Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Miazga

Protokolant: Daniel Drożdż

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołania J. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

z dnia 14 stycznia 2015 roku znak: (...)

w sprawie J. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o rentę inwalidy wojskowego

I. oddala odwołanie;

II. przyznaje adwokatowi M. K. - Kancelaria Adwokacka w N. ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 221,40 złotych (dwieście dwadzieścia jeden złotych 40/100), w tym 23% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu.

Sygn. akt IV U 218/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 grudnia 2016 r.

Decyzją z dnia 14 stycznia 2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2010 r., Nr 101, poz. 648) odmówił J. R. prawa do renty inwalidy wojskowego. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odwołujący nie spełnił podstawowego wymogu jej przyznania, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy w związku ze służbą wojskową.

Od powyższej decyzji odwołał się J. R., wnosząc o jej zmianę. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że wydana decyzja jest wadliwa, ponieważ schorzenia na które cierpi powodują trwałą całkowitą niezdolność do pracy bez związku ze służbą wojskową , na co wskazują wcześniejsze orzeczenia komisji lekarskich.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy, powołując się na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, wniósł o jego oddalenie.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że odwołujący J. R. , ur. (...) , pobierał rentę inwalidy wojskowego z tytułu niezdolności do pracy bez związku ze służba wojskową do 31 stycznia 2015r.

Złożył wniosek o przyznanie świadczenia w dniu 23 września 2014 r.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 12 grudnia 2014 r. ustaliła u ubezpieczonego brak niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową i brak niezdolności do pracy powstałej w czasie służby wojskowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U odwołującego rozpoznano następujące schorzenia:

- schizofrenię rezydualną,

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z dyskopatią lędźwiową,

- przebyte zaburzenia neurasteniczne (1959),

- zaburzenia psychotyczne – w objawowej remisji,

- cechy starczego zespołu psychoorganicznego – bez zaawansowanego otępienia.

Powyższe schorzenia naruszają sprawność organizmu odwołującego w stopniu powodującym niezdolność do pracy, która nie ma związku z pełnioną służbą wojskową i nie powstała w czasie pełnienia służby wojskowej.

dowód: opinia biegłego lekarza psychiatry I. O. – A., k. 23-25; opinia biegłego lekarza neurologa M. J. – K., k. 45-46; opinia uzupełniająca biegłej neurolog, k. 51; opinia uzupełniająca biegłej neurolog, k. 55; opinie uzupełniające biegłej psychiatry I. O. – A., k. 69,82; opinia biegłego psychiatry T. Z., k. 101-108; opinie uzupełniające biegłego psychiatry T. Z., k. 135-138,157-159, 175-177, 227-229.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych lekarzy sądowych specjalistów z zakresu psychiatrii oraz neurologii. Sąd uznał opinie biegłych za wiarygodny dowód w sprawie i w pełni podzielił ustalenia oraz wnioski, które należy ocenić jako rzetelne, fachowe i obiektywne. Opinie zostały sporządzone przez lekarzy o specjalizacjach odpowiadających schorzeniom, które stwierdzono u J. R.. Powołani biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadają bogatą wiedzę oraz znaczne doświadczenie zawodowe. Opinie biegłych lekarzy specjalistów zawierają wszechstronną i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia odwołującego się i uwzględniają wpływ rozpoznanego u niego schorzenia na zdolność do pracy oraz wskazują czy niezdolność ta ma związek z pełnioną służbą wojskową. Biegli dokonali wnikliwej analizy dokumentacji lekarskiej oraz przeprowadzili dokładne badanie J. R..

W uzasadnieniu opinii biegła psychiatra I. O. – A. podniosła, że odwołujący trafił do szpitala psychiatrycznego w 1959 r. w trakcie odbywania służby wojskowej z rozpoznaniem nerwicy (...). (...) rozpoznano u badanego dopiero w 1974 r. w czasie obserwacji psychiatrycznej. Od tego czasu opiniowany był kilka razy hospitalizowany i leczony stale ambulatoryjnie w PZP. Aktualnie dominują u badanego objawy negatywne w postaci zaburzeń zachowania natręctw i dziwaczności, sztywności afektywnej, obniżonego nastroju oraz nakładający się na proces (...) skutki starzenia w postaci postępującego zespołu organicznego z obniżeniem sprawności funkcji poznawczych. W ocenie biegłej psychiatry rozpoznana choroba powoduje niezdolność do pracy, która nie ma związku z pełnioną służbą wojskową.

