Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: VIII K 1777/18

WYROK

Dnia 22 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Skórzyńska

Protokolant sekr. sąd. Joanna Paszko

w obecności oskarżyciela Małgorzaty Lubińskiej

po rozpoznaniu dnia 22 lutego 2019 roku

sprawy: P. M. s. W. i A. z domu W. , ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 lipca 2018 r. w C., wbrew przepisom ustawy posiadał przy sobie znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 33,96 grama brutto amfetaminy,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego P. M. za winnego tego, że w dniu 21 lipca 2018r. w C., wbrew przepisom ustawy posiadał przy sobie substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 23,39 g netto to jest za winnego występku z art.62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art.62 ust.1 wskazanej ustawy oraz po zastosowaniu art.37a kk i art.35 §1 kk i art.34 §1 i 1a pkt 1 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art.70 ust.4 ustawy orzeka od oskarżonego P. M. nawiązkę w kwocie 300 (trzysta) złotych na rzecz Wojewódzkiego Ośrodka Terapii Uzależnień i Współuzależnień (T. (...) ul. (...));

III.  na mocy art.63 §1 k.k. na poczet kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 21 lipca 2018r. godz.18:05 do dnia 23 lipca 2018r. godz.14:20

IV.  na podstawie art.70 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego P. M. przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych w siedmiu woreczków foliowych z zawierających substancje o łącznej masie po badaniach 23,24 g przechowywanych w magazynie substancji psychotropowych i środków odurzających Wydziału Kryminalnego KWP w B. (...) w kopercie depozytowej (...);

V.  zwalnia oskarżonego od opłaty sądowej, a wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 1777/18

UZASADNIENIE

P. M. w dniu 21 lipca 2018r. w C. w okolicach sklepu (...) został wylegitymowany i przeszukany przez patrol Policji w związku z podejrzeniem posiadania środków odurzających lub psychotropowych. W trakcie przeszukania w kieszeni spodni P. M. funkcjonariusze ujawnili 4 woreczki z białą substancją a w bucie mężczyzny znalezione zostały 3 kolejne woreczki z białą substancją. Siedem zabezpieczonych woreczków zostało przekazanych do badania i w wyniku przeprowadzenia badań fizyko-chemicznych ustalono, że znajdująca się w nich substancja ma łaczną masę 23,39 grama i stanowi amfetaminę.

DOWODY: wyjaśnienia oskarżonego P. M. – k.103v, 27

protokół zatrzymania osoby – k.2

protokół przeszukania osoby – k.5-7

protokół oględzin rzeczy – k.13-14

opinia z badań fizyko-chemicznych – k.85-87

W miejscu zamieszkania P. M. w wyniku przeszukania nie ujawniono posiadania jakichkolwiek zakazanych substancji lub środków. P. M. mieszka z rodzicami i angażuje się w opiekę nad niepełnosprawnym ojcem.

DOWODY: protokół przeszukania mieszkania k.8-9

zeznania świadka A. M. – k.104-104v

P. M. nie był dotychczas karany sądownie. P. M. ukończył w czerwcu 2018 roku zasadniczą szkołę zawodową w zawodzie stolarza. Jako uczeń P. M. miał dobrą opinię i oceniany był jako osoba chętna do pomocy, koleżeńska i nie sprawiająca kłopotów wychowawczych. Od września 2018r. P. M. jest zatrudniony na pełen etat w zawodzie formierz tworzyw sztucznych i uzyskuje wynagrodzenie w wysokosći 2000 złotych miesięcznie.

DOWÓD: dane o karalności – k.52

opinia wychowawcy – k.102

świadectwo – k.101

umowa o pracę – k.100

zeznania świadka A. M. – k.104-104v

P. M. został oskarżony o to, że :

w dniu 21 lipca 2018 roku w C., wbrew przepisom ustawy posiadł znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 33,96 grama amfetaminy,

to jest o czyn z art.62 ust.2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowód z wyjaśnienia oskarżonego oraz dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci protokołu przeszukania, protokołu oględzin, danych o karalności oraz ekspertyzy kryminalistycznej dotyczącej zabezpieczonych w toku przeszukania substancji, a także na podstawie dokumentów przedłożonych na rozprawie dotyczących wykształcenia i zatrudnienia P. M..

Oskarżony P. M. na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu posiadania substancji psychotropowej, aczkolwiek tłumaczył, że znalazł się w jej posiadaniu „przypadkowo”, gdy pudełko z woreczkami dał mu na przechowanie znajomy K. D.. Na rozprawie P. M. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu aczkolwiek potrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w zakresie jego potwierdzenia okoliczności posiadania substancji psychotropowej, natomiast okoliczności związane z tym w jaki sposób wszedł w ich posiadania i w jakim celu je przechowywał nie znalazły potwierdzenia w zaoferowanym w toku postępowania dowodowego materiale dowodowym.

