Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 stycznia 2018 r około godz. 19.30 na trasie O. – G. doszło do zderzenia dwóch samochodów osobowych. Bezpośrednio przed tym zdarzeniem kierujący samochodem m-ki B. o nr rej. (...) Ł. M. przystąpił do wyprzedzania jadącego przed nim samochodu m-ki M. (...) nr rej. (...) kierowanego przez K. J.. W trakcie wykonywania wyprzedzania przez Ł. M. , M. (...) K. J. zaczął wyprzedzać kolejny kierowca. Był to pokrzywdzony R. Ż. prowadzący samochód m-ki B. nr rej. (...). R. Ż. rozpoczął wyprzedzanie jadąc tuż za samochodem Ł. M. , który nie ukończył jeszcze podjętego przez siebie manewru. R. Ż. kontynuował jazdę lewym pasem chcąc wyprzedzić samochód oskarżonego. Gdy samochód oskarżonego znajdował się na środku drogi, R. Ż. rozpoczął jego wyprzedzanie. Oskarżony Ł. M. nie chciał dopuścić do wyprzedzenia jego samochodu przez pojazd pokrzywdzonego w związku z czym włączył lewy kierunkowskaz i wykonał odbicie swym pojazdem w lewo chcąc zajechać drogę R. Ż. . Wówczas to doszło do uderzenia lewym bokiem samochodu B. kierowanego przez oskarżonego w prawy bok samochodu B. R. Ż.. W następstwie uderzenia R. Ż. stracił panowanie nad kierowanym przez siebie samochodem i wjechał do przydrożnego rowu. W wyniku kolizji R. Ż. doznał obrażeń ciała w postaci potłuczeń ogólnych a w szczególności stłuczenia głowy , szyi i barku prawego. Pasażer samochodu B. nr rej. (...) K. Ż. doznał również potłuczeń ogólnych , w szczególności stłuczenia głowy , okolicy lędźwiowej kręgosłupa i dłoni lewej. Obrażenia stwierdzone u obu pokrzywdzonych naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 kk . W miejscu gdzie doszło do zderzenia pojazdów obowiązuje administracyjne ograniczenie prędkości do 50 km/h. Obaj kierujący samochodami B. jechali z prędkością powyżej administracyjnie dozwolonej.

/dowód: zeznanie K. Ż. k.18v, 106; zeznanie R. Ż. k.22v, 106-106v; zeznanie K. J. k.2v, 106v-107 , protokół użycia alkomatu k. 9, świadectwo wzorcowania k.9a, opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej k. 53,54,69-70, 134-135, opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego k. 60- 65, dokumentacja medyczna k. 113,116 , 124, 156-158, wyjaśnienia oskarżonego k.77-77v, 105v /

Oskarżony Ł. M. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił , że uczestniczył w zdarzeniu drogowym w trakcie którego doszło do zderzenia z samochodem kierowanym przez R. Ż.. Po wyprzedzeniu samochodu w pewnym momencie poczuł uderzenie w tylny , lewy błotnik. Wówczas przyspieszył i widział w lusterku jak pojazd B. wpadł w poślizg, wpadł do rowu i przewrócił się na dach. Oskarżony powrócił na miejsce kolizji aby udzielić pomocy poszkodowanym. Wyjaśnił , że żałuje tego co się stało. Nie zrobił tego celowo (k. 77-77v).

W toku rozprawy sądowej oskarżony przyznał się częściowo do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił , że nie wiedział kto jechał samochodem , który wpadł do rowu. Dowiedział się tego gdy powrócił na miejsce kolizji. Pokrzywdzonych zna z widzenia . Uczył się z nimi w szkole zawodowej. W ocenie oskarżonego jechał z prędkością nie większą niż 70 km/h (k.105 v).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Ł. M.. Niewątpliwie prawdziwe są wyjaśnienia oskarżonego odnośnie pierwszej fazy wykonywanego przez niego wyprzedzania samochodu M. (...) nr rej. (...). Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym w tej sprawie. Jako nieszczere uznano depozycje oskarżonego odnośnie kolejnej fazy zdarzenia. Zdaniem sądu Ł. M. celowo przemilczał niewygodną dla niego okoliczność , że to jego manewr polegający na odbiciu autem w lewo stał się przyczyną zderzenia z wyprzedzającym go samochodem R. Ż.. Ta okoliczność wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków - K. Ż. (k.18v, 106) , R. Ż. (k.22v, 106-106v) oraz K. J. (k.2v, 106v-107).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków świadków - K. Ż. (k.18v, 106) , R. Ż. (k.22v, 106-106v) oraz K. J. (k.2v, 106v-107). Zeznania świadków korespondują z wyjaśnieniem Ł. M. w części, w której uznano je za wiarygodne oraz korespondują ze sobą wzajemnie.

Sąd dał wiarę informacjom utrwalonym w pozostałych dokumentach. Nie ujawniły się okoliczności nakazujące wątpić w ich prawdziwość . W szczególności jako rzetelne i obiektywne oceniono opinie załączone do akt sprawy – opinie biegłego z zakresu medycyny S. S. (k. 53,54,69-70, 134-135) oraz opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego F. Ż. (k.60-65). Opinie zostały sporządzone przez osoby dysponujące wiedzą fachową . Zarówno sąd jak i strony postępowania nie mieli zastrzeżeń wobec wywodów oraz wniosków w nich zawartych. Należy zgodzić się z wnioskami wyciągniętymi przez biegłego z zakresu ruchu drogowego , że przyczyną zaistniałego zdarzenia drogowego było nieprawidłowe zachowanie kierujących samochodami m-ki B. oskarżonego Ł. M. oraz pokrzywdzonego R. Ż.. Kierujący samochodem B. nr (...) Ł. M. podczas wykonywanego manewru wyprzedzania wjechał na tor jazdy samochodu wyprzedzającego oraz jechał powyżej prędkości dopuszczalnej dla tego odcinka drogi. Z kolei kierujący samochodem B. nr rej. (...) R. Ż. również poruszał się z prędkością większą niż dozwolona. Rozpoczął również wykonywanie manewru wyprzedzania nie mając dostatecznego miejsca na jego wykonanie. Mimo nieprawidłowego zachowania R. Ż. , który rozpoczął wyprzedzanie samochodu M. (...) w czasie gdy Ł. M. nie zakończył podjętego wcześniej wyprzedzania tego samochodu, to zachowanie oskarżonego polegające na wykonaniu nagłego odbicia w lewo w następstwie czego doszło do bocznego zderzenia obu pojazdów m-ki B., było bezpośrednią przyczyną kolizji. W myśl art. 24 ust 2 ustawy z 20.06.1997 r Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność , a zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu. Naruszenie przez Ł. M. tej zasady bezpieczeństwa pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałą kolizją. W świetle materiału dowodowego a zwłaszcza zeznań przesłuchanych w sprawie świadków przyjąć należy, że wykonując nieprawidłowy , niebezpieczny manewr oskarżony chciał zmusić R. Ż. do odstąpienia od wyprzedzenia jego samochodu. Z pewnością nie chciał doprowadzić do zderzenia pojazdów, lecz jego zamysłem było zajechanie drogi R. Ż.. Okoliczności sprawy wskazują na to , że obaj kierujący samochodami marki B. – oskarżony i pokrzywdzony ścigali się lekceważąc podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W ocenie sądu czynu , którego dopuścił się oskarżony Ł. M. nie można zakwalifikować jako noszącego cechy występku z art. 160 § 1 kk. W myśl tego przepisu karze podlega ten , kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Jak ustalono w niniejszej sprawie oskarżony nie chciał uderzyć swoim pojazdem w pojazd pokrzywdzonego. Widząc, że jest wyprzedzany przez samochód B. R. Ż., oskarżony włączył lewy kierunkowskaz chcąc zajechać mu drogę i tym samym nie dopuścić do wyprzedzenia swego samochodu . Wykonując ryzykowny i sprzeczny z zasadami ruchu drogowego manewr oskarżony bezpodstawnie założył , że nie dojdzie do zderzenia się pojazdów. Należy podkreślić , że Ł. M. nie miał żadnego powodu aby umyślnie doprowadzić do zderzenia . Byłoby to działanie irracjonalne wiążące się z uszkodzeniem własnego samochodu oraz sprowadzeniem zagrożenia również dla własnego życia i zdrowia. Po spowodowaniu kolizji oskarżony powrócił na miejsce aby udzielić pomocy poszkodowanym. W praktyce sądowej utarty jest pogląd , że gdy dochodzi do wywołanego nieumyślnie zderzenia pojazdów mechanicznych na skutek naruszenia przepisów ruchu drogowego (kiedy nie powstają szkody w zakresie życia lub zdrowia), mamy zawsze do czynienia z narażeniem konkretnych osób na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Kolizje w ruchu drogowym zazwyczaj polegają na wywołaniu takiej sytuacji, w której ulega konkretnemu i bezpośredniemu zagrożeniu bezpieczeństwo konkretnych osób (zob. wyrok SN Izby Karnej z dn.20.02.2008r sygn. V KK 313/07, Legalis nr 226527). W cytowanym wyroku potwierdzono pogląd wynikający z uchwały SN w składzie 7 sędziów – zasady prawnej z dn.15.02.1977 r , sygn. VII KZP 22/76 , Legalis nr 19921). Zgodnie z uchwałą kierujący pojazdem mechanicznym , który naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia , ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia , nie odpowiada na podstawie art. 160 kk .

Biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego w sprawie sąd ustalił , że oskarżony Ł. M. w dniu 11 stycznia 2018 r w miejscowości G. , na drodze publicznej kierując samochodem m-ki B. nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności w ten sposób ,że jadąc powyżej prędkości dopuszczalnej dla tego odcinka drogi , podczas wykonywanego manewru wyprzedzania innego pojazdu , wjechał na tor jazdy samochodu m-ki B. nr rej. (...) kierowanego przez R. Ż. i doprowadził do zderzenia bocznego z tym pojazdem , następstwem czego R. Ż. utracił panowanie nad kierowanym przez siebie samochodem i wjechał do przydrożnego rowu , czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Czyn oskarżonego wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw.

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 08 lutego 2018 r w sprawie sygn. II W 46/18 Ł. M. został skazany za powyższe wykroczenie popełnione w dniu 11 stycznia 2018 r z art. 86 § 1 kw na karę 500 zł grzywny. Sąd orzekł również wobec wymienionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. Wyrok uprawomocnił się dnia 23 lutego 2018 r (k. 93).

Mając na uwadze zachodzącą negatywną przesłankę procesową rzeczy osądzonej sąd z mocy art. 5 § 1 pkt 8 kpw postępowanie przeciwko oskarżonemu umorzył albowiem postępowanie co do tego samego czynu oskarżonego zostało prawomocnie zakończone.

Kosztami postępowania zgodnie z art. 119 § 2 pkt 1 kpw obciążono Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

P., dnia 29.07.2019 r