Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P 105/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Szlufik

Protokolant: Weronika Kulpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2019 r. we W.

sprawy z powództwa M. L.

przeciwko Skarbowi Państwa -Zakładowi Karnemu nr 1 we W.

o równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, o zapłatę uposażenia

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej;

III.  koszty sądowe zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Powód M. L. pozwem z dnia 22 lutego 2018 r. (data prezentaty Biura Podawczego Sądu k. 3), skierowanym przeciwko stronie pozwanej Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu nr 1 we W., wniósł o zasądzenie na jego rzecz:

- kwoty 3.520,00 zł tytułem równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania za okres od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 marca 2015 r.,

- kwoty 10.169,00 zł tytułem zaległego uposażenia w związku z zawieszeniem w czynnościach służbowych za okres od dnia 28 stycznia 2016 r. do dnia 26 lipca 2016 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 stycznia 2016 r.

Nadto, powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 23 listopada 2017 r., skierował do Dyrektora Zakładu Karnego nr 1 we W., płk. A. S. raport o wypłatę równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania za okres od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r. i w dniu 14 lutego 2018 r. uzyskał odpowiedź odmowną. Jako uzasadnienie podano, że dnia 7 stycznia 2014 r. Dyrektor Zakładu Karnego przyznał mu pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego w wysokości 49.687,50 zł, zaś decyzją z dnia 8 stycznia 2014 r. stwierdził, że równoważnik z tytułu braku mieszkania nie przysługuje z na uwagi na przyznanie pomocy finansowej. W dalszej części wskazano, że uległo ono przedawnieniu ze względu na upłynięcie 3 lat oraz, że w tym okresie powód nie dochodził zaspokojenia roszczenia.

Zdaniem powoda, doszło do celowego i świadomego wprowadzenia jego w błąd. Odrzucenie raportu wydaje się niezasadne, ponieważ w ocenie powoda, przerwał on bieg przedawnienia.

Kolejno podał, że decyzją personalną (...) z dnia 28 stycznia 2016 r. został zawieszony w czynnościach służbowych na okres 3 miesięcy w związku z tymczasowym aresztowaniem, zaś decyzją personalną (...) z dnia 27 kwietnia 2016 r. został zawieszony w czynnościach służbowych od dnia 27 kwietnia 2016 r. do dnia 26 lipca 2016r. w związku z wpłynięciem wniosku o zmianę środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych. Powód nadmienił, że od dnia 27 lipca 2016 r. został przywrócony do służby, natomiast postępowanie karne, które toczyło się przed (...) Wydziałem Zamiejscowym Departamentu do spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury (...) we W., zostało zamknięte w kwietniu, a w października 2017r. skierowane do Sądu Rejonowego Wrocław – Fabryczna. Do chwili obecnej nie otrzymał aktu oskarżenia i nadal nie wie, jaka będzie dalsza decyzja sądu do przesłanego materiału przez prokuraturę.

Powód wskazał, że w dniu 23 sierpnia 2016 r. zwrócił się do Dyrektora Zakładu Karnego nr 1 we W., o wypłatę zaległego uposażenia, w związku z zawieszeniem w czynnościach służbowych, powołując się na art. 95 ust.2 ustawy o Służbie Więziennej. Po wymianie korespondencji, Dyrektor stwierdził, iż uposażenie nie może zostać zwrócone, ponieważ postępowanie karne nie zostało zakończone, zaś, gdy tylko to nastąpi, zostanie niezwłocznie zwrócone.

Powód podniósł, że zawieszenie w czynnościach służbowych zostało uchylone. Zdaniem powoda, nawet, jeżeli dojdzie do procesu sądowego to trwać on będzie na tyle długo, że rodzi się obawa, że Dyrektor ponownie powoła się na treść art. 226 ust. 1 ww. ustawy, gdzie roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat.

