Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 366/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Magdalena Łukaszewicz

Protokolant:

stażysta Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2019 r. w Piszu

sprawy z powództwa I. F.

przeciwko W. F. (1), A. F., N. F., D. F.

o ustalenie że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego, o wydanie lokalu mieszkalnego oraz o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego W. F. (1) na rzecz powoda I. F. kwotę 2 549,25 zł (dwa tysiące pięćset czterdzieści dziewięć złotych 25/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 30.04.2018 r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanej N. F. na rzecz powoda I. F. kwotę 242,82 zł (dwieście czterdzieści dwa złote 82/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 30.04.2018 r. do dnia zapłaty.

III.  Zasądza od pozwanej D. F. na rzecz powoda I. F. kwotę 242,82 zł (dwieście czterdzieści dwa złote 82/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 30.04.2018 r. do dnia zapłaty.

IV.  Umarza postępowanie w części dotyczącej ustalenia, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz w części dotyczącej wydania lokalu mieszkalnego.

V.  Oddala powództwo w pozostałej części.

VI.  Znosi wzajemnie koszty procesu między stronami.

UZASADNIENIE

I. F. w dniu 30 kwietnia 2018 roku wytoczył powództwo przeciwko W. F. (2), A. F., N. F. i D. F. o:

1.  nakazanie pozwanym, aby ze wszystkimi osobami, rzeczami i prawami ich reprezentującymi opróżnili i wydali powodowi pomieszczenia zajmowane w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w P.,

2.  ustalenie, że pozwanym, na skutek zmiany sytuacji od dnia daty wydania przez Sąd Rejonowy w Piszu prawomocnego orzeczenia w sprawie I Ns 307/12, nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

3.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 28 132,32 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z pomieszczeń przez nich zajmowanych w lokalu mieszkalnym numer (...) położonym w budynku numer (...) przy ulicy (...) w P..

Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na jego wniosek toczyło się przed Sądem Rejonowym w Piszu pod sygn. akt I Ns 151/10 postępowanie o podział majątku wspólnego powoda i pozwanej D. F.. Postanowienie wydane w tej sprawie 9 listopada 2011 roku, przyznające między innymi powodowi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w P., zostało postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie uchylone w punktach III, IV, V i VI, wskutek czego postanowieniem z 20 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy w Piszu przyznał D. F. prawo do lokalu socjalnego i nakazał wstrzymanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia jej przez Gminę P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu.

Pomimo co najmniej kilku wezwań Gmina P. do dnia dzisiejszego nie złożyła pozwanej D. F. oferty najmu lokalu socjalnego. D. F. wyjechała w celach zarobkowych za granicę, tam posiada zatrudnienie, nowego partnera i miejsce zamieszkania. Dzieci powoda i pozwanej D. F. już dawno osiągnęły pełnoletność. Najmłodsza córka, pozwana N. F., wyjechała za granicę razem z matką, tam pobierała naukę i obecnie pozostaje tam zatrudniona. Pozwana A. F. wyjechała do Wielkiej Brytanii, tam posiada swoje centrum życiowe, miejsce zamieszkania i zatrudnienie. Pozwany W. F. (2) przez około trzy lata również przebywał za granicą, na terenie Niemiec. Niedawno wrócił do Polski i bez zgody powoda zajął jeden pokój w przedmiotowym lokalu, zakłóca powodowi korzystanie ze swojej własności, dopuszcza się w stosunku do powoda rękoczynów.

Powód podniósł, że przedmiotowy lokal mieszkalny jest dla niego za duży i ma problemy z jego utrzymaniem. Od kilku lat dąży do wymeldowania pozwanych, żeby mógł mieszkanie to sprzedać, wynająć lub zamienić na mniejsze. Niestety w pomieszczeniach tego lokalu znajdują się rzeczy osobiste pozwanych, którzy gdy tylko dowiadują się o wszczętym przez Gminę P. postępowaniu administracyjnym o ich wymeldowanie, od razu przyjeżdżają do kraju, ostentacyjnie korzystają z tego lokalu, mieszkają w nim przez kilka tygodni do wydania korzystanej dla nich decyzji o odmowie wymeldowania, a potem wracają do swoich miejsc zamieszkania i centrów życiowych. Taki stan rzeczy ma miejsce od około 2013 roku i trwa do chwili obecnej.

