Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 413/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 r .

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Wildowicz

Protokolant: Martyna Żywicka

po rozpoznaniu w dniach 6 lutego, 4 marca i 8 kwietnia 2019 r. sprawy:

1)  D. K. , syna A. i A. z domu S., urodzonego (...) w B.,

o skarżonego o to, że:

1.  w dniu 27 lipca 2017 roku w B. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. K. wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę ubezpieczeniową (...) w ten sposób, że w dniu 23 maja 2017 roku podpisał z M. K. (1) umowę najmu samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a następnie zgłosił roszczenie z tytułu ubezpieczenia „OC” i otrzymał odszkodowanie za naprawę samochodu osobowego marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a w roszczeniu uwzględnił koszty najmu samochodu S. (...) do łącznego kosztorysu naprawy wiedząc, iż M. K. (1) nie korzystała z samochodu zastępczego, a otrzymane w ten sposób z ubezpieczenia środki finansowe za wynajem samochodu pokryją koszty naprawy uszkodzonego zderzaka w pojeździe marki A., a tym samym wprowadził firmę ubezpieczeniową w błąd, gdyż faktycznie wynajem pojazdu nie zaistniał, czym spowodował straty w wysokości 664,20 złotych na szkodę (...) z siedzibą w S.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

2)  M. K. (1) , córki E. i K. z domu N., urodzonej (...) w B.,

o skarżone j o to, że:

2.  w dniu 27 lipca 2017 roku w B. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z D. K. prowadzącym warsztat mechaniczny (...) doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę ubezpieczeniową (...) w ten sposób, że w dniu 23 maja 2017 roku podpisała z D. K. umowę najmu samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wiedząc, że samochodem zastępczym nie będzie dysponować, a uzyskane w ten sposób środki finansowe z firmy ubezpieczeniowej zostaną przeznaczone na naprawę uszkodzonego zderzaka w pojeździe marki A. którego była użytkowniczką i współwłaścicielką, a tym samym wprowadziła firmę ubezpieczeniową w błąd, gdyż faktycznie wynajem pojazdu nie zaistniał, czym spowodowała straty w wysokości 664,20 złotych na szkodę (...) z siedzibą w S.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

I.  oskarżonego D. K. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 31 lipca 2017 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. K., doprowadził firmę ubezpieczeniową (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 664,20 zł. za pomocą wprowadzenia w błąd co do faktu najmu M. K. (1), na czas naprawy jej pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wynikających z tego kosztów w ten sposób, że w łącznym kosztorysie naprawy pojazdu marki A. (...) uwzględnił koszty najmu samochodu S. (...) i zgłosił to do firmy ubezpieczeniowej, która wypłaciła odszkodowanie, wiedząc, że M. K. (1) nie korzystała z samochodu zastępczego, czym spowodował straty w wysokości 664,20 zł. na szkodę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S., to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. skazuje go, a na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  oskarżoną M. K. (1) w ramach zarzucanego jej czynu uznaje za winną tego, że w dniu 31 lipca 2017 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z D. K. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. K., doprowadziła firmę ubezpieczeniową (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 664,20 zł. za pomocą wprowadzenia w błąd co do faktu najmu, na czas naprawy jej pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wynikających z tego kosztów w ten sposób, że podpisała z D. K. umowę najmu w/w samochodu, wiedząc, że samochodem zastępczym nie będzie dysponować, a koszty z tym związane zostaną uwzględnione w łącznym kosztorysie naprawy pojazdu marki A. (...) i zostaną zgłoszone do firmy ubezpieczeniowej, która wypłaciła odszkodowanie, czym spowodowała straty w wysokości 664,20 zł. na szkodę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S., to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. skazuje ją, a na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza jej karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

III.  zasądza od oskarżonych D. K. i M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłat oraz kwoty po 50 zł. (pięćdziesiąt) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sędzia:

Sygnatura akt II K 413/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. K. zamieszkuje w B.. Prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. K. w B. przy ulicy (...), której przedmiotem jest naprawa pojazdów.

