Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XX GC 313/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

Protokolant:

protokolant sądowy Agnieszka Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa L. D.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz L. D. kwotę 2.024 (dwa tysiące dwadzieścia cztery) złote wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od L. D. na rzecz (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

Sygn. akt XX GC 313/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 kwietnia 2015 r. powódka L. D. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 132.245,17 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki nienależytego wykonania zawartej z L. D. umowy z dnia 22 sierpnia 2012 r. o świadczenie usług kadrowo - płacowych. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powództwa wskazano, że powódka prowadzi działalność gospodarczą Centrum (...) w zakresie bezpłatnych szkół policealnych, kursów oraz szkoleń. Szkoła korzysta z dotacji Urzędu (...) W. na pomoce naukowe dla słuchaczy oraz wynagrodzenia dla kadry nauczycielskiej. Warunkiem otrzymania dotacji jest nieposzlakowania opinia o przedsiębiorcy. W dniu 22 sierpnia 2012 r. powódka zawarła z pozwanym umowę o świadczenie usług kadrowo – płacowych związanych z działaniem Centrum (...). Umowa ze strony pozwanego nie była wykonywana w sposób należyty, wobec czego pismem z dnia 21 lipca 2014 r. wezwano pozwanego do zapłaty 147.106 złotych tytułem odszkodowania oraz zadośćuczynienia za nienależyte wykonanie umowy. Pozwany odmówił zapłaty, jednakże z uwagi na uchybienie w postaci wysłania dokumentów na błędny adres – zaproponowano zawarcie porozumienia w przedmiocie zapłaty kwoty 1.951,77 złotych. Powódka nie wyraziła zgody na powyższe. Uchybienia pozwanego polegały m.in. na nieterminowym przekazaniu dokumentacji (L4) pracowniczej do ZUS - P. K., co skutkowało wszczęciem postępowania administracyjnego. W wyniku powyższego pracownica przez okres luty-maj 2014 r. była pozbawiona zasiłku chorobowego z tytułu zwolnienia lekarskiego i urlopu macierzyńskiego z powodu niezłożenia przez pozwanego druku Z-3. W związku z powyższym powódka wypłaciła P. K. łączną kwotę 18.928,95 złotych tytułem pokrycia jej szkód i strat w związku z nieotrzymaniem przez nią zasiłku macierzyńskiego z ZUS.

Nadto, powódka na skutek błędnego nieodprowadzenia składek przez pozwanego, była pozbawiona zasiłku chorobowego w należytej wysokości. Wobec nieterminowego odprowadzania składek przez pozwanego, powódka otrzymywała upomnienia z ZUS i była zmuszona ponosić ich koszty. W związku z powyższym powódka poniosła szkodę w wysokości 32.245,17 złotych, na co składało się brak zasiłku chorobowego – 4.654,68 złotych; 2.024 złotych – dopłaty za nieterminowo uiszczone składki; 2.961 złotych z tytułu konieczności płacenia składek w czasie zwolnienia lekarskiego powódki; 18.928,95 złotych tytułem pokrycia szkód w związku z nieotrzymaniem zasiłku macierzyńskiego przez P. K.. Nadto 3.676,54 złotych tytułem zatrudniania pracownika, który miała uporządkować po pozwanym sprawy kadrowo – płacowe.

Dodatkowo powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za niematerialne krzywdy i niedogodności, które poniosła w związku z nienależytym wykonywaniem umowy przez pozwanego. W ocenie powódki, zachowanie pozwanego przyczyniło się do powstania po jej stronie stresujących sytuacji związanych z prowadzeniem korespondencji z ZUS oraz pozwanym w celu wyjaśnienia sprawy. W konsekwencji powyższego ZUS odmówił powódce wydania zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne, co ma istotne znaczenie dla renomy i dobrego imienia działalności powódki. Nawet po zakończeniu współpracy pozwany przesłał dokumentację kadrowo – księgową na błędny adres, co mogło mieć dla powódki daleko idące negatywne skutki.

Na uzasadnienie roszczenia - w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego, wskazano że w przyszłości mogą wyniknąć niekorzystne dla powódki okoliczności na skutek prowadzenia przez ZUS dalszej kontroli przedsiębiorstwa (pozew, k. 3-13).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. W ocenie pozwanej zarzuty podniesione w treści powództwa dotyczą sytuacji, które pozwany w ostateczności wyjaśnił i naprawił. Jedyne niedogodności powódki były związane z kilkoma opóźnienia w wypłacie świadczeń, co nie oznacza że ich ostatecznie nie otrzymała. W kwestii sum składających się na: brak zasiłku chorobowego – 4.654,68 złotych; 2.024 złotych – dopłaty za nieterminowo uiszczone składki; 2.961 złotych konieczność płacenia składek w czasie zwolnienia lekarskiego powódki – pozwany wskazał, że niezwłocznie po wykryciu tych błędów skorygował deklarację, więc domniemywa, że ZUS wypłacił zasiłek za okres choroby. Nadto, w ocenie pozwanego, obowiązek opłacania składek należy do powódki niezależnie od jakości świadczonych przez pozwanego usług. Pozwany nie przeczył, iż kilkukrotnie nie wykonał usług w terminie, jednakże w ramach rekompensaty oferował powódce zawarcie porozumień i wypłatę kwot odszkodowania z tego tytułu. Powódka nigdy nie skorzystała z takiej możliwości. W zakresie wypłaty kwot na rzecz pracownika powódki P. K., pozwany wskazał, że w związku z odzyskaniem środków z ZUS, winna ona zwrócić otrzymane kwoty powódce. Natomiast wynagrodzenie wypłacane nowemu pracownikowi za usługi kadrowo – płacowe stanowią zwykłe wynagrodzenie za takie usługi.

