Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko K. Ł. oraz (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. Ł. na rzecz powoda J. J. kwotę 8 118 złotych ( osiem tysięcy sto osiemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 22 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo, w tym w stosunku do pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – w całości;

III.  zasądza od powoda J. J. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 2 417 złotych ( dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  zasądza od pozwanego K. Ł. na rzecz powoda J. J. kwotę 2 717 złotych ( dwa tysiące siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1103/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 01 kwietnia 2016 roku powód J. J. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych K. Ł. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 8 118 złotych wraz odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 10 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 02 czerwca 2015 roku pracownik powoda R. R. (1) wydał koparkę (...)pozwanemu K. Ł., co zostało później potwierdzone na piśmie. Uzgodniono m. in. okres najmu do dnia 17 lipca 2015 roku. Zawierając umowę pozwany K. Ł. działał w imieniu i na rzecz (...)spółki z spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., albowiem prowadzona przez niego działalność gospodarcza została zawieszona z dniem 31 grudnia 2014 roku. Za najem koperki powód wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. fakturę numer (...), jednakże spółka ta odmówiła zapłaty wskazując, że nie była stroną jakiejkolwiek umowy zwartej z powodem. Jednocześnie powód wskazał, że zawierając wcześniejsze umowy najmu pozwany K. Ł. działał albo na własny rachunek albo na rachunek osób trzecich.

Nakazem zapłaty z dnia 14 kwietnia 2016 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI GNc 1562/16 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się oddalenia powództwa w całości wskazując, że nie zawierał z powodem przedmiotowej umowy, a pozwany K. Ł. nigdy nie był reprezentantem spółki i nigdy nie udzielono mu żadnego umocowania do zawierania w jej imieniu jakichkolwiek umów, jak również, że pozwana spółka nie korzystała z przedmiotowej koparki. Pozwany zakwestionował również ewentualną solidarną odpowiedzialność pozwanych, albowiem nie wynika ona z jakiejkolwiek umowy, ani nie przewiduje jej przepis prawa.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany K. Ł. domagał się oddalenia powództwa w całości podnosząc zarzut przedwczesności roszczenia powoda i braku jego wymagalności oraz błędnego określenia wartości zobowiązania pozostałego do zapłaty. W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zawarł z powodem umowę najmu maszyny budowlanej, przy czym uczynił to we własnym imieniu i na własną rzecz, nigdy zaś nie działał w imieniu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Nadto pozwany wskazał, że zgodnie z umową był on zobowiązany do zapłaty powodowi czynszu najmu w łącznej wysokości 2 200 złotych brutto, zaś zapłacił mu już kwotę 1 850 złotych, co oznacza, że do zapłaty pozostała kwota 350 złotych, co potwierdzają m. in. adnotacje dokonane w prawym górnym rogu umowy załączonej do pozwu. Pozwany wskazał również, że nigdy nie otrzymał faktury za najem, wobec czego należność dochodzona przez powoda jest niewymagalna, a powództwo jako przedwczesne powinno zostać oddalone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. J. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą (...) zajmuje się wynajmem maszyn budowlanych, w tym koparek.

K. Ł. zawiesił prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą z dniem 31 grudnia 2014 roku.

W 2015 roku K. Ł. kilkukrotnie wynajmował od J. J. koparkę. Zawierając umowy działał zawsze we własnym imieniu.

Strony uzgodniły obowiązującą między nimi stawkę za najem w kwocie 200 złotych netto za dobę, stawka wynikająca z cennika była wyższa.

Umowy były zawierane w formie pisemnej. K. Ł. za każdym razem potwierdzał swoim podpisem datę zwrotu wypożyczanej maszyny.

Czynsz najmu za koparkę uiszczał K. Ł., czynił to gotówką. J. J. nie wystawiał z tego tytułu faktur.

K. Ł. posiadał wobec J. J. nieuregulowane należności za część poprzednich najmów. Strony uzgodniły zasady spłaty zaległości w ratach.

zeznania świadka R. R. (1) – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:15:15-00:34:29), zeznania powoda J. J. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:53:23-01:05:43), częściowo zeznania pozwanego K. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:12:37-01:36:57), cennik – k. 101 akt, umowy najmu – k. 72-75 akt

W dniu 02 czerwca 2015 roku K. Ł. działając we własnym imieniu zawarł z J. J. ustnie umowę najmu m. koparki (...). Strony uzgodniły obowiązującą między nimi stawkę za najem w kwocie 200 złotych netto za dobę, a także okres najmu – około dwóch tygodni.

