Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 31 października 2017 roku pełnomocnik z urzędu powódki A. N., wniósł o zasądzenie od pozwanego D. M.:

- kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty;

- kwoty 712,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty;

- kosztów zastępstwa procesowego, kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu oświadczając, iż koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 8 lipca 2017 roku przy ul. (...) w Ł. powódka została napadnięta i dotkliwie pobita przez pozwanego D. M.. O zdarzeniu zostały poinformowane organy ścigania i sprawa jest prowadzona przez Prokuraturę Rejonową Ł. w Ł., sygn.. 3HR 11127/17, PBS912/2017. Na skutek zdarzenia, powódka cierpiała z powodu, umiejscowionego w okolicy potylicy, silnego bólu głowy, bólów karku i drętwienia prawej kończyny górnej. Z powodu zgłaszanych dolegliwości, powódce zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego oraz skierowano ją do poradni neurologicznej. W związku ze zdarzeniem powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 31 sierpnia 2017 roku, tj. ponad 50 dni po pobiciu. Powódka do dzisiaj odczuwa skutki zdarzenia: ból głowy i kręgosłupa szyjnego oraz drętwienie prawej ręki. Powódka zmuszona była zrezygnować z życia zawodowego i rodzinnego, w tym opieki nad 9 letnią córką, wymagając opieki osób trzecich. W ramach odszkodowania powódka żądała zwrotu kosztów zakupu leków i środków medycznych , w tym przeciwbólowych i kołnierza ortopedycznego w wysokości 250 złotych, a także zwrotu kosztów opieki osób trzecich w wymiarze 2 godz. dziennie przez okres 21 dni, począwszy od dnia pobicia.

Postanowieniem z dnia 29 listopada 2017 roku powódka została zwolniona od kosztów sądowych w całości.

/postanowienie – k. 16/

W odpowiedzi na pozew, dnia 8 stycznia 2018 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Z uwagi na toczące się postępowanie karne pozwany wniósł o zawieszenie postępowania.

/odpowiedź na pozew - k. 34/

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2018 roku, zapadłym na rozprawie , Sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania.

/postanowienie k- 64v/

Na rozprawie w dniu 6 marca 2019 roku pełnomocnik powódki złożył do akt pismo z rozszerzeniem powództwa, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 866,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- co do kwoty 712 złotych od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty;

- co do kwoty 154 złote od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty.

/pismo - k. 171-172/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2017r. w Ł., D. M. działając publicznie i bez powodu, naruszył nietykalność cielesną A. N. przez to, że popychał pokrzywdzoną rękami oraz brzuchem, przez co straciła równowagę i spadła ze schodów, a nadto wielokrotnie znieważał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. W związku z tym, Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 maja 2018 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt XVIII K 187/17 uznał, D. M. za winnego popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 216 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Nadto, Sąd ten w wyroku, na podstawie art. 57a § 2 kk zasądził od D. M. na rzecz pokrzywdzonej A. N. kwotę 3.000 zł tytułem nawiązki. Wyrok uprawomocnił się dnia 6 maja 2018 roku.

/odpis wyroku w sprawie XVIII K 187/17- k. 99-100; niesporne/

W wyniku zdarzenia powódka A. N. nie straciła przytomności, ale wróciła do domu, gdzie zrelacjonowała zdarzenie partnerowi S. K., a następnie także jego matce J. K..

/zeznania świadka S. K. – protokół k. 47v. – 48 e-protokół00:07:19 i 00:18:53; zeznania powódki– k. 183v. w zw. z inf. wyjaśnieniami powódki – k. 48v. e-protokół 00:27:23/

Powódka narzekała partnerowi, że boli ją głowa, ale po pomoc medyczną zgłosiła się kilka dni po zdarzeniu.

/zeznania świadka S. K. – protokół k. 47v. e-protokół 00:07:19; zeznania powódki – k. 183v. w zw. z inf. wyjaśnieniami powódki – k. 48v. e-protokół 00:27:23 i k. 64v. e-protokół 00:11:26/