Wskazany przez oskarżonego świadek K. D. (k.104) potwierdził jedynie, że zna P. M., gdyż kiedyś razem pracowali, natomiast zaprzeczył by jakiekolwiek substancje psychotropowe koledze przekazywał lub by w ogóle tego dnia się z P. M. widział. Zeznania K. D. potwierdziła z kolei M. D. (k.104) zeznając, że ten dzień spędziła z mężem i dzieckiem razem i nie miała miejsce sytuacja by mąż gdziekolwiek sam się oddalał, ani też by kiedykolwiek miał do czynienia z posiadaniem substancji psychotrowyh lub odurzających. Sąd nie znalazł przesłanek pozwalających zakwestionować wiarygodność relacji tych świadków. K. D. nie potrafił też wyjaśnić ani zrozumieć powodów wskazania na niego przez P. M. podkreślając, że nie są w żadnym konflikcie i znają się jedynie jako koledzy z pracy.

Sąd nie przyznał zatem wyjaśnieniom oskarżonego przymiotu wiarygodności w zakresie wskazania K. D. jako osoby, która przekazała mu jedynie na chwilę substancje psychotropowe albowiem tłumaczenia te jawiły się jako nielogiczne i sprzeczne z zasadami zdrowego rozsądku. Warto zauważyć, iż substancje psychotropowe nie zostały znalezione w rzekomym przekazanym mu pudełku, o którym mówił P. M., lecz 4 woreczki były w kieszeni spodni a 3 woreczki znaleziono w bucie oskarżonego. Skrajnie nieprawdopodobne jawi się chwilowe przechowywanie przedmiotu, który zamierza się zaraz oddać właśnie w bucie. Gdyby faktycznie P. M. otrzymał do ręki substancje, których posiadanie jest zabronione w sposób przez siebie niezamierzony to logiczne jawi się, że raczej by się jej jak najszybciej pozbył a nie rozdzielał i ukrywał jej część w bucie.

Warto też zauważyć, iż substancja psychotropowa w postaci amfetaminy jest środkiem, którego posiadanie z jednej strony jest zakazane, ale też z drugiej strony przedstawia taki środek w ilości około 24 gram wyraźną wartość ekonomiczną, zatem nie mogło być tak by P. M. wszedł w posiadanie tego rodzaju środka w sposób przypadkowy.

W ocenie Sądu to raczej zeznania K. D. i M. D. zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności, albowiem znamionowała je logiczność i spójność relacji, a nie istniały żadne dostateczne przesłanki by pozbawić ich wiarygodności, że K. D. nie przekazał w dniu 21 lipca 2018 roku oskarżonemu jakiekolwiek pudełka na chwilowe przechowanie.

Sąd w pełni podzielił konkluzje zawarte w opinii fizyko-chemicznej, która sporządzona została przez osobę posiadającą należytą wiedzę i doświadczenie zawodowe w zakresie, w jakim opiniowała. Ponadto, konkluzje z tej ekspertyzy nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron. Zawarte w niej wnioski wyrażone zostały zaś w sposób jasny i stanowczy. Tym samym opinia ta realizowała wszelkie wymogi, które winien spełniać tzw. dowód naukowy.

Wnioski wypływające ze wskazanej wyżej opinii były dla Sądu podstawą do dokonania odmiennej niż w zarzucie oceny ilości posiadanej przez oskarżonegeo ilości substancji psychotropowej, albowiem w zarzucie przypisano P. M. posiadanie substancji o masie 33,96 grama. Zarzucana ilość substancji wskazano w akcie oskarżenia prawdopodobnie w ślad za wynikami wynikającymi z pierwszych oględzin, gdy substancja została zważona w woreczkach – k.13v-14, podczas gdy w trakcie przeprowadzania badań w ramach opinii fizyko-chemicznej zważona została wyłącznie biała substancja i wówczas uzyskano wynik rzeczywisty tzn. masę 23,39 grama – k.86 akt .

Nadto Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, w szczególności w postaci protokołów przeszukania i oględzin oraz danych o karalności, a także pozostałymi dowodami zawnioskowanymi do ujawnienia w akcie oskarżenia. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Podstawą ustaleń w sprawie były ponadto dokumenty przedłożone na rozprawie przez obrone w postaci umowy o pracę P. M., jego świadectwa ukończenia szkoły i opinii wychowawcy oskarżonego.

