Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka (...) (...) w W. wniosła pozew przeciwko pozwanemu P. D., do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu, o zapłatę kwoty 2201,89 zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami postępowania, z tytułu umowy o świadczenie usługi telekomunikacyjnej oraz odszkodowania za niezwrócenie sprzętu i przedwczesne rozwiązanie umowy.

Pozwany w sprzeciwie od wydanego przez ten sąd nakazy zapłaty, wnosił o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia i składając wniosek o rozłożenie na raty ewentualnie zasądzonego roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13.09.2011 r. (...) Spółka akcyjna i pozwany zawarli umowę w przedmiocie usługi telekomunikacyjnej dostępu do Internetu. W wykonaniu umowy usługodawca wydał pozwanemu router H. (...) i modem. Powód zobowiązał się do zapewnienia usługi dostępu do Internetu ze wskazanym limitem danych, a pozwany zobowiązał się m.in. do ponoszenia miesięcznej opłaty abonamentowej.

Dnia 30.01.2014r. (...) Spółka akcyjna i pozwany zawarli kolejną umowę w przedmiocie usługi telekomunikacyjnej dostępu do Internetu. Powód zobowiązał się do zapewnienia usługi dostępu do Internetu ze wskazanym limitem danych, a pozwany zobowiązał się m.in. do ponoszenia miesięcznej opłaty abonamentowej, opłaty za udostępniony sprzęt i opłaty za pakiet danych. W wykonaniu umowy usługodawca wydał pozwanemu router (...) i modem (...).

Umowa została zawarta na okres podstawowy 24 miesięcy. Zgodnie z pkt 8 części B umowy, po upływie tego okresu umowa ulegała przedłużeniu na kolejne 12 miesięcy o ile abonent nie złożył oświadczenia o jej przekształceniu na czas nieoznaczony.

Zgodnie z § 7 ust. 9 Regulaminu Świadczenia Usługi (...) do Internetu przez (...) S.A. dla Abonentów Zawierających Umowę w Formie Pisemnej lub Elektronicznej pozwany zobowiązał się do zapłaty opłat w terminie 14 dni od dnia wstawienia rachunku.

Zgodnie z § 12 ust. 4 Regulaminu pozwany był zobowiązany do zwrotu na własny koszt udostępnionego mu urządzenia, w terminie 30 dni od rozwiązania lub wygaśnięcia umowy.

Z zawarciem umowy nie wiązała się dla abonenta żadna ulga.

W związku z umową powód wystawił pozwanemu fakturę korygującą z dnia 3.07.2015r. (...) na kwotę 887,04 zł. Pozwany nie uiścił tej opłaty w terminie.

Dowód:

- umowa z dnia 30.01.2014r. k. 80-81,

- faktury VAT, k. 89-90,

- Regulamin, k. 84-99,

- protokół odbioru sprzętu

W dniu 6.10.2015r. usługodawca wystawił pozwanemu dwie noty obciążeniowe: na kwotę 698 zł z tytułu braku zwrotu sprzętu w postaci routera (...) – 199 zł i modemu (...) – 499 zł oraz na kwotę 298,59 zł z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym.

Dowód:

- nota obciążeniowa, k. 91, 92.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 2.12.2016r. powód nabył od (...) Spółki akcyjnej w W. wierzytelności przysługującą jej wobec pozwanego P. D..

Pismem z dnia 2.12.2016r. (...) Spółka akcyjna w W., zawiadomiła pozwanego o przelewie ww. wierzytelności.

Pismem z dnia 16.01.2017r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty w łącznej wysokości 2072,92 zł.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności, k. 42-46,

- oświadczenie o zapłacie ceny, k. 47,

- załącznik do umowy, k. 52-55,

- zawiadomienie, k. 70,

- wezwanie do zapłaty, k. 71.

Pozwany posiada stały miesięczny dochód w wysokości 7-8 tysięcy złotych, posiada nieruchomości zabudowaną domem jednorodzinnym i dwa samochody. Ciążą na nim zadłużenia m.in. w ZUS na ok. 200 tysięcy złotych i Urzędzie Skarbowym i prowadzone są postępowania egzekucyjne. Pozwany posiada obowiązek alimentacyjny wobec trójki dzieci.

Dowód:

- zeznania pozwanego, k. 132.

Sąd ustalił, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części.

Umowa wiążąca pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda została uregulowania w art. 56 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.2018.1954 ze zm.).

W sprawie nie było sporne zawarcie umowy o usługi telekomunikacyjne pozwanego z poprzednikiem prawym powoda, treść łączącej strony umowy, jak i legitymacja stron postępowania. Mimo, że okoliczność ta w sprawie nie była sporna, sąd badając z urzędu legitymację czynną strony powodowej, doszedł do wniosku, że powód wykazał ją należycie na podstawie art. 509 kc oraz załączonej do pozwu umowy przelewu wierzytelności z dnia 2.12.2016r. wraz z załącznikami oraz oświadczenia z dnia 23.12.2016r. o zapłacie ceny.

W sprawie sporne było wypowiedzenie umowy łączącej pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda oraz przedawnienie należności z faktury korygującej.