Strona pozwana Skarb Państwa Zakład Karny nr 1 we W. , w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości, jako bezzasadnego i przedawnionego oraz o zasądzenie od powoda, na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana podała m.in., że zgodnie z obowiązującym art. 95 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej, funkcjonariuszowi zawieszonemu w czynnościach służbowych, zawiesza się, od najbliższego terminu płatności, 50 % należnego uposażenia. Zatem wypłatę pozostałej części uposażenia należało powodowi we wskazanym okresie obligatoryjnie zawiesić, co też strona pozwana uczyniła.

Podała, że w dniu 27 lipca 2016r. powód został przywrócony do czynnej służby (faktycznego wykonywania obowiązków służbowych).

Strona pozwana, powołując się na treść cyt. art. 95 ust. 1, wskazała, że funkcjonariusz, może otrzymać zawieszoną część uposażenia w przypadku uchylenia zawieszenia w czynnościach służbowych, pod warunkiem spełnienia przesłanek wymienionych ww. przepisie. Strona pozwana zwróciła uwagę, że powód został przywrócony do służby w dniu 27 lipca 2016 r., nie mniej jednak w momencie zakończenia okresu zawieszenia w czynnościach służbowych i powrotu powoda do czynnej służby, nie zostało wobec niego prawomocnie zakończone postępowanie karne. Tym samym, nie spełnił drugiego warunku przewidzianego w art. 95 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej.

W ocenie strony pozwanej, roszczenie powoda uznać należy za przedwczesne, a co za tym idzie, niewymagalne w dacie uchylenia zawieszenia w czynnościach służbowych powoda. Nadmieniła przy tym, że w sytuacji zakończenia postępowania karnego prowadzonego wobec powoda i ekskulpacji od postawionych mu zarzutów, nastąpi zwrot zawieszonej jemu części uposażenia, o czym powód był informowany. Zdaniem strony pozwanej, podkreślenia przy tym wymaga, że bieg terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 226 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej biegnie dla roszczeń wymagalnych. Zawieszona powodowi wypłata części uposażenia do czasu prawomocnego umorzenia postępowania karnego lub uniewinnienia prawomocnym wyrokiem Sądu za przestępstwo, o którym mowa w art. 95 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej, nie jest roszczeniem wymagalnym.

Odnosząc się do zwrotu równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania, strona pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia części roszczenia, wskazując, że w świetle art. 226 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej zarzut ten jest uzasadniony. Powód w okresie po dniu 8 stycznia 2016 r. (kiedy wydano i doręczono mu decyzję z dnia 8 stycznia 2014 r., znak D/Kw- (...), stwierdzającą, że od dnia 8 stycznia 2014 r. równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania nie przysługuje mu z uwagi na przyznanie pomocy finansowej decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r., znak D/Kw- (...)) do dnia 23 listopada 2017 r. (kiedy to wystąpił z pisemnym raportem o wypłatę zaległego równoważnika za brak lokalu mieszkalnego od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r.), nie podjął żadnych czynności przed przełożonym właściwym do rozpatrywania roszczeń w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia. Brak wiedzy powoda o stanowisku Biura (...) z dnia 22 lutego 2013 r., znak (...)023-7/14/401 nie stanowi przy tym usprawiedliwionej wyjątkowymi okolicznościami przyczyny opóźnienia powoda w dochodzeniu roszczenia.

W toku postępowania, stanowiska stron nie uległy dalszej zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. L., z dniem 19 października 2006 r. zostało mianowany na stanowisko strażnika w dziale ochrony w Zakładzie Karnym nr 1 we W..

Z dniem 20 grudnia 2008 r. powodowi nadano stopień kaprala Służby Więziennej, zaś z dniem 1 kwietnia 2009 r. powoda mianowano na stanowisko starszego strażnika w dziale ochrony w Zakładzie Karnym nr 1 we W..

W dniu 20 grudnia 2010 r. powód został mianowany na stanowisko oddziałowego działu ochrony w Zakładzie Karnym nr 1 we W., natomiast z dniem 15 grudnia 2011 r. na starszego oddziałowego działu ochrony ww. Zakładzie.

Decyzją personalną nr (...) z dnia 28 stycznia 2016 r. Dyrektora Zakładu Karnego Nr 1 we W. powód został zawieszony z dniem 27 stycznia 2016 r. w czynnościach służbowych na okres 3 miesięcy w związku z tymczasowym aresztowaniem.

