Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2018 roku w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. przeciwko M. A., W. A., J. R. i Gminie M. I. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 25207,67 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 listopada 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3917 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i ustalił, że wyrok wobec M. A. i J. R. jest zaoczny.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła pozwana Gmina M. I. zaskarżając wyrok z zakresie punktu 1. i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie, w szczególności:

- art. 4 ust.1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z art. 6 kc oraz w związku z art. 637 kpc poprzez uznanie, że powódka udowodniła co do zasady odpowiedzialność pozwanej Gminy także za bieżące należności związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu mieszkalnego, a tym samym, że określony składnik majątku spadkowego, tzn. że udział w spółdzielczy własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego nr (...) w bloku 301 przy ul. (...) w Ł. – pomimo braku stosownego spisu inwentarza tego majątku – przypadł na skutek spadkobrania pozwanej, tym samym pominięcie skutków materialnoprawnych spisu inwentarza w celu prawidłowego ustalenia zakresu odpowiedzialności pozwanej;

- art. 370 kc w zw. z art. 328 § 2 kpc poprzez przyjęcie, że pozwana ponosi odpowiedzialność za tzw. zaległości czynszowe ( i opłaty eksploatacyjne ) lokalu mieszkalnego na zasadach solidarności i w tym zakresie niedostateczne wyjaśnienie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia przesądzonej wobec pozwanej odpowiedzialności solidarnej

2. naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów polegającej na dowolnym i fragmentarycznym rozważeniu materiału dowodowego co miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 244 § 1 kpc poprzez uznanie zaświadczenia powódki za dokument urzędowy i uznanie, że stanowi on wystarczającą podstawę odpowiedzialności pozwanej z tytułu tzw. zaległości czynszowych związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego.

W związku z tym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, a nadto o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanej Gminy nie jest zasadna.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

Wskazać także należy, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. Manowska, „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, Warszawa 2013, s. 305 – 306).

Wbrew zapatrywaniom apelującej Gminy, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Za niezasadny uznać należy zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącej w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Zarzut naruszenia art. 4 ust.1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z art. 6 kc oraz w związku z art. 637 kpc należy uznać za całkowicie niezasadny. Skarżący zarzuca Sądowi I instancji, że nieprawidłowo uznał, że powódka udowodniła co do zasady odpowiedzialność pozwanej Gminy także za bieżące należności związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu mieszkalnego, a tym samym, że określony składnik majątku spadkowego, tzn. że udział w spółdzielczy własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego nr (...) w bloku 301 przy ul. (...) w Ł. – pomimo braku stosownego spisu inwentarza tego majątku – przypadł na skutek spadkobrania pozwanej, tym samym pominięcie skutków materialnoprawnych spisu inwentarza w celu prawidłowego ustalenia zakresu odpowiedzialności pozwanej.

Rację ma skarżący , że celem spisu inwentarza jest ustalenie składu majątku spadkodawcy, a więc spadku oraz rozdysponowanych przez zmarłego przedmiotów tytułem zapisów windykacyjnych. Jednakże ustalenie to jest konieczne dla wyznaczenia kwotowych granic odpowiedzialności za długi spadkowe spadkobierców przyjmujących spadek z dobrodziejstwem inwentarza oraz zapisobierców windykacyjnych. W niniejszej sprawie, jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy odpowiedzialność pozwanej Gminy wynika z przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych i jest odpowiedzialnością za bieżące utrzymanie lokalu stanowiącego przedmiot współwłasności pozwanej Gminy, a nie odpowiedzialnością a długi spadkowe. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie nasuwa żadnych wątpliwości, że sporny lokal mieszkalny stanowił przedmiot współwłasności spadkodawcy, a zatem w drodze spadkobrania przeszedł na współwłasność pozwanej Gminy. Skarżący okoliczności tej nie kwestionował mimo, że zgodnie z treścią art. 637 § 1 kpc jako spadkobierca ma prawo złożenia wniosku o dokonanie spisu inwentarza.

Niezasadny jest zatem zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 kpc. Przede wszystkim przepis art. 328 § 2 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne uzasadnienia orzeczenia. W świetle treści tego przepisu należy rozróżnić brak wskazania w treści uzasadnienia zastosowanych przepisów prawa od wskazania tych podstaw, lecz merytorycznie błędnych. Rozróżnienie wymienionych sytuacji opiera się na założeniu, że czym innym jest techniczna strona uzasadnienia, (której dotyczy wymieniony przepis), a czym innym jest jego merytoryczna zawartość, choćby nawet błędna. Tylko do pierwszej
z wymienionych sytuacji odnosi się art. 328 § 2 k.p.c. Wytknięcie wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadne wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej. Nie stanowi on, więc właściwej płaszczyzny do krytyki trafności przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku ustaleń faktycznych, ani ich oceny prawnej (zob. wyroki SN z dnia: 17 marca 2006 r., I CSK 63/2005, Lex Polonica nr 1344014; 20 lutego 2008 r., II CSK 449/07, LEX nr 442515). W szczególności przepis ten nie obejmuje sytuacji, gdy Sąd, jak w niniejszej sprawie, wskazał podstawy prawne wydania wyroku w sposób umożliwiający dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania wyroku, pomijając jedynie przepis istotny zdaniem skarżącego dla prawidłowego rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał zaskarżone orzeczenie za prawidłowe, a argumenty apelacji za niezasadne i dlatego na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.