Działanie przestępcze, o którym stanowi art.62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej uopn), polega na niezgodnym z ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych, tj. środków i substancji wymienionych w załączniku do niej. Znamię czasownikowe omawianego występku w postaci „posiadania” jest stanem polegającym na faktycznym, chociażby krótkotrwałym władztwie nad rzeczą.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 sierpnia 2012 roku (II AKa 140/12, OSA 2013 nr 3, str. 59, Legalis, KZS 2013 nr 4, poz. 111), wedle którego kryterium decydującym o tym, czy ilość środka odurzającego jest „znaczna”, oprócz jego masy wagowej oraz rodzaju, jest także cel jego przeznaczenia.

Bezsprzecznie P. M. posiadał przy sobie (w kieszeni spodni i w bucie) substancję psychotropową w postaci amfetaminy o masie 23,39 grama.

Biorąc pod uwagę wskazaną wyżej, skorygowaną wobec zarzutu z aktu oskarżenia, ilość substancji psychotropowej zasadne okazało się przyjęcie typu podstawowego przestępstwa posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych.

Zgodnie z art.4 pkt 25 w/w ustawy substancja psychotropowa oznacza każdą substancję pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określoną w wykazie substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy.

Czynność sprawcza określona w art.62 uopn jest realizowana "wbrew przepisom ustawy", jeżeli pozostaje w sprzeczności z dopuszczalnymi ustawą zachowaniami, związanymi z dozwolonym posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych. Przestępstwo z art. 62 ust. 1-3 uopn można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim lub z zamiarem ewentualnym. (vide: Komentarz do art.62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.05.179.1485), [w:] K. Łucarz, A. Muszyńska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Oficyna, 2008.Stan prawny: 2007.12.01).

Opinia fizyko chemiczna nie pozostawiała w tym zakresie żadnych wątpliwości, iż posiadana przez oskarżonego substancja stanowi sole amfetaminy. Jednoczesnie amfetamina i jej sole są właśnie substancją psychotropową należącą do grupy II P wykazu Substancji Psychotropowych stanowiącego załącznik nr 2 do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, których posiadanie jest zabronione.

Niewątpliwie P. M. nie był osobą uprawnioną do posiadania legalnie amfetaminy. Oskarżony musiał wiedzieć, że biały proszek jest amfetaminą i jej posiadanie jest zabronione, zatem jego wina umyślna nie budzi żadnych wątpliwości. W przeciwnym bowiem wypadku, zdaniem Sądu, oskarżony nie schował by części woreczków z amfetamina w bucie.

Nie ulegało w sprawie wątpliwości, że oskarżony posiadał stosunkowo dużą ilość amfetaminy, tj. szkodliwą substancję psychotropową (choć nie aż tak szkodliwą jak narkotyki typu kokaina czy heroina).

W realiach tej sprawy, nie było zatem przesłanek do rozważania wypadku mniejszej wagi z art.62 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Natomiast z drugiej strony posiadana ilość amfetaminy przez P. M. była jednak zbyt mała, żeby zakwalifikować ją najsurowiej i uznać, że wyczerpuje znamiona znaczności.

Analizując pojęcie „znacznej ilości” zauważyć trzeba, że przewidziana przepisem arrt.62 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii „znaczna ilość” środków odurzających lub substancji psychotropowych jest znamieniem ocennym. Wobec faktu, że ustawa nie określa wartości, od których należałoby przyjąć kwalifikację konkretnych ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako znacznych to kryteria tworzy doktryna i orzecznictwo sądów.

Dotychczasowe rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych w tym względzie są dość zróżnicowane i prowadzą do wyodrębnienia kilku stanowisk. Według jednego z nich należy stosować wyłącznie kryterium ilościowe, według drugiego, oprócz kryterium ilościowego należy uwzględniać kryterium jakościowe tzn. rodzaj środka, natomiast według trzeciego, należy mieć również na uwadze, poza wskazanymi kryteriami, również cel przeznaczenia środka (np. potrzeby własne, cel handlowy).

Sąd nie zgadza się z szeregiem orzeczeń Sądu Najwyższego jak też sądów apelacyjnych zgodnie, z którymi jedyną miarą "znaczności" może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Według tych poglądów jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość (vide: wyrok SN z dnia 1 marca 2006 r., II KK 47/05, OSNKW 2006, z. 6, poz. 57). Przywołując ten pogląd, Sąd Apelacyjny w Lublinie uznał, że blisko 100 g heroiny jest znaczną ilością (wyrok SA z dnia 17 grudnia 2002 r., II AKa 282/02, OSA 2003, z. 9, poz. 94). Za znaczną ilość środka odurzającego Sąd Apelacyjny w Krakowie uznał 200 g amfetaminy, skoro bowiem jedna porcja tego środka wynosi zwykle 0,1 grama, to podana ilość wystarcza do wykonania 2000 porcji, zatem wystarczy do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi (vide: wyrok SA z dnia 19 października 2000 r., II AKa 124/00, KZS 2000, z. 11, poz. 48).

