Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2019 roku w S.

sprawy z powództwa T. M.,

przeciwko TUZ Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda T. M. kwotę 25.000 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienia od dnia 15 listopada 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 2.669,44 (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt cztery złote czterdzieści cztery grosze) złote tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

Sygn. akt I C 289/18

UZASADNIENIE

Powód T. M. w pozwie przeciwko TUZ Towarzystwo (...) w W. domagał się zasądzenia kwoty 25.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 listopada 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 złotych oraz kosztów opłat skarbowych od udzielonych pełnomocnictw w wysokości 34 złotych.

W uzasadnieniu żądania pozwu twierdził, że w dniu 21 maja 2016 roku na trasie K.- K., gmina R., doszło do zdarzenia, wskutek którego powód jako pasażer pojazdu O. (...) o nr rej. (...) doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia z przesunięciem kręgu na odcinku szyjnym kręgosłupa. Sprawca zdarzenia – kierujący pojazdem O. (...) o nr rej. (...) S. M. objęty był ochroną ubezpieczeniową udzieloną przez pozwanego. Proces leczenia i rehabilitacji powoda był długotrwały. Na skutek wypadku sprawność ruchowa powoda została ograniczona. Powód przez dłuższy czas przebywał na zwolnieniach lekarskich, przechodził rehabilitację. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa ból, ma problemy ze snem, co negatywnie wpływa na jego samopoczucie. Nie może wykonywać prac fizycznych, które do tej pory wykonywał. Powód zgłosił szkodę pozwanemu, który po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego przyznał powodowi tytułem kwotę 16.532 złotych, na którą złożyły się kwota 15.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwota 1.344 złotych tytułem kosztów opieki oraz kwota 8 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia w postaci zwrotu kosztów zakupu kołnierza. W ocenie powoda przyznana kwota zadośćuczynienia nie rekompensuje w całości krzywdy jakiej doznał na skutek zdarzenia z dnia 21 maja 2016 roku.

Pozwany TUZ Towarzystwo (...) w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany uzasadnieniu odpowiedzi na pozew nie kwestionował okoliczności zdarzenia z dnia 21 maja 2016 roku twierdząc jednocześnie, że kwota zadośćuczynienia wypłacona powodowi w toku postępowania likwidacyjnego w wysokości 15.000 złotych w pełni rekompensuje krzywdę, jakiej doznał powód.

W dalszej części swego stanowiska, pozwany kwestionował żądanie pozwu w zakresie odsetek za opóźnienie wskazując, że w razie uwzględnienia żądania pozwu w jakiejkolwiek części, ewentualne odsetki winny być zasądzone od dnia wydania wyroku.

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu w zakresie w jakim powód domagał się w ramach kosztów procesu zasadzenia kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 maja 2016 roku na trasie K. - K. gmina R. doszło do zdarzenia, podczas którego S. M. kierujący pojazdem marki O. (...) o nr. rej. (...) chcąc uniknąć zderzenia z sarnami stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w przydrożne drzewo. Pasażerem tego pojazdu był powód T. M.. Powód stracił przytomność, a po jej odzyskaniu samodzielnie opuścił pojazd i udał się w kierunku oddalonego o 500m od miejsca zdarzenia domu.

(dowód: postanowienie o umorzeniu dochodzenia z dnia 25 maja 2016 roku, k. 24, dowód z przesłuchania stron – powoda k. 123-124v – nagranie 00:02:25-00:56:35)

Powód po przybyciu do domu pewnym czasie zaczął odczuwać ból karku. Następnie, tego samego dnia został przewieziony przez zespół ratownictwa medycznego do Zespołu (...) w S., gdzie do dnia 25 maja 2016 roku przebywał na Oddziale Chirurgicznym. Podczas pobytu w szpitalu po wykonaniu badania RTG czaszki, kręgosłupa szyjnego oraz TK kręgosłupa szyjnego, stwierdzono u powoda złamanie trzonu i łuku C3 po stronie lewej z rozerwaniem w stawie międzykręgowym C3/C4. Kręgosłup szyjny powoda unieruchomiono w opatrunku gipsowym typu Minewra i skierowano do (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w O.. Powód po wyjściu ze szpitala przebywał w domu. Przy czynnościach życia codziennego tj. ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków pomagała mu w tym czasie matka i inni członkowie rodziny. Wymagał pomocy przy zmianie pozycji siała – wstawaniu, siadaniu

