Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Białymstoku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Marta Kiszowara

Ławnicy: Maria Owsieniuk

Katarzyna Zalewska

Protokolant: Klaudia Łapińska Worobiej

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2019 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa P. K. (1)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o odszkodowanie i zapłatę

I Zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powoda P. K. (1) kwotę 6 300 zł ( sześć tysięcy trzysta złotych ) brutto tytułem odszkodowania z odsetkami za czas opóźnienia od dnia 13 grudnia 2018r. do dnia zapłaty .

II. W pozostałej części powództwo oddala .

III. Wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty nie przekraczającej kwoty 2100 zł ( dwa tysiące sto złotych ) .

Sygn. akt VI P 268/18

UZASADNIENIE

Powód P. K. (1) w pozwie przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. domagał się uznania za bezskuteczne oświadczenia pozwanego z dnia 20 września 2018 roku o rozwiązaniu z nim umowy o pracę za wypowiedzeniem. Wniósł też o zasądzenie od poznanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania podał, że u pozwanego był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 15 stycznia 2018 roku do dnia 14 stycznia 2019 roku, na stanowisku kierowcy kat. C + E, w pełnym wymiarze czasu pracy, a jego wynagrodzenie miesięczne wynosiło 2.100 złotych brutto. W dniu 25 września 2018 roku odebrał od pozwanego korespondencję wysłaną w dniu 24 września 2018 roku, zawierającą oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę z miesięcznym okresem wypowiedzenia. Powód wskazując na fakt, że w tym czasie przebywał na zwolnieniu lekarskim złożone przez pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę jest nieprawidłowego. Zaznaczył, że był sumiennym i dyspozycyjnym pracownikiem. Pozwany wypowiadając umowę nie wskazał przyczyny lecz w ocenie powoda powyższe może wynikać z faktu, że nie zgodził się on na wykonywanie pracy ponad normę (k. 3-4)

Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2018 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania trzymiesięcznego za niezgodne z prawem wypowiedzenie mu umowy o pracę w kwocie 15.000 złotych (3 x 5.000 złotych). Wskazał, że jego miesięczne wynagrodzenie wynosiło faktycznie 5.000 złotych, co też wynikało z faktu, że codziennie otrzymywał od pracodawcy 250 złotych. Była to kwota nieopodatkowana, którą otrzymywał do ręki (k. 47).

W piśmie procesowym z dnia 15 kwietnia 2019 roku powód sprecyzował, że domaga się od pozwanego odszkodowania za wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości 23.035,01 złotych. Rozszerzył też powództwo o zapłatę kwoty 10.916,37 złotych tytułem zaległego wynagrodzenia za wrzesień i październik 2018 roku. Wniósł też o ustalenie na postawie art. 189 kpc warunków płacy powoda poprzez uznanie, iż jego wynagrodzenie wynosiło 250 złotych netto za każdy dzień roboczy (k. 128-131).

Na rozprawie w dniu 13 marca 2019 roku powód wskazał, że domaga się pozwanego kwoty w łącznej wysokości 33.952 złotych wskazując, że na kwotę tę składa się odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzeniu mu umowy o pracę w wysokości 23.035,01 złotych brutto oraz roszczenie o zapłatę zaległego wynagrodzenia za wrzesień 2018 roku i października 2018 roku w wysokości 10.916,37 złotych (4.955,12 złotych + 5.961,25 złotych). Wskazał, że żądana kwota odszkodowania w wysokości 23.035,01 złotych, stanowi 3 krotność miesięcznego jego wynagrodzenia, przy czym wskazał, że miesięczne jego wynagrodzenie łącznie z kwotami otrzymywanymi za każdy dzień roboczy w kwocie 250 złotych, wynosiło 7.678,34 złotych brutto (k. 133).

Pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę zostało wręczone zgodnie z prawem. Pozwany oczytał i wręczył powodowi wypowiedzenie umowy o pracę w dniu 21 września 2018 roku, z tym, że P. K. (1) odmówił jego przyjęcia. Z tego też względu pisemne oświadczenie woli pozwanego w tym zakresie zostało powodowi wysłane listem poleconym, po weekendzie tj. w dniu 24 września 2018 roku. Zaznaczył przy tym, że do skutecznego wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, doszło w dniu 21 września 2018 roku, a więc przed okresem niezdolności powoda do pracy. Wskazał, że obowiązujące przepisy prawa nie wymagały od niego wskazywania przyczyny w złożonym mu wypowiedzeniu. Niemniej jednak wyjaśnił, że powód nie spełniał jego oczekiwań. Kilkukrotnie bezpodstawnie odmówił wykonania poleceń służbowych, lekceważył swoje obowiązki i nieprawidłowo je wykonywał. Z tego też względy pozwany nie widział możliwości dalszej z nim współpracy. W dalszej części przyznał, że powód oprócz ustalonego w umowie miesięcznego wynagrodzenia w kwocie 2.100 złotych brutto, dodatkowo otrzymywał zryczałtowaną kwotę tytułem zwrotu kosztów podróży służbowych, która obejmowała diety i ryczałty za noclegi odbywane w kabinie samochodu ciężarowego (k. 36-41).

Odnosząc się do rozszerzonego przez powoda żądanie również wniósł o jego oddalenie, z argumentacją jak powyżej (k. 133).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód P. K. (1) był zatrudniony w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 15 stycznia 2018 roku do dnia 14 stycznia 2019 roku, na stanowisku kierowcy kat. C + E, w pełnym wymiarze czasu pracy, z miesięcznym wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie wynosiło 2.100 złotych brutto.

Oświadczeniem sporządzonym w dniu 20 września 2018 roku pozwany rozwiązał z powodem powyższą umowę o pracę za jednomiesięcznym wypowiedzeniem (k. 6).

Powód od otrzymanego wypowiedzenia się odwołał. W sprawie niniejszej ostatecznie domagał się od pozwanego odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzeniu mu umowy o pracę w wysokości 33.952 złotych oraz zapłaty zaległego wynagrodzenia za wrzesień 2018 roku i października 2018 roku w łącznej wysokości 10.916,37 złotych.

Zgodnie z art. 50  3 k.p. jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje odszkodowanie.

W wypadku umowy o pracę na czas określony, a więc umowy jaka łączyła strony niniejszego postępowania, zgodnie z art. 30  4 k.p. nie jest też wymagane podanie przyczyny wypowiedzenia. Art. 30 § 1 pkt 2 k.p. wyraźnie wskazuje, że umowa o pracę może być rozwiązana poprzez złożenie oświadczenia jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem). Z kolei art. 36 § 1 pkt 2 k.p. mówi że okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i w przypadku zatrudnienia pracownika na okres co najmniej 6 miesięcy (co też ma miejsce w przypadku powoda), wynosi 1 miesiąc. Wyjaśnić przy tym należy, że obowiązujący uprzednio przepis art. 33 k.p. przewidywał, że rozwiązanie umowy zawartej na czas określony może nastąpić tylko pod warunkiem, że zawarto ją na okres dłuższy niż sześć miesięcy i strony przy zawieraniu umowy strony przewidziały możliwość wcześniejszego jej rozwiązania. Wymienione przesłanki musiały występować łącznie. Tak więc prawo rozwiązania w drodze wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony zależało wyłącznie od woli stron i czasu trwania umowy. Ustawą z 25 czerwca 2015 roku, nowelizującą Kodeks pracy ww. przepis tj. 33 k.p.c. został uchylony. Straciły zatem na aktualności orzeczenia Sądu Najwyższego określające warunki konieczne wprowadzenia do umowy o pracę na czas określony klauzuli regulującej uprawnienia stron do wypowiedzenia takiej umowy. Zatem w obecnie obowiązującym stanie prawnym, każda ze stron umowy zawartej na czas określony może uczynić użytek z przysługującego jej uprawnienia – wynikającego ze zmienionego stanu prawnego i rozwiązać tę umowę z zachowaniem określonego w art. 36 § 1 k.p. ustawowego okresu wypowiedzenia.