Powód podniósł, że pozwana D. F. otrzymała całkowitą spłatę na swoją rzecz z tytułu podziału majątku wspólnego, zgodnie z orzeczeniem wydanym przez Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie I Ns 151/10. Ponadto, wyrokiem wydanym w sprawie III RC 171/17 Sąd Rejonowy w Piszu orzekł, że obowiązek alimentacyjny powoda względem jego dzieci - pozwanych w niniejszej sprawie W. F. (1), A. F. i N. F. - wygasł. Otrzymali oni również całkowitą spłatę zaległych alimentów, w związku z czym prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piszu postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Kmp 47/10 zostało umorzone. Aktualnie wszyscy pozwani posiadają stosowne wykształcenie, zarobkują i są w stanie samodzielnie się utrzymać. Powyższe okoliczności w żaden sposób nie uzasadniają, w ocenie powoda, utrzymania w mocy orzeczenia przyznającego pozwanej D. F. prawa do lokalu socjalnego. Powód dodał, że pozwani czynili i czynią wszelkie starania, aby uniemożliwić mu korzystanie ze swojej własności. Starali się także doprowadzić do licytacji przedmiotowego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, co w ocenie powoda również dowodzi, iż lokal ten nie jest pozwanym niezbędny do zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych.

Odnośnie roszczenia o zapłatę powód wskazał, iż zgodnie z zestawieniem – analizą kont dokonaną przez Spółdzielnię Mieszkaniową w P. za okres od marca 2015 roku do kwietnia 2018 roku – zadłużenie za przedmiotowy lokal od miesiąca marca 2015 roku, a więc za okres trzech lat wstecz przed wytoczeniem niniejszego powództwa, wynosi 35 017,39 złotych. W związku z tym, iż w lokalu tym, oprócz pozwanych, zamieszkuje również powód, po podzieleniu należnej Spółdzielni Mieszkaniowej w P. kwoty 35 017,39 złotych na 5 osób, zadłużenie na jedną osobę wynosi 7 033,08 złotych, stąd też wynika dochodzona przez powoda kwota 28 132,32 złotych. W ocenie powoda cała kwota zadłużenia, łącznie z odsetkami i kosztami, powinna być po równo rozdzielona pomiędzy osoby zamieszkujące w lokalu powoda, albowiem to zachowanie pozwanych w znacznym, jak nie większym stopniu, doprowadziło do powstania tego zadłużenia i uczyniło koniecznym wystąpienie przez Spółdzielnię Mieszkaniową z powództwem do Sądu, co z kolei doprowadziło do powstania kosztów postępowań sądowych.

Na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2018 roku powód cofnął pozew w zakresie punktu 1. i 2., to jest w odniesieniu do roszczenia o wydanie lokalu mieszkalnego i ustalenie, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. W uzasadnieniu wskazał, że po wytoczeniu niniejszego powództwa pozwani wymeldowali się i wyprowadzili się z przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Podtrzymał w całości powództwo o zapłatę 4/5 części kosztów utrzymania przedmiotowego lokalu mieszkalnego uiszczonych do Spółdzielni Mieszkaniowej w P. za okres 3 lat poprzedzających wytoczenie przedmiotowego powództwa. Dodał, że przy pomocy swojej matki spłacił całe zadłużenie wobec Spółdzielni Mieszkaniowej w P. wraz z należnymi kosztami.

Pozwani W. F. (2), A. F., N. F. i D. F. w odpowiedzi na pozew wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na ich rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwani podnieśli, że od miesiąca kwietnia do dnia dzisiejszego w przedmiotowym lokalu mieszkalnym mieszka powód i to on sprawuje wyłączne władztwo nad tym lokalem. Ponadto, mając na uwadze fakt, iż Gmina P. do dnia dzisiejszego nie złożyła pozwanej D. F. oferty najmu lokalu socjalnego, ewentualnego odszkodowania powód winien dochodzić od Gminy P. w związku z zaniechaniem realizacji przez tą jednostkę jej ustawowych obowiązków.

