Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi ,X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie X P 378/18:

1.oddalił powództwo,

2.nie obciążył powódki A. W. kosztami zastępstwa procesowego pozwanego.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

A. W. była zatrudniona w P. (...) (...) w Ł. od dnia 1 października 1997 roku na podstawie mianowania, ostatnio na stanowisku starszego wykładowcy.

Powódka była niezdolna do pracy od dnia 4 lutego 2015 roku przez okres 182 dni.

Pozwany wypłacił powódce wynagrodzenie za czas choroby za okres od 4 lutego 2015 do 28 lutego 2015 roku, a następnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po ustaniu tytułu ubezpieczenia w związku z rozwiązaniem stosunku pracy wypłacał powódce zasiłek chorobowy za okres po dniu 1 marca 2015 roku. W związku ze zmianą daty rozwiązania stosunku pracy na dzień 9 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił powódce prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 marca 2015 roku do 8 marca 2015 roku i zobowiązał pozwaną Politechnikę (...) do zwrotu nienależnie wypłaconego zasiłku chorobowego z funduszu za okres od 1 marca 2015 roku do 8 marca 2015 roku, albowiem powódka zachowała w tym okresie prawo do wynagrodzenia za czas choroby.

Pozwany oświadczeniem woli z dnia 20 lutego 2015 roku doręczonym powódce A. W. rozwiązał stosunek pracy bez wypowiedzenia z powodu niedostarczenia w wyznaczonym terminie orzeczenia potwierdzającego zdolność do pracy na zajmowanym stanowisku, wydanego przez lekarza prowadzącego badania okresowe lub kontrolne.

Powódka po zakończeniu okresu zasiłkowego wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Orzeczeniem z dnia 1 września 2015 roku Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzekł, iż powódka nie jest niezdolna do pracy. W konsekwencji orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS organ rentowy odmówił powódce prawa do świadczenia rehabilitacyjnego .

Sąd Okręgowy w Łodzi VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 29 października 2015 roku w sprawie o sygn. akt VII Pa 224/15 na skutek apelacji powódki A. W. od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 czerwca 2015 roku w sprawie o sygn. akt XI P 140/15 zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 (pierwszym) i 2 (drugim) w ten sposób, że przywrócił A. W. do pracy w P. (...) (...) w Ł. na poprzednich warunkach.

W związku z prawomocnym wyrokiem z dnia 29 października 2015 roku w sprawie o sygn. akt VII P 224/15 w dniu 3 listopada 2015r. A. W. złożyła w D. Osobowym P. (...) (...) pismo, w którym oświadczyła, iż w związku z wyrokiem z dnia 29 października 2015r. zgłasza gotowość niezwłocznego podjęcia pracy w P. (...) (...). Do pisma załączyła orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 września 2015r, iż nie jest niezdolna do pracy. Po złożeniu pisma opuściła budynek pracodawcy. Powódka oczekiwała w domu na wezwanie jej przez pracodawcę i wydanie polecenia odnośnie świadczenia pracy. Powódka składając pismo z dnia 3 listopada 2015 roku nie ustala, czy obecny jest w pracy przełożony powódki, nie próbowała nawiązać z nim kontaktu.

Dział Osobowy P. (...) (...) powiadomił sekretariat Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki PŁ o złożeniu przez powódkę pisma o zgłoszeniu gotowości do pracy. Po złożeniu powyższego pisma były przeprowadzane u pracodawcy rozmowy na temat przydziału zajęć dla A. W.. Powódka nie zgłosiła się do Centrum po przydział godzin. Nie stawiła się do pracodawcy celem wykonywania obowiązków pracowniczych.

Pismem z dnia 4 grudnia 2015r. Dyrektor Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki PŁ A. J. zwrócił się do A. W. o dostarczenie w ciągu 7 dni od otrzymania skierowania na badanie lekarskie, orzeczenia potwierdzającego zdolność do pracy na zajmowanym stanowisku, wystawionego przez lekarza medycyny pracy w Szpitalu (...) w Ł..

W dniu 21 grudnia 2015r. A. W. dostarczyła pracodawcy orzeczenie lekarskie o zdolności do pracy do dnia 21 grudnia 2017r. Podczas wizyty w sekretariacie nie była zainteresowana możliwością rozmowy z kierownictwem Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki w celu faktycznego podjęcia pracy.

W dniu 21 grudnia 2015r.A. W. złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji w części polegającej na przywróceniu do pracy. Wniosła o wyznaczenie P. (...) (...) terminu 7 dni do dokonania czynności polegającej na przywróceniu wierzyciela A. W. do pracy, zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 29 października 2015r., zagrożenie dłużnikowi grzywną w kwocie 500 zł w przypadku nie wykonania czynności oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła, iż zgłosiła gotowość do pracy w dniu 3 listopada 2015r, natomiast pozwany nie zastosował się do wyroku i nie przywrócił powódki do pracy na poprzednich warunkach.

