Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Jacek Kulesza

Protokolant – Rafał Kawałowski

po rozpoznaniu w dniach 13.10.2016 r., 16.12.2016 r., 10.03.2017 r., 06.02.2018 r., 14.06.2018 r., 03.10.2018 r., 16.12.2016 r., 27.02.2019 r., 16.05.2019 r.

sprawy K. K. , ur. w dniu (...) w W. syna A. i E. z d. B.

oskarżonego o to, że w dniu 21 maja 2013 r. w R., na ul. (...), pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. G., A. R. i D. Ś. (1), usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia z terenu ogródka działkowego w R. na ul. (...) dwóch rowerów turystycznych o łącznej wartości 1.000 zł na szkodę W. K., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na reakcję mieszkańców oraz interwencję policji,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.,

orzeka

I.  Oskarżonego K. K. uznaje za winnego tego, że w dniu 21 maja 2013 r. w R., na ul. (...), pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. G., A. R. i D. Ś. (2) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z terenu ogródka działkowego w R. na ul. (...) dwóch rowerów turystycznych o łącznej wartości 684 zł na szkodę W. K., tj. popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 21 maja 2013 r. i za to na ww. podstawie skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od godz. 23:40 w dniu 21 maja 2013 r. do godz. 17:00 w dniu 23 maja 2013 r. (co stanowi trzy dni pozbawienia wolności w sprawie) przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem opłaty, kwotę 2.050 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych oraz zwalnia go od ponoszenia pozostałych kosztów procesu obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 187/15

UZASADNIENIE

K. K. został oskarżony o to, że w dniu 21 maja 2013 r. w R., na ul. (...), pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. G., A. R. i D. Ś. (1), usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia z terenu ogródka działkowego w R. na ul. (...) dwóch rowerów turystycznych o łącznej wartości 1.000 zł na szkodę W. K., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na reakcję mieszkańców oraz interwencję policji, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. jest właścicielem dwóch rowerów (...) oraz W.. W dniu 21 maja 2013 r. W. K. przykrył ww. rowery plandeką, po czym postawił je przy balkonie, na terenie ogródka przynależnego do jego mieszkania znajdującego się na parterze bloku przy ul. (...) w R..

K. K., T. G., A. R. oraz D. Ś. (2) byli kolegami i mieszkali w M.. W dniu 21 maja 2013 r. ww. mężczyźni przyjechali do R.. Około godziny 23:00 przebywając na terenie osiedla przy ul. (...) w R. zauważyli oni stojące przy balkonie na terenie ogródka rowery należące do W. K.. Mężczyźni postanowili ukraść te rowery, dlatego jedne z nich przeszedł przez ogrodzenie, aby dostać się na teren ogródka, natomiast pozostali trzej pozostali poza terenem tego ogródka. W pewnym momencie na balkon swojego mieszkania w sąsiednim bloku wyszedł M. S., który zauważył podejrzanie zachowujących się ww. mężczyzn. Gdy już udało się im przenieść przez ogrodzenie rowery należące do W. K. oraz zaczęli oddalać się z miejsca zdarzenia M. S. zaczął krzyczeć w ich kierunku, w wyniku czego porzucili przedmiotowe rowery i uciekli. Przybyli na miejsce wezwani funkcjonariusze Policji gdy zobaczyli K. K., T. G., A. R. oraz D. Ś. (1), rozpoczęli za nimi pościg, w wyniku którego zatrzymali K. K. oraz D. Ś. (2). Następnie M. S. wskazał policjantom gdzie znajdują się skradzione przez K. K., T. G., A. R. oraz D. Ś. (2), a następnie porzucone przez nich, rowery.

