego to opinia biegłego ortopedy była opinią pozwalającą na rzetelne ustalenie wysokości uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy. W konsekwencji, brak jest podstaw do uwzględnienia żądań wnioskodawcy dotyczących uznania 18 % uszczerbku na zdrowiu. Żądania te są sprzeczne z poczynionymi ustaleniami faktycznymi w sprawie, gdyż prawidłowa wysokość uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy winna wynosić 11 %. Ponadto, wnioskodawca nie wskazał na jakiej podstawie oparł swe żądania oraz ich nie udowodnił zaś ustalony w sprawie stan faktyczny nie pozwala na uwzględnienie zgłoszonych żądań.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k. p. c., oddalił apelację wnioskodawcy jako bezzasadną.

Agnieszka Domańska-Jakubowska Monika Pawłowska-Radzimierska Barbara Kempa

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda