Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka komandytowa w S.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o wydanie

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 4.264 (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt cztery) złotych i 94 (dziewięćdziesiąt cztery) grosze z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zwraca pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych i 32 (trzydzieści dwa) grosze tytułem nadpłaconej zaliczki;

IV.  zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych i 32 (trzydzieści dwa) grosze tytułem nadpłaconej zaliczki;

V.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 861 (osiemset sześćdziesiąt jeden) złotych i 7 (siedem) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XI GC 1048/18

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 maja 2018 powód (...) spółka komandytowa w S. złożyła przeciwko pozwanej (...) spółka akcyjna w W. o zapłatę kwoty 11.478,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W piśmie wskazano, że doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzony został pojazd, którym poruszał się poszkodowany M. G.. Sprawca szkody posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w (...) spółka akcyjna w W. W związku z niemożliwością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu poszkodowana zawarła z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego ( z tego tytułu dochodzi zapłaty kwoty 8.689,95 złotych). Dochodzi również kosztów naprawy pojazdu w kwocie 2.788,94 złotych.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 38).

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty (karta 41) zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż kwestionuje należność objętą pozwem co do wysokości. Zakwestionowała oraz dzienną stawkę najmu i okres najmu. Wskazała, że z niewiadomych względów poszkodowana nie skorzystała z oferty najmu składanej przez ubezpieczyciela. W zakresie kosztów naprawy, zdaniem pozwanego, wypłacona kwota w pełni rekompensuje szkodę.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o należący do M. G.. Sprawca zdarzenia posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC wykupioną w (...) spółka akcyjna w W.. Ubezpieczyciel przyjął swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił odszkodowanie.

Niesporne;

W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu, poszkodowana zawarła w dniu 20 grudnia 2017 roku z (...) spółka komandytowa w S. umowę najmu pojazdu zastępczego. Wynajęty został pojazd K. C..

Najem trwał 69 dni. Z tytułu najmu wystawiono fakturę VAT na kwotę 13.579,20 złotych brutto, przyjmując, że kwota ta stanowi iloczyn 69 dni najmu przy stawce 160 złotych netto powiększonej o podatek VAT za jeden dzień najmu.

D.:

- umowa najmu, karta 28;

- OWU, karta 29;

- faktura, karta 30;

- pismo (...), karta 22;

Pojazd poszkodowanej był naprawiany a koszt naprawy wyniósł 19.231,65 złotych. Pojazd naprawiono. Ubezpieczyciel, tytułem odszkodowania za naprawę (uszkodzenie) wypłacił kwotę 16.424,71 złotych. Z tytułu naprawy wystawiono fakturę VAT na kwotę 19.231,65 złotych.

Dowód:

- pismo (...), karta 22;

- faktura, karta 24;

- kosztorys, karta 24v – 27;

- informacja o stawkach, karta 31 – 34;

- wiadomość e-mail karta 35;

- zeznania świadka M. G. karta 71-71v;

Niesporne

Powód wzywał ubezpieczyciela do zapłaty.

Niesporne

M. G. zawarła z (...) spółka komandytowa w S. umowę cesji wierzytelności prawa dochodzenia odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego i naprawy pojazdu.

Dowód:

- umowy cesji, karta 37;

- zeznania świadka M. G. karta 71-71v;

W chwili zdarzenia M. G. nie była płatnikiem VAT, nie mogła odliczyć podatku VAT. Ubezpieczyciel sprawcy proponował poszkodowanej nieodpłatny najem pojazdu zastępczego przy zgłaszaniu szkody. Poszkodowana nie skorzystała z tego najmu ponieważ bliżej niezidentyfikowana osoba trzecia odradzała jej taki najem.

Z samochodu zastępczego, tak jak wcześniej z uszkodzonego poszkodowana korzystała codziennie.

