Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Cezariusz Baćkowski

Sędziowie: SSA Bogusław Tocicki

SSO del. do SA Mariusz Wiązek (spr.)

Protokolant: Beata Sienica

przy udziale prokuratora (...)we W. Mariusza Grzegorowskiego

po rozpoznaniu w dniach 6 grudnia 2018r. i 24 kwietnia 2019 r.

sprawy M. B. (1)

oskarżonego z art. 159 kk i art. 158 § 3 kk w związku z art. 57a § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 64 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 17 maja 2018 r. sygn. akt III K 68/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego M. B. (1), w ten sposób, że podwyższa orzeczoną wobec niego karę pozbawienia wolności do 10 (dziesięciu) lat;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. Ż. 720 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oraz 165,60 zł tytułem zwrotu podatku VAT;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. B. (1) został oskarżony o to, że :

w dniu 30 marca 2008 r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami objętymi odrębnym postępowaniem oraz nieustalonymi osobami publicznie i bez powodu, dopuszczając się umyślnego zamachu na zdrowie, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego brał udział w bójce z użyciem niebezpiecznych narzędzi w postaci trzonków od siekiery oraz noża, podczas której zadawano sobie nawzajem uderzenia i kopnięcia czym naraził jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, lub skutków określonych w art. 157 § 1 kk, w wyniku czego D. N. doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy, wstrząśnienia mózgu, rany kłutej okolicy lędźwiowej lewej, rany tłuczonej okolicy czołowej, naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7; D. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci powierzchniowej rany tłuczonej głowy, naruszającej czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7; Ł. T. doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej okolicy skroniowo-ciemieniowej, rany ciętej uda prawego, naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7; a D. K. (2) doznał obrażeń ciała w postaci licznych ran kłutych w następstwie czego nastąpił jego zgon, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 9.03.2005 r. sygn. akt II K 758/04 za czyny z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 10.05.2005 r. do 14.08.2007 r.,

tj. o przestępstwo z art. 159 kk i art. 158 § 3 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk;

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 17 maja 2018 r., sygn.. akt: III K 68/16 orzekł:

I.  uznał oskarżonego M. B. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 159 kk i art. 158 § 3 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, z tym że przyjął w opisie czynu, iż oskarżony w czasie krytycznym używał noża i działał z oczywiście błahego powodu, za czyn ten na podstawie art.158 § 3 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art.57a §1 kk w zw. z art. 64§2 kk skazał go na karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 46 §2 kk orzekł od oskarżonego M. B. (1) na rzecz małoletniego D. S. oraz E. T. nawiązki w kwocie po 15.000 (piętnaście tysięcy) złotych,

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej. adw. B. Ż. tytułem wynagrodzenia za udzieloną oskarżonemu z urzędu pomoc prawną kwotę 1080 zł plus należny podatek VAT,

IV.  na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 6 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego M. B. (1) koszty sądowe i wymierzył mu opłatę w kwocie 600 złotych.

Apelację od tego wyroku wnieśli prokurator oraz oskarżony.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze oraz środkach kompensacyjnych, zarzucając:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności za popełnione przez M. B. (1) przestępstwo wobec wysokiego stopnia szkodliwości społecznej czynu, wynikającego z rodzaju i charakteru naruszonego dobra prawnego, nagminności tego rodzaju czynów, motywacji sprawcy, stopnia jego zawinienia oraz sposobu działania, jak również celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawców, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonych nawiązek, przejawiającą się w ustaleniu ich wartości w kwotach po 15.000 zł, podczas gdy kwoty te są zbyt niskie, aby mogły stanowić adekwatne zadośćuczynienie i wsparcie dla D. S. i E. T..

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w części orzeczenia o karze i wymierzenie M. B. (1) kary 15 lat pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo z jednoczesnym zastrzeżeniem, że warunkowe zwolnienie oskarżonego nie może nastąpić wcześniej niż po odbyciu przez niego co najmniej 12 lat kary pozbawienia wolności.

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym środka kompensacyjnego i orzeczenie wobec oskarżonego nawiązek w wysokości po 50.000 zł na rzecz małoletniego D. S. oraz E. T..

Obrończyni oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że oskarżony M. B. (2) brał czynny udział w bójce w dniu 30 marca 2008 r., a także iż w jej trakcie używał noża, podczas gdy na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, można jedynie ustalić, iż oskarżony znajdował się na miejscu bójki i w jej czasie „krzyczał i gestykulował”.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż na skutek uderzeń S. G., D. K. (2) doznał jedynie obrażeń w postaci ran tłuczonych głowy, podczas gdy S. G. zadawał D. K. (2) uderzenia nożem także w inne części ciała.

3.  obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 4, 5 § 2, 7, 410 i 424 k.p.k. polegającą na:

- dokonaniu powierzchownej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków B. S. (1), K. S. i M. K., z których to zeznań Sąd wyciągnął wniosek dotyczący czynnego udziału oskarżonego w bójce w dniu 30 marca 2008 r. poprzez zadawanie uderzeń nożem D. K. (2);

- ocenie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków B. S. (2) i M. K. niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i nieuwzględnienie faktu, iż obaj ci świadkowie w swoich zeznaniach opisywali przebieg bójki z dnia 30 marca 2008 r. i zachowanie w niej oskarżonego, jedynie na podstawie tego, co przekazał im S. G., gdyż żaden z tych świadków nie był naocznym świadkiem tego zachowania, natomiast S. G. miał osobisty interes w tym, aby umniejszyć swój udział w bójce i obciążyć odpowiedzialnością za śmierć D. K. (2) oskarżonego M. B. (1).

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ;

ewentualnie:

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Legnicy.

Ponadto, w przypadku gdy wskazane wyżej zarzuty nie zostałyby uwzględnione przez Sąd odwoławczy, wyrokowi temu zarzuciła:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary wobec oskarżonego M. B. (1) w wymiarze ośmiu lat pozbawienia wolności, gdy zgodnie z dyrektywami wymiaru kary adekwatną wobec oskarżonego i zgodną z zasadami prewencji ogólnej, będzie kara w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

2.  naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 63 § 1 k.k. przez niezaliczenie oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, w tym okresu po jego zatrzymaniu na terenie Austrii w dniu 14 czerwca 2017 r.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniosła o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu M. B. (1) kary pozbawienia wolności w granicach dolnego ustawowego zagrożenia i zaliczenie na poczet wymierzonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w niniejszej sprawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Z wniesionych apelacji na częściowe uwzględnienie zasługuje jedynie ta sporządzona przez prokuratora. Apelacja obrońcy oskarżonego jest w całej rozciągłości bezzasadna, jako jednak, że jest dalej idąca, do niej należy odnieść się w pierwszej kolejności.

Na wstępie przypomnieć należy, że sprawa oskarżonego M. B. (1) o udział w bójce w dniu 30 marca 2008 roku w P., podczas której to bójki oskarżony miał używać noża, a jeden z jej uczestników doznał obrażeń skutkujących jego zgonem, była już na skutek zaskarżenia wyroku Sądu I instancji przedmiotem rozpoznania przez Sąd Apelacyjny. Rozpoznając wówczas sprawę Sąd I instancji uznał, że brak dowodów na to, iż podczas krytycznego zdarzenia oskarżony używał niebezpiecznego narzędzia w postaci noża i w konsekwencji wyeliminował z opisu czynu ten przedmiot, a z kwalifikacji prawnej przepis art. 159 k.k. Z taką oceną dowodów i rozstrzygnięciem nie zgodził się wówczas prokurator i wniósł m. in. o zmianę wyroku i przyjęcie, że oskarżony posługiwał się wówczas nożem, czym wypełnił znamiona również i przestępstwa z art. 159 k.k. i wymierzenie surowszej kary pozbawienia wolności. Uwzględniając apelację prokuratora Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2016 roku w sprawie II AKa 184/16 uchylił zaskarżony w punkcie dotyczącym bójki i zalecił Sądowi I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy powtórną ocenę zeznań trzech świadków : K. S., M. K. i B. S. (1). Analiza akt i uzasadnienia Sądu Okręgowego w Legnicy wskazują jednoznacznie, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy zalecenia Sądu Apelacyjnego zostały wnikliwie dokonane, a zeznania wskazanych świadków zostały ocenione i rozważone wszechstronnie, logicznie i z uwzględnieniem całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tym samym apelacja obrońcy oskarżonego kwestionująca właśnie ocenę zeznań tych trzech świadków jakoby powierzchowną, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, jest zupełnie bezzasadna i nie może być uwzględniona. Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy przeprowadził dowody z zeznań wymienionych świadków i jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku prawidłowo i bardzo wnikliwie je ocenił.

Dokonał oceny również tego jak na przestrzeni lat ulegały modyfikacjom pewne fragmenty zeznań świadków K. S. i M. K.. Tak dokonaną ocenę zeznań przez Sąd I instancji w pełni podziela i akceptuje Sąd Apelacyjny.

Podkreślić więc jeszcze należy, że zebrany materiał dowodowy daje zupełną pewność, że oskarżony M. B. (1) w dniu 30 marca 2008 roku na terenie P. brał udział w bójce używając w jej trakcie noża, a w trakcie tej bójki jeden z jej uczestników doznał obrażeń ciała, które skutkowały jego zgonem. To, że oskarżony tego dnia posługiwał się nożem, by popełniać przestępstwa nie wynika tylko z zeznań M. K., K. S. i B. S. (2) lecz również z zeznań A. S., której bezpośrednio przed krytycznym zdarzeniem oskarżony groził nożem. Za czyn ten oskarżony został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 29 lutego 2016 roku w sprawie III K 41/14. Zważyć należy, że twierdzenia zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego jakoby oskarżony w krytycznym czasie nie używał noża stoją w sprzeczności z zeznaniami wskazanych świadków, ale i z logicznym rozumowaniem jak i doświadczeniem życiowym. Z niekwestionowanych ustaleń dokonanych odnośnie czynu- za który oskarżony został już prawomocnie skazany- na szkodę A. S. oskarżony wtargnął do mieszkania D. K. (2) nie żeby grozić jego konkubinie lecz dlatego, że liczył na to , że będzie tam właśnie K.. Chciał już wówczas go pobić i w tym celu miał przy sobie nóż i w konsekwencji użył noża wobec A. S.. Gdy doszło już do zwarcia dwóch grup przestępczych oskarżony miałby nie użyć tego noża, którego zamierzał użyć poszukując D. K. (2)? Byłoby to w logice działania oskarżonego zupełnie niewytłumaczalne. W ocenie Sądu Apelacyjnego w pełni wiarygodne są zeznania M. K. - uczestnika bójki, który widział jak oskarżony wraz z Ł. K. „dobijali” leżącego na ziemi K. nożami (k.2051). Dalej świadek ten zeznawał, że to właśnie oskarżony był najaktywniejszym uczestnikiem bójki używającym noża. Uzupełniają te zeznania twierdzenia K. S., który zeznał, że to właśnie oskarżony winien ponieść odpowiedzialność za śmierć K. i który widział M. B. (1) blisko leżącego D. K. (2). Świadek ten podaje nadto, że oskarżony kucał przy leżącym D. K. (2) i wymienia oskarżonego w gronie osób mających noże (k.2501-2503). Zeznania tych bezpośrednich świadków zdarzenia potwierdzają i uzupełniają konsekwentne zeznania B. S. (1). Co prawda ten świadek nie był na miejscu zdarzenia, ale rozmawiał zaraz po zdarzeniu z S. G. przywódcą jednej z grup przestępczych biorącym udział w bójce. Świadek konsekwentnie przez cały czas kilkuletni postępowania stanowczo twierdzi , że G. mówił mu wówczas o tym jak oskarżony wielokrotnie uderzył nożem leżącego K.. Z uwagi na zgon S. G. nie był on przesłuchiwany w tym postępowaniu to co relacjonował po zdarzeniu można odtworzyć jedynie na podstawie zeznań osób, które z nim rozmawiały. Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom B. S. (1) i przekonywująco to uzasadnił, jak również i to z jakich powodów G. przekazywał świadkowi prawdziwy przebieg zdarzeń. Tą ocenę w pełni akceptuje i podziela Sąd Apelacyjny. Podkreślić ponownie należy, że B. S. (1) nie miał najmniejszego powodu fałszywie obciążać oskarżonego kosztem S. G., gdyż ten drugi już nie żył w czasie, gdy składał zeznania ten świadek. S. G. nie miał też powodów , by w dniu zdarzenia, niedługo po nim kłamać swojego kierowcę, wspólnika w handlu narkotykami. W zdarzeniu brała udział liczna grupa osób, zachowanie oskarżonego na pewno widziało wielu z nich i przebieg krytycznych zdarzeń w środowiskach obu grup przestępczych, które w nim brały udział musiał być doskonale znany. S. G. nie miał tym samym powodu , by podawać nieprawdziwy przebieg zdarzeń swojemu kierowcy jak mogłoby to hipotetycznie się zdarzyć, gdyby w zdarzeniu brało udział niewiele np. trzy, cztery osoby.

Niezrozumiały jest zarzut apelacji obrońcy oskarżonego dotyczący uderzeń zadawanych D. K. (2) przez S. G.. W niniejszej sprawie oskarżony stanął pod zarzutem udziału w bójce podczas której używał noża, a na skutek tej bójki jeden z jej uczestników zginął. Takie też ustalenia poczynił Sąd I instancji. Z uwagi na to, że wielu uczestników bójki miało niebezpieczne narzędzia i co najmniej kilku z nich zadawało nimi uderzenia D. K. (2) w postępowaniu przygotowawczym nie zdołano ustalić, który konkretnie ze sprawców spowodował jego śmierć i tym samym nie przedstawiono żadnemu z uczestników bójki zarzutu zabójstwa. W toku tego postępowania z całą pewnością ustalono, że oskarżony uderzał nożem D. K. (2) podczas bójki, po której mężczyzna ten zmarł. Nie ma tym samym w niniejszej sprawie znaczenia ile konkretnie uderzeń nożem zadał inny uczestnik bójki S. G. .

Nie podzielając zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego z wyżej podanych względów uznać należało, że apelacja ta nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelacja prokuratora o rażącej łagodności orzeczonej kary okazała się częściowo zasadna. Skarżący prokurator wywodzi bowiem, że nawet najsurowsza sankcja przewidziana w paragrafie 3 przepisu art. 158 k.k. jest w przypadku oskarżonego rażąco łagodna.