W uzasadnieniu opinii biegła neurolog M. J. – K. wskazała, że obecnie badaniem neurologicznym stwierdzono spłycenie lordozy w odcinku szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości oraz brak odruchów skokowych. Biegła neurolog nie stwierdziła istotnego uszkodzenia obwodowego układu nerwowego oraz objawów ogniskowego uszkodzenia centralnego układu nerwowego. Stwierdzone objawy w ich aktualnym nasileniu w ocenie biegłej neurolog nie czynią badanego całkowicie niezdolnym do pracy siedzącej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a opiniowany wymaga wyłącznie okresowej rehabilitacji.

W uzasadnieniu opinii biegły psychiatra T. Z. (1) wskazał, że sprawa schorzeń psychiatrycznych opiniowanego i ich związek z odbywaną służbą wojskową był już wielokrotnie analizowany i wyjaśniany. Nie pojawiły się żadne nowe przesłanki nakazujące badać tą sprawę ponownie. Z dostępnej dokumentacji wynika, że w okresie od lipca do listopada 1959 r. opiniowany trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie rozpoznano nerwicę (...). Samo schorzenie jest postacią jednego z najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń nerwicowych o niespecyficznych objawach i zwykle niewielkim nasileniu. Rozpoznanie to mogło być przesłanką do przedwczesnego zwolnienia ze służby wojskowej, lecz nie miało ono większego znaczenia orzeczniczego. Brak jest danych aby opiniowany w kolejnych latach kontynuował leczenie psychiatryczne w trybie ambulatoryjnym. Hospitalizacja z 1959 r. nie wykazała objawów ciężkiej depresji, czy też psychozy. O niezdolności do pracy odwołującego z powodu schorzeń psychiatrycznych w ocenie biegłego można mówić dopiero od 1974 r., kiedy to doszło do przyjęcia rozpoznania (...). Diagnozowana u badanego (...) jest schorzeniem endogennym – a więc samoistnym i spontanicznym. Oznacza to, że czynniki środowiskowe tak jak specyfika i warunki odbywania służby wojskowej mają niewielki wpływ na powstanie choroby. W ocenie biegłego psychiatry niemożliwe jest połączenie ani na poziomie czasowym, ani też przyczynowo – skutkowym (...) z 1974 r. ze służbą wojskową z końca lat 50. Obecnie biegły nie stwierdził utrzymywania się u J. R. czynnych objawów psychotycznych. W obrazie dominują objawy starczego zespołu psychoorganicznego, niemniej jednak brak jest cech zaawansowanego otępienia. U opiniowanego nie stwierdza się takiego ograniczenia ogólnej sprawności ustroju, które w znacznym stopniu uniemożliwiałoby zaspakajanie podstawowego potrzeb życiowych. U badanego nie stwierdzono znacznych utrudnień w zakresie samoobsługi, poruszania się, komunikacji i komunikowania się. W zakresie takich czynności jak poruszanie się w mieszkaniu, przyjmowanie pokarmów, utrzymywanie higieny osobistej załatwienie potrzeb osobistych badany jest osobą dalece samodzielną i nie wymagającą opieki ze strony osób drugich. Opiniowany nie zalicza się również do grupy osób chorych psychicznie, których stan zagraża otoczeniu lub samemu choremu. Reasumując biegły zajął stanowisko, że stwierdzane u opiniowanego zaburzenia psychiczne wraz z czynnikiem wieku czynią go nadal całkowicie niezdolnym do zatrudnienia oraz niezdolnym do samodzielnej egzystencji na trwałe. Przyczyną orzekanych niezdolności do pracy jest schorzenie samoistne i nie mające związku z czynnikami zewnętrznymi jak stresy okresu wojny i okupacji czy też służby wojskowej. Tym samym orzekane niezdolności wynikają z ogólnego stanu zdrowia i nie powstały w okresie działań wojennych ani też odbywania służby wojskowej, nie pozostają także w związku przyczynowo – skutkowym z żadnym z tych okresów/ wydarzeń.