W dniu 2 lutego 2017 r. w U. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został samochód osobowy marki A. (...) o nr. rej. (...) kierowany przez M. K. (1). Do zdarzenia doszło z winy drugiego kierowcy, którego pojazd w zakresie OC ubezpieczony był w (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S.. W dniu 10 lutego 2017 r. M. K. (1) zgłosiła szkodę do w/w firmy ubezpieczeniowej, która w dniu 16 lutego 2017 r. podjęła decyzję o wypłacie odszkodowania w kwocie 2131,88 zł. W lutym 2017 r. M. K. (1) udała się do warsztatu mechanicznego prowadzonego przez D. K. celem zlecenia naprawy jej w/w pojazdu. Oskarżony przyjął zlecenie, a M. K. (1) udzieliła mu w dniu 24 lutego 2017 r. pełnomocnictwa wobec zakładu ubezpieczeń do likwidacji przedmiotowej szkody, gdyż kwota uzyskana wcześniej przez oskarżoną nie była wystarczająca do pokrycia kosztów naprawy. Po przyjęciu zlecenia D. K. sporządził kosztorys naprawy auta, który ostatecznie został zaakceptowany przez firmę ubezpieczeniową. W dniu 23 maja 2017 r. D. K. zawarł z M. K. (1) umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) nr rej. (...), zgodnie z którą miał być jej udostępniony na okres od 23 do 30 maja 2017 r. M. K. (1) odebrała swój samochód z naprawy w dniu 29 maja 2017 r. Wykonując zlecone przez M. K. (1) czynności w ramach likwidacji przedmiotowej szkody, D. K. przesłał (...) Sp. z o. o. w S. między innymi w/w umowę najmu pojazdu zastępczego. Po zrealizowaniu zlecenia, D. K. w dniu 25 lipca 2017 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 4887,57 zł. dotyczącą naprawy pojazdu M. K. (1) i przesłał ją do w/w firmy ubezpieczeniowej celem realizacji. Jednocześnie przesłał fakturę VAT nr (...) wystawioną w dniu 25 lipca 2017 r., dotyczącą wynajmu samochodu marki S. (...) nr rej. (...), w której jako nabywca wpisana była M. K. (2). W tym zakresie nastąpiła pomyłka, gdyż zamiarem D. K. było przesłanie faktury dotyczącej najmu samochodu zastępczego M. K. (1). W dniu 31 lipca 2017 r. firma ubezpieczeniowa podjęła decyzję o przyznaniu odszkodowania w łącznej kwocie 3.419,89 zł., na którą składa się dopłata do odszkodowania tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 4.887,57 zł zgodnie z fakturą VAT nr (...), pomniejszona o wypłaconą wcześniej M. K. (1) kwotę 2131,88 zł. oraz tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego w kwocie 664,20 zł. zgodnie z fakturą VAT nr (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o część wyjaśnień oskarżonych M. K. (1) (k. 141 – 142v, 170 – 170v, 184v) i D. K. (k. 71v – 137 – 137v, 168v – 170, 177, 184v), a także dokumentację związaną z likwidacją szkody w pojeździe A. (...) nr rej. (...) (k. 13 – 17, 21 – 25, 36, 47, 86, 88 – 126, 182) oraz kserokopię faktury VAT (k. 46).

M. K. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że w dniu 2 lutego 2017 r. w U. brała udział w zdarzeniu drogowym, w którym uszkodzony został jej pojazd marki A. (...) nr rej. (...). W celu jego naprawy udała się do zakładu mechanicznego D. K. mieszczącego się w B.. Okazała mu dokumentację i poinformowała, że pewną kwotę z ubezpieczenia sprawcy już otrzymała. D. K. zaoferował oskarżonej pośrednictwo w załatwieniu wszelkich formalności związanych z wypłatą dalszego ubezpieczenia i przyjął od niej pełnomocnictwo w tym zakresie. Po pewnym czasie D. K. skontaktował się z M. K. (1) i poinformował, że załatwianie formalności może trochę potrwać gdyż firmy ubezpieczeniowe z zasady zaniżają wysokość odszkodowania. Później poinformował ją, że firma ubezpieczeniowa (...) w S. zakwestionowała naprawę zderzaka w jej pojeździe wskazując, że nie zostanie pokryty koszt zakupu oryginalnych części. Wówczas, już w trakcie wykonywania naprawy, D. K. zaczął zapewniać oskarżoną, że w celu podniesienia wysokości odszkodowania konieczne jest wynajęcie przez nią pojazdu zastępczego. M. K. (1) informowała współoskarżonego, że samochód zastępczy nie jest jej potrzebny jednak ostatecznie zgodziła się podpisać umowę najmu takiego auta. Z pojazdu zastępczego nie korzystała, nie płaciła D. K. jakiejkolwiek kwoty i nie otrzymała za wynajem faktury. Jej samochód naprawiany był przez tydzień, a odebrała go w dniu 29 maja 2017 r. Po pewnym czasie, w sierpniu 2017 r., otrzymała z firmy ubezpieczeniowej informację, że współoskarżonemu wypłacono odszkodowanie za naprawę jej pojazdu. Oskarżona nie wiedziała jaka to była kwota. Później przez pewien czas nie miała z nim kontaktu do czasu, aż w 2018 r. pozwał jej ojca o zapłatę kwoty około 1500 zł. w związku z naprawą jej samochodu (k. 141 – 142v, 170 – 170v, 184v).

