Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 63/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Beata Michalska ( spr. )

Sędziowie: SSA Anna Szczepaniak - Cicha

SSA Anna Rodak

Protokolant: st. sekr. sąd. Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2019 r. w Ł.

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

o wysokość kapitału początkowego i wysokość emerytury

na skutek apelacji M. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 22 listopada 2018 r. sygn. akt IV U 521/18

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 63/19

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Sieradzu wyrokiem z 22 listopada 2018r., w sprawie o sygn. akt IV U 521/18, oddalił odwołanie M. S. od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z 12 lipca 2018r. : o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oraz odmawiającej przeliczenia emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia w j.g.u. za lata 1986 – 1991.

Wyrok zapadł po następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

M. S., ur. (...) , był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Handlowym (...) w Z. od 15 maja 1979r. do 25 lutego 1986r.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z 27 sierpnia 1991r., w sprawie VI P 626/90, pozwany zakład pracy został zobowiązany do nawiązania stosunku pracy z wnioskodawcą i zatrudnienia na stanowisku równorzędnym z zajmowanym do dnia rozwiązania umowy o pracę, w wyniku czego podjął pracę u pozwanego od 17 października 1991r.

W dniu 17 listopada 2004r. ubezpieczony złożył w ZUS wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem okresu pozostawania bez pracy z winy pracodawcy w latach 1986 – 1991 i przyjęcie za ten okres najniższego wynagrodzenia lub średniego w jego grupie zawodowej. Decyzją z 13 grudnia 2004r., ZUS odmówił wnioskodawcy przeliczenia podstawy wymiaru z uwzględnienie najniższego wynagrodzenia w j.g.u. lub średniego w grupie zawodowej w latach 1986 – 1991 . Wyrokiem z 23 sierpnia 2005r., w sprawie IV U 303/05, Sąd Okręgowy w Sieradzu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał mu prawo do przeliczenia renty z uwzględnieniem najniższych wynagrodzeń w j.g.u. za okres od 26 lutego 1986r. do 17 października 1991r., oddalając odwołanie w pozostałej części. Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z 21 września 2006r., w sprawie III AUa 1689/05, zmienił zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym i oddalił odwołanie.

W dniu 23 października 2007r. ubezpieczony ponownie wystąpił o przeliczenie podstawy wymiaru renty z uwzględnieniem okresu pozostawania bez pracy z winy pracodawcy w latach 1986 – 1991 i przyjęcie dla tego okresu średniego wynagrodzenia w jego grupie zawodowej. W dniu 7 listopada 2007r. ZUS wydał decyzję odmowną.

W dniu 17 marca 2010r. ubezpieczony kolejny raz wystąpił do ZUS o przeliczenie podstawy wymiaru renty z uwzględnieniem średniego wynagrodzenia w grupie zawodowej w latach 1986 –1991 . W dniu 31 marca 2010r. ZUS wydał decyzję odmowną. Kolejną decyzją z 6 czerwca 2011r. ZUS przyznał wnioskodawcy zaliczkę na poczet przysługującej emerytury. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia od 1970 – 1977; wwpw wyniósł 85,84% . W dniu 30 marca 2016r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenie . ZUS ponownie wydal decyzję odmowną.

W dniu 29 czerwca 2018r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie i ustalenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem okresu pozostawania bez pracy z winy pracodawcy w latach 1986 – 1991. Do wniosku załączył decyzję Szefa (...) ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych z 19 lutego 2018r. Zaskarżoną decyzja organ rentowy ponownie ustalił ubezpieczonemu wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999r. Do obliczenia podstawy wymiaru oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1970, 1972, 1974 - 1985, 1992-1997; wwpw wyniósł 89,86%. Za okresy od 1.12.1972 - 31.12.1972, 1.01.1973-9.08.1973, 10.11.1973 -31.12.1973, 1.01.1974 - 13.01.1974 przy ustalaniu podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz emerytury uwzględniono minimalne wynagrodzenia obowiązujące w j.g.u. Kolejną zaskarżoną decyzją z 12 lipca 2018r. ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do uwzględnienia przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury najniższych wynagrodzeń obowiązujących w j.g.u. w latach 1986 - 1991, ponieważ od 26 lutego 1986r. do 17 października 1991r. faktycznie nie świadczył pracy i nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu. Okres pozostawania wnioskodawcy bez pracy z winy pracodawcy od 26 lutego 1986r. do 17 października 1991r. został uwzględniony przez ZUS jako składkowy przy rencie z tytułu niezdolności do pracy, a następnie do emerytury na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z 27 sierpnia 1991r., I P 626/90 .

