Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2019r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2019r. w S.

odwołania M. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 22 listopada 2018 r. Nr (...)

w sprawie M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty socjalnej

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo M. D. do renty socjalnej od 01 listopada 2018r. do 31 października 2021r.

Sygn. akt: IV U 2/2019 UZASADNIENIE

Decyzją z 22 listopada 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.4 ustawy z 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej odmówił M. D. prawa do renty socjalnej wskazując, że u ubezpieczonej nie stwierdzono całkowitej niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożyła M. D. wnosząc o jej zmianę i ustalenie jej prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu stanowiska wskazała, że stan jej zdrowia nie uległ poprawie, a uprzednio była uprawniona do renty socjalnej. Wniosła o powołanie biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii w celu oceny stanu jej zdrowia (odwołanie k.1-2 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych 15 listopada 2018r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.3 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona M. D. do 31 października 2018r. uprawniona była do renty socjalnej (decyzja z 10 listopada 2015r. o ustaleniu prawa do renty socjalnej na okres do 31 października 2018r. k.53 akt rentowych). W dniu 17 września 2018r. ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty socjalnej na dalszy okres (wniosek k.62-63 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 29 października 2018r. ustalił, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika z 29 października 2018r. k.64 akt rentowych).

Na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od powyższego orzeczenia, ubezpieczona skierowana została na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 15 listopada 2018r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy (sprzeciw ubezpieczonej od orzeczenia lekarza orzecznika – w aktach rentowych – tom dokumentacji medycznej i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 15 listopada 2018r. k.65 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 22 listopada 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty socjalnej na dalszy okres (decyzja z 22 listopada 2018r. k.71 akt rentowych).

Ubezpieczona ma niespełna 38 lat i wykształcenie wyższe - stosunki międzynarodowe. W okresie nauki w liceum ogólnokształcącym ubezpieczona po raz pierwszy zgłosiła się do poradni zdrowia psychicznego. W okresie studiów wyższych problemy ze zdrowiem nasiliły się. Ubezpieczona cierpi na schizofrenię paranoidalną, obecnie leczy się w poradni zdrowia psychicznego w W. przy ul. (...), przyjmuje zlecone leki. W okresie od 3 kwietnia 2018r. do 27 kwietnia 2018r. ubezpieczona była hospitalizowana w Klinice (...) we W., a w okresie od 8 stycznia 2019r. do 1 lutego 2019r. w Instytucie (...) w W.. W porównaniu do sytuacji istniejącej do 31 października 2018r. (okres uprawnień do renty socjalnej) stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ poprawie. Hospitalizacje, w tym dwie wyżej wymienione, z których jedna przypada na początek 2019r. (już po odmowie prawa do renty) świadczą o tym, że w przebiegu schizofrenii u ubezpieczonej bardzo często pojawiają się długotrwałe okresy pogorszenia samopoczucia i zaburzonego funkcjonowania aż do konieczności hospitalizacji. Mimo braku ostrych stanów psychotycznych funkcjonowanie ubezpieczonej w sferze emocjonalno-motywacyjnej i społecznej jest znacznie zaburzone, co skutkuje niskim poziomem dynamiki, aktywności i zaradności życiowej. Stopień nasilenia objawów negatywnych procesu schizofrenicznego powoduje dalszą całkowitą niezdolność ubezpieczonej do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to 31 października 2021r. (opinia biegłych psychiatry i psychologa k.44 akt sprawy).

Od grudnia 2016r. ubezpieczona pracuje na stanowisku pracy chronionej w firmie ochroniarskiej w wymiarze po 7 godzin dziennie. Sporządza aneksy do umów (okoliczność niesporna).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej M. D. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.4 ust.1 ustawy z 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (Dz.U. z 2018r., poz.1340) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1.  przed ukończeniem 18. Roku życia,

2.  w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25. Roku życia,

3.  w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

W myśl art.5 w/w ustawy w związku z art.12 ust.2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych osobą całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek praccy.

W świetle powyższych uregulowań rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty socjalnej wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonej istnieje w dalszym ciągu ,tj. po 31 października 2018r. całkowita niezdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało w okresie nauki – nie później jak przed ukończeniem 25. roku życia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu psychiatrii i psychologii. Sporządzona na tę okoliczność opinia zespołu biegłych dała podstawy do ustalenia, że ubezpieczona jest nadal ,tj. od 1 listopada 2018r. osobą całkowicie niezdolną do pracy z powodu z powodu schorzenia rozpoznanego u ubezpieczonej w okresie młodzieńczym, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to 31 października 2021r. W złożonej opinii biegli nie podzieli stanowiska organu rentowego, że stan zdrowia psychicznego ubezpieczonej uległ poprawie, co organ (powołany konsultant psychiatra) argumentował tym, że ubezpieczona radzi sobie z codziennymi obowiązkami, jest aktywna i samodzielna. Biegli wskazali, że w porównaniu do stanu wcześniejszego, stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ poprawie i bardzo często występują u niej długotrwałe okresy pogorszenia samopoczucia i zaburzonego funkcjonowania aż do konieczności hospitalizacji. Potwierdzeniem tego, jest fakt, że już po odmowie prawa do renty – w okresie od 8 stycznia 2019r. do 1 lutego 2019r. ubezpieczona wymagała hospitalizacji. Analizując powyższą opinię biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonej, a ponadto poprzedzona była analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinia jest spójna i należycie uzasadniona.

Sąd nie przychylił się do wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii zgłoszonego w piśmie z 21 maja 2019r. (k.69-61 akt sprawy). W ocenie Sądu zawarte w w/w piśmie zastrzeżenia do opinii złożonej przez dotychczasowych biegłych stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wnioskami biegłych, a z karty informacyjnej ostatniego leczenia szpitalnego wynika wprost, że u ubezpieczonej nastąpiło pogorszenie samopoczucia i funkcjonowania, wystąpiło zwiększone napięcie, obniżenie nastroju, nasilenie czynności natrętnych (karta leczenia szpitalnego k.11 akt sprawy).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.