Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Stowarzyszeniu (...) w S.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 23 listopada 2017 r. sygn. akt I C 403/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu treść:

„I. nakazuje pozwanemu Stowarzyszeniu (...) w S. złożenia oświadczenia woli o tej treści, że pozwany Stowarzyszenie (...) w S. umarza powodowi J. S. pożyczkę udzieloną na podstawie umowy pożyczki pieniężnej nr (...)z dnia 2 lutego 2011r. w części tj. w zakresie kwoty 97 000 zł (dziewięćdziesiąt siedem tysięcy złotych)

II. w pozostałej części powództwo oddala,

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 4850 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu, a w pozostałej części koszty te między stronami wzajemnie znosi.”;

2.  w pozostałej części apelację oddala;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 850 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, a w pozostałej części koszty te między stronami wzajemnie znosi.

SSA Paweł Czepiel SSA Marek Boniecki SSA Paweł Rygiel

sygn. akt I ACa 486/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 grudnia 2018 r.

Powód J. S., w pozwie skierowanym przeciwko Stowarzyszeniu (...) w S., domagał się nakazania stronie pozwanej złożenia oświadczenia woli w przedmiocie umorzenia mu pożyczki udzielonej na podstawie umowy nr (...) z dnia 2 lutego 2011 r. w wysokości 175.000,00 zł, tj. w zakresie 50% wartości udzielonej pożyczki. Wniósł także o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy powództwo oddalił i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej koszty procesu.

Sąd I instancji ustalił, że powód jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...)Zajmuje się obróbką drewna, dodatkowo prowadząc działalność w zakresie handlu oraz restauracyjnym, jak również wynajmuje lokale użytkowe.

Powód planując rozwinięcie działalności gospodarczej, a także z uwagi na fakt, iż doznał on szkód na skutek powodzi jaka miała miejsce w 2010 r., zwrócił się w dniu 21 stycznia 2011 r. do Stowarzyszenia (...) w S. z wnioskiem o udzielenie pożyczki pieniężnej w wysokości 350.000 zł. Środki z pożyczki miały być przeznaczone na realizację zadań z Funduszu (...), powstałego ze środków pozyskanych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach II Osi priorytetowej MRPO „Gospodarka regionalnej szansy” Działanie 2.1. „Rozwój i podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstw” Schemat D „Wsparcie funduszy zwrotnych, przeznaczonych dla przedsiębiorstw”.

W związku z uwzględnieniem wniosku powoda, w dniu 2 lutego 2011 r. strony zawarły umowę pożyczki pieniężnej nr (...), na mocy której strona pozwana udzieliła powodowi pożyczki w wysokości 350.000 zł, którą ten zobowiązał się spłacić do dnia 28 lutego 2017 r. w miesięcznych ratach określonych w harmonogramie spłaty (stanowiącym załącznik nr(...)do umowy) wraz z należnymi odsetkami (§ 1 ust. 1, 3 i 6 umowy). Powód zobowiązał się wykorzystać pożyczkę na następujące zadania: 1) remont środków transportu – 20.000 zł; 2) monitoring firmy – 15.000 zł; 3) wykończenie budynku gastronomiczno-hotelowego – 136.000 zł; 4) wyposażenie części gastronomiczno-hotelowej – 120.000 zł; 5) wykonanie odwodnienia i ogrodzenia – 29.000 zł; 6) parking i zieleń – 30.000 zł (§ 3 ust. 1). Ponadto zobowiązał się rozliczyć z wykorzystania pożyczki, na co miał przedstawić pożyczkodawcy odpowiednie dokumenty potwierdzające wykorzystanie środków pieniężnych zgodnie z wymienionymi wyżej celami (§ 3 ust. 2). Zobowiązał się również rozliczyć z wykorzystania pożyczki w terminie 14 dni od dnia zakończenia inwestycji, jednakże nie dłużej niż do 6 miesięcy od daty wypłaty środków (§ 3 ust. 3). Wreszcie powód zobowiązał się do dotrzymania okresu trwałości (oznaczającego okres przez jaki inwestycje zrealizowane przy współudziale środków pochodzących z pożyczki nie mogą zostać zbyte na rzecz osób trzecich), który wynosi 24 miesiące od dnia zakończenia realizacji inwestycji współfinansowanej ze środków pochodzących z preferencyjnej pożyczki (§ 3 ust. 4).

