Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Staszkiewicz

Ławnicy: Danuta Dudzik, Irena Kubera

Protokolant: Agnieszka Zamojska

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2019 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa S. O. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy, odszkodowanie

I.  powództwo oddala,

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa,

III.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Danuta Dudzik SSR Anna Staszkiewicz Irena Kubera

Sygn. akt IV P 119/16

UZASADNIENIE

Powód S. O. (1), reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w pozwie wniesionym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości 270 zł, z tytułu niezgodne z prawem rozwiązania umowy pracę oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zgłoszonego żądania powód wskazał, że w dniu 1 sierpnia 2014 r. zawarł ze stroną pozwaną umowę o pracę na czas nieokreślony. Do zakresu jego obowiązków wchodziło kierowanie P. Partnerską, natomiast jako miejsce pracy wskazano P. Partnerskie w J., N., P., W. oraz we W.. Powód starannie wywiązywał się ze swoich obowiązków, a prowadzone przez niego placówki przynosiły zyski. Dnia 14 czerwca 2016 r. strona pozwana wręczył powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, skutkujące utratą zaufania pracodawcy (…) z uwagi na fakt, iż jako kierujący P. Partnerską w: J. i W. oraz P. Partnerską nr 2 we W. doprowadził (…) do sytuacji, w której od dnia 10 czerwca 2016 roku wskazane placówki były zamknięte i nie wykonywały działalności operacyjnej, w tym nie obsługiwały klientów”. Działanie powoda miały doprowadzić do narażenia strony pozwanej na straty materialne i szkody wizerunkowe. Strona pozwana wskazał ponadto w wypowiedzeniu, że sposób zarządzania P. Partnerskimi naruszał zasady współżycia społecznego i prawa pracy. Powód wskazał, że w całości nie zgadza się z twierdzeniami zawartymi w wypowiedzeniu. Swoją pracę wykonywał starannie i zgodnie z najwyższymi standardami etyki i lojalności względem pracodawcy. Wszelkie problemy, jakie w dniu 10 czerwca 2016 r. związane były w z funkcjonowaniem P. w J., W. i we W., były wynikiem celowego działania strony pozwanej, która dążyła z jednej strony do zdyskredytowania powoda, a z drugiej strony do znalezienia jakiegokolwiek (nawet pozornego) powodu rozwiązania umowy o pracę.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu strona pozwana potwierdziła, że powód był zatrudniony w pozwanym banku od dnia 1 sierpnia 2015 r. na czas nieokreślony, w wymiarze 0,05 etatu, na stanowisku starszy referent bankowy, kierujący placówką partnerską. Pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. pozwany bank rozwiązał z S. O. (1) umowę o pracę za wypowiedzeniem. S. O. (1), jak wynika z akt osobowych, był zatrudniony w pozwanym banku tylko w wymiarze 0,05 etatu. Taki stan rzeczy wynikał z faktu podpisania przez (...) S.A. ze spółką (...) S.A. umowy o współpracy, przedmiotem której, ogólnie rzecz ujmując, było prowadzenie we W., J., W. tzw. P. Partnerskich (...). Powód był także członkiem zarządu (...) S.A. Bank będąc instytucją zaufania publicznego, jak również z uwagi na zapisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe, ma obowiązek przestrzegania tajemnicy bankowej, co wiąże się z koniecznością zatrudniania osób dokonujących czynności bankowych w ramach stosunku pracy. Możliwość zawierania przez bank umów outsourcingowych jest ściśle określone w prawie bankowym. Przepis art. 104 ust. 1 prawa bankowego jednoznacznie wskazuje, iż bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować tajemnicę bankową, która obejmuje wszystkie informacje dotyczące czynności bankowej, uzyskane w czasie negocjacji, w trakcie zawierania i realizacji umowy, na podstawie której bank tę czynność wykonuje. Powyższe oznacza, że pracownicy spółki (...) S.A., by mogli wykonywać czynności bankowe, musieli także pozostawać pracownikami banku, zatrudnionymi choćby na część etatu. W dniu 14 czerwca 2016 r. bank rozwiązał umowę o współpracy ze spółką (...) S.A., ze skutkiem natychmiastowym, z uwagi na naruszenie postanowień w/w umowy. Naturalną konsekwencją tego faktu było rozwiązanie z powodem umowy o pracę za trzymiesięcznym wypowiedzeniem. Trudno bowiem wyobrazić sobie sytuację, by osoba wchodząca w skład zarządu spółki, z którą rozwiązano umowę o współpracy pozostawała pracownikiem podmiotu, który będąc drugą stroną umowy o współpracy dokonał jej wypowiedzenia.