Z kolei Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 14 lutego 2006 r. (II AKa 14/06, Lex, nr 179040), stwierdził, iż przy ocenie, czy ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych jest znaczna, należy mieć na uwadze nie tylko masę wagową, lecz również rodzaj narkotyków (twarde, miękkie) i ich szkodliwość dla organizmu człowieka oraz liczbę porcji, które można z niego sporządzić, a tym samym liczbę osób, która może być jednorazowo odurzona tym środkiem. Sąd apelacyjny, uwzględniając w konkretnej sprawie, iż zakwestionowana u oskarżonego ilość amfetaminy wynosi 89,84 g, uznał, że stanowi ona "znaczną ilość" substancji psychotropowej w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

Zdaniem tutejszego Sądu najbardziej przekonująco kryteria „znaczności” ilości posiadanych środków uzasadnił Sąd Apelacyjny w Warszawie, który wskazywał na wielość kryteriów, tj. masę wagową, rodzaj środka i cel przeznaczenia. Mianowicie w wyroku z dnia 18 kwietnia 2000r. Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, że decydującym o tym, czy ilość środków odurzających jest "znaczna", "nieznaczna" czy "zwykła", są: ich masa wagowa (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji), rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie) i cel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne). W ocenie sądu, z samej wykładni językowej pojęcia "znaczna ilość" wynika, że mamy do czynienia z czymś ponadprzeciętnym, wyjątkowym - zarówno w zakresie masy środka odurzającego, jego rodzaju, jak i przeznaczenia. (II AKa 22/00, OSA 2001, z. 2, poz. 8).

Mając na uwadze powyższe kryteria przyjąć niewątpliwie należy, iż posiadana przez oskarżonego P. M. ilość środków odurzających nie była znaczna.

W ocenie tutejszego Sądu, gdyby przyjąć, że 24 gramy amfetaminy są ilością znaczną, to trudno by odnajdować sytuacje ilości „zwykłej” przewidzianej dyspozycją art.62 ust.1 uopn, a jednocześnie musi być jeszcze miejsce na przewidziane przez ustawę „wypadki mniejszej wagi” z art.62 ust.3 uopn, a także wypadki ilości „nieznacznej”. W ocenie Sądu „znaczna ilość” to zatem ilość ponadprzeciętna, nadzwyczajna, wyjątkowa, a tym samym zasługująca na wyjątkowo surowe ukaranie.

Warto wskazać, że zagrożenie karą przy „zwykłej ilości” stanowi karę pozbawienia wolności od 1 miesiąca do 3 lat, zaś przy „znacznej ilości” od jednego roku do 10 lat. A zatem okres od jednego miesiąca do lat 3 to wystarczające miejsce na wymierzenie kary za ilość, która jest „dużą ilością”, ale jeszcze nie „znaczną”.

Wobec tego ilość substancji psychotropowej w postaci blisko 24 gramów nie może być w przypadku P. M. uznana za ilość znaczną narkotyków. Dlatego Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu zarzuconego oskarżonemu i przypisał mu występek z art.62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Okolicznościami łagodzącymi przy wymiarze kary dla oskarżonego była dotychczasowa niekaralność P. M., młody wiek i obecna pozytywna sytuacja osobista oraz zawodowa.

Okolicznością obciążająca oskarżonego, było to, że posiadał amfetaminę w niemałej ilości.

Przepis art.53 kk stanowi, że Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wypływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Zdaniem Sądu status osoby młodocianej i stabilna sytuacja życiowa oskarżonego, w powiązaniu z faktem dotychczasowej niekaralności P. M. uzasadnia przekonanie, że oskarżony nie dopuści się przestępstwa w przyszłości, mimo zastosowania kary łagodniejszego rodzaju, a cele postępowania zostały spełnione.

Wobec tego wymierzając karę za przestępstwo z art.62 ust.1 Sąd po zastosowaniu art.37a kk i art.34 §1 i 1a pkt 1 kk i art. 35 §1 kk wymierzył mu karę 1 roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu wymierzona wobec oskarżonego kara pozostaje we właściwej proporcji do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił.