D. K. podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że M. K. (1) zleciła mu naprawę jej samochodu marki A. (...). Uzyskana wcześniej przez współoskarżoną kwota z ubezpieczenia pojazdu sprawcy nie była wystarczająca do pokrycia kosztów naprawy. W wyniku odwołania się od tej decyzji, oskarżony uzyskał od firmy ubezpieczeniowej zgodę na wyższą kwotę. Usługę naprawy wykonał zgodnie z kalkulacją i wystawił fakturę na panią K.. Omyłkowo przy tym wystawił fakturę za najmem samochodu na panią K., którą to fakturę wysłał do firmy (...). Później zorientował się, że przez omyłkę wystawił jedną fakturę na dwie osoby i po skontaktowaniu się z firmą (...), zwrócił pieniądze za najem pojazdu (k. 71v). Podczas kolejnego przesłuchania przyznał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu. Dodał, że nastąpiła pomyłka polegająca na tym, iż wystawił fakturę za najem samochodu na panią K., którą wysłał do firmy ubezpieczeniowej na poczet szkody pani K.. Nie miał przy tym zamiaru oszukać firmy ubezpieczeniowej, która zresztą nie miała do niego żadnych pretensji. Wskazał również, że nie działał wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1) (k. 137 – 137v). Przed Sądem nie przyznał się do winy. Wyjaśnił dodatkowo, że przez cały czas był przekonany, iż wynajął M. K. (1) samochód zastępczy. W tym samym miesiącu, tj. w lutym 2017 r., miał bowiem dwie sprawy kolizyjne, tj. także pani K.. Wskazał, że umowy najmu pojazdu współoskarżonej nie fakturował. Dodał, że pani K. rzeczywiście otrzymała samochód zastępczy. Zaprzeczył by informował M. K. (1), że naprawa zderzaka w jej pojeździe nastąpi za pieniądze z ewentualnego najmu pojazdu i nie namawiał współoskarżonej do zawarcia umowy najmu. Przyznał, że został upoważniony przez M. K. (1) do naprawy szkody i załatwienia wszelkich formalności. Ostatecznie firma ubezpieczeniowa wyraziła zgodę na naprawę na podstawie faktur. Samochód został naprawiony w kwietniu bądź maju 2017 r., a dopiero po pewnym czasie, po decyzji ubezpieczyciela, została wystawiona faktura za naprawę. Wysyłając następnie dokumenty popełnił błąd, o którym wspominał wcześniej. D. K. wyjaśnił również, że nie wystawiał faktury za najem samochodu dla współoskarżonej, jednak po okazaniu mu takowej, zmienił zdanie i wskazał, że rzeczywiście ją przygotował i wydrukował, jednak jej nie zaksięgował i nikomu nie wysyłał. Przyznał także, że zawarł z M. K. (1) umowę najmu pojazdu zastępczego na czas naprawy. Wysłał ją do firmy (...) w celu weryfikacji aby przyznano jej auto zastępcze gdyby było jej potrzebne (k. 168v – 170, 184v).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wina i okoliczności popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów nie budziły jakichkolwiek wątpliwości.

Bezspornym w sprawie było, że w dniu 2 lutego 2017 r. w U. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód osobowy marki A. (...) o nr. rej. (...) kierowany przez M. K. (1). Do zdarzenia doszło z winy drugiego kierowcy, którego pojazd w zakresie OC ubezpieczony był w (...) Sp. z o. o. w S.. M. K. (1) w dniu 10 lutego 2017 r. zgłosiła szkodę do w/w firmy ubezpieczeniowej, która w dniu 16 lutego 2017 r. podjęła decyzję o wypłacie odszkodowania w kwocie 2131,88 zł. Niekwestionowanym również było, że w lutym 2017 r. M. K. (1) udała się do warsztatu mechanicznego (...) prowadzonego przez D. K., mieszczącego się w B. przy ulicy (...) celem zlecenia naprawy jej w/w pojazdu. Oskarżony przyjął zlecenie, a M. K. (1) udzieliła mu w dniu 24 lutego 2017 r. pełnomocnictwa wobec zakładu ubezpieczeń do likwidacji przedmiotowej szkody, gdyż kwota uzyskana wcześniej przez oskarżoną nie była wystarczająca do pokrycia kosztów naprawy. Następnie D. K. sporządził kosztorys naprawy auta współoskarżonej, który ostatecznie został zaakceptowany przez firmę ubezpieczeniową. Samochód współoskarżonej był naprawiany przez około tydzień i został odebrany przez M. K. (1) w dniu 29 maja 2017 r. Niekwestionowanym było również to, że D. K. zawarł z oskarżoną, datowaną na dzień 23 maja 2017 r., umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) nr rej. (...), zgodnie z którą miał być jej udostępniony na okres od 23 do 30 maja 2017 r. Nie ulegało żadnych wątpliwości, że umowa ta została przesłana przez oskarżonego firmie ubezpieczeniowej (...) Sp. z o. o. w S.. Poza sporem było również to, że po zrealizowaniu zlecenia, D. K. w dniu 25 lipca 2017 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 4887,57 zł. dotyczącą naprawy pojazdu M. K. (1) i przesłał ją do w/w firmy ubezpieczeniowej celem realizacji. Jednocześnie przesłał fakturę VAT nr (...) wystawioną w dniu 25 lipca 2017 r., dotyczącą wynajmu samochodu marki S. (...) nr rej. (...), w której jako nabywca wpisana była M. K. (2). W dniu 31 lipca 2017 r. firma ubezpieczeniowa podjęła decyzję o przyznaniu odszkodowania w kwocie w łącznej kwocie 3.419,89 zł., na którą składa się dopłata do odszkodowania tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 4.887,57 zł zgodnie z fakturą VAT nr (...), pomniejszona o wypłaconą wcześniej M. K. (1) kwotę 2131,88 zł. oraz tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego w kwocie 664,20 zł. zgodnie z fakturą VAT nr (...).

Powyższe okoliczności wynikają bezsprzecznie z wyjaśnień oskarżonych D. K. i M. K. (1), które w tym zakresie były w zasadzie zbieżne i dlatego Sąd uznał je za wiarygodne, a także z dokumentacji związanej z likwidacją szkody (...)- (...)-17 dotyczącej pojazdu M. K. (1), wytworzonej czy to przez oskarżonych, czy też przez firmę ubezpieczeniową (k. 13 – 17, 21 – 24, 36, 47, 86, 88 – 90, 92 – 105, 108 – 126, 182) oraz kserokopii faktury VAT (k. 46).

W ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, że zamiarem D. K. było to by rozliczając się z (...) Sp. z o. o. za naprawę samochodu M. K. (1) uzyskać od firmy ubezpieczeniowej również zwrot kosztów najmu przez nią samochodu zastępczego.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że niekwestionowanym było, iż M. K. (1), w czasie kiedy był naprawiany jej samochód, nie korzystała z pojazdu zastępczego, który miałby przekazać jej D. K.. Stąd też domaganie się pokrycia kosztów z tym związanych należałoby traktować jako wprowadzenie firmy ubezpieczeniowej w błąd.

Ustalając zamiar oskarżonych oraz cel zawarcia przez nich umowy samochodu zastępczego, Sąd opierał się przede wszystkim na wyjaśnieniach M. K. (1). Z jej wyjaśnień wprost wynika, że na pewnym etapie likwidacji szkody, D. K. zaproponował jej zawarcie takiej umowy, co miało umożliwić uzyskanie wyższego odszkodowania. Oskarżona, mimo, że nie była zainteresowana pojazdem zastępczym, ostatecznie zgodziła się umowę najmu podpisać. W ocenie Sądu wyjaśnienia M. K. (1) w tym zakresie należało uznać za wiarygodne. Były one bowiem konsekwentne i spójne. Ponadto z pozytywnym skutkiem poddają się weryfikacji przez pryzmat wskazań logiki i wiedzy. Zauważyć należy, że oskarżona de facto przyznała się przez to do działania skierowanego na wyrządzenie szkody w mieniu firmy ubezpieczeniowej, a brak było podstaw do przyjęcia, iż miała powody by bezpodstawnie siebie obciążać. Jest również osobą zupełnie obcą dla D. K., a więc nie miała powodów by podawać nieprawdziwe okoliczności w celu skierowania przeciwko niemu postępowania karnego. Zdaniem Sądu obiektywnie przedstawiła przebieg ówczesnych wydarzeń.

Analiza sekwencji późniejszych wydarzeń wskazuje jednoznacznie, że D. K. podjął działania nakierowane na uzyskanie nienależnego świadczenia od firmy ubezpieczeniowej. Podnieść bowiem trzeba, że w trakcie likwidacji przedmiotowej szkody oskarżony przesłał firmie ubezpieczeniowej umowę najmu samochodu zastępczego zawartą z M. K. (1) (k. 108, 182). Wskazuje to więc jednoznacznie, że dążył do tego by koszty z tym związane ujęte zostały w ostatecznym rozliczeniu. Jakkolwiek rzeczywiście wysyłając w lipcu 2017 r. (...) sp. z o. o. w S. faktury dotyczące szkody w pojeździe M. K. (1), przesłał fakturę za najem samochodu, w której jako nabywca wpisana była M. K. (2) (k. 95), to jednak zdaniem Sądu D. K. pomylił się przy tym, jednak nie w taki sposób jak wyjaśniał, lecz poprzez to, iż zamiast wysłać fakturę dotyczącą najmu samochodu współoskarżonej (k. 24), omyłkowo przesłał fakturę dotyczącą M. K. (2). Pomyłka dotyczyła więc nie samego faktu przesłania dokumentu księgowego, a przesłania niewłaściwego dokumentu. Zauważyć również należy, że obie faktury, dotycząca M. K. (2) i współoskarżonej, noszą taki sam numer.

Jakkolwiek w późniejszym czasie D. K. zwrócił firmie ubezpieczeniowej kwotę 664,20 zł. (k. 73, 90) to jednak zdaniem Sądu była to jedynie próba uniknięcia odpowiedzialności karnej bądź polepszenia swojej sytuacji procesowej. Zauważyć bowiem należy, że zwrot tej kwoty nastąpił w dniu 8 października 2018 r., a w więc dzień przed pierwszym przesłuchaniem mężczyzny w charakterze podejrzanego.

W toku postępowania w charakterze świadka przesłuchana została S. K., żona oskarżonego, która pomaga mu w prowadzeniu działalności gospodarczej. Z jej zeznań (k. 176v – 177) wynika, że rozliczając się za szkodę w pojeździe M. K. (3) nastąpiła pomyłka. Przez nieuwagę bowiem została wysłana do firmy ubezpieczeniowej faktura za najem pojazdu zastępczego dla M. K. (2), której auto w tym samym czasie również było naprawiane. Zdaniem Sądu twierdzenia świadka, które są zbieżne z wyjaśnieniami D. K., co jest zrozumiałe, gdyż S. K. jest osobą bliską oskarżonemu i niewątpliwie chciała mu pomóc w uniknięciu odpowiedzialności karnej, nie świadczą o braku winy D. K.. Wyżej przedstawione rozważania wskazują bowiem jednoznacznie na cel i sposób jego działania.

Z zeznań świadków M. K. (2) (k. 54v, 171 – 171v) i M. K. (4) (k. 58v, 171v – 172) wynika jedynie to, że w czasie naprawy ich samochodu, korzystali z pojazdu zastępczego udostępnionego im przez D. K.. Kwestie te były jednak bezsporne.

