Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie: Sędzia SO Klara Łukaszewska

Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant: Łukasz Mirkowski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w J. R. R.

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2019r.

sprawy J. K. (1) ur. (...) w B.

s. E. i B. zd. F.

oskarżonego z art. 231 § 3 k.k. i art. 160 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 18 grudnia 2018 r. sygn. akt II K 3/18

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. K. (1) i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 106/19

UZASADNIENIE

J. K. (1) oskarżony został o to że:

w dniu 5 maja 2017 roku w B. woj. (...) będąc funkcjonariuszem Policji – Dyżurnym Komendy Powiatowej Policji w B., zobowiązanym do zapewnienia natychmiastowej reakcji Policji na zgłoszone wydarzenie, pomimo otrzymania w trakcie pełnionej służby o godzinie 16:02 zgłoszenia A. K. o jego pobiciu i występującym wciąż zagrożeniu ze strony sprawcy pobicia nie dopełnił swoich obowiązków wynikających z ustawy oraz § 9 ust. 1 zarządzenia nr 1173 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2004 roku w sprawie organizacji służby dyżurnej w jednostkach organizacyjnych w ten sposób że nie dokonał rejestracji tego zgłoszenia w Systemie Wspomagania Dowodzenia Policji a także nie skierował patrolu funkcjonariuszy Policji na miejsce zdarzenia którym to zaniechaniem nieumyślnie naraził A. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia poprzez umożliwienie sprawcy pobicia swobodnego powrotu do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego i dokonanie jego zabójstwa czym działał na szkodę interesu prywatnego A. K.

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. i art. 160 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 18 grudnia 2018 r. w sprawie II K 3/18:

I.uznał, że oskarżony J. K. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym ustalił, że niedopełnienie obowiązków po stronie oskarżonego nastąpiło nieumyślnie, a nadto iż swoim zachowaniem wyrządził on istotną szkodę tj. przestępstwa z art. 231 § 3 k.k. i art. 160 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres próby wynoszący 2 lata;

II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonych B. K. i H. K. w kwocie po 5.000 zł. dla każdego z nich;

III. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 100 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając:

1.obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 231 § 3 k.k. i art. 160 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. poprzez ich błędne zastosowanie, polegającą na niewłaściwym przyjęciu że art. 231 § 3 k.k. oraz art. 160 § 3 k.k. przy tożsamej stronie podmiotowej mogą pozostawać ze sobą w zbiegu kumulatywnym podczas gdy z utrwalonych poglądów judykatury oraz nauki wynika, że w przypadku zarzucanych oskarżonemu skutkowych czynów nieumyślnych powodujących śmierć człowieka lub uszczerbek na jego zdrowiu należy zarzucić wyłącznie przepis penalizujący naruszenie chronionego dobra nie zaś art. 160 § 3 k.k. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 sierpnia 1998 r., II AKa 77/98, V. Konarska – Wrzosek red. Kodeks Karny , Komentarz wyd. 2 ) gdyż zbieg kumulatywny art. 160 k.k. z innymi przepisami typizującymi przestępstwa przeciwko życiu potencjalnie wchodzi w rachubę wyłącznie przy zróżnicowanej stronie podmiotowej ( J. Giezek red. Kodeks Karny , część szczególna, Komentarz, Warszawa 2015 );

2. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 160 § 3 k.k., poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na niewłaściwym przyjęciu przez Sąd, że gwarant odpowiada również za czyn zabroniony stypizowany w niniejszym przepisie w sytuacji, w której niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wprawdzie istnieje, ale jego realizacja zależy od ewentualnych dalszych działań innej osoby ( tu: zabójcy ) podczas gdy zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury na gruncie art. 160 k.k. chodzi wyłącznie o takie działania które stwarzają konkretne, realne i natychmiastowe zagrożenie dla życia ofiary zaś pojęcie „bezpośrednie” wyklucza natomiast objęcia nim takich przypadków, w których niebezpieczeństwo wprawdzie istnieje ale jego realizacja zależy od podjęcia ewentualnych dalszych działań innych osób ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 marca 2003 r., II AKa 18/03 );