Decyzją Personalną nr (...) Dyrektora Zakładu Karnego Nr 1 we W., powód został zawieszony z dniem 27 kwietnia 2016 r. do dnia 26 lipca 2016 r. w czynnościach służbowych w związku z prowadzonym postępowaniem karnym o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego przez (...) Wydział Zamiejscowy Departamentu do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej we W..

W okresie zawieszenia, powodowi zawieszono 50 % należnego uposażenia.

Dowód: - dokumentacja w aktach osobowych powoda,

- decyzje personalne (...), (...), k. 9 – 11,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej M. B., k. 79 (płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 19 września 2018r. k. 80).

Centralny Zarząd Służby Więziennej w zakresie wątpliwości prawnych dotyczących równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania, wskazał m.in., że funkcjonariusz traci uprawnienie do wypłaty równoważnika z tytułu braku mieszkania z dniem uprawomocnienia się (decyzja ostateczna) decyzji o udzieleniu pomocy finansowej, na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Ponadto wskazał, że art. 178 ustawy należy interpretować zgodnie z regułami wykładni językowej, tj. ust. 1 stanowi zasadę ogólną, a ust. 2 jest wyjątkiem od tej zasady. Tylko w jednym z przypadków ze względów celowościowych – w sytuacji, gdy funkcjonariusza ponownie przenosi się służbowo (z powrotem) do miejscowości pełnienia służby, w której nie spełniał warunków do otrzymania równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania, bo posiadał tytuł prawny do lokalu mieszkalnego lub domu, należy uznać, że nie przysługuje mu przedmiotowy równoważnik pieniężny.

Dowód: pismo Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 7 marca 2011 r., k. 45 – 52.

Biuro (...) Centralnego Zarządu Służby Więziennej, w piśmie z dnia 22 lutego 2013 r., zajęło stanowisko, że zwrot „przyznanie pomocy finansowej”, zawarty w przepisie art. 178 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, „należy rozumieć, jako przyznanie i wypłata pomocy finansowej” – moment całkowitej wypłaty przedmiotowego świadczenia.

Ww. stanowisko, zostało przekazane do Biura K. – Inwestycyjnego (...).

Dowód: - pismo z dnia 22 lutego 2013 r., k. 8

W listopadzie 2013 r. powód złożył wniosek o dofinansowanie, ze względu na budowę domu.

Decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r., D/Kw- (...) Dyrektor Zakładu Karnego nr 1 we W., po rozpatrzeniu wniosku powoda z dnia 8 listopada 2013 r., postanowił:

1.  przyznać powodowi pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego w wysokości 49.687, 50 zł,

2.  kwotę należnej pomocy ww. wysokości wypłacić jednorazowo na konto wskazane w dziale finansowym w terminie do dwóch lat od dnia wydania decyzji o przyznaniu pomocy,

3.  uznać powoda za osobę, wobec której zrealizowane zostało prawo do lokalu mieszkalnego w myśl art. 171 pkt 2 ustawy o SW.

Decyzją z dnia 8 stycznia 2014 r., D/Kw- (...), Zastępca Dyrektora Zakładu Karnego nr 1 we W., stwierdził, że M. L., począwszy od dnia 8 stycznia 2014 r. nie przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, z uwagi na fakt, że decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r. przyznano jemu pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Pomoc finansową, o której mowa w decyzji z dnia 7 stycznia 2014 r., powód otrzymał w dniu 24 marca 2015 r.

Dowód: - decyzja z dnia 8 stycznia 2014 r., k. 40,

- decyzja z dnia 7 stycznia 2014 r., k. 41 – 42,

- przesłuchanie powoda, k. 78 (płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 19 września 2018r. k. 80),

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej A. Ś., k. 79 (płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 19 września 2018r. k. 80).

W dniu 2 stycznia 2015 r. powód zwrócił się do Dyrektora Zakładu Karnego nr 1 we W. o przyznanie równoważnika pieniężnego za remont lokalu mieszkalnego.

