Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 listopada 2018 r ZUS I Oddział w Ł. odmówił J. B. (1) prawa ponownego przeliczenia emerytury, z uwagi na to, że przedłożone karty wynagrodzeń nie spełniają wymogów formalnych.

/decyzja – k. nienum. akt ZUS/

W dniu 12 grudnia 2018 r wnioskodawca wniósł odwołanie od tej decyzji, wskazując, że dokumenty otrzymał od byłego pracownika tego samego zakładu, który nazywa się także J. B. (1), a karty płacy w latach 70 i 80 nie były opatrywane pieczęciami i podpisami.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. (1), syn A. i A., urodzony w dniu (...) był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), na stanowisku murarza wykładzin chemoodpornych, w okresie:

- 2.11.1982 – 18.02.1985

-25.11.1986 – 31.08.1989.

/świadectwa pracy – akta kapitałowe ZUS/

Za okres 1986 – 1989 zostało wystawione zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

/zaświadczenie – akta kapitałowe ZUS/

Decyzją z dnia 24 sierpnia 2018 roku na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998 r o emeryturach i rentach z FUS organ rentowy przyznał wnioskodawcy rentę od 24 sierpnia 2018 r - z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy do 31 lipca 2019 r.

Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1979 – 2016 roku (1979 – 1982, 1987, 1988, 1994 – 1998, 2000 – 2003, 2005, 2009,2013, 2015,2016)

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 67,22 %

- podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową 3731,13 zł wynosi 2508,07 zł

- uwzględniono 375 okresów składkowych i 109 miesięcy okresów nieskładkowych

- wysokość renty ustalono na kwotę 1555,51 zł (75 % x 2074,01 zł)

/decyzja – k. 20/

W dniu 4 września 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno – rentowego, załączając karty wynagrodzeń za lata 1982, 1983, 1984,1985,1986,1987,kartę zasiłkową.

/wniosek wraz z kartami – plik II akt ZUS/

J. B. (1) – drugi z pracowników , urodzony w dniu (...), syn M. i K., był pracownikiem (...) SA Zakładu (...) w okresie 20.08.1985 – 31.12.1991 oraz 1.01.1992 – 28.02.1994. Ten pracownik pokwitował odbiór karotek płacowych za lata 1990 i 1991 oraz kartotek B. J. ur. w (...) r za lata 1982 – 1989 i kartę zasiłkową za lata 1982 – 1988. Świadek przekazał karty wnioskodawcy.

/kserokopia świadectwa pracy – k. 6 akt rentowych świadka J. B., kserokopia – k. 22, zeznania świadka J. B. – e – prot. z dnia 5.03.19 00:15:07/

Przy uwzględnieniu wynagrodzeń za okres 2.11.1982 – 18.02.1985 r wynikających z kart wynagrodzeń, hipotetyczny wskaźnik podstawy wymiaru wynosi 76,84 % (ustalony z okresu 1979 – 1984, 1987,1988, 1994 – 1998, 2000,2001, 2003, 2005,2009,2015,2016) a renta 1682 zł (przy tożsamej kwocie bazowej i okresach składkowych i nieskładkowych, jako 75 % renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy).

(hipotetyczne wyliczenie – k.47 – 52)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawczyni zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 62. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 poz. 1270) :

1. Renta dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych;

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych;

4) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów składkowych oraz nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista osiągnąłby wiek emerytalny 60 lat.

1a. Przy obliczaniu wysokości renty przepisy art. 53 ust. 3-5 stosuje się odpowiednio.

2. Renta dla osoby częściowo niezdolnej do pracy wynosi 75% renty dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy.

3. Przy obliczaniu renty okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2-4, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

Zgodnie z art. 53 ust. 3-5 ustawy emerytalnej

Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio, jeżeli podstawę wymiaru emerytury stanowi podstawa wymiaru emerytury przyjętej do obliczenia świadczenia przedemerytalnego.

Zgodnie z art. 116 ust. 1 postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Wnioskodawca występując z wnioskiem o ponowne przeliczenie renty załączył karty wynagrodzeń oraz kartę zasiłkową.

Organ rentowy odmówił prawa do przeliczenia w oparciu o te dokumenty wskazując, że nie spełniają one wymogów formalnych (nie są opisane, podpisane, opatrzone pieczątką), nadto w spornym zakładzie był zatrudniony pracownik o tym samym imieniu i nazwisku.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wykazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia,
że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

W ocenie Sądu załączone karty wynagrodzeń za okres sporny (1982 – 1985) stanowią dowód, na podstawie którego świadczenie wnioskodawcy może być przeliczone. Następca prawny spornego zakładu potwierdził, iż karty te pochodzą ze spornego zakładu i zostały wydane pracownikowi o takim samym imieniu i nazwisku, co wnioskodawca. Karty za lata 1982 – 1985 bezsprzecznie dotyczą wnioskodawcy, bo drugi pracownik był zatrudniony w 1985 r, ale później , niż wnioskodawca rozwiązał stosunek pracy, nadto karta zasiłkowa pokrywa się w swojej treści z wpisami w legitymacji ubezpieczeniowej, co do okresów niezdolności do pracy. Karty wynagrodzeń opisane są imieniem i nazwiskiem wnioskodawcy, rokiem urodzenia, częściowo danymi ojca. Nadto świadek J. B. potwierdził, że odebrał karty wynagrodzeń wnioskodawcy z zakładu i następnie mu je przekazał.

Sąd pominął dowód z zeznań świadków B. i J. na okoliczność wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy, bowiem konkretne dane w tym zakresie zawierały karty wynagrodzeń.

Przy uwzględnieniu zatem wynagrodzeń za okres 2.11.1982 – 18.02.1985 r wynikających z kart wynagrodzeń, hipotetyczny wskaźnik podstawy wymiaru wynosi 76,84 % (ustalony z okresu 1979 – 1984, 1987,1988, 1994 – 1998, 2000,2001, 2003, 2005,2009,2015,2016) a renta 1682 zł (przy tożsamej kwocie bazowej i okresach składkowych i nieskładkowych, jako 75 % renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy).

Powyższe wyliczenie zostało sporządzone przez organ rentowy i nie zostało zakwestionowane przez wnioskodawcę , zatem stanowiło podstawę rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył J. B. (1) od dnia 1 września 2018 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy poprzez przyjęcie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 76,84 % (tylko bowiem ten element wyliczenia świadczenia uległ zmianie na korzyść).