Postanowieniem z dnia 24 marca 2016 roku w sprawie XIPo84/15 Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek powódki przeciwko pozwanemu w przedmiocie egzekucji świadczeń niepieniężnych. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wywiódł, iż wątpliwym jest, iż doszło do skutecznego zgłoszenia przez powódkę gotowości do pracy. Z ustaleń Sądu nie wynikało, iż powódka wykazała wolę wykonywania pracy, czy jakiekolwiek przejawy świadomości, czy zachowań potwierdzających, że ma zamiar pracować. Dalej Sąd wywiódł, iż powódkę cechowała bierna postawa w zakresie uzewnętrznienia zamiaru świadczenia pracy, nie przejawiała bowiem jakiejkolwiek pracowniczej aktywności. Jednorazowe pisemne zgłoszenie przez powódkę gotowości do pracy w piśmie z dnia 3 listopada 2015 roku, a następnie udanie się do domu i nie przebywanie na terenie zakładu pracy, nie wystarczy do uznania istnienia gotowości do świadczenia pracy. Powódka nie wskazała miejsca, w którym pozostawała w gotowości, a na terenie zakładu pracy jej nie było. Pracodawca nie miał zatem fizycznej możliwości wydawania jej poleceń (na co wskazywała wierzycielka podczas wysłuchania), zorganizowania jej pracy. W braku bezpośredniego kontaktu z pracownikiem, w szczególności fizycznej nieobecności pracownika na terenie zakładu pracy trudno mówić o uniemożliwianiu pracownikowi świadczenia pracy.

Postanowieniem z dnia 24 maja 2016 roku w sprawie VII Pz53/16 Sąd Okręgowy w Łodzi po rozpatrzeniu zażalenia powódki uchylił postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 24 marca 2016 roku i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy w Łodzi wskazał, iż powódka, jako wierzyciela, do wniosku o wszczęcie egzekucji nie załączyła oryginału tytułu wykonawczego, a jedynie tytuł egzekucyjny bez klauzuli wykonalności. Brak takiego tytułu nie został uzupełniony i nie mógł prowadzić do merytorycznego rozpoznania wniosku.

Postanowieniem z dnia 18 października 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek powódki w przedmiocie egzekucji świadczeń niepieniężnych. Postanowienie jest prawomocne.

W dniu 19 stycznia 2016r. A. W. wystosowała pismo do Jego M. Rektora P. (...) (...) oraz Senatu P. (...) (...), w którym podała m.in. iż Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 października 2015r. przywrócił ją do pracy, a władze uczelni ten wyrok zignorowały.

Rektor P. (...) (...) w odpowiedzi na powyższe pismo pismem z dnia 15 lutego 2016r. poinformował A. W., iż wbrew jej twierdzeniom władze uczelni nie zignorowały wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi przywracającego ja do pracy. Wręcz przeciwnie, po zgłoszonej przez A. W. gotowości uczelnia nie utrudniała przystąpienia do pracy bezskutecznie oczekując na fizyczne podjęcie przez nią pracy w Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki.

Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy Centrum (...)Lecznicze w Ł. pismem z dnia 2 lutego 2016r. poinformowało Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki PŁ, iż nie mogą wydać orzeczenia o zdolności do pracy, ponieważ A. W. nie zgłosiła się na badanie lekarskie wyznaczone na dzień 19 stycznia 2016r. i 1 lutego 2016r. nie podając przyczyn.

Pismem z dnia 23 lutego 2016r. A. W. poinformowała pracodawcę, iż nie stawiła się na badania, gdyż wezwania na te badania otrzymała pocztą po wyznaczonym przez nadawcę terminie.

Orzeczeniem Lekarskim nr (...) z dnia 29 marca 2016 roku lekarz medycyny pracy Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł., stosownie do art. 43 pkt 2 i art. 229 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1502 z późn. zm.) orzekł, że A. W. wobec istnienia przeciwskazań zdrowotnych jest niezdolna do wykonywania pracy na stanowisku starszego wykładowcy.

Senat P. (...) (...) uchwałą z dnia 27 kwietnia 2016 roku na mocy § 58 Statutu P. (...) (...) pozytywnie zaopiniował wniosek Rektora PŁ o rozwiązanie stosunku pracy z mianowanym nauczycielem akademickim A. W. z powodu istnienia przeciwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku starszego wykładowcy, stwierdzonych orzeczeniem lekarskim nr (...) Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. z dnia 29 marca 2016 r.

Powódka ponownie zgłosiła ponownie gotowość do podjęcia pracy u pozwanego w dniu 8 czerwca 2016 roku .

Na podstawie art. 125 w związku z art. 123 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2015 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 572, z późn. zm.) oraz § 58 Statutu P. (...) (...) z dnia 29 kwietnia 2015 r., Rektor P. (...) (...) w dniu 15 czerwca 2016 r. rozwiązał z A. W. stosunek pracy za wypowiedzeniem z końcem semestru tj. z dniem 30 września 2016 r. z powodu istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku starszego wykładowcy, stwierdzonych orzeczeniem lekarskim nr (...) Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. z dnia 29 marca 2016 r.

Pozwany wystawił powódce świadectwo pracy potwierdzające zatrudnienie powódki u pozwanego w okresie od 1 października 1997 roku do 30 września 2006 roku.

U powódki A. W. z punktu widzenia psychologicznego, psychiatrycznego i biegłego z zakresu medycyny pracy rozpoznano schizofrenię paranoidalną w okresie zaostrzenia choroby, niedoczynność tarczycy w okresie hormonalnej suplementacji i zaburzenia rytmu serca w wywiadzie. A. W. ma objawy przewlekłej choroby psychiatrycznej pod postacią schizofrenii paranoidalnej. Stan taki ma miejsce od 2014 roku. Nie było w przypadku powódki korekty leczenia farmakologicznego ze strony lekarza prowadzącego. Doszło do dużego nasilenia objawów u powódki. W październiku 2016 roku powódka była hospitalizowana psychiatrycznie bez zgody w trybie nagłym. Tryb nagły dotyczy sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta lub osób z otoczenia. Doszło więc w przypadku powódki do dużego nasilenia objawów. Choroba psychiatryczna rokuje powrót do zdrowia powódki i odzyskanie zdolności do pracy, ale po odpowiednim leczeniu farmakologicznym. Powódka nie wyraziła jednak zgody na korektę leczenia farmakologicznego, które jest niezbędne. Przyczyną niezdolności powódki do pracy był zaostrzony przebieg choroby psychiatrycznej – schizofrenii paranoidalnej. Początkową datą niezdolności do pracy A. W. był dzień 4 marca 2015 roku, kiedy rozpoczął się okres długotrwałej niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Występowały przeciwwskazania do pracy na stanowisku starszego wykładowcy w dacie wystawienia orzeczenia przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy z dnia 29 marca 2016 roku. Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 września 2015 roku w związku z ubieganiem się o świadczenia z ubezpieczenia społecznego o tym, iż powódka nie jest niezdolna do pracy należy uznać za błędne.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi w sprawie XP 281/17 oddalił powództwo powódki o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem stosunku pracy na mocy oświadczenia woli z dnia 15 czerwca 2016 roku. Wyrok jest prawomocny.

Powódka nie świadczyła faktycznie pracy u pozwanego w okresie od 1 listopada 2015 roku do 30 września 2016 roku.

Uchwałą nr 3/2004 roku Senatu P. (...) (...) z dnia 28 kwietnia 2004 roku w sprawie organizacji wykonywania zadań nauczycieli akademickich postanowiono, biorąc pod uwagę, iż nauczyciel akademicki może część swych zadań wykonywać poza Uczelnią oraz część zadań tylko w miejscu pracy, iż realizacja zadań nauczyciela akademickiego w jednostce organizacyjnej, w której jest zatrudniony, powinien odbywać się w czasie nie krótszym niż 24 godziny w tygodniu roboczym, przy pełnym wymiarze zatrudnienia. Czas ten powinien być objęty rozkładem zajęć. Tygodniowy rozkład zajęć powinien być ogólnie dostępny w sekretariacie jednostki organizacyjnej .

Miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wyniosło 4.822 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym załączonych dokumentów, zeznań powódki i świadka A. J. w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd dopuścił także dowód z pisemnych opinii biegłych psychologa, psychiatry i medycyny pracy oraz opinii uzupełniających wydanych w sprawie XP 281/17 na okoliczność zdolności powódki do pracy w okresie od 1 listopada 2015 roku do 30 września 2016 roku na stanowisku pracy zajmowanym przez powódkę u pozwanego. Pełnomocnik powódki nie oponował w tym zakresie. Ponadto żadna ze stron nie wnioskowała o złożenie przez biegłych opiniujących w sprawie XP 281/17 ustnych wyjaśnień opinii przed Sądem. Sąd na rozprawie w dniu 24 października 2018 roku poinformował strony o zamiarze sięgnięcia po dowód z opinii biegłych psychiatry, psychologa i medycyny pracy wydanej w innym postępowaniu. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego opinia biegłego sporządzona w innej sprawie, nie tylko w sprawie tego samego rodzaju co sprawa rozpoznawana, może być wykorzystana jako dowód w rozumieniu art. 278 § 1 kpc tylko wtedy, gdy żadna ze stron nie zgłasza co do niej zastrzeżeń i nie żąda powtórzenia tego dowodu w toczącym się postępowaniu w sprawie cywilnej. Sąd cywilny powinien zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie w innej sprawie niż tocząca się przed sądem orzekającym; wymaga tego bowiem zasada bezpośredniości (art. 235 kpc). Odstąpienie od tego wymagania jest możliwe tylko w razie wyraźnego wniosku stron. Powyższe stwierdzenie implikuje obowiązek poinformowania stron o zamiarze sięgnięcia po dowód z opinii biegłego sporządzonej na potrzeby innej sprawy i umożliwienia stronom odniesienia się do treści opinii i zawartego w niej stanowiska biegłego ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2017 roku III UK 133/16).

Sąd na podstawie art.207§6 kpc oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z dokumentów złożonych przez pełnomocnika powódki na rozprawie w dniu 24 października 2018 roku na okoliczność sposobu komunikacji między stronami i istniejącego konfliktu, uznając powyższy wniosek jako spóźniony, a ponadto okoliczności, które miały być dowodzone przy pomocy tych wniosków dowodowych były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd wskazał ,że roszczenie powódki o zasądzenie wynagrodzenia za pracę, obejmowało roszczenie o zasądzenie na rzecz powódki wynagrodzenia za pracę za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 września 2016 roku oraz wynagrodzenia za pracę za okres pozostawania powódki bez pracy w związku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 29 października 2015 roku przywracającego powódkę do pracy w konsekwencji niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie oświadczenia woli pozwanego z dnia 20 lutego 2015 roku.

Sąd Rejonowy podkreślił ,że zgodnie z art. 57 §1 kp pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy po wadliwym rozwiązaniu umowy o pracę przez pracodawcę uzależnione jest od przywrócenia pracownika do pracy i zgłoszenia przez niego, w trybie art. 48 § 1 w zw z art. 57 § 4 kp, gotowości do niezwłocznego jej podjęcia. Na zgłoszenie gotowości do pracy pracownik ma 7 dni od daty wydania prawomocnego wyroku. Zachowanie tego terminu sprawia, że pracodawca nie może odmówić pracownikowi ponownego zatrudnienia. Wynagrodzenie to jest formą rekompensaty za utraconą część zarobków w okresie pozostawania bez pracy. Okres ten obejmuje czas, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotowy do jej świadczenia, a wynagrodzenia za pracę został pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. Zgłoszenia gotowości do pracy nie powinno utożsamiać się z podjęciem pracy. Oświadczenia woli stron stosunku pracy oceniane są na podstawie art. 61 kc (zachowanie pracownika) oraz art. 60 kc (zachowanie pracodawcy). Oba wymienione przepisy mają zastosowanie w stosunkach pracy w związku z art. 300 kp. Przeto zaniechanie udzielenia odpowiedzi przez pracodawcę na zgłoszenie przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, a następnie złożenie przez tego pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy świadczy o tym, że pracodawca nie skorzystał z prawa do odmowy ponownego zatrudnienia pracownika w razie przekroczenia siedmiodniowego terminu wymienionego w art. 48 § 1 KP (wyr. SN z 19.10.2010 r., II PK 73/10, OSNP 2012, Nr 1, poz. 8). Zgłoszenie w ciągu siedmiu dni od przywrócenia do pracy gotowości do niezwłocznego jej podjęcia może być dokonane przez każde zachowanie pracownika, objawiające w dostateczny sposób jego zamiar kontynuowania reaktywowanego stosunku pracy. W szczególności zgłoszenie gotowości niezwłocznego podjęcia pracy może być dokonane przez faktyczne podjęcie zatrudnienia i wykonywanie pracy na stanowisku, na które pracownik został przywrócony wyrokiem sądu (wyr. SN z 12.11.2003 r., I PK 524/02, OSNP 2004, Nr 20, poz. 347). W dotychczasowej judykaturze Sąd Najwyższy stał na stanowisku, że wola ponownego zatrudnienia może zostać zgłoszona pracodawcy w sposób dowolny (por. np. wyroki z dnia 03.06.1998 r., I PKN 161/98 oraz z dnia 12.11.2003 r., I PK 524/02).Zgłoszenie w ciągu siedmiu dni od przywrócenia do pracy gotowości niezwłocznego jej podjęcia może być wobec pracodawcy dokonane przez każde zachowanie pracownika objawiające w dostateczny sposób jego zamiar kontynuowania reaktywowanego stosunku pracy (wyr. SN z 3.6.1998 r., I PKN 161/98, OSNAPiUS 1999, Nr 11, poz. 356).

KP red. W. 2018, wyd. 26

Z okresu, za który przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy wyłączeniu podlega okres pobierania: zasiłku chorobowego (por. wyr. SN z 23.10.1973 r., I PR 412/73, niepubl.; wyr. SN z 25.1.1983 r., I PRN 139/82, OSNC 1983, Nr 9, poz. 138 z glosą S. Płażka, OSP 1984, Nr 10, poz. 206; wyr. SN z 17.11.1998 r., I PKN 443/98, OSNAPiUS 2000, Nr 1, poz. 12; wyr. SN z 15.2.2002 r., I PKN 801/00, Legalis; wyr. SN z 19.4.2006 r., I PK 158/05, OSNP 2007, Nr 7–8, poz. 99); świadczenia rehabilitacyjnego (por. uchw. SN z 15.5.1992 r., I PZP 27/92, OSNP 2004, Nr 21, poz. 370; uzasadnienie wyr. SN z 9.12.2003 r., I PK 81/03, Pr. Pracy 2004, Nr 7–8, s. 61); renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji (wyr. SN z 6.8.2005 r., I PK 11/05, OSNP 2006, Nr 11–12, poz. 181). W judykaturze uznano, że "czas pozostawania bez pracy", za który przysługuje wynagrodzenie, obejmuje miesiące bezpośrednio po dniu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (uchw. SN z 12.10.1976 r., I PZP 49/76, OSNCAP 1977, Nr 4, poz. 67 z glosą J. Pacho, OSPiKA 1977, Nr 5, poz. 96). Świadczenia ubezpieczeniowe z tytułu niezdolności do pracy mają bowiem na celu zrekompensowanie utraconego zarobku. Dlatego pobieranie świadczeń z zakresu ubezpieczeń społecznych w okresie pozostawania bez pracy stoi na przeszkodzie przyznaniu wynagrodzenia za ten czas. Konkluzja taka znajduje oparcie w orzecznictwie. Określenie "wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy" oznacza przyznanie prawa do pełnego wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia, gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotów do jej podjęcia, ale nie świadczył jej, gdyż został pozbawiony takiej możliwości wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji, wyłączeniu z okresu, za który przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, podlegają okresy niezdolności pracownika do świadczenia pracy, takie jak okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji (zob. wyr. SN z 12.9.2012 r., II PK 45/12, L.). W sytuacji gdy w okresie pozostawania bez pracy pracownik był czasowo niezdolny do pracy i nabył uprawnienie do zasiłku chorobowego, okres pobierania tego zasiłku należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma być przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (zob. wyr. SN: z 25.1.1983 r., I PRN 139/82, OSNCP 1983, Nr 9, poz. 138; z 17.11.1998 r., I PKN 443/98, OSNAPiUS 2000, Nr 1, poz. 12; z 19.4.2006 r., I PK 158/05, OSNP 2007, Nr 7–8, poz. 99). Jeżeli w okresie pozostawania bez pracy pracownik niezdolny do pracy uzyskał świadczenie rehabilitacyjne, okres pobierania tego świadczenia odlicza się od okresu, za który przyznano mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wyniku przywrócenia do pracy (zob. uchw. SN z 15.5.1992 r., I PZP 27/92, L.). Wynagrodzenie zasądzane na podstawie art. 47 lub 57 kp jest to wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy, w którym pracownik mógłby ją świadczyć, tyle że doznał przeszkód wskutek bezprawnych działań pracodawcy. Wynagrodzenie to nie może jednak obejmować okresu pozostawania bez pracy wskutek orzeczonej chorobowej niezdolności do pracy, za jaki pracownik pobrał zasiłek chorobowy z pracowniczego ubezpieczenia społecznego. Wprawdzie kwota pobranego zasiłku chorobowego nie podlega odliczeniu od kwoty zasądzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, ale okres pobierania zasiłku chorobowego z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby, powinien być odliczony od okresu pozostawania bez pracy, za który pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w okresie, w którym byłby on w stanie wykonywać zatrudnienie ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2002 r.
I PKN 801/00). W utrwalonej judykaturze przyjmuje się bowiem, że okres niezdolności do pracy, za który pracownik otrzymał zasiłek chorobowy, nie jest okresem pozostawania bez pracy, za który można zasądzić kompensacyjne wynagrodzenie za pracę przewidziane w art. 47 KP, bądź w art. 57 § 1 KP (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 stycznia 1983 r., I PRN 139/82, OSNC 1983 r. nr 9, poz. 138 i z dnia 17 listopada 1998 r., I PKN 443/98, OSNAPiUS 2000 r. nr 1, poz. 12). W orzeczeniach tych zasadnie wskazano, iż tego rodzaju wynagrodzenie spełnia odszkodowawczą funkcję kompensującą utratę wynagrodzenia w rezultacie niemożności wykonywania pracy wskutek wadliwego lub bezprawnego rozwiązania stosunku pracy. Jest to wynagrodzenie zasądzane za czas niewykonywania pracy, w którym pracownik mógłby ją świadczyć, tyle że doznał przeszkód wskutek bezprawnych działań pracodawcy. Wynagrodzenie to nie może jednak obejmować okresu pozostawania bez pracy wskutek orzeczonej chorobowej niezdolności do pracy, za jaki pracownik pobrał zasiłek chorobowy z pracowniczego ubezpieczenia społecznego. Wprawdzie kwota pobranego zasiłku chorobowego nie podlega odliczeniu od kwoty zasądzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, ale okres pobierania zasiłku chorobowego z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby, powinien być odliczony od okresu pozostawania bez pracy, za który pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w okresie, w którym byłby on w stanie wykonywać zatrudnienie (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1998 roku I PKN 443/98).

Sąd podkreślił ,że bezsporną okolicznością jest, iż wyrok przywracający powódkę do pracy u pozwanego w związku z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia ogłoszony został w dniu 29 października 2015 roku. Jako wyrok Sądu Okręgowego wydany po rozpatrzeniu apelacji strony powodowej stał się prawomocny w dniu 29 października 2015 roku. Powódka w dniu 3 listopada 2015r. złożyła w D. Osobowym P. (...) (...) pismo, w którym oświadczyła, iż w związku z wyrokiem z dnia 29 października 2015r. zgłasza gotowość niezwłocznego podjęcia pracy w P. (...) (...). Do pisma załączyła orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 września 2015r, iż nie jest niezdolna do pracy. Po złożeniu pisma opuściła budynek pracodawcy. Powódka oczekiwała w domu na wezwanie jej przez pracodawcę i wydanie polecenia odnośnie świadczenia pracy. Powódka niewątpliwie dochowała 7 dniowego terminu na zgłoszenie gotowości do pracy po wyroku przywracającym do pracy. Przekładając zaprezentowane poglądy judykatury i doktryny należy podkreślić, iż oświadczenie woli powódki należy na podstawie art. 61 kc w związku z art. 300 kp potraktować jako wypełniające warunek zgłoszenia gotowości do pracy. Zgłoszenie bowiem gotowości do pracy nie jest równoznaczne z podjęciem pracy. Pozwany nie odmówił faktycznie reaktywacji stosunku pracy z powódką, skoro faktycznie w miesiącu grudniu 2015 roku skierował powódkę na profilaktyczne badania w celu stwierdzenia zdolności do pracy, a dodatkowo po otrzymaniu orzeczenia, iż powódka nie jest zdolna do pracy na dotychczas zajmowanym stosunku pracy, wypowiedział powódce stosunek pracy na podstawie art. 125 ustawy o szkolnictwie wyższym. Obowiązek niezwłocznego zgłoszenia przez pracownika przywróconego prawomocnym wyrokiem sądowym do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy ma przede wszystkim znacznie prawne, a nie faktyczne, co oznacza, że nie zawsze wymagane jest faktyczne podjęcie pracy po prawomocnym przywróceniu do pracy. Przeszkodą w faktycznym podjęciu pracy może być na przykład potwierdzona okresowa niezdolność przywróconego pracownika do pracy lub opór pracodawcy w wykonaniu orzeczenia przywracającego do pracy. Także zwolnienie przez pracodawcę z obowiązku świadczenia pracy pracownika przywróconego prawomocnym wyrokiem do pracy na poprzednich warunkach zatrudnienia stanowi („równoważy”) podjęcie pracy przez przywróconego do pracy na poprzednich warunkach zatrudnienia w rozumieniu art. 48 § 1 w związku z art. 57 § 1 i 3 kp ((por. uchwałę - zasadę prawną - składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1976 r., V PZP 12/76, OSNCP 1976 nr 9, poz. 187, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2007 r., III PK 10/07, tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 21 października 2015 r.
I PK 308/14).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż powódka skutecznie zgłosiła gotowość do pracy po wyroku przywracającym do pracy, w rozumieniu art. 57 §1kp. Okoliczność ta jednak nie przesądza o zasadności roszczenia o zasądzenie wynagrodzenia na rzecz powódki za czas pozostawania bez pracy, jako formę rekompensaty za utraconą część zarobków w okresie pozostawania bez pracy. Zgromadzony bowiem materiał dowodowy potwierdził, iż powódka począwszy od dnia 4 lutego 2015 roku przez okres 182 dni była niezdolna do pracy i z tego tytułu powódce po ustaniu tytułu ubezpieczenia związanego z zatrudnieniem u pozwanego, po dniu 9 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wypłacał powódce zasiłek chorobowy. Powódka była niezdolna do pracy i miała przyznane prawo do zasiłku chorobowego do miesiąca września 2015 roku. A zatem powódka w tym okresie nie mogła wykonywać pracy, nie była do niej gotowa i tym samym nie można przyjąć, iż została w tym okresie po rozwiązaniu stosunku pracy bezprawnie pozbawiona wynagrodzenia za pracę. Podzielając pogląd, iż „Czas pozostawania bez pracy", za który przysługuje wynagrodzenie, obejmuje miesiące bezpośrednio po dniu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (uchw. SN z 12.10.1976 r., I PZP 49/76, OSNCAP 1977, Nr 4, poz. 67 z glosą J. Pacho, OSPiKA 1977, Nr 5, poz. 96), to 3 miesięczny okres, za który powódce przysługiwać winno wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy objął by okres od 10 marca 2015 roku do 10 czerwca 2015 roku, a zatem okres za jaki powódce A. W. wypłacony został zasiłek chorobowy. Tym samym powództwo o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy nie zasługiwało na uwzględnienie.

W zakresie roszczenia o zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 września 2016 roku należy podkreślić, iż zgodnie z art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Reguła, wedle której pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia w okresie nieświadczenia pracy, jest wyjątkiem od zasady ekwiwalentności świadczeń ze stosunku pracy: wynagrodzenie w zamian za pracę. Zgodnie z wyjątkiem pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia mimo nieświadczenia pracy. Prawo do wynagrodzenia mimo niewykonywania pracy przysługuje pracownikowi wyłącznie w sytuacjach uregulowanych obowiązującymi przepisami. Gwarancja zachowania prawa do wynagrodzenia mimo nieświadczenia pracy sprawia, że wynagrodzenie przysługujące wyłącznie w przypadkach określonych w obowiązujących przepisach w piśmiennictwie prawa pracy zwane jest wynagrodzeniem gwarancyjnym. Prawo pracownika do wynagrodzenia mimo nieświadczenia pracy jest regulowane przepisami Kodeksu pracy, w rozporządzeniu RM z 11.6.1996 r. w sprawie trybu udzielania urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy pracownikom pełniącym z wyboru funkcje w związkach zawodowych oraz zakresu uprawnień przysługujących pracownikom w czasie urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy (Dz.U. Nr 71, poz. 336), przepisami rozporządzenia (...) z 15.5.1996 roku w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikowi zwolnień od pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1632), układami zbiorowymi pracy, regulaminami wynagradzania, umowami o pracę.W Kodeksie pracy postanowiono między innymi, że pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, gdy był gotów do świadczenia pracy (art. 81 kp). Zgodnie z art. 81§1 kp pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów. Pojęcie gotowości scharakteryzował Sąd Najwyższy w wyr. z 19.5.2004 r. (I PK 486/03, L.), w którym wskazano, że przez faktyczną gotowość należy rozumieć stan, w którym pracownik jest fizycznie i psychicznie zdolny do wykonywania pracy, z tym że nie występują przeszkody do jej świadczenia, np. w postaci niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub innymi przyczynami. Cechy istotne gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 81 § 1 kp zostały sprecyzowane w doktrynie i orzecznictwie. Przez pojęcie gotowości do świadczenia pracy należy rozumieć stan świadomości i woli pracownika obiektywnie zdolnego do wykonywania pracy, polegający na rezygnacji z pełnej swobody dysponowania swoją osobą oraz czasem i na godzeniu się na ograniczenia tej wolności na rzecz pracodawcy (zob. wyr. SN z 9.5.1959 r., II CR 262/59, (...) 1960, Nr 7, s. 62). Do cech charakterystycznych gotowości pracownika do wykonywania pracy zalicza się tradycyjnie:1) zamiar jej wykonywania; 2) faktyczną zdolność do jej świadczenia; 3) uzewnętrznienie gotowości do jej wykonywania; 4) pozostawanie w dyspozycji pracodawcy [por. np. wyr. SN: z 14.12.2009 r., I PK 115/09, MoPr 2010, Nr 9, poz. 480; z 2.9.2003 r., I PK 345/02, OSNP 2004, Nr 18, poz. 308; podobnie M. P. , w: U. J. (red.), Kodeks pracy z komentarzem, s. 394 oraz B. W. , w: T. Z. (red.), Kodeks pracy. Komentarz, s. 468.

Uwzględniając, iż powódka zgodnie z opinią biegłych była niezdolna do pracy począwszy od początku okresu niezdolności do pracy, jak wskazali od miesiąca marca 2015 roku i zdolności do pracy nie odzyskała niewątpliwie do daty rozwiązania stosunku pracy – do dnia 30 września 2016 roku, nie można uznać, iż powódka pozostawała w gotowości do świadczenia pracy, co warunkowałoby zasadność roszczeń powódki o zasądzenie wynagrodzenia za okres od listopada 2015 roku do września 2016 roku, kiedy faktycznie nie świadczyła pracy na podstawie art. 81§1 kp, a miałaby pozostawać w gotowości do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 1 (pierwszym) sentencji wyroku, oddalając powództwo w całości.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. zgodnie, z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych, sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ustawodawca nie precyzuje, co rozumieć należy przez „szczególnie uzasadniony wypadek”. Przepis art. 102 k.p.c. jest zatem przejawem tzw. prawa sędziowskiego i może być stosowany wówczas, kiedy okoliczności konkretnej sprawy dają ku temu podstawy. Jego celem jest zapobieżenie wydaniu orzeczenia o kosztach procesu, które byłoby niesprawiedliwe. Ocena przeprowadzana jest więc według zasad słuszności z uwzględnieniem przesłanki obiektywnie uzasadnionego przekonania powoda o słuszności jego roszczenia (por. wyrok SN z dnia 15 marca 2013 r. V CZ 89/12, Legalis nr 736745, postanowienie SN z dnia 29 czerwca 2012 r., (...), Legalis nr 544001).Sposób skorzystania z przepisu art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Ustalenie, czy w danych okolicznościach zachodzą "wypadki szczególnie uzasadnione" ustawodawca pozostawia swobodnej ocenie sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2017 r., I ACa 2389/15, LEX nr 2278167).Wskazane w powyższym przepisie szczególnie uzasadnione wypadki są związane z przebiegiem postępowania, charakterem dochodzonego roszczenia, jego znaczeniem dla strony oraz subiektywnym przekonaniem o zasadności roszczenia wspartym na obiektywnych podstawach (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 9 czerwca 2016 r., III ACa 88/16, LEGALIS nr 1508850). Ocena przeprowadzana jest więc według zasad słuszności z uwzględnieniem przesłanki obiektywnie uzasadnionego przekonania powoda o słuszności jego roszczenia (por. wyrok SN z dnia 15 marca 2013 r. V CZ 89/12, Legalis nr 736745, też: postanowienie SN z dnia 29 czerwca 2012 r., (...), Legalis nr 544001).

Sąd uznał, iż pomimo przegrania procesu przez powódkę, w sprawie występuję szczególnie uzasadniony wypadek prawny w rozumieniu art. 102 k.p.c. Odstępując od obciążania powódki kosztami procesu, Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w szczególności stan zdrowia A. W., jak również fakt pozostawania powódki bez pracy, status powódki jako osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku, bezskuteczne poszukiwanie pracy oraz, że wniosła powództwo z subiektywnym przekonaniem o zasadności i słuszności roszczenia wspartym na obiektywnych podstawach. W tym stanie rzeczy, Sąd orzekł jak w punkcie 2 (drugim) sentencji.