Dnia 11 lipca 2017 roku powódka zgłosiła się do Centrum Medycznego (...). W Ł., gdzie była konsultowana przez neurologa i ortopedę. A. N. zgłaszała wówczas bóle głowy okolicy potylicznej, zawroty głowy, mroczki przed oczyma, bóle karku, uda lewego i drętwienie prawej kończyny górnej. Podczas badania neurologicznego, oprócz bólowych ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego i prawostronnie żywszych odruchów głębokich z kończyn górnych, nie stwierdzono innych objawów korzeniowych ani objawów ogniskowych i ubytkowych OUN. W badaniu ortopedycznym stwierdzono objaw szczytowy ujemny, pełny zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego, tkliwość palpacyjną okolicy biodrowej lewej i bolesne ruchy w stawie biodrowym lewym. W rozpoznaniu ujęto powierzchowny uraz głowy, bóle głowy i karku oraz zalecono kołnierz ortopedyczny na odcinek szyjny kręgosłupa oraz badanie RTG kręgosłupa i miednicy. Lekarz neurolog wystawił powódce zwolnienie od 10 lipca 2017 roku do 11 lipca 2017 roku oraz wypisał skierowanie do oddziału neurologicznego, ale powódka nie wykorzystała skierowania. Powódka dnia 11 lipca 2017 roku wykonała zlecone badania RTG. W RTG kręgosłupa szyjnego wskazano: morfologię kompleksu szczytowo potylicznego prawidłową, lordozę szyjną wyrównaną, wysokość trzonów kręgów i krążków międzykręgowych prawidłową oraz linię kręgosłupową tylną równą, bez złamań. RTG miednicy i stawów biodrowych wykazało: miednicę ustawioną symetrycznie, biodra w ustawieniu koślawym, układ kostny miednicy bez zmian ogniskowych, szerokość szpar stawów biodrowych prawidłową, oraz spojenie łonowe i stawy krzyżowo – biodrowe niezmienione. Dnia 21 lipca 2017 roku powódkę konsultowano również okulistycznie, stwierdzając inne zaburzenia siatkówki a w zaleceniach wskazano jej okulary. Wykonane dnia 2 sierpnia 2017 roku badanie TK głowy wykazało: mózgowie o prawidłowej strukturze i gęstości; nie stwierdzono krwawienia, procesu kompresyjnego lub rozrostowego wewnątrzczaszkowego; układ komorowy nieposzerzony, nieco asymetryczny z przewagą p.k.b.; strukturę tylnej jamy kości czaszki oceniono bez zmian.

/badanie TK głowy – k. 7;konsultacja lekarska z dnia 11 lipca 2017 roku – k. 8 i 10; badanie RTG kręgosłupa i miednicy – k. 9;konsultacja lekarska z dnia 21 lipca 2017 roku – k. 11/

Powódka nie leczyła się u psychologa ani psychiatry. Nie nosi też okularów.

/zeznania powódki – k. 183v. w zw. z inf. wyjaśnieniami powódki – k. 48v. e-protokół 00:27:23 i k. 64v.e-protokół 00:11:26/

W aspekcie neurologicznym w wyniku zdarzenia z dnia 8 lipca 2017 roku powódka A. N. doznała powierzchownego urazu głowy oraz urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa. Obrażenia powódki pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Powódka nie doznała trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Wykonane badania TK nie wykazały zmian pourazowych a badanie neurologiczne nie wykazało objawów ogniskowych i ubytkowych OUN ani objawów korzeniowych.

Odczuwane przez powódkę cierpienia fizyczne w okresie pierwszego miesiąca po zdarzeniu były umiarkowane. Po tym czasie, dolegliwości te zmniejszyły się do poziomu niewielkich. Obecnie odczuwanie przez powódkę dolegliwości mają charakter subiektywny. Obrażenia powódki nie spowodowały wzrostu jej potrzeb a dokumentacja lekarska nie zawiera informacji o przyjmowanych lekach. Powódka nie korzystała także z rehabilitacji.

Powódka wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie w czasie pierwszych 4 tygodni – okres noszenia kołnierza ortopedycznego. Aktualne rokowania powódki na przyszłość są dobre.

/opinia biegłego neurologa – k. 72-76/

W dacie zdarzenia powódka pracowała jako młodszy lider linii pakującej. Po zdarzeniu z powodu bólu głowy i ciągłego uczucia senności od 10 lipca do 12 sierpnia 2017 roku oraz od 14 sierpnia 2017 roku do 31 sierpnia 2017 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim. W tym czasie powódka przyjmowała leki przeciwbólowe i dużo spała, a gotowaniem i opieką nad jej 10-letnią córką zajmował się partner - S. K..

/zeznania świadka S. K. – protokół k. 47v. – 48 e-protokół (...):07:19; zaświadczenie – k. 6/

Przed zdarzeniem powódka leczyła się u kardiologa w związku ze spadkami ciśnienia, czego skutkiem były bóle głowy. W związku z ciśnieniem powódka zaczęła leczyć się także okulistycznie.

