Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st.sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2019 r. w Warszawie

sprawy Ż. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

z udziałem K. P.

na skutek odwołania Ż. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 15 września 2015 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza ,iż K. P. jako pracownik u płatnika składek Ż. P. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom :emerytalnemu ,rentowym ,chorobowemu , wypadkowemu od 1 maja 2015 r.

UZASADNIENIE

Ż. P. złożyła w dniu 27 października 2015 r. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 15 września 2015 r. znak: (...)dotyczącej zatrudnienia w jej firmie (...) usługowo – handlowe w W. przy ul. (...), K. P. i wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy (odwołanie k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 26 listopada 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴

§ 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że ze złożonych dokumentów ubezpieczeniowych wynika, że K. P. od dnia 1 maja 2015 r. została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zawartej umowy o pracę w firmie (...) usługowo – handlowe Ż. P.. Od 1 czerwca 2015 r. ubezpieczona stała się niezdolna do pracy. K. P. od 1 października 2013 r. nie była zgłoszona do ubezpieczeń z jakiegokolwiek tytułu. Płatnik składek wykazał następujące podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za maj 2015 r. – 0,00 zł, za czerwiec 2015 r. – 4 927,17 zł, za lipiec 2015 r. – 0,00 zł. W związku z powyższym zaskarżona decyzja organu rentowego jest zasadna (odpowiedź na odwołanie k. 3 – 4 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 1 marca 2016 r. Ż. P. ustosunkowała się do odpowiedzi na odwołanie złożonej przez organ rentowy. Odwołująca wskazała, że wynagrodzenie K. P. za miesiąc maj 2015 r. zostało wypłacone w dniu 10 czerwca 2015 r., o wypłacie wynagrodzenia z takim miesięcznym przesunięciem zakład Ubezpieczeń Społecznych został poinformowany z druku z-3 złożonym wraz z pierwszym zwolnieniem lekarskim K. P.. K. P. od dnia 1 maja 2015 r. została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zawartej umowy o pracę w firmie (...) usługowo – handlowe Ż. P., składki oraz deklaracja zostały poprawnie wysłane oraz opłacone za miesiąc czerwiec 2015 r., a ubezpieczenia powinny zostać przyznane zainteresowanej od pierwszego dnia pracy. W dalszej części pisma odwołująca wskazała, że organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie błędnie wskazał, że decyzja dotyczy podlegania ubezpieczeniom społecznym przez Ż. P., bowiem jest ona płatnikiem składem a sprawa dotyczy pracownika - K. P.. Ponadto odwołująca zaznaczyła, że K. P. jest u niej nadal zatrudniona nieprzerwanie od 1 maja 2015 r. W dniu 8 grudnia 2015 r. u płatnika została przeprowadzona niezapowiedziana kontrola (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej. Wyniki przeprowadzonej kontroli jednoznacznie potwierdzają fakt zatrudnienia K. P., bowiem została uznana za osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa zgodnie z art. 97 k.c. (pismo procesowe z dnia 1 marca 2016 r. k. 16 – 17 a.s.).

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 r. zainteresowana K. P. została zawiadomiona o niniejszym postępowaniu (postanowienie z dnia 23 lutego 2016 r. k. 12 a.s.).

K. P. również odwołała się od decyzji organu rentowego z dnia 15 września 2015 r. znak: (...)W uzasadnieniu swego stanowiska wskazała, że przez 27 lat prowadziła własną działalność gospodarczą, następnie przez półtora roku była zarejestrowana w Urzędzie Pracy jako bezrobotna do 30 kwietnia 2015 r. Od dnia 1 maja 2015 r. rozpoczęła pracę w sklepie u córki Ż. P.. Z tytułu zatrudnienia zostały odprowadzone za nią składki do ZUS (pismo z dnia 31 marca 2016 r. k. 26 – 26 verte a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. P., ur. (...), dnia 1 maja 2015 r. podjęła pracę w sklepie (...) prowadzącej działalność pod firmą (...) usługowo-handlowe Ż. P.. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W ramach tej umowy K. P. była zatrudniona w charakterze kierownika sklepu. Praca wykonywana była w pełnym wymiarze godzin za wynagrodzeniem 3000 zł netto ( odpowiedź na odwołanie od decyzji k. 3 a.s., umowa o pracę k. 31 akt organu rentowego, zeznania odwołującej k. 244 a.s.).

Ż. P., prowadząca działalność w sferze transportu i kosmetyki, poszukiwała kogoś do pracy w swoim sklepie, ponieważ musiała zajmować się małym dzieckiem. K. P. w branży handlowej pracowała niemal 30 lat i szukała pracy, dlatego też została zatrudniona przez Ż. P.. W sklepie prowadzona była sprzedaż artykułów spożywczych i alkoholu ( zeznania odwołującej k. 244 a.s.).

Do zakresu obowiązków K. P. należało zajmowanie się wszystkimi sprawami związanymi z działalnością sklepu, m.in. zamawiała towar, przyjmowała dostawy, płaciła pracownikom, pilnowała stanów magazynowych, myła podłogi. Działalność prowadzona była w godzinach od 11:00 do 24:00, a ubezpieczona zawsze otwierała sklep i pracowała do godziny 18:00. Obecność w pracy potwierdzana była podpisywaniem faktur przy odbiorze towaru (zeznania zainteresowanej k. 245 a.s., zeznania świadka A. I. k. 44, kopie faktur k. 19-29 akt organu rentowego).

Ż. P. zgłosiła zainteresowaną do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zawartej umowy o pracę w dniu 1 maja 2015 roku. Za pracę w miesiącu maju 2015 r. wynagrodzenie wypłacono 10 czerwca 2015 r. (odpowiedź na odwołanie od decyzji k. 3 a.s., zajęcie stanowiska w sprawie k. 16 a.s.).

Dnia 1 czerwca 2015 r. K. P. stała się niezdolna do pracy. Zwolnienia lekarskie obejmowały okres od 1 czerwca 2015 roku do 28 września 2015 roku (odpowiedź na odwołanie od decyzji k. 3 a.s., opinia biegłego sądowego S. B. k. 141 a.s., opinia biegłej sądowej J. P. (1) k. 112 a.s.).

Obowiązki ubezpieczonej przejęła Ż. P., a sklep był przez jakiś czas zamknięty. W miejsce K. P. pracę podjął partner Ż. P. i inny pracownik (zeznania świadka A. I. k. 45 a.s., zeznania odwołującej k. 46 a.s.).

By sprawdzić prawidłowość zgłoszenia K. P. do ubezpieczeń społecznych oraz wykazania podstaw wymiaru składek wszczęto postępowanie wyjaśniające o czym poinformowano Ż. P. i K. P. pismami z dnia 22 lipca 2015 roku. Odbiór rzeczonej korespondencji został potwierdzony 6 sierpnia 2015 r., ale powiadomione osoby nie złożyły wyjaśnień i dokumentów ( decyzja ZUS z dnia 15 września 2015 roku - akta organu rentowego).

Po przeprowadzeniu postępowania ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 15 września 2015 roku decyzję nr (...) na podstawie której stwierdził, że K. P. jako pracownik u płatnika składek Ż. P. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że strony nie przedstawiły dowodów faktycznego wykonywania pracy przez K. P.. Ponadto wskazano, że została ona zatrudniona na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy, a od 1 października 2013 r. zainteresowana nie podlegała ubezpieczeniu z jakiegokolwiek tytułu. Brak odpowiedzi na kierowaną przez organ korespondencję miał tylko potwierdzać fakt, że K. P. została zgłoszona do ubezpieczeń wyłącznie w celu uzyskania świadczenia, a nie faktycznego wykonywania zatrudnienia ( decyzja ZUS z dnia 15 września 2015 roku - akta organu rentowego).

Od powyższej decyzji organu rentowego Ż. P. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 27 października 2015 roku k. 2 a.s.).

Zainteresowana wcześniej cierpiała na kamicę nerkową, a także problemy z kręgosłupem i ginekologiczne. W opinii z 16 września 2016 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy J. P. (2) stwierdziła, że z dużym prawdopodobieństwem stan K. P. pozwalał na zatrudnienie od 1 maja 2015 r. na stanowisku kierownika sklepu. Zdaniem biegłej występujące dolegliwości nie upośledzały sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy (zeznania zainteresowanej k. 45 a.s., opinia biegłej J. P. (2) k. 112 a.s.).

W opinii uzupełniającej biegłej z zakresu medycyny pracy J. P. (2) podtrzymała wydaną wcześniej w dniu 16 września 2016 r. opinię, ponownie twierdząc, że niezdolność do pracy powstała przed 1 czerwca 2015 roku, a K. P. była zdolna do pracy w maju 2015 roku. Dosłana dokumentacja tylko potwierdziła wcześniejsze ustalenia (opinia uzupełniająca biegłej J. P. (2) k. 224 a.s.).