Na rozprawie w dniu 09 maja 2018 r. powód zmienił żądanie i wniósł o przywrócenie go do pracy na poprzednich warunkach, ewentualnie o zasądzenie odszkodowania, którego wysokość określił w dniu 15 maja 2019 r. na 277,50 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Jest bezsporne, że w dniu 01 sierpnia 2014 r. S. O. (1) zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o pracę na czas nieokreślony, na podstawie której został zatrudniony na 0,05 etatu na stanowisku starszego inspektora bankowego.

Jest bezsporne, że w tym czasie S. O. (1) był również prezesem zarządu (...) S.A. z siedzibą w Ś., z którą (...) zawarł umowę o współpracy w zakresie prowadzenia placówek partnerskich. W ramach tej umowy spółka (...) prowadziła placówki partnerskie (...) w J., N., P., W. oraz placówkę nr 2 we W..

Jest bezsporne, że w związku z zawartą z (...) umową o pracę do obowiązków S. O. (1) należało kierowanie placówką partnerską, a miejscem świadczenia przez niego pracy były placówki partnerskie w J., N., P., W. oraz placówka nr 2 we W..

S. O. (1) został zatrudniony w (...) na 0,05 etatu w celu umożliwienia mu wykonywania czynności bankowych i uzyskania dostępu do systemów bankowych. Był to tzw. etat techniczny.

Dowód: zeznania świadka A. S. k. 106 i e-protokół k. 108,

zeznania świadka A. P. k. 106 i e-protokół k. 108;

Do obowiązków S. O. (1) należało nadzorowanie placówek od strony back – office i ich funkcjonowania, realizowania zadań przez placówki. Należało również nadzorowanie kwestii pracowniczych, wsparcie merytoryczne dla pracowników.

Dowód: zeznania świadka E. S. k. 211v-213,

zeznania świadka M. D. (1) k. 286v-287 i e-protokół k. 288;

W placówkach partnerskich (...), prowadzonych przez spółkę (...), pracowali pracownicy zatrudnieni przez tą spółkę na podstawie umowy o pracę na 0,95 etatu. Każdy z tych pracowników był również zatrudniony przez (...) na 0,05 etatu w celu umożliwienia im wykonywania czynności bankowych i uzyskania dostępu do systemów bankowych.

Dowód: zeznania świadka E. S. k. 211v-213,

zeznania świadka E. H. k. 231v-233;

W pewnym momencie pojawiły się problemy we współpracy pomiędzy S. O. (1), a pracownikami spółki (...), które zaczęły narastać. Kontakt z S. O. (1) był znikomy. Zasadnicze znaczenie miało obniżenie pracownikom premii, która była częścią składową ich wynagrodzenia. S. O. (2) nie chciał spotkać się z pracownikami i wyjaśnić im przyczyn tego obniżenia.

Dowód: zeznania świadka E. H. k. 231v-233,

zeznania świadka J. S. k. 233v-234v;

W dniu 09 czerwca 2016 r. pracownicy spółki (...), zatrudnieni w placówkach partnerskich (...) w J., W. i W., wysłali do przedstawicieli (...), za pośrednictwem maila, pismo z prośbą o pomoc. W piśmie tym wskazali, że nie widzą możliwości pracy w (...) za pośrednictwem spółki (...) kierowanej przez S. O. (1). Zwrócili się do (...)z prośbą o interwencję. Opisali niewłaściwe ich zdaniem postępowanie S. O. (1).

Dowód: wydruk informacji mailowej k. 219-220,

zeznania świadka E. H. k. 231v-233;

Przedstawiciele (...) nie czuli się uprawnieni do ingerowania w stosunki pracy łączące spółkę (...) z jej pracownikami.

Dowód: zeznania świadka A. P. k. 106 i e-protokół k. 108,

zeznania świadka M. D. (1) k. 286v-287 i e-protokół k. 288;

Z powodu narastającej frustracji wszyscy pracownicy placówek partnerskich w J., W. oraz placówki nr 2 we W. w dniu 10 czerwca 2016 r. zgłosili pracodawcy urlop na żądanie i nie stawili się do pracy. Pracownicy przesłali wnioski za pośrednictwem sms do E. S.. Z tego względu w tym dniu placówki te były zamknięte, nie wykonywały działalności operacyjnej i nie obsługiwały klientów.

Dowód: zeznania świadka E. S. k. 211v-213,

zeznania świadka E. H. k. 231v-233,

zeznania świadka J. S. k. 233v-234v,

zeznania świadka A. P. k. 106 i e-protokół k. 108,

zeznania świadka M. D. (1) k. 286v-287 i e-protokół k. 288;

W dniu 13 czerwca 2016 r. pracownicy placówek partnerskich w J., W. oraz placówki nr 2 we W. ponownie zgłosili pracodawcy urlop na żądanie i nie stawili się do pracy. W celu zapobiegnięcia ponownego zamknięcia tych placówek, (...) skierował do placówek w J. i W. swoich pracowników, aby to oni wykonywali działalność operacyjną i obsługiwali klientów. Okazało się to niemożliwe, albowiem S. O. (1) i E. S. nie znali kodów rozbrojeniowych do sejfu. Uniemożliwiało to wejście do sejfu i rozpoczęcie obsługi gotówkowej klientów.

Dowód: zeznania świadka M. D. (1) k. 286v-287 i e-protokół k. 288;

W dniu 14 czerwca 2016 r. (...)rozwiązał ze spółką (...) umowę o współpracę w trybie natychmiastowym.

Dowód: zeznania świadka A. P. k. 106 i e-protokół k. 108,

zeznania świadka M. D. (1) k. 286v-287 i e-protokół k. 288,

zeznania powoda S. O. (1) k. 213-214v;

W dniu 14 czerwca 2016 r. S. O. (1) otrzymał również pismo z dnia 14 czerwca 2016 r., w którym (...)wypowiedział mu umowę o pracę z dnia 01 sierpnia 2014 r., z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia upływającego w dniu 30 września 2016 r. W uzasadnieniu wskazano, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę jest ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, skutkujące utratą zaufania pracodawcy do S. O. (1) z uwagi na fakt, iż jako kierujący P. Partnerską w: J. i W. oraz P. Partnerską nr 2 we W. doprowadził do sytuacji, w której w dniu 10 czerwca 2016 r. wskazane placówki były zamknięte i nie wykonywały działalności operacyjnej, w tym nie obsługiwały klientów. Swoim działaniem doprowadził do narażenia pracodawcy na straty materialne i szkody wizerunkowe. Ponadto sposób zarządzania przez S. P. Partnerskimi i podległymi pracownikami naruszał zasady współżycia społecznego i prawa pracy.

Dowód: kopia pisma z dnia 14 czerwca 2016 r. k. 7.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód domagał się ostatecznie przywrócenia do pracy w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę wskazując, że wypowiedzenie było niezgodne z prawem. Powód opierał zatem swoje roszczenie na treści przepisów art. 45 § 1 kodeksu pracy (kp), zgodnie z którymi w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Nie ulega wątpliwości, że przyczyna rozwiązania stosunku pracy powinna być prawdziwa i konkretna. Naruszeniem art. 30 § 4 kp jest bowiem brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny „nierzeczywistej”.

Z treści pisma z dnia 14 czerwca 2016 r. rozwiązującego z powodem umowę o pracę wynika, że przyczyną wypowiedzenia tej umowy była utrata zaufania pracodawcy w stosunku do pracownika z przyczyn wymienionych w piśmie.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że brak zaufania do pracownika może stanowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela przy tym stanowisko wyrażone w tym orzecznictwie, a mianowicie, że „istotna jest nie sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, lecz przyczyny, które ją spowodowały. Utrata zaufania do pracownika sama w sobie nie może być przyczyną wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę. Utrata zaufania uzasadnia wypowiedzenie, jeżeli wynika z obiektywnych i racjonalnych przyczyn, które same w sobie usprawiedliwiają wypowiedzenie. Utrata zaufania musi z czegoś wynikać - np. z określonego zachowania pracownika, obiektywnie wadliwego. I to te przyczyny utraty zaufania uzasadniają w istocie wypowiedzenie. Inaczej mówiąc, jeżeli przyczyny utraty zaufania do pracownika są prawdziwe, obiektywne i racjonalne, to mogą uzasadniać wypowiedzenie” (patrz: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2009 r., sygn. akt II PK 251/08, opublikowany w systemie Lex). Ponadto w uzasadnieniu wyroku z dnia 02 października 2012 r. (sygn. akt II PK 60/12, opublikowany w systemie Lex) Sąd Najwyższy wskazał, że „utrata zaufania uzasadniająca wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę może mieć szersze podstawy niż fakty ujęte ogólnie lub przykładowo w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę, jednakże w każdym przypadku istotna jest nie tyle sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, co przyczyny, które ją spowodowały. W orzecznictwie zawsze bowiem analizuje się w ten sposób zasadność powołania się pracodawcy na utratę zaufania jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę i wskazuje się okoliczności, które leżały u jej podstaw (por. wyroki z dnia 25 stycznia 2005 r., II PK 171/04, OSNP 2005 Nr 19, poz. 303 oraz z dnia 31 marca 2009 r., II PK 251/08, LEX nr 707875 i orzeczenia w nich powołane). W przypadku wskazania przez pracodawcę jako przyczyny wypowiedzenia utraty zaufania spowodowanej zaistnieniem określonych faktów, w pierwszej kolejności należy ocenić, czy wskazane przez pracodawcę okoliczności mogły uzasadniać utratę zaufania do pracownika, a następnie, pod warunkiem pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii - czy utrata zaufania w tych okolicznościach uzasadnia wypowiedzenie stosunku pracy (por. wyrok z dnia 19 lutego 2009 r., II PK 156/08, LEX nr 736723 i przywołane w nim orzecznictwo)”. Należy przy tym podzielić stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 stycznia 2005 r. (sygn. akt II PK 171/04, opublikowany w systemie Lex), że sąd nie ocenia zasadności wypowiedzenia ze względu na dopuszczenie się przez pracownika poszczególnych zaniedbań, lecz ze względu na utratę zaufania do niego i może uwzględniać ogół okoliczności, w tym także fakty rzucające szersze światło na zbieg zdarzeń wskazujących, że pracownik wykazał nielojalność wobec pracodawcy, uzasadniającą utratę jego zaufania do niego. Dla przyjęcia, że wypowiedzenie było dokonane na podstawie przyczyn rzeczywistych i uzasadnionych wystarczy, by choć jedna ze wskazanych przez pracodawcę przesłanek utraty zaufania okazała się prawdziwa.

W niniejszym postępowaniu Sąd musiał zatem ustalić, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, czy wskazane przez stronę pozwaną, w piśmie rozwiązującym umowę o pracę, przyczyny skutkujące utratą zaufania do powoda były prawdziwe, obiektywne i racjonalne, a tym samym mogły uzasadniać wypowiedzenie.

Jeszcze raz należy wskazać, że przyczyną utrat zaufania do powoda było doprowadzenie przez niego, jako kierującego placówkami partnerskimi w J., W. i W., do sytuacji, w której w dniu 10 czerwca 2016 r. wskazane placówki były zamknięte i nie wykonywały działalności operacyjnej, w tym nie obsługiwały klientów. Strona pozwana zarzuciła przy tym, że doprowadziło to do narażenia pracodawcy na straty materialne i szkody wizerunkowe. Przypomnieć należy również, że powód był kierującym tymi placówkami partnerskimi i do jego obowiązków należało zapewnienie ich prawidłowego funkcjonowania, realizowania zadań, a także nadzorowanie kwestii pracowniczych, wsparcie merytoryczne dla pracowników.

