Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Szałachowski

Protokolant: p.o. sekr. sądowy K. S. (1)

w obecności Prokuratora R.. B. K.

po rozpoznaniu dnia 19/03/2019 r. sprawy

M. K. syna G. i B. z domu R.,

ur. (...) w Ł.,

oskarżonego o to, że:

W dniu 14 sierpnia 2018 roku w miejscowości B., gmina P., kierując pojazdem F. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nieumyślnie spowodował wypadek drogowy poprzez nieprawidłową technikę jazdy w postaci ścięcia zakrętu, gwałtowne ruchu kierownicą z użyciem hamulca na mokrej nawierzchni, a następnie uderzenie w prawidłowo jadący z naprzeciwka pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała doznali M. T. (1) w postaci złamania przez panewkowego kości kulszowej i biodrowej prawej, złamania kości łonowej i kulszowej lewej, złamania kości krzyżowej po stronie lewej, wstrząśnienia mózgu, rany tłuczonej brody oraz K. S. (2) w postaci złamania kości bocznej podudzia lewego, otarcia naskórka skóry głowy, otarcia naskórka skóry kolana prawego, stłuczenia stawu skokowego prawego naruszając dla w/w prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

O R Z E K A :

I. Oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 71 § 1 k.k. oraz art. 72 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby lat 2 (dwóch), wymierza mu nadto grzywnę w rozmiarze 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki na 10 (dziesięć) złotych a nadto zobowiązuje do informowania Sądu o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy;

III. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt IIK 445/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 sierpnia 2018 roku oskarżony M. K. poruszał się samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) i podążał drogą relacji U. - M.. Pasażerami pojazdu byli: M. T., który siedział na przednim fotelu pasażera oraz K. S. (2), który zajmował w pojeździe miejsce na tylnej kanapie. Tego dnia warunki pogodowe były trudne. Padał deszcz, zaś nawierzchnia drogi była śliska (bezsporne). Oskarżony poruszał się z prędkością około 80 km/h.

Z przeciwnego kierunku ruchu pojazdem osobowym marki R. (...) poruszał się S. K. wraz z pasażerką pojazdu I. N. (d. zeznania S. K. k. 101v; I. N. k. 48).

Za pojazdem R. (...), pojazdem marki S. wraz z córką i jej chłopakiem poruszała się M. T. (2) (d. zeznania M. T. (2) k. 44v).

Tuż przed miejscowością B., dla kierunku jazdy pojazdu oskarżonego, M. K., podjął próbę pokonania ostrego zakrętu w lewo, częściowo zjeżdżając na lewy pas ruchu. W trakcie wykonywania tego manewru zauważył nadjeżdżający z naprzeciwka pojazd R. (...). Oskarżony próbując wrócić na właściwy tor jazdy, wykonywał na mokrej jezdni i przy stosunkowo dużej prędkości, gwałtowne ruchy kierownicą z użyciem hamulca, co spowodowało zarzucenie samochodu i zjechanie na lewy pas jezdni pod dużym kątem i w rezultacie doprowadziło do zderzenia się pojazdów (opinia biegłego H. H. k. 107-115).

Na skutek zaistniałego zdarzenia u M. T. (1) stwierdzono następujące obrażenia: złamanie przedpanewkowe kości kulszowej i biodrowej prawej, złamanie kości łonowej i kulszowej lewej, złamanie kości kulszowej po stronie lewej, wstrząśnienie mózgu oraz rana tłuczona brody zaś u K. S. (2) stwierdzono złamanie kostki bocznej podudzia lewego, otarcie naskórka skóry głowy, otarcie naskórka skóry kolana prawego oraz stłuczenie stawu skokowego prawego. Powyższe obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonych na okres powyżej dni siedmiu (opinie sądowo – lekarskie k. 104,106).

Powołany w sprawie biegły z zakresu wypadków drogowych H. H., w swojej pisemnej opinii, stwierdził, że bezpośrednią przyczyną zdarzenia była nieprawidłowa technika jazdy kierującego samochodem M. K.. Wskazał, że poruszał się on z niebezpieczną prędkością, która przy popełnionych błędach technicznych (ścinanie zakrętu, gwałtowne ruchu kierownicą, użycia hamulca) spowodowała wpadnięcie samochodu w poślizg – zarzucenia i zajechanie drogi poprawnie jadącemu kierowcy R. (d. opinia biegłego H. H. k. 107-115).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych wyżej dowodów oraz pozostałych dowodów, w tym dokumentów ujawnionych w toku rozprawy głównej i za zgodą stron zaliczonych w poczet materiału dowodowego.

Oskarżony M. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż tego dnia jechał z kolegami M. T. (1) i K. S. (2) do R., były trudne warunki pogodowe. Padał deszcz i było ślisko. Jechał z prędkością około 70 km/h. M. T. (1) siedział obok niego na siedzeniu pasażera, zaś K. S. (2) siedział z tyłu. Zachował dobrą prędkość, było jedno ograniczenie prędkości. Nie patrzył na prędkościomierz, tylko na drogę. Chciał bezpiecznie przewieźć kolegów. Do wypadku doszło na zakręcie. Był ograniczenie prędkości do 60 km/h po prawej stronie za zakrętem. Stwierdził, że nie pamięta jaką prędkość zachował, lecz uważa, że zachował odpowiednią prędkość do warunków. W pewnym momencie pojazdem zarzuciło, pojazd wpadł w poślizg na zakręcie. Nie mógł nic zrobić, podjął próby korekty toru ruchu, lecz nie przyniosło to rezultatu i w ułamku sekundy zauważył przed sobą inny pojazd. Zamknął oczy i doszło do zdarzenia się pojazdów. Słuchany na rozprawie wyjaśnił, że tego dnia był trzeźwy. Droga była wąska, asfaltowa. Nie była to droga do końca równa, czuć było nierówności. Okna były zamknięte (d. wyjaśnienia oskarżonego M. K. k. 121, 137).

Sąd zważył, co następuje:

Wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z całą mocą należy wskazać, że wszystkie dowody natury dowodowej i rzeczowej przystają do siebie, są wewnętrznie spójne i ewidentnie wskazują na winę oskarżonego, która polegała na, jak się wydaje niedbalstwie, albowiem oskarżony mógł i powinien był przewidywać utratę panowania nad pojazdem w sytuacji jazdy w trudnych warunkach atmosferycznych, podczas ścinania zakrętu i braku przewidywania, że drogą mogą przecież poruszać się inni użytkownicy ruchu.

W rezultacie Sad dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, z uwagi na to, że są one zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, jak również relacjami słuchanych w sprawie świadków.

Z wyjaśnieniami oskarżonego korespondują zeznania świadka M. T. (1) i K. S. (2) (vide k. 138) oraz M. T. (3), I. N. (k. 48), P. M. i S. K. (k. 101v).

Sąd dał wiarę relacjom wskazanych wyżej świadków, uznając je za spójne i konsekwentne, wzajemnie uzupełniające się oraz oddające rzeczywisty przebieg zdarzeń.

Oskarżony M. K. w dniu 14 sierpnia 2018 roku w miejscowości B., gmina P., kierując pojazdem F. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nieumyślnie spowodował wypadek drogowy poprzez nieprawidłową technikę jazdy w postaci ścięcia zakrętu, gwałtowne ruchu kierownicą z użyciem hamulca na mokrej nawierzchni, a następnie uderzenie w prawidłowo jadący z naprzeciwka pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała doznali M. T. (1) w postaci złamania przez panewkowego kości kulszowej i biodrowej prawej, złamania kości łonowej i kulszowej lewej, złamania kości krzyżowej po stronie lewej, wstrząśnienia mózgu, rany tłuczonej brody oraz K. S. (2) w postaci złamania kości bocznej podudzia lewego, otarcia naskórka skóry głowy, otarcia naskórka skóry kolana prawego, stłuczenia stawu skokowego prawego naruszając dla w/w prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu.

W tym stanie rzeczy wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i została mu w pełni wykazana zebranymi w sprawie dowodami. Działaniem swym wyczerpał on dyspozycję art. 177 § 1 k.k.

Oskarżony M. K. nie był dotychczas karany sądownie (d. dane o karalności k. 123).

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego i charakter szkód, których doznali M. T. (1) oraz K. S. (2), przy czym wskazać należy, że obrażenia te są stosunkowo poważne.

Okoliczności mogące łagodzić ocenę czynu to przede wszystkim przyznanie się do jego popełnienia, wyrażona skrucha, okoliczności osobiste oskarżonego oraz to, że oskarżony utrzymuje status młodocianego, a nadto to, że pokrzywdzeni, jak się wydaje, wybaczyli oskarżonemu i nie domagają się odszkodowań czy też zadośćuczynienia za doznane krzywdy (ich zeznania k. 138).

W tym stanie rzeczy należy uznać, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego.

Sąd skorzystał względem oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary i warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres próby lat 2. Jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary i zapobieże jego powrotowi do przestępstwa. Dodatkowo czynnikiem dyscyplinującym będzie wymierzenie mu grzywny, która jest adekwatna do jego stosunków majątkowych.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby, co 6 (sześć) miesięcy.

O kosztach procesu Sąd orzekł po myśli art. 624 § 1 k.p.k., ponieważ oskarżony nie posiada dochodów oraz istotnych składników majątku, jest aktualnie studentem.