Pozwany przyznał, że współpraca stron przebiegała z kilkoma problemami, to jednakże nie wiązały się one z żadnymi stratami po stronie powódki, a ponadto były na bieżąco korygowane. W zakresie błędnie zaadresowanej przesyłki, szkoda również nie nastąpiło, bo w ostateczności dotarła ona do powódki w stanie nienaruszonym.

W przedmiocie żądania kwoty zadośćuczynienia pozwany podniósł, że umowa łącząca strony ograniczyła odpowiedzialność pozwanego do rzeczywistych szkód, wykluczając tym samym możliwość dochodzenia utraconych korzyści. W ocenie pozwanego żądanie zadośćuczynienia stanowi obejście umowy, jednakże prowadzenie przez ZUS postępowań administracyjnych czy odmowa wydania zaświadczenia o nie zaleganiu w opłacie składek, nie może być utożsamiane z wyrządzeniem krzywdy. Nadto powódka nie wykazała, że jakość usług świadczonych przez pozwanego przyczyniła się do naruszenia jej wizerunku, na przykład odmowy przyznania dotacji.

W kwestii zaś powództwa o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość – wskazano, że powódka nie przytoczyła konkretnych sytuacji, z których mogłyby wynikać negatywne skutki usług świadczonych przez pozwanego. Niewyrejestrowanie z ZUS-u dwójki pracowników w terminie, zostało z całą pewnością naprawione przez powódkę, wobec czego nie istnieją żadne inne okoliczności mogące być w przyszłości źródłem jakichkolwiek negatywnych konsekwencji dla powódki (odpowiedź na pozew, k. 154-161).

W treści pisma z dnia 6 lipca 2015 r. strona powodowa wskazała, że nigdy nie podpisywała ogólnych warunków oraz załącznika nr 1, ani nr 2 do umowy, wobec czego ich zapisy jej nie obowiązują (pismo, k. 201-208).

W dalszym toku postępowania stanowisko powoda i pozwanego zaprezentowane w pismach procesowych oraz na rozprawie, nie uległo zmianie.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, Sąd Okręgowy ustalił, następujący stan faktyczny:

L. D. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Centrum (...), której przedmiotem jest prowadzenie m.in. kursów, szkoleń oraz szkół policealnych dla dorosłych (dowód: odpis z CEiDG, k. 17-18; wydruki ze stron internetowych, k. 34-35, ulotka, k. 33).

W dniu 22 sierpnia 2012 r. L. D. – jako zleceniodawca oraz (...) spółka akcyjna w W. – jako zleceniobiorca, zawarli umowę o świadczenie usług kadrowo – płacowych. Jednocześnie w treści umowy wskazano, że przedmiotem umowy o świadczenie usług kadrowo – płacowych jest świadczenie usług zgodnie z warunkami określonymi w umowie oraz zawartymi w Ogólnych Warunkach Świadczenia Usług kadrowo – płacowych stanowiących Załącznik nr 1 do niniejszej Umowy. Definicja dokumentów kadrowych została wymieniona w załączniku nr 2 do Umowy.

Zgodnie z załącznikiem nr 1 do Umowy zleceniobiorca świadczy usługę kalkulacji wynagrodzeń dla pracowników zleceniodawcy i innych osób świadczących usługi na rzecz zleceniodawcy na podstawie umów cywilnoprawnych, polegającą na:

-

utworzeniu i obsłudze bazy danych pracowników i zleceniobiorców;

-

sporządzaniu deklaracji zgłoszeniowych i wyrejestrowujących pracowników oraz zleceniobiorców w ZUS – ZUS ZUA, ZWUA, (...), (...);

-

sporządzaniu list płac uwzględniających wszelkie świadczenia dodatkowe, stosownie do wiążących postanowień umów, regulaminów pracy i wynagrodzeń;

-

naliczaniu, potrącaniu oraz deklarowaniu składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz FGŚP i FP, sporządzaniu i przesyłaniu do ZUS-u odpowiednich miesięcznych deklaracji (ZUS, DRA, ZUS RCX, (...), ZUS RZA), zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

-

naliczanie zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzaniu dokumentów podatkowych (PIT-44, PIT-BAR);

-

przygotowaniu ZUS RMUA oraz rocznych informacji i zeznań podatkowych dla pracowników (PIT-11, PIT-40);

-

sporządzaniu comiesięcznych informacji w formie e-mail na temat przelewów, jakie należy wykonać do ZUS-u i urzędu skarbowego. (§ 2 aneksu nr (...))

Jako usługi dodatkowe wskazano pełną administrację kadrowo – płacową polegającą na:

prowadzeniu akt osobowych pracowników;

sporządzaniu dokumentacji związanej z zatrudnieniem oraz ustaniem stosunku pracy; z umowami cywilnoprawnymi;

ustalanie prawa do uprawnień pracowniczych;

monitorowanie terminów związanych z zatrudnieniem;

wystawianie zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu;

kontaktach z takimi instytucjami jak: PIP, ZUS, OUS i inne;

rozliczanie wykorzystanych dni urlopu oraz innych przerw w wykonywaniu pracy;

telefonicznych porad w zakresie realizacji obowiązków pracodawcy w zakresie kadr i płac;

wykonywanie korekt ZUS.