Zastosowany przy wymierzaniu wobec P. M. przepis art.37a kk zawiera dyrektywę szczególną dotyczącą wyboru rodzaju kary przy orzekaniu w sprawach tzw. średniej przestępczości zagrożonej karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą lat 8. Przepis ten wprowadza generalną możliwość orzekania w miejsce grożącej za dane przestępstwo kary pozbawienia wolności bez żadnych innych alternatyw, tzw. kary zamiennej w postaci grzywny lub ograniczenia wolności. Jest to niemal nieograniczona kompetencja przyznana Sądom do wymierzania sprawcom przestępstw o średnim ciężarze gatunkowym jednej z kar wolnościowych, jeśli zdaniem sądu - kierującego się ogólnymi dyrektywami i wskazaniami dotyczącymi wymiaru kary określonymi w art.53 kk oraz dyrektywami szczególnymi mającymi w danym przypadku zastosowanie (np. z art. 54 §1, z art.58 §2 lub §2a kk) - taka reakcja na czyn sprawcy będzie odpowiednia (V. Konarska-Wrzosek [w:] Kodeks karny. Komentarz, pod red. R.Stefański, wyd. 10, 2014, Legalis). Wyjęcie podobnego ustawowego zapisu, który dotąd funkcjonował wśród dyrektyw wymiaru kary (tj. art. 58 § 3 k.k.) i włączenie go do rozdziału zawierającego katalog kar oraz formalne wskazania co do ich wymiaru, prowadzi do wniosku, że art.37a kk jest regulacją uzupełniającą ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności zawartą w większości typów kryminalnych czynów zabronionych o sankcje alternatywne. Omawiany przepis jest bowiem wyrazem nadania przez ustawodawcę priorytetowego znaczenia karom wolnościom (Kodeks karny. Komentarz, Ryszard Stefański, wyd. 11, Legalis 2015). Podzielić należy zatem w odniesieniu do art.37a kk pogląd wyrażony uprzednio w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 1975 roku (V KRN 89/75, Legalis), w którym wskazano, że stosowanie art.54 §1 ówczesnego kodeksu karnego (którego odpowiednikiem w obecnie obowiązującym kodeksie był następnie art. 58 §3 kk) powinno mieć miejsce wtedy, gdy w rachubę wchodzi skazanie za występek o niezbyt dużym społecznym niebezpieczeństwie, przy czym odstąpienie od wymierzenia kary pozbawienia wolności wskazane jest wówczas, gdy ze względu na właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego sposób życia można przypuszczać, że kara zasadnicza rodzajowo łagodniejsza spełni cele zapobiegawcze, wychowawcze oraz społecznego oddziaływania (podobnie wyrok SN z 16.3.1976 r., VI KRN 30/76, OSNKW 1976, z. 6, poz. 75).

Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, że społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez P. M. nie jest na tyle znaczna aby nie było możliwe wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju, a ponadto Sąd uwzględnił również dyrektywę wynikającą z przepisu art.54 §1 kk, aby wymierzając karę osobie młodocianej Sąd kierował się tym, by sprawcę wychować.

Przy wymiarze kary zasadne było położenie akcentu na to by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu. W pierwszej kolejności należało podkreślić, że reguły postępowania, które złamał oskarżony są jednocześnie na tyle elementarne, że nawet niewielkie doświadczenie życiowe 20–letniego mężczyzny nie było żadną przeszkodą, aby je uszanować. Wymierzając karę należało mieć jednak na względzie, że oskarżony jest człowiekiem młodym, nie karanym uprzednio co musiało istotnie rzutować na rodzaj i wymiar represji karnej.

W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz w sposób należyty wypełni swe cele, które zakreśla art.53 §1 kk, w szczególności cele zapobiegawcze oraz wychowawcze (tj. prewencji indywidualnej).

Sąd zobligowany treścią art.70 ust.2 uopn orzekł przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci proszku koloru białego przechowywanego w magazynie substancji psychotropowych i środków odurzających Wydziału Kryminalnego KWP w B. (...) w kopercie (...).

W punkcie II wyroku na mocy art.70 ust.4 uopn Sąd orzekł symboliczną nawiązkę na rzecz Wojewódzkiego Ośrodka Terapii Uzależnień i Współuzależnień w. T. tzn. na cel związany z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej ograniczenia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 21 lipca 2018 roku do dnia 23 lipca 2018 roku.

Zgodnie z art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) orzeczono o zwolnieniu oskarżonego z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś w myśl art. 624 § 1 k.p.k. od wydatków, obciążając nimi Skarb Państwa. Warto bowiem podkreślić, że P. M. posiada co prawda zatrudnienie, jednak z drugiej strony jest to dochód w wymiarze najniższego wynagrodzenia, które dodatkowo stanowi wsparcie jego rodziny, w tym niepełnosprawnego po wypadku ojca.