Pracownik J. R. R. wydał K. Ł. przedmiotową maszynę budowlaną. Następnie uzupełnił on formularz umowy wskazując na nim także „1 850 złotych z umowy numer (...), wpł. 1 500 złotych, zaległe do zapłaty – 350 złotych”.

K. Ł. przy zawieraniu przedmiotowej umowy najmu nie uiścił żadnej należności na poczet czynszu najmu wynikającego z tej umowy.

zeznania świadka N. J. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:37-00:15:15), zeznania świadka R. R. (1) – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:15:15-00:34:29), zeznania powoda J. J. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:53:23-01:05:43), częściowo zeznania pozwanego K. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:12:37-01:36:57), umowa wraz z protokołem zdawczo – odbiorczym – k. 15 akt

W związku z tym, że K. Ł. przez dłuższy czas nie zwracał przedmiotu najmu i J. J. nie mógł się z nim skontaktować, na własną rękę rozpoczął poszukiwania wynajętej koparki. Odnalazł ją na posesji należącej do ojca K. R. Ł. – w G. przy ulicy (...). Pod tym adresem mieściła się także siedziba (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

W dniu 17 lipca 2015 roku R. Ł. (1), po potwierdzeniu mu telefonicznie przez syna K. Ł., że koparka stanowi własność J. J., wydał mu przedmiotową maszynę budowlaną.

K. Ł. podpisał formularz umowy wraz z protokołem zdawczo – odbiorczym wskazującym na dzień 17 lipca 2015 roku jako dzień zwrotu koparki.

zeznania świadka N. J. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:37-00:15:15), zeznania świadka R. Ł. (1) – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:34:20-00:45:19), zeznania świadka R. Ł. (2) – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:45:19-00:53:23), zeznania powoda J. J. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:53:23-01:05:43), częściowo zeznania pozwanego K. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:12:37-01:36:57), umowa wraz z protokołem zdawczo – odbiorczym – k. 15 akt

J. J. za okres najmu koparki od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 17 lipca 2015 roku, tj. przez okres 33 dni, domagał się od K. Ł. kwoty 8 118 złotych brutto. W związku z tym, że K. Ł. nie uiścił żadnych należności z tego tytułu, J. J. w dniu 02 listopada 2015 roku wystawił na tę kwotę fakturę numer (...) jako nabywcę wskazując (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G..

zeznania powoda J. J. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:53:23-01:05:43) faktura wraz z dowodem nadania i odbioru – k. 20-22 akt, zeznania prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – B. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:05:43-01:12:37)

Po otrzymaniu tej faktury (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. pismem z dnia 13 listopada 2015 roku zaprzeczyła, ażeby zawierała z J. J. umowę najmu koparki i odesłała fakturę numer (...) bez księgowania.

zeznania prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – B. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:05:43-01:12:37), wezwanie do zapłaty – k. 23 akt, pismo – k. 24 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. nie upoważniała K. Ł. do zawierania umów w imieniu spółki, nie zlecała także wynajęcia koparki, gdyż w tym okresie dysponowała już własną maszyną budowlaną. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. nigdy też nie potwierdziła umowy zawartej przez K. Ł. w dniu 02 czerwca 2015 roku jakoby w imieniu spółki.

K. Ł. nie był zatrudniony w spornym okresie przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G..

zeznania prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – B. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:05:43-01:12:37), częściowo zeznania pozwanego K. Ł. – protokoł rozprawy z dnia 10 maja 2019 roku – k. 213-220 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:12:37-01:36:57)

Pismem z datą w nagłówku „dnia 07 grudnia 2015 roku” J. J. złożył zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kodeksu karnego przez K. Ł. oraz przedstawicieli (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G..

Prawomocnym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2018 roku Sąd Rejonowy w Wejherowie w sprawie o sygn. akt II K 1410/16 uniewinnił oskarżonego K. Ł. od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, tj. że w okresie od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 17 lipca 2015 roku w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził J. J. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci świadczenia usługi wynajmu mini koparki (...)o wartości usługi 8 118 złotych poprzez zawarcie z firmą (...) J. J. z siedzibą w R. umowy wynajmu maszyny budowlanej o numerze 7 w dniu 02 czerwca 2015 roku występując w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., której nie był przedstawicielem i przyjęcie do użytkowania wyżej wymienionej mini koparki za pomocą wprowadzenia w błąd przedstawiciela firmy (...) co do możliwości prawnej występowania przez niego w imieniu spółki (...) oraz co do zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

zawiadomienie – k. 25-29 akt, wyrok – k. 168 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie powyższych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, nie znajdując podstaw do podważenia ich wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd nie oparł się jednak na dołączonych do spornej umowy najmu numer (...) z dnia 02 czerwca 2015 roku ogólnych warunkach najmu wobec zakwestionowania przez pozwanego, ażeby stanowiły one integralną część przedmiotowej umowy. Jak wskazywał bowiem pozwany K. Ł. zawierał on z powodem wiele umów najmu i wobec braku daty na owych dołączonych do pozwu ogólnych warunkach najmu, jak i wskazania numeru umowy, nie sposób ustalić, czy w istocie stanowiły one integralną część spornej umowy. Podzielając słuszność zastrzeżeń pozwanego Sąd zważył, że mimo powyższego zarzutu powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie wykazał się inicjatywą dowodową w wykazaniu powyższej okoliczności, w szczególności poprzez przedłożenie oryginału umowy.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności. Dotyczy to w szczególności przedłożonej przez powoda faktury numer (...) (k. 76 akt) wystawionej przez niego R. K. (prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...)) tytułem „pośrednictwa w zawarciu umowy (...)”, nie sposób bowiem wywieść na jej podstawie, w jakim związku z przedmiotową sprawą ona pozostaje, a także by stanowić ona mogła dowód działania pozwanego K. Ł. w imieniu i na rachunek drugiego z pozwanych – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przy zawieraniu w dniu 02 czerwca 2015 roku umowy najmu koparki.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach świadków: N. J. (poprzednie nazwisko J.), R. R. (1), R. Ł. (2) i R. Ł. (1) oraz na zeznaniach stron.

Odnosząc się do zeznań świadka N. J., to Sąd uznał jej zeznania za wiarygodne w zakresie, w jakim wskazała ona, że to ona wpisała datę odbioru i podpisała protokół zdawczo – odbiorczy, zaś formularz umowy został wypełniony przez pracownika powoda R. R. (1). Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że świadek nie pamiętała okoliczności związanych ze zwrotem spornej koparki, natomiast wskazywana przez świadka okoliczność, że pozwany K. Ł. podpisał protokół zdawczo – odbiorczy w chwili zdania jej koparki nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materialne dowodowym, z zeznań bowiem świadków oraz samego powoda wynika, że koparka została odebrana z posesji ojca pozwanego K. Ł., zaś protokół podpisany w innym terminie. Jednakże powyższa sprzeczność nie przesądza o braku wiarygodności zeznań świadka N. J., mając na uwadze znaczny upływ czasu od przedmiotowego zdarzenia (2015 rok) i ilość zawieranych umów najmu.

Odnosząc się do zeznań świadka R. R. (1), to Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim zeznał, że to on wypełnił formularz przedmiotowej umowy, jak również, że pozwany K. Ł. na poczet tej umowy nie dokonał do jego rąk żadnych płatności. Świadek potwierdził również, że to on wykonał na umowie w górnym prawym rogu zapiski, jednakże nie potrafił wyjaśnić ich znaczenia.

Odnosząc się do zeznań świadków R. Ł. (1) i R. Ł. (2), to Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim relacjonowali oni okoliczności związane z odebraniem przez powoda spornej koparki z posesji przy ulicy (...) w G. i jej wydaniem powodowi przez świadka R. Ł. (1). Co do pozostałych okoliczności związanych z zawarciem umowy, a w szczególności działania K. Ł. w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., jak też dokładnej daty zwrotu tej koparki, świadkowie nie posiadali żadnej wiedzy.