W dniu 22 maja 2013 r., w godzinach porannych, W. K. zorientował się, że jego rowery zostały skradzione i zgłosił ten fakt w Komisariacie Policji w R.. Zabezpieczone rowery marki R. oraz W., po okazaniu zostały zwrócone ich właścicielowi.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego K. K. w części uznanej za wiarygodne (k. 61 akt sprawy II K 570/13), zeznań pokrzywdzonego W. K. (k. 87 oraz k. 5, 12v. akt sprawy II K 570/13), zeznań świadka R. B. (k. 108v. oraz k. 80v.-81 akt sprawy II K 570/13), zeznań świadka M. B. (k. 109 oraz k. 78v.-79 akt sprawy II K 570/13), zeznań świadka M. S. (k. 109v.-110, oraz k. 73v. akt sprawy II K 570/13), zeznań świadka A. R. (k. 154v.-155 oraz wyjaśnienia z k. 57 akt sprawy II K 570/13), zeznań świadka T. G. (k. 278-279 oraz wyjaśnienia z k. 47-47v., 304v.-305 akt sprawy II K 570/13), zeznań świadka D. Ś. (2) (k. 309 oraz wyjaśnienia z k. 69 akt sprawy II K 570/13), zeznań biegłego E. G. (k. 192v.-194v.), wyroku (k. 31), kart karnych (k. 67, 96, 116, 151, 163, 202, 255, 302, 313, 353), opinii (k. 122-124, 290-299), protokołów zatrzymania (k. 2-3, 43, 53, 172-173, 181-182 akt sprawy II K 570/13), zawiadomienia (k. 4-6 akt sprawy II K 570/13), protokołów oględzin (k. 7-11 akt sprawy II K 570/13), protokołu okazania (k. 12-13 akt sprawy II K 570/13), protokołu oględzin (k. 23-31 akt sprawy II K 570/13), płyty (k. 22 akt sprawy II K 570/13), protokołów przeszukania (k. 33-34, 37-38, 41-42, 51-52 akt sprawy II K 570/13), kart karnych (k. 63, 109-115, 153-161 akt sprawy II K 570/13).

Oskarżony K. K. na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Jednocześnie oskarżony wykazał chęć dobrowolnego poddania się karze (k. 61 akt sprawy II K 570/13).

Oskarżony K. K. w toku rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony podniósł jednocześnie, że podczas postępowania przygotowawczego przyznał się, ponieważ był zastraszony przez policjantów, a ponadto był, ale nie w tym miejscu i nie usiłował ukraść roweru. Ponadto policjanci powiedzieli mu, że jak się przyzna to go puszczą do domu. (k. 349v.)

Sąd zważył, co następuje.

Zdaniem Sądu, całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje na to, iż wina oskarżonego nie może budzić najmniejszych wątpliwości.

Przede wszystkim wskazać należy, iż początkowo oskarżony przyznał się do winy i chciał „dobrowolnie poddać się karze”. Uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania i wskazania doświadczenia życiowego sąd doszedł do przekonania, że wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie nie mogą zasługiwać na wiarę. Oskarżony podczas zatrzymania przez policje miał już styczność z wymiarem sprawiedliwości, co więcej był kilkakrotnie karany, a w związku z tym i przesłuchiwany w różnym charakterze w toku postępowań karnych. Wobec powyższego miał on pełną świadomość funkcjonowania mechanizmów procesu karnego i praw jakie mu w nim przysługują, dlatego w/w zastraszania nie mogły doprowadzić do wymuszonego samooskarżenia. Ponadto na pewno wiedział, iż jego przyznanie się do winy będzie miało doniosłe znaczenie w dalszym procesie i dlatego niewiarygodne jest zdaniem sądu twierdzenie, iż obciążył siebie bezpodstawnie, zachęcony tym , że go „puszczą do domu” lub że był zastraszony przez policjantów. Powyższe twierdzenia oskarżonego stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Podkreślić tez należy, iż oskarżony został złapaniu na gorącym uczynku w wyniku podjętego pościgu przez policjantów. Wątpliwości sądu nie wzbudziły zeznania tych funkcjonariuszy Policji tj. R. B. oraz M. B.. Świadkowie ci w sposób dokładny opisali przebieg interwencji, podczas której zobaczyli grupę czterech mężczyzn, a następnie dokonali zatrzymania dwóch z nich tj. K. K. oraz D. Ś. (2). Świadkowie również precyzyjnie przedstawili szczegóły dalszych czynności przeprowadzonych wobec oskarżonego. Ich zeznania znajdują również potwierdzenie w dokumentacji procesowej sporządzonej z przeprowadzonych czynności.

Za w pełni wiarygodne sąd uznał zeznania M. S.. Świadek w najbardziej możliwy sposób opisał okoliczności w jakich ujawnił kradzież rowerów W. K.. Co prawda świadek ten nie był w stanie opisać dokładnego wyglądu sprawców przedmiotowego zdarzenia, jednakże w momencie kradzieży rowerów było już ciemno, zaś ze względu na odległość od jego balkonu na którym stał, znajdującego się na 3 piętrze sąsiedniego bloku, do miejsca zdarzenia, mógł nie widzieć wszystkich szczegółów. Ponadto świadek wskazywał, że widział trzech mężczyzn usiłujących dokonać kradzieży rowerów należących do W. K., jednakże jak już wskazano wyżej w momencie zdarzenia było już ciemno, a ponadto jak wskazuje doświadczenie życiowe, w podobnych zdarzeniach sprawcy dzielą się rolami w ten sposób, aby ktoś z nich stał w innym miejscu celem ewentualnego poinformowania osób dokonujących kradzieży o tym, że ktoś się zbliża, aby mieli możliwość ewentualnej ucieczki. Jak wynika z protokołu oględzin nagrań z monitoringu K. K. razem z T. G., A. R. oraz D. Ś. (2) w dniu 21 maja 2013 r., w godzinach wieczornych przebywali w R. trzymali się razem i przemieszczali się wspólnie po terenie R.. Na uwagę zasługuje również fakt, że wszyscy czterej mężczyźni w dniu zdarzenia mieszkali w M., zaś jak wynika z ich wyjaśnień w sprawie o sygn. akt II K 570/13 oraz zeznań w sprawie niniejszej nie mieli konkretnego celu w przyjechaniu do R.. W tym miejscu należy wskazać, że zeznania świadka M. S. pokrywają się wyjaśnieniami oskarżonych złożonymi w sprawie o sygn. akt II K 570/13.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego W. K.. Świadek ten szczegółowo opisał okoliczności w jakich pozostawił swoje rowery w ogródku, a następnie jak ujawnił, że dokonano ich kradzieży, podając przy tym charakterystyczne cechy, stan techniczny tych rowerów oraz ich wartość. Zeznania pokrzywdzonego są spójne, logiczne i rzeczowe, przy czym pokrywają się z pozostałym pozytywnie zweryfikowanym materiałem dowodowym, w szczególności z treścią protokołu oględzin należących do niego rowerów.

Na wiarę, w ocenie sądu zasługują zeznania świadków A. R. oraz T. G.. Świadkowie ci w toku rozprawy głównej potwierdzili swoje wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, opisali jego przebieg oraz wyrazili zgodę na dobrowolne poddanie się karze. Tym samym zarówno A. R., jak również T. G. potwierdzili udział K. K. w kradzieży rowerów należących do W. K.. Ich zeznania są logiczne i rzeczowe, przy czym pokrywają się z pozostałym pozytywnie zweryfikowanym materiałem dowodowym, w szczególności z treścią zeznań świadków M. S. oraz R. B. i M. B..

