Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 253/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK ZAOCZNY

wobec A. P. (1), M. P., A. P. (2)

Dnia 28 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Anna Lisowska

Protokolant:

sekr. sąd. Judyta Masłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 czerwca 2019 r. w P.

sprawy z powództwa Gminy P.

przeciwko A. P. (1), A. P. (2), M. P., K. P.

o wydanie lokalu mieszkalnego

o r z e k a :

I.  Nakazuje pozwanym A. P. (2), K. P., aby opróżnili i wydali powódce Gminie P. lokal mieszkalny nr (...) położony w P. przy ulicy (...).

II.  Nie przyznaje pozwanym A. P. (2), K. P. prawa do lokalu socjalnego.

III.  Umarza postępowanie wobec pozwanych A. P. (1), M. P..

IV.  Zasądza od pozwanych A. P. (2) i K. P. solidarnie na rzecz powódki Gminy P. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

V.  Wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności wobec pozwanego A. P. (2).

Sygn. akt I C 253/19

UZASADNIENIE

Gmina P. wytoczyła powództwo przeciwko K. P., A. P. (1), A. P. (2) oraz M. P. o wydanie lokalu mieszkalnego wnosząc o nakazanie opuszczenia, opróżnienia i wydania przez pozwanych lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w P..

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest właścicielem opisanego wyżej lokalu mieszkalnego, dla którego prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...). Powódkę łączyła z pozwaną K. P. umowa najmu tegoż lokalu z dnia 1 lipca 2003 roku, zawarta na czas nieokreślony, zgodnie z którą pozwana zobowiązała się do comiesięcznego uiszczania czynszu oraz opłat za energię elektryczną, energię cieplną, gaz, wodę oraz inne świadczenia, w szczególności za odbiór nieczystości stałych i płynnych, antenę zbiorczą i światło w piwnicy wg rozliczenia zawartego w umowie. Zgodnie z § 9 ust. 1, 2, 3 umowy, pozwana winna była uiszczać czynsz w stałej wysokości 99,36 złotych miesięcznie wraz z wszelkimi innymi opłatami związanymi z wynajmowaniem przedmiotowego lokalu w łącznej kwocie 450,35 zł do 15-ego dnia każdego miesiąca. Pozwana posiada z tego tytułu nieuregulowane zadłużenie.

Powódka wystosowała do pozwanej K. P. ostateczne wezwanie do zapłaty, w którym to uprzedziła o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu lokalu oraz wyznaczyła dodatkowy termin 1-go miesiąca na zapłacenie zaległego czynszu i innych opłat za używanie lokalu. Z powodu zwłoki w płatnościach za używanie lokalu powyżej trzech miesięcy, powódka wypowiedziała umowę najmu pismem (...)z dnia 05.06.2018 r. ze skutkiem na 31.07.2018 r. Powódka podjęła próbę pozasądowego sposobu rozwiązania sporu poprzez wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Pozwani nie odpowiedzieli na pismo oraz nie wydali właścicielowi wynajmowanego lokalu mieszkalnego. Zawarli ugodę z powódką, jednak nie wywiązują się z niej w pełni - nie opłacają regularnie bieżących opłat oraz nie wpłacają wyznaczonych rat.

Pozwana K. P. na rozprawie w dniu 21 maja 2019 roku nie kwestionowała, iż posiada zadłużenie wobec powódki z tytułu czynszu i innych opłat za przedmiotowy lokal mieszkalny oraz, że zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Pozwana oświadczyła, że w przedmiotowym lokalu zamieszkuje wspólnie z synem A. P. (2), natomiast pozwani M. P. i A. P. (1) od długiego czasu mieszkają za granicą.

Pismem procesowym z 30 maja 2019 roku powódka Gmina P. cofnęła powództwo w stosunku do M. P. i A. P. (1) z uwagi na ich długotrwałe niezamieszkiwanie w przedmiotowym lokalu mieszkalnym.

Sąd ustalił, co następuje:

Gmina P. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w P..

(dowód: odpis księgi wieczystej nr (...) k. 21-26)

W dniu 1 lipca 2003 roku pomiędzy Gminą P., a K. P. zawarta została na czas nieokreślony umowa najmu opisanego wyżej lokalu mieszkalnego.

Umowa najmu lokalu mieszkalnego z 1 lipca 2003 roku uległa rozwiązaniu z dniem 31.07.2018 r. Od 1 sierpnia 2018 roku K. P. oraz jej syn A. P. (2) zajmują lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ulicy (...) w P. bez tytułu prawnego.

K. P. posiada zadłużenie wobec Gminy P. z tytułu zaległego czynszu i innych opłat związanych z wynajmowaniem opisanego wyżej lokalu mieszkalnego.

(dowód: umowa najmu k. 27-28; ostateczne wezwanie do zapłaty k. 31; wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego k. 32)

K. P. i A. P. (2) nie są zarejestrowani jako osoby bezrobotne. W okresie ostatnich 3 lat nie korzystali ze świadczeń z ustawy o pomocy społecznej.

(dowód: informacja z PUP w P. k. 59; informacja z Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. k. 52)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie strony powodowej znajduje podstawę prawną w przepisach gwarantujących ochronę interesów właściciela pozbawionego możliwości korzystania z rzeczy w wyniku posiadania jej przez nieuprawnioną do tego osobę. Interesy właściciela chronione są m. in. za pomocą roszczenia windykacyjnego uregulowanego w kodeksie cywilnym w art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

W niniejszej sprawie bezspornie ustalono, że właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w P., jest powódka Gmina P., zaś pozwani K. P. i A. P. (2) od 1 sierpnia 2018 roku zajmuje ten lokal bez tytułu prawnego.

W konsekwencji przedmiotowe powództwo jest całkowicie uzasadnione, dlatego też Sąd, na podstawie powołanego wyżej przepisu, orzekł jak w punkcie I. wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II. wyroku Sąd oparł na przepisach art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego, który stanowi, że w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy.

Bezspornym jest, iż w okresie od 1 lipca 2003 roku do 31 sierpnia 2018 roku w oparciu o umowę najmu pozwanym K. P. i A. P. (2) przysługiwało skuteczne względem strony powodowej prawo do władania przedmiotowym lokalem. Pozwani byli lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2019 r., poz. 1182), w konsekwencji czego w niniejszej sprawie zastosowanie mają odpowiednie przepisy cytowanej ustawy (dalej u.o.p.l.) dotyczące lokalu socjalnego.

Zasadą jest, że Sąd w pierwszej kolejności bada, czy w świetle okoliczności dotyczących szczególnej sytuacji eksmitowanego, w tym dotychczasowego sposobu korzystania z lokalu, z którego następuje eksmisja, oraz szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej eksmitowanego, przysługuje mu lokal socjalny (art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów). Dopiero po uznaniu, że takowe okoliczności nie zachodzą, Sąd zobligowany jest ustalić, czy w danej sprawie, z mocy ustawy, jest w ogóle możliwe orzeczenie eksmisji bez prawa do lokalu socjalnego z uwagi na wyłączenia zawarte w przepisie art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 cytowanej ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2018r. poz. 511, z późn.zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie

Mając na uwadze informację nadesłaną przez Powiatowy Urząd Pracy w P. (k. 59), z której wynika, iż pozwani K. P. i A. P. (2) nie są zarejestrowani jako osoby bezrobotne oraz informację z Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w P., z której wynika, iż pozwani nie korzystają i nie korzystali ze świadczeń z ustawy o pomocy społecznej (k. 52), nie budzi wątpliwości Sądu, iż żadne ze wskazanych wyżej wyłączeń nie dotyczy pozwanych.

W ocenie Sądu stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do uznania, że po stronie pozwanych K. P. i A. P. (2) zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające przyznanie im prawa do lokalu socjalnego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie II. wyroku.

W związku z cofnięciem powództwa w stosunku do pozwanych M. P. oraz A. P. (1), postępowanie wobec wymienionych zostało umarzone w oparciu o przepis art. 355 § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 200 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, do której uiszczenia zostali zobowiązani solidarnie A. P. (2) oraz K. P..

Ponieważ pozwany A. P. (2)nie stawił się na rozprawę, nie złożył żadnych wyjaśnień i nie wniósł o rozpoznanie sprawy pod swoją nieobecność, zaszły przesłanki do wydania wobec niego wyroku zaocznego na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Natomiast na podstawie art. 333 § 1 Sąd z urzędu nadał temu wyrokowi zaocznemu w pkt I. rygor natychmiastowej wykonalności.