Apelację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik powódki, zaskarżając wyrok w części to jest w zakresie punktu 1.

Skarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego tj. art.57 § 1 Kodeksu pracy poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu ,iż czas pozostawania bez pracy , za który pracownikowi przysługuje wynagrodzenie obejmuje miesiące bezpośrednio po dniu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W ocenie skarżącej przyjęta przez Sąd Rejonowy wykładnia art.57 § 1 Kodeksu pracy przekreśla odszkodowawczą funkcję kompensującą utratę wynagrodzenia na skutek wadliwego lub bezprawnego rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę , podczas gdy zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2008 r. ( sygn. akt II PZP 12/08) czas pozostawania bez pracy , za jaki pracownikowi , który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy , przysługuje wynagrodzenie na podstawie art.57§ 1 Kodeksu pracy ,nie musi obejmować miesięcy następujących bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy. Zdaniem pełnomocnika skarżącej , zasadnym jest przyznanie powódce wynagrodzenia za okres od 5 sierpnia 2015 r. do 29 października 2015 r.

Wskazując na powyższe pełnomocnik powódki wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej P. (...) (...) kwoty 13 352,70 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację , pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna i podlegała oddaleniu.

Na wstępnie wskazać należy, że Sąd Okręgowy z urzędu sprostował oczywistą omyłkę pisarską zawartą w wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 listopada 2018 roku poprzez prawidłowe oznaczenie sygnatury sprawy tj. w miejsce błędnie wpisanej sygnatury X P 378/19 wpisał prawidłową sygnaturę X P 378/18.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 350 § 3 k.p.c., orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.

Zgodnie z treścią art. 57 § 1 kp, pracownikowi który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Nie ulega zatem wątpliwości ,że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy to odszkodowanie za szkodę, jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy. Stąd też wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy powinno odpowiadać (być obliczone) wynagrodzeniu za pracę, jakie otrzymywałby pracownik, gdyby w tym czasie pozostawał w stosunku pracy. Ponadto wskazać należy ,że określenie "wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy" oznacza przyznanie prawa do pełnego wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia, gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotów do podjęcia jej świadczenia, a nie świadczył, gdyż został jej pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji, wyłączeniu z okresu, za który przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy podlegają okresy niezdolności pracownika do świadczenia pracy, takie jak okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji /por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 września 2012 r. , sygn. akt II PK 45/12/

Podkreślić jednocześnie należy , że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, okres pobierania zasiłku chorobowego powinien być odliczony od okresu, za który przysługuje wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy. Utrata zarobków jest bowiem wówczas rekompensowana zasiłkiem chorobowym. Nie ma podstaw, aby pracownik uzyskiwał jednocześnie dwa świadczenia: zasiłek chorobowy i omawiane wynagrodzenie. Byłby on wówczas w lepszej sytuacji niż niezdolny do pracy z powodu choroby pracownik pozostający w stosunku pracy, któremu przysługuje tylko jedno z tych świadczeń. Określenie "wynagrodzenie za cały pozostawania bez pracy" oznacza przyznanie prawa do pełnego wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia, gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotów do podjęcia jej świadczenia, ale jej nie świadczył wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji, wyłączeniu z okresu, za który przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, podlegają okresy niezdolności pracownika do świadczenia pracy, takie jak okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego, tj. zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne przysługują pracownikowi zamiast wynagrodzenia - w razie przywrócenia do pracy pracownik może jedynie domagać się wyrównania świadczeń do wysokości potencjalnego odszkodowania, nie może zaś skutecznie żądać zsumowania tych roszczeń. W sytuacji, gdy w okresie pozostawania bez pracy pracownik był czasowo niezdolny do pracy i nabył uprawnienie do zasiłku chorobowego, okres pobierania tego zasiłku należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma być przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika , że od dnia 4 lutego 2015 r. , przez okres 182 dni , powódka była niezdolna do pracy i z tego tytułu wypłacano jej zasiłek chorobowy. Wobec zatem okoliczności , że w chwili bezprawnego rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z wnioskodawczynią pozostawała na zwolnieniu lekarskim nie było możliwym przyjęcie , że pozostawała ona wówczas w gotowości do pracy i zasądzić na jej rzecz wynagrodzenia obok wypłaconego już zasiłku chorobowego.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

W punkcie 3 sentencji wyroku Sąd nie obciążył powódki A. W. obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję na rzecz pozwanego, o czym orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względu ustawodawca przewidział w przytoczonym przepisie specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w komentowanym przepisie zasada słuszności. Należy zauważyć, iż art. 102 k.p.c. nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu Sądu. Musi ona mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy, a zatem te związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego zakresem. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Kryteria pomocne przy rozstrzyganiu o istnieniu, czy też nieistnieniu przesłanek zastosowania zasady słuszności wskazane zostały w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu , okoliczności niniejszej sprawy wskazują ,że możliwym jest zastosowania powołanego przepisu art.102 k.p.c.

Przewodniczący: Sędziowie:

S.B.