Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

protokolant: aplikant adwokacki Tomasz Zamorski

po rozpoznaniu dnia 15 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy P. T., syna B. i B., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 7 maja 2018 r. sygn. akt II K 583/16

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów postepowania przed sądem odwoławczym wydatki w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej 516,60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej wraz z podatkiem VAT.

VI Ka 1166/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 maja 2018 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II K 583/16 Sąd Rejonowy w Otwocku uznał oskarżonego P. T. za winnego zarzucanego mu czynu, opisanego w treści art. 157 § 2 k.k. i skazał go na karę 100 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Sąd Rejonowy zasądził także od oskarżonego P. T. na rzecz oskarżycielki prywatnej E. B. kwotę 300 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią zryczałtowanych wydatków, kwotę 723, 24 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a także kwotę 100 zł na rzecz Skarbu Państwa - tytułem opłaty sądowej.

Opisany wyżej wyrok został zaskarżony w całości na korzyść oskarżonego przez jego obrońcę, który wniósł o jego zmianę poprzez uniewinnienie P. T. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy P. T. nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w Otwocku prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz poczynił właściwe ustalenia faktyczne, na podstawie których prawidłowo ustalił, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

Wnikliwa analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie (wbrew twierdzeniom obrońcy) nie daje podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy w Otwocku dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. Przesłanki, którymi kierował się przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nie budzą jakichkolwiek wątpliwości oraz znajdują pełne odzwierciedlenie w jego uzasadnieniu, które zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną wyroku.

Wywiedzione przez obrońcę zarzuty dokonania przez Sąd Rejonowy dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka P. B. nie zasługują na uwzględnienie.

W realiach niniejszej sprawy bezspornym jest, że jej strony pozostają w wielopokoleniowym konflikcie, mającym swoje podłoże we wzajemnych roszczeniach majątkowych, dotyczących podziału własności nieruchomości, którą wspólnie zamieszkują. P. B. nie jest jednak formalnie żadną ze stron tego sporu. Świadek ten opisał przebieg inkryminowanego zdarzenia, które słyszał przebywając wewnątrz domu razem ze swoją córką. Złożone przez niego zeznania, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego w pełni korelują z zeznaniami oskarżycielki prywatnej E. B. i w ocenie Sądu Okręgowego stanowią wiarygodne źródło dowodowe. Zasadniczo ograniczają się one bowiem wyłącznie do stwierdzenia, iż P. B. słyszał agresywną wymianę zdań pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzoną, a następnie usłyszał krzyk pokrzywdzonej, po którym wyszedł na ganek, stwierdzając iż E. B. narzeka na ból brzucha spowodowany rzuceniem w nią barierką. Stwierdzone przez obrońcę drobne różnice w zakresie opisu miejsca położenia barierki oraz miejsca, w którym w momencie zdarzenia stała oskarżycielka prywatna wynikają wyłącznie z dynamizmu całego zdarzenia oraz kwestii związanych z indywidualnym postrzeganiem odległości przez poszczególne osoby, które w nim uczestniczyły. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie wykazało natomiast, aby pokrzywdzona stwierdzonych u niej obrażeń ciała doznała na skutek jakichkolwiek innych wydarzeń, niezwiązanych z zachowaniem oskarżonego. Wyjaśnienia P. T. złożone w toku rozprawy apelacyjnej, a także stwierdzenie, iż w dacie inkryminowanego zdarzenia niczym nie rzucił w oskarżycielkę prywatną są w ocenie Sądu Okręgowego gołosłowne i wobec braku jakiegokolwiek ich wsparcia dowodowego stanowią wyłącznie linię obrony oskarżonego. Trudno bowiem przyjąć, iż na skutek kłótni z oskarżonym, oskarżycielka prywatna sama spowodowała u siebie obrażenia ciała i następnie dążyła do procesowego ich zabezpieczenia, poprzez badania lekarskie w szpitalu oraz wykonaną prywatnie obdukcję.

Przedstawiona wyżej analiza akt sprawy w kontekście zarzutów apelacyjnych, w ocenie Sądu odwoławczego jednoznacznie wykazała, iż wina oskarżonego P. T. nie budzi wątpliwości i została potwierdzona w całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Co się zaś tyczy orzeczenia o karze to nie sposób uznać ją za rażąco niewspółmierną w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy decydując o wymiarze kary kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., orzekając ją w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za zarzucany oskarżonemu czyn zabroniony.

O kosztach postępowania odwoławczego oraz zastępstwa procesowego oskarżycielki prywatnej przed Sądem II instancji orzeczono na podstawie odpowiednich przepisów.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSO Adam Bednarczyk