W swej opinii z dnia 5 października 2016 r. biegły sądowy z zakresu urologii lek. med. W. M. wskazał, że K. P. w okresie maj 2015 r. nie była niezdolna do pracy, a samo rozpoznanie kamicy nie może powodować automatycznie niezdolności do pracy ( opinia biegłego W. M. k. 298 a.s.).

Sąd Okręgowy powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, aktach rentowych oraz zeznań odwołującej, zainteresowanej i świadków oraz opinii biegłych z zakresu medycyny pracy i urologii. Zebrany przez Sąd materiał dowodowy był spójny, a treść poszczególnych dowodów korespondowała ze sobą i nie budziła zastrzeżeń, co do ich wiarygodności.

Za wiarygodne Sąd uznał zebrane w sprawie zeznania świadka A. G. w szczególności w zakresie jakim świadek potwierdził, że K. P. rzeczywiście pracowała w sklepie od początku jego działalności, bowiem w tym zakresie jego zeznania były spójne i uzupełniały się z twierdzeniami stron. Ponadto świadek potwierdził również, że ubezpieczona otwierała sklep o godzinie 11.

Sąd uznał zeznania J. B. za wiarygodne w całości, bowiem były jasne i logicznie przedstawiały stan faktyczny ponadto uzupełniały się z zeznaniami stron i pozostałych świadków. Szczególnie istotne okazało się potwierdzenie faktu pracy K. P. od maja do czerwca, a także jej zastępstwa w okresie nieobecności.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania A. I., potwierdził on, że K. P. była zatrudniona w sklepie i pracowała od maja do czerwca 2015 roku, a także że posiadała duże doświadczenie handlowe i w okresie nieobecności była zastępowana przez niego i innego pracownika, a sklep przez pewien czas nie działał. Świadek potwierdził również zakres obowiązków K. P..

Odnosząc się do zeznań stron Sąd uznał je za wiarygodne w świetle pozostałego materiału dowodowego w postaci dokumentów oraz zeznań świadków. Zebrane dowody wskazywały na okoliczność zatrudnienia zainteresowanej na stanowisku kierownika sklepu oraz faktycznego wykonywania przez nią czynności służbowych na rzecz Ż. P. związanych z prowadzeniem działalności sklepu. Z tego też względu, Sąd nie znalazł żadnych powodów, aby kwestionować ich wiarygodność w jakiejkolwiek części.

Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał także na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy J. P. (2) (także opinii uzupełniającej) oraz urologa W. M.. Ww. opinie nie były kwestionowane przez organ rentowy. Zdaniem Sądu opinie te są rzetelne, ponieważ zostały wydane w oparciu o obiektywne wyniki badań zainteresowanej, a wydający je biegli są specjalistami w swoich dziedzinach i posiadają bogatą wiedzę medyczną, a także wieloletnie doświadczenie zawodowe. Wspomniane opinie nie budzą wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenie stanu zdrowia K. P.. Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd podzielił w całości opinie biegłych, gdyż wnioski z nich płynące w zakresie zdolności zainteresowanej do pracy w dniu 1 maja 2015 r. na wskazanym stanowisku nie budzą żadnych wątpliwości. Opinie są jasne i logiczne, a także przekonująco uzasadnione. Z powyższych względów nie zostały one zakwestionowane w zakresie oceny stanu zdrowia K. P., która była zdolna do pracy. Sąd przyjął zatem powyższe opinie biegłych sądowych jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych uznając, że brak jest podstaw do ich negowania.

Sąd nie oparł się na dowodzie z opinii głównej oraz uzupełniającej biegłego sądowego specjalista ginekologa-położnika dr n. med. S. B., ponieważ biegły wyraźnie wskazał, że nie jest w stanie dokonać oceny stanu zdrowia odwołującej z uwagi na brak dokumentacji schorzeń ginekologicznych dotyczącej wskazanego okresu, a ponadto zaznaczył, że ocenę stanu zdrowia zainteresowanej powinni oceniać biegli z zakresu chorób wewnętrznych i urologii. Wobec powyższego opinie główna i uzupełniająca biegłego sądowego specjalista ginekologa-położnika dr n. med. S. B. okazały się nie przydatne w sprawie.

Sąd odstąpił od uzupełnienia opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i diabetologii z uwagi na uwzględnione opinie biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy i urologa, uznając je za wystarczające w przedmiotowej sprawie.