(dowód: opinia biegłego L. G. k. 130-130v, dokumentacja medyczna k. 41-49, zeznania świadka P. M. k. 118 – 118v– nagranie 00:34:06-00:54:56, zeznania świadka D. M. k. 117v-118 – nagarnie 00:05:43-00:34:06, dowód z przesłuchania stron – powoda k. 123-124v – nagranie 00:02:25-00:56:35)

Następnie, powód zgodnie z wystawionym skierowaniem w dniu 30 maja 2016 roku udał się do (...) w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O., skąd został skierowany na Oddział (...) Urazowo-Ortopedycznej i (...) Kręgosłupa tego szpitala. W dniu 31 maja 2016 roku wykonano zabieg operacyjny z dyscektomią C3/C4, stabilizacją przeszczepem kostnym autogennym z talerza biodrowego prawnego i stabilizacją C2-C4 płytą Vectra Synthes. Kręgosłup szyjny powoda został unieruchomiony w kołnierzu szyjnym na okres 6 tygodni. Powód został wypisany w dniu 3 czerwca 2016 roku, z zalecaniem kontroli za 6 tygodni. Podczas kontroli, która miała miejsce 19 lipca 2016 roku wykonano badanie RTG, które wykazało prawidłowe ustawienie wszczepów. Powód przez okres 6 tygodni po zabiegu operacyjnym odczuwał znaczne dolegliwości bólowe, przyjmował leki przeciwbólowe. Po zdjęciu kołnierza ortopedycznego przechodził zabiegi rehabilitacyjne w systemie ambulatoryjnym w okresie od 16 września 2016 roku do 7 października 2016 roku. Powód wobec braku poprawy stanu zdrowia i jego dalszej niezdolności do pracy (...) Oddział w O. Wydział Orzecznictwa Lekarskiego i Prewencji w ramach prewencji rentowej został skierowany na rehabilitację leczniczą narządu ruchu w systemie stacjonarnym do ośrodka rehabilitacyjnego na turnus. Powód w okresie od dnia 15 marca 2017 roku do dnia 07 kwietnia 2017 roku poddany został intensywnej, stacjonarnej rehabilitacji w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) – Centrum (...). Korzystał w tym czasie z zabiegów kinezyterapii, zabiegów światłoleczniczych, pola magnetycznego oraz lasera. W okresie rehabilitacji powód nie mógł wykonywać gwałtownych ruchów, miał trudność z obróceniem głowy. Powód początkowo po zabiegu operacyjnym stale przyjmował leki przeciwbólowe, a następnie okresowo w razie potrzeby. Dolegliwości bólowe obecnie, jeśli występują, to obejmują odcinek szyjny kręgosłupa i zazwyczaj występują w godzinach rannych.

(dowód: opinia biegłego L. G. k. 130-130v, dokumentacja medyczna k. 50-57, k. 63, zaświadczenie k. 65, zawiadomienie o skierowaniu na rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS z dnia 21 listopada 2016 roku k. 73-74, informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej k. 75-80, zeznania świadka P. M. k. 118 – 118v– nagranie 00:34:06-00:54:56, zeznania świadka D. M. k. 117v-118 – nagarnie 00:05:43-00:34:06, dowód z przesłuchania stron – powoda k. 123-124v – nagranie 00:02:25-00:56:35)

Powód zgłosił pozwanemu szkodę, której doznał na skutek zdarzenia z dnia 21 maja 2016 roku i pismem z dnia 19 września 2016 roku wezwał pozwanego zapłaty kwoty 50.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Pozwany decyzjami z dnia 20 października 2016 roku oraz z dnia 14 listopada 2016 roku przyznał powodowi kwotę 16.352 złotych, na którą złożyły się kwota 15.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwota 1.344 złotych tytułem kosztów opieki oraz kwota 8 złotych z tytułu zwrotu kosztów leczenia w postaci zwrotu kosztów zakupu kołnierza.

