Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Marcinkiewicz

Protokolant st. sekr. sądowy Honorata Niedbała

w obecności oskarżyciela - A. L.

po rozpoznaniu dnia 13 marca 2019 r., 24 kwietnia 2019 r. i 10 maja 2019 r.

sprawy:

S. Z. s. Z. i M. z domu (...)

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

1)  W dniu 18 grudnia 2018 roku około godz. 21:00 w miejscowości O., gm. Ł., w piwnicy bloku nr 24 wymachując nożem kuchennym atakował M. K., grożąc mu, że go zabije, a groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

2)  W dniu 18 grudnia 2018 roku około godz. 21:00 w miejscowości O., gm. Ł., w piwnicy bloku nr 24 nie zastosował się do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu o sygn. akt II K 994/18 dotyczącego zakazu kontaktowania się i zbliżania na odległość nie mniejszą niż 20 metrów do M. K.,

tj. o czyn z art. 244 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego S. Z. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 1. zarzutów tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego S. Z. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 2. zarzutów tj. przestępstwa z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego w punktach I i II wyroku i wymierza mu karę łączną 8 (osmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia od dnia 19 grudnia 2018 r. do dnia 10 maja 2019 r.;

V.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adw. M. D. kwotę 588 zł (pięciuset osiemdziesięciu ośmiu złotych) plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

VI.  zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

S. Z. wyrokiem z dnia 15 października 2018 roku, w sprawie II K 994/18 został skazany za to, że w dniu 8 kwietnia 2018 roku w godz. 17:30-17:40 w miejscowości O., gm.. Ł. groził M. K. pozbawieniem życia, przy czym słowa te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę ich spełnienia i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. W wyroku tym zobowiązano S. Z. do powstrzymywania się od kontaktowania w jakikolwiek sposób z M. K. i zbliżania się do niego na odległość mniejszą niż 20 metrów w okresie wykonywania kary. Ww. wyrok uprawomocnił się 23 października 2018 roku.

DOWÓD:

- wyrok sygn.. II K 994/18 k. 5-6.

W dniu 18 grudnia 2018 roku M. K. około godziny 21:00 udał się do piwnicy bloku nr 24 w miejscowości O. do znajomego D. S.. Gdy M. K. przebywał w ww. pomieszczeniu, S. Z. zszedł do piwnicy. Gdy dostrzegł M. K. opuścił ją. S. Z. po chwili trzymając w ręku nóż kuchenny wrócił do piwnicy. Tam też zaatakował nim M. K., jednocześnie grożąc, że go „zajebie”. M. K. chwycił znajdujący się w pobliżu trzonek od miotły i zaczął nim odpierać atak S. Z.. M. K. wraz z D. S. weszli do piwnicy D. S. i zamknęli się od środka w celu uniemożliwienia S. Z. dostania się do wnętrza pomieszczenia. M. K. zawiadomił Policję o zdarzeniu. Funkcjonariusze Policji - T. S. i P. M. po przybyciu na miejsce interwencji zastali S. Z. usiłującego się dostać do piwnicy D. S.. Mężczyzna nie miał wówczas przy sobie kuchennego noża, którym pierwotnie atakował M. K.. S. Z. podczas interwencji prezentował agresywną postawę. Zachowanie S. Z. i wypowiedziane przez niego słowa wzbudziły w M. K. obawę, że S. Z. zrealizuje swoją groźbę.

DOWODY: zeznania M. K. k. 87 v.-88;

- zeznania D. S. k. 14-15;

- zeznania T. S. k. 45-46, 88 v.-89;

- zeznania P. M. k. 121 v.;

S. Z. był wielokrotnie karany sądownie.

DOWÓD: dane o karalności k. 41-42.

S. Z. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 18 grudnia 2018 roku około godz. 21:00 w miejscowości O., gm. Ł., w piwnicy bloku nr 24 wymachując nożem kuchennym atakował M. K., grożąc mu, że go zabije, a groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia, tj. o czyn z art. 190 § 1 kk;

2.  w dniu 18 grudnia 2018 roku około godz. 21:00 w miejscowości O., gm. Ł., w piwnicy bloku nr 24 nie zastosował się do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu o sygn. akt II K 994/18 dotyczącego zakazu kontaktowania się i zbliżania na odległość nie mniejszą niż 20 metrów do M. K., tj. o czyn z art. 244 kk

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 28-29,30-33, 122). Wyjaśnił, iż w dniu 18 grudnia 2018 roku zszedł do piwnicy po ziemniaki, które tam się znajdowały. Wówczas dostrzegł tam M. K., którego poprosił o opuszczenie pomieszczenia. Zaprzeczył, aby prezentował wobec pokrzywdzonego agresywną postawę oraz by groził mu pozbawieniem życia.

Sąd uznał za wiarygodną relację zaprezentowaną przez S. Z. wyłącznie zakresie w jakim wskazał, że w dniu 18 grudnia 2018 roku udał się do piwnicy bloku nr 24 w O., gdzie spotkał M. K.. Powyższa okoliczność w niniejszej sprawienie była bezsporna zatem zbędna jest szersza analiza wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie. Sąd nie przyznał jednak przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom podsądnego w których kwestionuje swoje sprawstwo. W ocenie Sądu wyjaśnienia S. Z. stanowią przyjętą linię obrony, która ostać się nie może. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że twierdzenia oskarżonego są zupełnie odmienne od wersji, którą zaprezentował pokrzywdzony i świadek D. S., a na których zeznaniach Sąd bazował ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie. Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony trzymając w ręce nóż kuchenny groził pokrzywdzonemu, że go zabije. Świadczą o tym zeznania pokrzywdzonego poparte zeznaniami D. S. złożonymi w toku postępowania przygotowawczego, a także funkcjonariuszy Policji T. S. i P. M.. Dlatego też należało uznać, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie wiarygodności wyjaśnień podsądnego, które nie znajdowały żadnego potwierdzenia w zgromadzonych dowodach. Z tych samych powodów Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w powyższym zakresie.

Jednocześnie, jak zasygnalizowano powyżej, Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego M. K. (k. 87 v.-88) za wiarygodne i w dużej mierze na ich podstawie zrekonstruował stan faktyczny na gruncie niniejszej sprawy. Pokrzywdzony w toku całego postępowania konsekwentnie opisywał zachowanie oskarżonego polegające na grożeniu mu nożem kuchennym i grożeniem przez niego pozbawienia życia. Podkreślić należy również, że zeznania pokrzywdzonego nie są w tej sprawie dowodem osamotnionym. Zarówno D. S., jak również funkcjonariusze Policji T. S. i P. M. potwierdzili opisany przez niego sposób zachowania oskarżonego. Należy pamiętać również, że gdy oskarżony atakował pokrzywdzonego, mężczyzna zawiadomił o powyższym Policję w celu uzyskania natychmiastowej pomocy. Tym samym Sąd uznał, iż zeznania pokrzywdzonego są spójne i logiczne, a opisane przez niego sytuacje i zachowania oskarżonego rzeczywiście miały miejsce. Dlatego też należało dać wiarę konsekwentnym w zasadniczym zakresie zeznaniom M. K..

D. S. w toku postępowania przygotowawczego potwierdził, iż S. Z. zaatakował pokrzywdzonego nożem kuchennym (k. 14-15). D. S. wskazał, że M. K. odepchnął napastnika miotłą i jej trzonkiem odepchnął oskarżonego by mieć możliwość zamknięcia drzwi przed S. Z.. W toku postępowania jurysdykcyjnego nie odniósł się do przedmiotowego zdarzenia (k. 144 v. – 145). Podkreślał, iż znajdował się pod wpływem alkoholu. Wskazał również, że zeznania zostały mu „narzucone”. Sąd przyznał zeznaniom ww. świadka przymiot wiarygodności złożonym w toku postępowania przygotowawczego. D. S. złożył spontaniczne w ocenie Sądu zeznania, zaś protokół jego przesłuchania potwierdził własnoręcznym podpisem. W ocenie Sądu nie zaistniały wówczas żadne podstawy by świadek zaprezentował przebieg zdarzeń niezgodnie z rzeczywistością. W aktach sprawy próżno szukać również informacji wskazujących na upojenie alkoholowe świadka, które mogłoby zaburzyć jego postrzeganie rzeczywistości. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że należało uznać za wiarygodne zeznania złożone przez świadka w trakcie postępowania przygotowawczego. Fakt, że świadek na rozprawie zeznawał wymijająco i uchylał się od relacji nie dyskwalifikuje jego zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Do Sądu należy bowiem ocena, które z relacji świadka należy ocenić jako wiarygodne a sama odmowa złożenia zeznań lub relacja odmienna nie czyni wcześniejszych zeznań bezużytecznymi dowodowo. Ze wskazanych wcześniej względów Sąd uznał za wiarygodne zeznania tego świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym.

T. S. (k. 45,46, 88 v.- 89) i P. M. (k. 121 v.) są funkcjonariuszami Policji w C., którzy przeprowadzali interwencje w dniu 18 grudnia 2018 roku. Świadkowie potwierdzili, iż w trakcie interwencji pokrzywdzony wraz z innym mężczyzną przebywali zamknięci w piwnicy, zaś S. Z. usiłował się do niego dostać. Świadkowie potwierdzili, iż oskarżony prezentował agresywną postawę w postaci zamiaru użycia wobec pokrzywdzonego siły fizycznej oraz używania wobec niego słów powszechnie uznanych za obelżywe.

Zeznania obu funkcjonariuszy Sąd uznał za wiarygodne w całości, albowiem są one racjonalne, spójne i wzajemnie ze sobą korespondują. Świadkowie nie mieli żadnych powodów by relacjonować nierzetelnie i nieobiektywnie.

T. M. (k. 49-50) i T. A. (k. 52-53, 89 v.) również są funkcjonariuszami KP w C.. Ww. funkcjonariusze dokonywali w dniu 19 grudnia 2018 roku zatrzymania S. Z.. Relacje tych świadków w istocie nie przyczyniły się do ustalenia istotnych okoliczności, bowiem świadkowie nie uczestniczyli w interwencji w dniu zdarzenia i nie mieli o nim wiedzy.

Świadek G. W. zeznał (k. 17-18, 88 v.), że jadąc autobusem słyszał, jak oskarżony mówił jadącym z nim kolegom, że „(...) (...)” ((...) to pseudonim (...) K.). Z relacji świadka wynikało, że zdarzenie miało miejsce po dniu 18 grudnia 2018 r. Treść tych zeznań potwierdzała wersję pokrzywdzonego w takim zakresie, w jakim wskazywała na negatywne nastawienie oskarżonego do pokrzywdzonego i odgrażanie się.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w szczególności w postaci protokołu zatrzymania oraz danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Przechodząc do rozważań prawnych, treścią przestępstwa groźby karalnej określonego w art. 190 § 1 kk jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Dla jego bytu nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Może być ona wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa (wyr. SN z 24 VIII 1987 r., I KR 225/87, OSNKW 1988, nr 3, poz. 21). Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Znamię wzbudzenia obawy należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia realnego niebezpieczeństwa spełnienia groźby. Dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 kk wystarczy wykazać, iż groźba subiektywnie (w odbiorze zagrożonego) wywołała obawę spełnienia i zweryfikować to obiektywnie (przez sąd), czy zagrożony istotnie mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać (wyr. SN z 17 V 1997 r., II KKN 171/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 10; por. A. Marek, Komentarz do art. 190 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553) [w:] Kodeks karny. Komentarz, A. Marek, LEX, 2007, wyd. IV, wyrok SA w Krakowie z 4 lipca 2002 r. II AKa 163/2002, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44).

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonego polegającego na groźbie pozbawienia życia słowami „zajebię cię” niewątpliwie wyczerpywało znamiona występku stypizowanego w art. 190 § 1 kk. Okoliczności popełnienia czynu i sposób działania oraz użycie mających negatywny wydźwięk słów świadczą niewątpliwie o tym, że oskarżony chciał wywołać u M. K. obawę, iż słowa kierowane do niej mogą zostać spełnione. Pokrzywdzony potwierdził, iż S. Z. swoim zachowaniem wywołał u niego poczucie obawy. W ocenie Sądu obawa ta była całkowicie uzasadniona zarówno osobą sprawcy, jak i okolicznościami zdarzenia, a nadto wcześniejszym zachowaniem oskarżonego. Agresywna postawa oskarżonego jak i kierowanie do pokrzywdzonego groźby stwarzało stan faktycznego zagrożenia i było okolicznością obiektywnie uzasadniającą taką obawę.

Czyn przypisany oskarżonemu zagrożony jest alternatywnie karami grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności do lat 2. Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest bardzo duży. S. Z. działał w sposób wyjątkowo agresywny. Nie tylko wypowiadał groźby, lecz wypowiadał je wymachując w kierunku pokrzywdzonego nożem kuchennym. Można jedynie przypuszczać, że gdyby nie umiejętność uniku i odepchnięcia napastnika, działania oskarżonego nie zakończyłyby się wyłącznie na skierowaniu w kierunku M. K. gróźb, lecz doprowadziły do poważniejszych konsekwencji. Dlatego też Sąd za przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku czyn wymierzył karę 5 miesięcy pozbawienia wolności uznając ją za adekwatną do wagi popełnionego przez podsądnego czynu.

Z kolei przepis z art. 244 kk penalizuje zachowanie polegające na niestosowaniu się do orzeczonego przez Sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany i podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Podmiotem tego czynu może być osoba, wobec której orzeczony został przez Sąd odpowiedni środek karny, jak również osoba, która wiedząc o tym, że środek taki został orzeczony, nie stosuje się do tego orzeczenia, podejmując czynności sprzeczne z zakazem orzeczonym przez Sąd. W omawianym przepisie czynnością wykonawczą jest, między innymi, niestosowanie się do orzeczonego przez Sąd zakazu zbliżania się do określonych osób.

W realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z popełnieniem przestępstwa formalnego z działania, to znaczy sprawca nie przestrzegał w dniu 18 grudnia 2018 roku w piwnicy bloku nr 24 nie zastosował się do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu o sygn. akt II K 994/18 dotyczącego zakazu kontaktowania się i zbliżania na odległość nie mniejszą niż 20 metrów do M. K.. Do przypisania oskarżonemu przestępstwa określonego w art. 244 kk niezbędne jest przede wszystkim ustalenie, iż w chwili czynu miał on świadomość faktu uprawomocnienia się orzeczenia skazującego. Zauważyć bowiem należy, że zakaz obowiązuje od momentu uprawomocnienia się orzeczenia sądowego, o której to okoliczności osoba poddana zakazowi musi wiedzieć (wyrok SN z 17 stycznia 2003 r., WA 75/02, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 44). Na gruncie niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że oskarżony wiedział o orzeczonym zakazie kontaktowania się i zbliżania do M. K.. Powyższe wynika z wyjaśnień podsądnego złożonego w toku postępowania przygotowawczego (k. 32). W niniejszej sprawie nie mogło być mowy o przypadkowym kontakcie oskarżonego z pokrzywdzonym. Oskarżony widząc pokrzywdzonego za pierwszym razem wyszedł z piwnicy i wrócił po chwili z nożem. Kierując wobec pokrzywdzonego groźby zbliżył się do niego na tyle, że pokrzywdzony i D. S. w poczuciu zagrożenia zamknęli się w piwnicy. Następnie oskarżony usiłował się dostać do pokrzywdzonego. Działanie oskarżonego niewątpliwie miało charakter intencjonalny. Oskarżony chciał się zbliżyć do pokrzywdzonego i to uczynił.

Za przypisany oskarżonemu w pkt II wyroku czyn, Sąd wymierzył karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz w sposób należyty wypełni swe cele, które zakreśla art. 53 § 1 kk, w szczególności cele zapobiegawcze oraz wychowawcze (tj. prewencji indywidualnej).

Wobec stwierdzenia, że S. Z. popełnił dwa przestępstwa na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk., w miejsce wskazanych powyżej kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzono oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Warunki orzeczenia kary łącznej przewiduje art. 85 kk zgodnie, z którym jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, Sąd orzeka karę łączną. Stosownie do § 2 art. 85 kk podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 w całości lub części kary lub kary łączne za przestępstwa o których mowa w § 1. Kryteria łączenia kar w wyroku łącznym określa art. 86 kk. Zgodnie z tym przepisem Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Kara łączna pozbawienia wolności mogła więc być orzeczona, w granicach od 5 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu pełnej absorpcji (tj. od najwyższej z kar) do ich sumy tj. 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Należy podkreślić, iż w judykaturze i piśmiennictwie wskazuje się, że absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie biorąc pod uwagę negatywną – co do sprawcy- przesłankę prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw. Zasadę absorpcji stosuje się bowiem, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem, wskazują na bliską więź podmiotową i przedmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania, mimo godzenia w różne dobra osobiste.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie zasady absorpcji i orzeczenia kary w granicach najniższej z wymierzonych. Przede wszystkim Sąd wziął pod uwagę sposób dokonania czynów i to, że godziły one w dobra różnego rodzaju. Oskarżony nie dość, że groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia, to czynił to sytuacji, w której zbliżył się do pokrzywdzonego mimo zakazu orzeczonego przez Sąd. Dlatego Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Okolicznością obciążającą oskarżonego była poprzednia wielokrotna karalność za przestępstwa, w tym również za czyn z art. 190 § 1 kk. Oskarżony odbywał już kary pozbawienia wolności i nie zweryfikował swojej postawy. Dlatego Sąd nie znalazł żadnych podstaw do orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju. Postawa oskarżonego w toku postępowania przed Sądem także nie zasługiwała na aprobatę. Oskarżony nie wyraził skruchy, nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i przedstawiał wersję zdarzenia nie odpowiadającą dowodom zgromadzonym w sprawie.

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt IV wyroku Sąd zaliczył S. Z. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od dnia 19 grudnia 2018 roku do dnia 10 maja 2019 roku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie V wyroku, wydano zgodnie z brzmieniem § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714). W § 20 wskazano, że w sprawach w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. W niniejszej sprawie rozprawa trwała 3 dni, zaś obrońca stawił się na wszystkich jej terminach. Skutkiem tego jest zwiększenie powyżej wskazanej stawki minimalnej o 40 %. Z kolei zgodnie z brzmieniem § 4 ust. 3 w/w rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Stawka ta wynosi zaś obecnie 23 %.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od uiszczenia opłaty, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.