Całokształt zebranego materiału dowodowego stanowił w ocenie Sądu podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołania Ż. P. i K. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 września 2015 r., nr (...) są zasadne i jako takie zasługują na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół kwestii podlegania przez K. P. ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w firmie (...) usługowo-handlowe Ż. P. od 1 maja 2015 roku. Według skarżonej decyzji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął stanowisko zgodnie z którym zainteresowana mimo zawarcia umowy o pracę faktycznie nie świadczyła pracy na rzecz wskazanego podmiotu, a podpisana umowa oraz zgłoszenie K. P. do ubezpieczeń społecznych miało służyć uzyskaniu świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych.

Odwołujące się kwestionowały zajęte przez organ rentowy stanowisko podkreślając, że K. P. faktycznie wykonywała prace zgodnie z zawartą umową o pracę. Zatem przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie, czy umowa o pracę z dnia 1 maja 2015 r. była ważna i skuteczna, czy tak jak twierdził organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, umowa o prace została zawarta jedynie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych, co spowodowało brak skutków w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Niniejsza kwestia wymagała szczegółowej wykładni przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1778, dalej: ustawa systemowa). Przepis art. 6 ust. 1 pkt. 1 tejże ustawy stanowi, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. Natomiast art. 13 pkt. 1 ustawy systemowej zaznacza, że pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Definicja pracownika została zawarta w art. 8 ust. 1 ustawy systemowej, a za pracownika uznaje się osobę pozostającą w stosunku pracy z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a. Problem uznawalności stosunku prawnego za stosunek pracy rozstrzygają przepisy prawa pracy. Według art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Owo ,,zatrudnienie” oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy.

Artykuł 22 k.p. stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy, a pracodawca zobowiązuje się do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Zupełnie zgodne z prawem jest dążenie stron umowy o pracę do tego by pracownik z tytułu pracowniczego statusu otrzymywał przewidziane w prawie o ubezpieczeniach społecznych prawa i świadczenia. Relacje między stosunkami pracy i stosunkami ubezpieczenia społecznego są podstawowe i nie budzą żadnych wątpliwości. Do ważności umowy o pracę niewystarczające jest jednakże samo złożenie przez strony oświadczeń zawierających elementy wymagane przez art. 22 kodeksu pracy. Stosunek pracy charakteryzowany jest przez: konieczność osobistego wykonywania pracy, podporządkowanie pracodawcy, wykonywanie pracy na jego rzecz i ryzyko oraz odpłatność za prace. Zatem istotą stosunku pracy jest by praca odbywała się pod kierownictwem pracodawcy i aby pracownik stosował się do jego poleceń związanych w szczególności z organizacją i przebiegiem pracy. Pracownik świadczący pracę w oparciu o umowę o pracę jest podporządkowany pracodawcy co do czasu, miejsca i sposobu jej wykonywania. Stosunek pracy uznaje się za stosunek zobowiązaniowy uzewnętrzniający wolę umawiających się stron. Pracownik zatem musi wykazywać chęć świadczenia pracy i możliwość jej świadczenia, a pracodawca musi wykazywać się potrzebą zatrudnienia i korzystania z czyjejś pracy za wynagrodzeniem. Istnienie faktycznego stosunku pracy jest warunkiem powstania pracowniczego ubezpieczenia społecznego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 października 2014 r., sygn. akt III AUa 25/14, L. ). Konkludując, stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy, a powstaje tylko gdy stosunek pracy charakteryzuje się wspomnianymi cechami i przede wszystkim jest realizowany.

Zgodnie z poglądem utrwalonym w jurydykaturze, gdy stosunek pracy nie powstał bądź nie jest realizowany, nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet gdy jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt III AUa 433/2005, L. ). O kwestii podlegania pracowniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego decyduje nie tyle opłacanie składek ubezpieczeniowych, ile legitymowanie się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 r., sygn. akt II UK 43/05, L. ). Fakt nawiązania przez strony umowy o pracę potwierdzony jest nie formalnym zawarciem umowy nazywanej umową o pracę, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie na jej podstawie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, więc świadczenia pracy podporządkowanej w czasie i miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. W momencie, gdy w łączącym strony stosunku prawnym brak jest podstawowych elementów charakteryzujących stosunek pracy, jak np. osobiste wykonywanie czynności, czy podporządkowanie to nie można mówić o umowie o pracę ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r., sygn. akt I PKN 394/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1998 r., sygn. akt I PKN 416/98, L. ). Przy dokonywaniu kwalifikacji stosunku prawnego należy brać pod uwagę zarówno zgodny zamiar stron, cel umowy, jak i okoliczności istniejące w chwili jej zawarcia ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1998 r., sygn. akt I PKN 191/98, L. ).

