Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Stępak

Protokolant: Monika Nałęcz, Agnieszka Głowacz i Jakub Miller

przy udziale Prokuratora: Ewy Olech i E. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 lutego 2018 r., 23 kwietnia 2018 r. i 10 października 2018 r.

sprawy M. C., urodzonego dnia (...) w W., syna S. i J. z d. C.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 czerwca 2016 roku w W. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,42 g netto oraz w samochodzie marki M. (...) nr rej. (...) środek odurzający w postaci marihuany w ilości 31,88 g netto, substancję psychotropową (...)/E. w ilości 5 tabletek oraz substancję psychotropową w postaci 1,5 tabletki clonazepanum,

tj. o czyn określony w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

orzeka:

I.  oskarżonego M. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to samej podstawie skazuje go, zaś przy zastosowaniu art. 37a kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na wskazane cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1 - 5 na k. 73 akt sprawy i nakazuje ich zniszczenie,

III.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na k. 75 akt sprawy pod poz. 2,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, z których wyłożone wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa,

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. J. kwotę 936 (dziewięciuset trzydziestu sześciu) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej dla oskarżonego z urzędu podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2016 roku około godziny 17.00 przy ul. (...) w W. został zatrzymany do kontroli drogowej pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Osobą kierującą pojazdem był M. C., który podróżował wraz ze swoją znajomą J. M.. Mając na uwadze nerwowe zachowanie M. C. funkcjonariusze Policji dokonali jego przeszukania, w trakcie którego ujawnili przy nim foliową torebkę z zapięciem strunowym z zawartością suszu w kolorze zielono-brunatnym o wadze 0,42 g. Ponadto dokonano przeszukania prowadzonego przez niego pojazdu i ujawniono w jego bagażniku szklany słoik z zawartością suszu koloru zielono-brunatnego o wadze 23,6 g, metalową łyżeczkę, torbę foliową z zapięciem strunowym z zawartością 10 sztuk zawiniątek z folii aluminiowej, a w każdym z nich susz roślinny koloru zielono-brunatnego o wadze: 0,85 g, 0,82 g, 0,86 g, 0,88 g, 0,82 g, 0,84 g, 0,80 g, 0,83 g, 0,82 g, 0,76 g, wagę elektroniczną oraz torebkę foliową z zapięciem strunowym z zawartością 4 sztuk tabletek koloru fioletowego oraz 1 tabletki koloru żółtego i 1,5 tabletki opisanej jako „clonozepan”. Łączna waga suszu roślinnego to 31,88 grama. Funkcjonariusze Policji zatrzymali M. C. i przewieźli go do KP W. W.. W toku czynności procesowych ujawnione podczas przeszukania substancje zostały poddane oględzinom i przebadane przy wykorzystaniu testera narkotyków, w wyniku czego ustalono, iż stanowiące własność M. C. substancje w postaci suszu roślinnego to marihuana o łącznej wadze netto 32,3 grama netto, 5 tabletek to (...)/E. zaś 1,5 tabletki to C. (protokoły przeszukania – k.3-5, 8-11, protokół zatrzymania – k. 14, protokoły użycia testera – k.26, 30, 34, 38, 39, protokoły oględzin – k.27-29, 31-33, 35-37, 40-42, 77-81, zeznania J. M. – k. 56v, 292, C. L. – k. 69v – 60, 291 – 292, wyjaśnienia oskarżonego M. C. 67, 139, 243 - 244).

M. C. nie był dotychczas karany (karta karna – k. 70, 133a, 134, 286).

W toku postępowania przygotowawczego dopuszczono dowód z opinii dwóch biegłych psychiatrów odnośnie stanu zdrowia M. C.. Biegli I. K. i S. F. nie stwierdzili u niego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast u niego uzależnienie od różnych substancji psychoaktywnych oraz zaburzenia lękowo – depresyjne w wywiadzie. Wskazali nadto, że o ile w czasie czynu opiniowany był w stanie intoksykacji substancjami psychoaktywnymi to na podstawie wiedzy ogólnej i doświadczeń własnych powinien był przewidzieć skutki takiego stanu. Biegli stwierdzili również, że stan psychiczny M. C. w czasie czynu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowana swoim postępowaniem, zaś jego poczytalność nie budzi wątpliwości. Jednocześnie biegli wskazali, iż oskarżony w obecnym stanie psychicznym może brać udział w postępowaniu (opinia biegłych - k. 105 – 107).