ewentualnie

3.obrazę przepisów postępowania to jest art. 7 k.p.k. mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, polegającego na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, polegającej na niezasadnym przyjęciu odpowiedzialności oskarżonego wobec spełnienia się przesłanki „bezpośredniości” niebezpieczeństwa utraty życia opierając się na opinii uzupełniającej biegłego patomorfologa R. P. (1) ( k.566 ) wskazując, że o ile nie da się dokładnie ustalić chwili śmierci, zgon nastąpił w czasie do kilkudziesięciu minut, podczas gdy z tej samej opinii biegłego wynika ponadto, ze zgon nastąpił najpewniej w czasie od kilkunastu minut do pół godziny a początek biegu okresu w którym z całą pewnością nastąpił już zgon można wskazywać na czas bezpośrednio po telefonie jaki wykonał A. K. pod nr 112 gdyż pokrzywdzony nie czekając na przyjazd funkcjonariuszy policji próbował ponownie skontaktować się z jednostką Policji dzwoniąc pod nr 112 o godz.16:03 ( 43 sekundy po zakończeniu pierwszej rozmowy telefonicznej wykonanej na nr 997 ), co oznacza że najprawdopodobniej zabójca już w tej chwili podejmował próby wtargnięcia do mieszkania pokrzywdzonego, a więc nawet podjęcie przez oskarżonego niezwłocznej reakcji ( a pamiętać należy że w pierwszej kolejności był on zobowiązany do podjęcia czynności w związku z tzw. zgłoszeniem kategorii I ), wysłanie patrolu policji na miejsce zdarzenia który zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego mógł dotrzeć tam w ciągu 30 minut, a według świadka K. K. z uwagi na zdarzenie kategorii I samo wprowadzenie do systemu mogłoby potrwać ok. 30 minut, nie spowodowałoby uratowania życia A. K. zwłaszcza że policjanci, którzy mogliby przyjechać pod wskazany adres, musieliby następnie powiadomić służby medyczne co dodatkowo wydłużyłoby czas oczekiwania na uzyskanie profesjonalnej pomocy medycznej;

a ponadto:

4. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 231 § 3 k.k. oraz art. 9 § 2 k.k. poprzez błędną ich wykładnię, polegającą na niewłaściwym przyjęciu że oskarżony odpowiada za „istotną szkodę” podczas gdy wobec braku związku przyczynowego między niezarejestrowaniem zgłoszenia a śmiercią, w żadnej z akceptowalnych w praktyce koncepcji związku przyczynowego, w tym teorii adekwatnego związku przyczynowego czy teorii relewancji, nie da się oskarżonemu przypisać odpowiedzialności za szkodę, jak również na niewłaściwym przyjęciu przez Sąd że „bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia” o ile można mówić w tej sprawie o bezpośredniości stanowi szkodę o której mowa w art. 231 § 3 k.k. ( vide: str. 4 uzasadnienia wyroku ) a także błędną wykładnię polegającą na niezasadnym przyjęciu implicite, że oskarżony mógł przewidzieć możliwość popełnienia przez siebie czynu, a z uwagi na treść art. 231 § 3 k.k. mógł przewidzieć że zabójca wyważy drzwi oraz pozbawi A. K. życia, podczas gdy zgodnie z przyjętym poglądem judykatury, dla przypisania sprawcy odpowiedzialności za przestępstwo nieumyślne konieczne jest wykazanie, że był on świadomy tego, iż swoim zachowaniem może zrealizować znamiona czynu zabronionego, a ponadto możliwość przypisania sprawcy skutków czynu obejmuje jedynie normalne, a więc niewykraczające poza możliwość przewidywania następstwa jego zachowania, i co ważne – następstwa te musza pozostawać w związku z zawinionym naruszeniem reguł ostrożności ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2009 r., II K 39/09 );

ewentualnie:

5. obrazę przepisów postępowania to jest art. 7 k.p.k. mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, polegającą na dokonaniu przez Sąd dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, polegającej na niezasadnym przyjęciu że pomiędzy zachowaniem oskarżonego a powstaniem istotnej szkody o której mowa w art. 231 § 3 k.k. zaistniał adekwatny lub relewantny związek przyczynowy podczas gdy źródło powstania szkody było poza osobą oskarżonego z uwagi na to że A. K. został pozbawiony życia przez inną osobę której strefa wolicjonalna była poza świadomością i kontrolą oskarżonego, jak również nawet przy przyjęciu ( choć kontestowanym ) że za istotną szkodę można uznać również narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, brak jest „bezpośredniości” po stronie oskarżonego z przyczyn wskazanych w zarzucie określonym w punkcie 2 oraz 3, nie pozwala przypisać J. K. (1) i tego skutku;

a ponadto:

6. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 67 § 3 k.k. poprzez błędną ich wykładnię, polegającą na niewłaściwym przyjęciu że w sytuacji wskazanej w powyższych zarzutach J. K. (1) odpowiedzialny jest również za szkodę, a tym samym zobligowany do zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę na rzecz osób spokrewnionych ze zmarłym;

7. obrazę przepisów postępowania to jest art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. mającą wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, polegającą na niezasadnym oddaleniu wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego patomorfologa R. P. (1) na okoliczność ustalenia czasu zgonu od momentu zadania ciosów, w tym ciosów w szyję z uwagi na to że biegły wskazuje czas od kilkunastu minut do pół godziny jako najbardziej prawdopodobny dodając, że śmierć spowodowałby upływ 1,5 -2 litrów krwi a więc konieczne byłoby ustalenie w jakim czasie zważywszy na rany szyi nastąpiła utrata takiej ilości krwi jak również z uwagi na fakt, że biegły wskazał, iż udzielona zaraz po zdarzeniu pomoc lekarska mogłaby uratować życie A. K., to należałoby wyjaśnić, czy również pomoc innych osób też mogłaby uratować życie ( zważywszy, że na miejsce mieli być wysłani policjanci nie lekarze ) podczas gdy Sąd oddalił ten wniosek dowodowy zaznaczając między innymi, że opinia biegłego R. P. (1) nie stanowi dowodu, po czym w uzasadnieniu wyroku Sąd powołując się na nią dokonał na jej podstawie ustalenia stanu faktycznego ( vide: str. 5 uzasadnienia ), jak również nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie, podczas gdy na podstawie tego wniosku dowodowego można byłoby ustalić czy zarejestrowanie zdarzenia przez oskarżonego oraz wysłanie na miejsce zdarzenia policjantów mogłoby uratować życie A. K.;

8. obrazę przepisów postępowania to jest art. 7 k.p.k. mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, polegającego na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, polegającej na niezasadnym przyjęciu że oskarżony powinien od momentu otrzymania zgłoszenia natychmiast podjęć wszelkie działania w związku z głoszeniem, podczas gdy z zeznań świadków jak i wyjaśnień oskarżonego wynika, że z uwagi na zgłoszenie podejrzenia zabójstwa dokonane kilka minut wcześniej zakwalifikowane następnie do kategorii I, wymagało to od oskarżonego wykonania czynności związanych z pierwszym zgłoszeniem, w pierwszej kolejności;

9. obrazę przepisów postępowania to jest art. 5 § 2 k.p.k. mającą wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia, poprzez nie usunięcie przez Sąd niedających się usunąć wątpliwości, w tym przede wszystkim momentu zadania ciosów A. K. przez zabójcę, na korzyść oskarżonego J. K. (1).

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacji w części nie można było odmówić racji, co w połączeniu z układem procesowym który zaistniał w niniejszej sprawie w związku ze zmianą kwalifikacji prawnej czynu przez Sąd I instancji w stosunku do zarzutu aktu oskarżenia skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został przez Sąd I instancji prawidłowo, nie był kwestionowany przez strony, w tym przez skarżącego obrońcę. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 5 maja 2017 r. o godzinie 16:01:32 oskarżony J. K. (1) – funkcjonariusz policji zatrudniony w KPP w B., pełniący wówczas służbę na stanowisku dyżurnego w komendzie odebrał zgłoszenie telefoniczne od mieszkańca Ł. A. K. który zawiadamiał, że został napadnięty w swoim domu przez mężczyznę o imieniu D.. Oskarżony dane dotyczące zgłoszenia zapisał w tzw. „brudnopisie”, jednak nie wprowadził go do Systemu Wspomagania Dowodzenia Policji i nie skierował na miejsce zgłoszenia patrolu policji ani bezpośrednio po zgłoszeniu ani w następnych godzinach, do końca dyżuru. W toku postępowania tłumaczył powyższe zapomnieniem związanym z czynnościami wykonywanymi w związku z wcześniej zgłoszonym zdarzeniem – zabójstwem które zakwalifikowane zostało jako zdarzenie kategorii pierwszej. Dwa dni później tj. 7 maja 2017 r. ujawniono zwłoki A. K. w jego mieszkaniu z m.in. raną kłutą szyi, co wskazuje na dokonanie zabójstwa. W sprawie tej toczy się odrębne postępowanie ( str. 1 – 3 uzasadnienia wyroku, k.300 -301 akt ).

Dla Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, że zachowanie J. K. (1) należało zakwalifikować jako umyślne niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego na szkodę interesu prywatnego A. K. tj. czynu z art. 231 § 1 k.k. Wbrew argumentacji zawartej w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( str. 3-4 uzasadnienia, k. 301 – 301 odwrót akt ) nie sposób tutaj mówić jedynie o nieumyślności rozumianej jako brak zamiaru popełnienia przestępstwa dokonanego na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach ( art. 9 § 2 k.k. ). Oskarżony nie stosując do końca procedury która powinna być stosowana w przypadku każdego zgłoszenia, ewidentnie co najmniej godził się na działanie na szkodę interesu osoby składającej zgłoszenie.

Dalsze snucie rozważań na wyżej wymieniony temat jest obecnie bezprzedmiotowe bowiem Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku zakwalifikował zachowanie oskarżonego jako łagodniejsze przestępstwo nieumyślne z art. 231 § 3 k.k. i art. 160 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i od wyroku tego nie została złożona apelacja na niekorzyść tj. nie zaskarżyli go ani oskarżyciel publiczny ani oskarżyciel posiłkowy B. K.. Wobec obowiązywania zasady reformationis in peius ( art. 434 § 1 k.p.k. ) nie ma obecnie powrotu do kwalifikacji prawnej z aktu oskarżenia.

Obracając się w granicach zarzutów apelacji obrońcy wskazać należy, że nie bez racji skarżący kwestionuje możliwość kumulatywnej kwalifikacji prawnej z dwóch przepisów przewidujących nieumyślne przestępstwa tj. art. 231 § 3 k.k. i art. 160 § 3 k.k. W doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się przede wszystkim, że zbieg niewłaściwy czy też pomijalny zachodzi pomiędzy art. 160 § 3 k.k. i nieumyślnymi przestępstwami przeciwko życiu i zdrowiu tj. art. 155 k.k., art. 156 § 2 k.k. ( zob. wyrok SN z 28.04.2000 r. V KNN 318/99, W. Wróbel, A. Zoll Kodeks karny, Część szczególna, Tom II część I Komentarz WKP 2017; Marian Filar, Kodeks Karny, Komentarz WK 2016 ) niemniej w przekonaniu Sądu Okręgowego odnosi się to także do innych przestępstw nieumyślnych. Jak trafnie skarżący obrońca wskazał w apelacji w przypadku skutkowych czynów nieumyślnych powodujących śmierć człowieka lub uszczerbek na jego zdrowiu zastosowanie będzie miał wyłącznie przepis penalizujący naruszenie chronionego dobra nie zaś przepis art. 160 § 3 k.k. ( zob. postanowienie SN z 14.12.2005 r. V KNN 175/05 OSNwSK 2005/1 poz.2429; V. Konarska – Wrzosek; Kodeks Karny; Komentarz wyd. II WKP 2018 ). Drugim argumentem słusznie podnoszonym w apelacji obrońcy oskarżonego przeciwko kwalifikowaniu jego zachowania z art. 160 § 3 k.k. jest okoliczność, że oskarżony jako gwarant może odpowiadać tylko w sytuacji gdy bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu spowodowane jest jego działaniem nie zaś zależy od zachowania innej osoby. Sytuacja oskarżonego w niniejszej sprawie jest jednak jakościowo inna niż np. lekarza dopuszczającego się błędu w sztuce lekarskiej który swoim działaniem naraża pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, nie zaś tak jak w przypadku oskarżonego realizacja tego znamienia uzależniona jest od działań innej osoby.

Powyższe rozważana wskazują, że zachowanie się oskarżonego w chwili obecnej może być rozważane tylko na gruncie art. 231 § 3 k.k. Znamieniem tego przestępstwa jest jednak wyrządzenie istotnej szkody, jest to więc przestępstwo skutkowe. Szkoda musi realnie wystąpić, nie jest wystarczające samo zagrożenie jej wystąpienia. Istotna szkoda o której mowa w tym przepisie może mieć charakter nie tylko majątkowy ale także osobisty, wysokość szkody niemajątkowej określana jest przez dolegliwość działania sprawcy dla pokrzywdzonego ( zob. uchwała SN z 29.01.2004 r. I KZP 37/03 LEX nr 103509; V. Konarska – Wrzosek; Kodeks Karny; Komentarz wyd. II WKP 2018 ). Niewątpliwie pobicie A. K. przez napastnika który wdzierał się do jego mieszkania, o czym zawiadamiał on dyżurującego policjanta J. K. nie mówiąc już o zabiciu pokrzywdzonego byłoby istotną szkodą niematerialną w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu. Problem jednak w tym że zabójstwo A. K. przez tą osobę ( pokrzywdzony składając zawiadomienie używał na jej określenie imienia (...) ) nie zostało prawomocnie ustalone, postępowanie sądowe przeciwko potencjalnemu zabójcy trwa a Sąd I instancji w niniejszej sprawie nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego w celu powiązania niedopełnienia obowiązków przez J. K. (1) z pozbawieniem życia A. K.. Sąd I instancji przyjął za pewnik, że osobnik ów bezpośrednio po telefonie A. K. do oskarżonego dokonał zabójstwa pokrzywdzonego co jednak póki co nie wynika z żadnych dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie. Powoływana w uzasadnieniu wyroku opinia biegłego lekarza patomorfologa R. P. (1) z innej sprawy przesądza jedynie – jak wskazał Sąd I instancji – że zgon nastąpił w czasie do kilkudziesięciu minut od doznania rany szyi ( str. 5 uzasadnienia, k. 302 akt ) co jednak nie wyjaśnia kiedy rana ta została zadana, a przypomnieć należy, że zwłoki A. K. odkryto 7 maja 2017 r., dwa dni po jego telefonie do dyżurującego J. K. (1). Dziwi w tej sytuacji oddalenie przez Sąd I instancji wniosku dowodowego obrońcy o wydanie ustnej, uzupełniającej opinii przez biegłego R. P. celem sprecyzowania czasu śmierci A. K. ( k.267 odwrót akt ). Zasadnie podnosił tą kwestię obrońca oskarżonego w jednym z zarzutów apelacji. Powyższe okoliczności powodują, że zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, brak ustalenia w sposób pewny jednego z ustawowych znamion przypisanego oskarżonemu przestępstwa powoduje konieczność ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie. Nie sposób bowiem obecnie przesądzić ostatecznie czy rację ma obrońca domagając się uniewinnienia oskarżonego m.in. z powodu braku „istotnej szkody” w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu czy też wyrok stwierdzający sprawstwo i winę oskarżonego ( takim wszak jest wyrok warunkowo umarzający postępowanie ) ze wszystkimi tego konsekwencjami jest słuszny.

Odnoszenie się w tej chwili do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji jest przedwczesne ( art. 436 k.p.k. ).

Przewód sądowy w niniejszej sprawie musi być ponownie przeprowadzony w całości. Specyfika sprawy jest tego rodzaju, że całość przewodu sądowego to w istocie wyjaśnienia oskarżonego, dokumenty znajdujące się w aktach sprawy , a przede wszystkim nowe dowody na okoliczność wyrządzenia istotnej szkody przez oskarżonego J. K. (1). Czynności te przeprowadzi Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. K. (1) i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi przewód sądowy w całości mając na uwadze wszystkie okoliczności o których mowa powyżej. Sąd ten rozważy m.in. dopuszczenie uzupełniającej opinii patomorfologa R. P. (1) w szczególności na okoliczność daty śmierci A. K., jak i wszelkich innych dowodów dla wykazania wyrządzenia istotnej szkody przez zaniechanie oskarżonego. Alternatywą pozostaje korzystanie z materiału dowodowego zebranego w sprawie prowadzonej przeciwko osobie której zarzucono zabójstwo oskarżonego. Dopiero po zebraniu wszystkich dowodów istotnych w sprawie Sąd I instancji całokształt materiału dowodowego oceni i wyda wyrok który prawidłowo uzasadni zgodnie z wymogami art.424 k.p.k.