Dowód:

- zeznania świadka M. G. karta 71-71v;

Uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 69 dni. Cały okres najmu był zasadny od jego początku to jest od daty powstania szkody do dnia zakończenia naprawy pojazdu uszkodzonego. Technologiczny czas naprawy trwać powinien 4 dni robocze. Szkoda powstała w dniu 20 grudnia 2017 roku i w tym dniu dokonano zgłoszenia szkody. Pierwsze oględziny rzeczoznawca zrealizował w dniu 8 stycznia 2018 roku. Po koniecznym rozbrojeniu pojazdu, dopiero po monicie powoda odbyły się kolejne oględziny w dniu 31 stycznia 2018 roku (8 dni po monicie). 2 lutego 2018 roku ubezpieczyciel sporządził kosztorys naprawy, zaś 5 lutego 2018 roku zakład naprawczy sporządził własny kosztorys. W dniu 12 lutego 2018 roku ubezpieczyciel dokonał kontroli przesłanego kosztorysu. Zakład już w tym samym dniu zamówił niezbędne części zamienne. Jedna z zamówionych części miała być dostępna dopiero za 10 dni. Element (kompletne wzmocnienie czołowe) dostępny był w dniu 23 lutego 2018 roku a w dniu 26 lutego 2018 roku zakończono naprawę. Powód czynił starania aby naprawa pojazdu a tym samym najem trwały jak najkrócej.

Stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego odpowiadającemu klasie pojazdowi uszkodzonemu i wynajętemu (klasa C) w opcji bez limitu kilometrów i ze zniesionym udziałem własnym w szkodach wynosiły od 130 złotych do 184 złotych, średnio 164 złotych netto za dobę.

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosić powinien 18.457,69 złotych. Do naprawy użyto części oryginalnych, sygnowanych znakiem producenta. Średnie stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i mechanicznych wynosiły 121,50 złotych zaś dla prac lakierniczych 127,71 złotych.

Dowód:

- opinia biegłego, karta 82-101;

- ustana uzupełniająca opinia biegłego, karta 116-117;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części (37%).

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powód dochodzi kwoty odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania z tytułu najmu pojazdu (13.579,20 złotych – 4889,25 złotych). Powód dochodzi również odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu pomniejszonych o kwoty dotychczas wypłacone (19.213,65 złotych – 16.424,71 złotych).

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność z tytułu kosztów likwidacji szkody oraz zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności. Sąd nie miał wątpliwości co do skuteczności umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§ 1), a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Za wykonanie umowy najmu powódka nie miała otrzymać wynagrodzenia w formie świadczenia pieniężnego, a świadczeniem wzajemnym poszkodowanej było przeniesienie wierzytelności.

W niniejszym postępowaniu poza sporem pozostała kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, jak i obowiązek wypłaty odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego. Sporna, w zakresie najmu pojazdu zastępczego, okazała się wysokość stawki dziennej i okres najmu. Pozwany za zasadny uznał krótszy okres najmu i niższą stawkę.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także - opinii biegłego, ostatecznie, po złożeniu ustnej opinii uzupełniającej nie kwestionowanej przez strony.

Sąd przyjął zatem z tej opinii okres najmu jako 69 dni, a zatem liczbę dni, na którą wskazywał powód. Co do stawki najmu, sąd ustalił, że stosowana przez powoda stawka najmu mieściła się wśród stawek rynkowych, była zbliżona do średniej.

Nie było jednak podstawy ku temu aby stosować tę stawkę najmu. Jak zeznał świadek (poszkodowana) w momencie zgłaszania szkody dowiedziała się o ofercie najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wskazał, że był w stanie zapewnić pojazd zastępczy. Fakt proponowania najmu nie był sporny. Poszkodowana nie chciała korzystać z oferty najmu. Nie kwestionowała istnienia możliwości najmu, ale osoba trzecia wskazała, że „mogą się czepiać o porysowany samochód i inne rzeczy”. Zdaniem sądu, takie okoliczności stanowi normalną kolej rzeczy. Właściciel zwykle nie jest zadowolony, kiedy użytkownik uszkadza (rysuje) jego pojazd. Z umowy najmu zawartej z powodem wynikało, że pojazd posiada ubezpieczenie AC, jednak nie wskazano ani nie wykazano, aby uszkodzony pojazd takie ubezpieczenie posiadał. Zarzuty i wątpliwości poszkodowanej nie są zatem zrozumiałe. Odnosząc się do zarzutów pozwanej (karta 64 i następne) odnośnie tego, że propozycja najmu nie była skonkretyzowana, że nie wykazano że najem był realny, to wskazać należy że całkowicie bierna postawa świadka, po przedstawieniu mu możliwości najmu zwalniała ubezpieczyciela z tego aby przedstawiać szczegóły najmu, skoro poszkodowana i tak z najmu nie chciała skorzystać nie ze względu nieskonkretyzowania oferty ale z uwagi na to, że osoba trzecia odradziła jej ten najem. W taki układzie, to powód powinien udowodnić, że najem nie był możliwy a warunki najmu były dla poszkodowanej niekorzystne, bowiem z tych okoliczności wywodzi skutki prawne. Okoliczności tych powód nie wykazał, zatem należało przyjąć, jako zasadną i akceptowaną przez pozwaną stawkę najmu za jedną dobę 75 złotych netto za zatem 92,25 złotych brutto. Stąd 69 dni uzasadnionego najmu x 92,25 złotych = 6.365,25 złotych. Skoro z tytułu najmu (...) wypłaciło już kwotę 4.889,25 złotych, do zapłaty z tytułu najmu pozostała kwota 1.476 złotych.