Podkreślając wszystkie okoliczności zarówno podmiotowe jak przedmiotowe skarżący nie dostrzega żadnych przemawiających na korzyść oskarżonego. Prokurator twierdzi również w apelacji, że zarówno dyrektywy współmierności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i dyrektywy prewencji szczególnej wskazują, że jedynie sprawiedliwą karą za czyn oskarżonego będzie maksymalnie surowa kara uwzględniająca popełnienie czynu w warunkach wielokrotnej recydywy tj. kara 15 lat pozbawienia wolności. Wymienione w apelacji okoliczności obciążające mające wpływ na wymiar kary są oczywiste i faktycznie zaistniały. Rzeczywiście oskarżony w zdarzeniu miał rolę wiodącą, działał z zemsty, jest sprawcą zdemoralizowanym, wchodzącym w konflikty z prawem również i po krytycznym zdarzeniu. Nie sposób pominąć jednak i tego, że pokrzywdzony nie był bez wpływu na powstanie ostrego konfliktu między rywalizującymi między sobą grupami przestępczymi. Prokurator podkreśla, że D. K. (2) zamierzał zerwać z przestępczą działalnością, jego śmierć to uniemożliwiła. Z zebranego materiału dowodowego to zupełnie nie wynika. To D. K. (2) napadł na mieszkanie oskarżonego wraz z kilkoma zwołanymi członkami grupy przestępczej. M. B. (1) udało się wówczas uniemożliwić wtargnięcia do domu sprawcom napadu. W mieszkaniu przebywała razem z oskarżonym jego żona. Wszystko co nastąpiło potem to konsekwencja tego napadu. Pokrzywdzony na pewno w znacznym stopniu przyczynił się do zaistnienia krytycznego zdarzenia i nie był przypadkową jego ofiarą. Oskarżony zasługuje na bardzo surową karę i w ocenie Sądu Apelacyjnego taką karą, a równocześnie uwzględniającą wszystkie okoliczności podkreślone przez prokuratora jak i powyższą, będzie kara 10 lat pozbawienia wolności. Kara ta uwzględnia zarówno rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej krzywdy, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oraz motywację oskarżonego. Kara ta uwzględni również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec sprawcy jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Równocześnie w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma konieczności stosowania w niniejszej sprawie wobec oskarżonego instytucja wyznaczenia surowszych kryteriów i ograniczeń w zakresie stosowania warunkowego przedterminowego zwolnienia. Instytucja ta winna być stosowana wyjątkowo i tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W ocenie Sądu Apelacyjnego taki wypadek w niniejszej sprawie nie zachodzi. Istotą wyznaczenia surowszych wymogów warunkowego zwolnienia z art.77 par. 2 k.k. jest przede wszystkim potrzeba zadośćuczynienia poczuciu sprawiedliwości i to, by upływ czasu nie zmniejszył znaczenia kary w jej społecznym oddziaływaniu. Zarzut apelacji prokuratora w tym zakresie zawiera praktycznie okoliczności mające znaczenie dla prewencji indywidualnej. Tymczasem te okoliczności badać będzie przecież każdorazowo sąd penitencjarny rozpoznając w przyszłości ewentualne wnioski w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia. Specyfika niniejszej sprawy, gdzie podczas krytycznego zdarzenia doszło do starcia dwóch grup przestępczych, a inicjatorem ciągu przestępczych wydarzeń był pokrzywdzony powoduje, że nie sposób uznać, że zachodzi tu „szczególnie uzasadniony przypadek” w rozumieniu art. 77 par. 2 k.k. Nie sposób również podzielić argumentacji prokuratora odnośnie wysokości orzeczonych przez Sąd I instancji nawiązek. Z argumentacji tej apelacji w powyższym zakresie wynika, że apelujący domaga się zadośćuczynienia od oskarżonego na rzecz bliskich denata za spowodowanie tej śmierci. Nie sposób podzielić tej argumentacji. Oskarżonemu nie postawiono zarzutu zabójstwa w niniejszej sprawie . Nie przypisano mu też takiego czynu zarówno w orzeczeniu Sądu I instancji, jak i nie był ten wyrok w tym kierunku skarżony przez prokuratora. Oskarżony podczas bójki używał noża, a dopiero konsekwencją tej bójki – której aktywnym uczestnikiem był również pokrzywdzony- był zgon D. K. (2). Tym samym w ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone nawiązki uznać należało za stosowne, a apelację prokuratora w tym zakresie za niezasadną.

Uwzględnienie wniosku prokuratora odnośnie rażącej łagodności kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego przez Sąd I instancji, powoduje bezprzedmiotowość alternatywnego wniosku obrońcy oskarżonego, zarzucającego jakoby rażącą surowość tego orzeczenia.

Zarzut obrońcy oskarżonego odnośnie zaliczeń okresów pozbawienia wolności oskarżonego poza granicami kraju, Sąd Apelacyjny uznał za wniosek w tym przedmiocie, który winien zostać rozpoznany przez Sąd I instancji. Tym bardziej jest to konieczne z tego względu, że oskarżony odbywał karę za granicą i niezbędne jest przed rozpoznaniem tego wniosku ujawnienie akt w przedmiocie ENA celem zbadania czy procedurę ENA wdrożono wobec oskarżonego w trakcie odbywania kary, czy też już po jej odbyciu. Nie jest bez znaczenia to, że spowoduje to równocześnie, że strona nie zostanie pozbawiona kontroli instancyjnej przy w ten sposób rozpoznawanym wniosku.

O kosztach nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2016 r., poz. 1579) oraz § 4 ust. 1 i § 4 ust. 1 oraz § 14 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714 z dnia 2016.10.08).

Uwzględniając sytuację materialną i życiową oskarżonego, który nie ma żadnych możliwości zarobkowych, co wskazuje, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe, orzeczenie o kosztach za postępowanie odwoławcze wydano na podstawie art.624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 636§1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.

SSA Bogusław Tocicki SSA Cezariusz Baćkowski SSO (del.do SA) Mariusz Wiązek