Oceniając zeznania powoda J. J. Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim powód wskazywał, że w związku z brakiem uiszczenia przez pozwanego K. Ł. jakichkolwiek zaległych należności tytułem czynszu najmu z poprzednich umów i niezwracaniem wynajętej w czerwcu 2015 roku koparki, powód na własną rękę rozpoczął poszukiwania koparki oraz że została mu ona ostatecznie wydana przez R. Ł. (1) z posesji przy ulicy (...) w G., gdzie mieściła się siedziba (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Sąd dał wiarę jego zeznaniom, że następnie pozwany K. Ł. podpisał protokół zdawczo – odbiorczy, w którym wskazano rzeczywistą datę zwrotu koparki (jej odebrania).

Zeznania pozwanego K. Ł. Sąd uznał za niewiarygodne, gdyż były one niespójne i pozostawały w sprzeczności z innymi dowodami. I tak, odnośnie podpisania protokołu zdawczo – odbiorczego, w którym wskazano, że zwrot koparki nastąpił w dniu 17 lipca 2015 roku, to pozwany najpierw wskazywał, że skoro znajduje się tam jego podpis, to musiał być u powoda, żeby go podpisać, by następnie zeznać, że nie przypomina sobie, żeby był u powoda po zwrocie koparki, zaś gdy składał on podpis pod protokołem zdawczo – odbiorczym cała umowa była pusta. Jednocześnie Sąd zważył, że jak wynika z treści art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednakże spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać (co nie dotyczy niniejszej sprawy). W świetle powyższego to na pozwanym w niniejszej sprawie spoczywał obowiązek wykazania, że zwrot koparki nastąpił w innym terminie niż wskazany w przedmiotowym protokole, przy czym nie było wątpliwości, że pozwany na żadnym etapie nie uchylił się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli powołując się na jakąkolwiek wadę oświadczenia woli. Sąd miał także na uwadze, że nawet gdyby pozwany w istocie podpisał niewypełnioną umowę i protokół zdawczo – odbiorczy, to godził się z tym, że może on zostać wypełniony nieznaną mu treścią. Jednocześnie okoliczność, jakoby w istocie koparka miała być oddana znacznie wcześniej, nie została przez niego wykazana. Wprawdzie pozwany podnosił, że powód odebrał koparkę dzień lub dwa dni przed urodzinami ojca R. Ł. (1) przypadającymi na dzień 15 czerwca, jednakże okoliczność ta stoi w sprzeczności z treścią zeznań prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – B. Ł., która z kolei zeznała, że odbiór koparki miał mieć miejsce w dniu 17 czerwca, albowiem teść (R. Ł. (1)) jechał na cmentarz do dziadka, który tego dnia obchodziłby urodziny, przy czym świadek R. Ł. (1) zeznał, że dzień odbioru koparki nie był dla niego żadnym szczególnym dniem.

Sąd zważył również, że pozwany K. Ł. w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie kwestionował czasu trwania najmu koparki (wobec czego zarzut ten uznać należało nie tylko za nieudowodniony, ale i spóźniony), a w swoich zeznaniach przyznał, że nie zwrócił jej w umówionym terminie, podnosząc jedynie, że strony umówiły się na czynsz najmu w łącznej kwocie 2 200 złotych brutto, zaś pozwany zapłacił powodowi kwotę 1 850 złotych, co oznacza, że do zapłaty pozostała kwota 350 złotych, a co potwierdzać miały m. in. adnotacje dokonane w prawym górnym rogu umowy załączonej do pozwu.