Pozwani podkreślili, że od dłuższego czasu nie zamieszkują z powodem. Pozwana D. F. w maju 2013 roku wyjechała za granicę. W marcu 2014 roku za granicę wyjechali pozostali pozwani. O ilości osób mieszkających na stałe w przedmiotowym lokalu, każdorazowo informowana była Spółdzielnia Mieszkaniowa w P., a pozwani pokrywali proporcjonalnie związane ze swoim zamieszkiwaniem koszty. Od czasu wyjazdu za granicę, przyjazdy pozwanych do P. były sporadyczne i spowodowane koniecznością załatwienia spraw urzędowych. Podczas tych sporadycznych wizyt pozwani zatrzymywali się u powoda (za wyjątkiem A. F., która za każdym razem nocowała u swojego chłopaka). Obywało się to za zgodą powoda. Taki stan rzeczy utrzymywał się do października 2017 roku. Wtedy to z powodem zamieszkał jego syn – pozwany W. F. (2). Powód pozwolił pozwanemu mieszkać w przedmiotowym lokalu do czasu znalezienia stancji. W kwietniu 2018 roku W. F. (2) wyprowadził się od ojca, natomiast w okresie zamieszkiwania z ojcem uiszczał do Spółdzielni Mieszkaniowej w P. połowę kosztów utrzymania przedmiotowego lokalu.

Pozwani podnieśli, że ich niechęć do wymeldowania się z przedmiotowego lokalu wynikała jedynie z obawy przed dokonaniem przez powoda zamiany tegoż lokalu na mniejszy i tym samym spowodowania, że mniej skuteczna byłaby prowadzona przeciwko powodowi egzekucja mająca na celu zaspokojenie wierzytelności pozwanych z tytułu podziału majątku wspólnego pomiędzy powodem i pozwaną D. F. oraz z tytułu zobowiązań alimentacyjnych powoda względem dzieci. Gdy pozwany spłacił pozwaną D. F. z tytułu podziału majątku wspólnego, była ona w stanie zaciągnąć kredyt, kupić w P. lokal mieszkalny i wymeldować się z przedmiotowego lokalu.

Z uwagi na powyższe, w ocenie pozwanych, obciążenie ich kwotą dochodzoną przez powoda byłoby niezgodnie z zasadami współżycia społecznego.

Sąd ustalił, co następuje:

Związek małżeński I. F. i D. F. został rozwiązany przez rozwód w 2010 roku. Ze związku tego I. F. i D. F. posiadają troje dorosłych już dzieci: W. F. (1), A. F. i N. F..

(okoliczności bezsporne)

Sąd Rejonowy w Piszu postanowieniem z dnia 9 listopada 2011 roku wydanym w sprawie I Ns 151/10 dokonał podziału majątku wspólnego I. F. i D. F. w ten sposób, że wszystkie składniki tego majątku, w tym spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w P., przyznał I. F. i zasądził od niego na rzecz D. F. kwotę 24 650 złotych tytułem spłaty, płatną w terminie 30 dni od uprawomocnienia się tegoż orzeczenia wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności. W punkcie III. postanowienia Sąd zobowiązał D. F. do opróżnienia i wydania I. F. opisanego wyżej lokalu w terminie do dnia spłaty przez niego kwoty 24 650 złotych.

Sąd Okręgowy w Olsztynie, na skutek apelacji wniesionych przez zainteresowanych, uchylił punkt III. oraz dotyczące kosztów postępowania punkty IV., V. i VI. zaskarżonego postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu wydanego w sprawie I Ns 151/10 i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Piszu do ponownego rozpoznania.

W skutek powyższego, Sąd Rejonowy w Piszu postanowieniem wydanym w dniu 20 listopada 2012 roku w sprawie I Ns 307/12, przyznał D. F. prawo do lokalu socjalnego w związku z prawomocnym podziałem majątku wspólnego dokonanym postanowieniem wydanym w sprawie I Ns 151/10 i nakazał wstrzymanie opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w P., do czasu złożenia D. F. przez Gminę P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(bezsporne, dowód: poświadczony za zgodność z oryginałem odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu z 09.11.2011r. sygn. akt I Ns 151/10 k. 9, postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie z 24.07.2012r. k. 9v i postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu z 20.11.2012r. sygn. akt I Ns 307/12 k. 10)

Gmina P. nie złożyła D. F. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, w związku z czym D. F. w dalszym ciągu mieszkała wraz z dziećmi w lokalu mieszkalnym numer (...) położonym w budynku numer (...) przy ulicy (...) w P.. (bezsporne)

W tym czasie, od 2010 roku do kwietnia 2018 roku, przeciwko I. F. toczyło się na wniosek W. F. (1), A. F. i N. F. postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piszu pod sygn. akt KMP 47/10 o egzekucję zaległych i bieżących alimentów orzeczonych prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu wydanym w sprawie III RC 49/09.

(bezsporne, dowód: doręczenie obwieszczenia o licytacji nieruchomości k. 15, 34; obwieszczenie o drugiej licytacji k. 35; informacja z (...) w P. k. 36; odpis wyroku Sądu Rejonowego w Piszu wydanego w sprawie III RC 171/17 o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego k. 49-49v; postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego k. 47)

W maju 2013 roku D. F. wyjechała na stałe za granicę. W marcu 2014 roku za granicę wyjechali także W. F. (2), A. F. i N. F.. (bezsporne)

W 2015 roku na wniosek D. F. wszczęte zostało przeciwko I. F. postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piszu pod sygn. akt KM 575/15 o egzekucję należności w kwocie 24 650 złotych wraz z ustawowymi odsetkami, w oparciu o tytuł egzekucyjny – zaopatrzone w klauzulę wykonalności postanowienie Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 9 listopada 2011 roku wydane w sprawie I Ns 151/10 o podział majątku wspólnego.

(bezsporne, dowód: postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piszu o ustaleniu kosztów i zakończeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie KM 575/15 k. 39)

I. F., z powodu braku środków na uiszczenie spłaty zasądzonej przez Sąd Rejonowy w Piszu na rzecz D. F. z tytułu podziału majątku wspólnego oraz z powodu braku środków na pokrywanie kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego numer (...) przy ulicy (...) w P., z którego to tytułu posiadał zadłużenie wobec Spółdzielni Mieszkaniowej w P., podjął decyzję o sprzedaży tego lokalu. W tym celu począwszy od 2014 roku podejmował bezskuteczne starania o wymeldowanie dzieci i byłej żony z pobytu stałego. Wszczynane postępowania administracyjne w sprawie wymeldowania kończyły się decyzjami odmownymi wobec ustalenia, iż D. F., W. F. (2), N. F. i A. F. trwale nie opuścili dotychczasowego miejsca pobytu stałego. W lokalu tym cały czas znajdowały się bowiem ich rzeczy osobiste, a ponadto, dowiadując się o terminie oględzin w toku postępowania o wymeldowanie, D. F., W. F. (2) i N. F. przyjeżdżali do tego lokalu i stwarzali wrażenie stałego zamieszkiwania w nim, tylko po to, aby uniknąć wymeldowania i tym samym utrudnić I. F. jego sprzedaż.

(okoliczności bezsporne, dowód: decyzje, postanowienia i zawiadomienia w postępowaniach o wymeldowanie z pobytu stałego k. 11,12, 16-32)

Od momentu wyjazdu na stałe za granicę, D. F., W. F. (2), N. F. i A. F. przyjeżdżali do Polski sporadycznie, maksymalnie cztery razy w roku na tydzień. Podczas tych pobytów A. F. mieszkała u swojego chłopaka, natomiast D. F., W. F. (2) i N. F. mieszkali w lokalu mieszkalnym I. F. położonym przy ulicy (...) w P.. Przyjazdów tych nie konsultowali oni z I. F. i nie ponosili kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego I. F. za czas swojego pobytu. Sytuacja taka trwała do marca 2017 roku. W marcu 2017 roku z I. F. na stałe zamieszkał jego syn W. F. (2). Wyprowadził się on od ojca dopiero w październiku 2018 roku. W okresie swojego zamieszkiwania z ojcem, W. F. (2) poniósł łącznie kwotę 1 462,65 złotych tytułem uiszczonych na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej w P. kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w P..