Sąd nie przyznał waloru wiarygodności zeznaniom świadka D. Ś. (2), w których wskazał, że nie pamięta momentu zdarzenia, a także, że nie zna K. K., T. G. oraz A. R.. Zeznania te są niewiarygodne i nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, ponieważ mężczyźni ci przyznając się podczas postępowania przygotowawczego do popełnienia zarzucanego im czynu wspólnie i w porozumieniu z D. Ś. (2), a ponadto byli oni widoczni razem na nagraniach z monitoringu bezpośrednio przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszej sprawy. Również D. Ś. (2) na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego my czynu popełnionego wspólnie z K. K., T. G. oraz A. R.. Zdaniem sądu treść zeznań świadka D. Ś. (2), a w szczególności zasłanianie się przez niego niepamięcią, przekonuje jedynie o tym, że w ten sposób chciał pomóc oskarżonemu.

W tym miejscu należy wskazać, że A. R., T. G. oraz D. Ś. (2) zostali skazani prawomocnymi wyrokami za popełnienie wspólnie i w porozumieniu z K. K. czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

W toku postępowania sąd dopuścił również dowody z pisemnych opinii biegłych z zakresu wyceny ruchomości, na okoliczność ustalenia rzeczywistej wartości rowerów będących przedmiotem zarzuconego oskarżonemu czynu. Sąd ocenił opinie biegłych E. G. oraz R. W. jako pełne, jasne i pozbawione sprzeczności. Biegli w sposób precyzyjny i stanowczy określili wartość rowerów w datach dokonania ich kradzieży. Obydwie opinie zawierają wskazanie metody, w oparciu o które dokonano wyceny oraz źródła danych merytorycznych, które posłużyły biegłym do sporządzenia opinii. Biegli podtrzymali swoje opinie na rozprawie i ustosunkowali się do składanych zastrzeżeń co do ich treści i wniosków. Rzetelność i fachowość sporządzenia opinii nie wzbudziła zatem żadnych wątpliwości sądu. W tym miejscu należy wskazać, iż wnioski biegłych co do wartości przedmiotowych rowerów różniły się nieznacznie. Sąd uznał jednakże, iż opinia R. W. była najbardziej korzystna dla oskarżonego, zatem przyjął wartość przedmiotowych rowerów wynikająca z wniosków tejże opinii.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych nie wzbudziła żadnych wątpliwości sądu, nie była także przedmiotem zarzutów stron postępowania. Z tych względów sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej pozwala uznać z całą stanowczością, że oskarżony K. K. swoim zachowaniem dopuścił się popełnienia czynu z art. 278 § 1 k.k. Sąd zmienił opis czynu o czym będzie mowa niżej.

Przestępstwa kradzieży, opisanego w art. 278 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem polegającym na tym, że dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z terenu ogródka działkowego w R. na ul. (...) dwóch rowerów turystycznych o łącznej wartości 684 zł na szkodę W. K., wyczerpał wszystkie znamiona zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe przypisanego mu przestępstwa. Nie budzi również wątpliwości fakt, iż dokonał tego czynu wspólnie i w porozumieniu z T. G., A. R. i D. Ś. (2), zaś jego działanie objęte było porozumieniem określającym konkretny podział czynności, które każdy z nich miał zrealizować. Warto w tym miejscu podkreślić, co bezsporne w doktrynie i praktyce sądowej, iż współsprawcą jest zarówno ten, kto realizuje, współdziałając z drugą osobą, samodzielnie część znamion czasownikowych czynu zabronionego, jak i ten, kto wprawdzie w wyniku podziału ról nie realizuje nawet żadnego znamienia czasownikowego popełnianego wspólnie czynu zabronionego, ale wykonywana przez niego czynność ma istotne znaczenie dla popełnienia tego czynu ( Kodeks Karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, red. A. Zoll, Zakamycze 2004, s. 308). Dla przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego czy nawet część tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. W rezultacie, o wspólnym działaniu możemy mówić nie tylko wtedy, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego uzgodnionego czynu zabronionego, ale wykonane wcześniej przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie (...). Decydujące jest to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami ( communi auxilio) w ramach wspólnego porozumienia ( communi consilio) ( vide. wyrok SN z 10.03.2006 r., sygn. akt V KK 293/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 570).

Zgodnie natomiast z art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Niewątpliwie K. K. działając wspólnie i w porozumieniu z T. G., A. R. i D. Ś. (2) dokonali zaboru w celu przywłaszczenia dwóch rowerów turystycznych na szkodę W. K., ponieważ zabrali z odrodzonego terenu rowery i przełożone zostały już przez odrodzenie. Fakt, że rowery te po chwili porzucili nie świadczy w żadnym razie, iż czyn należało zakwalifikować jako usiłowanie z art. 13 §1 k.k., ponieważ nie tylko przystąpili, ale również zrealizowali wszystkie znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k.

Orzekając w niniejszej sprawie sąd zastosował ustawę Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez K. K. przypisanego mu przestępstwa. Uczynił to z uwagi na okoliczność, że w realiach niniejszej sprawy ustawa ta w czasie popełnienia przez oskarżonego tego czynu była dla niego względniejsza niż obowiązująca w dacie orzekania ( vide art. 4 § 1 k.k.). Wynika to chociażby z faktu, że z dniem 1 lipca 2015 r. zmieniło się brzmienie zastosowanego w niniejszej sprawie przepisu art. 69 § 1 k.k. To z kolei spowodowało, że orzekając w oparciu o ustawę obowiązującą w dacie wyrokowania sąd nie mógłby nawet rozważać możliwości warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Jednocześnie w poprzednim stanie prawnym okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie stanowił trzy dni pozbawienia wolności a, nie jak obecnie dwa.,

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd zobligowany był do zmiany opisu czynu w ten sposób, że oskarżonego K. K. uznał za winnego tego, że w dniu 21 maja 2013 r. w R., na ul. (...), pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. G., A. R. i D. Ś. (2) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z terenu ogródka działkowego w R. na ul. (...) dwóch rowerów turystycznych o łącznej wartości 684 zł na szkodę W. K., tj. popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 21 maja 2013 r. Jednocześnie sąd przyjął wartość skradzionych rowerów zgodnie z opinią biegłego R. W.

Wymierzając oskarżonemu K. K. karę za przypisane mu przestępstwo sąd wziął pod uwagę wszelkie okoliczności ujawnione w sprawie oraz miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Uznając, że wina oskarżonego K. K. w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości sąd wymierzył mu za ten czyn karę 3 miesięcy pozbawienia wolności jako najbardziej adekwatną do winy oskarżonego, wagi czynu i do stopnia jego społecznej szkodliwości. Oskarżony był już trzykrotnie prawomocnie skazany, w tym dwukrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu. Wskazuje to na wysoki stopień demoralizacji oskarżonego. Okazało się bowiem, że orzeczone wobec niego wcześniej kary nie skłoniły go do zmiany zachowania.

Jako okoliczności wpływające łagodząco na wymiar kary sąd uwzględnił natomiast fakt niewielkiej wartości skradzionych rowerów. Sąd nie znalazł jednak podstaw do zastosowania względem oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Należy mieć bowiem na względzie, iż K. K. był już karany, w tym trzykrotnie stosowano wobec niego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar. Stosowanie instytucji probacyjnych za każdym razem okazywało się bezskuteczne i nie powstrzymało go od popełnienia kolejnych czynów zabronionych. Prognoza kryminologiczno - społeczna co do zgodnego z prawem postępowania rysuje się w odniesieniu do oskarżonego jako wątpliwa i niepewna, zwłaszcza jeśli uwzględni się ugruntowane na przestrzeni wielu lat jego nawyki do przywłaszczania cudzej własności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności sąd zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od godz. 23:40 w dniu 21 maja 2013 r. do godz. 17:00 w dniu 23 maja 2013 r., co stanowi trzy dni pozbawienia wolności w sprawie, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd uwzględniając sytuacje materialną oskarżonego zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 160 złotych, kwotę 2.050 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych. Jednocześnie mając na względzie treść art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia pozostałych kosztów procesu, obciążając nimi Skarb Państwa.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak powyżej.