Oskarżony M. C. w toku postępowania przygotowawczego (k. 66-67) przyznał się do popełnienia czynu zarzuconego mu czynu i potwierdził, iż wszystkie ujawnione w toku przeszukania przedmioty oraz substancje stanowią jego własność. Podał, iż waga służyła mu do sprawdzenia wagi marihuany podczas jej zakupu.

Podczas rozprawy w dniu 3 kwietnia 2017 roku (k. 139-140) M. C. również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że od wielu lat boryka się z uzależnieniem od narkotyków. Wskazał, iż przez całe swoje życie palił marihuanę. Oświadczył nadto, że przebywał w wielu ośrodkach i leczył się, lecz po skończonym leczeniu ponownie popadał w uzależnienie. Wziął również udział w programie metadonowym, który trwał 2 lata. Następnie na własną rękę próbował się odtruwać, co kończyło się niepowodzeniem. Wskazał, że obecnie cały czas się leczy i od 4 lat odbywa program metadonowy z dobrymi efektami, co w jego ocenie wynikało z większej motywacji do działania będącej skutkiem powzięcia wiedzy o tym, że ma dziecko. Odnosząc się zaś do zdarzenia z dnia 15 czerwca 2016 roku wyjaśnił, iż kupił marihuanę nad W. od nieznanego nietrzeźwego mężczyzny, który zaproponował mu własnej roboty marihuanę w niskiej cenie 8 złotych za gram. Wskazał, że tabletki E. znalazł kosząc trawnik.

Na kolejnej rozprawie w dniu 19 lutego 2018 roku (k. 242-244) oskarżony konsekwentnie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.243) oraz oświadczył, że nie będzie składał wyjaśnień i wskazał, że w dalszym ciągu leczy się odwykowo w szpitalu psychiatrycznym przy ul. (...). Po odczytaniu wszystkich wcześniej złożonych wyjaśnień podał, iż zgadza się z tym, co zostało odczytane. Jednocześnie wskazał, że trzymał narkotyki w samochodzie, gdyż mieszkał w tym czasie ze swoją partnerką i nie mógł ich przechowywać w domu. Oświadczył, iż dla osoby uzależnionej od marihuany znaleziona w pojeździe ilość narkotyków była ilością małą, która wystarczała na kilka dni.

Wyjaśnienia oskarżonego wraz z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.k., zgodnie z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. M. C. konsekwentnie w toku całego postępowania przyznawał się do popełnienia opisanego czynu. Jego sprawstwo w tym zakresie jest niezaprzeczalne, a ponadto żaden z dowodów temu nie przeczy. Wskazane powyżej okoliczności znajdują również potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach J. M. (k. 56-57) i C. L. (k.59-60, 291-292). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, były one bowiem spójne i konsekwentne zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego. Oskarżony w toku postępowania podkreślał, iż jest osobą od lat uzależnioną od środków odurzających, wielokrotnie podejmującą terapie odwykowe, co znalazło potwierdzenie w załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej (k. 257, 273) i kwestionariuszach dotyczących używania przez oskarżonego środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych (k. 150-161, 274).

Zeznania świadka J. M. złożone w toku postępowania przygotowawczego (k. 56-57) zasługują w ocenie Sądu na nadanie im przymiotu wiarygodności. Należy przy tym zaznaczyć, iż zeznania te zostały uznane za ujawnione bez odczytywania w toku rozprawy w dniu 10 października 2018 r. w trybie art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 392 kpk, albowiem bezpośrednie przeprowadzenie dowodu nie było niezbędne, zaś obecne na rozprawie strony nie sprzeciwiły się temu (k. 292). Jednocześnie Sąd miał jednak na uwadze, że J. M. jedynie potwierdziła przebieg zdarzenia z dnia 15 czerwca 2016 roku, nie miała zaś wiedzy co do ilości i rodzaju posiadanych przez oskarżonego środków odurzających oraz celu, w jakim je posiadał.

Na wiarę zasługują również zeznania C. L., który dokonał zatrzymania oraz przeszukania oskarżonego i jego pojazdu. W toku postępowania sądowego (k.291-292) świadek potwierdził zeznania złożone w trakcie postępowania przygotowawczego (k. 59-60). W ocenie Sądu zeznania te są rzeczowe, logiczne i spójne. Mają one również oparcie w dokumentach w postaci protokołów przeszukania oskarżonego, jego pojazdu i miejsca zamieszkania ( k. 3-5, 8-11, 17-19, 44-45, 48-49, 52-53), protokołów użycia testera (k.26, 30, 34, 38, 39) i protokołów oględzin rzeczy (k. 27-29, 31-33, 35-37, 40-42, 77-81, 86-88).