(dowód: zeznania powoda k. 177-177v; zeznania pozwanej D. F. k. 174v; zeznania pozwanego W. F. (1) k. 175; dowody wpłat k. 120-124)

I. F. z pomocą swojej matki spłacił zadłużenie względem Spółdzielni Mieszkaniowej w P. z tytułu opłat za lokal mieszkalny numer (...) przy ulicy (...) w P. oraz uiścił na rzecz D. F. orzeczoną przez sąd spłatę z tytułu podziału majątku wspólnego wraz z odsetkami ustawowymi, co skutkowało wydaniem przez Komornika Sądowego w P. postanowienia o ustaleniu kosztów i o zakończeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie KM 575/15.

(bezsporne, dowód: Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piszu o ustaleniu kosztów i zakończeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie KM 575/15 k. 39)

Prawomocnymi decyzjami Burmistrza P. z dnia 6 lipca 2018 roku, D. F., W. F. (2), N. F. i A. F. zostali wymeldowani z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w P..

(bezsporne, dowód: decyzje o wymeldowaniu k. 92-94v)

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, iż w toku procesu powód sprecyzował, że w zakresie roszczenia o zapłatę dochodzi od pozwanych 4/5 części opłat za lokal mieszkalny numer (...) położony przy ulicy (...) w P., uiszczonych do Spółdzielni Mieszkaniowej w P. za okres 3 lat poprzedzających wytoczenie przedmiotowego powództwa, z tytułu korzystania przez pozwanych z tegoż lokalu.

Zważywszy na datę wniesienia pozwu, należało zatem stwierdzić, iż roszczenie powoda obejmuje okres od 1 maja 2015 roku do 30 kwietnia 2018 roku.

Z uwagi na treść postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu wydanego 20 listopada 2012 roku w sprawie I Ns 307/12 oraz z uwagi na bezsporny fakt, iż do dnia wytoczenia niniejszego powództwa Gmina P. nie złożyła pozwanej D. F. oferty najmu lokalu socjalnego, nie budzi wątpliwości Sądu, iż we wskazanym wyżej okresie pozwanym przysługiwało prawo do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi zatem przepis art. 18 ust. 3 ustawy z 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie kodeksu cywilnego (j.t. Dz.U. z 2019r., poz. 1182), zgodnie z którym osoby uprawnione do lokalu zamiennego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, uiszczają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Przesłuchany w charakterze strony powód zeznał, że od czasu wyjazdu na stałe za granicę, pozwani przyjeżdżali do Polski sporadycznie, maksymalnie cztery razy w roku, za każdym razem na tydzień, a wtedy wszyscy, za wyjątkiem pozwanej A. F., mieszkali w przedmiotowym lokalu mieszkalnym. Powód podał, że pozwana A. F. mieszkała wówczas u swojego chłopaka. Przesłuchani w charakterze strony pozwani D. F. i W. F. (2) nie kwestionowali powyższych okoliczności i jednocześnie zeznali, że taka sytuacja utrzymywała się do marca 2017 roku, kiedy to z powodem na stałe zamieszkał pozwany W. F. (2), natomiast pozwane D. F. i N. F. od tego momentu nie korzystały już z lokalu powoda. Należy zaznaczyć, iż strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów, które podważałyby zeznania pozwanych w powyższym zakresie, czego konsekwencją było uznanie ich przez Sąd za wiarygodne.