W ocenie Sądu zeznania świadka E. K. (k. 65v – 66, 171) nie wniosły nic istotnego do sprawy i w żaden sposób nie przyczyniły się do jej rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał, że wyjaśnienia M. K. (1) są w przeważającej części wiarygodne. Znalazły one potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w toku postępowania oraz okazały się spójne i logiczne, nie wykazywały cech mogących podważyć ich prawdziwość. Treść jej wyjaśnień jednoznacznie wskazuje, że zgodziła się wziąć udział w procederze zmierzającym do uzyskania od firmy ubezpieczeniowej nienależnego odszkodowania w związku z czym jej nieprzyznanie się do winy nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu wyjaśnienia D. K., w których wskazywał na zupełnie omyłkowe i przypadkowe uzyskanie od firmy ubezpieczeniowej kwoty za najem pojazdu zastępczego w związku z likwidacją szkody w pojeździe M. K. (1), są niewiarygodne, nie zasługują na uwzględnienie i stanowią jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Po pierwsze twierdzenia oskarżonego pozostają w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami współoskarżonej. Po drugie kłócą się z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. D. K. wpadł na pomysł uzyskania wyższego odszkodowania i go zrealizował, a gdy okazało się, że toczy się przeciwko niemu postępowanie karne, zwrócił pieniądze by przedstawić siebie w pozytywnym świetle.

Reasumując, opisane dowody uzupełniają się i tworzą logiczną całość, nie pozostawiając zdaniem Sądu jakichkolwiek wątpliwości, co do tego, że oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. Dowody te potwierdziły, że D. K. w dniu 31 lipca 2017 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z M. K. (1), prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. K., doprowadził firmę ubezpieczeniową (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 664,20 zł. za pomocą wprowadzenia w błąd co do faktu najmu M. K. (1), na czas naprawy jej pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wynikających z tego kosztów w ten sposób, że w łącznym kosztorysie naprawy pojazdu marki A. (...) uwzględnił koszty najmu samochodu S. (...) i zgłosił to do firmy ubezpieczeniowej, która wypłaciła odszkodowanie, wiedząc, że M. K. (1) nie korzystała z samochodu zastępczego, czym spowodował straty w wysokości 664,20 zł. na szkodę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S.. Zachowaniem swoim wyczerpał więc ustawowe znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 286 § 1 k.k.

Z kolei M. K. (1) w dniu 31 lipca 2017 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z D. K. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) D. K., doprowadziła firmę ubezpieczeniową (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 664,20 zł. za pomocą wprowadzenia w błąd co do faktu najmu, na czas naprawy jej pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wynikających z tego kosztów w ten sposób, że podpisała z D. K. umowę najmu w/w samochodu, wiedząc, że samochodem zastępczym nie będzie dysponować, a koszty z tym związane zostaną uwzględnione w łącznym kosztorysie naprawy pojazdu marki A. (...) i zostaną zgłoszone do firmy ubezpieczeniowej, która wypłaciła odszkodowanie, czym spowodowała straty w wysokości 664,20 zł. na szkodę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S., czym również wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd zmienił daty popełnienia czynów przypisanych oskarżonym albowiem z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, iż do rozporządzenia mieniem przez (...) Sp. z o. o. w S. doszło w dniu 31 lipca 2017 r.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonym kary grzywny są odpowiednie biorąc pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, a także warunki i właściwości osobiste sprawców. Nadto są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów i zawinienia oskarżonych.

Okolicznością łagodzącą wobec M. K. (1) i D. K. jest niewątpliwie to, że oboje nie byli w przeszłości karani sądownie (k. 81, 133).

Niewątpliwie występki, których dopuścili się D. K. i M. K. (1) cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości i wysoki stopień zawinienia. Oskarżeni dopuścił się bowiem zamachu na mienie należące do innej osoby, jego prawo własności. Działali przy tym przebiegle, stosując oszukańcze zabiegi, doprowadzając do powstania szkody po stronie firmy ubezpieczeniowej. Ponadto mieli możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynów, mieli możliwość zgodnego z prawem zachowania, nie był przez nikogo zmuszani, a jednak zdecydowali się popełnić przestępstwa.

Przy wymierzaniu oskarżonym kar grzywien Sąd wziął także pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, które winny spełniać te kary. Zdaniem Sądu orzeczone kary zapobiegną w przyszłości ponownym czynom oskarżonych i będą oddziaływać na nich wychowawczo, ponadto ukształtują wyobrażenie społeczeństwa o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 627 k.p.k., a o opłatach na zasadzie 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49 poz. 223 ze zm.).

Sędzia: