Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IIW 515/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Szałachowski

Protokolant: p.o. sekr. sądowy K. S.

przy udziale oskarżyciela publicznego: nie stawił się.

po rozpoznaniu w dniu 12/03/2019 r. i 09/04/2019 r. sprawy

W. T. (1) syna K. i G. z domu B.,

ur. (...) w K.,

obwinionego o to, że:

I. W dniu 20 października 2018 roku około godz. 21:20 na drodze nr (...) w m. B. kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu nie zachował należytej ostrożności w trakcie manewru wymijania, w wyniku czego zjechał na pas jezdni przeznaczony dla przeciwnego kierunku ruchu, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla C. P.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 2 KW.

II. W miejscu i czasie jak w punkcie I kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie ma zabitych lub rannych, oddalił się z miejsca nie udzielając wymaganych informacji osobie uczestniczącej do czego był zobowiązany,

tj. o wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 44 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

ORZEKA:

I.  Obwinionego W. T. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86 § 2 KW i 97 KW w zw. z art. 9 § 2 KW skazuje go, opierając wymiar kary o przepis art. 86 § 2 KW na karę grzywny w wysokości 800 (osiemset) złotych;

II.  Na podstawie art. 86 § 3 KW orzeka w stosunku do obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy;

III.  Na podstawie art. 29 § 3 KW zobowiązuje obwinionego do zwrotu prawa jazdy do właściwego Starostwa Powiatowego Wydziału Komunikacji w M.;

IV.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 80 złotych tytułem opłaty i obciąża go zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 50 złotych.

Sygn. akt IIW 515/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 października 2018 roku około godziny 21:20 obwiniony W. T. (1) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, poruszał się samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) drogą w B. w kierunku miejscowości M. (d. wyjaśnienia obwinionego k. 46).

W tym samym czasie drogą prowadzącą z M. do S., samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się C. P. (d. zeznania świadka C. P. k. 79-80).

Na zakręcie drogi w miejscowości B. obwiniony W. T. (1) zjechał na lewy pas ruchu, którym poruszał się C. P.. C. P. widząc nadjeżdżający z naprzeciwka pojazd, próbował hamować i zjechał na prawą stronę drogi, gdzie uderzył w znajdujące się tam barierki. Pomimo podjętej próby uniknięcia zderzenia, pojazd kierowany przez obwinionego uderzył w lewy bok pojazdu V. (...) (d. zeznania świadka C. P. k. 79-80).

C. P. opuścił swój pojazd i podszedł do pojazdu obwinionego. Obwiniony pozostał w pojeździe i próbował odpalić samochód. C. P. poczuł od obwinionego woń alkoholu (d. zeznania świadka C. P. k. 79-80).

Na miejsce zdarzenia zostały wezwane służby tj. policja oraz Straż Pożarna. W związku z wątpliwościami dotyczącymi stanu trzeźwości obwinionego C. P. zaczął pilnować, aby W. T. (1) nie oddalił się z miejsca zdarzenia. Na miejsce zdarzenia przybyła Ochotnicza Straż Pożarna z N. oraz dwa zastępy Państwowej Straży Pożarnej z M.. Funkcjonariusze zaczęli zabezpieczać miejsce zdarzenia oraz sporządzać dokumentację dotyczącą zdarzenia. W międzyczasie C. P. został poproszony o dokumenty. Wtedy też, obwiniony W. T. (1), wykorzystując chwilową nieuwagę C. P., jak również pozostałych strażaków oddalił się z miejsca zdarzenia, przez pewien czas był poszukiwany w okolicznym lesie przez członków OSP N. – bez skutku. (d. zeznania świadka C. P. k. 79-80; K. K. (2) k. 80-81; R. C. (1) k. 99-100;). W nocy pojawił się u swojej siostry H. K. (zeznania H. K. k. 100), zaś w niedzielę rano spotkał się z bratem W. T. (2) (jego zeznania karta 100).

Niezależnie od tego Sądu ustalił, że obwiniony W. T. (1) poruszał się samochodem osobowym marki O. o nr rej. (...) w stanie po użyciu alkoholu.

W ocenie Sądu dowody natury osobowej są ewidentnie niekorzystne dla obwinionego i wprost wskazują, że znajdował się w stanie, co najmniej, po użyciu alkoholu. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonego C. P., czuł on wyraźną woń alkoholu od obwinionego i tylko z tego powodu był on pilnowany przez tego świadka (vide jego zeznania k. 79). Przekonanie pokrzywdzonego o tym, że obwiniony jest pod wpływem alkoholu, było na tyle silne, że poinformował o tym przybyłych jako pierwsi na miejsce zdarzenia, strażaków OSP (ibidem). Z kolei świadek K. K. (2) również wyraża pogląd, że zachowanie obwinionego wskazywało na spożycie alkoholu, albowiem „chwiał się na nogach” (zeznania k. K. k. 80). Świadek R. C. (1) (vide k. 99) wprost stwierdza, że obwiniony miał kłopoty z koncentracją i spowolnione ruchy i wyraził pogląd, że mógł być pod wpływem alkoholu.

Zeznania siostry obwinionego H. K. i brata W. T. (2) nie mogą stanowić podstawy dla ustaleń w tym zakresie, albowiem mają określony interes by odzwierciedlać zaszłość, niezależnie od tego, że W. T. (1) spotkał się z bratem dopiero w niedzielę rano. Z tego względu zeznania te należy oceniać z dużą ostrożnością.

Ustalenia te potwierdza także okoliczność, że w samochodzie obwinionego znaleziono alkohol w postaci piwa w puszkach (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych wyżej dowodów oraz pozostałych dowodów, w tym dokumentów ujawnionych w toku rozprawy głównej i za zgodą stron zaliczonych w poczet materiału dowodowego.

Obwiniony W. T. (1) przyznał się jedynie częściowo do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż tego dnia nie znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Dodał, że był trzeźwy. Co do spowodowania kolizji w ruchu drogowym, to stwierdził, że prawdopodobnie zasnął za kierownicą i zjechał na lewy pas ruchu i była to jego wina. Dodał nadto, że tego dnia przewoził pasażera, Z., jednakże nie zna jego pozostałych danych. Mężczyzna ten spożywał alkohol u niego w samochodzie. Odnośnie oddalenia się z miejsca zdarzenia drogowego, to stwierdził, że był w szoku i źle się czuł, było mu słabo. Udał się do siostry, z tą myślą, że zaraz powróci na miejsce zdarzenia. Gdy szedł do siostry to złamał nogę. Nie był to skutek zdarzenia drogowego (d. wyjaśnienia obwinionego W. T. (1) k. 46).

Wina obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, gdyż przeczą im inne, zebrane w sprawie dowody.

Z wyjaśnieniami obwinionego sprzeczne są przede wszystkim zeznania słuchanego w sprawie C. P.. Świadek ten zeznał, iż jadąc drogą w kierunku S. w miejscowości B., zauważył jadący z przeciwnego kierunku ruchu, bezpośrednio na niego inny pojazd. Próbował hamować i zjechać na prawą stronę drogi, jednakże uderzył w barierki, zaś pojazd obwinionego lewym bokiem wjechał w lewą stronę jego pojazdu. Wysiadł z pojazdu bezpośrednio po zdarzeniu i podszedł do pojazdu obwinionego. Obwiniony próbował odpalić ponownie pojazd. Dodał, że poczuł woń alkoholu. Obawiając się ucieczki sprawcy zdarzenia zaczął go pilnować. Zadzwonił po straż, na miejsce przybyła też potem policja. Informował strażaków o tym, że obwiniony jest pijany. W czasie gdy poszedł po dokumenty do samochodu obwiniony oddalił się z miejsca zdarzenia. Policja znalazła w pojeździe paszport, na zdjęciu w paszporcie rozpoznał sprawcę zdarzenia. Dodał nadto, że mężczyzna po zdarzeniu mógł chodzić, nie utykał, nie skarżył się na ból (d. zeznania świadka C. P. k. 79-80).

