Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 15 maja 2019 r.

Sygn. akt VI Ka 1151/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

protokolant: aplikant adwokacki Tomasz Zamorski

po rozpoznaniu dnia 15 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy T. R., syna W. i M., ur. (...)
w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z art. 129 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1260 z późn. zm.) w zw. z § 16 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. 2008 nr 132 poz. 841)

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 16 maja 2018 r. sygn. akt VIII W 2007/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinianego od kosztów postepowania w instancji odwoławczej przyjmując je na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. L. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji, wraz podatkiem VAT.

VI Ka 1151/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja obwinionego T. R. jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie w żadnym zakresie.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego, na podstawie, której poczynił właściwe ustalenia faktyczne, wyprowadzając w oparciu o nie trafny wniosek, iż obwiniony T. R. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, natomiast podniesione przez niego zarzuty apelacyjne stanowią w istocie próbę niczym nie popartej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie nie daje podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. Przesłanki, którymi kierował się Sąd I instancji przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, znajdują także pełne odzwierciedlenie w jego uzasadnieniu, które zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną wyroku.

Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów apelacji obwinionego potrzeba stwierdzić, iż jego prawo do obrony nie zostało w żaden sposób naruszone. T. R. podczas kontroli w dniu 13 października 2017 r. (k. 1), przesłuchania w charakterze obwinionego (k. 25v.) oraz w skierowanym do Sądu Rejonowego sprzeciwie od wyroku nakazowego (k. 36) konsekwentnie podawał jako swój adres zamieszkania ul. (...) w Z.. Obwiniony również odebrał pod tym adresem doręczony mu wyrok zaoczny. Adres przy ul. (...) w Z. został przez obwinionego wskazany dopiero w treści wniosku o uzasadnienie. (k. 67). W związku zatem z powyższym, twierdzenie T. R., jakoby celowo nie był informowany o terminach rozpoznania prowadzonej przeciwko niemu sprawy jest wyłącznie jego subiektywną opinią, w żaden sposób nie popartą materiałem znajdującym się w aktach sprawy. Podkreślenia wymaga również fakt, iż obwiniony został prawidłowo pouczony o treści art. 38 § 2 k.p.s.w., zgodnie z którym osoba podejrzana o popełnienie wykroczenia ma obowiązek wskazać adres do doręczeń w kraju, a w razie nieuczynienia tego korespondencja będzie kierowana na ostatni znany adres w kraju – co zostało w niniejszej sprawie uczynione.

Odnosząc się z kolei do twierdzeń obwinionego, dotyczących złego stanu nawierzchni i wynikających z niego trudności w prawidłowym odczytaniu poziomych znaków drogowych potrzeba wskazać, iż w ocenie Sądu Okręgowego układ skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) pozwala na jednoznaczną interpretację organizacji ruchu przyjętej na tym skrzyżowaniu. Również wskazania wymaga, że jeżeli jako powód zatrzymania obwinionego do kontroli drogowej funkcjonariusze Policji wskazali niezastosowanie się przez niego do znaku P-4 „linia podwójna ciągła”, to takie wykroczenie drogowe musiało zostać przez nich stwierdzone i ocenie Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy nie istnieją obiektywne powody, aby twierdzenie to kwestionować.

Sąd Okręgowy również odrzucił alternatywny wniosek obrońcy obwinionego (złożony w toku rozprawy apelacyjnej) o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem irracjonalne zachowanie obwinionego mogło wskazywać na to, iż powinien on korzystać z pomocy obrońcy od początku postępowania. W ocenie jednakże Sądu Okręgowego nie istniały obiektywne przesłanki do zakwestionowania zdolności rozpoznania przez T. R. znaczenia jego czynu, lub pokierowania postępowaniem. Ponadto, obwiniony oświadczył, iż nigdy nie leczył się psychiatrycznie. Z tych zatem względów wniosek obrońcy okazał się bezzasadny.

W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona za zarzucane obwinionemu czyny kara grzywny nie jest rażąco wysoka i została wymierzona zgodnie z dyrektywami opisanymi w art. 33 § 1 k.w. W realiach niniejszej sprawy dodatkowo podkreślenia wymaga, iż z uzyskanej przez Sąd Okręgowy informacji pochodzącej z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 109/ wynika, iż obwiniony T. R. jest kierowcą notorycznie naruszającym przepisy ruchu drogowego, w związku z czym wysokość orzeczonej kary grzywny należy uznać za adekwatną do stopnia zawinienia i osoby sprawcy.

O kosztach postępowania odwoławczego, w tym o wynagrodzeniu dla obrońcy ustanowionego obwinionemu z urzędu orzeczono na podstawie właściwych przepisów.

Mając na względzie wszystkie powołane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.

SSO Adam Bednarczyk