Zgodnie z § 10 pkt 3 OWŚU odpowiedzialność (...) za jakiekolwiek szkody spowodowane przez nienależyte wykonanie usług przez (...) jest ograniczona do wysokości rzeczywiście poniesionej szkody.

Zleceniobiorca ponosi odpowiedzialność za szkody wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań podjętych na podstawie umowy i ogólnych warunków świadczenia usług kadrowo – płacowych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań wynikło pomimo zachowania przez zleceniobiorcę należytej staranności. (§ 10 pkt 5).

Umowa oraz ogólne warunki umowy zostały podpisane przez L. D. (dowód: umowa, k. 36-37; aneks nr (...) do umowy - OWU, k. 271-273).

W toku realizacji umowy (...) miał problemy z należytą realizacją poszczególnych zadań, między innymi:

-

w związku z nieterminowym przekazaniem dokumentacji pracowniczej (zwolnienia L4) do ZUS pracownika Centrum (...)P. K., ZUS wszczął postępowanie administracyjne wobec (...);

-

nieprawidłowo naliczono składki ubezpieczenia społecznego i chorobowego wobec L. D.;

-

wskazywano na listach płac płatności gotówką, mimo że płatność miała formę przelewu;

-

nieterminowym przekazywaniem dokumentacji do ZUS;

-

błędnym tworzeniem dokumentów dotyczących zatrudnienia P. K. (umowa o pracę) oraz M. K. (1) (świadectwo pracy);

-

niewyrejestrowanie pracowników z ZUS w terminie - M. K. (2) oraz J. J.;

-

błędnym naliczaniem składek ZUS.

-

nieprawidłowym tworzeniem listy płac (naliczanie składek ubezpieczeniowych pracownikowi M. D. za okres od 1 maja 2014 r. do 31 maja 2014 r.);

-

niepodejmowaniem kontaktu z klientami;

-

wysyłaniem dokumentacji kadrowej na nieprawidłowy adres oraz wydawaniu dokumentacji bez sporządzenia protokołu odbioru

(dowód: korespondencja mailowa, k. 42-46; 47-48, 49-86; szczegółowa lista płac, k.93-99; umowa o pracę P. K. (M.), k. 99; świadectwo pracy M. K. (1), k.100; zeznania świadków: P. K., k.219, S. D. (1), k.220, E. S., k.244, I. M., k.246, E. P., k.259; J. M., k.261; E. Z., k.305 oraz strony powodowej w osobie L. D., k.311).

W ramach rekompensaty (...) zaproponował Centrum (...) zawarcie porozumienia, na mocy którego zobowiązał się zapłacić kwot 1.877,77 zł na którą składały się: 119,29 zł tytułem składki na poczet ZUS, 1.758,48 zł tytułem kwoty zasiłku chorobowego za miesiąc marzec 2014 r. – maja 2014 r.; 309,96 zł tytułem korekty faktury za świadczenie usług kadrowych. Następnie pismem z dnia 26 czerwca 2014 r. (...) zaproponował kolejną rekompensatę w kwocie 1.951 zł w związku ze zgłoszeniem reklamacji dotyczącej niepoinformowania o składkach jakie należy uiścić do ZUS. L. D. nie skorzystała z tej propozycji (dowód: pismo, k. 38-39; pismo, k. 40).

Decyzją z dnia 11 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił L. D. wydania zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenie zdrowotne (dowód: decyzja, k.144).

Od dnia 26 marca 2014 r. do dnia 20 sierpnia 2014 r. L. D. wypłaciło na rzecz P. K. kwotę 18.928,95 złotych tytułem „wsparcia finansowego (rekompensata za utracone korzyści)’’ (dowód: dowody wpłat, k.105-107).

Pismem z dnia 6 maja 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował L. D., iż odmawia jej prawa do zasiłku chorobowego z okres 31 marca 2014 r. do 21 kwietnia 2014 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż z przedłożonej dokumentacji wynika, że nie podlega ona dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 marca 2014 r., gdyż za marzec nie została opłacona składka na to ubezpieczenie w należnej wysokości. Niezdolność do pracy powstała w dniu 31 marca 2014 r., czyli w okresie, kiedy nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu (dowód: decyzja, k. 116).

Pismem z dnia 13 maja 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował L. D., iż wszczyna z urzędu postępowanie wyjaśniające w sprawie ustalenia prawidłowości zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i podstaw wymiaru składek na te ubezpieczenia za panią P. K. z tytułu umowy o pracę zawartej z płatnikiem składek Centrum (...) (dowód: zawiadomienie, k. 101-103; wezwanie w charakterze świadka, k. 104).

Pismem z dnia 20 maja 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował L. D., iż odmawia jej prawa do zasiłku chorobowego z okres 22 kwietnia 2014 r. do 14 maja 2014 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż z przedłożonej dokumentacji wynika, że nie podlega ona dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 marca 2014 r., gdyż za marzec nie została opłacona składka na to ubezpieczenie w należnej wysokości. Niezdolność do pracy powstała w dniu 31 marca 2014 r., czyli w okresie, kiedy nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu (dowód: decyzja, k. 117).

Pismem z dnia 3 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował L. D., iż odmawia jej prawa do zasiłku chorobowego z okres 15 maja 2014 r. do 27 maja 2014 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż z przedłożonej dokumentacji wynika, że nie podlega ona dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 marca 2014 r., gdyż za marzec nie została opłacona składka na to ubezpieczenie w należnej wysokości. Niezdolność do pracy powstała w dniu 31 marca 2014 r., czyli w okresie, kiedy nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu (dowód: decyzja, k. 118).

Pismem z dnia 13 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych skierował do Centrum (...) upomnienie w zakresie nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, składki na FPiFGŚP oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne. Wraz z kosztami upomnienia wezwano do zapłaty kwoty w łącznej wysokości 1.991,61 złotych (dowód: upomnienie, k. 122-124)

Pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował L. D., iż odmawia jej prawa do zasiłku chorobowego z okres 28 maja 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż z przedłożonej dokumentacji wynika, że nie podlega ona dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 marca 2014 r., gdyż za marzec nie została opłacona składka na to ubezpieczenie w należnej wysokości. Niezdolność do pracy powstała w dniu 31 marca 2014 r., czyli w okresie, kiedy nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu (dowód: decyzja, k. 119).

Pismem z 7 lipca 2014 r. L. D. wypowiedziała wobec (...) umowę z 22 sierpnia 2012 r. o świadczenie usług kadrowo – płacowych, ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014 r. (dowód: wypowiedzenie, k. 41).

Wezwaniem skierowanym do (...) w dniu 21 lipca 2014 r. L. D. wezwała do zapłaty 147.106 złotych tytułem odszkodowania za nienależyte wykonywanie umowy oraz zadośćuczynienia za narażenie L. D. na postępowanie administracyjne prowadzone przez ZUS oraz wiążąca się z tym utrata dobrego imienia i renomy prowadzonej firmy (dowód: wezwanie, k. 87-89; dowód doręczenia, k. 90).

Pismem z 18 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował L. D., iż obniża wysokość zasiłki chorobowego za okres od 7 kwietnia 2014 r. do dnia 10 kwietnia 2014 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż niedopełnienie przez ubezpieczonego obowiązku terminowego dostarczenia zaświadczenia lekarskiego powoduje obniżenie o 25% wysokości zasiłku przysługującego za okres 8 dni orzeczonej niezdolności do pracy (dowód: decyzja, k. 120-121).

Pismem z dnia 27 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował Centrum (...) o błędach w dokumentach złożonych za ubezpieczonych, to jest brak raportów imiennych za zgłoszonych ubezpieczonych, występowanie raportów imiennych niezgodnych z kodem tytułu ubezpieczenia podanych w zgłoszeniu (dowód: zawiadomienie, k. 125-127).

Pismem z dnia 9 września 2014 r. (...) poinformował L. D., iż nie może uznać roszczenia i odmawia zapłaty kwoty 147.106 złotych, spółka jednakże wyraża zgodę na zakończenie współpracy z dniem 31 lipca 2014 r. Nadto podtrzymano propozycję zawarcia porozumienia i wypłaty kwoty 1.951,77 złotych (dowód: pismo, k. 91-92).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał wypłaty zaległych należności z tytułu zwolnienia lekarskiego (L4) w okresie ciąży oraz zasiłku macierzyńskiego na rzecz P. K.. Centrum (...) nie żądał zwrotu od P. K. kwot wpłaconych tytułem rekompensaty za nieterminowe otrzymanie wynagrodzenia z tytułu zasiłku chorobowego oraz macierzyńskiego (dowód: zeznania P. K., k. 219, strony powodowej L. D., k. 311, zaświadczenie o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach k. 362).

Na skutek wniosku L. D. o wyrażenie zgody na opłacenie składek po terminie na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, ZUS wyraził zgodę. Wpłacono łącznie kwotę 4.955,21 złotych (dowód: wniosek, k. 131-132; odpowiedź ZUZ-u, k. 133; dowody wpłat, k. 135-143).

Wobec tego, że zapłata żądanej kwoty przez (...) nie nastąpiła, L. D. wystąpiła na drogę postępowania przed Sądem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o twierdzenia stron wyraźnie przyznane bądź niezaprzeczone przez przeciwnika (art. 229 i 230 k.p.c.) oraz złożone w toku postępowania przez strony dowody z dokumentów. Stan faktyczny został ustalony także w oparciu o zeznania świadków P. K. (k. 219), S. D. (1) (k. 220), E. S. (k. 244), I. M. (k. 246), E. P. (k. 259) J. M. (k. 261), E. Z. (k. 305) oraz powódki - L. D. (k. 311).

Wyżej wskazani świadkowie oraz strona powodowa zgodnie wskazywali, iż w toku współpracy stron pozwany dopuścił się wielu uchybień, w konsekwencji których powódka narażona była na ponoszenie dodatkowych kosztów w postaci opłacania nieprzewidzianych kwot składek, czy też kosztów upomnień. Nadto świadkowie E. P. oraz J. M. potwierdziły, iż integralną częścią umowy zawartej między stronami były ogólne warunki świadczenia usług kadrowo -płacowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić w przeważającej części.

Tytułem wstępu do dalszych rozważań - wskazać należy, że poza sporem pozostawało to, że strony łączyła umowa z 22 sierpnia 2012 r., na podstawie której pozwany zobowiązał się do świadczenia na rzecz powódki usług kadrowo – płacowych zgodnie z warunkami zawartymi w Ogólnych warunkach świadczenia usług kadrowo – płacowych stanowiących Załącznik nr 1 do niniejszej Umowy. Umowa została rozwiązana z dniem 31 lipca 2014 r. na skutek wypowiedzenia powódki. Nadto, pozwany nie zaprzeczał, iż w toku realizacji przedmiotowej umowy miał problemy z należytą realizacją poszczególnych zadań, wobec czego składał powódce propozycje zawarcia porozumień - mających na celu rekompensatę poniesionych szkód. W ocenie strony pozwanej zarzuty podniesione w treści powództwa dotyczą sytuacji, które pozwany w ostateczności wyjaśnił i naprawił. Jedyne niedogodności powódki były związane z kilkoma opóźnienia w wypłacie świadczeń, co nie oznacza, że ich ostatecznie nie otrzymała. W kwestii sum składających się na: brak zasiłku chorobowego – 4.654,68 złotych; 2.024 złotych – dopłaty za nieterminowo uiszczone składki; 2.961 złotych konieczność płacenia składek w czasie zwolnienia lekarskiego powódki – pozwany wskazał, że niezwłocznie po wykryciu tych błędów skorygował deklarację, więc należy domniemywać, że ZUS wypłacił zasiłek za okres choroby. W zakresie wypłaty kwot na rzecz pracownika powódki P. K., pozwany wskazał, że w związku z odzyskaniem środków z ZUS, winna ona zwrócić otrzymane kwoty powódce. Natomiast wynagrodzenie wypłacane nowemu pracownikowi za usług kadrowo – płacowo stanowią zwykłe wynagrodzenie za takie usługi i nie mogą obciążać pozwanego.

W kwestii charakteru umowy, podnieść należy iż umowę zawartą przez strony należy zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług, do której z mocy art. 750 k.c. stosuje się przepisy o umowie zlecenia. Zgodnie z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W świetle treści art. 735 ust. 1 k.c. umowa zlecenia jest umową odpłatną.

Rozstrzygnięcie sporu w zakresie żądania dotyczącego odszkodowania za szkody powstałe w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonanie umowy, sprowadzało się do ustalenia czy szkoda w ogóle powstała oraz czy jej wysokość zgadza się z wyliczeniami powódki. Zgodnie z treścią ogólnych warunków świadczenia usług kadrowo – płacowych pozwany powyższą odpowiedzialność ponosił jedynie za szkody rzeczywiste.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w myśl art. 6 k.c. obowiązek udowodnienia określonych faktów spoczywa na tej stronie, która wywodzi z nich skutki prawne. Procesowym odpowiednikiem tego przepisu jest art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Dokonanie ustaleń zgodnie z podniesionymi przez stronę twierdzeniami uzależnione jest od naprowadzenia dowodów na objęte nimi okoliczności, bądź też zaistnienia sytuacji przewidzianej w dyspozycjach przepisów art. 229 - 231 k.p.c. pozwalającej na uznanie tych twierdzeń za przyznane lub wynikające z domniemań faktycznych. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, lecz powinno zostać wykazane przez stronę to twierdzenie zgłaszającą - zgodnie z regułami postępowania dowodowego. Wobec zgłoszonego przez pozwanego zarzutu niewykazania co do zasady oraz co do wysokości szkody powstałej po stronie powoda, ciężar dowodowy wykazania, że roszczenie zgłoszone w pozwie powstało - obciążał powódkę, która obowiązkowi temu w stosunku do całej kwoty odszkodowania - nie podołała.

Powódka wskazywała, iż na kwotę odszkodowania w wysokości 32.245,17 złotych składały się kwoty:

-

4.654,68 złotych tytułem braku zasiłku chorobowego za okres 31 marca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.;

-

2.024 złotych tytułem dopłaty do ZUS w związku z nieterminowym uiszczeniem składek do ZUS;

-

2.961 złotych tytułem opłaty za składki do ZUS w czasie zwolnienia lekarskiego L. D. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.;

-

18.928,95 złotych tytułem wypłaconych pracownikowi P. K. rekompensat z związku z nieotrzymaniem zasiłki macierzyńskiego;

-

3.676,54 złotych tytułem wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w celu uporządkowania po pozwanym dokumentacji kadrowo – płacowych.

W ocenie Sądu Okręgowego zgodzić się należy ze stanowiskiem strony powodowej i pozwanej, iż rzeczywiście powstały opóźnienia po stronie pozwanego w związku z terminowością oraz brakiem bezbłędności w dokumentacji składanej do ZUS, jednakże, co nie było negowane przez powoda – to pozwany ostatecznie dokonał stosownych korekt i złożył poprawnie wypełnioną dokumentację. Wobec powyższego brak jest podstaw do uznania, iż strona powodowa w ostateczności nie otrzymała kwoty 4.654,68 złotych tytułem zasiłku chorobowego za okres 31 marca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. oraz zwrotu kwoty 2.961 złotych tytułem opłaty za składki do ZUS w czasie zwolnienia lekarskiego L. D. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. Powódka w ogóle nie odniosła się do powyższych twierdzeń pozwanego, zatem w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uznania, iż przedmiotowa wypłata nie nastąpiła.

W kwestii wypłacenia przez powódkę kwoty 18.928,95 złotych na rzecz pracownika - P. K. tytułem rekompensaty za nieotrzymanie zasiłku macierzyńskiego, wskazać należy, iż sytuacja wygląda zgoła podobnie. W tym przypadku jednakże powódka wprost przyznała, że po dokonaniu stosownej korekty dokumentacji zasiłek macierzyński został ostatecznie wypłacony przez ZUS na rzecz pracownicy. W konsekwencji powyższego brak jest podstaw do obciążenia pozwanego kwotą dokonanej przez powódkę rekompensaty, w szczególności mając na uwadze jej dobrowolną decyzję o braku żądania zwrotu wpłaconej samodzielnie kwoty od pracownika. Niewątpliwie takie zachowanie powódki stanowi przejaw jej autonomicznej dobrej woli i nie może prowadzić do pokrzywdzenia pozwanego w tym zakresie.

Dodatkowo wskazać należy, iż brak jest również podstaw do zaliczenia w poczet należnego odszkodowania kwoty 3.676,54 złotych tytułem wynagrodzenia pracownika S. D. (2) - zatrudnionego do zajęcia się sprawami kadrowo – płacowymi. Powódka, co prawda podnosiła, że jego głównym zadaniem było uporządkowanie spraw kadrowo – płacowych po pozwanym, to jednakże na poparcie powyższych twierdzeń nie przedłożyła żadnych wiarygodnych dowodów. Brak jest w aktach przedmiotowej sprawy - umowy o pracę, zawierającej szczegółowy wykaz obowiązków pracownika, a z zeznań samego S. D. (2) wynika jedynie, iż został on zatrudniony w celu naliczania płac dla pracowników etatowych i nauczycieli, obliczanie składek do ZUS, przygotowywania sprawozdań oraz prowadzenia akt osobowych. Świadek, co prawda wskazał, iż jego pierwszym zadaniem było uporządkowanie dokumentów, to jednakże biorąc pod uwagę całokształt jego obowiązków – w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uznania, iż został on zatrudniony jedynie w celu naprawienia błędów pozwanego. Z tak przedstawionego zakresu obowiązków, jasno wynika, iż S. D. (2) został zatrudniony na stanowisku, które wcześniej pełnił pozwany – co nie może pociągać za sobą obowiązku ponoszenia kosztów zatrudnienia pracownika strony powodowej przez stronę pozwaną.

Zdaniem Sądu Okręgowego powódka zdołała wykazać, iż rzeczywiście poniesioną praz nią szkodą jest szkoda w wysokości 2.024 złotych z tytułu dopłat uiszczonych do ZUS w związku z nieterminowym uiszczeniem składek. W powyższym zakresie podnieść należy, iż pozwany przyznał fakt dokonania błędnych naliczeń składek, co skutkowało koniecznością dokonania stosownych dopłat. Zgodzić się należy w tym zakresie z powódką, że brak staranności pozwanego w wykonaniu usługi doprowadził w konsekwencji do poniesienia dodatkowych, niezabudżetowanych kosztów – co stanowi niewątpliwe szkodę w rozumieniu ogólnych warunków świadczenia usług kadrowo – płacowych.

W konsekwencji powyższego zasądzeniu na rzecz powódki tytułem odszkodowania podlegało roszczenie w wysokości 2.024 złotych, wraz z odsetkami od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty (termin naliczania roszczenia odsetkowego w tym zakresie nie był przez pozwanego kwestionowany).

W zakresie zaś, żądania powódki co do, zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 100.000 złotych, Sąd Okręgowy uznał roszczenie powódki za bezzasadne w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona powodowa wskazywała, że kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do wartości poniesionej niematerialnie krzywdy i niedogodności powstałych w związku z nienależytym wykonywaniem umowy przez pozwanego. W ocenie powódki, zachowanie pozwanego przyczyniło się do powstania po jej stronie stresujących sytuacji - związanych z prowadzeniem korespondencji z ZUS oraz pozwanym w celu wyjaśnienia sprawy. W konsekwencji powyższego ZUS odmówił powódce wydania zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne, co miało istotne znaczenie dla renomy i dobrego imienia działalności. Nawet po zakończeniu współpracy pozwany przesłał dokumentację kadrowo – księgową na błędny adres, co mogło mieć dla powódki daleko idące – negatywne skutki.

W niniejszej sprawie strona powodowa oparła swoje roszczenie na naruszeniu przez pozwanego jej dóbr osobistych w postaci dobrego imienia i wizerunku, co z kolei było źródłem krzywdy wymagającej kompensacji.

Zgodnie z treścią art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, aby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Ostatnie z wymienionych środków ochrony precyzuje przepis art. 448 k.c., zgodnie z którym w razie naruszenia dobra osobistego - sąd może przyznać temu, czyje dobro osobistego zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Chociaż przepis art. 23 k.c. wymienia szereg dóbr osobistych, pozostających pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach, to jednak katalog tam ujęty ma charakter jedynie przykładowy i otwarty. Dobra osobiste są bowiem ujmowane w kategoriach obiektywnych, jako wartości o charakterze niemajątkowym, ściśle związane z człowiekiem, decydujące o jego bycie, pozycji w społeczeństwie, będące wyrazem odrębności fizycznej i psychicznej oraz możliwości twórczych, powszechnie uznane w społeczeństwie i akceptowane przez system prawny. Nierozerwalne związanie tych wartości, jako zespołu cech właściwych człowiekowi, stanowiących o jego walorach, z jednostką ludzką wskazuje na ich bezwzględny charakter, towarzyszący mu przez całe życie, niezależnie od sytuacji w jakiej znajduje się w danej chwili. Katalog dóbr osobistych, wymienionych w art. 23 k.c., pozostających pod ochroną prawa cywilnego, jest otwarty i wraz ze zmianami stosunków społecznych mogą pojawiać się i znikać pewne dobra (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 6 maja 2010 r. w sprawie o sygn. akt II CSK 640/09, OSNC-ZD 2011/1/4).

Przesłanką ochrony dóbr osobistych z mocy art. 24 k.c. jest ich bezprawne naruszenie. Wina dokonującego naruszenia nie stanowi takiej przesłanki i wywołuje tylko skutek w zakresie zastosowania niektórych środków ochrony dóbr osobistych. Naruszenie dobra osobistego polega już na samym przekroczeniu zakreślonej w art. 24 § 1 k.c. granicy zagrożenia dobra osobistego, ale dla powstania roszczenia uprawnionego konieczna jest wskazana bezprawność. Konstrukcja domniemania bezprawności wyrażona w tym przepisie przenosi jednak ciężar dowodu braku bezprawności na podmiot naruszający sferę zakreśloną treścią osobistych praw podmiotowych (tak: red. A. Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, LEX 2012).

Z mocy art. 43 k.c. przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Z powyższego przepisu należy wnioskować zarówno posiadanie przez osoby prawne dóbr osobistych, jak i uznanie ich za przedmiot ochrony prawnej. I chociaż wobec kategorycznego brzmienia powyższego przepisu ochrona niemajątkowych interesów osoby prawnej nie budzi wątpliwości, to jednak wskazać należy, że współczesna powszechność stosowania konstrukcji osoby prawnej w coraz liczniejszych dziedzinach życia społecznego stanowi wyraz uznania jej przydatności czy wręcz niezbędności dla realizowania ludzkich aspiracji. Osoba prawna uznana została przez ustawodawcę za podmiot praw, którego osobowość prawna determinowana jest przez odwołanie do osoby fizycznej. Wobec tego, tam gdzie jest to możliwe, uzasadnione jest zaakceptowanie uprawnień osoby prawnej analogicznych do praw osoby fizycznej. Skoro zatem ustawodawca uznał osoby prawne za podmiot prawa, konsekwentnie należy im się taka ochrona prawna, która pozwala im prawidłowo funkcjonować w czasie realizacji nałożonych na nie zgodnie z prawem zadań (tak: A. Kubiak – Cyrul, Dobra osobiste osób prawnych, Zakamycze 2005, s. 16).

Udzielenie ochrony prawnej osobom prawnym, których dobra osobiste zostały naruszone, następuje na mocy art. 23 i 24 k.c. w oparciu o zasadę „odpowiedniości” ustanowioną treścią art. 43 k.c., a przesądzającą o konieczności uwzględnienia różnic wynikających z odmienności strukturalnej osoby prawnej. W piśmiennictwie dominuje pogląd, że tylko art. 24 k.c. jest przepisem, który można stosować do osób prawnych bez jakichkolwiek modyfikacji, natomiast pozostałe tylko przy uwzględnieniu odmienności występujących pomiędzy osobami fizycznymi i prawnymi. O ile dobrom osobistym osób prawnych należy przyznać ochronę o takiej samej intensywności, jak ta przyznana osobom fizycznym, to jednak zakres dóbr osobistych przysługujących tym podmiotom jest zgoła odmienny. Część dóbr osobistych, takich jak zdrowie, życie, wolność osobista, wolność sumienia, integralność płciowa, stan cywilny, kult osoby zmarłej, immanentnie związane są z osobami fizycznymi i ich występowanie po stronie osób prawnych jest wykluczone. Jako że nie istnieje ustawowy katalog przykładowo chociażby wskazujący poszczególne typy dóbr osobistych osób prawnych, to wszelkie propozycje w tym zakresie wynikają z analizy poglądów przedstawicieli doktryny oraz orzecznictwa. W tym kontekście wymienia się między innymi nazwę, dobre imię, tajemnicę korespondencji, nietykalność pomieszczeń, swego rodzaju „prywatność” osoby prawnej (tak: A. C., D. osobiste…, s. 128 – 130, 144).

Każda jednostka korzysta z domniemania uczciwości, rzetelności postępowania, posiadania należytych kompetencji. Owo domniemanie podlega ochronie prawnej także w myśl prawa cywilnego. Podstawowe znaczenie należy w tym zakresie przypisać art. 23 k.c., wyraźnie uznającym cześć za dobro osobiste. Cześć może być analizowana w dwóch aspektach – zewnętrznym, rozumianym jako dobre imię i wewnętrznym, odpowiadającym pojęciu godności osobistej. Osobom prawnym – z uwagi na ich specyfikę – nie można przypisać świadomości własnej wartości czy szacunku dla samego siebie. Stąd też w doktrynie i orzecznictwie powszechnie akceptuje się zaliczenie do dóbr osobistych osób prawnych jedynie dobrego imienia, rozumianego jako dobre mniemanie innych osób o danym podmiocie prawa, w szczególności z uwagi na jego działalność. Zaznaczyć przy tym należy, że dobre imię uznawane jest za jedno z podstawowych dóbr osobistych osoby prawnej (tak: A. C., D. osobiste…, s. 165 – 167). Wynika to chociażby z założenia, że dobre imię osoby prawnej ma decydujący wpływ na jej pozycję, a jego podważenie może doprowadzić do uniemożliwienia realizacji funkcji osoby prawnej i w konsekwencji zaprzestania jej istnienia. W przypadku osób prawnych, których głównym celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, szczególnie ważnym elementem ich renomy jest wiarygodność finansowa, gdyż z reguły decyduje ona o faktycznej możliwości wchodzenia w stosunki gospodarcze z innymi podmiotami na rynku, zaś jej podważenie zwykle prowadzi do utraty kontrahentów lub żądania przez nich dodatkowych zabezpieczeń, co obniża rentowność działalności. Do naruszenia dobrego imienia osoby prawnej dochodzi w przypadku rozpowszechniania dyskredytujących ją informacji (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 499/14, LEX nr 1766093). Dobre imię osoby prawnej jest łączone z opinią, jaką mają o niej inne osoby ze względu na zakres jej działalności. Nie ulega zatem wątpliwości, że dobre imię osoby prawnej naruszają wypowiedzi, które obiektywnie oceniając, przypisują jej niewłaściwe postępowanie mogące spowodować utratę do niej zaufania potrzebnego do prawidłowego funkcjonowania w zakresie swych zadań (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2007 r. w sprawie o sygn. akt II CSK 392/06, OSP 2009/5/55). Uwzględnia się tu nie tylko renomę wynikającą z dotychczasowej działalności osoby prawnej, ale i niejako zakładaną (domniemaną) renomę osoby prawnej od chwili jej powstania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt I CSK 16/14, LEX nr 1621771).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należało, iż nie doszło do naruszenia żadnego dobra osobistego po stronie powodowej. Powódka przede wszystkim podnosiła, że w konsekwencji odmowy wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek zdrowotnych oraz wszczęcia postępowania administracyjnego przez ten organ – dobre imię i wizerunek przedsiębiorstwa powoda został naruszony. Jednocześnie podnoszono, że brak nieposzlakowanej opinii może stanąć na przeszkodzie w braniu udziału w ewentualnych, przyszłych przetargach. Na poparcie powyższych twierdzeń powódka nie przytoczyła jednakże żadnych dowodów, chociażby w postaci przedłożenia listy przykładowych przetargów, w których miałaby zamiar brać udział. Co więcej powódka potwierdziła, iż obecnie Centrum (...) nie staje do żadnego przetargu, ale nadal otrzymuje dotacje z budżetu Urzędu (...) W.. W ocenie Sądu Okręgowego hipotetyczna obawa, iż kwestia prowadzenia postępowania administracyjnego przez ZUS wobec powoda, stanowi o słabszej pozycji powódki w toku jakiegokolwiek przetargu, nie jest wystarczającą podstawą do uznania, iż zadośćuczynienie byłoby zasadne. Co więcej - strona powodowa, mimo powyższych okoliczności nadal otrzymuje dotacje, co jak wynika z treści powództwa jest jednoznaczne z istnieniem nieposzlakowanej opinii przedsiębiorcy.

Nadto odnośnie nieprawidłowego doręczenia dokumentacji do firmy powódki – L. D. przyznała, że mimo błędnego zaadresowania przesyłki zawierającej dokumenty kadrowe, trafiła ona do powódki w stanie nieruszonym – co za tym idzie i w tym przypadku nie może być mowy o naruszeniu dóbr osobistych strony.

Mając powyższe na uwadze roszczenie w zakresie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu w całości jako bezzasadne.

W zakresie zaś roszczenia o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, Sąd Okręgowy również nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. Strona powodowa na poparcie swojego stanowiska wskazywała, że w przyszłości mogą wyniknąć niekorzystne dla powódki okoliczności na skutek prowadzenia przez ZUS dalszej kontroli przedsiębiorstwa.

Zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. interes prawny jest to obiektywna, to jest rzeczywiście istniejąca potrzeba prawna uzyskania wyroku o odpowiedniej treści. Uznaje się, że interes prawny zachodzi wówczas, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2009 r., II CSK 33/09, OSNC 2010, Nr B, poz. 47). Interes prawny zachodzi zatem wówczas, gdy istnieje niepewność danego prawa lub stosunku prawnego, zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych. Należy jednak zauważyć, że w pewnych sytuacjach powództwo to stanowi jedyny sposób dochodzenia praw (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 14 lipca 1972 r., III CRN 607/71, OSNC 1973, Nr 4, poz. 64).

Możliwość wytoczenia powództwa o świadczenie co do zasady wyklucza po stronie powoda istnienie interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie naruszonego prawa lub stosunku prawnego (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 1965 r., II CR 266/64, OSP 1966, Nr 7, poz. 166; wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2002 r., IV CKN 1519/00, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z 29 października 2009 r., III CZP 79/09, BSN 2009, Nr 10). Z orzecznictwa Sądu Najwyższego można jednak wyprowadzić wiele wyjątków, które świadczą o tym, że istnienie interesu prawnego podlega kazuistycznej ocenie sądu w każdej indywidualnej sprawie.

W przedmiotowym stanie faktycznym sprawy, uznać należało iż strona powodowa nie zdołała wykazać istnienia po swojej stronie interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłości za skutki nienależytego wykonania umowy z dnia 22 sierpnia 2012 r. o świadczenie usług kadrowo – płacowych. Powódka podnosiła jedynie, że błędy pozwanego mogą pociągnąć za sobą negatywne konsekwencje - bez przytoczenia konkretnych sytuacji. Powódka skupiła się głównie na podnoszeniu, że pozwany nie dopełnił obowiązku zarejestrowaniu dwóch pracowników powódki w ZUS-ie oraz błędach w świadectwie pracy M. K. (1), pomijając przy tym fakt, iż niedociągnięcia te zostały naprawione czy to przez samego pozwanego czy przez S. D. (2). Podnoszenie, iż ZUS ma możliwość skontrolowania przedsiębiorstwa przez okres 5 lat, nie stanowi podstawy do wydania wyroku ustalającego w zakresie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

W konsekwencji powyższego roszczenie powódki podlegało oddaleniu również w tym zakresie.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 100 w związku § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Wobec uznania roszczenia jedynie w nieznacznym zakresie za stronę przegrywającą należało uznać powódkę. Na koszty postępowania poniesione przez pozwanego składały się koszty pełnomocnika profesjonalnego w wysokości 3.600 złotych oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

-(...)

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz