Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2018 roku, wydanym w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. przeciwko M. M. o zapłatę kwoty 3640,80 zł, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo, sygn. akt XIII GC 248/18 (wyrok k. 69, uzasadnienie k. 77 - 78).

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 6 k.c. poprzez stwierdzenie, że udowodniony został fakt dostarczenia przez powoda towaru niezgodnego z zamówieniem, podczas gdy nie przeprowadzono dowodu, który stwierdziłby tę okoliczność jednoznacznie, a jedynie przesłuchano na tę okoliczność świadków;

2.  obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art.233 § 1 i 2 poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na:

⚫

nieuzasadnionym odmówieniu wiary zeznaniom J. S., pomimo tego, że były one spójne i logiczne, jasno wskazywały, że dostarczony przez powoda towar był zgodny z zamówieniem;

⚫

oparciu okoliczności uzasadniających wydanie wyroku jedynie na zeznaniach P. S. (1), pomimo tego, że w ocenie pełnomocnika powoda nie była ona osoba bezstronną, jako pracownik kontrahenta pozwanej;

- art. 230 k.p.c. poprzez uznanie za nieudowodniony fakt, że ceny pojemników oscylują pomiędzy kwotami od 150 do 180 złotych, pomimo tego, że strona przeciwna nie kwestionowała wartości rynkowej tych przedmiotów.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych (apelacja k. 83-85).

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (odpowiedź na apelację k. 89-91).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i stosując odpowiednie przepisy prawa rozstrzygnął spór pomiędzy stronami przedmiotowego procesu. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 6 k.c. W obowiązującym stanie prawnym ciężar udowadniania twierdzeń spoczywa na stronach procesu, również ciężar przedstawiania dowodów, wyjątkowo z inicjatywą dowodową sądu, natomiast do sądu zawsze należy ocena wyników postępowania dowodowego.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie. Do sądu nie należy też przeprowadzanie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne - art. 6 k.c. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 5-6, poz. 76; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 roku, I ACa 1457/03, OSA 2005, z. 3, poz.12; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 11 lipca 2001 roku, V CKN 406/00, Lex nr 52321; z dnia 12 kwietnia 2000 r., IV CKN 22/00, Lex nr 52438).

Przenosząc powyższą argumentację na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powód nie może skutecznie zarzucić Sądowi Rejonowemu, że rozstrzygnął spór jedynie w oparciu o dowód z zeznań świadków, skoro taki materiał dowodowy strony zaoferowały Sądowi. To na powodzie, w sytuacji, gdy pozwana wykazała, że dostarczony bezpośrednio do jej kontrahenta towar miał etykietę, z której wynikało, że jest acetonem regenerowanym, a nie acetonem technicznym, który pozwana zamówiła u powoda, a ponadto był zanieczyszczony, miał inną gęstość i zapach niż aceton techniczny a pojemnik, w którym się znajdował był niezabezpieczony, ciążył obowiązek przedstawienia dowodów, które zniweczyłyby powyższe okoliczności wykazując, że powód dostarczył towar – aceton techniczny - zamówiony przez pozwaną. Uznanie przez Sąd Rejonowy w ustalonym w sprawie, opartym na zaoferowanych przez strony dowodach, stanie faktycznym, który Sąd odwoławczy podziela i uznaje za własny, że roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie jest, zatem w pełni uzasadnione. Zaniechania powoda w zakresie ciążącego na nim obowiązku udowodnienia swoich racji w procesie nie mogły doprowadzić do innego rozstrzygnięcia, jak oddalającego powództwo.

Bezzasadny okazał się także sformułowany w apelacji zarzut naruszenia art. 233 §1 i 2 k.p.c. Zgodnie z art. 233 §1 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonywana przez sąd ocena materiału dowodowego stanowi istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych. Zasada swobodnej oceny dowodów pozwala sądowi wysnuć wnioski o prawdziwości faktów, co prowadzi do ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczają wymogi prawa procesowego, doświadczenie życiowe oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość. Skuteczne zakwestionowanie oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji wymaga: określenia precyzyjnie, jakie błędy sąd popełnił i wskazania prawidłowego toku rozumowania, czego apelujący nie uczynił. Podkreślić należy, że samo twierdzenie strony apelującej ograniczające się do zakwestionowania oceny dokonanej przez Sąd nie może prowadzić do uznania takiego zarzutu za uzasadniony.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji nie naruszył zasad swobodnej oceny dowodów odmawiając wiarygodności dowodowi z zeznań świadka J. S. trafnie podkreślając, że zeznania tego świadka pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z dowodem z zeznań świadka P. S. (1), dowodem z korespondencji e-mail prowadzonej pomiędzy pozwaną a jej kontrahentem – (...)s.c. w K., z których jednoznacznie wynika, że badanie laboratoryjne wykazało, że towar dostarczony przez powoda bezpośrednio do kontrahenta pozwanej był niezgodny z zamówieniem pozwanej. Jednocześnie, wbrew stanowisku skarżącego, brak jest podstaw do dyskwalifikowania zeznań świadka P. S. (2), z tego powodu, że była ona pracownikiem kontrahenta pozwanej.

Chybiony jest również sformułowany w apelacji zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. Pozwana w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym kwestionowała zasadność całego roszczenia dochodzonego pozwem, w tym zasadność obciążenia jej przez powoda fakturą VAT nr (...) z dnia 04.04.2017 r. z tytułu sprzedaży 5 sztuk paleto - pojemników, a zatem kwestionowała roszczenie zarówno, co do zasady, jak i wysokości. Nieuprawnione jest, więc twierdzenie skarżącego, że pozwana nie kwestionowała wskazanej w fakturze wartości ruchomości, skoro pozwana kwestionowała całą należność wynikającą z tej faktury. Dodatkowo wskazać należy, że powód nie wykazał, aby podstawą dochodzonej w tym zakresie należności była jakakolwiek łącząca strony umowa cywilno-prawna.

Z tych też wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda, jako bezzasadną.

Strona pozwana nie wykazała, aby w postępowaniu apelacyjnym poniosła jakiekolwiek koszty, co czyni jej wniosek o zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania apelacyjnego, zawarty w odpowiedzi na apelację, bezprzedmiotowym.

Iwona Godlewska