Odnosząc się do zarzutu organu rentowego dotyczącego pozorności umowy o pracę zawartej między stronami, Sąd Okręgowy zważył, że w tej kwestii spojrzeć należy na słuszne stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2009 r. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2009 r., sygn. akt I UK 43/09, L. ), w myśl którego pozorność umowy o pracę (art. 83 k.c. w związku z art. 300 k.p.) występuje nie tylko gdy mimo jej zawarcia praca w ogóle nie była świadczona, ale także gdy jest świadczona na podstawie innej niż umowa o pracę. Decydujące znaczenie ma treść umowy i faktyczne warunki jej wykonywania. Jednakże a contrario nie można stwierdzić pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca pracę tę przyjmował ( zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 12 maja 2011 r., II UK 20/11; z 19 października 2007 r., II UK 56/07; z 5 października 2005 r., I UK 32/05).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty, akta rentowe, zeznania odwołującej, zainteresowanej i świadków, a także opinie biegłych i na tej podstawie uznał, że sporna umowa nie miała charakteru pozornego, a jej rzeczywistym motywem zawarcia było odpłatne świadczenie pracy przez K. P. na rzecz (...) Przedsiębiorstwo usługowo-handlowe (...).

Zainteresowana od dnia 1 maja 2015 r. była pracownikiem (...) Przedsiębiorstwo usługowo-handlowe (...) i pracowała na stanowisku kierownika sklepu w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem miesięcznym 3000 zł netto. Między pracodawcą, a pracownikiem występowała podległość. Nadzór pracodawcy nad pracownikiem był wykonywany w sposób dopuszczalny dla stosunku pracy. Zainteresowana w ramach swoich obowiązków zajmowała się całokształtem czynności związanych z funkcjonowaniem sklepu, w tym przede wszystkim odbiorem dostaw, czy pilnowaniem stanu magazynowego, co zostało potwierdzone zeznaniami świadków. Zadania te wykonywane były na terenie wyznaczonym przez pracodawcę, czyli w W. przy ul. (...). W ocenie Sądu Okręgowego stosunek łączący zainteresowaną i płatnika składek spełniał wszystkie przesłanki wskazane w art. 22 kodeksu pracy.

Sąd zauważył ponadto, że zatrudnienie zainteresowanej było zupełnie uzasadnione. W momencie gdy K. P. przebywała na zwolnieniu lekarskim sklep przez pewien czas nie funkcjonował, a później na jej miejscu pracowały inne osoby, co zostało potwierdzone zeznaniami świadków. Poza tym ubezpieczona miała już doświadczenie w handlu i była osobą zaufaną dla pracodawcy, więc zatrudnienie jej w charakterze kierownika sklepu było racjonalnym działaniem. Sąd uznał zatem, że zatrudnienie K. P. było całkowicie uzasadnione potrzebami pracodawcy.

Według oceny Sądu twierdzenie organu rentowego, że celem stron było uzyskanie świadczeń, a nie faktyczne wykonywanie pracy jest błędne. Należy odnotować, że w momencie podpisywania umowy o pracę zainteresowana nie była niezdolna do pracy. Powołani biegli z zakresu medycyny pracy i urologii stwierdzili, że K. P. była zdolna do pracy w dniu jej podjęcia tj. w dniu 1 maja 2015 r. Biegli zgodnie uznali, że choroby na które cierpiała ubezpieczona nie powodowały niezdolności pracy na wskazanym stanowisku. Ponadto zarówno podpisy na fakturach dostaw towarów, jak i zeznania wszystkich świadków potwierdzają fakt świadczenia pracy przez K. P. w miesiącu maju 2015 roku.

Sąd stwierdził, że nie można uznać by czynność prawna zawarcia przez zainteresowaną umowy o pracę mogła być kwalifikowana jako sprzeczna z prawem bądź mająca na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Zawarta umowa nie była również sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.).

W przedstawionych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał, że umowa o pracę z dnia 1 maja 2015 r. nie została zawarta w celu obejścia prawa. Zamiarem stron było odpłatne świadczenie pracy przez K. P. na rzecz (...) Przedsiębiorstwo usługowo-handlowe (...) realizowane w ramach zawartego przez strony stosunku pracy. Zainteresowana wykonywała na rzecz pracodawcy pracę i zostało to potwierdzone w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Z niniejszych względów Sąd Okręgowy uznał odwołania Ż. i K. P. za zasadne i w konsekwencji orzekając co do istoty sprawy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. dokonał stosownej zmiany zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

MW