Z ustaleń Sądu wynika, że współpraca pomiędzy powodem, a pracownikami spółki (...), zatrudnionymi w tych placówkach partnerskich, nie układała się prawidłowo. Wskazywali na to świadkowie E. H. i J. S., ale również pracownicy (...) A. P. i M. D. (2). Strona pozwana przedstawiła wiadomość e-mail, skierowaną do pracowników (...) bezpośrednio nadzorujących pracę powoda, w której pracownicy trzech placówek partnerskich zwracali się o interwencję w zakresie sposobu kierowania tymi placówkami przez powoda i traktowania pracowników. Z zeznań E. H. i J. S. wynika, że kwestią przełomową było obniżenie premii, która była składnikiem wynagrodzenia i brak chęci ze strony powoda, aby wyjaśnić pracownikom przyczyny tego obniżenia. Doprowadziło to do sytuacji, w której pracownicy trzech placówek partnerskich w dniu 10 czerwca 2016 r. przesłali za pośrednictwem sms wnioski o urlop na żądanie i nie stawili się do pracy, co skutkowało zamknięciem placówek w tym dniu. Żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wykazał przy tym, aby działania pracowników spółki (...), zatrudnionych w placówkach partnerskich (...) w J., W. i W., w jakikolwiek sposób były inspirowane przez pracowników (...), co sugerował powód. Przesłuchani w toku postępowania pracownicy (...) A. P. i M. D. (2) zeznali, że bank nie czuł się uprawniony do ingerowania w kwestie pracownicze pomiędzy spółką (...), a jej pracownikami. Niewątpliwie jednak sposób prowadzenia tych placówek przez powoda miał wpływ na wizerunek strony pozwanej. Świadek A. P. wskazała, że zamknięte placówki partnerskie były jedynymi placówkami (...)w tych miejscowościach. Musiało to mieć zatem przełożenie na ewentualne straty materialne i szkody wizerunkowe.

Sąd ustalił ponadto, że w dniu 13 czerwca 2016 r. placówki partnerskie (...)w J. i W. były ponownie zamknięte, pomimo że strona pozwana zapewniła swoich pracowników pomocniczych, którzy mogli prowadzić ich obsługę. Z zeznań świadka M. D. (2) wynika, że z uwagi na nieznajomość przez powoda i E. S. kodów dostępu do sejfów w tych placówkach, nie było możliwości wejścia do sejfu i rozpoczęcie obsługi gotówkowej klientów. Wszystkie te okoliczności doprowadziły w konsekwencji do podjęcia decyzji o rozwiązaniu umowy o współpracę ze spółką (...) i wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, strona pozwana miała uzasadnione podstawy do utraty zaufania do powoda jako przedstawiciela partnera oraz jako pracownika, który miał zapewnić prawidłowe funkcjonowanie placówek partnerskich.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadków A. S., A. P., M. D. (2), jak również E. H. i J. S.. W ocenie Sądu zeznania tych świadków wzajemnie ze sobą korespondowały odnośnie zdarzeń, jakie miały miejsce w dniach 10 i 13 czerwca 2016 r. oraz przyczyn, które do nich doprowadziły, a związanych ze współpracą pomiędzy powodem a pracownikami spółki (...).

Jako częściowo wiarygodne Sąd ocenił również zeznania świadka E. S. i powoda S. O. (1), za wyjątkiem ich twierdzeń, że pracownicy spółki (...) uzgodnili swoje działania w dniach 10 i 13 czerwca 2016 r. z przedstawicieli strony pozwanej, co miało na celu zdyskredytowanie powoda. Jak wskazano powyżej żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie potwierdził tych okoliczności.

Jako wiarygodne Sąd uznał również dowody z dokumentów, albowiem ich prawdziwość i autentyczność nie były kwestionowane w toku postępowania.

Z tych względów Sąd oddalił powództwo uznając, że wskazana przez stronę pozwaną przyczyna wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była rzeczywista, a także uzasadniała rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 grudnia 2016 r. (II PK 264/15), roszczenia wywodzone z art. 45 § 1 kp mają charakter alternatywny w rozumieniu art. 477 ¹ kpc, a zarazem przemienny w rozumieniu art. 365 § 1 kc, przy czym z mocy ustawy (Kodeksu pracy) uprawnionym przemiennie jest wierzyciel, czyli pracownik. Pracownik ma prawo bez zgody pracodawcy zmienić żądanie z przywrócenia do pracy na odszkodowanie. Natomiast pracownik, który dokonał wyboru świadczenia przemiennego (odszkodowania) zgodnie z art. 365 § 2 kc, po dojściu oświadczenia woli do pracodawcy, bez jego zgody, nie może skutecznie dochodzić przywrócenia do pracy (art. 45 § 1 kp).

Strony były reprezentowane w niniejszym postępowaniu przez zawodowych pełnomocników. Zgodnie z przepisami art. 98 § 1 i 3 k.p.c. z zw. z art. 99 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Biorąc pod uwagę przedmiot sporu koszty zastępstwa procesowego należało ustalić na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym przed 27 października 2016 r. W tym zakresie stawka wynagrodzenia pełnomocnika wynosiła 360 zł. Z tych względów Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.