W umowie zastrzeżono, iż pożyczka zostanie umorzona w wysokości 175.000,00 zł – co stanowi 50% wartości pożyczki, jednak po spełnieniu warunków określonych § 11 ust. 3 Regulaminu Funduszu (...). Warunkiem umorzenia 50% wartości pożyczki było to, że: a) pożyczkobiorca spłaci 50% kapitału pożyczkowego; b) pożyczkobiorca zrealizuje inwestycję, na którą otrzymał pożyczkę w terminie i zgodnie z umową. Strony postanowiły, iż pożyczka nie może być umorzona w przypadku niespełnienia tych warunków oraz w przypadku zaprzestania bądź zawieszenia działalności gospodarczej przed terminem umorzenia pożyczki (§ 1 ust. 4 i 5).

W treści wymienionego wyżej Regulaminu zawarto zapisy (§ 11 ), iż: pożyczki udzielone przedsiębiorcom na jego podstawie mogą podlegać umorzeniu w zakresie kapitału pożyczkowego, które będzie podlegało rygorom pomocy de minimis (ust. 1); wartość umorzenia nie może przekroczyć 50% wartości kapitału pożyczkowego z zachowaniem limitów wynikających z pomocy de minimis (ust. 2); umorzenie będzie mogło nastąpić po spełnieniu przez pożyczkobiorcę następujących warunków: a) pożyczkobiorca spłaci 50% kapitału pożyczkowego, b) pożyczkobiorca zrealizuje inwestycję, na którą otrzymał pożyczkę, w terminie i zgodnie z umową (ust. 3).

W dniu 26 lipca 2011 r. strony zawarły aneks nr (...) do umowy, zaś w dniu 5 września 2011 r. aneks nr (...) treści tego ostatniego, strony przyjęły, iż pożyczkobiorca będzie zobowiązany do rozliczenia się z wykorzystania pożyczki w terminie do 31 lipca 2012 r.

W dniu 19 lipca 2011 r. (data zapłaty faktury VAT nr (...)) powód wykorzystał część otrzymanych środków pożyczkowych na przeprowadzenie remontu samochodu (...) i naprawy naczepy (...). Natomiast w dniu 20 listopada 2013 r. powód sprzedał te środki transportu na rzecz podmiotu trzeciego. Wyremontowane za pieniądze pochodzące z pożyczki środki transportowe zostały wpisane do ewidencji środków trwałych firmy.

Powód zrealizował również prace wykończenione budynku gastronomiczno -hotelowego, na które uzyskał pożyczkę w kwocie 136.000 zł, jednak budynek ten nie został wpisany do powyższej ewidencji, a to w związku z zamiarem wystąpienia przez powoda o ekspertyzę w zakresie dochowania przepisów przeciwpożarowych. W piśmie z dnia 13 czerwca 2014 r. powód poinformował stronę pozwaną o przesunięciu terminu całkowitego odbioru budynku w związku z trwającymi pracami modernizacyjnymi. Ostatecznie powód nie dostarczył stronie pozwanej potwierdzenia zrealizowania inwestycji zgodnie z przepisami prawa budowlanego, gdyż część inwestycji w zakresie wykończenia budynku gastronomiczno-hotelowego nie została zakończona oddaniem jej do użytkowania zgodnie z prawem.

W dniu 2 lipca 2014 r. pracownicy strony pozwanej przeprowadzili wizytację w zakładzie powoda, z której sporządzili stosowny protokół. W protokole zawarto zapisy o istnieniu wątpliwości co do zgodności realizacji inwestycji z założeniami umowy z dnia 2 lutego 2011 r. W związku z zaistniałymi wątpliwościami strona pozwana zwróciła się o ich wyjaśnienie do instytucji nadzorującej wydatkowanie środków współfinansowanych ze środków europejskich – (...) Centrum (...), które w piśmie z dnia 12 sierpnia 2014 r. przedstawiło stanowisko, iż powód nie wywiązał się z zapisów umowy i Regulaminu warunkujących przyznanie umorzenia drugiej połowy pożyczki.

Pismem z dnia 26 sierpnia 2014 r., strona pozwana poinformowała powoda, iż umorzenie pożyczki nie jest możliwe zgodnie z § 1 ust. 5 w zw. z ust. 3 umowy z dnia 2 lutego 2011 r. Strona pozwana zarzuciła powodowi, iż nie dotrzymał dwuletniego okresu trwałości inwestycji przez to, że dokonał zbycia w dniu 20 listopada 2013 r. samochodu (...) i naczepy (...), na remont których wykorzystał w dniu 19 lipca 2011 r. część otrzymanych środków oraz nie zrealizował inwestycji zgodnie z obowiązującym prawem, tj. przepisami prawa budowlanego i nie przedstawił decyzji o całkowitym odbiorze budynku gastronomiczno-hotelowego. Pomimo zaistnienia przesłanek dających takie prawo strona pozwana – kierując się interesem powoda – nie podjęła jednak decyzji o wypowiedzeniu mu umowy pożyczki, a przesłała mu nowy aneks do umowy zawierający deklarację o kontynuacji spłaty pożyczki, którego jednak powód nie podpisał.