(dowód: zgłoszenie szkody osobowej z dnia 19 września 2016 roku k. 26-29, pismo pozwanego z dnia 27 września 2016 roku k. 30-31, decyzja pozwanego z dnia 20 października 2016 roku k. 32, decyzja pozwanego z dnia 14 listopada 2016 roku k. 33)

Powód w dniu zdarzenia miał 24 lata, powód pracował jako stolarz. Mieszkał wspólnie z rodzicami, którym również pomagał w pracach przy gospodarstwie. Po zdarzeniu do 30 września 2016 roku przebywał na zwolnieniach lekarskich. Po wykorzystaniu pełnego okresu zasiłkowego decyzją z dnia 25 października 2016 roku (...) Oddział w O. odmówił powodowi prawa do zasiłku chorobowego po dacie 22 października 2016 roku. Po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i analizy dokumentacji medycznej lekarz orzecznik ZUS decyzją z dnia 07 listopada 2016 roku uznał powoda za niezdolnego do pracy na okres 6 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. Decyzją (...) Oddziału w O. z dnia 10 listopada 2016 roku przyznano powodowi prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 23 października 2016 roku do dnia 20 kwietnia 2017 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru w okresie 23 października 2016 roku do dnia 20 stycznia 2017 roku oraz 75% podstawy wymiaru w okresie od dnia 21 stycznia 2017 roku do dnia 20 kwietnia 2017 roku.

(dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 25 maja 2016 roku k. 66, zaświadczenie lekarskie z dnia 26 sierpnia 2016 roku k. 66, zaświadczenie lekarskie z dnia 13 września 2016 roku k. 67, decyzja (...) Oddział w O. z dnia 25 października 2016 roku k. 68, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 07 listopada 2016 roku k. 69-70, decyzja (...) Oddział w O. z dnia 10 listopada 2016 roku k. 71-72)

Na skutek zdarzenia u powoda stwierdzono trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 15%. Powód w dalekiej przyszłości może spodziewać się pourazowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, które będą wymagały kontroli specjalistycznej i ewentualnego leczenia.

(dowód: opinia biegłego L. G. k. 130 – 130v)

Powód bezpośrednio po wypadku doświadczył ujemnych psychicznych konsekwencji w postaci bezradności związanej z byciem obciążeniem dla swoich bliskich. Został pozbawiony niezależności, samodzielności, doświadczył lęków przed jazdą samochodem i obaw związanych z tym co przyniosą oddziaływania medyczne, które mimo wszystko nie przyniosły oczekiwanych przez niego rezultatów. Powód doświadcza problemów ze spaniem jako pośrednich konsekwencji wypadku, które również wpływają na zmęczenie i rozdrażnienie powoda, czyli na rozchwianie jego zdrowia psychicznego. Po wypadku zmieniła się jakość życia powoda. Leczenie obrażeń fizycznych nie przyniosło oczekiwanego rezultatu w postaci zupełnego powrotu do zdrowia co przełożyło się na jego stan psychiczny. Ponadto konsekwencją wypadku jest przerwa w ciągłości zawodowej powoda, a w dalszej perspektywie mierzenie się z problemami w tej sferze, ponieważ pomimo posiadanej pracy obciążającej fizycznie, przez pojawiające się bóle musi poszukać pracy, która będzie dostosowana do jego ograniczeń zdrowotnych.

(dowód: opinia sądowo-psychologiczna biegłego K. C. z dnia 15 kwietnia 2019 roku k. 154-158v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w zakresie zadośćuczynienia zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwości nie kwestionowano, zeznaniach powoda T. M., świadków D. M., P. M., a także opinii biegłych z zakresu traumatologii i narządu ruchu L. G. oraz z zakresu psychologii K. C..