Zdaniem sądu rację miał pozwany wskazując, że powód nie wykazał czy i ewentualnie kiedy uległa rozwiązaniu lub wygasła umowa łącząca go z usługodawcą. W tym miejscu jedynie na marginesie należy zauważyć, że powód w uzupełnieniu braków pozwu dołączył dwie umowy łączące pozwanego z (...) S.A. Jedna umowa z 2011 r., a druga z 2014r. Z twierdzeń pozwu, a w szczególności w kontekście wystawionych not obciążeniowych (wskazane tam numeru urządzeń dotyczyły umowy z 2014r.) i faktury korygującej, wynikało, że źródłem zobowiązania pozwanego była druga z umów – z 30.01.2014r. Nadto zgodnie z pkt 17 części B umowy z dnia 30.01.2014r. umowa zastąpiła w zakresie nią opisanym wszelkie wcześniejsze umowy i ustalenia.

Niewątpliwie ustalenie w zakresie rozwiązania umowy, miało zasadnicze znaczenie dla roszczenie powoda z tytułu braku zwrotu sprzętu opisanego w nocie obciążeniowej. Zgodnie bowiem z § 12 ust. 4 Regulaminu świadczonej usługi, dopiero po upływie 30 dni od rozwiązania lub wygaśnięcia umowy pozwany był zobowiązany do zwrotu wydanych urządzeń. Powód nie przedłożył jednak na tą okoliczność jakichkolwiek dowodów, a nawet nie wynikało to z jego twierdzeń. Skoro więc nie sposób ustalić, czy pozwany był zobowiązany do zwrotu sprzętu, nie sposób obciążać go z tego tytułu jakąkolwiek odpowiedzialnością. Co więcej powód nie wykazał również wysokości ewentualnego odszkodowania za niezwrócone urządzenia. Wysokości ta nie została zastrzeżona w umowie jako ewentualna kara, nie wynika ona również z regulaminu. Tym samym powód winien był wykazać wartości niezwróconego sprzętu na chwilę gdy pozwany byłby do tego zobowiązany.

Nadto nie sposób było uznać, że umowa uległa rozwiązaniu w wyniku upływu czasu na jaki została zawarta. Okres podstawowy jej trwania wynosił 24 miesiące, tym samym kończył się 30.01.2016r.

W konsekwencji również skoro powód nie wykazał rozwiązania umowy w okresie podstawowym to nie zasadne obciążanie go karą z tego tytułu w wysokość 298,59 zł. Co więcej także w tym przypadku należało stwierdzić, że powód nie wykazał wysokości tej kwoty. Z treści umowy (k. 80v.) wynikało jednoznacznie, że z jej zawarciem nie wiązało się przyznanie abonentowi ulgi, której ewentualnie w odpowiedniej proporcji powód mógłby dochodzić od pozwanego. Z przedłożonych dokumentów nie wynikało również jakiekolwiek inne źródło naliczenie tej kary.

Sąd nie uznał za trafnego zarzutu przedawnienie. W tym zakresie uwzględniono, że zgodnie z § 7 ust. 9 Regulaminu pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz usługodawcy w terminie 14 dni od wystawienia rachunku. Skoro więc faktura korygująca (z najwcześniejszą datą) została wystawiona w dniu 11.09.2015r. roszczenie z niej wynikające stało się wymagalne z dniem 16.09.2015r. Mając na uwadze 3 –letni okres przedawnienia – zgodnie z art. 118 kc – przy uwzględnieniu, że pozew został złożony w dniu 16.01.2018r. roszczenie nie uległo przedawnieniu. Trzeba także wskazać, że w sprawie nie miał zastosowania 2-letni okres przedawnienia, o którym stanowi art. 751 kc, gdyż umowa o usługi telekomunikacyjne jest umową nazwaną, uregulowaną w ustawie Prawo telekomunikacyjne.

Za wykazane więc uznano roszczenie w zakresie należności z tytułu opłat umownych jak w fakturze korygującej na kwotę 887,04 zł, a w konsekwencji i odsetki ustawowe za opóźnienie w płatności od tej należności. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niewykazane co do zasady i wysokości.

Nie uwzględniając wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, sąd miał na uwadze, że pozwany posiada stały miesięczny dochód w wysokości 7-8 tysięcy złotych, posiada nieruchomości zabudowaną domem jednorodzinnym i dwa samochody. Posiada zadłużenia m.in. w ZUS na ok. 200 tysięcy złotych i obowiązek alimentacyjny wobec trójki dzieci. Mając więc na uwadze jego dochody, możliwości zarobkowe oraz posiadany majątek ruchomy oraz nieruchomości i to mimo prowadzonych postępowań egzekucyjnych, uznano, że ma również możliwość jednorazowej spłaty zasądzonej należności. Bez wątpienia również pozwany jest w stanie poczynić oszczędności (np. ograniczając wydatki związane z utrzymaniem dwóch samochodów) celem zaspokojenie zobowiązania. Tym samym uznano, że nie ma w sprawie miejsce szczególnie uzasadniony wypadek umożliwiający rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Co więcej nawet gdyby przyjąć, że istotnie zadłużenie pozwanego znacznie przewyższa jego dochody i nie ma on żadnych możliwości finansowych i zarobkowych, to również nie celowym byłoby rozkładanie świadczenia na raty, gdyż i tak nie miałby on środków na systematyczną spłatę.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 kpc, uznając, że powód wygrał sprawę w 50% i poniósł koszty w łącznej wysokości 947 zł. pozwany poniósł koszty w wysokości 900 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)