Odnosząc się do powyższej okoliczności, Sąd zważył, że jak wynikało z zeznań świadka R. R. (1), były to jego zapiski, jednakże nie potrafił on wyjaśnić ich znaczenia, aczkolwiek zeznał, że K. Ł. nie uiścił mu wówczas należności za wynajętą koparkę. Kierując się jednakże dokładnym ich brzmieniem Sąd zważył, że wpisano tam „1 850 złotych z umowy numer 34, wpł. 1 500 złotych, zaległe do zapłaty – 350 złotych”, podczas gdy przedmiotowa umowa nosiła numer 7. Jednocześnie w swoich zeznaniach pozwany K. Ł. wskazywał, że zapłacił tytułem zaliczki kwotę 1 850 złotych, co pozostaje w sprzeczności z treścią powyższej adnotacji pozwalającej na ustalenie, że wpłacono kwotę 1 500 złotych. Sąd zważył przy tym, że to na pozwanym spoczywał, po myśli art. 6 k.c., ciężar wykazania, że na poczet zawartej w dniu 02 czerwca 2015 roku umowy dokonał on wpłaty (i w jakiej wysokości), przez co jego zobowiązanie wobec powoda jest mniejsze. Pozwany na tę okoliczność nie zaoferował żadnego wiarygodnego dowodu, tym bardziej, że okoliczności uiszczenia jakiejkolwiek kwoty na poczet czynszu najmu z umowy z dnia 02 czerwca 2015 roku świadek R. R. (1), jak i powód zaprzeczali. Gołosłowne pozostało również twierdzenie pozwanego, że strony uzgodniły kwotę 2 200 złotych za przedmiotowy najmem, co stoi w sprzeczności z zeznaniami świadka R. R. (1), powoda, a także samego pozwanego, który zeznał, że cena za najem miała być niższa aniżeli wynikała z cennika. Sąd zważył przy tym, że także z poprzednich zawieranych przez pozwanego umów wynikało, że czynsz najmu wynosił 200 złotych netto za dobę, a sam pozwany przyznał, że wynajął koparkę na dwa tygodnie.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. w zakresie, w jakim zaprzeczyła ona, by pozwany K. Ł. był umocowany do zawierania jakichkolwiek umów w imieniu spółki, jak też by zlecano mu wynajęcie koparki. Sąd zważył bowiem, że pozwana spółka konsekwentnie zaprzeczała zawarciu z powodem jakiejkolwiek umowy i niezwłocznie po otrzymaniu faktury odesłała ją powodowi bez księgowania. Powód natomiast nie zdołał za pomocą zaoferowanych dowodów podważyć wiarygodności jej zeznań.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 13 marca 2019 roku Sąd oddalił wniosek pozwanych o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Wejherowie w sprawie o sygn. akt II K 1410/16 oraz z wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku wydanego w sprawie o sygn. akt V Ka 2161/18 wraz z uzasadnieniem mając na uwadze, że w aktach sprawy znajduje się odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Wejherowie wydanego w sprawie o sygn. akt II K 1410/16 uniewinniającego oskarżonego K. Ł. od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, tj. że w okresie od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 17 lipca 2015 roku w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził J. J. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci świadczenia usługi wynajmu mini koparki (...)o wartości usługi 8 118 złotych poprzez zawarcie z firmą (...) J. J. z siedzibą w R. umowy wynajmu maszyny budowlanej o numerze 7 w dniu 02 czerwca 2015 roku występując w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., której nie był przedstawicielem i przyjęcie do użytkowania wyżej wymienionej mini koparki za pomocą wprowadzenia w błąd przedstawiciela firmy (...) co do możliwości prawnej występowania przez niego w imieniu spółki (...) oraz co do zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k., a także uwzględniając zakres związania niniejszego Sądu wynikający z art. 11 k.p.c.

Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym.

W przedmiotowej sprawie nie było zatem wątpliwości, iż Sąd rozpoznający sprawę nie jest związany jakimikolwiek ustaleniami dokonanymi w toku procesu karnego zakończonego prawomocnym wyrokiem uniewinniającym, jaki zapadł w sprawie o sygn. akt II K 1410/16, konieczne stało się więc samodzielne ustalenie w toku niniejszego procesu okoliczności związanych z zawartą w dniu 02 czerwca 2015 roku umową najmu koparki, stronami tej umowy, czasem jej trwania i rozliczeniami stron z tego tytułu, stąd też dowód z uzasadnień wyroków obu instancji (jak i treść wyroku drugiej instancji, wobec wzmianki o prawomocności na wyroku z dnia 26 kwietnia 2018 roku, k. 168 akt), był zbędny.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części w stosunku do pozwanego K. Ł., zaś w stosunku do pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powód J. J. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych K. Ł. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 8 118 złotych wraz odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 10 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem czynszu najmu koparki w okresie od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 17 lipca 2015 roku.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wskazywał, że nie zawierał z powodem przedmiotowej umowy, a pozwany K. Ł. nigdy nie był reprezentantem spółki i nigdy nie udzielono mu żadnego umocowania do zawierania w jej imieniu jakichkolwiek umów, jak również, że pozwana spółka nie korzystała z przedmiotowej koparki. Pozwany zakwestionował również ewentualną solidarną odpowiedzialność pozwanych, albowiem nie wynika ona z jakiejkolwiek umowy, ani nie przewiduje jej przepis prawa.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany K. Ł. przyznał, że zawarł z powodem umowę najmu maszyny budowlanej, przy czym uczynił to we własnym imieniu i na własną rzecz, nigdy zaś nie działał w imieniu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Nadto pozwany wskazał, że zgodnie z umową był on zobowiązany do zapłaty powodowi czynszu najmu w łącznej wysokości 2 200 złotych brutto, zaś zapłacił mu już kwotę 1 850 złotych, co oznacza, że do zapłaty pozostała kwota 350 złotych, co potwierdzają m. in. adnotacje dokonane w prawym górnym rogu umowy załączonej do pozwu. Pozwany wskazał również, że nigdy nie otrzymał faktury za najem, wobec czego należność dochodzona przez powoda jest niewymagalna, a powództwo jako przedwczesne powinno zostać oddalone.