Pozwany z takiego uprawnienia skorzystał i wypowiedział powodowi umowę zawartą na czas określony, pouczając go jednocześnie o przysługujących mu środkach odwoławczych. Pracodawca zastosował również właściwy, w tym przypadku miesięczny okres wypowiedzenia(k. 6).

Niemniej jednak oczywistym jest, że zgodnie z art. 41 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W przedmiotowej sprawie powód na zwolnieniu lekarskim przebywał w okresie od 24 września 2018 roku do dnia 28 września 2018 roku (k. 8). Zatem istotnym było ustalenie w jakiej dacie pozwany wręczył powodowi wypowiedzenie umowy o pracę.

W tej kwestii strony bowiem prezentowały całkowicie odmienne stanowiska. Powód twierdził, że wypowiedzenie otrzymał dopiero pocztą 25 września 2018 roku, a więc w okresie niezdolności do pracy i przebywania na zwolnieniu lekarskim. Z kolei pozwany, że wręczył je powodowi jeszcze w dniu 21 września 2018 roku, a więc w dniu w który powód był zdolny do pracy i świadczył ją na rzecz pozwanego pracodawcy. Zaznaczyć przy tym należy, że obie strony postępowania były reprezentowane przez fachowego pełnomocnika.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232, art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (H. Dalka, "Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym", s. 51, 83, 118-119, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998). Ww. przepisy rysują zatem reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 roku, sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204; A. Kallaus, "Konsekwencje prawne zmiany przepisu art. 3 k.p.c. w postępowaniu procesowym", MoP 1997, nr 4, s. 137 i nast., K. Kołakowski, "Dowodzenie w procesie cywilnym", Wyd. ZPP, Warszawa 2000; J. Lapierre, "Prawo sądu do instruowania procesu z urzędu według k.p.c. na tle prawno porównawczym (w:) Księga pamiątkowa ku czci W. Broniewicza", Łódź 1998, s. 196 i nast.).

Jak trafnie wskazał SN w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku, sygn. akt II CSK 293/07, przepis art. 6 k.c. formułuje materialnoprawną podstawę rozkładu ciężaru dowodowego, gdyż określa na kim spoczywa "ciężar" udowodnienia faktu. Ów ciężar zaś rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania Sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej - to jest najistotniejsze w rozpatrywanej sprawie - konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu. Wyrażonej w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa.

A. S. przesłuchany w charakterze strony zeznał, że do spotkania z powodem doszło w piątek, popołudniu tj. około godz. 16.00 -17.00, w dniu 21 września 2018 roku. Tego dnia powód nie był jeszcze na zwolnieniu lekarskim. Powód został wówczas poinformowany, że pozwany chce rozwiązać z nim umowę. Na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron się nie zgodził, wobec czego wskazano, że umowa zostanie rozwiązana za wypowiedzeniem. Powód oznajmił wówczas, że przygotowanego przez pracodawcę wypowiedzenia nie podpisze (k. 136-137)

Również pozwany A. Ł. zeznał, że powód w dniu 21 września 2018 roku był w pracy. Wówczas został poinformowany, że pozwany chce rozwiązać z nim umowę o pracę za porozumieniem stron, co też powodowi się nie spodobało. Zostało mu wręczone wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem, jednak powód odmówił jego podpisania.

Powyższemu jednak całkowicie zaprzeczył powodów. Słuchany informacyjnie podał, że we wskazywanej przez pozwanego dacie tj. 21 września 2018 roku nie było go w firmie. Przyszedł do niej dopiero w dniu 24 września 2019 roku, celem dostarczenia zwolnienia lekarskiego (około godz. 8.00 rano) (K. 47 odw. 47-48). Przesłuchany w charakterze strony powód potwierdził złożone wcześniej informacyjne wyjaśnienia. Zeznał też, że w dniu 21 września 2018 roku z całą pewnością nie był u pozwanego pracodawcy. Wysłane do spółki tego dnia maile zostały nadane z telefonu komórkowego. Wypowiedzenie umowy o pracę otrzymał listem poleconym. Wówczas był już na zwolnieniu lekarskim (k. 135-136).