Sąd poczynił także ustalenia dotyczące przyczyn, dla których powód zdecydował o dalszej spłacie pożyczki, pomimo braku umorzenia. Wskazał, że spłacił on kapitał pożyczki w łącznej wysokości 222.928 zł.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie. J. S. nie spełnił bowiem warunków umożliwiających umorzenie drugiej części pożyczki, skoro nie dotrzymał dwuletniego okresu trwałości inwestycji przez to, że dokonał zbycia w dniu 20 listopada 2013 r. samochodu (...) i naczepy (...), na remont których wykorzystał w dniu 19 lipca 2011 r. część otrzymanych środków, jak też realizując zadanie związane z wykończenie budynku gastronomiczno-hotelowego, nie przekładając dokumentów, w tym pozwolenia na użytkowanie, nie wykazał zakończenia inwestycji.

Odnośnie pierwszego z w/w zadań Sąd podkreślił, że zachowanie okresu trwałości inwestycji oznaczało, iż pożyczkobiorca nie może zbyć w terminie 24 miesięcy jakichkolwiek inwestycji współfinansowych ze środków z pożyczki, przy czym termin ten był liczony od dnia zakończenia realizacji całości inwestycji.

W zakresie drugiego zadania Sąd wskazał, że jakkolwiek w samej treści umowy nie został zawarty wymóg potwierdzenia zrealizowania inwestycji zgodnie z prawem poprzez przedłożenie decyzji o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie budynku, to jednak przyjąć należy, że powód ubiegając się o umorzenie pożyczki powinien w sposób nie budzący wątpliwości wykazać, że zakończył inwestycję. W przypadku inwestycji budowlanych za właściwy sposób wykazania tego faktu należy uznać właśnie przedłożenie przez inwestora decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku. Wniosek taki wynika z samej treści i istoty umowy stron.

Sąd podkreślił także, że z umowy stron wynika, iż wszystkie zadania wymienione we wniosku o udzielenie pożyczki i przedmiotowej umowie pożyczki stanowiły jedno zamierzenie inwestycyjne, składające się z poszczególnych elementów określonych zarówno we wniosku jak i w jednej umowie pożyczki. Nadto, zgodnie z przyjętą i stosowaną przez stronę pozwaną praktyką w zakresie udzielania pożyczek przedsiębiorcom, rozliczenie udostępnionych kwot następowało tylko wtedy, gdy wszystkie elementy zapisane w umowie zostały zrealizowane.

W konsekwencji, wobec niespełnienia przez powoda dwóch warunków umorzenia części pożyczki uznać należy, że jego żądanie pozbawione jest podstaw.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia apelację wniósł powód zarzucając:

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powód nie spełnił warunków umorzenia drugiej części pożyczki przez to, że nie dotrzymał dwuletniego okresu trwałości inwestycji;

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powód zobowiązany był przedłożyć potwierdzenie zakończenia procesu budowlanego w postaci decyzji organu nadzoru budowlanego;

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez dokonanie oceny dowodów z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, w tym zaniechanie wszechstronnego rozpatrzenia dowodów, wywiedzenie wniosków, które nie wynikają z zebranego materiału dowodowego.

Apelujący, w uzasadnieniu apelacji, podniósł ponadto, że każde z wymienionych w umowie zadań było odrębnie finansowane. Pożyczka została przeznaczona na 6 celów, które były od siebie niezależne. Niezależnie od zakwestionowania oceny, iż wszystkie wymienione w umowie zadania stanowiły jedno zamierzenie inwestycyjne, powód zarzucił, iż część celów została zrealizowana w pełni i bez zastrzeżeń ze strony pozwanej. W takiej sytuacji odmowa umorzenia nie powinna dotyczyć całości dopuszczalnej wartości umorzenia, a powinna być adekwatna i proporcjonalna do naruszenia postanowień umowy.

W konsekwencji podniesionych zarzutów apelujący powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w części, w zakresie kwoty 155.000 zł tj. 44,28 § wartości udzielonej pożyczki. Wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Ustalenia dokonane w pierwszej instancji Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. Oparte zostały o wszystkie zaoferowane dowody, których ocena mieści się w granicach wyznaczonych art. 233 § 1 k.p.c.

Przede wszystkim odnotować należy, że w przeważającej mierze stwierdzone przez Sąd Okręgowy fakty nie są między stronami sporne. Spór dotyczy jedynie rozumienia postanowień umownych w zakresie okoliczności związanych z tzw. okresem trwałości tj. okresem, przez jaki inwestycje zrealizowane przy współudziale środków pochodzących z pożyczki nie mogły zostać zbyte na rzecz osób trzecich, tego, czy i w jaki sposób powód był zobowiązany do wykazania realizacji zadania związanego z pracami budowlanymi dla wykończenie budynku gastronomiczno-hotelowego oraz tego, czy wszystkie wskazane w umowie cele stanowiły jedno zadanie inwestycyjne. W istocie zatem umowa we wskazanym wyżej zakresie musiała podlegać wykładni w rozumieniu art. 65 k.c.

Analizując treść spornej umowy wskazać należy, że brak jest podstaw do uznania, iż oznaczone w umowie cele stanowiły funkcjonalnie jedno zamierzenie inwestycyjne. Zważyć należy, że każde z zadań zostało oznaczone oddzielnie, z każdym z nich związana była wyszczególniona kwota pieniężna, jak też wskazane w umowie cele były różne rodzajowo. W szczególności remont środków transportu czy też monitoring firmy związane był z działalnością gospodarczą powoda innego rodzaju niż pozostałe cele. Zadania te łączył jedynie fakt, iż wszystkie związane było z odbudową wynikającą ze szkód powstałych wskutek powodzi. Tym niemniej funkcjonalnie nie stanowiły one jednej inwestycji.

Nie zmienia to tego, że objęte były jedną umową pożyczki, a sama umowa odnosiła się całościowo do realizacji wszystkich celów. Powód nie uzyskał oddzielnie środków na każdy z wymienionych w umowie celów, lecz jedną kwotę pożyczki, która miała być rozliczona w jednym czasie. Całość pożyczki miała być rozliczona w terminie 14 dni od zakończenia „inwestycji”. W tym stanie rzeczy rację ma Sąd I instancji, o ile przewidziany w § 3 ust.4 umowy obowiązek pożyczkobiorcy dotrzymania okresu trwałości wiąże z zakończeniem realizacji wszystkich zadań współfinansowanych ze środków pochodzących z pożyczki. W rezultacie trafna jest konstatacja o niedotrzymaniu przedmiotowego postanowienia umownego w zakresie remontu środków transportu, skoro zostały one zbyte przed upływem w/w okresu.

Podzielić także należy ocenę Sądu I instancji w zakresie niedotrzymania postanowień umownych co do wykazania wykonania zadania związanego z wykończeniem budynku gastronomiczno – hotelowego. W § 3 ust.2 pożyczkodawca zobowiązał się rozliczyć z wykorzystania pożyczki poprzez przedstawienie odpowiednich dokumentów potwierdzających wykorzystanie środków pieniężnych zgodnie z celami. Jakkolwiek sama umowa nie precyzuje rodzaju tych dokumentów, to zasadnie wskazuje Sąd I instancji, że z istoty umowy i realizowanego zadania związanego z wykończeniem budynku wynika, iż tym dokumentem powinno być administracyjne pozwolenie na użytkowanie. Zważyć należy, że pożyczka była celowa i służyła odbudowie w związku ze skutkami powodzi, ale też – jako to wynika z regulaminu pożyczki - przeznaczona była dla przedsiębiorstw, w związku z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą. Nie sposób zatem uznać, że realizacja celu polegać ma na jakimkolwiek wykończeniu budynku, lecz tylko takim, który efektywnie służyć będzie prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym nie mogło chodzić wyłącznie o wykonanie jakichkolwiek prac, ale takich, których efektem jest możliwość prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem współfinansowanej inwestycji. Taki cel jest zrealizowany, o ile wykończony budynek nadaje się do użytkowania, co stwierdza odpowiedniej treści decyzja administracyjna. Znajduje to potwierdzenie w fakcie, że do odbioru użytkowania nie doszło z uwagi na zastrzeżenia straży pożarnej, a wynikiem tych zastrzeżeń była konieczność wykonania dalszych prac wykończeniowych – co wprost wynika z pisma powoda do strony pozwanej z dnia 18 września 2015 r. (k.90). Nie sposób zatem uznać, że powód wykonał przedmiotowe zadanie inwestycyjne, skoro zmuszony był prowadzić dalsze prace budowlane.