Skoro zatem pozwana A. F. w okresie objętym roszczeniem powoda o zapłatę nie zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu, powództwo przeciwko wymienionej pozwanej jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

W sprawie bezspornie ustalono, że pozwani D. F., W. F. (2) i N. F., pomimo posiadania stałego miejsca zamieszkania za granicą, stwarzali wrażenie stałego zamieszkiwania w lokalu powoda tylko po to, by uniknąć wymeldowania z pobytu stałego, czym skutecznie utrudniali powodowi sprzedaż lokalu. Zważywszy na okres objęty roszczeniem powoda o zapłatę i w oparciu o powołane wyżej zeznania stron Sąd ustalił, że pozwani w okresie od maja 2015 roku do marca 2017 roku, a więc w okresie około dwóch lat, mieszkali w spornym lokalu przez cztery tygodnie w każdym roku, a zatem przez dwa miesiące. W związku z powyższym, żeby zadośćuczynić zasadom współżycia społecznego, jednocześnie mając na uwadze również fakt, iż pozwanymi w niniejszej sprawie są między innymi dzieci powoda, Sąd zmiarkował kwestię zwrotu kosztów utrzymania lokalu i uznał za zasadne obciążenie pozwanych D. F., W. F. (1) i N. F. po ¼ części dwóch średnich czynszów za przedmiotowy lokal, a pozwanego W. F. (1) dodatkowo jeszcze ½ częścią opłat poniesionych za przedmiotowy lokal w okresie od marca 2017 roku do kwietnia 2018 roku (data wniesienia pozwu), kiedy to pozwany zamieszkiwał na stałe w tymże lokalu.

Z załączonego do akt sprawy zestawienia - analizy konta wystawionego przez Spółdzielnię Mieszkaniową w P. (k. 41-43) wynika, że należne Spółdzielni za okres od maja 2015 roku do marca 2017 roku (23 miesiące) należności z tytułu czynszu za przedmiotowy lokal wyniosły łącznie 11 170,03 złotych, a zatem średni miesięczny czynsz za ten okres wyniósł 485,65 złotych (11 170,03 zł : 23 m-ące = 485,65 zł).

W związku z powyższym, za okres od maja 2015 roku do marca 2017 roku od pozwanych D. F., N. F. i W. F. (1) należne są na rzecz powoda kwoty po 242,82 złotych (485,65 zł x 2 m-ące = 971,30 zł : 4 osoby = 242,82 zł).

Dodatkowo od pozwanego W. F. (1) należna jest na rzecz powoda kwota 2 306,43 złotych. Ze wspomnianego wyżej zestawienia – analizy konta wynika bowiem, że należne Spółdzielni za okres od marca 2017 roku do kwietnia 2018 roku (14 miesięcy) należności z tytułu czynszu za przedmiotowy lokal wyniosły łącznie 7 538,16 złotych, z czego połowa obciąża pozwanego. Z załączonych do akt sprawy dowodów wpłat (k. 120-124) wynika, że we wskazanym wyżej okresie pozwany W. F. (2) uiścił na rzecz Spółdzielni łącznie 1 462,65 złotych, w związku z czym do zapłaty na rzecz powoda pozostaje kwota 2 306,43 złotych (7 538,16 zł : 2 osoby = 3 769,08 zł - 1 462,65 zł = 2 306,43 zł).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanego wyżej art. 18 ust. 3 ustawy z 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie kodeksu cywilnego i przy zastosowaniu art. 5 k.c., Sąd zasądził na rzecz powoda I. F. od pozwanej D. F. kwotę 242,82 złotych, od pozwanej N. F. kwotę 242,82 złotych i od pozwanego W. F. (1) kwotę 2 549,25 zł (242,82 zł + 2 306,43 zł) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi (wobec nie wskazania przez powoda daty, od której mają być zasądzone odsetki) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i oddalił powództwo o zapłatę w pozostałej części.

Ponieważ pozew w części dotyczącej ustalenia, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz w części dotyczącej wydania lokalu mieszkalnego został skutecznie cofnięty, postępowanie w tym zakresie należało umorzyć w oparciu o przepis art. 355 § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. biorąc pod uwagę na fakt, że pozwani definitywnie wyprowadzili się z przedmiotowego lokalu po wniesieniu przez powoda pozwu w niniejszej sprawie, co czyni zasadnym uznanie, iż cofnięcie pozwu w zakresie ustalenia, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz w części dotyczącej wydania lokalu mieszkalnego, było wynikiem spełnienia przez pozwanych żądań pozwu w tymże zakresie.