/zeznania powódki – k. 183v. w zw. z inf. wyjaśnieniami powódki – k. 64v. e-protokół (...):11:26;zeznania powódki – k. 184./

Powódka nadal, szczególnie rano, narzeka na bóle głowy i ból kręgosłupa szyjnego, mimo tego pracuje zawodowo - od niedawna jest zatrudniona u innego pracodawcy, wykonuje zawód sprzątaczki.

/zeznania świadka S. K. – protokół k. 47v. – 48 e-protokół (...):07:19 i 00:18:53; zeznania powódki – k. 184./

D. M. nie wywiązał się z obowiązku wpłaty na rzecz A. N., orzeczonej wyrokiem karnym nawiązki w kwocie 3.000 złotych.

/niesporne/

Stawka (...) Komitetu Pomocy (...) za 1 godzinę usług opiekuńczych w dni powszednie w okresie od 1 lipca 2013 r. wynosiła 11 zł.

/bezsporne/

A. N. świadczy pracę za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 1.630 złotych netto. Powódka jest po rozwodzie i samodzielnie wychowuje niepełnoletnią córkę. Córka powódki pozostaje na jej wyłącznym utrzymaniu. Ojciec dziecka nie płaci alimentów, gdyż wychowuje powódki syna.

/zeznania powódki – k. 184./

Pozwany jest osobą rozwiedzioną, ma 20-letniego syna. Obecnie pozwany jest pozbawiony wolności na okres 6 lat i wykonuje w jednostce nieodpłatną pracę pracownika gospodarczego, nie posiada żadnego majątku. Przed osadzeniem pozwany pracował jako kierowca samochodu ciężarowego za wynagrodzeniem ok. 2.000 złotych miesięcznie. Pozwany wyraził wolę spłaty nawiązki na rzecz pozwanej, gdy tylko zdobędzie na to niezbędne środki.

/zeznania pozwanego – k. 184-184v./

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów, w szczególności w oparciu prawomocny wyrok karny, o opinię biegłego sądowego, dokumentację medyczną, zeznania świadka oraz zeznania stron.

W zakresie przebiegi zdarzenia z dnia 8 lipca 2017 roku, Sąd pomimo prób przedstawienia innej wersji wydarzeń przez pozwanego, z uwagi na wynikające z art. 11 k.p.c. związanie wydanym, przeciwko niemu wyrokiem karnym w sprawie XVIII K 187/17, uznał poczynione w tej sprawie ustalenia, będące podstawą do wydania wyroku, za własne. Jako pozostające w oczywistej sprzeczności z ustaleniami prawomocnego wyroku karnego, Sąd pominął zeznania pozwanego co do przebiegu zdarzenia.

Ustalając okoliczności związane ze stanem zdrowia powódki, w tym doznanymi przez nią w wyniku zdarzenia z dnia 8 lipca 2017 roku obrażeniami i uszczerbkiem na zdrowiu, stopniem cierpień fizycznych oraz rokowaniami na przyszłość, Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłego z zakresu neurologii – J. B., uznając, że przedmiotowa opinia jest pełna, rzetelna i jako taka w pełni przydatna dla celów dowodowych. Sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalistyczną. Biegła przy wydawaniu opinii dysponowała dokumentacją lekarską powódki, jak również przeprowadziła stosowne badanie przedmiotowe.

W zakresie procentowego oszacowania uszczerbku Sąd zaaprobował przedstawioną w opinii ocenę dokonaną w świetle powoływanej posiłkowo tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002r. (Dz. U. Nr 234, poz. 1974),uznając, na tej podstawie, iż u powódki w związku ze zdarzeniem nie doszło do trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Mimo, iż pozwany został skazany jedynie za naruszenie nietykalności cielesnej, co nie objęło skutku w postaci obrażeń ciała, przeprowadzone przez sąd postępowanie dowodowe właśnie w postaci opinii biegłej wykazało, iż ujemny skutek dla zdrowia powódki nastąpił.

Zgodnie z ugruntowaną linia orzeczniczą ustalenia w postępowaniu cywilnym mogą się różnić od tych, których dokonał sąd karny – iść dalej i w konsekwencji doprowadzić do ustaleń mniej korzystnych dla pozwanego (por. wyr. SN z 17.6.2005 r., III CK 642/04, Legalis; wyr. SN z 30.12.1966 r., III PRN 66/66, OSNCP 1967, Nr 9, poz. 154). Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyr. SN z 11.5.1965 r. ( I PR 64/65, Legalis), zasada ta wynika z tego, że sąd karny nie dokonuje ustaleń pod kątem widzenia przepisów prawa cywilnego.