Sąd nie oparł się natomiast na relacji świadka T. M., bowiem na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2018 roku (k. 263) oświadczył, iż nie wie czego dotyczy sprawa i nie pamięta czynności zatrzymania oskarżonego w dniu 15 czerwca 2016 roku. Wskazał, że w czasie, gdy pracował na komendzie w W. sytuacje zatrzymania i znalezienia środków odurzających zdarzały się codziennie.

Sąd podzielił w całości pisemną opinię sądowo - psychiatryczną sporządzoną przez biegłych S. F. i I. K. (k. 105 - 107). Opinia ta została sporządzona zgodnie z wymogami art. 202 kpk, jest kategoryczna i pozbawiona sprzeczności. Nadto została sporządzona przez osoby o niekwestionowanym poziomie wymaganej wiedzy specjalistycznej o wysokich kompetencjach, w sposób fachowy, wszechstronny i logiczny. Metoda naukowa przyjęta przez biegłych nie wzbudziła żadnych zastrzeżeń Sądu i nie była kwestionowana przez strony.

Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych (protokoły przeszukania – k.3-5, 8-11, 17-19, 44-45, 48-49, 52-53, protokół zatrzymania – k. 14-16, 22, protokoły użycia testera – k.26, 30, 34, 38, 39, protokoły oględzin – k.27-29, 31-33, 35-37, 40-42, 77-81, 86-88, karta karna – k. 70, 133a, 134, kwestionariusz – k. 150-161, 274, dokumentacja medyczna – k. 257, 273) nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że wina oskarżonego oraz okoliczności popełnienia zarzuconego mu czynu nie budzą wątpliwości. Oskarżony w chwili czynu miał możliwość rozpoznania jego karalności i można było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem. Poczytalność oskarżonego nie budziła żadnych wątpliwości.

W myśl art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 ten, kto wbrew przepisom ustawy posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe.

Przedmiotem ochrony tego przepisu jest życie i zdrowie publiczne. Czynność sprawcza polega zaś na posiadaniu wbrew przepisom ustawy środków odurzających lub substancji psychotropowych. Ustawodawca określił w ustawie katalog środków, których posiadanie jest zabronione, bowiem z uwagi na ich działanie mogą one wyrządzić znaczne szkody w organizmie człowieka. Przestępstwo spenalizowane przez art. 62 nie jest uzależnione od spowodowania jakiegokolwiek skutku – penalizacji podlega bowiem samo posiadanie zabronionych środków czy też substancji (M. B., W. R., Pozakodeksowe prawo karne. T. K., 2002). Znamię posiadania należy interpretować zatem w ten sposób, iż posiadaczem jest nie tylko ten, kto włada środkiem lub substancją dla siebie, lecz także ten, kto przechowuje je dla kogoś innego; jest zatem posiadaczem każdy, kto fizycznie włada środkiem lub substancją.

Sąd podziela przy tym stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2009 roku (IV KK 418/08), iż środki odurzające lub substancje psychotropowe, o których mowa w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii muszą spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe, pozwalające na co najmniej jednorazowe użycie w celu osiągnięcia efektu odurzenia lub innego, charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej.

Strona podmiotowa tego przestępstwa polega na umyślności, przy czym możliwe są obie postaci zamiaru - omawiane przestępstwo można popełnić z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał M. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd oparł swoje ustalenia na wyjaśnieniach oskarżonego złożonych podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego i sądowego, bowiem M. C. konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a jego wyjaśnienia znajdowały potwierdzenie w zeznaniach J. M. i C. L. oraz nieosobowych źródłach dowodowych (protokołach przeszukania, protokołach oględzin i użycia testera narkotykowego, dokumentacji medycznej, kwestionariuszach, opinii biegłych). Oskarżony nie kwestionował faktu posiadania szczegółowo wymienionych w akcie oskarżenia środków odurzających i substancji psychotropowych, wyjaśnił okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu i motywy swojego postępowania.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że M. C. w dniu 15 czerwca 2016 r. posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,42 g netto – podczas przeszukania funkcjonariusze Policji ujawnili przy nim foliową torebkę z zawartością w postaci marihuany. Ponadto w bagażniku pojazdu, który prowadził oskarżony, ujawniono szklany słoik z zawartością marihuany, metalowa łyżeczkę, torbę foliową z zapięciem strunowym z zawartością 10 sztuk zawiniątek z folii aluminiowej, a w każdym z nich marihuanę, wagę elektroniczną oraz torebkę foliową z zapięciem strunowym z zawartością 5 tabletek (...)/E. oraz 1,5 tabletki clonazepanum.