Zgodnie z treścią art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Nie było wątpliwości, że powód J. J. zawarł w dniu 02 czerwca 2015 roku umowę najmu z pozwanym K. Ł. określonym w umowie jako (...) i z podaniem adresu siedziby oraz numeru NIP drugiego z pozwanych (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Wobec podniesionych zarzutów kwestią wymagającą w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia było ustalenie, czy w istocie pozwany K. Ł. działał we własnym imieniu, czy też w imieniu pozwanej spółki.

Jak wynikało z zeznań prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – B. Ł. (zarząd jednoosobowy), pozwany K. Ł. nie został przez nią umocowany do zawierania jakichkolwiek umów w imieniu spółki i nie zlecano mu zawarcia umowy najmu koparki, tym bardziej, że spółka ta już na przełomie 2014/2015 posiadała wpisaną do rejestru środków trwałych własną koparkę (powód nie zdołał w przekonujący sposób podważyć w tym zakresie wiarygodności jej zeznań). Sąd zważył przy tym, że pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. niezwłocznie po otrzymaniu faktury numer (...), pismem z dnia 13 listopada 2015 roku zaprzeczył zawarciu umowy z powodem poprzez K. Ł. i odesłał sporną fakturę bez księgowania. Nigdy też w późniejszym okresie nie potwierdził umowy zawartej przez pozwanego K. Ł. jakoby w jego imieniu i stanowisko takie konsekwentnie prezentował w toku procesu. Sąd miał zaś przy tym na uwadze, że pozwany K. Ł. przyznał zawarcie umowy z powodem, przy czym wskazał, że działał on we własnym imieniu. Jednocześnie pozwany ten wskazywał, że formularz umowy był w czasie jej podpisywania pusty i nie podawał żadnych danych do umowy, co zostało uzupełnione przez świadka R. R. (1). Niezależnie jednakże od tego, czy pozwany wskazał dane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., czy też zostały one uzupełnione przez świadka na podstawie wcześniejszej umowy (z maja 2015 roku, k. 75 akt) istotna jest okoliczność faktycznego działania pozwanego we własnym imieniu albo w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. W ocenie Sądu powód jako profesjonalista winien był sprawdzić umocowanie pozwanego K. Ł., tym bardziej, że za wcześniejsze usługi (w tym za najem na postawie umowy z dnia 11 maja 2015 roku, gdzie także wskazano dane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.) powód nie wystawiał faktur, a płatności dokonywał gotówkowo K. Ł. – nie sposób więc na tej podstawie wywieść, że był on przedstawicielem przedmiotowej wskazanej przez siebie spółki, a spółka ta wiedziała i akceptowała jego działania uznając je za własne. O powyższym także w żadnej mierze nie mogą przesądzać powiązania rodzinne pozwanego K. Ł. z prezesem zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., stosunek małżeństwa między nimi nie oznacza bowiem automatycznego upoważnienia do działania w cudzym imieniu, w tym do działania w imieniu podmiotu będącego osobą prawną. Także okoliczność zawieszenia prowadzenia przez pozwanego K. Ł. działalności gospodarczej w żaden sposób nie mogła przemawiać za działaniem przez niego nie we własnym imieniu, lecz w imieniu pozwanej spółki, samo zawieszenie prowadzenia działalności gospodarczej, czy nawet zaprzestanie jej prowadzenia, nie upośledza bowiem ani w niczym nie ogranicza zdolności pozwanego K. Ł. do zawierania umów, w tym umów najmu maszyn budowalnych, we własnym imieniu.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu w dniu 02 czerwca 2015 roku doszło do zawarcia umowy pomiędzy powodem J. J. a pozwanym K. Ł. działającym wyłącznie we własnym imieniu. Konsekwencją powyższego był brak legitymacji procesowej pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., stąd też skierowane wobec niego powództwo na podstawie art. 659 k.c. w zw. z art. 103 k.c. podlegało oddaleniu.