Istotnie, poszkodowana wynajęła pojazd za stawkę rynkową, nie mniej jednak, zgodnie z zasadą minimalizacji kosztów wysokości szkody, powinna wynająć pojazd za stawkę zdecydowanie niższą a zatem jej działanie zakwalifikować należało jako naruszenie zasady minimalizacji kosztów likwidacji szkody.

W pozostałym zakresie dotyczącym kosztów najmu powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie kosztów naprawy powództwo okazało się zasadne. Powód wskazał, że koszt faktycznej naprawy wynosił 19.213,65 złotych, z czego ubezpieczyciel wypłacił już 16.424,71 złotych. W myśl opinii biegłego koszt ten wynosić powinien 18.457,69 złotych. Różnica wynosi zatem mniej aniżeli 4% a wynika przede wszystkim z ustalenia innej kolejności wykonania czynności lakierniczych, przyjęcia średniej stawki za roboczogodzinę, stąd sąd przyjął że żądanie powoda nieznaczenie przewyższa hipotetyczne wyliczenie biegłego i jest akceptowalne. W pozostały zakresie przedstawiony przez powoda kosztorys i zespół czynności naprawczych dotyczy również rozbrajania pewnych elementów karoserii, które zdaniem można było pominąć. Nie może zejść z pola widzenia, że przedmiotowa naprawa została wykonana faktycznie, pozwany nie kwestionował wykonania tych czynności (wstępne lakierowanie, demontaż drzwi). Przywrócono stan pojazdu do stanu sprzed szkody, poszkodowany na skutek tych czynności nie jest wzbogacony a czynności te nie były wykonane wadliwie, dotyczą metodologii pracy konkretnego warsztatu, nie były zbędne.

Żądanie zapłaty odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Z uwagi na treść art. 817 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pozwana winna spełnić świadczenie najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w tej sprawie, a najpóźniej w terminie 14 dni od momentu, w którym wyjaśnienie wszystkich okoliczności stało się możliwe (art. 817 § 2 k.c.).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód wygrał sprawę w części co do 37%

Na poniesione przez powoda koszty w kwocie 4.702,68 złotych złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w kwocie 3.600 złotych, wraz z opłatą od pozwu 574 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, część zaliczki na poczet opinii biegłego 511,68 złotych, gdzie pozostała kwota na wynagrodzenie biegłego pobrana została z zaliczki pozwanego. Stąd 4.702,68 złotych x 37 % = 1.739,99 złotych.

Na poniesione przez pozwanego koszty w kwocie 4.128,68 złotych składają się koszty analogiczne jak przyznane powodowi, poza opłata od pozwu. Stąd 4.128,68 złotych x 63% = 2.601,06 złotych.

Koszty należne pozwanemu od powoda (2.601,68 złotych – 1.739,99 złotych) wynoszą 861,07 złotych.

Dodatkowo zwrócono powodowi i pozwanemu nadpłacone zaliczki (art. 80 i art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) w kwotach po 288,32 złotych (800 złotych – 511,68 złotych).

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...)

- (...)

3. (...)