Zeznania świadków dotyczyły stanu zdrowia powoda bezpośrednio po zdarzeniu, procesu jego leczenia, rehabilitacji oraz ograniczeń w życiu codziennym, które związane były ze skutkami zdarzenia z dnia 21 maja 2016 roku. Zeznania te były spójne i zgodne ze sobą oraz pokrywały się z przedstawioną dokumentacją medyczną. Powód w sposób logiczny i przekonywający przedstawił zakres i rozmiar doznanego w czasie zdarzenia urazu i krzywdy związanej z następstwami zdarzenia. Złożone przez powoda zeznania były w całości wiarygodne i znalazły odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie, w szczególności zeznaniach świadków i opiniach biegłych.

Sąd ustalając konsekwencję wypadku dla zdrowia powoda uwzględnił opinię biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu oraz biegłego psychologa. Opinie były bowiem jasne, nie zawierały luk i sprzeczności. Biegli wskazali rzeczowe argumenty na poparcie swoich końcowych wniosków. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia bądź zdyskwalifikowania tych dowodów, a zawarte w nich wnioski pozwalają na zweryfikowanie twierdzeń wcześniej przywołanych osobowych źródeł dowodowych. Co istotne opinie ostatecznie nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron.

Bezspornym w warunkach niniejszej sprawy był fakt, że w dniu 21 maja 2016 roku doszło do wypadku, podczas którego powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego – złamania trzonu i łuku kręgu szyjnego C3 z podwichnięciem C3/C4. Pozwany nie kwestionował co do zasady swej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 21 maja 2016 roku. Oś sporu koncertowała się zaś wokół wysokości zgłoszonego przez powoda żądania.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (j.t. Dz. U. z 2018r., poz. 473 ze zm.). Według przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 36 ust. 1 zdanie pierwsze wskazanej ustawy stanowi z kolei, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę opiera się zaś na przepisie art. 445 § 1 k.c., stanowiącym, iż w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 k.c. dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tutaj o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami rozstroju zdrowia), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest kompensacja krzywdy, czyli negatywnych doznań psychicznych i fizycznych wynikających ze zdarzenia szkodzącego. Oczywistym jest, że nie da się zrównoważyć w pełni uszczerbku niemajątkowego przy pomocy majątkowego środka ochrony, jakim są pieniądze. Niewymierny i ocenny charakter kryteriów mających wpływ na ustalenie wysokości zadośćuczynienia sprawia, że Sąd przy orzekaniu ma pewną swobodę i w ramach tej swobody orzeka, jaka kwota zadośćuczynienia będzie w danych okolicznościach odpowiednia ( wyrok SA w Białymstoku z dnia 23 września 2016 roku, I ACa 569/16).

Zadośćuczynienie, stanowiące formę rekompensaty pieniężnej z tytułu doznanej szkody niemajątkowej, ma być „odpowiednie” do doznanej krzywdy, którą określa się przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych oraz skutków uszczerbku zdrowia na przyszłość. Zespół tych okoliczności stanowi podstawę faktyczną określenia zadośćuczynienia, zarówno przy precyzowaniu żądania przez poszkodowanego, jak i przy wyrokowaniu ( wyrok SN z dnia 29 października 2008 roku, IV CSK 243/08). Przepisy kodeksu cywilnego nie definiują żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, wypracowała je zaś judykatura, zwłaszcza Sądu Najwyższego. Wskazuje się, że przy określeniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy.

Przy ocenie „odpowiedniej sumy” zasądzanej tytułem zadośćuczynienia należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak, aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub, co najmniej, złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną ( wyrok SN z dnia 04 lutego 2008 roku, II KK 349/07, wyrok SN z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, wyrok SA w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 r., III APr 43/94.) Ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników ( wyrok SN z dnia 09 listopada 2007r., V CSK 245/07).

Wskutek przedmiotowego zdarzenia powód – młody, sprawny mężczyzna doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 15%. Tak więc w sposób trwały funkcjonowanie organizmu powoda zostało zaburzone. Nadto, co w swej opinii podkreślił biegły L. G. u powoda mogą wystąpić w przyszłości pourazowe zmiany zwyrodnieniowe, które będą wymagały kontroli specjalistycznej i ewentualnego leczenia.

Zdaniem Sądu, doznany przez powoda uraz kręgosłupa szyjnego był poważny, wiązał się z koniecznością przeprowadzenia leczenia operacyjnego, a w dalszej kolejności spowodował ograniczenia w swobodnym poruszaniu się. Przez okres 6 tygodni po zabiegu operacyjnym dolegliwości bólowe były znaczne, a obecnie występują okresowo. Powód bezpośrednio po zdarzeniu i potem po zabiegu wymagał

pomocy w codziennych czynnościach, takich jak mycie się, przygotowywanie posiłków, poruszanie się. Przyjmował leki przeciwbólowe oraz nasenne.

Skutki zdarzenia, proces leczenia i rehabilitacji negatywnie wpływały na samopoczucie powoda, który wprawdzie nie korzystał z pomocy psychologa i psychiatry, ale powyższe samo w sobie nie może deprecjonować negatywnego wpływu zdarzenia na samopoczucie powoda. Powoda irytowała jego niesprawność ruchowa oraz ból, który odczuwał, a także poczucie winy, że jest ciężarem dla rodziny.

Został pozbawiony poczucia niezależności, samodzielności typowych przymiotów dla osoby dorosłej. Doświadczył problemów ze snem, które zwłaszcza w początkowym okresie po zdarzeniu powodowały zmęczenie i rozdrażnienie. Proces leczenia i rehabilitacji nie przyniósł zadawalających rezultatów w postaci pełnego powrotu do zdrowia, co przełożyło się na stan psychiczny powoda. Powód w chwili zdarzenia miał 24 lata, pracował zawodowo jako stolarz, prowadził aktywny tryb życia, pomagał rodzinie w pracy na gospodarstwie. W wyniku wypadku powód nie mógł wykonywać pracy wymagającej sprawności fizycznej, a taką do tej pory wykonywał.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, uwzględniając stwierdzone uszkodzenia ciała, okres leczenia, rehabilitacji, a także fakt, że powód doznał 15% trwałego uszczerbku na zdrowiu, jak również możliwe pourazowe zmiany zwyrodnieniowe, które mogą zasinieć w przyszłości Sąd uznał, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia będzie kwota w wysokości 25.000 złotych. Kwota ta łącznie z wypłacona w toku postepowania likwidacyjnego kwotą 15.000 złotych w całości zrekompensuje cierpienia fizyczne i psychiczne, których powód doiznał na skutek zdarzenia z dnia 21 maja 2016 roku i które w związku z tym zdarzenie mogą powstać w przyszłości.

Rozstrzygniecie o odsetkach Sąd oparł na dyspozycji art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód w postępowaniu likwidacyjnym określił wysokość swojego roszczenia i nie było przeszkód, aby pozwany dokonał na jego rzecz wypłaty zadośćuczynienia w terminie określonym w powołanych przepisach.

Niezasadne są twierdzenia pozwanego, że ustawowe odsetki należy zasądzić od daty wyrokowania, gdyż dopiero wówczas konkretyzuje się co do zasady, jak i co do wysokości obowiązek pozwanego zapłaty określonej kwoty zadośćuczynienia. Sąd podziela w tym zakresie pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 roku, że: „jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu.” (wyrok SN z dnia 16.12.2011 r., V CSK 38/11).

Sąd na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617 złotych tytułem kosztów procesu. Na kwotę tą składały się: 3.600 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł podstaw do przyznania na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości o co wnosił pełnomocnik powoda. Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy brak jest przesłanek zasądzenia wynagrodzenia wyższego od stawki minimalnej. Czynności podejmowane przez pełnomocnika powoda nie odbiegały od czynności typowych, a sprawa nie była szczególnie skomplikowana, zatem nie było podstaw do przyznania kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości.

Sąd zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U. 2019r., poz. 785) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 2669,44 złotych tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Szczytnie, od obowiązku poniesienia których powód był zwolniony. Na kwotę tę składały się: opłata sądowa od pozwu – 1.250 złotych, wynagrodzenie biegłych w łącznej wysokości 1.419,44 złote.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  przedłożyć za 14 dni lub z apelacją

S., dnia 19 lipca 2019 roku