Twierdzenia i zeznania stron były całkowicie sprzeczne, wobec czego na ich podstawie nie można było ustalić okoliczności w jakich powód otrzymał od pozwanego wypowiedzenie umowy o pracę. Sąd jednak zwraca uwagę, że powód konsekwentnie w toku niniejszego postępowania wskazywał, że wypowiedzenie umowy o pracę otrzymał pocztą w dniu 25 września 2018 roku. Pozwani natomiast w tej kwestii nie są już tacy konsekwentni, bowiem co istotne wysyłają powodowi wypowiedzenie umowy o pracę pocztą w dniu 24 września 2018 roku. Poza tym pozwany twierdząc, że powód odmówił w dniu 21 września 2018 roku przyjęcia wypowiedzenia, mógł przecież sporządzić na tę okoliczność notatkę, wskazując właśnie fakt odmowy przyjęcia w dniu 21 września 2018 roku wypowiedzenia i załączyć ją do akt osobowych powoda, czego jednak nie uczynił. Dodać należy, że świadków przy wręczaniu powodowi w tym dniu wypowiedzenia również nie było. Zaznaczyć należy, że przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe nie potwierdziło wskazywanej przez pozwanego okoliczności, że wypowiedzenie umowy o pracę wręczył powodowi w dniu 21 września 2018 roku. Wprawdzie z zeznań świadka P. W. - wynika, że tego dnia widział powoda, który w jego ocenie był wzburzony, jednakże przyczyny tego zachowania nie potrafił konkretnie wskazać, a jedynie domyśla się co było tego przyczyną. Niemniej jednak Sąd zauważa, że świadek ten w dalszym ciągu jest pracownikiem strony pozwanej, może więc zeznawać tendencyjnie, a zatem w ocenie Sądu wskazywane przez niego okoliczności nie były wiarygodne. Faktem niezaprzeczalnym natomiast jest, że w załączonych do akt sprawy aktach osobowych powoda znajduje się potwierdzenie wysłania w dniu 24 września 2018 roku przez pozwanego sporządzonego w dniu 20 września 2019 roku wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, a także potwierdzenie jego doręczenia powodowi w dniu 25 września 2018 roku.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że pozwany wręczył powodowi wypowiedzenie umowy o pracę w dniu 25 września 2018 roku, a więc w czasie jego nieobecności w pracy i jego niezdolności do jej wykonywania. Zatem pozwany wypowiedział powodowi umowę o pracę bezprawnie, za co też powodowi należało się odszkodowanie, choć nie żądanej przez powoda kwocie.

W okolicznościach sprawy powód, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, nie przedstawił żadnych obiektywnych dowodów potwierdzających fakt, że jego miesięczne wynagrodzenie za pracę wynosi 7.678,34 złotych brutto.

Wskazać należy, że z zeznań świadka P. K. (2) wynika, że pracownicy pozwanego otrzymywali podstawowe za pracę wynagrodzenie, równe najniższemu wynagrodzeniu za pracę. W przypadku powoda, jak wynika z umowy o pracę była to kwota 2.100 złotych. Z załączonego do akt zaświadczenia wydanego przez pracodawcę z dnia 11 grudnia 2018 również wynika, że jednomiesięczne wynagrodzenie powoda liczone według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego wyniosło 2.100 złotych (k. 44). Co istotne, w zaświadczenia o dochodzie powoda wydanego przez pozwanego dla potrzeb Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w J., również wskazana jest kwota 2.100 złotych, jako miesięczny dochód powoda (k. 122)