Powód oświadczył, że zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy użyczenia.

O przyznanie równoważnika pieniężnego za remont lokalu mieszkalnego, powód zwrócił się następnie w dniu 4 stycznia 2016 r.

Dowód: - wniosek o przyznanie równoważnika pieniężnego, k. 69 – 71,

- przesłuchanie powoda, k. 78 (płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 19 września 2018r. k. 80).

Począwszy od dnia 27 lipca 2016 r., powód został przywrócony do służby.

bezsporne

Pismem z dnia 23 sierpnia 2016 r., skierowanym do Dyrektora Zakładu Karnego nr 1 we W., pełnomocnik powoda zwrócił się o wypłatę zawieszonego uprzednio uposażenia, powołując się na art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.

Dyrektor Zakładu Karnego pismami z dniu 20 września 2016 r., a następnie z dnia 14 października 2016 r. ustosunkowując się do wniosku powoda, poinformował, że zwrot uposażenia nie jest możliwy, ponieważ postępowanie karne przeciwko powodowi nie zostało jeszcze zakończone.

Stanowisko zawarte w piśmie z dnia 14 października 2016 r. Dyrektor Zakładu Karnego podtrzymał również w dalszej korespondencji z powodem.

Także Centralny Zarząd Służby Więziennej Biuro Kadr i (...) wskazał na prawidłowość interpretacji przepisu art. 95 ust. 2 z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.

Dowód: - pismo z dnia 23 sierpnia 2016r., k. 12, 13,

- pismo strony pozwanej z dnia 20 września 2016 r., k. 14,

- pismo strony pozwanej z dnia 14 października 2016 r., k. 15,

- pismo strony pozwanej z dnia 6 grudnia 2016 r., k. 16, 17,

- pismo do powoda z dnia 5 kwietnia 2018 r., k. 43, 44.

Pismem z dnia 23 listopada 2017 r., skierowanym do Dyrektora strony pozwanej, powód zwrócił się o wypłatę zaległego równoważnika za brak lokalu mieszkalnego od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r., powołując się na decyzję z dnia 7 stycznia 2014 r., D/Kw- (...) o przyznaniu pomocy finansowej.

W dniu 10 stycznia 2018 r. powód zwrócił się o przyznanie równoważnika pieniężnego za remont lokalu mieszkalnego za rok 2017.

Decyzją z dnia 14 lutego 2018 r., D/Kw.165.3.2018.MS stwierdzono, że powodowi nie przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, wskazując, że mając na względzie treść art. 178 ust. 1 pkt 2 ustawy o Służbie Więziennej i fakt przyznania M. L. pomocy finansowej decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r., brak jest podstaw do uznania roszczenia funkcjonariusza za okres od dnia 23 listopada 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r. Co do roszczenia za okres od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 22 listopada 2014 r., zgodnie z art. 226 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej, uległo ono przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym stało się wymagalne.

Dowód: - raport z dnia 23 listopada 2017 r., k. 5,

- decyzja z dnia 14 lutego 2018 r., k. 6 – 7,

- wniosek o przyznanie równoważnika pieniężnego za remont lokalu mieszkalnego, k. 72.

Wysokość miesięcznego uposażenia powoda wynosi 4.212,00 zł.

Dowód: zaświadczenie k.85.

Postępowanie karne przeciwko powodowi nie zostało zakończone prawomocnie.

bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu w całości.

W rozpatrywanej sprawie, powód M. L. wnosił o zasądzenie na jego rzecz:

- kwoty 3.520,00 zł tytułem równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania za okres od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r., wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 marca 2015 r.,

- kwoty 10.169,00 zł tytułem zaległego uposażenia w związku z zawieszeniem w czynnościach służbowych za okres od dnia 28 stycznia 2016 r. do dnia 26 lipca 2016 r., wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 stycznia 2016 r.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd ustalił na podstawie dokumentów w aktach osobowych powoda oraz dokumentów wymienionych w treści uzasadnienia, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i wiarygodności oraz nie budziły one uzasadnionych wątpliwości ze strony Sądu.

Nadto, Sąd przeprowadził dowód z przesłuchania stron, zaś złożone przez nich zeznania obdarzył walorem wiarygodności, w zakresie, w jakim pozostawały spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania.

Stan faktyczny w sprawie był w zasadzie bezsporny, w okresie od dnia 27 stycznia 2016 r. do dnia 24 lipca 2016 r. Dyrektor Zakładu Karnego nr 1 we W., zawiesił powoda w wykonywaniu obowiązków służbowych, zaś z dniem 27 lipca 2016 r. powód został przywrócony do służby. Wobec powyższego, kwestia sporna sprowadzała się do ustalenia prawa powoda do części zawieszonego uposażenia i wykładni art. 95 ustawy o Służbie Więziennej.

Strona pozwana argumentowała, że roszczenie powoda należy uznać za przedwczesne, bowiem nie zostało wobec niego prawomocnie zakończone postępowanie karne, powód zaś twierdził, że ww. kwestia pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sporu.

Przepis art. 94 ust. 3 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (tekst jednolity: Dz. U. z 2017r. poz. 631 ze zmianami), wprowadza czasowe ograniczenie zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych, stanowiąc, iż może to nastąpić na czas nie dłuższy niż 3 miesiące. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres zawieszenia w czynnościach służbowych można przedłużyć na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 cyt. ustawy, funkcjonariuszowi zawieszonemu w czynnościach służbowych zawiesza się, od najbliższego terminu płatności, 50% należnego uposażenia. W razie uchylenia zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusz otrzymuje zawieszoną część uposażenia oraz podwyżki tego uposażenia, wprowadzone w okresie zawieszenia, jeżeli nie został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe z oskarżenia publicznego lub umyślnie popełnione przestępstwo skarbowe lub ukarany karą dyscyplinarną wydalenia ze służby (art. 95 ust.2).

W razie prawomocnego umorzenia postępowania karnego o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe lub uniewinnienia prawomocnym wyrokiem sądu w tej sprawie, funkcjonariusz otrzymuje zawieszoną część uposażenia oraz podwyżki tego uposażenia, wprowadzone w okresie zawieszenia, chociażby umorzenie lub uniewinnienie nastąpiło po zwolnieniu funkcjonariusza ze służby (art. 95 ust.3).

Przepisu ust. 3 nie stosuje się, w przypadku, gdy postępowanie karne o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, o których mowa w ust. 2, umorzono z powodu przedawnienia, amnestii, a także w przypadku warunkowego umorzenia tego postępowania (art. 95 ust.4).

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd podzielił stanowisko strony pozwanej i uznał, że roszczenie powoda jest przedwczesne i tylko w przypadku zmiany stanu faktycznego, tj. zakończenia postępowania karnego prowadzonego wobec powoda i uniewinnienia powoda od postawionych mu zarzutów powinien nastąpić zwrot zawieszonej części uposażenia. Należy przyjąć bowiem, iż funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje zwrot zawieszonej części uposażenia w przypadku spełnienia dwóch warunków:

1. musi nastąpić uchylenie zawieszenia w czynnościach służbowych;

2.funkcjonariusz nie może zostać skazany ani prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślnie popełnione przestępstwo skarbowe ani ukarany karą dyscyplinarną wydalenia ze służby.

Zdaniem Sądu w kontekście wykładni literalnej i celowościowej art. 95 ustawy o Służbie Więziennej uprawnienie powoda do otrzymania zawieszonej części uposażenia wyłączone było w dacie uchylenia zawieszenia powoda w czynnościach służbowych, w związku z faktem, iż prowadzone wobec niego postępowanie karne nie zakończyło się prawomocnie. I jak słusznie podnosi strona pozwana odmienna interpretacja przepisu art. 95 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej, nie miałaby uzasadnienia z uwagi na treść art. 95 ust. 3 w/w ustawy, który wskazuje, jaki sposób zakończenia postępowania karnego uprawnia funkcjonariusza do otrzymania zawieszonej części uposażenia także po zwolnieniu ze służby. W ocenie Sądu z takiej konstrukcji przepisu art. 95 ustawy o Służbie Więziennej wypłatę zawieszonego uposażenia powodowi determinuje sposób zakończenia postępowania karnego i dlatego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego w stosunku do powoda nie ma żadnych podstaw do wypłaty powodowi zawieszonej części uposażenia.