Ustalając stan faktyczny Sąd nie dał wiary powódce w zakresie, jakim twierdziła, iż występujące u niej obecnie bóle głowy i problemy okulistyczne muszą być związane ze zdarzeniem z dnia 8 lipca 2017 roku. Dowody zebrane przez Sąd w sprawie świadczą bowiem, że powódka już wcześniej leczyła się u kardiologa z powodu problemów z ciśnieniem tętniczym, co powodowało u niej bóle głowy. Nadto jak wskazała, na rozprawie poprzedzającej wyrokowanie, jej problemy okulistyczne wynikają ze zbyt wysokiego ciśnienia w oczach. Logika nakazuje więc uznać, iż obecne dolegliwości powódki, w związku z którymi przyjmuje leki przeciwbólowe pozostają bez związku ze zdarzeniem z 8 lipca 2017 roku a są jedynie skutkiem choroby powódki istniejącej już wcześniej.

Natomiast w zakresie twierdzeń powódki, jakoby przed dniem 8 lipca 2017 roku nie cierpiała na bóle głowy, doszło do wewnętrznej sprzeczności jej zeznań, w miejscu jakim wskazuje na leczenie u kardiologa (k.64v.), co nie wymaga szerszego komentarza sądu i oczywiście nie zasługuje na wiarę.

Nie zasługuje na wiarę także, aby z powodu działań pozwanego, powódka nadal wymagała pomocy partnera w codziennych czynnościach, gdyż nie potwierdza tego dopuszczona na wniosek powódki opinia biegłego neurologa.

Dlatego tez Sąd oddalił zgłoszony na ostatniej rozprawie wniosek pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego okulisty jako rażąco spóźniony i zmierzający do przedłużenia postępowania.

Biorąc pod uwagę zasadę bezpośredniości dowodów oraz fakt, iż sąd w niniejszym, postępowaniu dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa, Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego , który sporządzał opinie w postępowaniu karnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

A. N. domagała się w niniejszym procesie kompensacji szkody niemajątkowej, żądając zasądzenia od pozwanego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 200.000 złotych.

Podstawę zasądzenia zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., zgodnie, z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powołana krzywda ujmowana jest, jako cierpienie psychiczne i fizyczne wynikające z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Kwota zadośćuczynienia powinna być odpowiednia, a zatem odzwierciedlać stopień doznanego uszczerbku na zdrowiu, zakres cierpień psychicznych i fizycznych, jak również spełniać funkcję kompensacyjną, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednak przy ustaleniu kwoty zadośćuczynienia należy mieć na względzie potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Kwota zadośćuczynienia nie może także stanowić źródła wzbogacenia, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy powoda (wyrok SA w Lublinie z dnia 12 października 2004 r., I ACa 530/04, LEX nr 179052).

Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności sprawy, w tym rodzaju naruszonego dobra, natężenia i czasu trwania naruszenia, trwałości skutków naruszenia, ich nieodwracalnego charakteru polegającego zwłaszcza na kalectwie, długotrwałości i przebiegu procesu leczenia, stopnia jego uciążliwości, intensywności ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, wieku pokrzywdzonego, rokowań na przyszłość (wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981/5/81, LEX nr 2582).

W wyniku wypadku z dnia 8 lipca 2017 roku powódka doznała obrażeń ciała w postaci powierzchownego urazu głowy oraz urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa. Przy czym, rozmiar doznanych cierpień fizycznych w okresie pierwszego miesiąca po wypadku był umiarkowany, ale po tym czasie, zmniejszył się do poziomu niewielkiego i obecnie leczenie powódki zostało zakończone. Powódka pomimo, iż nadal odczuwa ból, nie jest on związany ze zdarzeniem z udziałem pozwanego. Na skutek zdarzenia z dnia 8 lipca 2017 roku powódka nie doznała długotrwałego ani trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Analizując okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy, Sąd uznał za zasadne przyznanie powódce zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł, przy czym zasądzając tą kwotę Sąd uwzględnił zasądzoną na rzecz powódki od pozwanego, w wyroku karnym, nawiązkę. Na wysokość zadośćuczynienia wpływ miała również negatywna postawa pozwanego w toku niniejszego procesu. Pozwany nie dość , że nie przeprosił powódki, to mimo wyroku skazującego zaprzecza jakoby zdarzenie miało miejsce.

Mimo, iż cierpienia i odczuwanie bólu są w znacznej mierze sprawą subiektywną, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie domaganie się przez powódkę zadośćuczynienia w kwocie 200.000 zł jest jednak żądaniem bardzo wygórowanym, dlatego też w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Powódka domagała się ponadto zasądzenia tytułem odszkodowania łącznie kwoty 866,00 zł. Wskazując, że w kwocie tej mieszczą się wydatki na leki oraz koszty opieki osób trzecich.