Faktem jest, że pracownicy pozwanego oprócz ww. kwoty, wynagrodzenia podstawowego, otrzymywali dodatkowo za każdy przepracowany dzień kwotę 250 złotych, na co też wskazywała strona powoda i potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie R. K., A. K. i P. P.. Wprawdzie R. K., A. K. nie potrafili konkretnie wskazać z jakiego tytułu otrzymują od pozwanego dniówkę w kwocie 250 złotych, niemniej jednak jak z zeznań P. P. wynika już, że kwota ta dotyczyła należnych kierowcom diet i zryczałtowanych kosztów podróży. I tak jak np. kierowca w miesiącu przez 20 dni jeździł samochodem to otrzymywał oprócz wynagrodzenia podstawowego kwotę 5.000 złotych (20 x 250 złotych). Świadek zeznała też , że powód przyjętą u pozwanego w tym zakresie praktykę zaakceptował w momencie podpisywania umowy o pracę, czego ona była świadkiem. W również, że pozwany rozliczeń tych dodatkowo wypłacanych pracownikom kwot nie prowadził.

W myśl § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 29 maja 1996 roku (tj. z dnia 20 kwietnia 2017 r. Dz.U. z 2017 roku poz. 927) zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop stosuje się także w celu obliczenia odszkodowania przysługującego pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z naruszeniem przepisów prawa pracy (art. 47 ¹, 50 § 1 i 4 oraz art. 58 i 60 k.p.).

Wynagrodzenia, odszkodowania i inne należności ustalane w wysokości wynagrodzenia za jeden dzień lub wielokrotności wynagrodzenia za jeden dzień, oblicza się dzieląc miesięczną kwotę ustaloną według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, przez współczynnik, o którym mowa w § 13 ust. 2, a następnie mnożąc przez liczbę dni pracy, za które to wynagrodzenie, odszkodowanie lub inna należność są ustalane (§ 2a).

Lista należności nieuwzględnianych przy wyliczaniu ekwiwalentu i wynagrodzenia urlopowego obejmuje świadczenia wymienione w § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz. 14, z późn. zm.) i są to: jednorazowe lub nieperiodyczne wypłaty za spełnienie określonego zadania bądź za określone osiągnięcie, wynagrodzenia za czas gotowości do pracy oraz za czas nie zawinionego przez pracownika przestoju, gratyfikacji (nagród) jubileuszowych, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego, a także za czas innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, dodatkowe wynagrodzenia radcy prawnego z tytułu zastępstwa sądowego, wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, kwoty wyrównania do wynagrodzenia za pracę do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, nagród z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej, odpraw emerytalnych lub rentowych albo innych odpraw pieniężnych, wynagrodzenia i odszkodowania przysługującego w razie rozwiązania stosunku pracy. Wyłączenia z przepisu mają charakter wyjątkowy, zatem nie mogą podlegać interpretacji rozszerzającej, jest to katalog zamknięty (tak słusznie Bożena Lenart, Wypłaty uwzględniane przy ustalaniu wynagrodzenia urlopowego i ekwiwalentu za urlop Legalis 2013-04-02)

Podkreślić, iż zgodnie z art. 21 a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2012 r., poz. 1155) obowiązującym od dnia 3 kwietnia 2010 roku kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 77 ⁵ § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku - Kodeks pracy. Zgodnie z art. 77 ⁵ § 1, 3, 4 i 5 k. p. pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują: diety; zwrot kosztów: przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów. Zgodnie z § 7. 1 ww. rozporządzenia o podróżach służbowych, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia. Jako że powód każdego dnia wyruszał poza siedzibę pracodawcy, za każdy dzień pracy przysługuje mu dieta. Zatem wyodrębnienie tego akurat składnika wynagrodzenia było przez pracodawcę prawidłowe. Jednocześnie zaś ten składnik nie powinien być wliczany do podstawy ekwiwalentowi. Kwalifikuje się on bowiem do § 6 pkt. 1 rozporządzenia o sposobie ustalania wynagrodzenia za urlop oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop.

Sąd zgadza się z poglądami wyrażonymi w doktrynie, iż diety i ryczałty - będące przecież świadczeniem nieperiodycznym za spełnienie określonego zadania - nie będą wchodziły w skład podstawy wymiaru wynagrodzenia urlopowego i zasiłku urlopowego (tak np. Paweł Ziółkowski w: http://www.kadry.abc.com.pl/czytaj/-/artykul/diety-za-podroz-sluzbowa-a-wyliczenie-stawki-urlopowej-i-ekwiwalent-za-niewykorzystany-urlop).

Dieta jest świadczeniem przysługującym pracownikowi z tytułu podróży służbowej, której celem jest zrekompensowanie zwiększonych kosztów utrzymania pracownika w czasie tej podróży. Prawo do niej ustala się biorąc pod uwagę czas od rozpoczęcia podróży (wyjazdu) do jej zakończenia po wykonaniu zadania (powrotu). Świadczenie to ma charakter rekompensacyjny, nie może więc być traktowane jako jeden z rodzajów wynagrodzenia za pracę. Podkreślenia wymaga, iż diety to nie jest stały składnik wynagrodzenia, nie ma też korelacji z wynagrodzeniem miesięcznym – co do zasady, zgodnie z rozporządzeniem o podróżach służbowych, strony rozliczając się z diet nie miesięcznie, ale każdorazowo po powrocie z podróży. Wysokość diety zależy też od tego, czy pracownik wykonuje akurat podróż służbową. Kierowca może wykonywać inną pracę niż podróż służbową – poruszanie się w warunkach nieopisanych w art. 4 ustawy o czasie kierowców, czy tez np. przy konserwacji, czyszczeniu czy bieżącym utrzymaniu samochodu ciężarowego (mycie, tankowanie na terenie bazy itp.) i wtedy prawa do diety nie ma. W związku z powyższym diet, z racji zakwalifikowania ich jako świadczeń związanych z podróżą służbową nie wlicza się w skład podstawy ekwiwalentu.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy uznać należało, iż w sprawie niniejszej nie było żadnych podstaw do wliczenia wskazywanej przez powoda kwoty 250 złotych za każdy dzień roboczy, do miesięcznego wynagrodzenie powoda liczonego jako ekwiwalent za niewykorzystany urlop. Biorąc pod uwagę fakt, że powód zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. nie zdołał wykazać, by otrzymywane przez niego wynagrodzenie za pracę, wyliczone jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, przekraczało kwotę wskazaną w umowie tj. 2.100 złotych, Sąd na postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2019 roku (k. 139) oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i finansów, kadr, płac oraz podatków, celem wyliczenia wynagrodzenia brutto osiąganego przez powoda w każdy miesiącu z okresu od stycznia 2018 roku do października 2018 roku.

W związku z czym, mając na uwadze fakt, że miesięczne wynagrodzenie wynosiło 2.100 złotych, Sąd uznał, iż należy mu się odszkodowanie w wysokości trzykrotności tej kwoty, a więc w kwocie 6.300 złotych. Wskazać należy bowiem, że tak sformowany wniosek dowodowy, wobec faktu, że powód nie zdołał wykazać, by kwota 250 złotych stanowiła składnik jego wynagrodzenia zasadniczego, był bezprzedmiotowy.

W ocenie Sądu powód nie zdołał wykazać również, że pozwany zalega mu z wypłatą wynagrodzenia za przez niego okres w łącznej kwocie 10.916,37 złotych. Przeczą temu przedłożone do akt przez pozwanego wydruki z listy płac i historia z operacji bankowych pozwanego (k. 72-75).Innymi dowodami w sprawie sąd nie dysponował , a powód nie wykazał skutecznie w myśl zasady z art.6kc tego roszczenia . Zatem żądanie to jako nieudowodnione Sąd oddalił w całości.

O należnych powodowi odsetkach od zasądzonej w pkt I wyroku kwoty (6.300 złotych) Sąd orzekł na mocy art. 481 k.c., zasądzając je od dnia 13 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty.

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. wyrokowi w pkt. I Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności w wysokości nie przekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda tj. 2.100 złotych (brutto).