Powyższe potwierdził nadto K. K. (2), który przybył w zastępie ochotniczej straży pożarnej. Zeznał, iż wprawdzie nie czuł od oskarżonego woni alkoholu, jednakże po jego zachowaniu można było stwierdzić, że znajduje się on pod wpływam alkoholu. Mężczyzna chwiał się na nogach. Słuchany w sprawie R. C. (1), funkcjonariusz Państwowej Straży Pożarnej w M. dodał nadto, iż po przybyciu na miejsce zdarzenia widział, jak kierowca V. (...) trzyma za rękę obwinionego. C. P. oznajmił mu też wtedy, że obwiniony jest pod wpływem alkoholu. O powyższym niezwłocznie powiadomił on policję i oczekiwał na przybycie patrolu na miejsce zdarzenia. Dodał nadto, iż obwiniony miał spowolnione ruchy i problemy z koncentracją. Nie miał przy sobie dokumentów, nieudolnie poszukiwał ich w saszetce, po czym stwierdził, że powinny być w samochodzie. Poprosił wtedy strażaków z OSP N., aby popilnowali obwinionego. Po jakimś czasie zorientował się, że obwiniony oddalił się z miejsca zdarzenia (d. zeznania świadka R. C. k. 99-100)

Sąd dał wiarę relacjom powołanych wyżej świadków, uznając je za spójne i konsekwentne w toku całego postępowania. Świadkowie nie znali wcześniej obwinionego, nie istniały zatem żadne powody do bezpodstawnego obciążania obwinionego.

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony W. T. (1) w dniu 20 października 2018 roku około godz. 21:20 na drodze nr (...) w m. B. kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu nie zachował należytej ostrożności w trakcie manewru wymijania, w wyniku czego zjechał na pas jezdni przeznaczony dla przeciwnego kierunku ruchu, gdzie zderzył się z prawidłowo jadącym pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla C. P., a nadto w miejscu i czasie jak wyżej kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym nie ma zabitych lub rannych, oddalił się z miejsca nie udzielając wymaganych informacji osobie uczestniczącej do czego był zobowiązany.

W tym stanie rzeczy wina obwinionego nie budzi wątpliwości i została mu wykazana zebranymi w sprawie dowodami. Działaniem swym wyczerpał on dyspozycję art. 86 § 2 KW, przy czym należy wskazać, że swoim niezachowaniem nienależytej ostrożności wywołał realne i prawdziwe zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez wywołanie skutku rzeczowego, albowiem doszło do niebezpiecznego, fizycznego kontaktu pojazdów. Wobec tego, że prowadził samochód w stanie po użyciu alkoholu, właściwa jest kwalifikacja jak przyjęta. Co do kwestii zarzutu z art. 97 KW wskazać należy, że obwiniony w sposób oczywisty wykroczył przeciwko przepisowi o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych. Wskazać należy, że zgodnie z art. 44 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W tym miejscu należy wskazać, że obowiązkiem obwinionego było pozostanie na miejscu wypadku, gdyż miało to na celu zapewnienie jego udziału w czynnościach procesowych. Wskazać przy tym należy, że określenie wypadek drogowy w rozumieniu ustawy prawo o ruchu drogowym, obejmuje zatem wypadek drogowy o którym mowa w art. 177 § 1 i 2 k.k. jak również zdarzenie kwalifikowane jako wykroczenie z art. 86 § 1 KW (vide teza 4 do art. 44 ustawy prawo o ruchu drogowym – kom. Ryszard A. Stefański Warszawa 2003)

Obwiniony W. T. (1) nie był dotychczas karany sądownie za wykroczenia w ruchu drogowym.

W tym stanie rzeczy wymierzona obwinionemu kara grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości czynów mu zarzucanych i stosunków majątkowych obwinionego.

O zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczono jak w punkcie II na podstawie art. 86 § 3 kodeksu wykroczeń, zobowiązując jednocześnie obwinionego do zwrotu prawa jazdy do Starostwa Powiatowego Wydziału Komunikacji w M.;

O kosztach orzeczono jak w punkcie IV wyroku na podstawie art. 119 § 1 k.p.o.w.