Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Szałachowski

Protokolant: p.o. sekr. sąd. K. S.

w obecności prokuratora Prok. Rej. nie stawił się.

po rozpoznaniu dniach 12/12/2018 r., 18/01/2019 r., 19/03/2019 r., 11/06/2019 r. sprawy

I. Z. z domu K., córki A. i T. z domu A.,

ur. (...) w W.,

oskarżonej o to, że:

W okresie od 19 maja do 24 czerwca 2016 roku w M., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła właścicieli pensjonatu (...), A. i M. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 6.743,61 złotych, w ten sposób, że wprowadziła ich w błąd, co do zamiaru zapłaty za usługę hotelową w postaci noclegów z wyżywieniem dla dwóch osób, przez co uzyskała usługę hotelową w pensjonacie (...) w postaci noclegów z wyżywieniem dla dwóch osób na łączną kwotę 6.743,61 złotych, na szkodę A. i M. K., przy czym zarzucanego jej czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

O R Z E K A :

I. Oskarżoną I. Z. uznaje za winną zarzucanego jej czynu, z tym jedynie odmiennym ustaleniem, że czas zarzutu obejmuje okres od 19 maja 2016 roku do 10 czerwca 2016 rok, zaś wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem objęła kwotę 4.643,61 złotych i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje ja na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez wpłacenie kwoty (...),61 (cztery tysiące sześćset czterdzieści trzy złote sześćdziesiąt jeden groszy) złotych na rzecz pokrzywdzonych A. i M. K.;

III. Zasadzić od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. K. wynagrodzenie za obronę wykonywana z urzędu kwotę 354,24 złotych (trzysta pięćdziesiąt cztery złotych i dwadzieścia cztery grosze) w tym 66,24 złotych (sześćdziesiąt sześć złotych dwadzieścia cztery gorsze) podatku VAT.

IV. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt IIK 312/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżona I. Z. w dniu 13 listopada 2015 roku została warunkowo przedterminowo zwolniona z Zakładu Karnego (vide k. 89). Jeszcze w okresie pobytu w Zakładzie Karnym poznała P. P. (1), na wolności nawiązała z nim bliższe relacje (bezsporne).

Oskarżona wraz z P. P. (1), w dniach od 30 kwietnia 2016 roku do 3 maja 2016 roku wynajęła pokój w Hotelu (...) u A. i M. małżonków K.. Oskarżona w tym czasie dysponowała znacznymi środkami pieniężnymi, „szastała pieniędzmi” (vide zeznania M. K. k. 5 oraz 173-175 oraz A. K. k. 175-176, 177). Pobyt w wyżej wskazanym okresie został w pełni opłacony. Kolejny pobyt nastąpił w okresie od 19 maja 2016 roku do 10 czerwca 2016 roku. W trakcie pobytu oskarżona prezentowała się jako osoba majętna, dysponująca znaczną ilością gotówki, przy czym oskarżona snuła plany inwestycyjne w zakresie zakupu cennej działki budowlanej, sugerowała, że zamierza osiedlić się w okolicy M. (d. zeznania M. K. k. 5 oraz 173-175 oraz A. K. k. 175-176). W trakcie pobytu oskarżona wraz z P. P. (2) wielokrotnie korzystała z różnych płatnych atrakcji turystycznych oferowanych w M. i okolicy, przy czym początkowo mieszkali w pokoju hotelowym z dzienną stacją 150 złotych za pobyt, następnie zaś oskarżona zamieniła ten pokój hotelowy na domek campingowy z dzienną stacją 350 złotych – co wiązało się z przyjazdem matki P. P. (1) z dzieckiem do M. (bezsporne oraz zeznania G. P. k. 372).

W rezultacie oskarżona w okresie od 19 maja 2016 roku do 10 czerwca 2016 roku doprowadziła właścicieli pensjonatu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4.643,61 złotych.

Co do kwestii posiadania przez oskarżoną znacznej ilości gotówki Sąd ustalił, że oskarżona nie dysponowała pieniędzmi, o których mówiła, że pochodzą ze spadku. W tym zakresie należy wskazać, że oskarżona dysponowała pieniędzmi, które otrzymała od W. P. (1), ojca P. P. (1), który to na prośbę oskarżonej zaciągnął trzy pożyczki gotówkowe na łączną kwotę 24.000 złotych, przy czym gotówkę wydał oskarżonej na jej prośbę i zapewnienie, że pożyczki będzie spłacać (zeznani W. P. (1) k. 50). Podobnie dysponowała pieniędzmi z kredytów zaciągniętych przez M. B. w wysokości 120.000 złotych, której kuzynem był P. P. (1) (zeznania M. B. k. 56v-57).

Powyższe ustalenia wiążą się również z inną kwestią, a mianowicie z okolicznością, na którą powołuje się oskarżona, że dysponowała w okresie pobytu w M. znaczną kwotę, pochodzącą ze spadku. Tymczasem należy ustalić, że gotówka, będąca w posiadaniu oskarżonej pochodziła z kredytów i pożyczek, zaciągniętych przez inne osoby. Niezależnie od tego należy także ustalić, że w tym okresie oskarżona nie dysponowała żadnymi aktywami pieniężnymi z tytułu spadku, nadto też ona sama, jak wynika z zeznań świadków W. P. i M. B., prosiła świadków o zaciągnięcie kredytów z zobowiązaniem ich spłaty tak aby mogła „odblokować jakiś swój spadek” (zeznania W. P. k. 50).

Niezależnie od tego Sądu ustalił, że w latach 2013-2016 toczyło się postępowanie z udziałem oskarżonej o uchylenie lub zmianę stwierdzenia nabycia spadku (vide k. 383) natomiast dopiero 6 września 2018 roku Sąd uchylił akt poświadczenia dziedziczenia (vide k. 383a).

Oskarżona w okresie poprzedzającym pobyt w M. nie posiadała na swoich rachunkach bankowych żadnych istotnych środków pieniężnych (vide k. 402 – 405).

Oskarżona wraz z P. P. (1) wyjechali z M. 10 czerwca 2016 roku (bezsporne), przy czym pozostawili swoje osobiste rzeczy w pokoju hotelowym oraz oskarżona zapewniła, że do pensjonatu powrócą. Po wyjeździe pokrzywdzeni dzwonili zarówno do P. P. (1) jak i do oskarżonej, początkowo oskarżona zapewniała, że uiści rachunki, zobowiązała się nadto do zakupu galanterii szklanej w sklepie (...), po kilku dniach oskarżona zaprzestała odbierać telefony.

Dnia 23 czerwca 2016 roku pokrzywdzeni pojechali do W., pod adres oskarżonej, tam ustalili, że oskarżona jest jedynie tam zameldowana, zaś po powrocie w dniu 24 czerwca 2016 roku wystawiono fakturę na P. P. (1), z uwagi na lepszy kontakt z tą osobą, przy czym w fakturze zaznaczono pobyt dwóch osób tj. także oskarżonej.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych wyżej dowodów oraz innych pozostałych ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Oskarżona I. Z. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że do pensjonatu przyjechała wraz z P. P. (1) i nie jest prawdą, że ona miała za ten pobyt zapłacić. Byli tam wcześniej i uregulowali należność. Byli na stopie koleżeńskiej z właścicielami restauracji i domków. Wspólnie korzystali wraz z nimi z atrakcji, za które ona płaciła. Dokonała nawet na prośbę pani A. kombinezonu za 400 złotych ze swoich pieniędzy. Dodała nadto, iż w domku zostały rzeczy jej i pana P.. Nie odzyskała tych rzeczy do dnia dzisiejszego. Pan P. odebrał swoje rzeczy. Dodała nadto, że A. i M. K. domagają się zapłaty za domek, za okres kiedy faktycznie nie było ich tam. Dodała, iż to właśnie pan P. zobowiązał się, że za wszystko zapłaci. Dodała, że uważa, że powinni zapłacić po połowie. Mieli wspólne pieniądze. Wyjaśniła, że nie miała zamiaru oszustwa, uważa, że jej niedopłata wynosi 300 złotych. (d. wyjaśnienia oskarżonej k. 116-117, 192).

Sąd zważył, co następuje:

Wina oskarżonej nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne odzwierciedlenie w zebranych w sprawie dowodach.

Oskarżona wyczerpała w pełni ustawowe znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k., albowiem obejmowała swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd pokrzywdzonych oraz to, że doprowadza je w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Oskarżona, co oczywiste nie tylko wprowadziła w błąd pokrzywdzonych ale także zrealizowała zamiar doprowadzenia ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – przy czym jednocześnie wypełniła te znamiona.

Należy z całą mocą podkreślić, że w zasadzie wszystkie dowody natury osobowej, za wyjątkiem wyjaśnień oskarżonej są tego rodzaju, że wprost określają zawinienie oskarżonej. Ocena taka dotyczy nie tylko pokrzywdzonych ale także osób w różny sposób związanych z oskarżoną I. Z..

Co charakterystyczne dla działania oskarżonej, nawet jej ówczesny partner P. P. (1) był wprowadzany przez nią w błąd, przed wszystkim w kwestiach pieniężnych tj. tego z jakich źródeł pochodzą pieniądze, którymi szeroko dysponowała oskarżona. Z informacji uzyskiwanych od oskarżonej wynikało, że pieniądze te dostawała od matki, przy czym w ogóle nie było mowy o kwestiach spadkowych (zeznania P. P. (1) k. 177).

W rezultacie Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich świadków, albowiem relacje ich są spójne logiczne i konsekwentne.

W całkowitej opozycji do tych dowodów stoją wyjaśnienia oskarżonej, które stanowią jednakże, w ocenie Sądu, jedynie linię obrony, którą Sąd rozważył lecz nie uwzględnił.

W rezultacie należy wskazać, że oskarżona, jako osoba dorosła, zna normy prawne i konsekwencje ich nie przestrzegania – a wobec uprzedniej karalności, za umyślne przestępstwa podobne należy wskazać, że działała z zamiarem umyślnym, z pełną świadomością przestępnego działania.

Co do kwestii wystawienia faktury na towarzysza oskarżonej P. P. (1), należy wskazać, że umowa pobytu w hotelu była umową ustną. Interpretacja tej umowy wskazuje, że pokrzywdzeni wiedzieli, kto powinien być głównym adresatem ich roszczenia, jednakże z uwagi na niemożność ustalenia adresu oskarżonej, adresatem faktury stał się P. P. (1). Z tych okoliczności jednakże, żadną miarą nie wynika, że sprawa powinna być rozstrzygana na drodze cywilno-prawnej. Tezie tej całkowicie przeczy oczywiste i przestępne działanie oskarżonej I. Z. i w konsekwencji należy uznać jej sprawstwo w zakresie zarzucanego jej czynu, przy ograniczeniu jedynie wartości niekorzystnego rozporządzenia mieniem w zakresie kwoty 4.643,61 złotych. Wynika z bezspornie ustalonej okoliczności, że pokrzywdzeni częściowo zaliczyli do wartości szkody oczekiwane korzyści wynikające niejako z rezerwacji dalszych noclegów (vide zeznania A. K. k. 372v – 373).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie I części dyspozytywnej niniejszego wyroku.

Wymierzając oskarżonej karę Sąd miał na uwadze dobro prawne w które godzi przestępstwo (mienie).

Oskarżona I. Z. była karana sądownie (d. dane o karalności k. 86-89).

W tym stanie rzeczy wymierzona oskarżonej kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu jej zarzucanego, stopnia zawinienia, a także adekwatna do sposobu działania, motywów i pobudek. Orzeczona kara spełni cele kary w tym, przede wszystkim, cel wychowawczy.

Sąd nie skorzystał względem oskarżonej z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niej kary. Przeczy temu jej uprzednia karalność i działalność w warunkach recydywy specjalnej.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez wpłacenie kwoty 4.643,61 złotych na rzecz pokrzywdzonych A. i M. K..

O wynagrodzeniu za obronę z urzędu wykonywaną wobec oskarżonej Sąd orzekł po myśli art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 prawo o adwokaturze.

Oskarżona obecnie jest pozbawiona wolności, stąd też Sąd zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych w całości na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.