Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Anna Jabłońska

po rozpoznaniu dnia 6 czerwca 2019 r.

sprawy obwinionego T. M., syn J. i E., ur. (...) w P.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 7 sierpnia 2018 r. sygn. akt II W 247/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatki w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. K. kwotę 442,80 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w instancji odwoławczej w tym podatek VAT.

VI Ka 1291/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja obrońcy obwinionego T. M. jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie w żadnym zakresie.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego, na podstawie której poczynił właściwe ustalenia faktyczne, wyprowadzając w oparciu o nie trafny wniosek, iż obwiniony T. M. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, natomiast podniesione przez jego obrońcę zarzuty apelacyjne stanowią w istocie próbę niczym nie popartej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie nie daje podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. Przesłanki, którymi kierował się Sąd I instancji przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, znajdują także pełne odzwierciedlenie w jego uzasadnieniu, które zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną wyroku.

Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów apelacji potrzeba stwierdzić, iż kwestionowany przez obwinionego układ znaków drogowych, umieszczonych przy ul. (...) w miejscowości C. pozwala na jednoznaczną interpretację ustalonej tam organizacji ruchu. Wszelkie zgłaszane przez obwinionego do Urzędu Gminy uwagi, dotyczące konieczności jego ewentualnej zmiany poprzez zmianę układu ustawionych tam znaków drogowych pozostają w ocenie Sądu Okręgowego zupełnie irrelewantne wobec stwierdzonego wykroczenia. Również jako nieistotne dla niniejszej sprawy należy uznać w żaden sposób nie uprawdopodobnione twierdzenie T. M., iż stwierdzone wykroczenie polegające na nieprawidłowym zaparkowaniu pojazdu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) jest wynikiem konfliktu pomiędzy obwinionym, a wójtem Gminy C.. Wskazania również wymaga fakt, iż jeżeli jako powód kontroli pojazdu obwinionego, skutkującej wystawieniem mu wezwania do stawiennictwa w jednostce Policji funkcjonariusze wskazali niezastosowanie się przez niego do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”, to takie wykroczenie drogowe musiało zostać przez nich stwierdzone i w ocenie Sądu Okręgowego (odmiennej od twierdzeń obrońcy obwinionego), w realiach niniejszej sprawy nie istnieją obiektywne powody, aby kwestionować prawidłowość takiego twierdzenia. Funkcjonariusze Policji z uwagi na podejmowane zadania służbowe są gruntownie przeszkoleni w zakresie prawa o ruchu drogowym. Skarżący natomiast nie przytoczył żadnej okoliczności, która mogłaby w realiach niniejszej sprawy podać w jakąkolwiek wątpliwość ich twierdzenia lub profesjonalizm.

Również jako pozbawione podstaw faktycznych jawi się twierdzenie T. M., jakoby nieustalona osoba miała bez jego wiedzy wziąć należący do niego pojazd i pojechać do C., gdzie popełniła wykroczenie. W ocenie Sądu odwoławczego w żaden pozwalający na jakąkolwiek weryfikację sposób nie zostało uprawdopodobnione, iż obwiniony po swoim powrocie powierzył komuś pojazd do użytkowania, lub że pojazd został użyty bez jego wiedzy, a T. M. stwierdził jego brak w określonych godzinach. Przytoczone wyżej twierdzenie obwinionego jest zatem gołosłowną próbą stworzenia linii jego obrony.

W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona za zarzucane obwinionemu czyny kara grzywny nie jest rażąco wysoka i została wymierzona zgodnie z dyrektywami opisanymi w art. 33 § 1 k.w.

O kosztach postępowania odwoławczego, w tym o wynagrodzeniu dla obrońcy ustanowionego obwinionemu z urzędu orzeczono na podstawie właściwych przepisów.

Mając na względzie wszystkie powołane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.

SSO Adam Bednarczyk