W tym miejscu jedynie na marginesie wskazać należy, że odpowiedzialność pozwanych w niniejszej sprawie w żadnej mierze nie mogła mieść charakteru odpowiedzialności solidarnej, o czym przesądzała wprost treść art. 369 k.c.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie J. J. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie kontrahenta obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powód powyższemu obowiązkowi sprostał i zdołał wykazać za pomocą przedłożonych dowodów z dokumentów oraz zeznaniami świadków, że pozwany K. Ł. zawarł z nim umowę najmu koparki (...) za cenę niższą niż wynikającą z cennika stosowanego przez powoda, tj. za cenę 200 złotych netto za dobę (taką cenę przyjęto także w poprzednich umowach, nie była ona kwestionowana przez pozwanego), a także że najem koparki trwał do dnia 17 lipca 2015 roku oraz że pozwany z tytułu tego najmu nie uiścił żadnej należności.

Nie powielając argumentacji zawartej w powyższej części uzasadnienia wskazać należy, że pozwany nie zdołał wykazać, że okres ten był krótszy ani że na poczet przedmiotowej umowy uiścił jakąkolwiek kwotę. Jak już wskazano, to na pozwanym w niniejszej sprawie w świetle art. 6 k.c. w zw. z art. 253 k.p.c. spoczywał obowiązek wykazania, że zwrot koparki nastąpił w innym terminie niż wskazany w przedmiotowym protokole zdawczo – odbiorczym, opatrzonym podpisem pozwanego, przy czym nie było wątpliwości, że pozwany na żadnym etapie nie uchylił się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli. Wprawdzie pozwany podnosił, że powód odebrał koparkę dzień lub dwa dni przed urodzinami ojca – R. Ł. (1) przypadającymi na dzień 15 czerwca, jednakże okoliczność ta stoi w sprzeczności z treścią zeznań prezesa zarządu pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – B. Ł., która z kolei zeznała, że odbiór koparki miał miejsce w dniu 17 czerwca, albowiem teść (R. Ł. (1)) jechał na cmentarz do dziadka, który tego dnia obchodziłby urodziny, przy czym z kolei świadek R. Ł. (1) zeznał, że dzień odbioru koparki nie był dla niego żadnym szczególnym dniem. Powyższe zeznania – sprzeczne i niespójne miedzy sobą – w żadnej mierze nie mogą w ocenie Sądu podważyć okoliczności wynikającej z podpisanego przez pozwanego K. Ł. protokołu zdawczo – odbiorczego wskazującego dzień 17 lipca 2015 roku jako datę zwrotu maszyny budowalnej – koparki. Jedynie na marginesie wskazać należy, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany nie podnosił powyższych okoliczności, ani nie kwestionował czasu trwania najmu koparki, wobec czego zarzut ten uznać należało nie tylko za nieudowodniony, ale i spóźniony. Jest to zasadne tym bardziej, że pozwany K. Ł. zeznał, że koparkę w dniu 02 czerwca 2015 roku wynajął na okres dwóch tygodni i nie dokonał jej zwrotu po umówionym okresie (a zatem przypadającym na wskazywany przez niego dzień 15 czerwca 2015 roku, gdyby zwrócił zaś koparkę w tym terminie, byłoby to przecież zgodne z treścią umowy i okresem, na jaki ją zawarto).

Odnosząc się natomiast do okoliczności rozliczeń stron za sporną umowę, Sąd zważył, że jak wynikało z zeznań świadka R. R. (1) zawarte w górnym rogu umowy adnotacje były jego zapiskami, jednakże nie potrafił on wyjaśnić ich znaczenia, aczkolwiek zeznał, że pozwany K. Ł. nie uiścił mu wówczas należności za wynajętą koparkę. Kierując się jednakże dokładnym brzmieniem adnotacji Sąd zważył, że wpisano tam „1 850 złotych z umowy numer 34, wpł. 1 500 złotych, zaległe do zapłaty – 350 złotych”, podczas gdy przedmiotowa umowa nosiła numer 7. Jednocześnie w swoich zeznaniach pozwany K. Ł. wskazywał, że zapłacił tytułem zaliczki kwotę 1 800 złotych (co pozostawałoby w sprzeczności z treścią powyższej adnotacji) lub 1 500 złotych (co pozostawałoby w sprzeczności z treścią jego zarzutów w nakazie zapłaty) i że uczynił to na poczet przedmiotowej umowy. Sąd zważył przy tym, że to na pozwanym spoczywał, po myśli art. 6 k.c., ciężar wykazania, że na poczet zawartej w dniu 02 czerwca 2015 roku umowy dokonał on wpłaty (i w jakiej wysokości), przez co jego zobowiązanie wobec powoda jest mniejsze. Pozwany na tę okoliczność nie zaoferował żadnego wiarygodnego dowodu, tym bardziej, że okoliczności uiszczenia jakiejkolwiek kwoty na poczet czynszu najmu z umowy z dnia 02 czerwca 2015 roku powód konsekwentnie zaprzeczał.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe powalało na uznanie, że to pozwany K. Ł. we własnym imieniu zawarł z powodem umowę najmu koparki (...), że strony uzgodniły czynsz najmu na kwotę 200 złotych netto za dobę, a koparka została zwrócona powodowi w dniu 17 lipca 2015 roku, przy czym pozwany nie zdołał wykazać, ani tego, że okres najmu był krótszy, ani tego, że strony za ten okres umówiły się na łączną kwotę 2 200 złotych, ani też tego, że pozwany na poczet przedmiotowej umowy dokonał jakiejkolwiek wpłaty, co w konsekwencji czyniło żądanie powoda w zakresie należności głównej zasadnym w całości.

Pozwany K. Ł. podnosił przy tym, że nigdy nie otrzymał faktury za najem, wobec czego należność dochodzona przez powoda jest niewymagalna.

Odnosząc się w tym miejscu do powyższego zarzutu, wskazać należy, że nie było wątpliwości, że powód nie doręczył temu pozwanemu spornej faktury. Niemniej jednakże uznać należało, że pozwany ten został przez powoda wezwany do zapłaty dochodzonej należności najpóźniej z momentem doręczenia mu odpisu pozwu (w dniu 21 kwietnia 2016 roku, z.p.o. – k. 33 akt), a zatem od tego momentu nastąpiła wymagalność roszczenia wobec powoda i popadnięcie w opóźnienie, stąd na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia 22 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Mając zaś na względzie powyższe, w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 659 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego K. Ł. na rzecz powoda J. J. kwotę 8 118 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 22 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące powództwo za niezasadne (w stosunku do pozwanego K. Ł. – w zakresie odsetek ustawowych za okres od dnia 10 listopada 2015 roku do dnia 21 kwietnia 2016 roku oraz w stosunku do pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. – w całości) na podstawie art. 659 k.c. w zw. z art. 103 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. stosowanych a contrario, Sąd w punkcie drugim powództwo oddalił.

Odnośnie kosztów procesu, to Sąd zważył, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Kierując się wyrażoną w tym przepisie zasadą, Sąd w punkcie trzecim wyroku zasądził od powoda J. J. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 2 417 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (ustalonych w oparciu o treść § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

Przepis art. 100 k.p.c. wskazuje natomiast, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Niewątpliwie w niniejszej sprawie wskazać należy, że powód przegrał sprawę przeciwko pozwanemu K. Ł. jedynie w nieznacznej części żądania, tj. jedynie odnośnie niewielkiej części należności odsetkowej (za okres od dnia 10 listopada 2015 roku do dnia 21 kwietnia 2016 roku). W ocenie Sądu całością kosztów procesu należało zatem obciążyć pozwanego K. Ł., o czym Sąd orzekł w punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. zasądzając od niego na rzecz powoda kwotę 2 717 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (ustalonych w oparciu o treść § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych i opłatą sądową od pozwu w kwocie 300 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 01 czerwca 2019 roku