Żądanie zasądzenia odszkodowania znajduje oparcie w przepisie art. 444 § 1 k.c., zgodnie, z którym, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na tej podstawie domagać się można od podmiotu odpowiedzialnego zwrotu wydatków, w szczególności kosztów leczenia, kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz kosztów związanych z opieką osób trzecich. Powyższe koszty muszą mieć związek ze szkodą, a ponadto to na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia ich wysokości ( art. 6 kc ).

W związku z następstwami przedmiotowego wypadku, powódka dowiodła, w drodze opinii biegłego sądowego, że zasadnym było korzystanie przez nią z pomocy osób trzecich przez okres 4 tygodni po zdarzeniu, tj. w okresie noszenia kołnierza ortopedycznego. Należało zatem przyjąć, że powódka potrzebowała takiej pomocy w wymiarze 2 godzin dziennie przez okres 28 dni. Mając na uwadze, niesporne stawki wynagrodzenia opiekunek społecznych za jedną godzinę pracy w wysokości 11 zł, koszty opieki nad powódką wyniosły 616 złotych (28 dni x 2h x 11 zł/h).

W pozostałym zakresie żądanie, jako nieudowodnione, podlegało oddaleniu. W szczególności Sąd nie uwzględnił kosztów zakupu leków (środków przeciwbólowych) i środków medycznych (kołnierza ortopedycznego), bowiem nie wykazano faktu ich zakupu. Do akt nie złączono bowiem jakiegokolwiek rachunku.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 k.c. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania ma charakter zobowiązania bezterminowego, toteż przekształcenie go w terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c., wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209).

Ponieważ powódka nie wzywała wcześniej pozwanego do zapłaty, za takowe wezwanie należało uznać wniesienie powództwa do Sądu. Z uwagi na pobyt pozwanego w zakładzie karnym i nieskuteczne doręczenia pozwu pod wskazany przez powódkę adres domowy pozwanego, Sąd przyjął, iż pozwany z całą pewnością dowiedział się o wniesieniu pozwu w dniu poprzedzającym złożenie do Sądu odpowiedzi na pozew, tj. 7 stycznia 2018 roku a więc pozwany pozostawał w opóźnieniu z zapłatą świadczeń od dnia 8 stycznia 2018 roku. Z tych względów, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania do kwoty 462 złote od dnia 8 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty. Natomiast od rozszerzonej części powództwa w kwocie 154 złote, Sąd zasądził odsetki za opóźnienie od dnia następującego po dniu jego zgłoszenia, będącego jednocześnie dniem poinformowania pozwanego (rozszerzenie zgłoszone na rozprawie w dniu 6 marca 2019 roku),tj. od dnia 7 marca 2019 roku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zapadło w oparciu o art. 102 k.p.c. Powódka wygrała sprawę w niewielkim zakresie (2,8 % - przyznane świadczenia wyniosły łącznie 5.616 zł, zaś suma roszczeń wyniosła 200.866 zł), co w normalnym toku rzeczy oznaczałoby, że powinna ponieść zwrócić koszty procesu przeciwnikowi. Ustawodawca przyznaje jednak Sądowi pewną swobodę w zasądzaniu kosztów procesu, wskazując w art. 102 k.p.c., że w przypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może nie obciążać strony kosztami procesu w całości lub w części. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie zaistniały te warunki. Sąd miał przede wszystkim na uwadze charakter sprawy i subiektywne poczucie krzywdy powódki, a także trudną sytuację majątkową powódki samotnie wychowującej córkę, która legła u podstaw całkowitego zwolnienia jej od kosztów sądowych w sprawie. W związku z czym doszedł do przekonania, że po jej stronie zachodzą okoliczności pozwalające, wyjątkowo na odstąpienie od ogólnych reguł rządzących zasadami zwrotu kosztów procesu. Przeciwne zaś rozstrzygniecie stanowiłoby dla powódki nadmierną dolegliwość.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu powódki, które nie zostało uiszczone ani w całości ani w części, została ustalona w oparciu o § 8 pkt 7 w zw. z § 4 ust. 3 znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715 z późn. zm.) i zostało podwyższone o należny podatek Vat..

W oparciu o przepis art. 113 ust. 4 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku ( Dz. U. Nr 167, poz. 1398) Sąd odstąpił od obciążenia powódki kosztami sądowymi.