Zarzuty do opinii biegłej psychiatry I. O. – A. wniósł J. R. (k. 38-40,74) podnosząc, że jego niezdolność do pracy powstała w czasie pełnienia służby wojskowej. Odwołujący wskazał, że stan jego zdrowia znacząco się pogorszył, a orzeczona niezdolność do pracy powstała w czasie służby wojskowej. W ocenie ubezpieczonego biegła nie odniosła się do przedstawionych przez niego dokumentów i jej opinia jest całkowicie sprzeczna z opinią psychiatry pod którą pozostaje. Odwołujący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry.

W opiniach uzupełniających (k. 69,82 ) biegła wyjaśniła, że u opiniowanego J. R. rozpoznano chorobę psychiczną tj. (...), która jest podstawą uznania trwałej niezdolności do pracy. (...) jest psychozą endogenną, a u odwołującego rozpoznano ją dopiero w 1974 r. w czasie obserwacji psychiatrycznej w szpitalu, natomiast w 1959 r. J. R. przebywał w szpitalu w wyniku nerwicy(...). Biegła psychiatra I. O. – A. podniosła, że aktualny stan wiedzy medycznej nie pozwala na uznanie związku przyczynowego rozpoznanej choroby psychicznej z odbytą służbą wojskową. Biegła podtrzymała swoje stanowisko w całości.

W opiniach uzupełniających (k. 51, 55) biegła neurolog, odpowiadając na pytania Sądu wskazała, że opiniowany pobiera świadczenia emerytalne. Do tego czasu opiniowany nie był trwale bądź częściowo niezdolny do pracy w związku ze służbą wojskową.

Zarzuty od opinii biegłej neurolog (k. 74 -75) wniósł J. R. podnosząc, że stanowisko biegłej nie odpowiada prawdzie pod względem merytorycznym i jest nieobiektywne.

Zarzuty do opinii biegłego psychiatry T. Z. (1) (k. 116-117,121-122, 145, 147, 166-167, 184) wniósł J. R. wskazując, że został uznany za częściowo niezdolnego do pracy od 1959 r. na trwałe, a ta niezdolność do pracy powstała w czasie pełnienia służby wojskowej. Ubezpieczony wskazał, że pobierał rentę inwalidy wojskowego przez 15 lat i 11 miesięcy. Ponadto biegły nie ustosunkował się do orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 19 października 1999 r., przez co zaistniał stan sprzeczności co do oceny medycznej odwołującego zawartej w tym orzeczeniu, a oceny przedstawionej przez biegłego. J. R. podniósł także, iż biegły psychiatra nie odniósł się do zaświadczenia o stanie zdrowia wydanym przez lekarza prowadzącego oraz orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 października 2014 r., które stoją w sprzeczności z jego opinią, co powoduje, że wydana opinia jest niepełna. W opiniach biegły nie zawarł objawów chorobowych podanych przez ubezpieczonego w postaci stanu zniechęcenia do wszelkiego działania, chorobliwe trwałe przygnębienie, rozpacz, smutek, zahamowanie czynności psychicznych, długotrwałe lęki, skłonności i myśli samobójcze, cierpienia, niepokój psychiczny przejawiający się w odczuciu nieznośnego napięcia, niejasnego oczekiwania, rozdrażnienie towarzyszące trudności w koncentracji, częste napady zdenerwowania, słaba pamięć. Co więcej biegły twierdzi, że możliwe uszkodzenie wzroku odwołującego nie ma znaczenia orzeczniczego, mimo tego, że brak jest jakiejkolwiek dokumentacji medycznej z leczenia szpitalnego z Kliniki (...) w S.. Ubezpieczony wskazał także, iż powołany biegły wydawał opinię w jego sprawie w 2000 r., dlatego też jest nieobiektywny. Odwołujący wniósł o dopuszczenie dowodu z innego biegłego spoza okręgu Sądu Okręgowego w Krakowie, a także o odrzucenie opinii wszystkich biegłych powołanych w sprawie oraz o dopuszczenie wnioskowanych przez niego biegłych.