Podkreślić należy, że na takie rozumienie umowy wskazuje także zachowanie powoda, który podejmował próby uzyskania pozwolenia na użytkowanie, informował stronę pozwaną o przesunięciu w czasie odbioru części hotelowej budynku do użytkowania (pismo z dnia 13 czerwca 2014 r. – k.87), jak też wyjaśniał przyczyny nie uzyskania pozwolenia na użytkowanie z uwagi na zastrzeżenia przeciwpożarowe (pismo z dnia 18 września 2015 r. – k.90).

W pełni zatem należy podzielić konkluzje Sądu Okręgowego, że w zakresie w/w 2-ch zadań powód nie wykonał umowy w sposób umożliwiający umorzenie części pożyczonych mu kwot.

Pomimo tego apelacja powoda jest w części uzasadniona.

W wyroku z dnia 7 października 2015 r. (I CSK 878/14, Sąd Najwyższy wskazał, że „naruszenie części postanowień umowy o dofinansowanie nie może pozbawiać przedsiębiorcy całego wsparcia. Kwota zwrotu powinna być adekwatna i proporcjonalna do naruszenia.”.

Jakkolwiek cytowana wyżej teza została sformułowana w innym stanie faktycznym, dotyczącym dofinansowania skonkretyzowanego projektu mającego podstawę w ustawie o finansowym wsparciu inwestycji, to jednak tak w/w sprawa, jak i sprawa niniejsza dotyczą uzyskania środków pomocowych dla realizacji oznaczonych zadań przy wykorzystaniu środków unijnych. W obu sprawach rzecz dotyczy wsparcia finansowego w ramach realizacji oznaczonego projektu, jak też w obu przypadkach, przy prawidłowym wykonaniu umowy przez inwestora, środki finansowe (część środków) miały być bezzwrotne. W niniejszej sprawie, prawidłowa realizacja umowy przez powoda, skutkować miała 50 % umorzeniem udzielonej powodowi pożyczki, co miało być elementem wsparcia w związku z celami określonymi w Regulaminie udzielania pożyczek przez Fundusz (...).

W związku z tym przypomnieć należy, na co Sąd Apelacyjny zwracał już uwagę, że jakkolwiek pożyczka stanowiła jedno świadczenie, rozliczane całościowo i w jednym czasie, to jednak sama umowa rozróżniała cele, na które pożyczka miała być przeznaczona. Cele te nie stanowiły jednego zamierzenia inwestycyjnego. W szczególności nie sposób uznać, że całość pożyczki udzielona została na jedno zadanie inwestycyjne, a wyszczególnione w umowie zadania stanowiły poszczególne etapy jednej inwestycji. Zadania te nie dotyczyły zatem jednego rodzaju działalności gospodarczej, lecz były różnorodzajowe.

W tym stanie rzeczy przypomnieć należy, że nie jest kwestionowane przez stronę pozwaną, że powód wykonał 4-ry z 6-ciu celów, na które udzielona została pożyczka tj. w zakresie monitoringu firmy (15.000 zł), wyposażenia części gastronomiczno-hotelowej (120.000) zł; 5) wykonania odwodnienia i ogrodzenia (29.000 zł) i wykonania parkingu i zieleni (30.000 zł). Przyjąć zatem należy, że kwestionowanie uprawnienia do uzyskania wsparcia w związku z realizacją przedmiotowego projektu, w postaci umorzenia części uzyskanych środków, także w zakresie prawidłowo wykorzystanej i prawidłowo rozliczonej inwestycji, narusza zasady racjonalnej gospodarki i rozsądnego wydatkowania środków pomocowych. Jest także sprzeczne z istotą umowy łączącej strony i jej celu. W sytuacji, gdy określone w umowie zadania, na które przeznaczone jest współfinansowanie nie są funkcjonalnie powiązane, nie sposób uznać, że powód ma być pozbawiony pomocy w zakresie zadań, które wykonał prawidłowo. Tym bardziej, że zakres uchybień powoda jest na tyle nieznaczny, że sama strona pozwana dostrzegła potrzebę szczególnego postępowania wobec powoda, nie wypowiadając mu spornej umowy pomimo wystąpieniu ku temu przesłanek.

W tym stanie rzeczy zasadna jest odmowa umorzenia pożyczonych środków jedynie w tym zakresie, w którym powód dopuścił się uchybień. Skoro zatem bez zastrzeżeń powód wykonał pozostałe zadania inwestycyjne, których łączne współfinansowanie wyniosło 194.000 zł, to zasadne jest uwzględnienie żądania powoda w zakresie złożenia oświadczenia o umorzeniu części pożyczonych środków tj. – zgodnie z umową w 50 % prawidłowo wykorzystanych pożyczonych środków, co stanowi kwotę 92.000 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

SSA Paweł Czepiel SSA Marek Boniecki SSA Paweł Rygiel