Łączna waga posiadanej przez niego w tym dniu marihuany to 32,3 g netto. Ponadto posiadał w tym dniu substancje psychotropowe w postaci wymienionych wcześniej 5 tabletek (...)/E. i 1,5 tabletki clonazepanum. Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał więc znamiona strony przedmiotowej czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zaznaczyć należy, iż M. C. posiadał środki odurzające wbrew przepisom ustawy, gdyż nie posiadał ich wyłącznie w celach medycznych, przemysłowych lub prowadzenia badań (art. 33, 34, 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii).

W ocenie Sądu od strony podmiotowej M. C. popełnił wyżej opisane przestępstwo umyślnie, przy czym działał z zamiarem bezpośrednim. Zgodnie z akceptowanym przez Sąd orzekający poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 12 maja 1976 roku (IV KR 20/76) „o zamiarze sprawcy świadczy całokształt tak przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. Dopiero na podstawie okoliczności dotyczących danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy, ustalenie, do czego zmierzał, czego chciał, względnie – postępując w określony sposób – co przewidywał i na co się godził”. Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy należy wskazać, iż sam oskarżony konsekwentnie przyznawał się do posiadania środków odurzających i substancji psychotropowych oraz w toku postępowania sądowego (k.139-140) wskazał, że od wielu lat pali marihuanę i boryka się z uzależnieniem od narkotyków. Ponadto oświadczył (k.243), że aktualnie leczy się odwykowo w szpitalu psychiatrycznym przy ul. (...).

Zdaniem Sądu twierdzenia oskarżonego odnośnie posiadania narkotyków świadczą jednoznacznie o tym, iż chciał on popełnić czyn zabroniony z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a tym samym od strony podmiotowej dopuścił się zarzucanego mu czynu z zamiarem bezpośrednim. W ocenie Sądu oskarżony miał świadomość bezprawności swojego czynu - tym bardziej, że wielokrotnie brał udział w programach leczniczych mających na celu walkę z uzależnieniem od narkotyków oraz przebywał w ośrodkach terapeutycznych.

Przy wymiarze kary za popełnione przez oskarżonego przestępstwo Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk oraz baczył, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, a także brał pod uwagę jej cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz zapobiegania popełnianiu przestępstw.

Stopień winy M. C. jest znaczny. Z uwagi na osiągnięcie wymaganego przez prawo karne wieku i umiejętności przyswajania sobie reguł moralnych, którymi kieruje się społeczeństwo, oskarżony był zdolny do zawinienia. Jego zachowanie w chwili dokonywania przestępstwa wskazywało na bezkrytyczne podejście do swojego postępowania. Podkreślić należy, iż w momencie dokonania czynu zabronionego oskarżony miał możliwość podjęcia dowolnej decyzji, a tym samym zachowania zgodnego z obowiązującym prawem. Nie zaistniała również żadna z okoliczności wyłączających jego winę lub bezprawność popełnionych przez niego czynów. Spośród wszystkich dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie żaden nie wskazuje bowiem, aby nie można było wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z prawem oraz normami współżycia społecznego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości przypisanego M. C. czynu Sąd kierował się przesłankami wskazanymi w art. 115 § 2 kk, zgodnie z którym przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Mając na uwadze brzmienie ww. przepisu oraz przytoczone już wyżej okoliczności Sąd uznał stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego M. C. za znaczny. Sąd miał w tym względzie na uwadze fakt, iż oskarżony działał przeciwko podstawowym dobrom chronionym prawem jakimi są życie i zdrowie publiczne. Wprawdzie nie był on wcześniej karany za posiadanie środków odurzających, jednakże w ocenie Sądu ilość posiadanych przez niego środków odurzających była ilością dużą, wynosiła bowiem ponad 32 g netto. Ilość ta wystarczyłaby zatem do odurzenia się kilkudziesięciu osób. Ponadto z okoliczności sprawy wynika, iż czyn oskarżonego nie miał charakteru incydentalnego, który mógłby wskazywać na to, że oskarżony nie chciał go popełnić. Wręcz przeciwnie – M. C. sam wskazywał, że jest osobą od lat uzależnioną od narkotyków, bez powodzenia biorącą udział w terapiach odwykowych, zażywającą substancje psychotropowe i środki odurzające.

Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność wpływającą łagodząco na wymiar kary fakt przyznania się przez M. C. do zarzucanego mu czynu. Oskarżony od początku konsekwentnie przyznawał się do posiadania wskazanych w akcie oskarżenia narkotyków i składał wyjaśnienia, które uznać należało za wiarygodne. Tak samo potraktowano brak uprzedniej karalności.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i przytoczone okoliczności stwierdzić należało, że nie zaszły w niniejszej sprawie materialne przesłanki pozwalające na skorzystanie wobec M. C. z dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zauważyć należy, że w myśl art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Sąd zważył, że instytucja warunkowego umorzenia zgodnie z intencją ustawodawcy winna mieć zastosowanie do drobnych przestępstw. Ich zakres wyznaczony jest przez dwa elementy: przez ograniczenie na płaszczyźnie abstrakcyjnej związanej z typem czynu zabronionego oraz na płaszczyźnie konkretnej, przez określenie warunku, iż stopień społecznej szkodliwości czynu nie może być znaczny ( „Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna.”, A. Zoll. K. Buchała, Kraków, wyd. Zakamycze, 2000r., s. 481).

Sąd rozważając możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego miał na względzie podnoszoną już wyżej okoliczność, iż wina i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu są znaczne. Z przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego wynika nadto, że oskarżony prowadzi nieustabilizowany tryb życia, podejmuje prace dorywcze, boryka się od lat z uzależnieniem od narkotyków, podejmuje kolejne terapie odwykowe, które przerywa, zaś dotychczasowe próby walki z uzależnieniem kończą się dla niego niepowodzeniem. Stwierdzone uzależnienie i przebieg procesu jego leczenia nie rokują w ocenie Sądu pozytywnie co do nienaruszania porządku prawnego w przyszłości. Postawa, właściwości i warunki osobiste M. C. oraz okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie uzasadniają przyjęcia, iż popełniony przez niego czyn miał charakter incydentalny, wyjątkowy. Ponadto na marginesie zaznaczyć należy - niezależnie od powyższych rozważań - iż w ocenie Sądu sama świadomość ewentualnego podjęcia postępowania karnego nie będzie działać na oskarżonego mobilizująco i dyscyplinująco i nie spowoduje, że nie powróci on do przestępstwa. W tym stanie rzeczy nie zachodzi względem niego pozytywna prognoza kryminologiczna.

Mając na uwadze powyższe rozważania, za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd - stosując art. 37a kk - wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Zdaniem Sądu tak orzeczona kara będzie współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz do stopnia winy oskarżonego. Zauważyć w tym miejscu należy, iż na podstawie przepisu art. 37a kk sąd orzekając ma możliwość w ramach tzw. zwyczajnego wymiaru kary rezygnacji z orzekania kary pozbawienia wolności przewidzianej w sankcji i orzeczenia zamiast niej kary grzywny lub kary ograniczenia wolności.

W niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu, a przede wszystkim ilość posiadanych przez niego środków odurzających i substancji psychotropowych prowadzą do wniosku, że nie byłoby słusznym i spełniającym cele kary orzeczenie wobec niego kary grzywny, mającej wyłącznie finansowy charakter. Z drugiej jednak strony zdaniem Sądu nie spełniałoby celu zapobiegawczego, jak też i wychowawczego, orzeczenie wobec M. C. najsurowszej z kar, tj. pozbawienia wolności. Podkreślić należy, iż oskarżony jest osobą niekaraną, a zgodnie z intencją ustawodawcy to kary wolnościowe miały być podstawowym instrumentem zwalczania przestępczości drobnej i średniej. Kara pozbawienia wolności miała natomiast być wykorzystywana do zwalczania przestępczości poważnej. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu spośród możliwych kar alternatywnych, za słuszną uznać należy karę ograniczenia wolności. Sąd miał na uwadze to, aby kara miała charakter realnie dotkliwy i aby w społecznym odbiorze nie wskazywała na liberalne podejście w zakresie represji wobec sprawców tzw. przestępstw narkotykowych.

Stosownie do art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych wskazanych w postaci marihuany i substancji psychotropowych – (...)/E. i clonazepanum oraz zarządził ich zniszczenie.

Jednocześnie na podstawie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci wagi elektronicznej.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, dochodząc do przekonania, iż obciążenie go nimi przekraczałoby jego aktualne możliwości finansowe i tym samym uiszczenie kosztów byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

W oparciu o § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przed adwokata z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 936 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej dla oskarżonego z urzędu, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług.