Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XII C 1511/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 6 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Maria Taront

Protokolant:st. sekretarz sądowy Agata Łąkowska – Niemier

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2019 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A.z siedzibą w W.

przeciwko T. A.

o zapłatę

1.utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w sprawie XII Nc 135/18 wydany w dniu 7 czerwca 2018

roku w całości

2.kosztami postępowania wywołanymi wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty obciąża

pozwaną .

/-/ Maria Taront

Sygn. akt 1511/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. wniósł pozew w postępowaniu nakazowym , w którym domagał się zasądzenia od pozwanej T. A. kwoty 284.227,73 zł (dwieście osiemdziesiąt cztery tysiące dwieście dwadzieścia siedem złotych 73/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od kwoty 284.227,73 zł od dnia 13 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty, z tym, że odpowiedzialność pozwanej jest ograniczona do hipoteki zwykłej łącznej na sumę 250.000 zł (dwieście tysięcy złotych) oraz hipoteki kaucyjnej łącznej na sumę 75.000 zł (siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych) ustanowionych na przecz (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na księgach wieczystych nr (...) jak również kosztów postępowania

Powód podał, że jego roszczenie wynika z umowy kredytu zawartej z (...) spółka z o,o , którego zabezpieczeniem hipoteka zwykła na sumę 250.000 zł oraz hipoteka kaucyjna na kwotę 75.000 zł ustanowiona na nieruchomościach wyżej opisanych. W związku z wymagalnością wierzytelności i wobec nie uregulowania zadłużenia wypowiedział pozwanej wierzytelności hipotecznej z wezwaniem do zapłaty. Pozwana zadłużenia nie uregulowała a wynosi ono obecnie łącznie 284.222,73 zł, przy czym na kwotę powyższą składają się

- należność główna w kwocie 184.335,31 zł

- odsetki umowne w kwocie 57.392, 42 zł

- odsetki karne naliczone od dnia 12 kwietnia 2018 roku w kwocie 42,243 zł

- koszty 257 zł

Nakazem zapłaty z dnia 7 czerwca 2018 roku ( k. 128 ) Sąd zasądził od pozwanej kwoty żądane w pozwie wraz z kosztami w kwocie 3353 zł z tytułu opłaty sądowej oraz kosztami zastępstwa w wysokości 3617 zł.

W przepisanym terminie pozwana wniosła zarzuty od w/w nakazu. W zarzutach pozwana wniosła o uchylenia nakazu i oddalenie powództwa, o zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym o zgodność art. 485 par. 3 kpc z Konstytucją, zasądzenie kosztów postępowania a także o przesłuchanie pozwanej oraz wskazanych w zarzutach świadków na okoliczność podjętych przez pozwaną prób ugodowego załatwienia sprawy.

W dalszej części procesu strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sąd ustalił, co następuje :

Powód (...) Bank (...) z siedzibą w W. umową z dnia 19 sierpnia 2009 roku udzielił spółce (...) z ograniczoną odpowiedzialnością kredytu w kwocie 250.000 zł . W par.19 umowy ustanowiono między innymi tytułem zabezpieczenia hipotekę zwykłą łączna na 250.000 zł oraz hipotekę kaucyjną łączną w kwocie 75.000 zł na nieruchomościach zapisanych w księgach wieczystych prowadzonych przez Sąd Rejonowy P. (...)o numerach (...), (...), (...), (...), (...), (...)

Vide : kserokopia umowy kredytu k.9 - 13 , odpisy ksiąg wieczystych o w/w numerach k. 27-82

W związku z wymagalnością wierzytelności i wobec nieuregulowania zadłużenia powód złożył w dniu 27 lutego 2018 r pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu wierzytelności hipotecznych i wezwał ją do zapłaty. Pozwana nie uregulowała należności

Vide: wypowiedzenie wierzytelności z dnia 27 lutego 2018 r. k. 83, dowód doręczenia k. 84, pełnomocnictwo dla osób dokonujących wypowiedzenia k 89 i 293

Pozwana ubiegała się o udzielenie przez bank zwolnienia zabezpieczeń hipotecznych na należących do niej nieruchomościach, i w tym celu prowadziła korespondencję z powodem, jednakże strony nie doszły do porozumienia

Vide : pismo radcy prawnego A. W. k. 176, reklamacja pozwanej k.180, odpowiedź powoda k. 185

Na podstawie wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda 37/12 wierzytelność z tytułu ww. umowy kredytu na dzień 12 kwietnia 2018 wynosi: 284.227.73 zł, a na kwota ta obejmuje:

- 184.335,31 zł – kapitał,

- 57.392,42 zł – odsetki umowne

- 42.243 zł – odsetki karne naliczone do dnia 12 kwietnia 2018

- 257 zł – koszty

oraz dalsze odsetki karne od należności głównej kapitałowej według zmiennej stopy procentowej wynoszącej na dzień 12 kwietnia 2018 r 10 % w stosunku rocznym

Vide : wyciąg z ksiąg bankowych k.85. a także wydruk potwierdzenia stanu zadłużenia k 294, historia operacji na kontrakcie kredytowym k. 294 v - 299

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowym. Zgromadzone w sprawie dokumenty w większości nie był kwestionowane przez strony, ani nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Sąd uznał zatem za wiarygodne wszystkie powołane wyżej dokumenty prywatne i urzędowe, znajdujące się w aktach sprawy. Autentyczność dokumentów prywatnych, jak również prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania w oparciu o treść art. 232 k.p.c. i art. 252 k.p.c. oraz art. 253 k.p.c., a i Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu. Tym samym okazały się one istotne dla potrzeb rozstrzygnięcia tego sporu. Zdaniem Sądu powyższe dowody są wystarczające dla ustalenia stanu faktycznego, nie było podstaw do przeprowadzenia dowodów z zeznań wnioskowanych przez pozwaną świadków(k.132) , albowiem okoliczności na które mieliby zeznawać są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Dla oceny zasadności roszczenia powoda nie ma znaczenia fakt podejmowania prób ugodowego załatwienia sporu, także poprzez zawarcie przedwstępnych umów sprzedaży nieruchomości. Oczywistym jest, iż zawarcie ugody zależy wyłącznie od woli stron, nie dojście stron do porozumienia nie ma wpływu na sytuację wierzyciela . Sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania pozwanej – albowiem nie było to możliwe z uwagi na jej stan zdrowia, należy jednak podkreślić ,iż dowód ten był zbędny dla ustalenia stanu faktycznego – wynika on bowiem w sposób bezsporny ze złożonych do akt dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości

Powód wywodził swoje roszczenie wobec pozwanej z treści art. 65 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Zgodnie z cytowanym przepisem w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. W sprawie niniejszej nie budzi wątpliwości iż zabezpieczeniem kredytu udzielonego spółce (...) była hipoteka łączna zwykła w kwocie 250.000 zł oraz hipoteka kaucyjna w kwocie 75.000 zł , opisana w par. 19 umowy kredytowej, ustanowiona na nieruchomościach stanowiących własność pozwanej i jej męża. Nie budzi też zdaniem Sądu, iż wobec wypowiedzenia w/w wierzytelności jest ona wymagalna a wysokość roszczenia została wykazania przedłożonymi dokumentami .

Podniesione przez pozwaną w zarzutach od nakazu zapłaty argumenty przemawiające za oddaleniem zdaniem pozwanej powództwa nie mogą mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia . W szczególności nie może odnieść skutku zarzut niewykazania przez powoda wysokości wierzytelności przysługującej mu wobec pozwanej. Jak wskazano na wstępie, powód wysokość tej wierzytelności wykazał za pomocą przedłożonego Sądowi I instancji wyciągu z ksiąg bankowych a także innych dokumentów. Stosownie do treści art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - prawo bankowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 1876), księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych.

Jednocześnie w ustępie 1a wymienionego przepisu wskazano iż moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (ust. 1a). Niewątpliwie jednak wymieniony wyciąg został podpisany przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzony pieczęcią banku. Niemniej abstrahując od oceny możliwości potraktowania tego dokumentu jako dokumentu urzędowego, nie może być kwestionowanym, że powołany dokument spełnia wymogi co najmniej dokumentu prywatnego. Wyciąg zawiera pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy, wynikającej z ksiąg bankowych, podpisaną przez wyraźnie określone osoby fizyczne, tj. pracowników powodowego banku. Powód dla wykazania istniejącego zadłużenia dysponował szerokim wachlarzem środków dowodowych, do których zalicza się wyciąg z ksiąg banku jako dokument prywatny, który w ocenie Sądu potwierdza wysokość zadłużenia. Przepis art. 245 kpc zawiera domniemanie, które powinien uwzględnić sąd, iż osoba, która złożyła podpis na dokumencie złożyła zawarte w nim oświadczenie. Jednocześnie moc dowodowa dokumentu prywatnego podlega ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233§1 kpc, tak jak każdego innego dowodu (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 roku, III CSK 66/13, LEX nr 1463871). W niniejszej sprawie powód przedłożył także inne poza wyciągiem dokumenty bankowe, potwierdzające wysokość zadłużenia. Należy także wskazać, iż pozwana w korespondencji kierowanej do powoda nie kwestionowała wysokości zadłużenia.

Bacząc na rozkład ciężaru dowodzenia w procesie, o ile pozwana twierdziła , że należność ta jest niższa winna ten fakt wykazać, (art. 6 k.c.) , czego nie uczyniła.

Zdaniem Sądu wysokość roszczenia oraz jego wymagalność nie budzi wątpliwości . W świetle powyższego nie mogą odnieść skutku pozostałe zarzuty zgłoszone przez pozwaną w piśmie stanowiącym zarzuty od nakazu zapłaty . Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia są kwestie toczących się między stronami pertraktacji ugodowych. Od woli wierzyciela zależy, czy dojdzie do zawarcia ugody – w niniejszej sprawie powód takiej woli nie wyraził i podtrzymał swoje roszczenie. Nie znajduje także uzasadnienia zarzut sprzeczności żądania pozwu z zasadami współżycia społecznego. Pozwana jako przejaw naruszenia tych zasad przez powoda wskazała brak zgody Banku na dokonanie przez pozwaną sprzedaży nieruchomości z „wolnej ręki” i odmowę wydania promesy zobowiązującej do zwolnienia zabezpieczenia hipotecznego. Zdaniem Sądu działania Banku ( opisane szczegółowo w odpowiedzi na reklamację pozwanej k 185 ) nie mogą być uznane w żaden sposób za niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Zasady współżycia społecznego to pojęcie niedookreślone, nieostre, a powoływanie się na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego powinno wiązać się z konkretnym wykazaniem, o jakie zasady współżycia społecznego w konkretnym wypadku chodzi oraz na czym polega sprzeczność danego działania z tymi zasadami. Taki charakter klauzul generalnych zawartych w rozważanym przepisie nakazuje ostrożne korzystanie z instytucji nadużycia prawa podmiotowego jako podstawy oddalenia powództwa, a przede wszystkim wymaga wszechstronnego rozważenia okoliczności, aby w ten sposób nie doprowadzić do podważenia pewności obrotu prawnego. Zasadą bowiem jest, że ten, kto korzysta ze swego prawa, postępuje zgodnie z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego.( vide :Wyrok Sądu Najwyższego z 15.02.2017 r., sygn. akt II CSK 236/16, LEX nr 2242151). W sprawie niniejszej wszelkie działania powoda były zgodne z prawem a jako wierzyciel miał on pełne prawo dochodzenia swoich roszczeń.

Należy także wskazać, iż odpowiedzialność pozwanej jest ograniczona tylko do należących do niej nieruchomości – co zdaniem Sądu także nie pozwala na uznanie naruszenia przez powoda art. 5 kc. Z tych też względów tj okoliczności, iż pozwana jest dłużnikiem rzeczowym nie było podstaw zdaniem Sądu do rozłożenia zasądzonej należności na raty.

Podnoszone przez pozwaną wątpliwości co do konstytucyjności przepisu art. 485 par 3 kpc są bez znaczenia w sprawie niniejszej, bowiem obecnie postępowanie toczy się w trybie zwykłym a nie nakazowym.

Mając na względzie powyższe, Sąd uznał powództwo za zasadne i w związku z tym utrzymał w całości nakaz zapłaty z dnia 7 czerwca 2018 r.

SSO Maria Taront

ZARZĄDZENIE

1. Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3. za 2 tygodnie od doręczenia lub z apelacją.

P., dnia 18 kwietnia 2019 r. SSO Maria Taront