W oparciu o wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, Sąd uznał, że roszczenie powoda o zwrot równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania również nie zasługuje na uwzględnienie.

Celem przyznania pomocy finansowej, o której mowa w art. 170 cyt. ustawy z dnia 9 kwietnia 2010r., jest realizacja prawa funkcjonariusza do zamieszkiwania w miejscowości, w której pełni służbę, zaś warunkiem sine qua non przyznania pomocy finansowej jest brak zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych funkcjonariusza.

Jak stanowi art. 178 ust. 1, funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, jeżeli funkcjonariuszowi lub jego małżonkowi nie przyznano pomocy finansowej, o której mowa w art. 184 ust.1.

Bezsporne w niniejszej sprawie pozostawało, że decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r., D/Kw- (...) Dyrektor Zakładu Karnego nr 1 we W., po rozpatrzeniu wniosku powoda z dnia 8 listopada 2013 r., postanowił przyznać jemu pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego w wysokości 49.687, 50 zł.

Decyzją z dnia 8 stycznia 2014 r., D/Kw- (...), Zastępca Dyrektora Zakładu Karnego nr 1 we W., stwierdził, że M. L., począwszy od dnia 8 stycznia 2014 r. nie przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, z uwagi na fakt, że decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r. przyznano jemu pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

W okolicznościach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu, roszczenie powoda o zwrot równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania za okres od dnia 8 stycznia 2014 r. do dnia 22 listopada 2014 r. uległo przedawnieniu.

Zgodnie z przepisem art. 226 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej, roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Zdaniem Sądu, fakt, że powód nie znał stanowiska Biura (...), wyrażonego w piśmie z dnia 22 lutego 2013 r., nie stanowi samo w sobie okoliczności, o której mowa w art. 226 ust. 3 ww. ustawy. Rację ma strona pozwana, że z ww. pisma, w żaden sposób nie wynika, aby stanowisko Biura (...) zostało przedstawione jednostkom organizacyjnym Służby Więziennej do służbowego wykorzystania, a zatem aby miało moc wiążącą.

W zakresie pozostałej części roszczenia, tj. o zwrot równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania za okres od dnia 23 listopada 2014 r. do dnia 24 marca 2015 r., w świetle obowiązującej regulacji prawnej – tj. artykułu 178 ust. 1 pkt 2 ustawy o służbie więziennej, zdaniem Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie.

Biorąc pod uwagę fakt, że decyzją z dnia 7 stycznia 2014 r. przyznano powodowi pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego w wysokości 49.687, 50 zł, jego prawo do równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania zostało wyłączone.

Powyższe niewątpliwie wspiera stanowisko Centralnego Zarządu Służby Więziennej, w którym wskazano m.in., że funkcjonariusz traci uprawnienie do wypłaty równoważnika z tytułu braku mieszkania z dniem uprawomocnienia się (decyzja ostateczna) decyzji o udzieleniu pomocy finansowej, na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak na wstępie i oddalił powództwo.

O kosztach zastępstwa procesowego w punkcie II sentencji wyroku, Sąd orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c., odstępując od ogólnej zasady wynikającej z art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie z art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ustawodawca nie precyzuje, co rozumieć należy przez „szczególnie uzasadniony” wypadek, pozostawiając to ocenie Sądu, który winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, tak związane z jej przebiegiem, jak i treścią i charakterem żądania oraz sytuacją osobistą i majątkową stron.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie za nieobciążaniem powoda obowiązkiem zwrócenia pozwanemu kosztów procesu przemawiało to, że w okolicznościach sprawy powód mógł mieć subiektywne, aczkolwiek błędne przekonanie o zasadności powództwa.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie III wyroku znajduje oparcie w art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018r. poz.300).

Dla tych motywów orzeczono jak w sentencji wyroku.