W opiniach uzupełniających (k. 135-138,157-159, 175-177, 227-229) biegły psychiatra T. Z. wyjaśnił, że w okresie odbywania służby wojskowej u opiniowanego identyfikowano jedynie objawy nerwicowe określone terminem neurastenicznych. Niezależnie od ich późniejszego związku w żaden sposób nie można wywieść, że zaburzenia poziomu orzeczniczego czyniły opiniowanego już wówczas niezdolnym do pracy w związku z odbywaniem służby wojskowej, czy też w jej trakcie. Nie można także wysunąć tezy, że każde leczenie stacjonarne jest tożsame z osiągnięciem przez stan zdrowia poziomu niezdolności do pracy. Niezdolność do odbywania służby wojskowej z powodu zaburzeń nerwicowych ma inny charakter w zakresie orzeczniczym niż częściowa niezdolność do pracy. W karcie informacyjnej z 1974 r. lekarz psychiatra podniósł, że brak jest danych odnośnie leczenia psychiatrycznego we wcześniejszych latach. Ponadto biegły nie znalazł w orzeczeniach (...) z lat 80 informacji potwierdzających leczenie psychiatryczne opiniowanego w okresie lat 1959-1974. Biegły lekarz psychiatra wskazał również, że uprawnienia kombatanckie nie są tożsame z inwalidztwem wojennym. Podsumowując, biegły psychiatra w całości podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko orzecznicze, iż stwierdzone u opiniowanego zaburzenia psychiczne wraz z czynnikiem wieku czynią go nadal całkowicie niezdolnym do zatrudnienia oraz niezdolnym do samodzielnej egzystencji na trwałe. Przyczyną orzekanych niezdolności do pracy jest schorzenie samoistne i nie mające związku z czynnikami zewnętrznymi jak stresy stanu wojny i okupacji czy też służby wojskowej. Brak jest także danych mających wskazywać, że opiniowany w okresie odbywania służby wojskowej doznał realnego uszkodzenia wzroku, a na pewno nie takiego, któremu można by przypisać znacznie kliniczne i orzecznicze. Wobec czego orzekane niezdolności mają z charakter ogólnego stanu zdrowia nie powstały w okresie działań wojennych ani też odbywania służby wojskowej, nie pozostają też w związku przyczynowo – skutkowym z żadnym z tych wydarzeń. Dodatkowo biegły T. Z. wyjaśnił, że żadne orzeczenie ZUS z okresu minionych 40 lat nie podnosiło rozpoznań okulistycznych. Biegły psychiatra wskazał, że w opiniach odniósł się do wszystkich dostępnych źródeł dowodowych za każdym razem wyjaśniając swoje stanowisko orzecznicze. Trudno jest także oczekiwać, aby miał pochopnie i bezprzyczynowo zmieniać swoje stanowisko orzecznicze skoro pomiędzy 2000 a 2016 r. nie pojawiły się żadne nowe okoliczności mogące wpłynąć na zmianę tego stanowiska. Biegły podtrzymał swoje stanowisko w całości.

W ocenie Sądu biegli specjaliści z zakresu psychiatrii dostatecznie wyjaśnili wątpliwości przedstawione przez J. R. w zarzutach. Biegli w sposób stanowczy przedstawili swoje stanowisko wraz z uzasadnieniem, a wyciągnięte wnioski pozbawione są nieścisłości. Podnieść należy, że Sąd powołał dwóch biegłych z zakresu psychiatrii, a wyciągnięte przez nich wnioski są zbieżne. Natomiast zarzuty odwołującego do opinii biegłej neurolog Sąd uznał za polemikę z stanowiskiem biegłego, nieopartą na merytorycznych przesłankach. Wskazać należy, iż dla obalenia twierdzeń biegłego lekarza specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest rzeczowe wykazanie, że wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. W niniejszej sprawie takie okoliczności nie nastąpiły.

Sąd na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. oddalił wnioski odwołującego o dopuszczenie opinii z kolejnego biegłego psychiatry, jak również o przesłuchanie świadka lekarza psychiatry E. R. na okoliczność związku stanu zdrowia ubezpieczonego z pełnioną służbą wojskową, ponieważ okoliczności sporne w sprawie zostały dostatecznie wyjaśnione. Powołani biegli w sposób stanowczy przedstawili swoją opinię wraz z uzasadnieniem, wskazując, że niezdolność odwołującego do pracy nie ma związku z pełnioną służbą wojskową. Dodać należy ponadto, że J. R. w trakcie postępowania był uprawniony do składania zarzutów do opinii, z którego prawa skorzystał, przedstawiając biegłym swoje wątpliwości oraz zadając im pytania. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (tak wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNP/22/207). Natomiast ocena stanu zdrowia wymaga wiadomości specjalnych dlatego też podstawowym dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Oceny tej nie można dokonywać jedynie w oparciu o opinię lekarza leczącego ubezpieczonego (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 czerwca 2016 r., III AUa 829/15).

Pozostałe okoliczności sprawy uznał Sąd za bezsporne, bowiem okoliczności te nie były kwestionowane przez strony. Również dokumenty przedstawione na stwierdzenie powyższych okoliczności zostały ocenione jako w pełni wiarygodne i prawdziwe.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. R. nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r., nr 9, poz. 87), inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa (obecnie został uznany za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy) powstałego:

1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju,

2) w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli niezdolność do pracy jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej.

Zgodnie z art. 30 ust. 2 cytowanej ustawy, nie uważa się za inwalidę wojskowego żołnierza zwolnionego z czynnej służby wojskowej podczas pierwszych 6 tygodni jej odbywania z powodu choroby, która powstała niewątpliwie przed stawieniem się żołnierza do służby wojskowej i nie uległa pogorszeniu wskutek tej służby.

W zależności od przyczyny powstania inwalidztwo może pozostawać w związku ze służbą wojskową albo bez związku z tą służbą (art. 31 cytowanej ustawy).

W myśl art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r., za inwalidztwo pozostające w związku ze służbą wojskową uważa się inwalidztwo, które powstało na skutek:

1)  wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w rozumieniu przepisów o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową,

2)  chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza,

3)  chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej,

4)  istotnego pogorszenia stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

Artykuł 33 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin określa natomiast wskazuje, że inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, jeżeli:

1)  powstało z innych przyczyn niż określone w art. 32,

2)  jest następstwem wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniedbanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i był należycie przeszkolony w zakresie znajomości tych przepisów,

3)  jest następstwem wypadku, do którego w znacznym stopniu przyczynił się sam żołnierz będąc w stanie nietrzeźwym,

4)  zranienie, kontuzja i inne obrażenie lub choroba zostały spowodowane przez żołnierza rozmyślnie.

Przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący się J. R. ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też jest do pracy zdolny oraz czy ewentualna niezdolność pozostaje w związku ze służbą wojskową. , czy też powstała w czasie służby wojskowej

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r., nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w zw. z art. 64 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do treści ust. 3 częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Okoliczności te, jako wymagające wiadomości specjalnych ustalił Sąd stosownie do treści art. 278 § 1 k.p.c. na podstawie opinii biegłych lekarzy sądowych. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało jednoznacznie, że aktualny stopień zaawansowania rozpoznanych u odwołującego schorzeń narusza sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym niezdolność do pracy, lecz niezdolność ta nie ma związku z pełnioną służbą wojskową , ani nie powstała w okresach wskazanych w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin. Stwierdzona u odwołującego niezdolność do pracy wynika z ogólnego stanu zdrowia nie powstała w okresie działań wojennych ani też odbywania służby wojskowej, nie pozostaje też w związku przyczynowo – skutkowym z żadnym z tych wydarzeń. Stwierdzone u opiniowanego zaburzenia psychiczne wraz z czynnikiem wieku czynią go nadal całkowicie niezdolnym do zatrudnienia oraz niezdolnym do samodzielnej egzystencji na trwałe. Przyczyną orzekanych niezdolności do pracy jest schorzenie samoistne i nie mające związku z czynnikami zewnętrznymi, jak stresy stanu wojny i okupacji czy też służby wojskowej

W tym stanie rzeczy Sąd na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz powołanych przepisów prawa materialnego, oddalił odwołanie.

Na podstawie § 12 w związku z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ) Sąd przyznał adwokatowi M. K. kwotę 221, 40 złotych w tym 23% VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.