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę ,że wnioskodawca nabył prawo do emerytury od 5 maja 2011r. z systemu zreformowanego, na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. To oznacza , że zarówno prawo do świadczenia, jak i jego wysokość podlegają reżimowi tej ustawy. Katalog okresów składkowych zawiera art. 6, katalog okresów nieskładkowych art. 7 ustawy. Odwoływanie się przez skarżącego do przepisów ustawy z 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, uchylonej przez aktualnie obowiązującą ustawę o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie może odnieść zamierzonego skutku.

Okres pozostawania wnioskodawcy bez pracy z winy pracodawcy od 26 lutego 1986r. do 17 października 1991r. został uwzględniony przez ZUS jako składkowy tak przy rencie z tytułu niezdolności do pracy, jak i do emerytury. Skarżący domaga się w odwołaniu przyjęcia do kapitału początkowego i emerytury za ww. okres średniego wynagrodzenia w jego grupie zawodowej ( w uzasadnieniu odwołania wskazuje na minimalne wynagrodzenie) .

Z dniem 1 stycznia 2009r. weszła w życie ustawa z 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U.192.1180) w myśl której, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Organ rentowy uwzględnił przy obliczaniu KP wnioskodawcy powyższe uregulowania ustaw z 28 lipca 2011r. i z 23 września 2011r, czemu dodatkowo dano wyraz także w piśmie procesowym z 15 listopada 2018r. na k. 13.

Sąd Okręgowy przywołał art. 15 ust. l cyt. ustawy. W ocenie Sądu, brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia do podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wysokości emerytury żądanych średnich wynagrodzeń obowiązujących w grupie zawodowej lub wynagrodzenia minimalnego od 26 lutego 1986r. do 17 października 1991r. , gdyż kwestię tę rozstrzygnięto prawomocnymi orzeczeniami w sprawach IV U 303/05, IV U 1653/07, IV U 435/10, dotyczących wówczas renty z tytułu niezdolności do pracy. Co do powoływanego w odwołaniu statusu działacza opozycji antykomunistycznej i uwzględnienia go w podstawie wymiaru KP oraz emerytury, podkreślić trzeba, iż zaskarżona decyzja dotyczy odmowy uwzględnienia minimalnego wynagrodzenia za lata 1986 – 1991. W związku z tym ocenie Sądu Okręgowego podlegała tylko ta kwestia , gdyż zakres decyzji wyznacza zakres odwołania i dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14§1 KPC oddalił odwołanie.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości wnioskodawca i zarzucił mu: - nierozpoznanie przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy, naruszenie art.11 ust.2 ustawy z 24 maja 1989r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne, art. 114 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, art. 7 w zw. z art. 32 w zw. z art.8 ust. 2 Konstytucji RP.

Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego oraz przekazanie sprawy do wykonania bezpośrednio organowi rentowemu. Nadto wniósł o nieobciążanie go kosztami na podstawie art. 102 k.p.c. kosztami procesu ze względu na moją dramatyczną sytuację życiową pogłębioną bardzo złym aktualnie stanem zdrowia, wymagającym dodatkowych nakładów na leczenie. Apelujący wystąpił też o wydanie postanowienia o zwróceniu się do Trybunału Konstytucyjnego - w trybie art.52 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem z pytaniem prawnym zawierającym zarzut niezgodności z Konstytucją regulacji emerytalnych dla kombatantów przy nieuwzględnieniu osób represjonowanych, których status reguluje ustawa z 20 marca 2015 r. o działaczach opozycji antykomunistycznej oraz osobach represjonowanych z powodów politycznych, co jest oczywistym przykładem dyskryminacji w rozumieniu art. 32 Konstytucji RP.

Apelujący wyjaśnił, że wnosił o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem okresu pozostawania bez pracy z winy pracodawcy z powodów politycznych i przyjęciem dla tego okresu średniego wynagrodzenia w jego grupie zawodowej z uwzględnieniem uprawnień i statusu działacza opozycji antykomunistycznej przyznanego mi przez właściwe organy Państwa. Sąd Okręgowy do tych wniosków się nie odniósł. Art.11 ust. 1 ustawy z 1989r. miał i ma charakter regulacji szczególnej, przyznającej świadczenia o charakterze odszkodowawczym, oderwane od systemu emerytalnego, ostatecznie opartego na składce. Dostrzegł to wreszcie - po latach także moich bezskutecznych starań o rozstrzygnięcie mej sprawy, co do istoty - Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 15 lipca 2016r. (III AUa 328/16), uznając okres niewykonywania pracy na skutek represji politycznych w rozumieniu art. 11 ust 2 ustawy z 1989r. oraz art 6 ust 2 pkt 6a u.e.r.f.u.s. za okres składkowy, jaki wlicza się do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia z ubezpieczenia społecznego. Cytowany wyżej wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku jest nową wartością, nową wypowiedzią - zupełnie odmienną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 21 września 2009r. - dlatego apelujący wniósł o ponowne wyliczenie emerytury w trybie art. 114 ustawy o FUS, ale i poglądu Sądu Najwyższego w wyroku z 5 czerwca 2009r. (I UK 22/09). Zdaniem apelującego, Sąd Okręgowy z niezrozumiałych dla strony powodów nie odniósł się do wniosków dotyczących uprawnień kombatanckich stwierdzając, że zaskarżona decyzja ich nie dotyczyła. Jest oczywiste, że ustawa o emeryturach przyznaje szczególne uprawnienia emerytalne kombatantom, jednocześnie ustawodawca przyznaje status osobom represjonowanym bez jakiegokolwiek uwzględnienia praw emerytalnych.Tworzy to oczywisty dysonans, ale i wrażenie zupełnie odmiennej regulacji sytuacji osób pozostających w relewantnej sytuacji faktycznej. Apelujący przywołał nadto art. 6 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Mimo trafności zarzutu apelacji odnośnie niepełnej i częściowo wadliwej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, o czym dalej, ostatecznie sąd meriti dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów i właściwie zastosował prawo materialne, wydając w konsekwencji trafne rozstrzygnięcie.

Porządkując ustalone w sprawie niespornie fakty, osią sporu jest zbadanie, czy wnioskodawca ma prawo do uwzględnienia w podstawie wymiaru kapitału początkowego i do ustalenia wysokości należnej mu od 11 maja 2011r. emerytury minimalnego wynagrodzenia w j.g.u. na podstawie art.15 ust.2a ustawy z 17 grudnia 1989r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2018r., poz.1270) bądź innego hipotetycznego wynagrodzenia (we wniosku inicjującym niniejszy proces strona domagała się „średniego wynagrodzenia w jej grupie zawodowej” bez podania jego wysokości i bez wskazania dowodów na potwierdzenie żądanej wartości) za okres niewykonywania pracy od 26 lutego 1986r. do 17 października 1991r. Rację ma apelujący, że sąd meriti bezzasadnie uchylił się od rozważań dotyczących nowego dokumentu załączonego do wniosku z 29 czerwca 2018r. o przeliczenie emerytury w postaci decyzji Szefa (...) ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych z 19 lutego 2018r., potwierdzającej nadanie wnioskodawcy statusu działacza opozycji. Jednocześnie jednak prawidłowo ustalił stan faktyczny i zgromadził materiał dowodowy, co pozwala na instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku, mimo pewnych mankamentów w treści uzasadnienia.

W tym miejscu trzeba przypomnieć, że postępowanie apelacyjne ma charakter merytoryczny, w związku z czym sąd drugiej instancji nie może ograniczać się do oceny zarzutów apelacyjnych, lecz musi - niezależnie od ich treści - dokonać ponownych własnych ustaleń, a następnie poddać je ocenie pod kątem prawa materialnego (zob. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07). Sąd ten ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, oraz dokonania jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych w postępowaniu przed sądami obu instancji dowodów. Jak wynika przy tym z niespornych ustaleń Sądu Okręgowego i załączonych do akt dowodów z dokumentów, wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Handlowym (...) w Z. od 15 maja 1979r. do 25 lutego 1986r. Następnie prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z 27 sierpnia 1991r., w sprawie VI P 626/90, pozwany zakład pracy został zobowiązany do nawiązania stosunku pracy z wnioskodawcą i zatrudnienia na stanowisku równorzędnym z zajmowanym do dnia rozwiązania umowy o pracę w oparciu o art. 1 ustawy z 24 maja 1989r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne (Dz.U. z 1989r. Nr 32, poz.172). Jak wynika ze świadectwa pracy z 8 sierpnia 1997r., wnioskodawca był ponownie zatrudniony w (...) S.A. w Z. od 17 października 1991r. do 27 lipca 1997r. Sporny okres pozostawania wnioskodawcy bez pracy od 26 lutego 1986r. do 16 października 1991r., jak wynika z karty przebiegu zatrudnienia z 6 czerwca 2011r. ( na k.19 akt emerytalnych ZUS), został uwzględniony do stażu pracy, jako okres składkowy w wymiarze 5 lat, 7 miesięcy i 19 dni bez uiszczenia składki. Zgodnie z art.11 ust. 2 cyt. ustawy, okresy pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku pracy z osobą, o której mowa w art. 1, wlicza się do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, w tym również z ubezpieczenia społecznego. W świetle jednolitego stanowiska Sądu Najwyższego (por. wyroki z dnia 6 kwietnia 2006r., II UK 180/05, z dnia 15 lutego 2012 r., I UK 239/11 i z dnia 9 lutego 2016 r., II UK 254/15), które Sąd Apelacyjny podziela, cyt. art. 11 ust.2 nie uprawnia do uwzględnienia przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury wynagrodzenia za okres, w którym ubezpieczony nie wykonywał zatrudnienia ze względu na ukrywanie się z powodów politycznych, mimo iż okres ten został zaliczony do stażu pracowniczego. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 9 lutego 2016r. wskazał ,że „zgodnie z art. 174 ust. 3 w związku z art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych warunkiem koniecznym ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego jest wykazanie przychodu, od którego została uiszczona składka na ubezpieczenie społeczne. Jedynie gdy nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (art. 15 ust. 2a). Przepis ten ma zastosowanie także do repatriantów (art. 15 ust. 2b). Zarówno ustawa z dnia 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych, jak i ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS nie zawierają regulacji umożliwiających wliczanie do podstawy wymiaru składek kwot wynagrodzeń nie wypłaconych osobom, które utraciły zatrudnienie za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne.” Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę na fakt, że ustawa z dnia 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne została uchwalona w czasie obowiązywania ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. z 1982 r. Nr 40, poz. 267 ze zm.), która nie regulowała kwestii zaliczania okresów pozostawania bez pracy. Uregulowanie takie zostało zawarte w ustawie z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytura i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) i powtórzone w obecnie obowiązującej ustawie o emeryturach i rentach z FUS, która w sposób całościowy reguluje zasady przyznawania i ustalania emerytury, w tym wysokości kapitału początkowego. Zgodnie z art.6 ust.2 pkt 6a, dodanym ustawą z dnia 22 listopada 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1734), która weszła w życie 1 stycznia 2014 r., w aktualnym brzmieniu obowiązującym od 31 sierpnia 2017 r. (Dz.U. z 2017r. poz.1386), do okresów składkowych zalicza się okres niewykonywania pracy przed dniem 31 lipca 1990 r. na skutek represji politycznych. Wbrew twierdzeniu apelującego, zapisy ustawy z 20 marca 2015r. o działaczach opozycji antykomunistycznej oraz osobach represjonowanych z powodów politycznych ( Dz.U. z 2015r., poz. 693) nie zmieniają zasad ustalania wysokości emerytury i kapitału początkowego dla osób, którym z mocy tej ustawy został przyznany, tak jak wnioskodawcy, status działacza opozycji antykomunistycznej. Ustawa w art.7 wprowadza dla osób, którym przyznany został status działacza opozycji antykomunistycznej bądź osoby represjonowanej prawo do świadczenia pieniężnego i pomocy pieniężnej oraz w przypadku zdarzeń losowych pomoc pieniężną - jednorazową lub okresową ( art.10 ustawy). To oznacza, że załączona do wniosku o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia decyzja Szefa (...) ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych z 19 lutego 2018r. potwierdzająca status działacza opozycji nie stanowi nowego dowodu, który miałby wpływ na wysokość świadczenia w rozumieniu art.114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W rezultacie nieuwzględnienie tego dokumentu przez sąd meriti nie stanowi naruszenia powołanego w apelacji art.114 cyt. ustawy. Odnosząc się do cyt. w apelacji wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2016r., III AUa 328/16 trzeba zwrócić uwagę, że pozostaje on w sprzeczności z wyrokiem Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2018r., II UK 674/16, zgodnie z którym możliwość zaliczenia okresu pozostawania bez pracy do stażu ubezpieczeniowego jako warunku do emerytury „szczególnej” musi jednoznacznie wynikać z obowiązującego przepisu prawa ubezpieczeń społecznych, a przepis art. 11 ust. 2 ustawy nie pozwala na doliczenie do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych wymienionych w nim okresów (por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2012 r., I UK 239/11 oraz z dnia 9 lutego 2016 r., II UK 254/15). Ponadto powołany wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku nie odnosi się do przedmiotu sporu, jaki zaistniał w niniejszej sprawie. W tamtej sprawie sąd badał, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach może zostać uznany okres, kiedy ubezpieczony nie wykonywał pracy na skutek represji politycznych. Nie było natomiast sporu, czy za taki okres można ustalić podstawę wymiaru składek w sytuacji, gdy nie były osiągane przychody i nie były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne.

Odnośnie wniosku apelującego o zwrócenie się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego w trybie ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjny (Dz.U. z 2016 r. poz. 2072) sąd podnosi, że apelujący nie wskazał, w jakim zakresie odpowiedź na pytanie może mieć wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, co jest warunkiem koniecznym do wystąpienia z takim pytaniem. Apelujący domaga się, aby Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął o niezgodności z Konstytucją RP „regulacji emerytalnych dla kombatantów przy nieuwzględnieniu osób represjonowanych, których status reguluje ustawa z 20 marca 2015r.”, co zdaniem apelującego jest oczywistym przykładem dyskryminacji w rozumieniu art.32 Konstytucji. Jednakże apelujący, jak niespornie wynika z ww. decyzji Szefa (...) ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych z 19 lutego 2018r., nie należy do kręgu osób represjonowanych z powodów politycznych, wskazanych w art.3 cyt. ustawy z 20 marca 2015r. Ma natomiast nadany status działacza opozycji, określony w art.2 tej ustawy. To oznacza, że badanie kwestii podniesionej przez apelującego, a odnoszącej się do osób represjonowanych nie odnosi się do osoby apelującego i stąd pytanie w pierwszej kolejności nie spełnia warunku z art.52 ust.2 pkt 5 ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjny, ponieważ odpowiedź na tak zadane pytanie nie ma żadnego wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. W tej sytuacji zbędna jest dalsza analiza zasadności wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z tak skonstruowanym przez apelującego pytaniem prawnym, które nie odnosi się do przedmiotu sporu, jak też nie dotyczy sytuacji prawnej apelującego.

Wobec powyższego należało uznać, że w rezultacie zaskarżony wyrok Sądu I instancji, a także poprzedzające go decyzje organu rentowego odpowiadają prawu, a apelacja odwołującego się, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlegała oddaleniu na podstawie art.385 KPC.